Ο ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ

Πρωτεύουσες καρτέλες

Ο ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ

Μέρος Β’

    Στο Α’ Μέρος αυτής της έρευνας, που δημοσιεύθηκε στο φύλλο του προηγούμενου Σαββατοκύριακου της εφημερίδας μας, αφενός εξηγήσαμε το ποιες είναι οι τρεις μεγάλες ιδεολογίες (φιλελευθερισμός, κομμουνισμός, φασισμός), αφετέρου επισημάναμε ότι η παγκόσμια φιλελεύθερη ολιγαρχία κατόρθωσε να νικήσει τις άλλες δύο ιδεολογίες και σήμερα εγκαθιδρύει τη δική της παγκόσμια αυτοκρατορία. Η φιλελεύθερη ολιγαρχία αποδεικνύεται περισσότερο επικίνδυνη από τη δεύτερη ιδεολογία (κομμουνισμός) και από την τρίτη ιδεολογία (φασισμός). Μάλιστα η φιλελεύθερη ολιγαρχία διαχειρίζεται διάφορα περιθωριακά φασιστικά και κομμουνιστικά μορφώματα για να έχει να επικαλείται έναν τεχνητό πλέον σήμερα «εχθρό», όποτε χρειάζεται έναν τέτοιο, προς αποπροσανατολισμό των μαζών. Αποκρύπτει βεβαίως η φιλελεύθερη ολιγαρχία ότι ο γνήσιος φασισμός, ένας αληθινός φασιστικός φασισμός, καθώς και τα μαρξιστικά ιδεώδη περί χειραφέτησης του ανθρώπου είναι ουσιαστικώς απόντα από την πολιτική αρένα. Αντ’ αυτών, υπάρχουν μόνο εκφυλισμένες φασιστικές οργανώσεις, στις οποίες κυριαρχούν προβοκάτορες και παρακρατικοί, και εκυφιλισμένες κομμουνιστικές οργανώσεις, οι οποίες, στην ουσία τους, είναι συστημικά πλοκάμια και γραφειοκρατικές δομές διαχείρισης συνειδήσεων.

Η στρατηγική της τέταρτης ιδεολογίας

    Η πρωταρχική πολιτική ανάγκη σήμερα είναι να καταλάβουν όλοι τη σημασία που έχει η διαμόρφωση ενός εναλλακτικού προγράμματος προς εκείνο της φιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Συνεπώς, όπως έχει επισημάνει η σύγχρονη Ρωσίδα φιλόσοφος Νατέλα Σπεράνσκαγια (Natella Speranskaya), η μεγάλη πρόκληση σήμερα είναι το πώς θα αποφύγουμε τη μοίρα των προηγούμενων εναλλακτικών ιδεολογιών προς τον φιλελευθερισμό, δηλαδή το πώς θα αποφύγουμε τη μοίρα του κομμουνισμού και του φασισμού/εθνικοσοσιαλισμού. Και οι δύο αυτές ιδεολογίες, τον 20ό αιώνα, νικήθηκαν από τον φιλελευθερισμό και έτσι άρχισε η μονοπολική φάση του παγκόσμιου συστήματος, δηλαδή η φιλοδοξία του ατλαντικού πόλου να εγκαθιδρύσει μια παγκόσμια γεωπολιτική ηγεμονία και η φιλοδοξία της χρηματοοικονομικής ολιγαρχίας να εγκαθιδρύσει μια παγκόσμια αυτοκρατορία του χρήματος.

    Πρέπει να καταλάβουμε τα λάθη των προηγούμενων ιδεολογικών αντιπάλων του φιλελευθερισμού για να διαμορφώσουμε μια εντελώς νέα στρατηγική αντιπαράθεσης μαζί του, μια στρατηγική προσαρμοσμένη στις νέες συνθήκες και προκλήσεις. Η φιλελευθαίρη-δημοκρατική χίμαιρα, όπως λ.χ. την εκφράζουν ο Φράνσις Φουκουγιάμα (Francis Fukuyama), ο Τζορτζ Σόρος (George Soros), το σύστημα της FED, το ευρωπαϊκό καθεστώς των Βρυξελλών κ.λπ., οδήγησε σε μια μαζική απώλεια πολιτικής αντίληψης. Όπως έχει επισημάνει η Νατέλα Σπεράνσκαγια, στο πλαίσιο του μονοπολικού κόσμου της φιλελεύθερης δημοκρατίας, η πολιτική σφαίρα, έχοντας χάσει την ουσία της, σύμφωνα με μια διαδικασία την οποία έχει εξηγήσει ο Γερμανός πολιτικός φιλόσοφος Καρλ Σμιτ (Carl Schmitt), έχει περιπέσει σε κατάσταση ασημαντότητας, σύμφωνα με την ορολογία του φιλοσόφου Κορνήλιου Καστοριάδη. Η πολιτική πλέον σήμερα έχει εκπέσει σε ένα «ασφαλές θέαμα» (safe show), αλλά μπορούμε να έχουμε βάσιμη πεποίθηση ότι αυτό το θέαμα οδεύει προς το τέλος του.

    Μετά από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο αναπτύχθηκε το διπολικό μοντέλο τού κόσμου, όπου υπήρχαν δύο ηγεμονίες: η ΕΣΣΔ και οι ΗΠΑ. Μετά από την κατάρρευση της πρώτης, το μοντέλο έγινε μονοπολικό, σηματοδοτώντας τη νική της φιλελεύθερης-δημοκρατικής ιδεολογίας, όπως την εννοεί η ελίτ του ατλαντικού πόλου. Ως συνέπεια αυτής της εξέλιξης η Δύση έχει αρχίσει να δημιουργεί ένα σύστημα αξιών και κατευθυντήριων γραμμών οι οποίες επιβάλλονται στον κόσμο σαν να πρόκειται για καθολικές αλήθειες και αδήριτες αναγκαιότητες. Έτσι η Δύση, ειδικότερα η ευρωατλαντική ελίτ, αποκτά απόλυτο έλεγχο (δικτατορία) στη σφαίρα της σκέψης και στη σφαίρα της στρατηγικής πολιτικής. Το πολιτικό χάνει το νόημά του, επειδή η έννοια του «εχθρού» στο σύστημα της νέας παγκόσμιας τάξης έχει αντικατασταθεί από την έννοια του «ανταγωνιστή» στην οικονομική αγορά, και έτσι η πολιτική έχει δώσει τη θέση της στην οικονομία, η δε ιδεολογία έχει δώσει τη θέση της στο μάρκετινγκ.

    Η αρχική και θεμελιώδης διάκριση «εχθρός-φίλος», η οποία βρίσκεται στη βάση της πολιτικής διαδικασίας, εξαλείφθηκε στον μονοπολικό κόσμο των φιλελεύθερων. Όμως η διακήρυξη του θριάμβου του φιλελευθερισμού υπήρξε πρόωρη.

    Η τρέχουσα πολιτική κατάσταση καθιστά σαφές ότι πολλοί πολιτικοί δρώντες, τόσο δυνάμεις εντός των κρατών όσο και κράτη ολόκληρα, ορθώνουν αντίσταση απέναντι στην ατλαντική ηγεμονία και αμφισβητούν τη Δύση, υιοθετώντας τις αρχές μιας άλλης παγκόσμιας αρχιτεκτονικής, ενός άλλου κόσμου, τον οποίο ο Αλεξάντερ Ντούγκιν (Alexander Dugin), πολιτειολόγος και καθηγητής γεωπολιτικής στο Κρατικό Πανεπιστήμιο της Μόσχας, έχει αποκαλέσει «πολυπολική παγκόσμια τάξη πραγμάτων» (multipolar world order).

    Επί μακρόν, ιδίως κατά τις δύο πρώτες δεκαετίες μετά από τη λήξη του Ψυχρού Πολέμου, οι ΗΠΑ δεν μπορούσαν προβλέψουν την ανάδυση μιας ανάλογης ισχύος αντίπαλης δύναμης και ενός εναλλακτικού πολιτικού δρόμου, που θα αντιπαρατίθενταν ευθέως προς τον ατλαντικό πόλο. Η ανάδυση της θεωρίας της πολυπολικότητας και η απόκτηση αποτελεσματικών μέσων για την πραγμάτωση αυτής της εναλλακτικής παγκόσμιας αρχιτεκτονικής αποτελούν τη νέα μεγάλη ιστορική πρόκληση που θα κληθούν να αντιμετωπίσουν ο ατλαντικός πόλος και ειδικά η φιλελεύθερη ολιγαρχία.

    Σήμερα η πολιτική σφαίρα έχει χάσει το «τέλος» της, δηλαδή τον έσχατο σκοπό της. Μετά από τη λήξη του Ψυχρού Πολέμου δεν έγινε καμία σοβαρή προσπάθεια να οικοδομηθεί ένας εναλλακτικός ιδεολογικός πόλος προς εκείνον της φιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Οποιαδήποτε προσπάθεια οικοδόμησης ενός αντιφιλελεύθερου δόγματος πάνω στα ερείπια ηττημένων ιδεολογιών αναπόφευκτα οδήγησε σε αποτυχία, εφόσον η ίδια η πολιτική σφαίρα έχει πλέον μεταλλαχθεί, εφόσον δεν ισχύουν οι προηγούμενοι πολιτικοί νόμοι, και εφόσον η ίδια η λεγόμενη σήμερα πολιτική έχει μετατραπεί σε ψευδοπολιτική. Εξ ου και σήμερα δεν μπορεί να αρθρωθεί σοβαρό αντιφελεύθερο δόγμα πάνω στα ερείπια είτε του κομμουνισμού είτε του φασισμού/εθνικοσοσιαλισμού. Μέσα στη σημερινή πολιτική έρημο του φιλελευθερισμού, στην καλύτερη περίπτωση, ο πολιτικός λόγος των κομμουνιστών και των φασιστών/εθνικοσοσιαλιστών θα είναι «φωνή βοώντος εν τη ερήμω», ενώ, στη χειρότερη περίπτωση, η φιλελεύθερη ολιγαρχία θα εκμεταλλευθεί εκυφλισμένα κομμουνιστικά και εκφυλισμένα φασιστικά/εθνικοσοσιαλιστικά φαινόμενα για να δικαιολογήσει την εφαρμογή ακόμη σκληρότερης κατασταλτικής πολιτικής, βάσει της ρητορείας περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων και αντιρατσιστικής νομοθεσίας.

    Εξ αιτίας του μεταμοντερνισμού, τον οποίο διαχέει η φιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, η φιγούρα του «πολιτικού στρατιώτη», του «ιδεολογικού σταυροφόρου», είναι ασύλληπτη ή ενίοτε αντικείμενο ειρωνείας. Για να επανέλθει δημιουργικά στο ιστορικό προσκήνιο ο «πολιτικός στρατιώτης», πρέπει προηγουμένως να λάβει χώρα η παλινόρθωση της πολιτικής, η δε παλινόρθωση της πολιτικής δεν μπορεί να λάβει χώρα χωρίς μια εννοιλογική διάκριση «εχθρός-φίλος». Γι’ αυτό δεν αρκεί απλώς μια διάκριση μεταξύ των «υπερ» και των «κατά», αλλά χρειάζεται μια ολοκληρώμενη θεσμική αντιπρόταση αρχών.

    Ο καθηγητής Αλεξάντερ Ντούγκιν, με τα συγγράμματά του «Η Τέταρτη Ιδεολογία» και «Θεωρία του Πολυπολικού Κόσμου», έχει ανοίξει τον δρόμο για την παλινόρθωση του πολιτικού, πέρα και έξω από τα συμβατικά πλαίσια του κομμουνισμού, του φασισμού/εθνικοσοσιαλισμού και του φιλελευθερισμού. Η αντιπαράθεση προς το παγκοσμιοποιητικό φιλελεύθερο και μονοπολικό μοντέλο μπορεί να έχει επιτυχία μόνο αν βασιστεί σε μια ισχυρή στρατηγική συμμαχία σε ένα ενιαίο πολιτικο-κοινωνικό ιδεολογικό μέτωπο. Αυτόν τον στόχο υπηρετούν η «Τέταρτη Ιδεολογία» στην οποία μας προσκαλεί ο Ντούγκιν και το δίκτυο «Παγκόσμια Επαναστατική Συμμαχία» το οποίο δημιούργησε και διευθύνει η Σπεράνσκαγια από το 2011.

 

Εναλλακτικός κόσμος

    Ο καθηγητής Ντούγκιν, στα προαναφερθέντα συγγράμματά του, υποστηρίζει μια διεθνοπολιτική μετάβαση σε ένα σύστημα όπου οι κύριοι παίκτες δεν είναι έθνη-κράτη αλλά αλλά ολόκληρες πολιτισμικές ζώνες. Ούτως η άλλως η φιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, έχοντας μάλιστα ο φιλελευθερισμός νικήσει τον φασισμό/εθνικοσοσιαλισμό, έχει καταστήσει τη συζήτηση περί νεκρανάστασης ενός συστήματος βασισμένου σε έθνη-κράτη άνευ πρακτικής σημασίας. Σήμερα η φιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση και η οικοδομούμενη παγκόσμια αυτοκρατορία του χρήματος μπορούν να πολεμηθούν μόνο με ένα εναλλακτικό διεθνιστικό πρόγραμμα. Οι «παλιές καλές μέρες» του εθνικισμού και του μερκαντιλισμού τελείωσαν.

    Το εναλλακτικό διεθνιστικό πρόγραμμα που προτείνει ο Αλεξάντερ Ντούγκιν και αποτελεί πλέον, υπό τη νέα κυβέρνηση του Βλαντιμίρ Πούτιν, το ιδεολογικό υπόβαθρο της ρωσικής ευρασιατικής γεωστρατηγικής είναι ο πολυπολικός κόσμος, δηλαδή μια παγκόσμια τάξη με πολλούς πόλους, όπου αυτοί οι πόλοι δεν θα είναι πλέον έθνη-κράτη, αλλά ολόκληρες πολιτισμικές ζώνες, όπως οι εξής: η ατλαντική πολιτισμική ζώνη (με πρωταγωνιστές τις ΗΠΑ και τη Μεγάλη Βρετανία), η πολιτισμική ζώνη της ηπειρωτικής Δυτικής Ευρώπης (η οποία άλλοτε μπορεί να βρίσκεται πολύ κοντά προς την ατλαντική ζώνη και άλλοτε να απομακρύνεται από εκείνη), η ευρασιατική πολιτισμική ζώνη (περίπου ο χρώρος της πρώην Σοβιετικής Ένωσης και όποιες ακόμη χώρες, ακόμη και η Ελλάδα π.χ., μπορεί να θελήσουν να ενταχθούν σε αυτήν), η κινεζική πολιτισμική ζώνη, η ιαπωνική πολιτισμική ζώνη, η ινδική πολιτισμική ζώνη και η λατινοαμερικανική πολιτισμική ζώνη.

    Το πολυπολικό μοντέλο του Ντούγκιν και της σύγχρονης ρωσικής ευρασιατικής γεωπολιτικής σχολής βασίζεται στην έννοια που ο φιλόσοφος Μάρτιν Χάιντεγγερ (Martin Heidegger) ονόμασε «Dasein». Κατά κυριολεξία, στη γερμανική γλώσσα, ο όρος Dasein (νταζάιν) σημαίνει «το να είσαι εκεί», δηλαδή σημαίνει την παρουσία της ύπαρξής σου. Στο μεγαλειώδες σύγγραμμά του «Είναι και Χρόνος», ο Χάιντεγγερ χρησιμοποιεί τον όρο Dasein για να αναφερθεί στην εμπειρία του «να είσαι», όπως αρμόζει στο ανθρώπινο ον. Το Dasein είναι μια μορφή τού είναι, ένας τρόπος να υπάρχεις, έχοντας πλήρη επίγνωση του εαυτού σου και του κόσμου, έχοντας γρηγορούσα συνείδηση και αντιμετωπίζοντας ζητήματα που έχουν να κάνουν με τη δόμηση προσωπικότητας, με την ηθική και με το δίλημμα ή το παράδοξο του να ζεις μαζί με άλλους ανθρώπους ενώ είσαι τελικά μόνος στον εαυτό σου.

     Ο κομμουνισμός επιχειρεί να δομήσει το Dasein με βάση την έννοια της κοινωνικής τάξης και την ταξική διαίρεση σε κεφάλαιο και εργασία. Ο φασισμός/εθνικοσοσιαλισμός προσπαθεί να δομήσει το Dasein με βάση την έννοια της φυλής ή της ψυχής τής φυλής (εθνικοσοσιαλισμός) και με βάση την έννοια του κράτους (φασισμός). Ενώ, έστω και αδέξια, ο κομμουνισμός αναγνωρίζει τα διαφορετικά Dasein των διαφορετικών κοινωνικών τάξεων, και ο φασισμός/εθνικοσοσιαλισμός αναγνωρίζει τα διαφορετικά Dasein των διαφορετικών εθνών και κρατών, ο φιλελευθερισμός προσπαθεί να δημιουργήσει μια ανθρωπόμαζα χωρίς Dasein, χωρίς δηλαδή επίγνωση ταυτοτικών και γενικά υπαρξιακών ζητημάτων, και άρα ο φιλελευθερισμός επιχειρεί να δημιουργήσει μια φάρμα οικονομικών ζώων χωρίς ανθρώπινη ψυχή. Εξ ου και ο φιλελευθερισμός οδηγεί στην εξάλειψη της πολιτικής, στην οικονομική παγκοσμιοποίηση και στην καταπολέμηση κάθε ιδεολογίας που ομιλεί περί Dasein.  

    Ο φιλελευθερισμός θέλει οι άνθρωποι «να μην είναι». Με άλλα λόγια ο φιλελευθερισμός είναι η οντολογική αντιστροφή του ανθρώπου. Για να επιτύχει το στρατηγικό του πρόγραμμα, ο φιλελευθερισμός χρησιμοποιεί τη θεωρία περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ώστε, πίσω από την οικουμενικότητα αυτών των διακηρύξεων, να κρύψει τη στρατηγική του για την εξάλειψη των διαφόρων ζωνών Dasein και να οικοδομήσει μια παγκόσμια εταιρεία οικονομικών ζώων. Επίσης, για να επιτύχει το στρατηγικό του πρόγραμμα, ο φιλελευθερισμός χρησιμοποιεί τη θεωρία της δημοκρατίας, ώστε, πίσω από κοινοβουλευτικές διαδικασίες, να κρύψει το γεγονός ότι οικοδομεί ένα ολιγαρχικό σύστημα, όπως το εξηγεί ο Πλάτων στο βιβλίο του «Πολιτεία». Όπως γράφει ο Πλάτων, στο ολιγαρχικό σύστημα, οι πολιτικές θέσεις αγοράζονται και πωλούνται. Ακόμη, στην υπηρεσία της φιλελεύθερης ολιγαρχίας βρίσκονται ποικίλα οικολογικά προγράμματα και οικολογικά think-tanks, που αντιμετωπίζουν τους ανθρώπους σαν μικρόβια πάνω στη «Μητέρα Γη» και αναπτύσσουν νεομαλθουσιανές θεωρίες (εξτρεμιστικές θεωρίες για υπερπηθυσμό, μόλυνση, κ.λπ.).

    Το πολυπολικό μοντέλο του Ντούγκιν οδηγεί σε ένα διεθνές σύστημα το οποίο επιτρέπει στον άνθρωπο να διαθέτει ζωντανή ανθρώπινη ψυχή, Dasein, και αναγνωρίζει ότι το διεθνές σύστημα αποτελείται από διαφορετικά Dasein, π.χ. από το ατλαντικό Dasein, το ευρασιατικό Dasein, το κινεζικό Dasein κ.ο.κ.

    Η ανθρωπότητα οδηγείται σε έναν μεγάλο πόλεμο, γεγονός το οποίο επιβεβαιώνουν τόσο Ρώσοι αναλυτές όσο και η φημισμένη αμερικανική εταιρεία STRATFOR, η οποία αποτελεί μια ιδιωτική CIA. Μάλιστα η STRATFOR έχει αναπτυχθεί τόσο πολύ ώστε ο διευθύνων σύμβουλός της, Τζορτζ Φρίντμαν (George Friedman), δηλώνει ότι είναι πλέον υποτιμητικό για τη STRATFOR να τη συγκρίνουν με τη CIA! Όταν λοιπόν ο ίδιος ο διευθύνων σύμβουλος της STRATFOR δηλώνει ότι οδεύουμε προς μια μεγάλη παγκόσμια σύγκρουση, όταν εκπρόσωποι της FED βιάζονται να δομήσουν ένα ενιαίο ευρωατλαντικό μπλοκ με κοινό νόμισμα, όταν οι ΗΠΑ επιχειρούν να λάβουν στρατηγική θέση στο υπογάστριο της Ρωσίας (Αζερμπαϊτζάν, Ιράκ, Αφγανιστάν, Πακιστάν) και να υπονομεύσουν την επανενοποίηση του πρώην σοβιετικού χώρου, όταν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή υποβιβάζει την «ευρωπαϊκή ιδέα» στην επιβολή οικονομικών μνημονίων και μνημονιακών κυβερνήσεων, στην εξάλειψη των ευρωπαϊκών Dasein και στην ικανοποίηση των επιταγών της ευρωατλαντικής χρηματοοικονομικής ολιγαρχίας, τότε αντιλαμβανόμαστε ότι ο επόμενος μεγάλος πόλεμος θα είναι για την ίδια την ψυχή τού ανθρώπου.