"Want de staat is de mens in groot formaat en de mens is de staat in klein formaat". F. Nietzsche
Friedrich Nietzsche noemde Plato, in zijn lezingen over de Griekse filosofie, een radicale revolutionair. Plato is, in Nietzsche's interpretatie, degene die het klassieke Griekse begrip van de ideale burger overstijgt: Plato's filosoof komt boven de religiositeit uit, en overpeinst rechtstreeks het idee van het Goede, in tegenstelling tot de andere twee eigenschappen (oorlog en ambachtslieden).

Dit sluit vrij nauw aan bij het model van de Platonische theologie van de neoplatonist Proklos, waar de goden de laagste plaats innemen in de hiërarchie van de wereld. Bedenk dat in de systematisering van Festugier, de wereldhiërarchie van Proklos als volgt is:

- Het supra-substantiële (waarin er twee beginpunten zijn: het begrensde en het oneindige),

- het mentale (zijn, leven, geest),

- intermediair (geest-gedachte: voorbij, hemels, beneden),

- gedachte (Chronos, Rhea, Zeus),

- Godheid (goddelijke, onthechte, intra-kosmische hoofden).

Plotinus plaatst de vormen boven de goden. De goden zijn slechts beschouwers van absoluut ideale vormen.

"Door de golf van de geest naar Zijn oever gebracht, en op de top van de golf naar de geestelijke wereld gestegen, begint men onmiddellijk te zien, zonder te begrijpen hoe; maar het zicht, dat het licht nadert, laat niet toe in het licht een voorwerp te onderscheiden, dat geen licht is. Nee, dan is alleen het licht zelf zichtbaar. Het voorwerp dat voor het zien toegankelijk is en het licht waardoor het gezien kan worden bestaan niet afzonderlijk, net zomin als de geest en het gedachte-voorwerp afzonderlijk bestaan. Maar er is zuiver licht zelf, waaruit dan deze tegenstellingen voortkomen".

De God-Demiurg in de Timaeus schept de wereld volgens de patronen van de ideeënwereld, neemt een tussenpositie in tussen de zintuiglijke wereld en de verstandelijke wereld - zo ook de filosoof, die rechtvaardigheid in de staat vestigt. Dit is een nogal revolutionair concept voor de oude Griekse samenleving. Het plaatst een andere essentie boven de goden, een supra-religieuze en filosofische gedachte.

In de dialoog Republiek van Plato wordt een niet-klassieke psychologische en politieke filosofie geconstrueerd. Soorten ziel worden vergeleken met soorten staatsinrichting, waaruit verschillende opvattingen van geluk worden afgeleid. Het doel van ieder mens, heerser en ondergeschikte, is een rechtvaardige staat op te bouwen die in overeenstemming is met de ontologische hiërarchie van de wereld. Het is dit concept van de interpretatie van de politiek en de ziel als een manifestatie van de ontologische as, dat Proklos Diadochos ontwikkelt in zijn commentaar op de dialogen van Plato.

Terwijl het gemakkelijk is om over de politieke filosofie van Plato te praten, is het veel moeilijker om over de politieke filosofie van de Neo-Platonische traditie te praten. Het neoplatonisme werd gewoonlijk gezien als een metafysica die de vergoddelijking van de mens beoogde ("hem gelijkstellen met een godheid"), los gezien van het politieke gebied. Deze opvatting van de Neo-Platonische filosofie is echter onvolledig. Proklos' proces van "gelijkstelling aan de goddelijkheid", dat ontleend is aan Plato's metafysische functie van de filosoof, houdt ook in dat de Politiek erbij inbegrepen is.

Vergoddelijking vindt ook plaats via de politieke sfeer. In Boek VII van de dialoog De Staat beschrijft Plato, in de mythe van de grot, een filosoof die uit de wereld van de speren ontsnapt en opstijgt naar de wereld van de ideeën, om daarna weer terug te keren naar de grot. Het proces van "op een godheid gelijken" heeft dus een tweerichtingsverkeer: de filosoof richt zijn blik op de ideeën, overwint de wereld van de illusie en stijgt op tot het niveau van de beschouwing van de ideeën en dus tot de idee van het Goede. Dit proces eindigt echter niet met de beschouwing van de idee van het Goede als eindstadium - de filosoof keert terug naar de grot.

Wat is dat voor een afdaling van de filosoof, die het niveau van de beschouwing van de ideeën bereikt heeft, in de onware wereld van de schaduwen, van de kopieën, van het worden? Is het niet een offer van de filosoof-directeur voor het volk, voor zijn volk? Heeft deze afdaling een ontologische apologia?

Georgia Murutsu, een geleerde van Plato's Staat, suggereert dat de afdaling een dubbele betekenis heeft (een beroep op Schleiermacher's lezing van het Platonisme):

1) de exoterische interpretatie verklaart de afdaling in de grot door het feit dat het de wet is die de filosoof, die door de kracht van de contemplatie het Goede heeft aangeraakt, verplicht om recht te doen in de staat, om de burgers te verlichten (de filosoof offert zich op voor het volk);

2) De exoterische zin van de afdaling van de filosoof in de benedenwereld (in het gebied van de wording) komt overeen met die van de demiurg, die de emanatie van de wereldgeest weergeeft.

Deze laatste interpretatie is wijdverbreid in de Neo-Platonische traditie. De rol van de filosoof is om wat hij overweegt eidetisch te vertalen naar het maatschappelijk leven, de staatsstructuren, de regels van het maatschappelijk leven, de normen van de opvoeding (paideia). In de Timaeus wordt de schepping van de wereld verklaard door het feit dat het Goede (transsubstantiatie van "zijn goedheid") zijn inhoud met de wereld deelt. Evenzo giet de filosoof die de idee van het Goede beschouwt, als dit Goede zelf, goedheid uit over de wereld, en schept in deze daad van emanatie orde en rechtvaardigheid in de ziel en in de staat.

"Het opstijgen en aanschouwen van hogere dingen is het opstijgen van de ziel naar het rijk van het verstandelijke. Als u dit toegeeft, zult u mijn dierbare gedachte begrijpen - als u spoedig ernaar streeft die te kennen - en God weet dat het waar is. Dit is wat ik zie: in wat waarneembaar is, is de idee van het goede de grens en is zij nauwelijks waarneembaar, maar zodra zij daar waarneembaar is, volgt daaruit dat zij de oorzaak is van alles wat rechtvaardig en mooi is. In het rijk van het zichtbare schept het licht en zijn heerser, maar in het rijk van het denkbare is het zelf de heerser waarvan waarheid en rede afhangen, en het is daarnaar dat wie bewust wil handelen, zowel in het particuliere als in het openbare leven, moet kijken".

Het is de moeite waard op te merken dat de terugkeer, de afdaling in de grot, geen uniek proces is, maar een zich voortdurend herhalend proces (rijk). Het is de oneindige emanatie van het Goede in het andere, van het ene in het vele. En deze manifestatie van het Goede wordt bepaald door de schepping van wetten, de opvoeding van de burgers. Daarom is het in de mythe van de grot heel belangrijk de nadruk te leggen op het moment waarop de heerser afdaalt naar de bodem van de grot - de "cathode". De waarneming van de schaduwen na de overdenking van de idee van het Goede zal anders zijn dan hun waarneming door de gevangenen, die hun hele leven in de lagere horizon van de grot zijn gebleven (op het niveau van de onwetendheid).

Het idee dat het de vergoddelijking en de bijzondere kenotische missie van de filosoof in Plato's Staat is, in zijn Neo-Platonische interpretatie, die het paradigma vormt van de politieke filosofie van Proclus en andere latere Neo-Platonisten, werd voor het eerst verwoord door Dominic O'Meara. Hij erkent het bestaan van een "conventioneel standpunt" in de kritische literatuur over het Platonisme dat "de Neo-Platonisten geen politieke filosofie hebben", maar spreekt de overtuiging uit dat dit standpunt onjuist is. In plaats van het ideaal van theosis, theurgie en politieke filosofie tegenover elkaar te stellen, zoals geleerden vaak doen, suggereert hij dat "theosis" politiek geïnterpreteerd moet worden.

De sleutel tot Proklos' impliciete filosofie van de politiek is dus de "afdaling van de filosoof", κάθοδος, zijn afdaling, die enerzijds het demiurgische gebaar herhaalt en anderzijds het proces is van de emanatie van het Element, πρόοδος. De filosoof die van de hoogten der contemplatie afdaalt, is de bron van juridische, godsdienstige, historische en politieke hervormingen. En wat hem legitimiteit geeft in het rijk van de Politiek, is juist de "gelijkenis met de goddelijkheid", de contemplatie, het "opstaan" en "terugkeren" (ὲπιστροφή) die hij in de vorige fase verricht. De filosoof, wiens ziel goddelijk geworden is, ontvangt de bron van het politieke ideaal uit zijn eigen bron en is verplicht deze kennis en haar licht uit te dragen naar de rest van de mensheid.

De filosoof-koning bij de Neo-Platonisten is niet geslachtsspecifiek. Een vrouwelijke filosoof kan ook in die positie verkeren. O'Meara beschouwt de laat-Hellenistische figuren Hypatia, Asclepigeneia, Sosipatra, Marcellus of Edesia als prototypes van zulke filosofische heersers die door de Neo-Platonisten geprezen worden. Sosipatra, draagster van theurgisch charisma, als hoofd van de school van Pergamum, verschijnt als zo'n koningin. Haar onderricht is een prototype van de opgang van haar leerlingen op de ladder der deugden naar de Ene.

Hypatia van Alexandrië, koningin van de astronomie, geeft een soortgelijk beeld in haar Alexandrijnse school. Hypatia is ook bekend omdat zij de politici van de stad advies gaf over hoe zij het beste konden regeren. Deze neerbuigendheid in de grot van de mensen vanuit de hoogte van de beschouwing is wat haar haar tragische dood kostte. Maar Plato zelf voorzag - naar het voorbeeld van de terechtstelling van Socrates - duidelijk de mogelijkheid van een dergelijke afloop voor een filosoof die in de Politiek was afgedaald. Interessant is dat de christelijke Platonisten hierin een prototype zagen voor de tragische terechtstelling van Christus zelf.

Plato bereidde zichzelf een soortgelijke afdaling voor, door een ideale staat te willen stichten voor de heerser van Syracuse, Dionysius, en door de overspelige tiran verraderlijk in slavernij verkocht te worden. Het neoplatoonse beeld van de filosoof-koningin, gebaseerd op de gelijkheid van de vrouw die in Plato's De Staat wordt verondersteld, is een bijzonderheid in het algemene idee van de band tussen de theurgie en het rijk van het Politieke. Het is voor ons van belang dat Plato's beeld van de opgang/afdaling van de filosoof uit de grot en zijn terugkeer naar de grot een nauw parallelle interpretatie heeft in het rijk van het Politieke en het Theurgische. Dit is de kern van Plato's politieke filosofie en kon door de Neo-Platonisten niet gemist en ontwikkeld worden. Een andere kwestie is dat Proklos, die zich in de omstandigheden van de christelijke maatschappij bevond, dit thema niet volledig en openlijk heeft kunnen uitwerken, of anders zijn zijn zuiver politieke verhandelingen niet tot ons gekomen. Het voorbeeld van Hypatia toont aan dat Proklos' voorzichtigheid niet overbodig was. Maar omdat wij ons ervan bewust zijn dat hemelvaart/daling aanvankelijk zowel metafysisch, epistemologisch, als politiek geïnterpreteerd werd, kunnen wij alles wat Proklos over theurgie zei, vanuit een politiek perspectief beschouwen. De vergoddelijking van de ziel van de contemplatief en de theurgist maakt hem tot een echte politicus. De maatschappij kan hem al dan niet aanvaarden. Hier het lot van Socrates, Plato's problemen met de tiran Dionysius, en de tragische dood van Christus, op wiens kruis geschreven stond "INRI - Jezus de Nazarener Koning der Joden. Hij is de Koning, Die uit de hemel naar de mensen is neergedaald en naar de hemel is opgevaren. In de context van Proclus' heidense neoplatonisme had dit idee van werkelijk legitieme politieke macht aanwezig moeten zijn en gebouwd op precies hetzelfde principe: alleen hij die "afgedaald" is, heeft het recht om te regeren. Maar om af te dalen, moet men eerst opstijgen. Daarom bevatten de theurgie en het "lijken op een godheid", hoewel het op zichzelf geen politieke procedures zijn, impliciet het Politiek, en bovendien wordt het Politiek pas platonisch legitiem door hen.

De "gelijkenis met een godheid" en de theurgie van de Neo-Platonisten bevatten in zich een politieke dimensie, die het meest belichaamd wordt op het moment van de "afdaling" van de filosoof in de grot.