Van Archeomoderniteit tot Imperium

 Men kan zeggen dat Rusland leeft onder de invloed van de archeomoderniteit, dat is een proces waarbij de maatschappij verdeeld is door twee totaal verschillende interpretaties van politiek, cultuur, dagelijks leven, enz... Het verschijnsel is dat de maatschappij blijft leven volgens premoderne archaïsche patronen, terwijl de staat moderne verwesterde vormen heeft aangenomen. In die zin kunnen wij zeggen dat onze grondwet, politieke organisatie en elite de Europese liberale ideeën volgen. Het probleem is dat deze ideeën in de praktijk op een heel andere manier functioneren in Rusland, omdat zij geherinterpreteerd worden volgens de archaïsche modellen van onze maatschappij. Zo is de archeo-moderniteit geboren, een systeem dat uiterlijk modernistisch is, maar innerlijk archaïsch.

Dit proces is heel merkbaar in de houding van het volk tegenover de macht: terwijl in Europa, en vooral sinds Montesquieu en de Engelse theoretici, de macht ontdaan is van elk heilig element, en beperkt wordt door de scheiding der machten en de voortdurende roulatie van de heersende klasse tussen verschillende regeringsorganen - een manier om de macht te verdelen onder de westerse oligarchische klasse, die alleen "nieuw bloed" in haar rangen opneemt als haar regels gevolgd worden - kan dit niet toegepast worden op Rusland, want ons land neigt altijd naar autoritarisme en autocratie. Dit is niet zozeer te wijten aan de usurpatie van een bepaald individu, als wel aan de eisen van diezelfde maatschappij, die in wezen patriarchaal en traditioneel is en de heerser als een mystieke figuur ziet. Dit model van de heerser als Katechon, "degene die tegenhoudt", werd tot 1917 door alle Russische theoretici bepleit, en vindt zijn oorsprong in de 15e eeuw na de val van het Byzantijnse Rijk (het idee van Moskou als het Derde Rome). Dit idee verdween echter niet met de komst van het communisme en zag veeleer de opkomst van "rode vorsten" in de vorm van een quasi-religieuze Lenin-cultus en de vergoddelijking van de figuur van Stalin. Zelfs een figuur als Jeltsin - zwak en afhankelijk van de oligarchen - werd ooit geprezen als een "liberale tsaar". Met de komst van Poetin werd een reeks patriottische hervormingen opgelegd en werd de autocratie in ons land hersteld, tegen de wil van zijn grootste promotor. Het is dus niet verwonderlijk dat het Russische volk er klaar voor is dat Poetin de grondwet verandert en al het mogelijke doet om het systeem om te vormen. Poetin wordt door het volk gezien als de opperste heerser en redder van Rusland, een zeer archaïsch idee. Dit idee strekt zich uit tot de Speciale Militaire Operatie, die door het grootste deel van de bevolking gunstig wordt onthaald - de Russische elite daarentegen bekijkt haar zeer negatief.

Het Russische volk is voorstander van een vorm van volksmonarchie, die onverenigbaar is met de ideeën van de elite. De Russische heersende klasse is - zoals Poesjkin terecht opmerkte - het "enige echte Europese dat in ons land bestaat" en probeert daarom steeds weer een formele, moderne democratie te scheppen (ondergeschikt aan de globalistische oligarchieën van de wereld) die uiteindelijk altijd mislukt. Deze westerse en moderne façade is echter niet in staat om de conservatieve en archaïsche kern van ons volk te veranderen, zodat onze oligarchie wacht op een moment dat dit principe zal verzwakken of dat er een cataclysme zal plaatsvinden waardoor de Russisch-Euraziatische identiteit eindelijk voor eens en voor altijd uit ons land uitgeroeid zal kunnen worden. Het doel van de Russische Federatie, die in 1991 uit de ruïnes van Groot-Rusland (USSR, Russische Rijk) ontstond, was immers ons te moderniseren en in de mondialisering te integreren. Dit proces werd bereikt door de folteringen en de materiële en geestelijke vernietiging van ons volk, hoewel het niet veel geholpen heeft, want ons wezen is onveranderd gebleven.

De archeo-moderniteit is een ziekte, een soort sociale schizofrenie, waarbij twee zeer verschillende en diametraal tegenovergestelde manieren om de dingen te zien, naast elkaar bestaan in dezelfde maatschappij. De elite ziet de staat als een moderne liberale democratie volgens westerse principes, terwijl het volk probeert terug te keren naar het keizerrijk, goddelijke heersers, traditionele waarden en de verwerping van alle vormen van progressivisme (LGTBI, feminisme, enz.). Dit genereert een conflict van interpretaties (P. Ricoeur) dat uitloopt op het opleggen van allerlei leugens. De regering liegt over alles wat er gebeurt, en genereert zo een soort onstabiele en pijnlijk verwrongen mentaliteit met allerlei tegenstrijdigheden. Bovendien probeert het nooit het moderne met het archaïsche te verzoenen, vandaar dat de liberale elites voortdurend proberen de archaïsche beginselen van ons volk te vernietigen, terwijl de heersers - die boven hen staan - het uiteindelijk verdedigen en zich op deze monarchische beginselen verlaten om de stabiliteit van het systeem te handhaven. Nogmaals, hierdoor stagneert de zaak.

De oplossing die de liberale elites aandragen voor het dilemma van de archeo-moderniteit is eenvoudigweg "modernisering", "vooruitgang" en de integratie van Rusland in het Westen. Maar van tijd tot tijd nemen de liberale elites van Rusland zelf uiteindelijk archeomoderne beginselen over, zoals het geval is met Dmitri Medvedev, een van de meest overtuigde vertegenwoordigers van het liberale Westernisme, die ooit de modernisering en democratisering van ons land heeft bevorderd. De herverkiezing van Medvedev als president van Rusland werd gesteund door de Atlantisten Biden en Brzezinski. Het merkwaardige is dat deze prominente liberaal nu ultra-patriottische en imperialistische leuzen op sociale netwerken plaatst, die zelfs het Russische Ministerie gedwongen is te censureren of te oordelen dat zijn "accounts gehackt zijn". Maar daar gaat het niet om, maar om een demonstratie van de praktijk van het archeo-modernisme. Natuurlijk sluit dit politieke berekening of strategie niet uit, maar het bevestigt wel onze diagnose: de Russische heersers zijn altijd gedwongen een beroep te doen op de archaïsche beginselen die het volk voorstaat, en die een sterke macht en sociale rechtvaardigheid in al haar vormen bevorderen.

Het probleem van de archeo-moderniteit ligt in het feit dat zij een doodlopende weg is, waar alles wordt teruggebracht tot modernisering en de cynische uitbuiting van deze mentale toestand door de machtigen voor hun eigen doeleinden, waardoor wij gedwongen worden een valse identiteit te leven. Sommige van onze denkers hebben echter een oplossing voor dit probleem voorgesteld: in plaats van te blijven denken als de liberale elites zouden wij de archaïsche beginselen van onze maatschappij moeten omhelzen, door autocratie, patriarchaat en onze autoritaire tradities niet alleen de facto maar ook de jure te erkennen. Op die manier zullen de Kerk en de traditionele instellingen van onze maatschappij hun dominante positie herwinnen en op die manier zullen de traditionele tendensen de liberale tendensen overwinnen, zelfs in de kerkelijke milieus. Dit alles zal de uitvoering mogelijk maken van een conservatieve en epistemologische revolutie in wetenschap, onderwijs en denken. De enige manier om dit te doen is de liberale oligarchie te vernietigen en trouw te zweren aan het volk in plaats van aan abstracte wereldprincipes. Deze oplossing werd zowel tijdens het Tsaristische Rusland als tijdens het Sovjet-Rusland door vele Russische denkers voorgesteld: de eersten waren de Slavofielen, daarna de Russische godsdienstfilosofie, de dichters van de Zilveren Eeuw, de Nationaal-Bolsjewieken (Oestrialov, Lezjnev) en de Euraziërs, die dit probleem trachtten te overwinnen door hun toevlucht te nemen tot het Russische element als middel om het Rijk te vernieuwen. Maar alle Romanov-monarchen sinds Peter de Grote hebben de archeo-moderne leuzen over de heilige macht van koningen opgepakt als een manier om beide uitersten met elkaar te verzoenen. Wij kunnen zeggen dat dit scenario in onze nationale traditie steeds weer opduikt, en veel Russische denkers hebben voorgesteld om de archeomoderne ideeën van onze elite op te geven ten gunste van de instelling van onze eigen patriottische en spirituele vormen. Alleen deze vorm van conservatisme, of liever revolutionair-conservatisme, want conservatisme alleen is onvoldoende, kan ons de overwinning brengen in de Speciale Militaire Operatie. Wij moeten de archeo-moderniteit overwinnen en de sacrale orde van ons volk herstellen.
 

Hola