Antropolojik meseleye bizi ilgilendiren perspektifte yaklaşmak için, Heidegger'in temel eseri olan Varlık ve Zaman'ın  ana temasını hatırlayabiliriz: ontologische Differenz'in tanıtımı. Differenz sözcüğünün Almanca yazılışını, örneğin Derrida'daki benzer terimlerin daha sonraki gelişmelerinden -différEnce ve différAnce (postmodern dilbilgisi çalışmaları bağlamında)- bahsetmediğimizi vurgulamak için alıyoruz. Bu kavramın Heidegger tarafından kullanılması. Böylece, Differenz kelimesinin Almanca telaffuzunun korunmasını öneriyoruz.

Bu Latince terim "ayrım" anlamına gelir, ancak Heidegger'de özel bir anlamı vardır. Heidegger ontologische Differenz ile ne demek istiyor? Varlık ile varlıkların nasıl ilişkilendirileceği sorununu gündeme getirmek istiyor. Almanca'da "das Seiende" varlıklardır, "olan" ("Seiendes", etkin katılımcıdan) ve "Sein", "Seiendes"i Varlığa dahil eden "Sein".

Neden ontologische Differenz'de ontologische kelimesini vurguluyoruz? Sorun şu ki, bu boşlukta, bu ayrımda, yalnızca Seiendes ile ilgilenen fenomenolojik düşünce ile spekülatif düşünce arasındaki temel fark yatmaktadır; burada söz konusu olan, deneyimde dolaysız olarak verilmeyen şeyin, yani Sein'in gizli arayışıdır. .

Heidegger'i ait olduğu felsefi gelenek bağlamına, yani Husserl'in fenomenolojisi bağlamına yerleştirirsek, bu ontolojide Differenz'in Husserl'in öğretmeni Brentano ve tüm okulu tarafından keşfedilen temel fikir olduğunu anlarız. Adolph Reinach, Alexius Meinong vb. dahil olmak üzere, insan (veya insan olmayan, hayvan) algısının verileriyle işleyen kasıtlı-noetik seviye ile ontolojik argüman seviyesi arasında bir fark olduğunu. Bu fikre dayanarak Brentano, psikolojisini ve mantığını oluşturmaya çalıştı ve burada “varoluşsal niceleyici” kavramını tanıttı.

Brentano'ya göre, bilinç düzeyinde çevreyi dolaysız olarak nasıl algıladığımız noesis (Husserl'de) veya kasıtlılıktır. Bunun üzerinde, doğru mu yoksa yanlış mı algıladığımıza karar vermemizi sağlayan başka bir seviye daha vardır. O, bizim onu algılayışımızdan ayrı olarak, bir şeyin nesnel gerçekliğinin koyutlanmasıyla bağlantılıdır. Bu, şeyi kendimize nasıl temsil ettiğimizi (noema) ve onun bizim dışımızda kendi içinde nasıl olduğunu karşılaştıran seviyedir. Bu nedenle, bilimsel düşünce eğitiminin başladığı Aristoteles mantığı, son derece muammalı bir şeydir, çünkü ani bir sıçramaya, fenomenalden mantıksal veya spekülatif olana, bir şeyin var olup olmadığı iddiasına geçişe dayanır. kendi algımızdan ayrıdır. Mantıkta tamamen önemsiz olan bu geçiş, ontolojik açıdan fenomenolojik felsefenin merkezine yerleştirilmiş devasa bir sorundur.

Heidegger'in düşüncesi fenomenolojik ana akımda gelişir. Çalışması Sein und Zeit, onu genel fenomenolojik bağlama oturtarak bağlamsallaştırdığımızda tamamen anlaşılır hale geliyor. Bu tam olarak Heidegger'in ontologische Differenz dediği şeyin, yani varlıklar ile Varlık arasındaki ayrımın kaynağıdır. Aynı zamanda varlıklar, bize hemen verilmiş olanlardır; bize ve hayvanlara, algılayabilen ve ayırt edebilen herkese, çünkü örneğin kayalar bile sıcaklığı ayırt edebilir ve bir çiçek veya herhangi bir bitki birçok şeyi algılayabilir ve ayırt edebilir. Bildiğimiz gibi bir ayçiçeği güneşi "takip eder"; "heliotropik" dir. Proclus, "selenotropik" bitkilerin, ayı "takip eden" bitkilerin de var olduğu fikrine sahipti. "Heliotroplar" biliniyorsa, "selenotroplar" yalnızca Proclus'un referansında bulunur. (Var olduklarına ikna oldum, sadece onları kötü bir şekilde ve özensizce arıyoruz.) Bitkiler ayırt edebilir; İsterseniz, belirli bir dereceye kadar "olağanüstü düşünceye" sahipler. İnsan fenomenal düşüncesi, bu şekilde (Almanca, Wahrnehmung) derinlemesine ayırt edici fenomenolojik algıdan başka bir şey değildir.

İnsan yoğun bir şekilde ayırt eder. Ama hayvanlar arasındakinden bile daha yoğun olan bu yoğun ayrımda, yine de fenomenolojik düşünce düzeyinde kalır: onun yoğun ayrımı bir Seiendes ile diğeri arasında, Seiendes'in (varlıklar) bir kısmı ile diğer kısmı arasında gerçekleşir. Ancak fenomenolojik algı veya noetik düşünce çerçevesinde kalarak, Husserl'e göre, yalnızca noemata ile, yani dikkat ve kasıtlılıkla canlandırılan şeylere ilişkin algılarıyla çalışır. İnsan, çok keskin bir şekilde ayırt ettiğinde değil, bir ζῷον λόγον ἔχον, yani logos (Aristoteles'in tanımıyla) ile donatılmış bir canlı varlık olur. Böylece bir kartal, gözleriyle nesneleri bizden daha iyi ayırt eder. Bizim duymadığımız sesleri duyan hayvanlar var, örneğin köpekler. Ve insandaki farklılaştırılmış olağanüstü algı aygıtı, hayvanlara kıyasla en gelişmiş değildir.

İnsan diğerlerinden farklıdır