Noot van de vertaler: Aleksandr Doegin analyseert hier de situatie in Turkije vanuit Russisch oogpunt en binnen het huidige kader van de oorlog tussen Rusland en Oekraïne (of liever tussen Rusland en de NAVO) in de Zwarte Zee, die een inzet is van de oude Russisch-Ottomaanse rivaliteit. De huidige situatie impliceert een aanzienlijke verandering van aanpak. Voor Europa (of voor het idee van het Gemeenschappelijk Huis) gaat de noodzaak om de argumenten van Erdogan te aanvaarden, die de Amerikaanse inmenging wenst te beperken, hand in hand met een afwijzing van Erdogans beleid om de Turkse diaspora te manipuleren tegen de Europese samenlevingen, een manipulatie die ook zou plaatsvinden als het beruchte ideologische kenmerk van de West-Europese regimes niet het Wokisme zou zijn.

In Turkije is de datum van de presidentsverkiezingen bekendgemaakt. Dit wordt waarschijnlijk de zwaarste test voor Erdogan tot nu toe en intern - de versterking van de neoliberale pro-westerse oppositie (met name de Republikeinse Volkspartij), een splitsing binnen de Partij voor Gerechtigheid en Ontwikkeling (AKP) zelf, een ernstige economische vertraging, inflatie, de nasleep van een monsterlijke aardbeving. Op het externe front, het toenemende conflict met de Verenigde Staten en de Europese Unie en de steeds sterkere afwijzing van het beleid van Erdogan door het globalistische leiderschap in het Witte Huis.

Strijd om soevereiniteit

Het belangrijkste aspect van Erdogan is zijn stevige focus op soevereiniteit. Het is het belangrijkste punt van zijn beleid. Al zijn activiteiten als staatshoofd zijn rond deze as opgebouwd. Aanvankelijk steunde Erdogan op de islamistische ideologie, een alliantie met de extreem soennitische salafistische regimes van de Arabische wereld. In deze periode werkte hij zeer nauw samen met de Verenigde Staten, waarbij de structuren van Fethullah Gülen als module van deze samenwerking dienden. De seculiere Kemalisten, de Turkse nationalisten, zowel links als rechts, kwamen toen in verzet. Dit culmineerde in de Ergenekon-zaak, waarbij Erdoğan de gehele militaire top arresteerde, die traditioneel specifiek de kemalistische oriëntatie aanhing.

Op een gegeven moment hield dit beleid op de soevereiniteit te bevorderen en begon het die te verzwakken. Na de Russische militaire operatie in Syrië en het neerhalen van het Turkse vliegtuig in 2015 werd Erdoğan bedreigd: ten eerste verslechterden de betrekkingen met Rusland, waardoor Turkije op de rand van oorlog kwam; ten tweede stond het Westen, ontevreden over het soevereiniteitsbeleid, klaar om Erdoğan ten val te brengen en hem te vervangen door meer volgzame collaborateurs - Davutoğlu, Gül, Babacan, enz. De Gülenisten, voormalige bondgenoten van Erdoğan en belangrijkste tegenstanders van het kemalisme, werden de ruggengraat van het complot.

In 2016, toen de betrekkingen met Rusland enigszins waren opgeklaard, probeerde het Westen met behulp van de Fethullahisten (Gülenisten) een staatsgreep te organiseren, die echter werd verijdeld. Het feit dat een aanzienlijk aantal patriottische kemalisten, militairen die kort voor de staatsgreep door Erdogan waren vrijgelaten, en hun politieke structuur, de Vatan-partij, op het kritieke moment Erdogan steunden in plaats van de pro-Westerse militairen, was een cruciale factor. Feit is dat de kemalistische nationalisten (links en rechts) zich op dat moment hadden gerealiseerd dat Erdogan zijn beleid baseerde op versterking van de soevereiniteit en dat ideologie voor hem van ondergeschikt belang was.

Aangezien de Gülenistische samenzweerders en andere westerlingen die in opstand kwamen tegen Erdogan slaafs het globalistische Westen volgden, wat Turkije onvermijdelijk naar een totale ineenstorting en de eliminatie van de natiestaat leidde, besloten de kemalisten Erdogan te steunen om de staat te redden. Ook Rusland steunde Erdogan gedeeltelijk, omdat het besefte dat zijn vijanden marionetten van het Westen waren. Ook de Turkse nationalisten van de Nationalistische Bewegingspartij (MHP) kozen uiteindelijk de kant van Erdogan.

Sinds 2016 heeft Erdogan standpunten ingenomen die dicht bij het patriottische kemalisme en deels bij het Eurazianisme liggen, waarbij hij openlijk de prioriteit van soevereiniteit verkondigt, de westerse hegemonie bekritiseert en een multipolair wereldproject voorstaat. Ook de betrekkingen met Rusland zijn geleidelijk verbeterd, hoewel Erdoğan af en toe pro-westerse stappen heeft gezet. Voortaan werd soevereiniteit zijn ideologie en hoogste politieke doel.

De liberale oppositie in de vorm van de Republikeinse Volkspartij, die zich aanvankelijk verzette tegen de islamistische lijn van de eerste Erdoğan en vervolgens soevereiniteit afwees, profiteerde echter van een reeks binnenlandse en economische misrekeningen. Zij slaagde erin bij de verkiezingen een aantal sleutelposities te veroveren, met name door eigen kandidaten te presenteren voor het burgemeesterschap van de twee belangrijkste steden, Ankara en Istanbul. Erdoğan werd ook tegengewerkt door zijn voormalige collega's in de regerende AKP-partij, die ook tegen Eurazië en soevereiniteit zijn en op het Westen zijn georiënteerd - dezelfde Ahmet Davutoğlu, Abdullah Gül, Ali Babacan, enz.

Het is in deze situatie dat Erdogan naar de stembus gaat. Het Westen is duidelijk ontstemd over hem vanwege zijn ongehoorzaamheid - met name zijn demarche tegen Zweden en Finland, waarvan Turkije het NAVO-lidmaatschap heeft verhinderd; Ankara's relatief milde beleid ten aanzien van Rusland, waartegen het collectieve Westen oorlog voert in Oekraïne, heeft de globalisten in Washington nog meer geïrriteerd en, wat het belangrijkst is, de moderne leiding van het Witte Huis en de globalistische elites van de Europese Unie accepteren categorisch niet eens een vleugje soevereiniteit van hun vazallen of tegenstanders.

Wie zich aan het Westen wil onderwerpen, moet volledig afstand doen van zijn soevereiniteit ten gunste van een supranationaal besluitvormingscentrum. Dit is de wet. Het beleid van Erdogan is daar rechtstreeks mee in strijd, dus Erdogan moet worden verwijderd, tegen elke prijs. Als hij in 2016 faalde in een staatsgreep, zal hij dat bij de verkiezingen van 2023 moeten doen, ongeacht de uitslag. Er is immers altijd de praktijk van gekleurde revoluties achter de hand.

Dat is precies wat we weer zagen in Georgië, waarvan de leiding na het vertrek van de ultra-westerse en liberale Saakasjvili probeerde Georgië wat soevereiner te maken. Maar zelfs dit was voldoende voor Soros om zijn netwerken te activeren en een opstand te ontketenen tegen de "te gematigde" houding tegenover Rusland en de "onaanvaardbaar soevereine" koers van het door de pragmatische oligarch Bedzina Ivanishvili gecontroleerde regime.

Erdogan stelt nu een politieke coalitie samen waarop hij bij de verkiezingen kan rekenen. De ruggengraat zal uiteraard de AKP zijn, een partij die grotendeels loyaal is aan Erdogan, maar geen inhoud heeft en bestaat uit ambtenaren met weinig enthousiasme onder de bevolking. Technisch gezien is het een nuttig instrument, maar deels ook een schande. Velen in Turkije schrijven het falen van de economie, de groei van de corruptie en de inefficiëntie van het bestuurssysteem toe aan AKP-ambtenaren en de daarbinnen aangestelde bestuurskaders. Erdoğan is een charismatische figuur, maar de AKP is dat niet. De partij gedijt op het gezag van Erdogan, niet omgekeerd.

Erdogans bondgenoten en tegenstanders

De traditionele bondgenoten zijn uiteraard de Turkse nationalisten van Devlet Bahçeli's Turkse Nationalistische Bewegingspartij. Tijdens de Koude Oorlog en door inertie in de jaren '90 waren de Turkse nationalisten strikt NAVO-gericht en volgden zij een anti-Sovjet (later anti-Russische) lijn. In de jaren 2000 begon hun beleid echter geleidelijk te veranderen. Ze verwijderden zich steeds verder van het liberale Westen en kwamen dichter bij Erdogans soevereine vector. Ideologisch zijn ze flamboyanter dan de AKP, maar hun radicalisme vervreemdt een deel van de Turkse bevolking. In ieder geval is Erdogans bewezen ideologische en politieke alliantie met Bahçeli cruciaal voor zijn toekomst.

Erdogan kan ook rekenen op de steun van kleine maar invloedrijke soefi politieke bewegingen zonder massale steun. Hun rol bestaat erin de leegte op te vullen die is ontstaan na de nederlaag van de Gülenistische structuren die beweerden een "soefi-beweging" te zijn. Het soefisme is vrij wijdverbreid in de Turkse samenleving en sommige tariqats beschouwen Erdoğan als de figuur van wie de spirituele renaissance van Turkije afhangt. Hoewel de diversiteit van het Turkse soefisme en van andere spirituele stromingen - met name de Alevieten en Bektasji - veel ruimte laat voor andere meningen.

Alle westerlingen zullen zich verenigen tegen Erdogan en het valt niet uit te sluiten dat de globalisten deze keer een netwerk van agenten zullen activeren, zowel binnen de AKP zelf als in andere staatsstructuren. Gezien Erdogans moeilijke situatie, om redenen van leeftijd en gezondheid, kan dit zijn laatste kans zijn - niet alleen voor een individu, maar voor een historische figuur die zijn lot en zijn politiek heeft verbonden aan de soevereiniteit van de Turkse staat. Als hij nu slaagt en de continuïteit van de weg waarborgt door deze strikt ideologisch te formuleren, zal hij de Turkse geschiedenis ingaan als de tweede Atatürk, de redder van de staat in een tijd van kritieke omwentelingen. Als hij valt, staat Turkije hoogstwaarschijnlijk een reeks rampen te wachten, want wie in zijn plaats komt, zal op het Westen gericht zijn, en dat betekent dat de ineenstorting van Turkije in de toekomst nabij is, want de globalisten zijn de plannen voor Groot Koerdistan geenszins vergeten.

Natuurlijk hebben zij deze provocatie niet uitgevoerd tijdens de golf van gekleurde revoluties en na de invasie van Irak en Syrië, maar de val van Erdogan zal deze projecten nieuw leven inblazen. Ten slotte zullen Erdogans tegenstanders worden gedwongen tot een serieuze confrontatie met Rusland, omdat hun NAVO-meesters dat zullen eisen, en dat zal nog een factor zijn in de ondergang van Turkije. Erdogan zelf zal door zijn opvolgers worden verguisd en de keten van catastrofes van de Turkse staat zal ertoe leiden dat zijn naam eenvoudigweg wordt vergeten. Erdogan ziet deze verkiezingen dan ook tegemoet alsof het zijn laatste strijd is. Niet alleen als politicus, maar als historische figuur, als ware leider en symbool van zijn volk. Hij kan deze status eindelijk consolideren, maar als hij verliest, loopt hij het risico deze onherroepelijk te verliezen en zal hij geen nieuwe kans meer krijgen.

Groene Ataturk

In deze situatie suggereert de geopolitieke analyse dat Erdoğan een andere bron heeft: niet zozeer een massabron als wel een ideologische en imagobron. Dit zijn dezelfde patriottische kemalisten die, anders dan de liberale Kemal Kılıçdaroğlu van de Republikeinse Volkspartij, ondanks de harde repressie tijdens de Ergenekon-zaak, op het kritieke moment de kant van Erdoğan kozen en, oude wrok vergetend, volledig achter zijn soevereine koers stonden. In sommige kringen wordt Erdoğan de "groene Ataturk" genoemd, d.w.z. de Turkse heerser, de nationale leider met islamitische neigingen. Het politieke gezicht van deze uiterst invloedrijke groep in Turkije, die voornamelijk bestaat uit militaire officieren van alle rangen, is de linkse Vatan-partij, geleid door de charismatische leider Doğu Perinçek.

In electoraal opzicht was de partij geenszins representatief, maar haar belang ligt elders: zij is het centrum van de meest actuele geopolitieke analyse van Turkije, een Euraziatische ideologische partij met een multipolair standpunt en een waar intellectueel centrum van de Turkse soevereiniteit. De kranten Vatan, Aydınlık en Teori, de televisiezender Ulusal, de talrijke blogs en websites maken deze entiteit tot de belangrijkste troef. Ook de historisch sterke banden van Vatan met Rusland, China, Iran en Noord-Korea moeten in aanmerking worden genomen. Voor Erdogan, die nu tegen het Westen speelt, zou deze antiglobaliserings- en multipolaire clubvector wel eens doorslaggevend kunnen blijken. Als Vatan in de coalitie wordt opgenomen, zal Erdogan ook zijn handen in westerse richting kunnen losmaken: de verbinding met de belangrijkste polen van de multipolaire wereld, en vooral met Rusland, waarvan zoveel van de moderne Turkse politiek en economie, en dus het lot van Erdogan zelf, afhangt, zal veiliggesteld zijn.

Erdoğan heeft in zijn leven aangetoond dat hij een zeer goed gevoel voor geopolitiek heeft.

Hij kiest altijd voor bondgenootschappen die de Turkse soevereiniteit versterken. Kemal Ataturk zelf deed hetzelfde. Als de situatie echter verandert en voormalige bondgenoten een obstakel blijken te zijn voor de onafhankelijkheid en vrijheid van Turkije, is Erdogan altijd bereid ze op te offeren.

Turkije balanceert vandaag tussen een unipolair Westen en een multipolair Oosten, Eurazië. Dat is al zo sinds het begin van de Turkse natiestaat. Maar de verhoudingen van dit evenwicht zijn bij elk keerpunt in de geschiedenis anders bepaald. Soms was het belangrijk om een stap naar het Oosten te zetten (zoals Kemal Ataturk deed in alliantie met Lenin); op andere momenten ging het erom een stap naar het Westen te zetten.

Dus...

Vandaag vormt Rusland, dat vroeger de geopolitieke rivaal van Turkije was, en meer nog de andere polen van de multipolaire wereld, geen bedreiging voor de Turkse soevereiniteit en dat is een objectief feit; integendeel, de speciale betrekkingen met Rusland en China en het compromis met het sjiitische Iran bieden Turkije vitale voordelen in zijn buitenlands en binnenlands beleid. Het Westen, althans het liberale, globalistische Westen, speelt tegen Erdogan, en dus tegen de Turkse soevereiniteit. Een zo subtiele politicus als Erdogan kan dit niet ontgaan. Het is tijd om soevereiniteit de status van een ideologie te geven en multipolariteit te verankeren als de belangrijkste vector van de Turkse politiek.

Deze verkiezingen zijn cruciaal voor Turkije. Rusland heeft er onder deze omstandigheden - ondanks wat in onze ogen kan overkomen als inconsistentie, aarzeling, een beleid van "twee stappen links, twee stappen rechts" - belang bij dat Turkije verenigd, heel, onafhankelijk en soeverein blijft. Dit is objectief gezien alleen mogelijk samen met Rusland, en geenszins tegen Rusland. Daarom is Erdogan voor Rusland in de huidige omstandigheden de beste keuze.

Vertaling door Robert Steuckers