Ομιλία στο 1ο Παγκόσμιο Συνέδριο Πολυπολικότητας

Στα μάτια του γεωπολιτικού, η Δύση εμφανίζεται να είναι μία. Αυτή είναι μόνο η φαινομενική επιφάνεια της πραγματικότητας. Υπάρχει μια ευθυγράμμιση των Ευρωπαίων ηγετών με την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, αλλά η Δύση δεν υπάρχει ως ένας πολιτισμός.

Η ενσωμάτωση της Ευρώπης στον "μεγάλο χώρο" (grossraum) των Ηνωμένων Πολιτειών είναι η απόλυτη συνέπεια των βαθιών μετασχηματισμών που έλαβαν χώρα από τον 16ο αιώνα και μετά: η Προτεσταντική Μεταρρύθμιση, η αποδυνάμωση της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, η εκκοσμίκευση, η μετατροπή της Καλβινιστικής Αγγλίας σε πλανητικό ηγεμόνα (hêgemôn) και οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι που έθεσαν τη Δυτική Ευρώπη υπό την κηδεμονία της Ουάσιγκτον.

Ωστόσο, η Αγγλό-σφαιρα διατήρησε πάντοτε τον διαχωρισμό της από την ηπειρωτική Ευρώπη. Οι Ηνωμένες Πολιτείες, που δεν είναι αυτοκρατορία με την παραδοσιακή έννοια, δεν βλέπουν τη Γηραιά  Ήπειρο σαν προέκταση του έθνους τους. Ούτε οι ευρωπαϊκές χώρες είναι υποτελείς με την κλασική έννοια. Η Αμερική είναι ένα άνιση ηγεμονία (hêgemôn), σε αντίθεση με τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, η οποία θεωρούσε τους λαούς ίσους. Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν συμπεριφέρονται ως αυτοκρατορία προς τους υποτελείς τους, σε μια αμοιβαία επωφελή σχέση. Καταβροχθίζει τους Ευρωπαίους σκλάβους της όπως ο Κρόνος τα παιδιά του, από φόβο μήπως κάποιος από αυτούς την αντικαταστήσει ή τουλάχιστον χειραφετηθεί. Η Ουάσινγκτον προτιμά να θυσιάζει τις χώρες της Ευρώπης, να καίει τα δικά της πλοία, παρά να τις δει να πλησιάζουν τη Ρωσία, ακόμη και αν αυτό σημαίνει ότι αποδυναμώνεται η ίδια.

Επομένως, η Δύση δεν είναι "συλλογική". Πέρα από τις ανθρωπολογικές και πολιτισμικές διαφορές, εδώ και αρκετές δεκαετίες διχάζεται από ένα σοβαρό ρήγμα, το οποίο έχει μετατραπεί σε εμφύλιο πόλεμο. Ο Αγγλο-Αμερικανικός και Ιουδαιο-Προτεσταντικός υπερφιλελευθερισμός έχει καταστρέψει τον βιομηχανικό ιστό των δυτικών κοινωνιών και τις έχει κατακερματίσει γεωγραφικά, πολιτισμικά, οικονομικά και κοινωνιολογικά. Η αστική τάξη των μεγάλων πόλεων, στην οποία στηρίζονται οι άρχουσες τάξεις, έχει αποσχιστεί από τις εργατικές τάξεις της περιφέρειας.

Αλλά ο αγώνας υπερβαίνει κατά πολύ εκείνο των τάξεων. Αντιπαραθέτει τον υψηλό χρηματοπιστωτισμό ενάντια στην πραγματική οικονομία, την κερδοσκοπία ενάντια στην παραγωγή, το φανταστικό ενάντια στο πραγματικό. Είναι ένας υπαρξιακός πόλεμος που, καθώς εντείνεται, ενώνει με τον σκληρό πυρήνα της εργατικής τάξης τις μεσαίες τάξεις που απειλούνται με εξαφάνιση.

Ο παραγωγικός καπιταλισμός δεν υπάρχει πια, έχει αλλάξει τη φύση του. Είναι πλέον θυσιαστικός, καταναλώνει τις δυτικές κοινωνίες και τους δυτικούς λαούς. Είναι ένας πραγματικός πόλεμος εξόντωσης που διεξάγουν οι υποστηρικτές αυτού του νεοκαπιταλισμού σε μια Δύση που έχει πληγεί σοβαρά από την αθεΐα, το φυτώριο του μηδενισμού. Ωστόσο, η αυτοκτονία δεν είναι συλλογική. Ο αυξανόμενος αριθμός των εξεγερτικών κινημάτων αποδεικνύει ότι το ένστικτο της επιβίωσης και της αυτοσυντήρησης των Δυτικών λαών δεν έχει εξαφανιστεί.

Έτσι, η Δυτική ολιγαρχία και η άρχουσα κάστα διεξάγουν διπλό πόλεμο : εναντίον των ίδιων των εξεγερμένων λαών τους και εναντίον της Ρωσίας. Είναι κάτι περισσότερο από ένας παγκόσμιος εμφύλιος πόλεμος, είναι ένας παν-πόλεμος (pan-polemos). Είναι ένας πόλεμος διακρατικός, ενδοκρατικός, κοινωνικοοικονομικός, βιολογικός, θρησκευτικός, υπαρξιακός. Είναι ένας πόλεμος κατά της ζωής, ένας πόλεμος κατά της δημιουργίας, ένας πόλεμος κατά του φυσικού νόμου.

Ο παγκόσμιος εμφύλιος πόλεμος και ο παν-πόλεμος έχουν εξαπλωθεί από τις Ηνωμένες Πολιτείες, οι οποίες έχουν εγκαθιδρύσει μια μόνιμη κατάσταση εξαίρεσης στη Δύση και παραβιάζουν συστηματικά το διεθνές δίκαιο.

Σε αυτό το ανομοιογενές πλαίσιο, η παραβίαση του φυσικού δικαίου έχει γίνει κανόνας. Η έγκριση του ομοφυλοφιλικού γάμου, της αιμομιξίας, της αλλαγής φύλου ενηλίκων και παιδιών, καθιστά τη Δύση το σπίτι του αντινομισμού, για να μιλήσουμε με θεολογικο-νομικούς όρους. Πρόκειται για ένα εντροπικό κίνημα, με επίκεντρο την Ιουδαιο-Προτεσταντική Αγγλό-σφαιρα, το οποίο καταστρέφει όλες τις κοινωνίες όπου επιβάλλεται η ηγεμονία του.

Οι λαϊκές εξεγέρσεις στη Δύση και η Ρωσική αντεπίθεση στην Ουκρανία κατά του ΝΑΤΟ πρέπει επομένως να ερμηνευθούν ως αντιδράσεις σε εντροπικές δυνάμεις. Nomos (νόμος) ενάντια στον αντινομισμό, τάξη ενάντια στο μηδενιστικό χάος.

Η Ρωσία αγωνίζεται, όπως και οι Δυτικοί λαοί, για την ύπαρξή της, για να απωθήσει το κακό και να το διώξει από το ίδιο της το σώμα. Διεξάγει έναν εξωτερικό πόλεμο, με όπλα, και έναν εσωτερικό, πνευματικό αγώνα. Όσο εντείνεται ο εξωτερικός πόλεμος, τόσο περισσότερο ριζ(οσπαστ)ικοποιείται η Ρωσία, με τη λατινική έννοια του όρου, προσπαθεί να εξοντώσει τους επίμονους ιούς του προοδευτισμού.

Σ' αυτόν τον παγκόσμιο εμφύλιο πόλεμο, σ' αυτόν τον παν-πόλεμο (pan-polemos), οι Ευρωπαϊκοί λαοί και η Ρωσία είναι αντικειμενικοί σύμμαχοι απέναντι σ' αυτούς που έχουν αυτοπροσδιοριστεί ως κοινός εχθρός τους.

Η έλευση της Πολυπολικότητας δεν μπορεί να περιοριστεί σε μια νέα μοιρασιά του κόσμου και στο τέλος της παγκόσμιας ηγεμονίας των ΗΠΑ. Ο πόλεμος Ρωσίας/ΝΑΤΟ στην Ουκρανία δεν είναι αποκλειστικά υλικός και οι λαϊκές εξεγέρσεις στη Δύση δεν περιορίζονται σε έναν κοινωνικοοικονομικό αγώνα.

Η ιστορική σύμπτωση αυτών των διαφορετικών φαινομένων δεν είναι τυχαία. Ο προσδιορισμός του εχθρού στον οποίο αντιστέκονται οι λαοί της Ευρώπης, της Ρωσίας, των χωρών της Αφρικής και της Κίνας θα πρέπει να μας κάνει να προβληματιστούμε για τη φύση αυτού του παγκόσμιου αγώνα. Το ολοκληρωτικό πολιτικό σχέδιο του εχθρού, οι μέθοδοί του και το μηδενιστικά του χαρακτηριστικά, τοποθετούν τον παν-πόλεμο (pan-polemos) αγώνα που μας επιβάλλεται σε εσχατολογικό έδαφος.

Οι Αμερικανοί ηγέτες, είτε είναι πιστοί είτε άθεοι, βλέπουν τις Ηνωμένες Πολιτείες σαν ένα μεσσιανικό έθνος του οποίου οι πολιτικές είναι πάντα δικαιολογημένες με θρησκευτική έννοια, ακόμη και αν οδηγούν τον κόσμο στον Αρμαγεδδώνα. Ο κίνδυνος, στο όχι πολύ μακρινό μέλλον, είναι η άμεση αντιπαράθεση πυρηνικών δυνάμεων σε ευρωπαϊκό έδαφος, ενάντια στη θέληση των λαών που είναι εγκλωβισμένοι στις υπερεθνικές δομές των ΗΠΑ. Σε αυτό το στάδιο, οι Ευρωπαίοι δεν έχουν ακόμη βρει τους "πρωταθλητές" τους, τους πραγματικούς εκπροσώπους τους, ικανούς να αναλάβουν τα ηνία των κρατών που έχουν χάσει την πολιτική τους κυριαρχία.

Η ελπίδα βρίσκεται στην ταχεία απονομιμοποίηση των Ευρωπαίων ηγετών καθώς η ιστορία επιταχύνεται. Σε αυτό το πλαίσιο, η Ρωσία διαδραματίζει σημαντικό ρόλο. Ο πόλεμος φθοράς που κερδίζει εναντίον του ΝΑΤΟ μπορεί τελικά να επισπεύσει την πτώση αρκετών ευρωπαϊκών κυβερνήσεων. Επιταχύνοντας έτσι τον εμφύλιο πόλεμο της Δύσης προς την ολοκλήρωσή του.

Είναι επομένως απαραίτητο η Ρωσία να μην αποκοπεί εντελώς από την Ευρώπη και να χτίσει γέφυρες με την κοινωνία των πολιτών, όπου βρίσκονται οι πραγματικές ελίτ και από τις οποίες θα προκύψουν οι μελλοντικοί ηγέτες. Η Πολυπολικότητα πρέπει να οικοδομηθεί με τον λαό, και πέρα από τις πολιτικές δυνάμεις, αν χρειαστεί.

Μετάφραση Ρήγας Ακραίος

από εδώ: https://katehon.com/en/article/western-civil-war-multipolar-world