Σχόλια για τις κυριότερες ομιλίες του Προέδρου:

“Δεν υπάρχουν αποτελέσματα από την ουκρανική αντεπίθεση.”

Είναι ακριβώς έτσι. Δεν είναι μόνο η προπαγάνδα μας, είναι ένα αντικειμενικό γεγονός που δεν μπορεί να διαστρεβλωθεί και να σχετικοποιηθεί από οποιαδήποτε τεχνική πληροφόρησης. Οι δυτικοί στρατηγοί θα αρχίσουν να κατανοούν αυτό το γεγονός. Αυτό είναι ήδη ένας έλεγχος της πραγματικότητας.

Αλλά.... Δεν υπάρχει "ουκρανική αντεπίθεση" όχι από μόνη της, αλλά επειδή το αντικείμενο είναι ο ρωσικός στρατός, ο οποίος προετοιμάστηκε, έλαβε υπόψη του τα προηγούμενα λάθη, πήρε σοβαρά υπόψη του τις απειλές του εχθρού, δημιούργησε το ισχυρότερο αμυντικό σύστημα και ηρωικά - με κόστος σοβαρές θυσίες! - απέκρουσε την επίθεση του εχθρού. Δεν ήταν αξιολύπητος και αδύναμος, ήταν ισχυρός, βάναυσος και σοβαρός. Εμείς απλώς αποδειχθήκαμε ακόμη πιο δυνατοί, πιο αποφασιστικοί και πιο πεπεισμένοι για τη νίκη μας. "Δεν υπάρχει ουκρανική αντεπίθεση" επειδή υπάρχει ο Ρώσος πολεμιστής.

“Οι δυτικοί ηγέτες στο Κίεβο είναι σαφώς απογοητευμένοι από τα αποτελέσματα της λεγόμενης αντεπίθεσης.”

Ναι, και σκέφτονται τι θα κάνουν στη συνέχεια, τι συμπεράσματα θα βγάλουν. Η Δύση είναι ένας υπολογιστής, τίποτα προσωπικό. Όσο πιο σκληροί και αποφασιστικοί είμαστε, τόσο περισσότερο αυτός ο υπολογιστής υπολογίζει εκ νέου τη συνολική κατάσταση. Πρέπει να χτυπήσουμε όλους τους στόχους, χωρίς να δίνουμε σημασία σε τίποτα. Τότε αυτός ο υπολογιστής θα υπολογίσει την πραγματικότητα που θα συνειδητοποιήσουμε.

“Η Διοίκηση της Ειδικής Στρατιωτικής Επιχείρησης συμπεριφέρεται επαγγελματικά και ο δυτικός εξοπλισμός καίγεται στο πεδίο της μάχης.”

Προφανώς, ναι. Δεν είναι μόνο οι μαχητές που μαθαίνουν να πολεμούν, αλλά και οι διοικητές και οι στρατηγοί. Θεού θέλοντος!

“Η AFU υπέστη απώλειες δεκάδων χιλιάδων κατά τη διάρκεια των προσπαθειών αντεπίθεσης”

και αυτό είναι ένα αντικειμενικό γεγονός, αλλά είναι απίθανο να επηρεάσει τον εχθρό, καθώς αυτή η παρακμάζουσα κοινωνία ζει εδώ και καιρό σε μια κουλτούρα θανάτου, οι Ουκρανοί είναι ήδη πτώματα που χορεύουν. Αυτή είναι η επιλογή τους. Μην υπολογίζετε ότι θα έρθουν στα λογικά τους, είναι απίθανο. Για εκείνους που δεν ζουν, δεν υπάρχει καν θάνατος. Η Ουκρανία είναι μια νεκρή ζωή.

Η γνώμη των κατοίκων της Ουκρανίας αλλάζει αργά και σταδιακά, ο πονοκέφαλος έρχεται, όπως ακριβώς και στην Ευρώπη. Δεν είμαι σίγουρος για την Ουκρανία και τους νεκροζώντανους κάτοικους. Δεν έχουν γνώμη, την έχουν χάσει. Δεν μπορεί κανείς να υπολογίζει σε αυτούς. Οι Ευρωπαίοι, από την άλλη πλευρά, απλά χάνουν το ενδιαφέρον τους για αυτές τις επιθετικές μαϊμούδες. Τα πάντα μπορούν να τους κάνουν να βαρεθούν, ακόμη και οι Ουκρανοί.

“Η εξαπόλυση επιθετικότητας εναντίον της Λευκορωσίας θα σημάνει την εξαπόλυση επιθετικότητας εναντίον της Ρωσίας.”

Αυτό είναι το σημαντικό. Από την αρχή της ΕΣΕΣ και ιδιαίτερα μετά τις αποτυχίες μας σε ένα συγκεκριμένο στάδιο, η Δύση εξέτασε σοβαρά το ενδεχόμενο επίθεσης της Λευκορωσίας από την Πολωνία. Το γνωρίζαμε αυτό και, ειλικρινά, το φοβόμασταν πολύ. Φοβηθήκαμε τόσο πολύ που προσπαθήσαμε να μην αγγίξουμε το θέμα. Αφού εξοπλίσαμε τους φίλους μας στο Μινσκ με TNWs, στρατεύματα και Wagner, αρχίσαμε να μιλάμε γι' αυτό ανοιχτά. Τώρα είμαστε πραγματικά έτοιμοι να αντεπιτεθούμε. Το Μινσκ είναι τα πάντα για εμάς.

“Τα δυτικά εδάφη της σημερινής Πολωνίας είναι το δώρο του Στάλιν στους Πολωνούς, το έχουν ξεχάσει αυτό οι φίλοι μας στη Βαρσοβία; Θα τους το υπενθυμίσουμε.”

Το ζήτημα της Πολωνίας κορυφώνεται. Αν το ΝΑΤΟ τη βλέπει ως τη δεύτερη Ουκρανία, έτοιμη να μπει σε άμεση σύγκρουση με τη Ρωσία, όχι από το ΝΑΤΟ συνολικά, αλλά σαν να ήταν μόνη της, τότε αρχίζουμε να διαμορφώνουμε την πολιτική μας απέναντι στην Πολωνία απομονωμένοι από το ΝΑΤΟ. Στην πραγματικότητα, έχουμε προβεί σε εδαφικές διεκδικήσεις έναντι της Πολωνίας, για παν ενδεχόμενο. Οι απειλές προς την Πολωνία δεν είναι ένας κενός ήχος. Η Ρωσία έχει μάθει να πολεμά μέσα σε ενάμιση χρόνο και πιστεύω ότι μόλις τώρα μπαίνει στο κλίμα.

Είμαι απόλυτα πεπεισμένος ότι η Πολωνία μπορεί και πρέπει να γίνει ο σλαβικός μας εταίρος στην αναδιοργάνωση της Ανατολικής Ευρώπης και προπύργιο των παραδοσιακών αξιών. Και η Ουκρανία δεν είναι σε καμία περίπτωση σύμμαχος για την Πολωνία. Αλλά για να συμβεί αυτό, πρέπει να ανατραπεί η παγκοσμιοποιημένη άρχουσα ελίτ.

“Η Δύση δεν έχει "ουκρανικό κρέας για κανόνια", οπότε σκοπεύει να χρησιμοποιήσει Πολωνούς, Λιθουανούς και όποιον άλλον της περισσεύει.”

Αυτό είναι μεγάλο νέο. Όχι επειδή είναι αλήθεια, αλλά επειδή αρχίζει να φαίνεται ότι κερδίζουμε. Άλλωστε, μόνο όσοι αισθάνονται έτσι και είναι έτοιμοι να πολεμήσουν μπορούν να το πουν αυτό.

Όλες οι διαθέσεις που εξέφρασε ο πρόεδρος δείχνουν απερίφραστα ότι έχουμε απομακρυνθεί από τα χτυπήματα και αρχίζουμε να συνερχόμαστε. Έστω και υποκειμενικά, το Κρεμλίνο ανακτά (κάποια) εμπιστοσύνη ότι είναι ο παράγοντας που θέτει τους όρους του πολέμου και όχι απλώς ένα αντιδραστικό κομμάτι. Η πρωτοβουλία αρχίζει σταδιακά να περνάει στα χέρια μας. Και ήδη οι πολεμικοί ανταποκριτές συζητούν σοβαρά μια επίθεση στο Χάρκοβο και την Οδησσό, κάτι που πριν από μερικούς μήνες, την παραμονή της αντεπίθεσης, ήταν αδιανόητο ακόμη και στους πιο απελπισμένους πατριωτικούς κύκλους.

Θα ήθελα να επισημάνω πόσο σωτήρια είναι η έκρηξη του Nord Stream, ο αγωγός αμμωνίας, οι εχθρικές επιθέσεις στη γέφυρα της Κριμαίας και το σαμποτάζ της συμφωνίας για τα σιτηρά. Όταν η Δύση βάζει τη Μόσχα με την πλάτη στον τοίχο, χωρίς να αφήνει καμία πιθανότητα επιστροφής στη "διαπραγματευτική διαδικασία", το Κρεμλίνο αρχίζει να ενεργεί κατάλληλα και οι επιτυχίες έρχονται άμεσα.  Όταν εμπιστευόμαστε τη Δύση, γλιστράμε προς τα κάτω. Όταν γινόμαστε πικροί και εξοργισμένοι, όλα εξομαλύνονται.

Όταν αφήνουμε τον πόλεμο να εισέλθει, κερδίζουμε.