Μεταξύ πολλών εθνικιστών και αντιφρονούντων των δυτικών εθνών, οι οποίοι ωστόσο κατανοούν τη σημασία της επέκτασης του ιδεώδους τους προς την πνευματική και πολιτική ανάκαμψη του ευρωπαϊκού πολιτισμού, ο νεοευρασιανισμός γίνεται όλο και περισσότερο αντιληπτός, όπως μας φαίνεται, ως ένα πολιτικό, γεωπολιτικό, ακόμη και μεταπολιτικό δόγμα που ενδιαφέρει αποκλειστικά τη Ρωσία. Πιστεύουμε ότι αυτή η αντίληψη είναι αποτέλεσμα μιας ερμηνείας αυτής της νέας πολιτικής θεωρίας που πηγάζει κυρίως από δύο στοιχεία, ιστορικά και καταστασιακά: αφενός, το γεγονός ότι ο Ευρασιανισμός ήταν στην αρχή του, δηλαδή στις αρχές του 20ού αιώνα, αποτέλεσμα του πνευματικού έργου Ρώσων στοχαστών, ορισμένοι από τους οποίους μετανάστευσαν στην Ευρώπη (Μεντελέγιεφ, Τρουμπετσκόι, Φλορόφσκι, Αλεξέγιεφ κ.λπ.) και, από την άλλη πλευρά, ότι η πλειοψηφία των σημερινών Ευρωπαίων αγωνιστών δεν κατανοεί πάντα με σαφήνεια την ανάγκη, ταυτόχρονα με τον αγώνα τους (που συνίσταται στην τόνωση και επιβεβαίωση της μοναδικότητας ενός πολιτισμού με βάση ό,τι έχει απομείνει από τα πολιτιστικά του θεμέλια) να συμμετάσχει στην εκπόνηση μιας νέας παγκόσμιας πολιτικής θεωρίας ικανής να προτείνει σε κάθε πολιτισμό, με επαρκώς διαφοροποιημένο τρόπο, ένα μέλλον που "πίνει" από την Παράδοση και είναι προσανατολισμένο σε σχέση με την αχρονική Κεντρικότητα της τελευταίας (η υψηλή αυτή πρόκληση τοποθετείται επομένως στο ανώτερο επίπεδο του δόγματος, και πέραν αυτού, στο επίπεδο ενός παγκόσμιου πνευματικού οράματος του κόσμου, πριν ακόμη μπορέσει να τοποθετηθεί στο χαμηλότερο, αν και ουσιαστικό, επίπεδο της προσαρμογής του σε έναν συγκεκριμένο πολιτισμό, προκειμένου να του αποκαταστήσει ένα άυλο Κέντρο εμπνευσμένο από αυτό το ανώτερο όραμα του κόσμου, εν συντομία, ένα Imperium).

Το πρώτο, ιστορικό, στοιχείο που αναφέρθηκε παραπάνω μπορεί να φαίνεται ότι έχει ξεπεραστεί από την επίδραση του χρόνου, αλλά μόνο φαινομενικά, ιδίως μεταξύ ορισμένων νοσταλγών εθνικιστών, κυρίως από την Ανατολική Ευρώπη, καθώς εξακολουθεί να παίζει έναν απωθητικό ρόλο, λόγω της ρωσικής του προέλευσης, αφού ο ευρασιανισμός αντιπροσωπεύει γι' αυτούς ένα ανατολίτικο, ασιατικό ιδεώδες, επομένως αυστηρά ξένο προς τον αυθεντικό ευρωπαϊκό πολιτισμό, και επιπλέον, συγχωνευμένο με το μπολσεβίκικο παρελθόν. Είναι αλήθεια ότι ο αρχικός ευρασιανισμός βασιζόταν σε μεγάλο βαθμό σε έναν σλαβοτουρκο-μουσουλμανικό "συγχωνευτισμό" σε φάση με το όραμα ενός μοναδικού πολυεθνικού και πολυεθνικού αυτοκρατορικού πεπρωμένου της Ρωσίας που θα ενσωμάτωνε τις ευρωπαϊκές και τουρκο-μογγολικές πτυχές της. Ήταν πράγματι το δογματικό αποκορύφωμα της επιθυμίας, στο μυαλό αυτών των εξόριστων Ρώσων στοχαστών, να αποκαταστήσουν τη Ρωσία σε μια πραγματικά αυτοκρατορική προοπτική, δηλαδή να την κάνουν έδρα του πολιτικού και πνευματικού κέντρου ενός μοναδικού πολιτισμού, ακολουθώντας τα διδάγματα που είχαν πάρει από την επανάσταση των Μπολσεβίκων. Αλλά ο στόχος εδώ δεν είναι να αναλύσουμε, έστω και εν συντομία, αυτόν τον αρχικό Ευρασιανισμό, γιατί πιστεύουμε από την πλευρά μας ότι ο νεοευρασιανισμός, τον οποίο θα βοηθήσουμε να κατανοήσουμε καλύτερα με τον όρο "Ευρασιανισμός", πολύ απλά, μπόρεσε να ξεπεράσει, χάρη στο έργο και τις διεθνείς σχέσεις που υποστήριξε ο Αλεξάντερ Ντούγκιν, τον χώρο στον οποίο είχε αναθέσει στον εαυτό του το ιερό καθήκον την εποχή της αποκατάστασης μιας πνευματικά τακτοποιημένης Ζωής.

Το δεύτερο σημείο, το οποίο χαρακτηρίσαμε ως συγκυριακό, θα μπορούσε να συνδεθεί με το γεγονός ότι η Ρωσία διεκδικεί όλο και περισσότερο τον εαυτό της ως σημαντικό παίκτη στο σημερινό παγκόσμιο γεωπολιτικό παιχνίδι. Ως αποτέλεσμα, επωφελείται αυτό που γίνεται όλο και περισσότερο αντιληπτό ως έθνος, αλλά και ως πολιτισμός, ο οποίος, από μόνος του, όχι μόνο διεκδικεί τη μοναδικότητά του, αλλά, ταυτόχρονα, εξοστρακίζεται από το καρτέλ των δυτικών χωρών, και αυτό από μια σκοπιά που αγωνίζεται να κατανοήσει την τρέχουσα ανάγκη για μια νέα πνευματική και πολιτική προσέγγιση προς το οικουμενικό, μια αυτόχθονη πολιτική θεωρία που θα ήταν επομένως προσαρμοσμένη στο πολιτισμικό, γεωγραφικό και ιστορικό της παράδειγμα, ή ακόμη και εθνοτική (που από μόνο του είναι ανοησία, αφού η Ευρασία είναι ουσιαστικά αυτοκρατορική και πολυεθνική), : Ευρασιανισμός. Η θεωρία αυτή, όπως θα ήταν ακριβές να πούμε, λαμβάνει άμεσα υπόψη τη ρωσική γεωγραφική και γεωπολιτική κατάσταση εντός της Μεγάλης Ευρασιατικής Ηπείρου και την κοινωνικοπολιτιστική πραγματικότητα των διαφορετικών λαών που απαρτίζουν το ρωσοευρασιατικό imperium, το οποίο βρίσκεται σήμερα σε μια διστακτική και αβέβαιη φάση επιβεβαίωσης. Αυτή η νέα πολιτική και πνευματική θεωρία (που πρέπει να είναι κατ' αρχάς - αλλά θα επανέλθουμε σε αυτό), επικεντρώνεται (και αυτός ο όρος είναι σημαντικός από αυτή την άποψη) στην Πραγματικότητα και τη βαθιά προσδοκία αυτού του ευρασιατικού imperium. Είναι σαφές ότι αυτή η πνευματικά υποκινούμενη φιλοδοξία και αυτή η Πραγματικότητα δεν αντιστοιχούν ακριβώς σε εκείνες της Ευρώπης (και μάλιστα εν όψει της σημερινής εκφυλιστικής της φάσης). Πόσο μάλλον που η ιστορία και οι ανατολικές πνευματικές επιρροές έχουν καταστήσει τον ρωσοευρασιανικό πολιτισμό, με επίκεντρο τη ρωσική αυτοκρατορική κυριαρχία, μια οντότητα αποκομμένη από το πεπρωμένο της υπόλοιπης ευρωπαϊκής υποηπείρου, η οποία σταδιακά επέτρεψε στον εαυτό της να καταποντιστεί από τα κολασμένα νερά του δυτικισμού. Είναι σημαντικό να τονιστεί ότι η ιστορική και πολιτιστική ανάπτυξη αυτού του πολιτισμού, ο οποίος είναι τόσο δυτικός όσο και ανατολικός σε έμπνευση, συνοδεύτηκε από μια μοναδική αυτόνομη επιβεβαίωση, η οποία ήταν τόσο πνευματική όσο και πολιτική ή γεωπολιτική.

Ο ρωσοευρασιανικός πολιτισμός στηρίζεται ουσιαστικά στην κεντρική του θέση, η οποία είναι τόσο ιστορική όσο και γεωγραφική και προκύπτει από τη συνάντηση των ινδοευρωπαϊκών λαών και των τουρανικών λαών στις αντίστοιχες εσχατολογικές τους διαδρομές, καθώς οι πρώτοι αναζητούσαν την ανατολή και την ηπειρωτική απεραντοσύνη της νοτιοανατολικής πλευράς και οι δεύτεροι τη δύση και το άνοιγμα των δυτικών θαλασσών της νοτιοδυτικής πλευράς. Ο Ευρασιανισμός βασίζεται ακριβώς στην αναγνώριση των συνεπειών αυτής της πολεμικής και δημιουργικής ανθρώπινης περιπέτειας, η οποία οδήγησε τελικά σε έναν πολιτισμό του οποίου η ιδιαιτερότητα είναι να αναλάβει τον ρόλο του άξονα και του ανοίγματος μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Η σημερινή Ρωσία, μαζί με τα ανεξάρτητα έθνη που συνδέονται με αυτήν ιστορικά, πολιτιστικά και οικονομικά, καθώς και πνευματικά (π.χ. Αρμενία, Γεωργία, Λευκορωσία, Καζακστάν κ.λπ.), έχει να διαδραματίσει έναν μοναδικό ρόλο. - Η Ουκρανία, η οποία πρέπει να καταφέρει να διεκδικήσει τον ρόλο της ως γέφυρας μεταξύ των δύο πολιτισμών, καθώς ανήκει τόσο στον έναν όσο και στον άλλο), είναι πράγματι ένας πολιτισμός από μόνος του στην καρδιά της Ευρασίας, εντός της οποίας πρέπει να αναλάβει τον ρόλο της ως εξισορροπητική δύναμη. Η αρχέγονη ευρωπαϊκή κληρονομιά της δεν μπορεί να αποδυναμώσει μια πραγματικότητα που έγινε πολύ πιο πολύπλοκη και ποικιλόμορφη από τη συνάντησή της με την Ανατολή, πολύ περισσότερο από την επέκτασή της εντός της ευρασιατικής ηπείρου μέχρι τον Ειρηνικό (οι Κοζάκοι έφτασαν στον Ειρηνικό το 1640) και τον Καύκασο (προσάρτηση διαφόρων καυκάσιων εθνών στις αρχές του 19ου αιώνα: Αρμενία, Νταγκεστάν, Αζερμπαϊτζάν), γεγονός που ενίσχυσε κατά κάποιον τρόπο τη μοναδικότητά της σε σχέση με την υπόλοιπη ευρωπαϊκή μητέρα χώρα. Αλλά μόνο κατά κάποιον τρόπο, διότι οι δεσμοί, αν και διαστρεβλωμένοι και πιο αρμονικά μοιρασμένοι από τη Δύση προς την Ανατολή, δεν είναι λιγότερο παρόντες προς την Ευρώπη σε ένα κοινό όραμα για τον άνθρωπο που θα μπορούσε δικαίως να συνδεθεί με έναν αρχικό ευρωπαϊκό "ανθρωπισμό" που κληρονομήθηκε από προχριστιανικές παραδόσεις που έχουν πλέον σε μεγάλο βαθμό παραστρατήσει.

Ο Ευρασιανισμός είναι επομένως το αποτέλεσμα της συνειδητοποίησης της γενεαλογίας ενός μοναδικού πολιτισμού, μέσα στον οποίο αναδύθηκε αυτό το ρεύμα σκέψης, με όλα όσα μπορεί να γεννήσει μια τέτοια γνώση στο λυκόφως ενός κόσμου που προσπαθεί να αρνηθεί τη βαθιά και ιερή πραγματικότητα της επιβεβαίωσης της προσωπικότητας (σε αντίθεση με το άτομο). Ο Ευρασιανισμός είναι επομένως μια πολιτισμική προσέγγιση, που εμπεριέχει βαθιά μια πνευματική και γεωπολιτική προσέγγιση, για την οποία είναι σημαντικό πάνω απ' όλα οι άνθρωποι, και κατά συνέπεια οι κοινότητές τους, να μπορούν να αφομοιώσουν την υπεράνθρωπη δύναμη που τους έδωσε τη μοναδική τους γέννηση στην καρδιά του δημιουργημένου κόσμου και να διεκδικήσουν τον εαυτό τους μέσω αυτής.

Ο Ευρασιανισμός γεννήθηκε έτσι από τη συνειδητοποίηση της αυθεντικής, πνευματικής και μοναδικής συγκρότησης ενός πολιτισμού εκ μέρους των Ρώσων πολιτικών στοχαστών και φιλοσόφων που είχαν αγγίξει την ιερή και αξονική ουσία της παρουσίας του στον κόσμο (στην Ευρασία). Επειδή όμως αγγίζει το ουσιώδες του τι κάνει έναν ιδιαίτερο πολιτισμό, αυτή η πολιτική θεωρία δεν μπορεί να περιοριστεί στον ρωσοευρασιανικό πολιτισμό και ως εκ τούτου προορίζεται να ενδιαφέρει όλους τους σημερινούς και μελλοντικούς ανθρώπινους πολιτισμούς, αλλά κυρίως να αποτελέσει έναν τρόπο σκέψης μέσω του οποίου θα μπορέσουν να κυριαρχήσουν στο μέλλον τους. Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι ο Ευρασιανισμός είναι μια νέα λεγόμενη "πολιτική" θεωρία, η οποία, ωστόσο, είναι πρωτίστως πνευματικής φύσης. Μας καλεί πρώτα απ' όλα να αναπροσανατολιστούμε σε σχέση με ένα Κέντρο που θα πρέπει να ανακαλύψουμε στην καρδιά κάθε πολιτισμού, καθώς και κάθε κοινότητας και κάθε ατόμου που τον απαρτίζει. Αυτό το Κέντρο δεν διαφέρει από το ένα σημείο στο άλλο (από τη μια ανθρώπινη οντότητα στην άλλη), αλλά είναι το ίδιο παντού, διάχυτο αλλά παρ' όλα αυτά Ένα σε κάθε έκφανση της Ύπαρξης. Από αυτή την άποψη, ο ευρασιανισμός μπορεί να αποτελέσει την πνευματική κινητήρια δύναμη της ανύψωσης των πνευμάτων προς μια νέα ερμηνεία του καθολικού, ενός καθολικού που δεν μπορεί να συγχέεται με την ομοιομορφία (ή, κάτι που ισοδυναμεί πρακτικά με το ίδιο πράγμα, με τον καθολικισμό), εκτός αν κάποιος θέλει να αλλοιώσει αυτό που αποτελεί τα θεμέλια αυτής της νέας θεωρίας. Με άλλα λόγια, ο Ευρασιανισμός είναι μια επίκαιρη επιθυμία για προσανατολισμό προς την Παράδοση και το ουράνιο κέντρο της, το οποίο ο ευρωπαϊκός πολιτισμός μας εντοπίζει στην Υπερβορεία, όπου θα χρειαστεί, περιττό να πούμε, να επαναφορτίσουμε τις μπαταρίες μας.

Αυτή η νέα θεωρία, η οποία, όπως είδαμε, είναι οικουμενική στο πνεύμα, είναι επίσης πολιτική και γεωπολιτική, και επομένως πλήρως ικανή να ενταχθεί στον πλανητικό χώρο της ανθρώπινης σκέψης του εικοστού πρώτου αιώνα, η οποία συνειδητοποιεί σταδιακά την αοριστολογική ανακολουθία στην οποία έχει παγιδευτεί η νεοφιλελεύθερη θεωρία, ο μοναδικός επιζών και ταυτόχρονα κληρονόμος της ιδεολογικής παραπλάνησης του εικοστού αιώνα. Η θεωρία αυτή καλείται, επομένως, να συμμετάσχει στη ριζική ανανέωση (με την πραγματική έννοια του όρου, δηλαδή αυτή που πηγαίνει πίσω στη ρίζα, στην ουσία των "πραγμάτων") μιας πολιτικής σκέψης που έχει ουσιαστικά αρθρωθεί μέχρι σήμερα γύρω από τις τρεις πολιτικές θεωρίες του κομμουνισμού, του φασισμού και του φιλελευθερισμού, συμπεριλαμβανομένων όλων των παραλλαγών τους, μέχρι πρόσφατα, περιλαμβάνοντας έτσι και τη μεταμοντέρνα μορφή του φιλελευθερισμού: Ο απολίτικος μεταφιλελευθερισμός που παρενέβη ύπουλα σε κάθε έναν από τους πολιτισμούς με τρόπο που να τους στερεί κάθε πραγματική κλίση και να τους εμποδίζει να συμμετέχουν σε μια νέα διεθνή αρμονία που ονομάζεται πολυπολικότητα ή, ακόμη καλύτερα, πολυκεντρικότητα. Διότι ο Ευρασιανισμός είναι επίσης, και δευτερευόντως στην επιβεβαιωμένη προσέγγισή του για έναν πνευματικό αναπροσανατολισμό του κόσμου, η θεωρία της πολιτισμικής πολυπολικότητας, η οποία, με τη σειρά της, ενδιαφέρει όλους τους πολιτισμούς καθώς και τις ανθρώπινες κοινότητες που βρίσκονται στη διαδικασία επαναβεβαίωσης και επαναπροσδιορισμού τους με τα αρχικά τους θεμέλια.

Αλλά αν ο Ευρασιανισμός είναι μια γεωπολιτική θεωρία, με επίκεντρο την πνευματική ουσία των πολιτισμών και τις μοναδικές σχέσεις που διατηρούν με τον δικό τους χώρο (έναν χώρο που συμμετείχε στη σαρκική τους ίδρυση), είναι επίσης μια πολιτική θεωρία, η Τέταρτη Πολιτική Θεωρία, της οποίας η ιδιαιτερότητα είναι ακριβώς ότι θέλει να ξαναδώσει στον όρο "πολιτική" μια νομιμοποίηση σε σχέση με το μέλλον των ανθρώπινων κοινοτήτων. Η πολιτική πρέπει να ξαναγίνει τέχνη μέσω της οποίας οι άνθρωποι μπορούν, και μάλιστα πρέπει, να επαναπροσανατολιστούν προς το κέντρο της τάξης και της εναρμόνισης κάθε κοινότητας της οποίας είναι μέλη. Η απόφαση, η οποία πρέπει να τρέφεται από την πολλαπλότητα των ελεύθερα εκφρασμένων απόψεων, θα βρει τελικά μια κεντρικότητα που θα την απομακρύνει από κάθε ασάφεια που συνδέεται με τις αστάθειες της ύλης (δηλαδή τις διακυμάνσεις που συνδέονται με τον κατώτερο κόσμο της αναγκαιότητας). Η κεντρικότητα και η πολλαπλότητα δεν θα πρέπει πλέον να είναι αντινομικές, αλλά αντίθετα θα πρέπει να είναι σε θέση να επιβεβαιωθούν από κοινού μέσω του πολιτικού και του πνευματικού, το οποίο θα ενσωματωθεί στο Κοινό Αγαθό. Ο Ευρασιανισμός είναι μια πολιτική θεωρία που φέρει μέσα της αυτή τη μεγαλειώδη αρχή που αποσκοπεί στην ανύψωση της πολιτικής πάνω από τις συγκρούσεις συμφερόντων (ιδίως των οικονομικών) και την υπαγωγή της στην ανωτερότητα του πνευματικού (μέσω του Κοινού Καλού, όπως το αντιλαμβανόμαστε και όπως πρέπει να κατανοηθεί από την οπτική γωνία της Τέταρτης Πολιτικής Θεωρίας).

Λαμβάνοντας υπόψη τα παραπάνω, θεωρούμε ότι θα ήταν εντελώς ακατάλληλο να θεωρήσουμε ότι ο Ευρασιανισμός θα μπορούσε να ενδιαφέρει αποκλειστικά το ρωσικό σύμπαν ή να είναι ειδικά προσαρμοσμένος σε αυτό το ανατολικό σύμπαν (σε σχέση με την Ευρώπη), παρά το γεγονός ότι η θεωρία αυτή χαρακτηρίζεται από αυτή την ιδιαιτερότητα από την αρχή της, για να ανοίξει αναπόφευκτα στο παγκόσμιο αργότερα. Οι Ευρωπαίοι ακτιβιστές θα είχαν επομένως κάθε δικαίωμα να το διεκδικήσουν σε σχέση με μια νέα επιβεβαίωση της Ευρώπης, η οποία εξακολουθεί να φαίνεται, σε γενικές γραμμές, υποθετική λόγω της σκληρής έλλειψης βούλησης των σημερινών ηγετών της (έλλειψη βούλησης να απελευθερωθεί από τον αμερικανικό μονοπολικό ηγεμονισμό που κληρονόμησε από τους δύο μεγάλους πολέμους του εικοστού αιώνα, καθώς και από τον υφέρποντα ολοκληρωτισμό του μεταφιλελευθερισμού που "απελευθερώθηκε" από την πολιτική και τις ρίζες). Και αν ο ευρωπαϊκός πολιτισμός είχε την ευκαιρία να αναγεννηθεί (και να ξαναγίνει Kultur!) προσπαθώντας να μελετήσει και να προσαρμόσει τις ιδέες του Ευρασιανισμού (και άρα τις προτάσεις της Τέταρτης Πολιτικής Θεωρίας), δεν θα ήταν ακριβώς για να παρεκκλίνουμε από αυτό που κάνει τη γλώσσα και την αρχική Ιδέα του πολιτισμού μας μοναδική, αλλά αντίθετα, για να μπορέσει να το επιβεβαιώσει σε σχέση με μια πολιτική και γεωπολιτική θεωρία που καθιστά τους πολιτισμούς και τη μοναδικότητά τους τους άξονες γύρω από τους οποίους θα πρέπει να αρθρώνονται νέες θεωρίες και νέες διακριτές πρακτικές για τον άνθρωπο και τις σχέσεις του με τον Άλλο και το περιβάλλον του.
Επομένως, ο ευρασιανισμός δεν είναι ξένος προς την Ευρώπη, διότι είναι στην πραγματικότητα το όνομα που δόθηκε σε μια νέα πολιτική θεωρία, με μια κρίσιμη γεωπολιτική συνιστώσα, την οποία κάθε πολιτισμός θα πρέπει να προσεγγίσει και να οικειοποιηθεί με τον δικό του τρόπο και σύμφωνα με το δικό του πρωτότυπο όραμα για τον κόσμο και τον άνθρωπο. Η πρόκληση δεν είναι, στην πραγματικότητα, να προσπαθήσουμε να δούμε τον κόσμο μέσα από το μικρό άκρο του ρωσικού κιάλιου, αλλά μάλλον να καθιερώσουμε και να επιβεβαιώσουμε τη δική μας ευρωπαϊκή κοσμοθεωρία, προσπαθώντας να ξεπεράσουμε τις χίμαιρες που, μέχρι σήμερα, χρησιμεύουν ως διανοητικοί οδηγοί στις ασυνεπείς περιπλανήσεις μας.

Μπορούμε τώρα να προβάλουμε ένα άλλο επιχείρημα υπέρ του Ευρασιανισμού, το οποίο θα μπορούσε να τον καταστήσει ένα εννοιολογικό, αλλά και ρεαλιστικό εργαλείο για την επανεμφάνιση της Ευρωπαϊκής Ιδέας (ένας αυθεντικός ανθρωπισμός με ρεαλιστικό όραμα για τον άνθρωπο) από το κενό στο οποίο την έχουν βυθίσει οι νεοφιλελεύθεροι ιδεολόγοι. Η Ρωσία και τα έθνη που συνδέονται με αυτήν, όπως αναφέρθηκε παραπάνω, ανήκουν κυρίως στον ευρωπαϊκό πολιτισμό, αν και η ιστορία και η γεωπολιτική την έχουν καταστήσει μοναδικό πολιτισμό, όπως έχουμε ήδη εκφράσει εδώ. Ωστόσο, η γεωπολιτική πραγματικότητα του σημερινού κόσμου, η οποία ενθαρρύνει την πολυπολικότητα στις διεθνείς σχέσεις, θα τείνει επίσης να φέρνει όλο και πιο κοντά τον ρωσικό-ευρασιανικό και τον ευρωπαϊκό πολιτισμό, προκειμένου να εντείνουν τη συνεργασία τους απέναντι στις ηγεμονικές προσπάθειες ή δυνατότητες άλλων ισχυρότερων πόλων, όπως η Βόρεια Αμερική ή η Κίνα. Θα πρέπει επίσης να το πράξουν λόγω των απειλών που ήδη χτυπούν την πόρτα τους, ιδίως εκείνων που αφορούν τη μαζική μετανάστευση και την ισλαμική τρομοκρατία. Είναι αναμφίβολα και στην πραγματικότητα, λόγω της πραγματικότητας των σημερινών διεθνών σχέσεων, ότι ένα διαπολιτισμικό σύνολο που θα ομαδοποιεί τους πολιτισμούς της Ρωσίας-Ευρασίας και της Ευρώπης μέσω στενής και διαρκούς συνεργασίας θα είναι ο μεγάλος χώρος μέσα στον οποίο ο Ευρασιανισμός θα πρέπει να επιβληθεί, αφού ξεπεραστούν οι εθνοκεντρισμοί και οι παλιές δυσαρέσκειες που εξακολουθούν να τροφοδοτούν τον επίσημο λόγο των ηγετών και των μέσων ενημέρωσης που παραμένουν απελπισμένα προσκολλημένα στις ιδεολογικές τους μόδες και στις (υπο)πολιτισμικές τους εξαρτήσεις. Αυτό θα πρέπει να είναι ένα ακόμη επιχείρημα υπέρ του γεγονότος ότι ο Ευρασιανισμός και η Τέταρτη Πολιτική Θεωρία, όχι μόνο δεν συνδέονται αποκλειστικά με τον ρωσοευρασιατικό πολιτισμό, αλλά και ότι μπορεί να επιτρέψει την επανίδρυση ενός Μεγάλου Ευρασιατικού (ή Ευρασιανικού) γεωπολιτικού (και πνευματικού) χώρου, ο οποίος μπορεί να μπορέσει να επιβληθεί στο σημερινό παγκόσμιο χάος που προκύπτει από την αραίωση μιας τάξης διεθνών σχέσεων που δεν μπορεί να αντέξει τα προβλήματα και τις αντιφάσεις που η ίδια δημιούργησε στην ηγεμονική πορεία του θριαμβευτικού νεοφιλελευθερισμού.

Ο Ευρασιανισμός είναι ένα εννοιολογικό όπλο (ενώ είναι πιο θεμελιωδώς ένας κατανοητός Λόγος που πρέπει να ανοίξει μια νέα πνευματική συνείδηση) που ενδιαφέρει πρωτίστως την Ευρώπη και τη Ρωσία, μαζί, ενωμένες από μια νέα θέληση να εμπνεύσουν έναν κόσμο ικανό να ξεπεράσει (αλλά όχι να εκμηδενίσει) τον ανταγωνισμό μεταξύ του καθολικού και του ατομικού. Αυτό που θα μπορέσουμε να εδραιώσουμε μέσω των σχέσεών μας μεταξύ του ευρωπαϊκού και του ρωσοευρασιανικού πολιτισμού, καθώς και μέσω των σχέσεων που θα είναι πιο εξασφαλισμένες μεταξύ της Ευρασίας και των άλλων παγκόσμιων πολιτισμών, θα αποτελέσει τη βάση μιας νέας τάξης διεθνών σχέσεων που θα πρέπει να πηγάζει από το σεβασμό κάθε ιδιαιτερότητας και από σχέσεις που δεν βασίζονται στην ηγεμονία και τη μονομέρεια.

Επομένως, μπορούμε να ισχυριστούμε με δύναμη και πεποίθηση ότι είμαστε Ευρασιανιστές, ενώ ταυτόχρονα έχουμε μια βαθιά ριζωμένη πίστη στο μέλλον της Ευρώπης. Θα προσθέταμε μάλιστα ότι το ένα εμπλέκει έντονα το άλλο, αφού ο Ευρασιανισμός είναι μια δέσμευση σε καθέναν από τους πολιτισμούς μας, των οποίων τη σημασία ως γεωπολιτικών πόλων συνειδητοποιούμε στη συνέχεια, διαδραματίζοντας σημαντικό, αν όχι θεμελιώδη, ρόλο στη ριζική ανανέωση των διεθνών σχέσεων. Ο ευρασιανισμός δεν μπορεί να διαχωριστεί από το σχέδιο οικοδόμησης μιας παγκόσμιας τάξης οργανωμένης γύρω από την αρχή της πολυπολικότητας. Ούτε μπορεί να διαχωριστεί από ένα οργανικό όραμα των ανθρώπινων κοινοτήτων που περιλαμβάνει περιφέρειες, έθνη, εθνοτικές ομάδες και λαούς με σεβασμό στην πολιτιστική, πολιτική και πνευματική ποικιλομορφία που θα πρέπει να δομεί τον πολυπολικό κόσμο του μέλλοντος. Ο Ευρασιανισμός, αν μπορούμε να τον ονομάσουμε έτσι, είναι μια παγκοσμιοποίηση της "περιφέρειας" που πρέπει να εξεγερθεί ενάντια στην παγκοσμιοποίηση του "κέντρου" που επιβάλλεται, μεταξύ άλλων, από το όπλο της αποδόμησης των "ανθρωπίνων δικαιωμάτων" και από την Αγορά. Μπορούμε επίσης να δούμε ότι, από αυτή την άποψη, το κίνημα των Κίτρινων Γιλέκων ακολουθεί ασυνείδητα αυτόν τον δρόμο, και ως εκ τούτου αποτελεί μέρος αυτού του ευρασιανικού αγώνα.

Ο Ευρασιανισμός δεν έχει καμία "αλήθεια" για να επιβάλει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στους λαούς και τους πολιτισμούς, διότι περιλαμβάνει την επίγνωση της ανάγκης σεβασμού των διαφόρων κοσμοθεωριών που οικοδομούν τις ανθρωπιστικές επιστήμες. Η θεωρητική της δομή βασίζεται σε μια χωρική εκτίμηση (όχι με την αγγλοσαξονική έννοια του όρου, δηλαδή μια φιλοδοξία που στρέφεται προς την κατάκτηση, αλλά σύμφωνα με μια "κοσμική" θεώρηση που δίνει προτεραιότητα στην τάξη και την αρμονία) των πολιτισμών, η πρωταρχική πρόκληση της οποίας είναι να μπορέσει ο καθένας από αυτούς να οικοδομήσει το μέλλον του υπό το πρίσμα της παράδοσής του, συμμετέχοντας παράλληλα ενεργά στην επεξεργασία ενός νέου τύπου διεθνών σχέσεων, στο επίκεντρο των οποίων θα βρίσκεται η πλήρης συνειδητοποίηση των γεωγραφικών πραγματικοτήτων (οικονομικών, ενεργειακών κ.λπ.) καθώς και των διαφορών στις προσεγγίσεις του κόσμου. ), καθώς και τις διαφορές στις πολιτισμικές, ακόμη και στις πνευματικές και θρησκευτικές προσεγγίσεις που συνδέονται με αυτές τις πραγματικότητες.

Ο Ευρασιανισμός είναι επομένως μια έκκληση για μια νέα εναρμόνιση του κόσμου, η οποία είναι γνωστό ότι θα βρίσκεται πάντα στα σκαριά, και όχι μια ελπίδα για έναν νέο ιδεαλισμό, μια νέα αφηρημένη ιδεολογία. Πρόκειται για μια νέα πολιτική και γεωπολιτική θεωρία, η οποία είναι η συνειδητοποίηση ότι ο κόσμος δεν μπορεί να υποκύψει στους περιορισμούς των αφηρημένων ιδεολογιών χωρίς να θυσιαστεί στο βωμό της βίας και του ψεύδους. Σε αυτό το σημείο ο Ευρασιανισμός είναι μια υπέρβαση, μια Νέα Θεωρία, η οποία τοποθετείται μεταξύ των θεμελιωδών αρχών του ανθρώπου και των ευθυνών του για την εκπλήρωσή τους. Από αυτή την άποψη, ο Ευρασιανισμός μας προσφέρει μια προοπτική που εναπόκειται σε κάθε πολιτισμό να εφαρμόσει σύμφωνα με τη δική του κοσμοθεωρία.

Ο ευρωπαϊκός ευρασιανισμός (και πέραν αυτού, το ευρασιανικό, από τη Λισαβόνα μέχρι το Βλαδιβοστόκ και από το Δουβλίνο μέχρι το Ερεβάν) μπορεί επομένως να γίνει πραγματικότητα στις καρδιές μας, στις σκέψεις μας και στις πράξεις μας, αρκεί να κατανοήσουμε τι τον κάνει ισχυρό. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο αναγνωρίζουμε τους εαυτούς μας ως Ευρασιανιστές και για τον οποίο θέλουμε να αντιμετωπίσουμε την τρέχουσα τάση στην Ευρώπη να σπρώξει αυτή την ιδέα πίσω στα αυστηρά όρια του ρωσοευρασιανικού πολιτισμού.

Καθίσταται απαραίτητο να γυρίσουμε την πλάτη μας σε μια ορισμένη θεώρηση της γεωπολιτικής, η οποία την καθιστά πάντα ένα επιστημονικό εργαλείο στην υπηρεσία της επέκτασης μιας ανθυγιεινής και απατηλής εξουσίας, εν ολίγοις, του ιμπεριαλισμού. Η γεωπολιτική πρέπει να γίνει για εμάς, με σεβασμό στις πολιτιστικές και πνευματικές διαφορές, ένα εργαλείο για μια νέα αρμονία μεταξύ των εθνών και των πολιτισμών. Η Ευρώπη και τα έθνη της πρέπει να είναι σε θέση να αντλήσουν από αυτό τη δύναμη να αναπροσανατολίσουν το μέλλον τους σύμφωνα με τα μεγάλα παγκόσμια σχέδια που, με την πάροδο των ετών, θα αλλάξουν ριζικά την παγκόσμια τάξη (εδώ σκεφτόμαστε κυρίως το σχέδιο του Νέου Δρόμου του Μεταξιού - Πρωτοβουλία Belt and Road - υπό την ηγεσία της Κίνας).

Ο ευρασιανισμός είναι μια ιδέα που οι λαοί και οι πολιτισμοί θα πρέπει να την κάνουν δική τους για να την επιτύχουν.

Ο Ευρασιανισμός είναι μια Ιδέα την οποία οι λαοί και οι πολιτισμοί πρέπει να οικειοποιηθούν σύμφωνα με το δικό τους όραμα για τον κόσμο. Είναι, επομένως, το άλφα μιας μοναδικής δημιουργικής κίνησης που αφορά τον καθένα, της οποίας το αποτέλεσμα, το ωμέγα, θα πρέπει να βρεθεί στην υπέρβαση των ορίων που υφίσταται σήμερα εξαιτίας μιας παγκοσμιοποιητικής τρέλας. Είναι μια δύναμη, υπενθυμίζουμε, που θα μας κάνει να αναδείξουμε την Ευρωπαϊκή Ιδέα και που, επιπλέον, θα μας κάνει να επανεκφράσουμε υπό το πρίσμα του αρχικού μας ανθρωπισμού την παρουσία της Γαλλίας στην Ευρώπη και στον κόσμο.

Ο Ευρασιανισμός βασίζεται ουσιαστικά σε αυτόν τον αναπροσανατολισμό, και γι' αυτό θα ήταν άδικο να ισχυριστεί κανείς ότι μπορεί να ενδιαφέρει μόνο τον ρωσοευρασιανικό πολιτισμό. Αλλά όλα είναι θέμα λέξεων, εφόσον τις ορίσουμε με ακρίβεια.

Yohann Sparfell

https://rebellion-sre.fr/quelle-interpretation-de-leurasisme