Το κύριο ζήτημα για το 2024 παραμένει το ίδιο θεμελιώδες πρόβλημα όπως και πριν: η αντιπαράθεση μεταξύ δύο κυμάτων - το φθίνον κύμα μιας μονοπολικής παγκόσμιας τάξης με την ηγεμονία των ΗΠΑ και τη συλλογική Δύση και το ανερχόμενο κύμα ενός πολυπολικού κόσμου, που ενσαρκώνεται από τις BRICS-10.

Το πρόβλημα αυτό δεν προέκυψε τώρα, αλλά καθώς η Δύση, έχοντας αποκτήσει, σε μια ιστορική στιγμή, την φαινομενική εικόνα της μοναδικής πλανητικής κυρίαρχης δύναμης (μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ), αποδείχθηκε ανίκανη να εφαρμόσει στην πράξη τον ηγετικό της ρόλο, νέοι κυρίαρχοι πόλοι άρχισαν να διεκδικούν τη θέση τους στο παγκόσμιο σύστημα - η Ρωσία και η Κίνα. Άλλοι πόλοι διαφαίνονται στο προσκήνιο - η Ινδία, ο ισλαμικός πολιτισμός, η Αφρική και η Λατινική Αμερική. Συνολικά, επτά κέντρα εξουσίας, συμπεριλαμβανομένης της Δύσης. Έξι από αυτά έχουν ενωθεί στις BRICS, αρχίζοντας να οικοδομούν μια πολυπολική τάξη.

Η Δύση συνεχίζει να προσκολλάται στην ηγεμονία της και επιτίθεται στους πιο επικίνδυνους αντιπάλους της κυριαρχίας της - τη Ρωσία, την Κίνα και τον ισλαμικό κόσμο. Αυτό δεν ξεκίνησε σήμερα, αλλά στις αρχές της δεκαετίας του 2000. Αλλά η σημερινή αντίθεση του πολιτικού παγκόσμιου χάρτη διαμορφώθηκε τελικά τα τελευταία χρόνια - ειδικά μετά την έναρξη της ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης στην Ουκρανία. Η επιχείρηση έγινε ο πρώτος θερμός πόλεμος του πολυπολικού κόσμου εναντίον του μονοπολικού. Μέχρι τότε - ιδίως κατά την πρώτη θητεία του προέδρου Τραμπ και λόγω της ανόδου του λαϊκισμού στην Ευρώπη - φαινόταν ότι μια άμεση σύγκρουση θα μπορούσε να αποφευχθεί, ότι η Δύση θα αποδεχόταν ειρηνικά την πολυπολικότητα, προσπαθώντας να παλέψει για μια άξια θέση στη μετα-παγκοσμιοποιητική διεθνή τάξη. Αυτό εννοούσε ο Τραμπ όταν ζητούσε να "αποστραγγιστεί ο παγκοσμιοποιητικός βάλτος" στις ίδιες τις ΗΠΑ. Αλλά μέχρι στιγμής, ο βάλτος κατάφερε να αποστραγγίσει τον ίδιο τον Τραμπ και, κατά τη διάρκεια της πιο βαλτωμένης κυβέρνησης υπό τον πρόεδρο Μπάιντεν, να εξαπολύσει μια αιματηρή σύγκρουση στην Ουκρανία, ρίχνοντας όλες τις δυνάμεις της συλλογικής Δύσης εναντίον της Ρωσίας, του σημαντικότερου πόλου του πολυπολικού κόσμου.

Το κύριο αποτέλεσμα του 2023 ήταν η διακοπή της ουκρανικής αντεπίθεσης από τη Ρωσία, η οποία για τους παγκοσμιοποιητές ήταν μια αποφασιστική στιγμή στη σύγκρουση. Έδωσαν στην Ουκρανία ουσιαστική βοήθεια, συμπεριλαμβανομένου εκτεταμένου οπλισμού, σημαντικής οικονομικής αρωγής και σημαντικών πολιτικών, πληροφοριακών και διπλωματικών πόρων. Ωστόσο, όταν η Ρωσία αντιστάθηκε επιτυχώς σε αυτές τις προσπάθειες και άρχισε να προετοιμάζεται για τη δική της επίθεση, έγινε φανερό ότι η εκτεταμένη υποστήριξη που δόθηκε στο καθεστώς του Κιέβου ήταν τελικά μάταιη. Ωστόσο, όσο οι παγκοσμιοποιητές βρίσκονται στην εξουσία των ΗΠΑ, έχουν την πρόθεση να συνεχίσουν τον πόλεμο. Και, προφανώς, όχι μόνο μέχρι τον τελευταίο Ουκρανό αλλά και μέχρι τον τελευταίο παγκοσμιοποιητή.

Στα τέλη του 2023, ωστόσο, άνοιξε ένα δεύτερο μέτωπο στον πόλεμο μεταξύ του μονοπολικού και του πολυπολικού κόσμου. Αυτή τη φορά, η εμπροσθοφυλακή της Δύσης στη Μέση Ανατολή, το κράτος του Ισραήλ, ως απάντηση στην εισβολή της Χαμάς, άρχισε μια συστηματική γενοκτονία του πληθυσμού της Γάζας, αδιαφορώντας πλήρως για οποιεσδήποτε συνέπειες. Οι ΗΠΑ και η συλλογική Δύση υποστήριξαν πλήρως τις ενέργειες του Τελ Αβίβ, χαράσσοντας έτσι μια νέα γραμμή ρήξης - η Δύση εναντίον του ισλαμικού πολιτισμού.

Οι Αμερικανοί νεοσυντηρητικοί είχαν ήδη εισέλθει σε αυτόν τον κύκλο στις αρχές της δεκαετίας του 2000, με αποτέλεσμα την εισβολή στο Αφγανιστάν και το Ιράκ και στη συνέχεια την υποστήριξη των ριζοσπαστικών ισλαμιστών στη Λιβύη, τη Συρία κ.ο.κ. Τώρα, η Δύση έχει έρθει και πάλι αντιμέτωπη με τον ισλαμικό κόσμο, με επικεφαλής τους Παλαιστίνιους, τους Χούθι της Υεμένης, τη λιβανέζικη Χεζμπολάχ, αλλά και το Ιράν.

Επιπλέον, στη Δυτική Αφρική, μια άλλη πλατφόρμα για τον αντιαποικιακό αγώνα κατά της μονοπολικότητας και υπέρ της πολυπολικότητας, έχει προκύψει με μια συμμαχία των πιο αποφασιστικών χωρών - Μάλι, Μπουρκίνα Φάσο, Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, Γκαμπόν και Νίγηρας, όπου έλαβε χώρα μια σειρά από αντιπαγκοσμιοποιητικά πραξικοπήματα. Έτσι, και εδώ, έχει αναδυθεί ένα νέο μέτωπο.

Τελικά, η Βενεζουέλα, με επικεφαλής τον Νικολάς Μαδούρο -τον οποίο οι ΗΠΑ επιχείρησαν να αντικαταστήσουν με τη μαριονέτα τους, τον Γκουαϊδό, με μια κίνηση που κατέληξε σε πλήρη αποτυχία- ενεπλάκη σε μια εδαφική διαμάχη για την αμφισβητούμενη περιοχή Γουιάνα-Εσέκουιμπο με τη Βρετανική Γουιάνα, η οποία θεωρείται φιλοατλαντικό κράτος-μαριονέτα. Και ο πρόεδρος της Αργεντινής, Χαβιέρ Μιλέι, αν και αρνήθηκε να ενταχθεί στις BRICS, κάλεσε την Αγγλία να επανεξετάσει το ζήτημα των Μαλβίνων Νήσων (Φόκλαντς). Έτσι, ένα άλλο μέτωπο αντι-νεοαποικιακού αγώνα αναδύεται στη Λατινική Αμερική.

Με αυτόν τον τρόπο πλησιάσαμε στο νέο έτος, το 2024. Και εδώ όλες οι τάσεις συνεχίστηκαν με επιταχυνόμενο ρυθμό. Η ένταση για τις ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή αυξάνεται μέρα με τη μέρα. Ο πόλεμος στην Ουκρανία θα συνεχιστεί αναμφίβολα, και τώρα η πρωτοβουλία βρίσκεται στην πλευρά της Ρωσίας.

Επίσης, θα πρέπει να αναμένεται όξυνση της σύγκρουσης γύρω από την Ταϊβάν, όπου οι ΗΠΑ έχουν προωθήσει στις εκλογές τον αντι-κινέζο υποψήφιο Lai Qingde, περαιτέρω κλιμάκωση στη Μέση Ανατολή, συνέχιση των αντιαποικιακών επαναστάσεων στην Αφρική και κλιμάκωση σε μια καυτή περίοδο αντιθέσεων στη Λατινική Αμερική.

Στην ίδια τη Δύση, η κρίση εντείνεται με επιταχυνόμενο ρυθμό. Στις ΗΠΑ διεξάγονται φέτος εκλογές, στις οποίες οι παγκοσμιοποιητές θα αντιμετωπίσουν ένα ισχυρό κύμα Ρεπουμπλικανών.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση βρίσκεται σε παρακμή, και εκεί ανεβαίνει και πάλι ένα αντιελιτίστικο, αντιφιλελεύθερο κύμα λαϊκιστών - από τα αριστερά και τα δεξιά. Υπάρχουν αριστεροί, όπως η Sahra Wagenknecht και το νέο της κόμμα. Η "Κόκκινη Sahra" γίνεται σύμβολο της αντιφιλελεύθερης αριστερής Ευρώπης.

Αυτοί οι αριστεροί είναι πρωτίστως εχθροί του παγκόσμιου κεφαλαίου - σε αντίθεση με τους ψευτοαριστερούς, που εξαγοράζονται εξ ολοκλήρου από τον Σόρος, οι οποίοι υποστηρίζουν πρωτίστως τους ΛΟΑΤΚΙ, τον ουκρανικό ναζισμό, τη γενοκτονία στη Γάζα και την ανεξέλεγκτη μετανάστευση, αλλά και αγωνίζονται απεγνωσμένα κατά της ρωσικής επιρροής, του Πούτιν και της Ρωσίας στο σύνολό της.

Υπάρχει επίσης μια δεξιά συνιστώσα - σημαντικά πληγωμένη, αλλά σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες αποτελεί τη δεύτερη σημαντικότερη πολιτική δύναμη. Για παράδειγμα, η Μαρίν Λεπέν στη Γαλλία. Στη Γερμανία, η Εναλλακτική για τη Γερμανία (AfD) κερδίζει ολοένα και περισσότερη δύναμη. Στην Ιταλία, παρά τη φιλελεύθερη αδυναμία της πρωθυπουργού Μελόνι, το δεξιό ήμισυ της κοινωνίας δεν έχει εξαλειφθεί. Ολόκληρος ο δεξιός λαϊκισμός παραμένει ως έχει.
Αλλά υπάρχει και η παγκοσμιοποιημένη Δύση, η οποία προσπαθεί να παρουσιαστεί ως ολόκληρη η "Δύση", και υπάρχουν δεξιοί και αριστεροί αντιπαγκοσμιοποιητές, καθώς και ένα τεράστιο στρώμα κοινών πολιτών της Δύσης, που αποτελούν τη "σιωπηλή πλειοψηφία". Αυτό είναι το πιο σημαντικό: ο Ευρωπαίος απλός πολίτης γενικά δεν καταλαβαίνει τίποτα από πολιτική. Οι απλοί Ευρωπαίοι και Αμερικανοί απλά δεν μπορούν να συμβαδίσουν με τις απαιτήσεις να αλλάξουν φύλο, να ευνουχίσουν με τη βία τους μικρούς τους γιους, να παντρευτούν κατσίκες, να φέρουν και να ταΐσουν ακόμα περισσότερους μετανάστες, να τρώνε κατσαρίδες, να διαβάζουν προσευχές στη Γκρέτα Θούνμπεργκ τα βράδια και να καταριούνται τους Ρώσους. Ο απλός δυτικός πολίτης, ο μικροαστός, είναι το κύριο στήριγμα του πολυπολικού κόσμου. Αυτός είναι ο πυρήνας της πραγματικής Δύσης, όχι η σκοτεινή παρωδία στην οποία την έχουν μετατρέψει οι παγκοσμιοποιητικές φιλελεύθερες ελίτ.

Είναι πολύ πιθανό ότι το 2024, όλες αυτές οι γραμμές ρήξης - πόλεμοι και επαναστάσεις, συγκρούσεις και εξεγέρσεις, κύματα τρομοκρατικών επιθέσεων και νέα πεδία γενοκτονίας - να κλιμακωθούν σε κάτι μαζικό. Το φθίνον κύμα του μονοπολικού κόσμου δίνει ήδη τη θέση του στο ανερχόμενο πολυπολικό. Και αυτό είναι αναπόφευκτο.

Ο δράκος της παγκοσμιοποίησης είναι θανάσιμα τραυματισμένος. Αλλά είναι γνωστό το πόσο επικίνδυνη είναι η αγωνία ενός πληγωμένου δράκου. Η παγκόσμια ελίτ της Δύσης είναι τρελή. Υπάρχουν πολλοί λόγοι να πιστεύουμε ότι το 2024 θα συμβεί κάτι τρομερό. Είμαστε σε απόσταση αναπνοής από έναν παγκόσμιο πόλεμο. Σε όλα τα μέτωπα. Αν δεν μπορεί να αποφευχθεί, τότε δεν μένει τίποτα άλλο από το να τον κερδίσουμε.

Πρέπει να κατατροπώσουμε τον δράκο για να απελευθερώσουμε την ανθρωπότητα από την κακοήθη γοητεία του, ακόμα και την ίδια τη Δύση, η οποία είναι το πρώτο θύμα του.

Μετάφραση: Οικονόμου Δημήτριος