Er is een jaar verstreken sinds het begin van de Russische speciale militaire operatie in Oekraïne. Het begon juist als een Speciale Militaire Operatie, het is vandaag duidelijk dat Rusland zich in een volwaardige en moeilijke oorlog bevindt. De oorlog niet zozeer met Oekraïne - als regime, niet met een volk (vandaar dat aanvankelijk de eis tot politieke denazificatie werd gesteld), maar allereerst met het "collectieve Westen", dat wil zeggen in feite met het NAVO-blok (met uitzondering van de bijzondere positie van Turkije en Hongarije, die neutraal willen blijven in het conflict - de overige NAVO-landen nemen op de een of andere manier deel aan de oorlog aan de zijde van Oekraïne).

Dit oorlogsjaar heeft veel illusies van alle partijen in het conflict aan diggelen geslagen.

Het Westen vergiste zich in zijn berekeningen

Het Westen, dat hoopte op de effectiviteit van een lawine van sancties tegen Rusland en de bijna volledige afsluiting van het deel van de wereldeconomie, de politiek en de diplomatie dat door de Verenigde Staten en zijn bondgenoten wordt gecontroleerd, is daar niet in geslaagd. De Russische economie heeft standgehouden, er zijn geen binnenlandse protesten geweest en de positie van Poetin is niet alleen niet verslapt, maar alleen maar sterker geworden. Rusland kon niet worden gedwongen om militaire operaties te stoppen, de militair-technische infrastructuur van Oekraïne aan te vallen of besluiten om nieuwe entiteiten te annexeren in te trekken. Er kwam ook geen opstand van de oligarchen, op wier vermogen in het Westen beslag werd gelegd. Rusland overleefde, ook al dacht het Westen serieus dat het zou vallen.

Vanaf het begin van het conflict heeft Rusland, in het besef dat de betrekkingen met het Westen afbrokkelden, een scherpe draai gemaakt naar niet-westerse landen - vooral China, Iran, islamitische landen, maar ook India, Latijns-Amerika en Afrika - waarbij het duidelijk en contrasterend verklaarde vastbesloten te zijn een multipolaire wereld op te bouwen. Voor een deel probeerde Rusland al eerder zijn soevereiniteit te versterken, maar met aarzeling, niet consequent, steeds terugkerend naar pogingen om zich te integreren in het mondiale Westen. Nu is deze illusie eindelijk verdwenen, en heeft Moskou geen andere uitweg dan zich halsoverkop te storten op de opbouw van een multipolaire wereldorde. Het heeft al bepaalde resultaten bereikt, maar we staan nu aan het begin van de weg.

De Russische plannen werden drastisch gewijzigd

In Rusland zelf ging alles echter niet zoals het moest. Blijkbaar was het plan niet om te wachten tot Oekraïne Donbass en vervolgens de Krim zou aanvallen, wat tijdens de Minsk-akkoorden werd voorbereid met de actieve steun van de globalistische elites van het Westen - Soros, Nuland, Biden zelf en zijn kabinet - maar om een snelle en dodelijke preventieve slag tegen Oekraïne te slaan, Kiev in allerijl te belegeren en het regime van Zelenski tot capitulatie te dwingen. Daarna was Moskou van plan een gematigde politicus (iemand als Medvedchuk) aan de macht te brengen, en een begin te maken met het herstel van de betrekkingen met het Westen (zoals na de hereniging met de Krim). Er waren geen belangrijke economische, politieke of sociale hervormingen gepland. Alles zou precies zo blijven als voorheen.

Het ging echter helemaal mis. Na de eerste echte successen werden enorme misrekeningen in de strategische planning van de hele operatie duidelijk. De rustige stemming van het leger, de elite en de samenleving, niet voorbereid op een serieuze confrontatie - noch met het Oekraïense regime, noch met het collectieve Westen - had zijn weerslag op de ontwikkeling van de situatie. Het offensief liep vast en stuitte op wanhopig en fel verzet van een tegenstander met ongekende steun van de militaire machine van de NAVO. Het Kremlin hield waarschijnlijk geen rekening met de psychologische bereidheid van de Oekraïense nazi's om tot de laatste Oekraïner te vechten, noch met de omvang van de westerse militaire steun.

Bovendien werd geen rekening gehouden met de effecten van acht jaar intensieve propaganda, die dag in dag uit met geweld Russofobie en extreem hysterisch nationalisme in de Oekraïense samenleving heeft ingeprent. Terwijl in 2014 de overgrote meerderheid van Oost-Oekraïne (Novorossiya) en de helft van Centraal-Oekraïne positief tegenover Rusland stonden, zij het niet zo radicaal als de inwoners van de Krim en Donbass, is deze balans in 2022 veranderd. De haat tegen de Russen is aanzienlijk toegenomen, en pro-Russische sympathieën zijn met geweld onderdrukt, vaak door middel van directe repressie, geweld, marteling en afranseling. In ieder geval werden de actieve aanhangers van Moskou in Oekraïne passief en geïntimideerd, terwijl degenen die eerder aarzelden uiteindelijk de kant van het Oekraïense neonazisme kozen, op alle mogelijke manieren aangemoedigd door het Westen (ik denk om puur pragmatische en geopolitieke redenen).

Pas een jaar later besefte Moskou eindelijk dat dit geen speciale militaire operatie was, maar een volwaardige oorlog.

Oekraïne presteerde relatief goed

Oekraïne was meer dan wie ook klaar voor de acties van Rusland, want het begon erover te praten in 2014, toen Moskou zelfs in de verste verte geen plannen had om het conflict uit te breiden en hereniging met de Krim voldoende leek. Als het regime in Kiev ergens door verrast werd, waren het juist de militaire mislukkingen van Rusland na de aanvankelijke successen. Dit versterkte het moreel van een samenleving die al verzadigd was met rabiate russofobie en verheven nationalisme. Op een gegeven moment besloot Oekraïne om Rusland tot het bittere einde te bestrijden. Kiev geloofde, gezien de enorme militaire hulp uit het Westen, in de mogelijkheid van een overwinning, en dit werd een zeer belangrijke factor voor de Oekraïense psychologie.

De grote ramp voor de Russische pro-westerse elite

Maar de grootste verrassing van allemaal was het allereerste begin van de Speciale Militaire Operatie voor de Russische liberale pro-Westerse elite. Deze elite was op individueel niveau diep geïntegreerd in de westerse wereld, de meesten hielden hun (soms gigantische) spaargeld aan in het Westen en namen actief deel aan effectentransacties en beursspelen. Door de speciale militaire operatie werd deze elite rechtstreeks bedreigd met totale ondergang. En in Rusland zelf begon deze gewoonte te worden gezien als verraad aan de nationale belangen. Daarom geloofden de Russische liberalen tot het laatste moment niet dat de Speciale Militaire Operatie zou beginnen, en toen dat gebeurde, telden ze de dagen af wanneer die zou eindigen. De Speciale Militaire Operatie is uitgelopen op een lange en aanslepende oorlog met een onzekere afloop en was een ramp voor het hele liberale segment van de heersende klasse. Tot nu toe doen sommigen wanhopige pogingen om de oorlog te stoppen (op welke voorwaarden dan ook), maar noch Poetin, noch de massa's, noch Kiev, noch zelfs het Westen zouden dat accepteren. Het Westen heeft de zwakte van Rusland opgemerkt, enigszins vastgelopen in het conflict, en zal samen met Kiev alles op alles zetten om het land te destabiliseren.

Aarzelende bondgenoten en Russische eenzaamheid

Ook Ruslands vrienden en bondgenoten waren deels teleurgesteld door het eerste jaar van de Speciale Militaire Operatie. Velen dachten waarschijnlijk dat onze militaire capaciteiten zo omvangrijk en goed afgestemd waren dat het conflict met Oekraïne relatief gemakkelijk had moeten worden opgelost, en de overgang naar een multipolaire wereld leek voor velen al onomkeerbaar en vanzelfsprekend, terwijl de problemen waarmee Rusland onderweg werd geconfronteerd iedereen terugbrachten naar een problematischer en bloediger scenario.

Het bleek dat de liberale elites van het Westen bereid waren serieus en wanhopig te vechten om hun unipolaire hegemonie te behouden, tot aan de waarschijnlijkheid van een volledige oorlog met directe NAVO-deelname en zelfs een volwaardig nucleair conflict. China, India, Turkije en andere islamitische landen, evenals Afrikaanse en Latijns-Amerikaanse staten, waren nauwelijks klaar voor een dergelijke ommekeer. Toenadering zoeken tot een vreedzaam Rusland, rustig zijn soevereiniteit versterken en niet-westerse (maar ook niet anti-westerse!) regionale en interregionale structuren opbouwen is één ding, een frontaal conflict met het Westen aangaan is iets anders. Daarom werd Rusland, met alle stilzwijgende steun van de aanhangers van de multipolariteit (en vooral dankzij het vriendelijke beleid van het grote China), in deze oorlog met het Westen in feite alleen gelaten.

Dit alles werd duidelijk een jaar na het begin van de Speciale Militaire Operatie.

De fasen van de oorlog: Begin

Het eerste jaar van deze oorlog kende verschillende fasen. In elk daarvan veranderde er veel in Rusland, in Oekraïne en in de wereldgemeenschap.

De eerste abrupte fase van het Russische succes, waarin de Russische troepen vanuit het noorden Sumy en Chernihov passeerden en Kiev bereikten, werd in het Westen beantwoord met een spervuur van woede. Rusland bewees zijn ernst met de bevrijding van de Donbass, en kreeg met een snelle stormloop vanuit de Krim de controle over twee andere regio's, Kherson en Zaporozhye. Deze fase duurde de eerste twee maanden. In een situatie van aantoonbare successen was Moskou klaar voor onderhandelingen die militaire overwinningen zouden consolideren met politieke. Ook Kiev stemde schoorvoetend in met onderhandelingen.

2e fase: Het mislukken van onmogelijke vredesbesprekingen

Maar toen begon de tweede fase. Hier werden de militaire en strategische misrekeningen bij de planning van de operatie in volle omvang voelbaar. Het offensief stokte, en in sommige richtingen moest Rusland zich terugtrekken uit zijn posities. Rusland probeerde iets te winnen door vredesbesprekingen in Turkije. Maar dat mislukte.

Onderhandelingen werden zinloos omdat Kiev meende het conflict te kunnen oplossen met militaire middelen in zijn voordeel. Vanaf dat moment begon het Westen, na de publieke opinie te hebben voorbereid met de woedende Russofobie van de eerste fase, Oekraïne op ongekende schaal te voorzien van alle vormen van dodelijke wapens.

3e fase: Patstelling № 1

In de zomer van 2022 raakte de situatie in een impasse, hoewel Rusland op sommige gebieden enig succes had. De tweede fase duurde tot augustus. In deze periode werd de tegenstelling tussen het aanvankelijke idee van de Speciale Militaire Operatie als een snelle en snelle reeks precieze militaire aanvallen, die snel de politieke fase had moeten ingaan, en de noodzaak om gevechtsoperaties uit te voeren tegen een zwaarbewapende vijand, die logistieke, inlichtingen-, technologische, communicatie- en politieke steun had van het hele Westen, in zijn geheel duidelijk. En nu was het front van enorme lengte.

Ondertussen probeerde Moskou de Speciale Militaire Operatie te blijven leiden volgens het oorspronkelijke scenario, zonder de samenleving als geheel te willen verstoren of het volk rechtstreeks aan te spreken. Dit creëerde een tegenstrijdigheid in de gevoelens aan het front en thuis, en leidde tot onenigheid in de militaire leiding. De Russische leiding wilde de oorlog niet in de samenleving laten doordringen en stelde de dwingende gedeeltelijke mobilisatie, die op dat moment te laat was gekomen, op alle mogelijke manieren uit.

In deze periode wendden Kiev en het Westen in het algemeen zich tot terroristische tactieken - het doden van burgers in Rusland zelf, het opblazen van de Krimbrug en het opblazen van de Nord Stream-gaspijpleidingen.

4e fase: Oekraïne doet tegenaanval

Zo gingen we fase 4 in, die werd gekenmerkt door een tegenoffensief van de Oekraïense strijdkrachten in de regio Charkov, die tot dan toe al gedeeltelijk onder Russische controle was gekomen. Ook de aanvallen van de Oekraïners op de rest van het front werden geïntensiveerd, en de massale levering van HIMARS-eenheden en de levering van het beveiligde satellietcommunicatiesysteem Starlink aan de Oekraïense troepen, in combinatie met een aantal andere militaire en technische middelen, zorgden voor ernstige problemen voor het Russische leger, waarop het niet was voorbereid. De terugtocht in de regio Charkov, het verlies van Koepjansk en zelfs de stad Krasnyy Liman in de DNR waren het resultaat van een eerste "halve oorlog". Op dat moment veranderde de speciale militaire operatie in een volwaardige oorlog. Om precies te zijn, deze transformatie werd eindelijk serieus gerealiseerd in de Russische hogere echelons.

5e fase: Gedeeltelijk ontwaken van Rusland

Na deze mislukkingen volgde de vijfde fase die het verloop van de gebeurtenissen veranderde. De aankondiging van een gedeeltelijke mobilisatie, de herschikking van de militaire leiding, de oprichting van de Coördinatieraad voor Speciale Operaties, de overdracht van de militaire industrie aan een strenger regime, de verscherping van de straffen voor het niet nakomen van het bevel tot staatsverdediging, enzovoort. Het hoogtepunt van deze fase was het referendum over de toetreding tot Rusland in vier gebieden - de DNR, de LNR, en de regio's Kherson en Zaporozhye, het besluit van Poetin om hen tot Rusland te laten toetreden, en zijn fundamentele ideologische toespraak bij deze gelegenheid op 30 september, waarin hij verklaarde, voor het eerst in alle openheid de oppositie van Rusland tegen de westerse liberale hegemonie, zijn volledige en onomkeerbare vastberadenheid om een multipolaire wereld op te bouwen, en het begin van de acute fase van de oorlog der beschavingen, waarin de moderne beschaving van het Westen tot "satanisch" werd verklaard.

In zijn latere Valdai-toespraak herhaalde en ontwikkelde Poetin de belangrijkste stellingen. Hoewel Rusland daarna al gedwongen was Kherson over te geven, werden de aanvallen van de Oekraïense strijdkrachten, terwijl ze nog op de terugtocht waren, gestopt, werd de verdediging van de gecontroleerde grenzen versterkt en ging de oorlog een nieuwe fase in. Als volgende stap in de escalatie begon Rusland regelmatig de militair-technische en soms zelfs de energie-infrastructuur van Oekraïne te vernietigen met onstuitbare raketbombardementen.

6e fase: Nieuw evenwicht -- Patstelling № 2

Maar geleidelijk aan stabiliseerde het front en ontstond er een nieuwe patstelling. Nu kon geen van de tegenstanders het tij nog keren. Rusland versterkte zich met een gemobiliseerde reserve. Moskou steunde de vrijwilligers en vooral de Wagner-"groep", die erin slaagde aanzienlijke successen te boeken bij het keren van het tij in de plaatselijke oorlogsgebieden.

Deze fase heeft tot nu toe geduurd. Zij wordt gekenmerkt door een relatief machtsevenwicht. Beide partijen kunnen in deze toestand geen beslissende en doorslaggevende successen boeken. Maar Moskou, Kiev en Washington zijn bereid de confrontatie voort te zetten zolang dat nodig is.

Gebruik van kernwapens: laatste argumenten

De ernst van Ruslands confrontatie met het Westen heeft de vraag doen rijzen of dit conflict kan escaleren tot een nucleair conflict. Het gebruik van tactische kernwapens (TNW's) en strategische kernwapens (SNW's) werd op alle niveaus besproken, van regeringen tot de media. Aangezien er al sprake was van een volwaardige oorlog tussen Rusland en het Westen, was een dergelijk vooruitzicht niet langer louter theoretisch en werd het een argument dat door verschillende partijen in het conflict steeds vaker wordt genoemd.

In dit verband moeten enkele opmerkingen worden gemaakt.

Ondanks het feit dat de feitelijke stand van zaken op het gebied van nucleaire technologie zeer geheim is, en niemand helemaal zeker weet hoe de zaken er op dit gebied werkelijk voorstaan, gelooft men (en waarschijnlijk niet zonder reden) dat de nucleaire capaciteiten van Rusland, evenals de middelen om ze te gebruiken via raketten, onderzeeërs en andere manieren, voldoende zijn om de Verenigde Staten en de NAVO-landen te vernietigen. Op dit moment beschikt de NAVO niet over voldoende middelen om zich te beschermen tegen een mogelijke Russische nucleaire aanval. Daarom kan Rusland in geval van nood zijn toevlucht nemen tot dit laatste argument. Poetin schetste wat hij hiermee bedoelde: Het komt erop neer dat als Rusland geconfronteerd wordt met een directe militaire nederlaag door de NAVO-landen en hun bondgenoten, bezetting en verlies van soevereiniteit, Rusland kernwapens kan gebruiken.

Nucleaire soevereiniteit: slechts twee gevallen

Tegelijkertijd ontbreekt het Rusland ook aan luchtverdedigingsapparatuur die het land op betrouwbare wijze zou beschermen tegen een Amerikaanse nucleaire aanval. Bijgevolg zal het uitbreken van een volledig nucleair conflict, ongeacht wie het eerst toeslaat, vrijwel zeker leiden tot een nucleaire apocalyps en de vernietiging van de mensheid, en mogelijk van de hele planeet. Kernwapens - vooral met het oog op SNW's - kunnen niet effectief worden gebruikt door slechts één van de partijen. De tweede zou reageren, en dat zou voldoende zijn om de mensheid in nucleair vuur te laten verbranden. Het is duidelijk dat alleen al het bezit van kernwapens betekent dat ze in een kritieke situatie kunnen worden gebruikt door soevereine heersers - dat wil zeggen, door de hoogste autoriteiten in de Verenigde Staten en Rusland. Bijna niemand anders is in staat een dergelijke beslissing over wereldwijde zelfmoord te beïnvloeden. Dat is het punt van nucleaire soevereiniteit. Poetin is heel openhartig geweest over de voorwaarden voor het gebruik van kernwapens. Uiteraard heeft Washington zijn eigen opvattingen over het probleem, maar het is duidelijk dat ook Washington in reactie op een hypothetische aanval van Rusland symmetrisch zal moeten reageren.

Zou het zover kunnen komen? Ik denk het wel.

Nucleaire rode lijnen

Als het gebruik van SNW vrijwel zeker het einde van de mensheid betekent, zal het alleen worden gebruikt als er rode lijnen worden overschreden. Deze keer zeer ernstige. Het Westen negeerde de eerste rode lijnen die Rusland voor het begin van de speciale militaire operatie aangaf, omdat het ervan overtuigd was dat Poetin blufte. Het Westen was hiervan overtuigd, mede doordat het werd misleid door de Russische liberale elite, die weigerde te geloven in de ernst van Poetins bedoelingen. Maar deze bedoelingen moeten zeer zorgvuldig worden behandeld.

Voor Moskou zijn de rode lijnen, waarvan overschrijding het begin van een kernoorlog zou betekenen, vrij duidelijk, en ze klinken als volgt: Een kritieke nederlaag in de oorlog in Oekraïne met de directe en intensieve betrokkenheid van de Verenigde Staten en de NAVO-landen in het conflict. We stonden op de drempel hiervan in de 4e fase van de Speciale Militaire Operatie, toen in feite iedereen over TNW's en SNW's sprak. Alleen enkele successen van het Russische leger met conventionele wapens en oorlogsvoering hebben de situatie enigszins onschadelijk gemaakt. Maar ze hebben die natuurlijk niet volledig weggenomen. Voor Rusland zal de kwestie van een nucleaire confrontatie pas definitief van de agenda verdwijnen als het de volledige overwinning heeft behaald. Over de inhoud van die overwinning zullen we het later hebben.

Het Westen heeft geen enkele reden om kernwapens te gebruiken

Voor de Verenigde Staten en de NAVO, in de situatie waarin zij zich bevinden, is er geen enkele motivatie om in de nabije toekomst kernwapens te gebruiken. Ze zouden alleen worden gebruikt als reactie op een Russische nucleaire aanval, die niet zou plaatsvinden zonder een fundamentele reden (d.w.z. zonder een ernstige - of zelfs fatale - dreiging van een militaire aanval). Zelfs als men zich voorstelt dat Rusland de controle over heel Oekraïne zou overnemen, zou dat de VS niet dichter bij de rode lijnen brengen. In zekere zin hebben de VS al veel bereikt in hun confrontatie met Rusland: Zij hebben een vreedzame en soepele overgang naar multipolariteit doen ontsporen, Rusland afgesneden van de westerse wereld en veroordeeld tot een gedeeltelijk isolement, een zekere zwakte van Rusland op militair en technisch gebied aangetoond, ernstige sancties opgelegd, bijgedragen tot de verslechtering van het imago van Rusland bij degenen die zijn echte of potentiële bondgenoten waren, zijn eigen militaire en technische arsenaal geactualiseerd en nieuwe technologieën uitgeprobeerd in reële situaties. Als Rusland met andere middelen kan worden verslagen, in plaats van door wederzijdse uitroeiing, zal het collectieve Westen dat graag doen. Met alle middelen, behalve nucleaire. Met andere woorden, de positie van het Westen is zodanig dat het geen motieven heeft om als eerste kernwapens tegen Rusland in te zetten, zelfs niet in de verre toekomst. Maar Rusland wel.

Maar hier hangt alles af van het Westen. Als Rusland niet naar een doodlopende weg wordt gedreven, kan dit gemakkelijk worden voorkomen. Rusland zal de mensheid alleen vernietigen als Rusland zelf aan de rand van de afgrond wordt gebracht.

Kiev: deze figuur is hoe dan ook gedoemd

Tot slot is er Kiev. Kiev bevindt zich in een zeer moeilijke situatie. Zelensky heeft zijn westerse partners en beschermheren al eens gevraagd een nucleaire aanval op Rusland uit te voeren nadat een Oekraïense raket op Pools grondgebied was gevallen. Wat was zijn idee?

Feit is dat Oekraïne in deze oorlog in alle opzichten gedoemd is. Rusland kan niet verliezen, want zijn rode lijn is zijn nederlaag. Dan zal iedereen verliezen.

Het collectieve Westen heeft, zelfs als het iets verliest, al veel gewonnen, en van Rusland gaat geen enkele kritische bedreiging uit voor de Europese landen van de NAVO, laat staan voor de Verenigde Staten zelf. Al het andere dat hierover wordt gezegd is pure propaganda.

Maar Oekraïne is in deze situatie - waarin het zich meerdere malen in zijn geschiedenis heeft bevonden, tussen hamer en aambeeld, tussen het Rijk (wit of rood) en het Westen - ten dode opgeschreven. De Russen zullen toch geen enkele concessie doen, en zullen standhouden tot de overwinning. Een overwinning voor Moskou zou de volledige nederlaag van het pro-Westerse naziregime van Kiev betekenen. En als nationale soevereine staat zal er zelfs in de verre toekomst geen Oekraïne zijn. En het is in deze situatie dat Zelensky, in gedeeltelijke navolging van Poetin, bereid is om "op de nucleaire knop te drukken". Aangezien er geen Oekraïne zal zijn, moet de mensheid worden vernietigd. In principe is dit te begrijpen, het ligt helemaal in de logica van het terroristische denken. Alleen heeft hij geen rode knop, want Oekraïne heeft geen soevereiniteit - noch nucleair, noch anderszins.

De VS en de NAVO vragen wereldwijde zelfmoord te plegen in naam van de Oekraïense "nezalezhnost", d.w.z. "onafhankelijkheid" (die niets meer is dan een fictie) is op zijn zachtst gezegd naïef. Wapens ja, geld ja, mediasteun ja natuurlijk, politieke steun ja. Maar nucleair?

Het antwoord ligt te veel voor de hand. Hoe kan men serieus geloven dat Washington, hoe fanatiek de aanhangers van globalisme, unipolariteit en handhaving van de hegemonie tegen elke prijs daar tegenwoordig ook regeren, tot de vernietiging van de mensheid zal overgaan omwille van de Oekraïense nazi-oorlogskreet "Glorie aan de Helden!". Zelfs door heel Oekraïne te verliezen, verliest het Westen niet veel, en Kievs naziregime en zijn dromen van wereldgrootheid zullen natuurlijk instorten.

Met andere woorden, de rode lijnen van Kiev moeten niet serieus worden genomen. Zelensky gedraagt zich als een echte terrorist. Hij heeft een heel land gegijzeld en dreigt de mensheid te vernietigen.

Het einde van de oorlog: De doelen van Rusland

Na een jaar oorlog in Oekraïne is het volstrekt duidelijk dat Rusland er niet in kan verliezen. Dit is een existentiële uitdaging: een land, een staat, een volk zijn of niet? Het gaat niet om het verwerven van betwiste gebieden of om het veiligheidsevenwicht. Dat was een jaar geleden. De situatie is nu veel nijpender. Rusland mag niet verliezen, en als we deze rode lijn opnieuw overschrijden, wordt de nucleaire apocalyps dichterbij gebracht. Hierover moet iedereen duidelijk zijn: dit is niet alleen het besluit van Poetin, maar de logica van het hele historische pad van Rusland, dat in alle stadia heeft gevochten tegen afhankelijkheid van het Westen - of het nu de Duitse Orde was, het katholieke Polen, de burgerlijke Napoleon, de racistische Hitler of de moderne globalisten. Rusland zal ofwel vrij zijn, ofwel helemaal niets.

Minimale overwinning

Nu moeten we ons afvragen wat een overwinning voor Rusland is. Er zijn hier drie mogelijkheden.

De minimale omvang van de overwinning voor Rusland zou, onder bepaalde omstandigheden, kunnen bestaan uit het onder volledige Russische controle brengen van alle gebieden van de 4 nieuwe entiteiten - de DNR, LNR, Kherson en Zaporozhye regio's -. Tegelijkertijd zou Oekraïne ontwapend worden en zou zijn neutrale status voor de nabije toekomst volledig gewaarborgd worden. Ondertussen moet Kiev de huidige stand van zaken erkennen en aanvaarden. Daarmee kan het vredesproces beginnen.

Een dergelijk scenario is echter zeer onwaarschijnlijk. De relatieve successen van het Kievse regime in de regio Charkov hebben de Oekraïense nationalisten de hoop gegeven dat zij Rusland kunnen verslaan. Hun felle verzet in Donbass toont aan dat zij van plan zijn tot het einde toe stand te houden, het verloop van de campagne om te keren en opnieuw een tegenoffensief in te zetten - tegen alle nieuwe onderdanen van de Russische Federatie, inclusief de Krim. En er is vrijwel geen kans dat de huidige autoriteiten in Kiev zouden instemmen met een dergelijke fixatie van de status quo.

Voor het Westen zou dit echter de beste oplossing zijn, omdat een pauze in de vijandelijkheden zou kunnen worden gebruikt als de Minsk-akkoorden om Oekraïne verder te militariseren. Oekraïne zelf blijft - zelfs zonder deze gebieden - een enorm grondgebied, en de kwestie van de neutrale status zou modieus worden verward in dubbelzinnige termen.

Moskou begrijpt dit alles; Washington begrijpt het iets slechter. En de huidige leiding van Kiev wil het helemaal niet begrijpen.

Midden-overwinning: Bevrijding van Novorossia

De middelste versie van de overwinning voor Rusland zou de bevrijding zijn van het gehele grondgebied van historisch Novorossia, dat de Krim omvat, 4 nieuwe onderdanen van de Russische Federatie en nog eens drie regio's - Charkov, Odessa en Nikolajev (met delen van Dnepropetrovskaja oblast' en Poltava). Dit zou de logische verdeling van Oekraïne in oostelijke en westelijke delen voltooien, die een verschillende geschiedenis, identiteit en geopolitieke oriëntatie hebben. Een dergelijke oplossing zou aanvaardbaar zijn voor Rusland en zou zeker worden opgevat als een zeer reële overwinning, als voltooiing van wat in 2014 werd begonnen en vervolgens onderbroken.

Het zou ook het Westen goed uitkomen, wiens strategische plannen het meest gevoelig zouden zijn voor het verlies van de havenstad Odessa. Maar zelfs dat is niet zo cruciaal, vanwege de aanwezigheid van andere Zwarte Zeehavens - Roemenië, Bulgarije en Turkije van de drie NAVO-landen (geen potentiële, maar feitelijke leden van het bondgenootschap).

Het is duidelijk dat een dergelijk scenario categorisch onaanvaardbaar is voor Kiev, hoewel hier een voorbehoud moet worden gemaakt. Het is categorisch onaanvaardbaar voor het huidige regime en de huidige militair-strategische situatie. Als het komt tot de volledig succesvolle bevrijding van de vier nieuwe onderdanen van de Federatie en de daaropvolgende uitbreiding van de Russische troepen naar de grenzen van de drie nieuwe regio's, zullen zowel het Oekraïense leger als de psychologische toestand van de bevolking, het economisch potentieel en het politieke regime van Zelensky zelf er heel anders uitzien. De infrastructuur van de economie zal verder vernietigd worden door Russische aanvallen, en nederlagen aan de fronten zullen een samenleving, die al uitgeput en bloedend van de oorlog is, tot volledige moedeloosheid brengen. Misschien komt er een andere regering in Kiev, en het valt niet uit te sluiten dat er ook een verandering van regering komt in Washington, waar elke realistische heerser zeker de omvang van de steun aan Oekraïne zal verminderen, simpelweg door een nuchtere berekening van de nationale belangen van de Verenigde Staten zonder een fanatiek geloof in globalisering. Trump is een levend voorbeeld dat dit heel goed mogelijk is en niet ver buiten het bereik van de waarschijnlijkheid ligt.

In een mid-victory situatie, dat wil zeggen de volledige bevrijding van Novorossia, zou het voor Kiev en voor het Westen uiterst gunstig zijn om over te gaan tot vredesakkoorden om de rest van Oekraïne te behouden. Er zou een nieuwe staat kunnen worden opgericht die niet de huidige beperkingen en verplichtingen zou hebben, en die - geleidelijk - een bolwerk zou kunnen worden om Rusland te omsingelen. Om ten minste de rest van Oekraïne te redden, zou het Novorossiya-project zeer aanvaardbaar zijn en op lange termijn eerder gunstig voor het collectieve Westen - ook voor de toekomstige confrontatie met het soevereine Rusland.

Volledige overwinning: Volledige bevrijding van Oekraïne

Ten slotte zou een volledige overwinning voor Rusland erin bestaan het gehele grondgebied van Oekraïne te bevrijden van de controle van het pro-westerse naziregime en de historische eenheid van zowel de staat van de Oost-Slaven als de grote Euraziatische macht te herstellen. Dan zou multipolariteit onomkeerbaar tot stand zijn gekomen, en zouden we de menselijke geschiedenis op zijn kop hebben gezet.

Bovendien zou alleen een dergelijke overwinning het mogelijk maken de aan het begin gestelde doelen - denazificatie en demilitarisering - volledig te verwezenlijken, want zonder volledige controle over het gemilitariseerde en genazificeerde grondgebied kan dit niet worden bereikt.

Maar zelfs bij deze optie zou het Westen geen kritieke schade hebben geleden in militair-strategische en nog meer in economische zin. Rusland zou afgesneden blijven van het Westen en gedemoniseerd worden. Zijn invloed op Europa zou tot nul, zo niet tot min zijn gereduceerd. De Atlantische gemeenschap zou meer dan ooit geconsolideerd zijn tegenover zo'n gevaarlijke vijand, en Rusland, uitgesloten van het collectieve Westen en afgesneden van technologie en nieuwe netwerken, zou binnen zichzelf een enorme bevolkingsmassa hebben die niet geheel loyaal, zo niet vijandig was, en waarvan de integratie in één enkele sociale structuur een buitengewone inspanning zou vergen van een land dat al oorlogsmoe is.

En Oekraïne zelf zou niet onder bezetting staan, maar als deel van één volk, zonder enige inbreuk op de etnische basis en open voor alle vooruitzichten om allerlei regeringsfuncties te bekleden en zich vrij door het hele grondgebied van Groot-Rusland te bewegen. Als men zou willen, zou dit kunnen worden gezien als "annexatie van Rusland bij Oekraïne", en de oude hoofdstad van de Russische staat zou weer in het centrum van de Russische wereld liggen, in plaats van in de periferie.

In dat geval zou de vrede natuurlijk vanzelf komen en zou het geen zin hebben om met iemand over de voorwaarden ervan te onderhandelen.

Zo moet men denken in een evenwichtige en objectieve analyse, vrij van enige propaganda.

Het veranderen van de Russisch-IR-formule: Van realisme naar het conflict der beschavingen

Bij de analyse van het eerste jaar van de Speciale Militaire Operatie is er nog een laatste zaak die het overwegen waard is. Deze keer gaat het om een theoretische beoordeling van de transformatie die de oorlog in Oekraïne heeft veroorzaakt in de ruimte van de Internationale Betrekkingen.

Hier hebben we het volgende beeld. De regering Joe Biden staat, net als Bill Clinton, neocon George Bush Jr. en Barak Obama, rigide aan de kant van het liberalisme in de Internationale Betrekkingen. Zij zien de wereld als mondiaal en geregeerd door de Wereldregering boven de hoofden van alle natiestaten. Zelfs de VS zelf is in hun ogen niet meer dan een tijdelijk instrument in de handen van een kosmopolitische wereldelite. Vandaar de afkeer en zelfs haat van democraten en globalisten voor elke vorm van Amerikaans patriottisme en voor de traditionele identiteit van Amerikanen.

Voor de aanhangers van het liberalisme in internationale betrekkingen is elke nationale staat een obstakel voor een wereldregering, en een sterke soevereine nationale staat die openlijk de liberale elite uitdaagt, is de echte vijand die moet worden vernietigd.

Na de val van de USSR was de wereld niet langer bipolair, maar unipolair, en greep de globalistische elite, de aanhangers van het liberalisme in de IR, de belangrijkste hefbomen voor het beheer van de mensheid.

Het verslagen, uiteengevallen Rusland, als overblijfsel van de tweede pool onder Jeltsin, aanvaardde deze spelregels en stemde in met de logica van de liberalen in de IR. Moskou hoefde alleen maar te integreren in de westerse wereld, afstand te doen van zijn soevereiniteit en zich aan de regels te houden. Het doel was om ten minste enige status te krijgen in de toekomstige wereldregering, en de nieuwe oligarchische top deed er alles aan om tegen elke prijs in de westerse wereld te passen - zelfs op individuele basis.

Alle universiteiten in Rusland kozen sindsdien de kant van het liberalisme als het ging om Internationale Betrekkingen. Realisme in IR werd vergeten (zelfs als ze het wisten), gelijkgesteld met "nationalisme", en het woord "soevereiniteit" werd helemaal niet meer uitgesproken.

Alles veranderde in de echte politiek (maar niet in het onderwijs) met de komst van Poetin. Poetin was een overtuigd realist in internationale betrekkingen en een radicaal voorstander van soevereiniteit. Tegelijkertijd deelde hij volledig de mening over de universaliteit van de westerse waarden en beschouwde hij de sociale en wetenschappelijk-technologische vooruitgang van het Westen als de enige manier om de beschaving te ontwikkelen. Het enige waar hij op stond was soevereiniteit. Vandaar de mythe van zijn invloed op Trump. Het was het realisme dat Poetin en Trump bij elkaar bracht. Anders zijn ze heel verschillend. Realisme is niet tegen het Westen, het is tegen het liberalisme in Internationale Betrekkingen en tegen Wereldregering. Dat is Amerikaans realisme, Chinees realisme, Europees realisme, Russisch realisme enzovoort.

Maar de unipolariteit die zich sinds het begin van de jaren '90 heeft ontwikkeld, heeft de liberalen in de Internationale Betrekkingen het hoofd op hol gebracht. Zij geloofden dat het cruciale moment was aangebroken, de geschiedenis als confrontatie van ideologische paradigma's is voorbij (stelling van Fukuyama) en de tijd is gekomen om het proces van eenwording van de mensheid onder de wereldregering met nieuwe kracht te beginnen. Maar daarvoor moest de restsoevereiniteit worden afgeschaft.

Deze lijn stond haaks op Poetins realisme. Toch probeerde Poetin op het randje te balanceren en de betrekkingen met het Westen koste wat het kost in stand te houden. Dat ging vrij gemakkelijk met de realist Trump, die Poetins wil tot soevereiniteit begreep, maar werd vrij onmogelijk met de komst van Biden in het Witte Huis. Poetin kwam als realist dus tot de grens van het mogelijke compromis. Het collectieve Westen, geleid door de liberalen in de internationale betrekkingen, zette Rusland steeds harder onder druk om eindelijk te beginnen met de ontmanteling van zijn soevereiniteit, in plaats van deze te versterken.

Het hoogtepunt van dit conflict was het begin van de Speciale Militaire Operatie. Globalisten steunden actief de militarisering en nazificatie van Oekraïne. Poetin kwam hiertegen in opstand omdat hij begreep dat het collectieve Westen zich voorbereidde op een symmetrische campagne - om Rusland zelf te "demilitariseren" en "denazificeren". Liberalen knepen een oogje dicht voor de snelle bloei van het Russofobe neonazisme in Oekraïne zelf en bevorderden dit bovendien actief, door zoveel mogelijk bij te dragen aan de militarisering ervan, terwijl Rusland zelf van hetzelfde werd beschuldigd - "militarisme" en "nazisme", waarbij werd geprobeerd Poetin gelijk te stellen met Hitler.

Poetin begon de Speciale Militaire Operatie als een realist, niet meer dan dat, maar een jaar later veranderde de situatie. Het werd duidelijk dat Rusland in oorlog is met de moderne westerse liberale beschaving als geheel, met het globalisme en de waarden die het Westen aan iedereen probeert op te leggen. Deze wending in het Russische bewustzijn van de wereldsituatie is misschien wel het belangrijkste resultaat van de Speciale Militaire Operatie.

Van de verdediging van de soevereiniteit is de oorlog veranderd in een botsing van beschavingen (overigens correct voorspeld door S. Huntington). En Rusland dringt niet langer simpelweg aan op onafhankelijk bestuur, waarbij het de westerse opvattingen, criteria, normen, regels en waarden deelt, maar treedt op als een onafhankelijke beschaving - met zijn eigen opvattingen, criteria, normen, regels en waarden. Rusland is helemaal niet langer het Westen. Geen Europees land, maar een Euraziatische orthodoxe beschaving. Dit is precies wat Poetin verklaarde in zijn toespraak op 30 september ter gelegenheid van de ontvangst van de vier nieuwe onderdanen, vervolgens in de Valdai-toespraak, en vele malen herhaald in andere toespraken. En tenslotte keurde Poetin in Edict 809 de grondslagen goed van een staatsbeleid ter bescherming van de traditionele Russische waarden, een geheel dat niet alleen sterk afwijkt van het liberalisme, maar er op sommige punten zelfs lijnrecht tegenover staat.

Rusland heeft zijn paradigma veranderd van realisme in de theorie van een multipolaire wereld, heeft het liberalisme in al zijn vormen rechtstreeks verworpen, en heeft de moderne westerse beschaving rechtstreeks uitgedaagd door haar openlijk het recht te ontzeggen universeel te zijn.

Poetin gelooft niet meer in het Westen, en hij noemt de moderne westerse beschaving expliciet "satanisch". In dat woordgebruik kan men gemakkelijk een rechtstreeks beroep op de orthodoxe eschatologie en theologie herkennen, evenals een zweem van confrontatie tussen de kapitalistische en socialistische systemen uit het Stalin-tijdperk. Vandaag de dag is Rusland inderdaad geen socialistische staat. Maar dit is het resultaat van de nederlaag die de USSR begin jaren negentig heeft geleden, en Rusland en andere post-Sovjetlanden bevonden zich in de positie van ideologische en economische kolonies van het mondiale Westen.

De hele regeerperiode van Poetin tot 24 februari 2022 was een voorbereiding op dit beslissende moment, maar bleef voorheen binnen het kader van het realisme (de westerse manier van ontwikkeling + soevereiniteit dus). Nu, na een jaar van zware beproevingen en verschrikkelijke opofferingen die Rusland heeft moeten doorstaan, is de formule veranderd: soevereiniteit + burgerlijke identiteit, d.w.z. de Russische manier.

Vertaling door Robert Steuckers