Με τον Σταυρό του Αγίου Ανδρέα

Πρωτεύουσες καρτέλες

Με τον Σταυρό του Αγίου Ανδρέα

Το παρακάτω κείμενο είναι ο πρόλογος του νέου βιβλίου του Δ.Μιχαλόπουλου με τίτλο Με τον Σταυρό του Αγίου Ανδρέα. 
 
«Ἡ Ἑλλάδα ἀπὸ μόνη της δὲν ἀξίζει τίποτα. Ἐὰν ὅμως γίνει ἕνα ἀπὸ τὰ νύχια τοῦ Ρωσικοῦ Ἀετοῦ,  τότε, πράγματι,  μπορεῖ νὰ μεγαλουργήσει.»
 
Αὐτὰ ἔγραφε μία ἐφημερίδα τοῦ Λονδίνου τὸν Σεπτέμβριο τοῦ 1831, λίγο πρίν, δηλαδή, ἀπὸ τὴ δολοφονία τοῦ Καποδίστρια. (Ἡ ἐπίσημη μετάφραση βρίσκεται στὸ ἱστορικὸ ἀρχεῖο τοῦ ἑλληνικοῦ ὑπουργείου  Ἐξωτερικῶν: ΑΥΕ, 1831, ἄ.ἀ.κ. [δ].) Καὶ ἐδῶ ἐντοπίζεται ἡ αἰτία τοῦ δράματος ὁλόκληρης  τῆς Νεότερης καὶ Σύγχρονης  Ἱστορίας τοῦ τόπου μας: Φυσικὸς σύμμαχος τῶν Ἑλλήνων ἦταν καὶ εἶναι ἡ Ρωσία· ἡ Ἑλλάδα ὅμως παραμένει δέσμια τῶν Δυτικῶν ἤ, καλλίτερα, Ἀτλαντικῶν Δυνάμεων, Βρεταννίας, Γαλλίας καὶ Ἡνωμένων Πολιτειῶν τῆς Ἀμερικῆς. Ἡ πρόσδεση αὐτὴ ἐπιτυγχάνεται θεωρητικῶς μὲν μὲ τὴ συνεχῆ, ad nauseam προβολὴ τῆς σπουδαιότητας τοῦ θαλάσσιου χώρου, ποὺ σχεδὸν ἀπὸ παντοῦ περιβάλλει τὴν  ἑλληνικὴ γῆ, καί, πρακτικῶς, μὲ τὴν ὕπαρξη ἀθέατου κοινωνικοῦ μηχανισμοῦ, ἡ ἑκάστοτε πολιτικὴ ἀπόληξη τοῦ ὁποίου πλήττει ὁποιονδήποτε ἀμφισβητεῖ τὴ βρεταννικὴ  καί, στὶς μέρες μας, ἀμερικανικὴ κυριάρχηση τοῦ τόπου μας.

Ἔτσι ἐξηγεῖται τὸ γιατί, γενικῶς, ὅσο περισσότερο ὁ Ἑλληνικὸς Λαὸς στρέφεται κατὰ τῶν φιλελεύθερων/δημοκρατικῶν/πλουτοκρατικῶν κέντρων ἰσχύος ποὺ τὸν ἀπομυζοῦν καὶ τὸν καταδυναστεύουνε, τόσο  πιὸ σφιχτὰ ἀλυσοδεμένος ἀπὸ αὐτὲς στὸ τέλος βρίσκεται. Καὶ ἔτσι, εἰδικότερα, ἑρμηνεύεται ἡ σύμπλευση τῶν συνεχῶν ἐπαίνων γιὰ τὸ θαλάσσιο δυναμικὸ τῶν Ἑλλήνων μὲ τὴ διαρκῆ, συστηματικὴ  ἀπίσχνανση αὐτοῦ ἀκριβῶς τοῦ δυναμικοῦ. Ἡ Ἑλλάδα πράγματι μπορεῖ -λόγω τῆς γεωγραφικῆς της θέσης μὰ καὶ ἄλλων, βεβαίως, παραγόντων- νὰ μεγαλουργήσει· μὰ γιὰ νὰ ἐπιτευχθεῖ αὐτό, πρέπει νὰ συμπαραταχθεῖ μὲ ἐκείνους ποὺ τὴ χρειάζονται γιὰ νὰ τὴν ἀξιοποιήσουν καὶ ὄχι, ἁπλῶς, γιὰ νὰ τὴν καταστρέψουνε.  
 
Στὸ ἀνὰ χεῖρας πόνημα λοιπὸν ἐξετάζεται ἡ περίπτωση τῶν δύο κορυφαίων πρωταγωνιστῶν τῆς ἑλληνικῆς ἀνεξαρτησίας, Ἰωάννη Καποδίστρια καὶ Θεόδωρου Κολοκοτρώνη. Καὶ οἱ δυό τους ἐπιδίωξαν νὰ βάλουνε τὴν Πατρίδα μας ὑπὸ τὴ σκέπη τοῦ Σταυροῦ τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέα, ἐμβλήματος τοῦ Ρωσικοῦ Πολεμικοῦ Ναυτικοῦ· καί, ὡς γνωστόν, ὁ πρῶτος δολοφονήθηκε, ἐνῶ ὁ δεύτερος παραλίγο νὰ χάσει τὸ κεφάλι του στὴ λαιμητόμο, ἐὰν δὲν ἐπενέβαινε δραστικὰ ἡ ρωσικὴ πρεσβεία στὸν τόπο μας. Παράλληλα, ὅμως, καταβλήθηκε προσπάθεια νὰ ἀναδειχθεῖ ἡ καθοριστικῆς σημασίας συμβολὴ τοῦ Καποδίστρια στὴν ὀργάνωση τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπανάστασης (ἐφόσον αὐτὸς ἤτανε ὁ Ἀρχηγὸς τῆς μυστικῆς Ἑταιρείας, ἁπλὸ προκάλυμμα τῆς ὁποίας ὑπῆρξε ἡ Φιλικὴ) καθὼς καὶ τὸ δρᾶμα τοῦ Κολοκοτρώνη, πού, ἀφοῦ δέχτηκε σὲ ὧρες ἐγκατάλειψης νὰ φορέσει στολὴ Βρεταννοῦ ἀξιωματικοῦ, βρῆκε τὸ σθένος στὴ συνέχεια καὶ πάλι νὰ προβάλει τὴ βαθύτερη, πραγματικὴ ἰδεολογία του καὶ νὰ προσπαθήσει συνακολούθως  νὰ ἐπαναφέρει τὴν Πατρίδα μας στὴν ὀρθή της ‘τροχιά’. Ἐπιπλέον, ἐπιχειρήθηκε προσέγγιση τοῦ ‘αἰνίγματος’ τοῦ Φοίνικα, σύμβολου, ὅπως φαίνεται, τῆς ἀφανοῦς Ἑταιρείας ποὺ κρυβότανε πίσω ἀπὸ ἐκείνη τῶν Φιλικῶν· ἐμβλήματος μετὰ τῆς Ἐπανάστασης ποὺ ξεκίνησε στὴ Μολδοβλαχία ὁ Ἀλέξανδρος Ὑψηλάντης·  ἐθνόσημου τῶν Ἑλλήνων ἔπειτα, κατὰ  τὴν ἐποχὴ τοῦ Καποδίστρια· καί, στὴ συνέχεια, σύμβολου τῶν συσπειρωμένων γύρω ἀπὸ τὸν Κολοκοτρώνη ρωσόφιλων Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων ἀλλὰ καὶ τοῦ ΕΑΜ-ΕΛΑΣ στὸν Κ΄ αἰώνα,  στὴν Κατοχή, καὶ τελικῶς τοῦ στρατιωτικοῦ καθεστῶτος τῶν ἐτῶν 1967-1974.
 
Ἂς τονιστεῖ, πάντως, μία ἀκόμη φορά: Τίποτα τὸ σχετικὸ μὲ τὴ Νεότερη καὶ Σύγχρονη Ἑλληνικὴ Ἱστορία δὲν γίνεται κατανοητό, ἂν δὲν ληφθεῖ ὑπόψη τὸ περιβόητο δόγμα τοῦ Sir Halford Mackinder, ποὺ διατυπώθηκε, βέβαια, στὶς ἀρχὲς τοῦ Κ΄ αἰώνα,  μὰ οὐσιαστικῶς ὑπῆρχε πολὺ πρωτύτερα: «Ἐὰν ἡ Δύναμη ποὺ κατέχει τὸ κέντρο τῆς Εὐρασίας ἀποκτήσει τὸν ἔλεγχο μεσογειακῶν ἀκτῶν, τότε αὐτομάτως [καὶ ἀποτελεσματικῶς] προωθεῖ τὴν ὑποψηφιότητά της γιὰ παγκόσμια κυριαρχία.» 
 
Τέτοια Δύναμη εἶναι ἡ Ρωσία. Ἐπὶ αἰῶνες, πράγματι, οἱ Ρῶσοι ἐπιχειροῦν νὰ κατεβοῦνε στὴ χώρα μας καὶ νὰ σμίξουν μὲ τοὺς ὁμόδοξους Ἕλληνες· καὶ ἐπὶ αἰῶνες τοὺς στήνουν ἐμπόδια οἱ φιλελεύθερες καὶ πλουτοκρατικὲς Δυνάμεις τῆς Δυτικῆς Εὐρώπης καὶ τοῦ Ἀτλαντικοῦ.

 
Σήμερα, περισσότερο ἀπὸ ποτέ, ἡ Ρωσία βρίσκεται σὲ κατάσταση ἐξευτελιστικῆς ἀδυναμίας: Ἔχει διαλυθεῖ καὶ εἶναι ὑποχείρια τῶν ἐχθρῶν της. Καὶ τοῦτο, διότι ὅ,τι ἀρχικῶς δὲν κατόρθωσαν καὶ στὴ συνέχεια δραστικῶς ἀπέτρεψαν οἱ Μπολσεβίκοι τοῦ Λένιν, τὸ κατάφεραν, σὲ λίγα  χρόνια μόνο, ὁ φιλελευθερισμός, ἡ δημοκρατία καὶ ἡ συνακόλουθη διαφθορά. Ὅπως πράγματι φαίνεται, ἡ Ρωσία ἔχει πιὰ χάσει τὸν ἑαυτό της…