Τώρα η διάλεξη υπ' αριθμόν 6 που έχει ως θέμα, τον Ευρωπαϊκό Πολιτισμό. Τώρα αφήνουμε στην άκρη τις άλλες Ινδο-Ευρωπαϊκές κοινωνίες και επικεντρωνόμαστε στην Ευρωπαϊκή ιστορία, και στους Ευρωπαϊκούς πολιτισμούς, και στους Ευρωπαίους ανθρώπους. Τώρα λοιπόν είναι σαφές ότι ο Ευρωπαϊκός πολιτισμός βασίζεται σε αυτή την υπέρθεση δύο υπαρξιακών οριζόντων και έχει ένα κέντρο, και το κύριο πρόβλημα είναι το πρόβλημα του Διονύσου και η ερμηνεία του. 

Συνεχίζουμε τις διαλέξεις μας που είναι αφιερωμένες στη Νοολογία, τη φιλοσοφική σχολή για τη συνείδηση, τον ανθρώπινο νου και τη σκέψη. Σήμερα έχουμε δύο διαλέξεις. Η τρίτη διάλεξη έχει το όνομα "Λόγος του Ινδο-Ευρωπαϊκού Πολιτισμού". Τώρα λοιπόν θα εφαρμόσουμε τις μεθοδολογικές αρχές που εξηγήθηκαν στις δύο προηγούμενες διαλέξεις σε συγκεκριμένα αντικείμενα και σε συγκεκριμένους πολιτισμούς. Έχουμε μιλήσει για τη θεωρία των τριών Λόγων και για την έννοια του υπαρξιακού ορίζοντα και του Ιστοριακού. 

Μπορούμε να παρατηρήσουμε μια συγκεκριμένη «ιεροτελεστία μετάβασης». Ως εκ τούτου, ερμηνεύω ως μετάβαση την κατάσταση στην οποία κορυφώθηκε η προεδρία του Ντόναλντ Τραμπ, δηλαδή την πτώση του από δυνάμεις της παγκοσμιοποιητικής ελίτ που εκπροσωπείται από τον Τζο Μπάιντεν. Αυτό δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια «ιεροτελεστία μετάβασης», η οποία ενσαρκώνεται από τις ομοφυλοφιλικές παρελάσεις, τις εξεγέρσεις BLM (Black Lives Matter), τις ιμπεριαλιστικές LGBT (Lesbian Gay Bisexual Transgender) επιθέσεις, την παγκόσμια εξέγερση του ακραίου φεμινισμού και τη θεαματική άνοδο του μετα-ανθρωπισμού και της ακραίας τεχνοκρατίας. Υπάρχουν βαθιές διανοητικές και φιλοσοφικές διαδικασίες πίσω από όλα αυτά. Και αυτές οι διαδικασίες έχουν αντίκτυπο στον πολιτισμό και την πολιτική.

    Μάιος 2011. Η κυβέρνηση Ομπάμα επιζητούσε την αντικατάσταση του τότε επικεφαλής του ΔΝΤ, Ντομινίκ Στρος-Καν (Dominique Strauss-Kahn), με ένα πιο πειθήνιο και υποτακτικό πρόσωπο.

    Η σύλληψη του Στρος-Καν έχει τα χαρακτηριστικά μιας επιχείρησης παγίδευσής του διατεταγμένης από ισχυρούς παράγοντες του χρηματοπιστωτικού κατεστημένου σε συνεργασία με τον Νικολά Σαρκοζί, του οποίου η προεδρία στη Γαλλία εξυπηρέτησε πολλαπλώς τα συμφέροντα των ΗΠΑ. Ο Στρος-Καν προφυλακίστηκε με βάση τις κατηγορίες μιας 32χρονης καμαριέρας η οποία κατήγγειλε στην Αστυνομία της Νέας Υόρκης ότι, όταν εισήλθε στη σουίτα του ξενοδοχείου όπου διέμενε ο Στρος-Καν, εκείνος της επιτέθηκε με σκοπό να τη βιάσει.

    Ο Αμερικανός υπουργός Οικονομικών Τίμοθι Γκάιτνερ (Timothy Geithner), πρώην διευθύνων σύμβουλος της Federal Reserve Bank (Fed) Νέας Υόρκης, υποστήριξε ότι ο Στρος-Καν δεν μπορούσε πλέον να ασκεί τα καθήκοντά του ως επικεφαλής του ΔΝΤ και ότι ο Τζον Λίπσκι (John Lipsky), δεύτερος τη τάξει στην ιεραρχία του ΔΝΤ θα έπρεπε θα έπρεπε να συνεχίσει να ασκεί τα καθήκοντά του και μάλιστα ως μεταβατικός διευθύνων σύμβουλος του ΔΝΤ. Επίσης, μέσα στην αμερικανική Γερουσία (18 Μαΐου 2011), ο γερουσιαστής του Ιλινόι Μαρκ Κιρκ (Mark Kirk) ζήτησε να παραιτηθεί ο Στρος-Καν και να αντικατασταθεί από τον Τζον Λίπσκι ως προσωρινό διευθύνοντα σύμβουλο. Ο Τζον Λίπσκι είναι γνωστός τραπεζίτης της Wall Street, πρώην αντιπρόεδρος της JP Morgan Investment Bank.

 Πρέπει να γυρίσουμε στην κριτική εξέταση των αιτίων αυτών των κρίσεων και των τρόπων αντιμετώπισής τους. Φοβούμαι ότι δεν είναι ψάχνοντας μέιλ ή «ύποπτους» γάμους (!) στη Μόσχα που θα μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε τα τεράστια, σχεδόν υπαρξιακά προβλήματα που αντιμετωπίζει τώρα η Ευρώπη.

 Σας ζητώ να δημοσιεύσετε αυτή την επιστολή και αισθάνομαι, πιστέψτε με, μεγάλη λύπη γιατί είμαι υποχρεωμένος να σας την απευθύν

‘Ετσι λοιπόν, μου λέει ο Γιάννης Καραγιώργης, καλέσαμε τις οικογένειές μας, τα παιδιά μας από τους προηγούμενους γάμους μας, τους φίλους μας και τις κοινωνικές συναναστροφές μας. Ένας εξ΄αυτών έτυχε να είναι και ο Πάνος Καμμένος που μετά έγινε Υπουργός στη νέα κυβέρνηση. Και εμάς τι μας αφορά; Και που να ξέρω εγώ στις 3 Οκτωβρίου που έγινε ο γάμος ότι ο Καμμένος, που τότε ήταν στα αζήτητα της πολιτικής και φαινόταν παντού ότι δεν έχει τύχη να μπει καν στη Βουλή, θα γινόταν, έξι μήνες μετά, το στήριγμα μιας αντίπαλης σε αυτόν ιδεολογικά παράταξης. Τι μας αφορά εμάς;

Αυτό που προκαλεί τον έκδηλο εκνευρισμό του Γιάννη Καραγιώργη είναι ότι επιχειρείται, με μια σειρά δημοσιευμάτων στο διεθνή Τύπο τα οποία αναπαράγονται από τον ελληνικό, να διασυνδεθεί η ταυτόχρονη παρουσία σ’ ένα ιδιωτικό γεγονός, όπως ήταν ο γάμος του, του Πάνου Καμμένου με τον οικονομικά ισχυρό κουμπάρο του έτσι ώστε να στοιχειοθετηθούν υποτιθέμενες επαφές μέλους της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με ισχυρό ρωσικό λόμπι το οποίο αντιτίθεται στο φιλελευθερισμό και τον αμερικανικό ηγεμονισμό και προσπαθεί να οικοδομήσει ευρωπαϊκό δίκτυο στρατηγικών συμμαχιών με στόχο την κυριαρχία της Μόσχας.

Ο Alexander Dugin στο λογαριασμό του στο vk.com  ( ρωσική έκδοση του fb το οποίο πριν από μέρες κατέβασε το λογαριασμό του)  καταγγέλει ότι πληρώνει με την απόλυσή του τις προωθημένες θέσεις του για υποστήριξη στην « Novorossiya » (Nέα Ρωσία) και κυρίως μια συνέντευξή που παραχώρησε μετά το δράμα της Οδησσού όπου περίπου 100 πολίτες ρωσόφωνοι κάηκαν ζωντανοί από τους οπαδούς του Καθεστώτος του Κιέβου. Σ΄αυτήν τη συνέντευξη σε μια αποστροφή του λόγου του είχε δηλώσει: « Όσο αυτοί οι …. του Κιέβου θα είναι στην εξουσία η Ρωσία δεν θα ησυχάσει. Πρέπει να σκοτώσουμε, να σκοτώσουμε, να σκοτώσουμε και τίποτα άλλο.»

Η Διπλωματία της Πίστης (Faith-Based Diplomacy) ως αντικείμενο επιστημονικής διερεύνησης αποτελεί ένα καινούργιο πεδίο της διπλωματίας, το οποίο γεννήθηκε στις αρχές του 21^ου αιώνα μέσα από ερευνητικά ιδρύματα των ΗΠΑ τα οποία μελέτησαν μεθοδικώς τη διαλεκτική μεταξύ θρησκείας και πολιτικής και την ιδιαιτερότητα των συγκρούσεων στις οποίες πρωταγωνιστικό ρόλο διαδραματίζει η διαφορά πολιτιστικών και ειδικώς θρησκευτικών ταυτοτήτων μεταξύ των αντιμαχομένων πλευρών. Η διπλωματία της πίστης είναι εγκεντρισμένη στην έννοια του θείου. Στο πλαίσιο της διπλωματίας της πίστης, το όραμα που κατευθύνει την πολιτική πράξη, οι θεμελιώδεις υποθέσεις που γίνονται σχετικά με τη φύση του ανθρώπου και της πολιτικής τάξης και οι κανόνες που διέπουν την πολιτική συμπεριφορά αναλύονται ως συνέπειες του τρόπου με τον οποίο η εκάστοτε ανθρώπινη κοινότητα κατανοεί τη φύση και τη δράση του θείου.

Η θρησκεία διαδραματίζει κεντρικό ρόλο στη δόμηση της ταυτότητας των ανθρώπων και δίδει νόημα στις ζωές των ανθρώπων. Εξ ου και η θρησκεία διαδραματίζει σημαντικό ρόλο για την ατομική πρόοδο και ψυχική υγεία των ανθρώπων, εφόσον επηρεάζει το εννοιολογικό και συμβολικό σύμπαν, τα αρχέτυπα και τις αξίες των ανθρώπων. Ο Ζμπίγκνιεβ Μπρζεζίνσκι (Zbigniew Brzezinski), σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας του Αμερικανού προέδρου Τζίμι Κάρτερ, έγραψε στο βιβλίο του Εκτός Ελέγχου (Out of Control, Εκδ. Collier Books, 1993, σελ. 131) τα εξής σχετικά με τη θρησκεία ως παράγοντα της ευρωπαϊκής ενότητας και βεβαίως ταυτότητας: «Παρ’ ότι η επίδραση της θρησκείας επί της ευρωπαϊκής κουλτούρας έχει σε μεγάλη έκταση εξασθενίσει, και η Ευρώπη σήμερα –και ακόμη περισσότερο η Αμερική– είναι ουσιαστικά μια εκκοσμικευμένη κοινωνία, η επίδραση της κοινής Χριστιανικής παράδοσης παραμένει. Προσδίδει στην Ευρώπη τα υποστυλώματα ενός κοινού ηθικού συστήματος και συγχρόνως εφοδιάζει την ευρωπαϊκή κουλτούρα με μια οικουμενική φιλοσοφική απήχηση».

Η μελέτη των μυστικών εταιρειών αποτελεί μέρος της ιστορίας του πολιτισμού γενικώς και της ιστορίας της πολιτικής ειδικότερα. Ωστόσο, πολύ συχνά, για τις μυστικές εταιρείες γράφουν και ομιλούν διάφορα πρόσωπα που είναι γνωσιολογικώς ανεπαρκή (αν όχι τελείως ανεφοδίαστα με τους απαραίτητους διανοητικούς/πληροφοριακούς πόρους για ένα τέτοιο εγχείρημα), φαντασιόπληκτα, ή και απλώς κυνικοί κερδοσκόποι εμπορικών εκδόσεων. Επίσης, υπάρχουν και εκείνοι που ασκούν σκόπιμη παραπληροφόρηση για να καλλιεργήσουν τις νεομυθολογίες που τους εξυπηρετούν και να προωθήσουν τα δικά τους συμφέροντα μέσω ανυπόστατων αφηγήσεων ή μέσω της τεχνικής της μισής αλήθειας. Πάντως, οι μυστικές αδελφότητες υπάρχουν και έχουν τη δική τους ιστορία, η οποία μπορεί και πρέπει να τύχει επιστημονικής διερευνήσεως. Η σημασία των ρευμάτων και των οργανώσεων του Δυτικού εσωτερισμού στην ιστορία της Δύσης έχει αναγνωριστεί επισήμως από την ακαδημαϊκή κοινότητα και αποτελεί αντικείμενο εξειδικευμένων σπουδών και ερευνών σε διάφορα πανεπιστήμια.

 Στις μέρες μας, γίνεται όλο και περισσότερο εμφανής στον δημόσιο λόγο η μαξιμαλιστική ρητορική περί ενός “νέου εμφυλίου πολέμου”. Η απειλή αυτή κρούει την θύρα για διάφορους λόγους: το Μνημόνιο, η ξένη κατοχή, η φτώχεια και η ανέχεια η πόλωση στην πολιτική ή και η άνοδος των άκρων. Κάποιοι, συνηθισμένοι στην γνωστή εδώ και πολλές δεκαετίες νεοελληνική μεμψιμοιρία τονίζουν τα “αδιέξοδα” στα οποία κι έχει έρθει ο ελληνικός λαός ή τμήματά του τα τελευταία χρόνια απότομα. Κάποιοι άλλοι χρόνια προβλήματα που απλά επιδεινώθηκαν εν μέσω κρίσης όπως η έλλειψη παιδείας, η αποτυχία δημιουργίας ενός λειτουργικού κοινοβουλευτικού συστήματος, η αποτυχία της ελληνικής κοινωνίας να εκσυγχρονιστεί. Όλοι όμως επικεντρώνονται γύρω από “ντισκούρσους” σχετικά με την απώλεια της υπερηφάνειας (είτε εθνικής είτε ατομικής, είτε και τα δύο), την αύξηση της ανασφάλειας και την αδυναμία εκ μέρους του συστήματος να προσφέρει οράματα ή την υπόσχεση για την πραγματοποίηση οραμάτων και επιθυμιών, κυρίως προς τους νέους ανθρώπους. Τί είναι πραγματικά όμως ένας εμφύλιος; Ποια τα αίτια κι οι αφορμές που τον προκαλούν; Ποια και πόσα τα υποκείμενα που “παίζουν” σ' ένα τέτοιο παιχνίδι;

Την απάντηση τη γνωρίζετε. Η Αθήνα δεν είχε καν το θάρρος να διατηρήσει, όπως επέβαλλε η εθνική ανάγκη, εν λειτουργία την ελληνική πρεσβεία στη Δαμασκό και τη συριακή στην Αθήνα, παρά τις έντονες  διαμαρτυρίες των Ελλήνων διπλωματών. Στην πραγματικότητα όλος ο κόσμος γνωρίζει ότι δεν υπάρχουν σήμερα, σε Ελλάδα και Κύπρο, κυβερνήσεις που να μπορούν/θέλουν να ασκήσουν εθνική κρατική κυριαρχία εξυπηρετώντας ελληνικά συμφέροντα. Που να έχουν βρε αδερφέ όχι τον βαθμό αυτονομίας ενός Ανδρέα Παπανδρέου, αλλά τουλάχιστον ακόμα αυτόν που διέθετε και ένας … Γεώργιος Παπαδόπουλος! Που, αν και πιθανώς πράκτωρ της CIA ο ίδιος, δεν συμφώνησε στη χρήση του ελληνικού χώρου εναντίον των Αράβων. Σε αυτό το σημείο έχουμε φτάσει τώρα, ως λαός, κράτος, χώρα. O tempora, o mores!

Τήν ἄνοιξη τοῦ 1876, μιά νεαρή χωρική ἔφτασε στόν σιδηροδρομικό σταθμό τῆς Θεσσαλονίκης. Ἡ κοπέλλα ἤτανε γόνος χριστιανικῆς οἰκογένειας· γιά λόγους προσωπικούς ὅμως εἶχε ἀσπαστῆ τὸ Ἰσλάμ. Καθώς τό τραῖνο ἔμπαινε στόν σταθμό, πλῆθος πού γινόταν ὁλοένα καί μεγαλύτερο μαζευόταν, προκειμένου νά τήν ὑποδεχτῆ, ἀλλά καί νά τήν «ὑποδεχτῆ». Ὅπως εὔκολα μπορεῖ νά ἐννοήση ὁ -ὀξυδερκής- ἀναγνώστης, οἱ μέν ἤτανε Μουσουλμάνοι καί οἱ δέ Χριστιανοί. Στή σύντομη συμπλοκή πού ἐπακολούθησε ὑπερίσχυσαν οἱ δεύτεροι: Ἦταν περίπου 150 ἄτομα, πού εἴχανε ξεσηκωθῆ μετά ἀπό ἐνέργειες τοῦ ἐκεῖ προξένου τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν. Οἱ «νικητές» λοιπόν ἁρπάξανε τό κορίτσι καί  τό μετέφεραν -ἄς ποῦμε ἐν θριάμβῳ- στό σπίτι κάποιου ἐπιφανοῦς ὁμοθρήσκου τους. Ἀλλά, βέβαια, καί οἱ Μουσουλμάνοι δέν κάθησαν ἀδρανεῖς. Μέ κραυγές οἱ ὁποῖες ταχύτατα μεταβάλλονταν ἀπό ἔκφραση ἀπόγνωσης σέ ἐκδήλωση ὀργῆς, συνέρρευσαν στό οἴκημα τοῦ Γενικοῦ Κυβερνήτη καί ἀπαίτησαν νά τούς «δοθῆ πίσω τό κορίτσι». Ὁ τελευταῖος περιῆλθε σέ ἀμηχανία, καθ΄ὅσον, ὅπως εἴπαμε, οἱ Χριστιανοί εἶχαν μαζευτῆ μετά ἀπό ἀμερικανική πρωτοβουλία, καί συνέστησε «ψυχραιμία» στούς ὀπαδούς τοῦ Ἰσλάμ. Αὐτοί τελικῶς ἔστερξαν νά ἀποχωρήσουνε ἀπό τόν γύρω ἀπό τό Κυβερνεῖο χῶρο· ἀντί ὅμως νά «διαλυθοῦν ἡσύχως», μαζεύτηκαν σέ παραπλήσιο τζαμί καί ὅλο καί πιό ἔντονα ἀπαιτοῦσαν νά τούς «ἐπιστραφῆ ἡ γυναίκα». Τί νά κάνη τώρα ὁ δυστυχής Γενικός Κυβερνήτης; Νά ἀποσπάση τό κορίτσι ἀπό τά χέρια τῶν πρώην ὁμοθρήσκων της; Ὄχι βέβαια!  Πίσω ἀπό τήν «ἀπαγωγή της» στόν σταθμό ἤτανε τό προξενεῖο τῶν Η.Π.Α. Νά στείλη –τουρκικό- στρατό, γιά νά διαλύση τούς διαδηλωτές; Μά πῶς θά βαράγανε οἱ Ὀθωμανοί φαντάροι τούς πιστούς τοῦ Ἰσλάμ;

Ο Αντώνης Σαμαράς αποτελεί τον κατάλληλο πρωθυπουργό στην κατάλληλη χώρα και στην κατάλληλη στιγμή. Ενσαρκώνει με δραματικό τρόπο το είδος του πρωθυπουργού που αρμόζει σε ένα κράτος το οποίο ιδρύθηκε εξ αρχής ως «κράτος υπό αίρεση» και το οποίο σήμερα αντιμετωπίζει μια σοβαρή υπαρξιακή κρίση λόγω δομικών αλλαγών των συνθηκών που διευκόλυναν και δικαιολογούσαν την ύπαρξή του μέχρι τώρα.

    Το ελληνικό κράτος ιδρύθηκε με το Πρωτόκολλο του Λονδίνου, το 1830, επειδή οι μεγάλες δυνάμεις της Ευρώπης, ιδίως δε η Μεγάλη Βρετανία και η Γαλλία, ήθελαν να διαχειριστούν με αυτόν τον τρόπο την αποδόμηση και κατάρρευση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και επειδή χρειάζονταν, για γεωπολιτικούς λόγους, ένα προτεκτοράτο στην άκρη της Βαλκανικής, προκειμένου να εξυπηρετήσουν τα σχέδιά τους για την εκμετάλλευση του πετρελαίου της Μέσης Ανατολής και για τη διάνοιξη και διαχείριση της Διώρυγας του Σουέζ.

Σύντομο σχόλιο: Στη διάλεξή του στο Πανεπιστήμιο Πειραιά, Ο καθηγητής Ντούγκιν εξέφρασε τις απόψεις του για τη διεθνή πολιτική και το Ευρασιατικό του όραμα στο σύγχρονοκόσμο. Απορρίπτοντας τις βασικές θέσεις των τριών κύριων θεωριών Διεθνών Σχέσεων (ρεαλισμός, νεοφιλελευθερισμός, νεο-μαρξισμός), παρουσίασε το όραμά του για έναν πολυπολικό κόσμο, μια νέα διεθνή τάξη (τον τέταρτο Νόμο της Γης) βασισμένηστην εμφάνιση πολλών πόλων που αντιστοιχούν στους μεγάλους πολιτισμούς που υπάρχουν στην ανθρωπότητα. Μετά από ένα χρονικό διάστημα μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου κατά το οποίο πολλοί δυτικοί μελετητές προέβλεψαν τον ερχομό ενός μονοπολικού διεθνούς συστήματος που θα βασίζονταν στην κυριαρχία της αμερικανικής ηγεμονίας και την παγκόσμια εξάπλωση του φιλελεύθερου καπιταλισμού (μια εξέλιξη που υποστηρίζονταν για διαφορετικούς λόγους τόσο από το νεο- μαρξιστική όσο και από τη νεο-φιλελεύθερη θεωρία), μια νέα περίοδος ξεκίνησε στη δεκαετία του 2000, όταν κατέστη σαφές ότι οι προβλέψεις στις οποίες μια τέτοια εξέλιξη θα βασιζόταν (κυρίως η διαρκής παγκόσμια οικονομική ανάπτυξη και η διάσπαση ορισμένων μεγάλων παγκόσμιων δυνάμεων, όπως η Κίνα, η Ρωσία και η Ινδία ως αποτέλεσμα της ενσωμάτωσης των οικονομικών ολιγαρχιών τους στον πλούσιο Βορρά) αποδείχθηκαν λανθασμένες.

Ξέρετε, οποιοσδήποτε ανεβαίνει σε βήμα για να μιλήσει σε εκδήλωση όπως η σημερινή αντιμετωπίζει δίλημμα: Τι πρέπει να κάνει;

Να προσπαθήσει να κερδίσει τις καρδιές των ακροατών; Ή, αντίθετα, να πει την αλήθεια αδιαφορώντας για τις συνέπειες;

Ως γνωστόν, η επιλογή των πολιτικών ανδρών σταθερώς είναι η πρώτη· και, όταν τώρα αναφέρομαι σε «πολιτικούς», δεν εννοώ μόνο τους τωρινούς, εδώ, στη δική μας χώρα, αλλά και σε προσωπικότητες μεγάλου διανοητικού και ηθικού διαμετρήματος, οι οποίοι όμως απέκρυψαν μεγάλα κομμάτια της πραγματικότητας, προκειμένου να ενωθούν με τον Λαό τους και να γίνουνε η ψυχή του. Δυστυχώς ή ευτυχώς όμως, εγώ δεν είμαι πολιτικός· ή, αν προτιμάτε, προσπαθώ μεν να είμαι  πολιτικός αλλά του στυλ που καθιέρωσαν ο  Πλάτωνας π.χ. και ο Αριστοτέλης· με άλλα λόγια, θεωρώ ότι το Κράτος και η Κοινωνία οφείλουν, πριν και πάνω από όλα, να εκπαιδεύουνε τον Λαό – και, κατά συνέπεια, εκείνο που αδηρίτως προέχει είναι η ανακάλυψη και προβολή της Αλήθειας. Εν ολίγοις, μας χρειάζονται όχι δημαγωγοί αλλά Δάσκαλοι· και τον ρόλο του Δασκάλου θα αναλάβω για λίγο, εδώ και τώρα, και εγώ.

Είμαι ευτυχής να μιλήσω στην παρουσίαση του βιβλίου του Δημήτρη Μιχαλόπουλου, Με τον Σταυρό του Αγίου Ανδρέα…, και να τονίσω το ιδιαίτερα σημαντικό ζήτημα της Ελλάδας καθώς  και τον γεωπολιτικό ρόλο της Αυτοκρατορικής Ρωσίας, της Γερμανίας και των άλλων Δυνάμεων στην σύγχρονη ελληνική ιστορία.

Η σύγχρονη Ελλάδα αποτελεί μέρος της Ευρώπης. Και ο έλεγχος της ελληνικής επικράτειας αποτελεί ζήτημα υψίστης σημασίας όσον αφορά την παγκόσμια πολιτική ισορροπία. Ειδικότερα δε, όσον αφορά  τη σφοδρή σύγκρουση μεταξύ των ηπειρωτικών δυνάμεων (που παραδοσιακά εκπροσωπούνται από την Ευρασιατική Ρωσία) και των δυνάμεων της θάλασσας (που παραδοσιακώς εκπροσωπούνται από τον αγγλοσαξωνικό κόσμο, δηλαδή τη Βρεταννική Αυτοκρατορία στο παρελθόν και τις Ηνωμένες Πολιτείες σήμερα.)

    Στο Α’ Μέρος αυτής της έρευνας, που δημοσιεύθηκε στο φύλλο του προηγούμενου Σαββατοκύριακου της εφημερίδας μας, αφενός εξηγήσαμε το ποιες είναι οι τρεις μεγάλες ιδεολογίες (φιλελευθερισμός, κομμουνισμός, φασισμός), αφετέρου επισημάναμε ότι η παγκόσμια φιλελεύθερη ολιγαρχία κατόρθωσε να νικήσει τις άλλες δύο ιδεολογίες και σήμερα εγκαθιδρύει τη δική της παγκόσμια αυτοκρατορία. Η φιλελεύθερη ολιγαρχία αποδεικνύεται περισσότερο επικίνδυνη από τη δεύτερη ιδεολογία (κομμουνισμός) και από την τρίτη ιδεολογία (φασισμός). Μάλιστα η φιλελεύθερη ολιγαρχία διαχειρίζεται διάφορα περιθωριακά φασιστικά και κομμουνιστικά μορφώματα για να έχει να επικαλείται έναν τεχνητό πλέον σήμερα «εχθρό», όποτε χρειάζεται έναν τέτοιο, προς αποπροσανατολισμό των μαζών. Αποκρύπτει βεβαίως η φιλελεύθερη ολιγαρχία ότι ο γνήσιος φασισμός, ένας αληθινός φασιστικός φασισμός, καθώς και τα μαρξιστικά ιδεώδη περί χειραφέτησης του ανθρώπου είναι ουσιαστικώς απόντα από την πολιτική αρένα. Αντ’ αυτών, υπάρχουν μόνο εκφυλισμένες φασιστικές οργανώσεις, στις οποίες κυριαρχούν προβοκάτορες και παρακρατικοί, και εκυφιλισμένες κομμουνιστικές οργανώσεις, οι οποίες, στην ουσία τους, είναι συστημικά πλοκάμια και γραφειοκρατικές δομές διαχείρισης συνειδήσεων.

Το τέλος του 20ού αιώνα και η αρχή του 21ου αιώνα αποτελούν μια περίοδο ιστορικού τέλους των μεγάλων κλασσικών πολιτικών ιδεολογιών. Τα τελευταία 200 χρόνια, σε πολιτικό επίπεδο, η ανθρωπότητα ασχολήθηκε κυρίως με τρεις μεγάλες ιδεολογίες.

Η ιδεολογία που γεννήθηκε πρώτη από τις τρεις και σήμερα βιώνει υπαρξιακή αγωνία είναι ο φιλελευθερισμός. Σε αυτό το σημείο πρέπει να επισημάνουμε ότι ο φιλελευθερισμός δεν είναι απλώς το οικονομικό μοντέλο της αγοράς του Άνταμ Σμιθ, αλλά μια ολοκληρωμένη ιδεολογία, που περιλαμβάνει στάσεις, αντιλήψεις και αξίες για ολόκληρο το φάσμα της ζωής του ανθρώπου. Αυτό το τονίζουμε εξ αρχής διότι υπάρχουν ορισμένοι φιλελευθέροι που, ακολουθώντας την παράδοση των φυσιοκρατών, προσπαθούν να μας πείσουν ότι ο φιλελευθερισμός δεν είναι μια ιδεολογία αλλά είναι ένα φυσικό δεδομένο και ότι οι νόμοι της φιλελεύθερης οικονομίας χαρακτηρίζονται από την αναγκαιότητα που έχει ο νόμος της βαρύτητας. Όμως η αλήθεια είναι ότι ο φιλελευθερισμός δεν είναι ένα φυσικό δεδομένο, αλλά είναι μια ιδεολογική κατασκευή, η οποία μάλιστα, όπως θα εξηγήσουμε στη συνέχεια, έχει υποστεί σημαντικές ιστορικές μεταλλάξεις.

Η νομιμοποίηση των γάμων των ομοφυλοφίλων, η επαναστατική πράξη απελπισίας του Ντομινίκ Βενέρ (Dominique Venner), ο οποίος αυτοκτόνησε στον καθεδρικό ναό της Notre Dame στο Παρίσι, η τραπεζοκρατορία της Ευρωζώνης και της FED, η νεοφιλελεύθερη «ορθοδοξία», καθώς και ο εμφύλιος πόλεμος στη Συρία έχουν ένα κοινό στοιχείο μεταξύ τους: σε όλες αυτές τις περιπτώσεις μπορούμε να δούμε τα σημεία του αυτοκαταστροφικού συμπλέγματος που κατατρώγει τη Δύση. Η «Παρακμή της Δύσης», την οποία, περίπου εκατό χρόνια πριν, προέβλεψε και περιέγραψε ο Γερμανός ιστορικός και φιλόσοφος Όσβαλντ Σπένγκλερ (Oswald Spengler) στο ομώνυμο βιβλίο του (Der Untergang des Abendlandes) έχει πλέον φθάσει σε τέτοιο βάθος ώστε η Δύση αρνείται τις ίδιες τις δικές της πολιτιστικές και ιστορικές καταβολές καθώς και την ίδια τη διαδικασία βιολογικής αναπαραγωγής της.

Αὐτὰ ἔγραφε μία ἐφημερίδα τοῦ Λονδίνου τὸν Σεπτέμβριο τοῦ 1831, λίγο πρίν, δηλαδή, ἀπὸ τὴ δολοφονία τοῦ Καποδίστρια. (Ἡ ἐπίσημη μετάφραση βρίσκεται στὸ ἱστορικὸ ἀρχεῖο τοῦ ἑλληνικοῦ ὑπουργείου  Ἐξωτερικῶν: ΑΥΕ, 1831, ἄ.ἀ.κ. [δ].) Καὶ ἐδῶ ἐντοπίζεται ἡ αἰτία τοῦ δράματος ὁλόκληρης  τῆς Νεότερης καὶ Σύγχρονης  Ἱστορίας τοῦ τόπου μας: Φυσικὸς σύμμαχος τῶν Ἑλλήνων ἦταν καὶ εἶναι ἡ Ρωσία· ἡ Ἑλλάδα ὅμως παραμένει δέσμια τῶν Δυτικῶν ἤ, καλλίτερα, Ἀτλαντικῶν Δυνάμεων, Βρεταννίας, Γαλλίας καὶ Ἡνωμένων Πολιτειῶν τῆς Ἀμερικῆς. Ἡ πρόσδεση αὐτὴ ἐπιτυγχάνεται θεωρητικῶς μὲν μὲ τὴ συνεχῆ, ad nauseam προβολὴ τῆς σπουδαιότητας τοῦ θαλάσσιου χώρου, ποὺ σχεδὸν ἀπὸ παντοῦ περιβάλλει τὴν  ἑλληνικὴ γῆ, καί, πρακτικῶς, μὲ τὴν ὕπαρξη ἀθέατου κοινωνικοῦ μηχανισμοῦ, ἡ ἑκάστοτε πολιτικὴ ἀπόληξη τοῦ ὁποίου πλήττει ὁποιονδήποτε ἀμφισβητεῖ τὴ βρεταννικὴ  καί, στὶς μέρες μας, ἀμερικανικὴ κυριάρχηση τοῦ τόπου μας.

Σε μια συζήτηση για τις συνέπειες της πολιτικής λιτότητας στις Βρυξέλλες, στις 22 Απριλίου 2013, ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Μανουέλ Μπαρόζο παραδέχθηκε τα εξής: «Ανησυχώ βαθιά για τις διαιρέσεις που βλέπουμε να αναδύονται: πολιτικά άκρα και λαϊκισμός διασπούν την πολιτική υποστήριξη και τον κοινωνικό ιστό που χρειαζόμαστε για να αντιμετωπίσουμε την κρίση. Αναδύεται ένας διαχωρισμός μεταξύ του κέντρου και της περιφέρειας της Ευρώπης. Μια νέα διαχωριστική γραμμή χαράσσεται μεταξύ της Βόρειας και της Νότιας Ευρώπης. Προκαταλήψεις επανεμφανίζονται και ξαναδιχάζουν τους πολίτες, μερικές φορές εθνικές προκαταλήψεις οι οποίες είναι απλώς απαράδεκτες ακόμη και από ηθικής άποψης».

Οι προειδοποιήσεις του Μπαρόζο για κοινωνικό διχασμό και κοινωνικές αναταραχές αντηχούν σε ολόκληρο τον ευρωπαϊκό Τύπο, ο οποίος αναπαράγει και διαχέει τη «γραμμή Μπαρόζο». Σε μια πρόσφατη ανάλυση για τη μαζική ανεργία στην Ευρώπη, με τίτλο «Και ξαφνικά έγινε το Μπαμ», η εφημερίδα «Süddeutsche Zeitung» παρέθεσε τις απόψεις ενός κοινωνιολόγου ο οποίος επεσήμανε ότι η νότια Ευρώπη «θα αναφλεγεί» όταν οι άνθρωποι αισθανθούν αρκετά αποξενωμένοι-αλλοτριωμένοι από τις κυβερνήσεις τους.

Η Ελλάδα και  η Κύπρος πέφτουν σήμερα θύματα ενός οικονομικού-πολιτικού-επικοινωνιακού πολέμου που απειλεί την εθνική τους κυριαρχία. Ταυτόχρονα όμως πέφτουν θύματα και ενός λανθάνοντος, «γεωπολιτικού» πολέμου, που αποσκοπεί ενδεχομένως να τις βγάλει βίαια από την Ευρώπη, για να τις τοποθετήσει, ως «καταστρεφόμενες αποικίες» στον χώρο μιας υπό διαμόρφωση ζώνης τουρκο-ισραηλινής κυριαρχίας στη Μεσόγειο, υπό γενική αμερικανική εποπτεία (μια εξέλιξη που διαψεύδει παταγωδώς, ειρήσθω εν παρόδω, όλες τις ιστορίες και απίθανες θεωρίες που ακούμε επί χρόνια για οριστικές ρήξεις Τουρκίας και Ισραήλ και για τεράστιες δυνατότητες της ελληνοισραηλινής «συμμαχίας»).

Η απόφαση του Eurogroup (δηλαδή όλων των κυβερνήσεων της ευρωζώνης, περιλαμβανομένης της κυπριακής και της ελληνικής), της ΕΚΤ, της Κομισιόν και του ΔΝΤ για την Κύπρο θα περάσει ίσως στην ιστορία ως η ταχύτερη καταστροφή κράτους – τύφλα νάχει ο Γκουντέριαν, με τους αστραπιαίους πολέμους του. Ταυτόχρονα, η απόφαση τουEurogroup για την Κύπρο έθεσε τα θεμέλια για την πιθανή τελική καταστροφή της Ευρωπαϊκής ‘Ενωσης, βάζοντάς την πιθανώς σε τροχιά δύσκολα αντιστρέψιμης πορείας προς την τελική διάλυση. Μια τέτοια διάλυση, υπό τις διαγραφόμενες συνθήκες, κινδυνεύει να οδηγήσει τον κόσμο πιο πίσω από τον Διαφωτισμό και την Αναγέννηση.