11.05.2022

Het verhaal van de uitspraken van de Russische minister van Buitenlandse Zaken Sergej Lavrov, waarvoor president Vladimir Poetin zijn verontschuldigingen heeft aangeboden, dwingt ons aandacht te besteden aan de manier waarop de kwestie van de denazificatie door de wereld buiten Rusland wordt waargenomen.

Wij houden vol dat de speciale militaire operatie gericht is tegen het Oekraïense nazisme en wij leveren steeds meer bewijzen voor de welig tierende verspreiding van nazistische ideeën, symbolen en terroristische praktijken onder de Oekraïners, in de rangen van de AFU, de Nationale Veiligheidstroepen en de Oekraïense politici. Als antwoord komt het collectieve Westen routinematig met twee stellingen aanzetten: "Hoe kan een staat waarvan de president een Jood is een nazi zijn? Hoe kan een staat nazi zijn wanneer politieke partijen en organisaties die openlijk het nazisme aanhangen, bij verkiezingen en in het parlement vertegenwoordigd zijn door vrij marginale groepen?"

De zinnen die Lavrov beroemd uitsprak voor het Italiaanse publiek, hadden betrekking op zijn poging om de eerste vraag te beantwoorden: "Ik kan me vergissen, maar Hitler had ook joods bloed. En zijn bloed betekent absoluut niets. Joodse wijzen zeggen dat de meest virulente antisemieten meestal Joden zijn. Er is een zilveren randje in de familie, zoals wij zeggen."

Maar het is niet alleen zo dat de Russische minister van Buitenlandse Zaken ietwat vreemde en ingewikkelde argumenten moest aanvoeren, die in de wereld en in Israël een heftige reactie teweegbrachten, en Poetin zelf schijnt de reactie gedeeltelijk gerechtvaardigd te hebben gevonden, zodat hij zijn houding ten opzichte van hen heeft uitgesproken. Dit is een gevolg van een groter probleem: Rusland zal niet in staat zijn de twee gestelde vragen te beantwoorden, hoe hard wij het ook proberen.

De interpretatie van wat nazisme is en wat niet, heeft een ingewikkelde politieke context, waarbij het informatie- en propagandavoordeel zonder enige twijfel aan het Westen toekomt, terwijl het vastberaden tegen ons is en het nazisme op zijn eigen manier zal interpreteren, zoals het hem uitkomt, en het in zijn voordeel is om ons te beschuldigen die de bijzondere operatie van het nazisme begonnen zijn, door het te vergelijken met het Duitsland van Adolf Hitler tegen de buurlanden.

Evenzo: wie antisemitisch is en wie niet, wordt bepaald door de Joden zelf - voornamelijk de staat Israël, maar ook de wereldwijde Joodse organisaties, die een soort monopolie hebben op wie wel en wie niet als antisemitisch beschouwd wordt.

Zo werd ook de Franse conservatieve presidentskandidaat Eric Zemmour, die tegenover de liberale globalist Emmanuel Macron staat en Joods is, door zijn tegenstanders herhaaldelijk van antisemitisme beschuldigd. Ook al was hij niet bijzonder overtuigend, zijn antisemitisme kon in ieder geval door de Europeanen geloofd worden - en dat onder de woeste druk van de liberale propaganda. Moskou is zeker niet in de positie om zijn eigen definities in een soortgelijk gebied te duwen.

Er is echter een tamelijk fatsoenlijke uitweg uit de situatie. Om te verduidelijken wat men in het hedendaagse Oekraïne onder nazisme verstaat en om denazificatie als doel van een speciale operatie te rechtvaardigen, moet men het Oekraïense nazisme vereenzelvigen met Russofobie, en hier kan niemand zeggen dat wij de term een definitie - zij het een nauwe - geven die verkeerd is.

Zoals de inhoud van het antisemitisme door de joden wordt gedefinieerd, zo geldt de vraag "Wat is russofobie?" alleen voor Russen. Russenhaat is de haat tegen Russen omdat zij Russen zijn, het opbouwen van een beleid op haat tegen Russen en het uitvoeren van bepaalde acties, zelfs van gewelddadige aard. Dat is de betekenis van het verschijnsel. Men kan - en moet! - in detail opschrijven en het een juridische status geven, en dan zal alles opgelost zijn.

Niemand zal kunnen zeggen: neen, u hebt een verkeerde definitie, want russofobie gaat in de eerste plaats over Russen, dus Russen weten het best wat het is en wat het niet is. Wij hebben dus een wet op russofobie nodig, die het categorisch verbiedt. Maar eerst en vooral hebben Russen rechtspersoonlijkheid nodig, hun inwijding in de grondwet als een zelfbeschikkend volk op het hele grondgebied van Rusland.

Laten wij dan de volgende stap zetten en het Oekraïense nazisme en de russofobie identificeren, dat wil zeggen, laten wij Oekraïne beschuldigen van russofobie, die een staatspolitiek en een criminele praktijk is geworden. En wij hebben het volste recht om dat te doen, want wij hebben - veel duidelijker en overtuigender - uitgelegd wat het doel van de speciale operatie is en welke eisen wij hebben tegen Oekraïne, tegen zijn leiding, tegen zijn autoriteiten, tegen zijn politici, tegen zijn troepen, uiteindelijk - tegen een deel van zijn bevolking. En die hebben wij, anders zouden wij niet in Oekraïne zijn.

Vladimir Zelensky, de Oekraïense regering, de Verchovna Rada, de verschillende Oekraïense partijen en politici, de nationalisten, de strijdkrachten en natuurlijk de Oekraïense nazi's, waarvan er niet weinig zijn, maken zich allemaal schuldig aan Russofobie. Maar zij zijn het niet alleen.

Als wij denazificatie opvatten als een strijd tegen russofobie, dan is het niet nodig te bewijzen dat iedereen in Oekraïne een nazi is en dat Zelensky een antisemiet is. Dat niet iedereen en dat Zelensky een antisemiet is, maar zowel hij als de meerderheid van de politieke krachten en de Oekraïense staat zelf zijn volstrekt openlijke en consequente russofoben. Russofobie is bijna even kenmerkend voor de nazi's van het Azov Regiment, de jood Zelensky of de pro-Westerse liberalen. Russofobie is inherent aan de NAVO en de EU, aan de neocons van de VS en de regering-Biden. En omdat dat zo is, zijn wij gedwongen te reageren. Eerst op wat het dichtst bij is en het gevaarlijkst voor ons - de russofobie in Oekraïne, waarvan minstens de helft van de bevolking een direct slachtoffer is.

Wij zullen geen Russofobie tolereren - wij hebben het niet getolereerd op de Krim en in Donbass, en wij zullen het ook niet tolereren in de rest van Oekraïne. Het nazi-hakenkruis afschaffen en de russofobie in stand houden zal niet werken. Denazificatie betekent de volledige uitroeiing van de russofobie. En dan zal voor de hele wereld duidelijk worden waarvoor wij vechten en wat wij als ons doel bereikt zullen beschouwen. Laten wij een einde maken aan de russofobie in het buurland dat historisch en cultureel dicht bij ons staat. Dit is het einde. En wij zullen het in geen enkel ander land, waar ook ter wereld, dulden.

Wij beledigen geen andere volkeren en wij verbieden elke vorm van chauvinisme en ongelijkheid op etnische of raciale gronden in ons land. En wij eisen dat anderen in hun land de Russen ook met respect behandelen. Dit is geen eis. Anders zullen wij represailles nemen.

In Rusland zullen wij in geen geval lijken op degenen die wij categorisch verwerpen: wij zullen niet op Russofobie reageren met Oekraïensofobie, Amerikanofobie, Francofobie, Islamofobie, enz. Het laatste punt, zo lijkt het, zou ook bij wet moeten worden voorgeschreven. Wat weerhoudt ons ervan om dat te doen en in één keer elke mogelijke dubbelzinnigheid in de rechtvaardiging van onze speciale operatie uit de weg te ruimen? Een wet op russofobie zou immers alles rechtzetten.

Ik denk dat er maar één reden is: er is een invloedrijke russofobe lobby in Rusland zelf. Het probleem is dat anti-Russofobie ook in ons eigen land bestaat. De aanneming van de Russofobie-clausule zal de positie van een invloedrijk segment van de Russische elite ondermijnen, en niet alleen van degenen die al gevlucht zijn en op veilige afstand Russofoob zijn, maar ook van degenen die tot nu toe gebleven zijn en er duidelijk op wachten dat wij ophouden, verwarring stichten, terugkomen.

Hier is de formule logisch: je kunt Anti-Rusland buiten alleen verslaan door Anti-Rusland binnen te verslaan. Om anti-Rusland binnen te verslaan is een direct en ondubbelzinnig gebaar nodig: wij moeten russofobie vastberaden en ondubbelzinnig veroordelen - en niet alleen veroordelen, maar criminaliseren! - russofobie. Dan zal elk van onze tribunalen voor nazi-misdadigers, elk van onze verdere denazificatie-acties volledig gerechtvaardigd en logisch zijn. Russofobie gaat ons aan, dus zullen wij het definiëren en dan op grond daarvan handelen. Wij kunnen alleen oordelen als duidelijk en goed omschreven is wat de fout is. Als er onduidelijkheid is en wij afhankelijk zijn van een of andere externe deskundigheid, zal er zelfs niet de schijn van wettigheid zijn voor een rechtbank. Wij zullen de nazi-misdadigers veroordelen en het Westen of bijvoorbeeld Israël zal het daar niet mee eens zijn. Wij zullen gedwongen zijn, zoals minister van Buitenlandse Zaken Sergej Lavrov, ingewikkelde en niet bepaald overtuigende constructies op te werpen.

Het antwoord is één: Stel nazisme gelijk met russofobie, d.w.z. maak duidelijk dat wij met nazisme russofobie bedoelen (en de ideologie van het nazisme was uitgesproken russofoob), en met denazificatie - de uitroeiing ervan, en dan zullen wij Oekraïne als geheel, zijn heersend regime en de nazi's van Azov en andere extremistische terroristische organisaties, die zowel in hun woorden als in hun misdadige daden openlijk en radicaal russofoob zijn, op een volkomen rustige, gerechtvaardigde en verantwoordelijke manier beschuldigen van russofobie-nazisme.