ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΤΡΟΣ-ΚΑΝ ΣΤΟΝ ΒΑΡΟΥΦΑΚΗ:

Η ΑΝΑΓΚΗ ΜΙΑΣ ΑΛΛΗΣ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Δρ Νικόλαος Λάος

Εταίρος (Ειδικός σε θέματα Γεωπολιτικής και Παγκόσμιας Ασφάλειας) της

R-Techno private intelligence company

Αλλαγή καθεστώτος στο ΔΝΤ ΤΟ 2011

    Μάιος 2011. Η κυβέρνηση Ομπάμα επιζητούσε την αντικατάσταση του τότε επικεφαλής του ΔΝΤ, Ντομινίκ Στρος-Καν (Dominique Strauss-Kahn), με ένα πιο πειθήνιο και υποτακτικό πρόσωπο.

    Η σύλληψη του Στρος-Καν έχει τα χαρακτηριστικά μιας επιχείρησης παγίδευσής του διατεταγμένης από ισχυρούς παράγοντες του χρηματοπιστωτικού κατεστημένου σε συνεργασία με τον Νικολά Σαρκοζί, του οποίου η προεδρία στη Γαλλία εξυπηρέτησε πολλαπλώς τα συμφέροντα των ΗΠΑ. Ο Στρος-Καν προφυλακίστηκε με βάση τις κατηγορίες μιας 32χρονης καμαριέρας η οποία κατήγγειλε στην Αστυνομία της Νέας Υόρκης ότι, όταν εισήλθε στη σουίτα του ξενοδοχείου όπου διέμενε ο Στρος-Καν, εκείνος της επιτέθηκε με σκοπό να τη βιάσει.

    Ο Αμερικανός υπουργός Οικονομικών Τίμοθι Γκάιτνερ (Timothy Geithner), πρώην διευθύνων σύμβουλος της Federal Reserve Bank (Fed) Νέας Υόρκης, υποστήριξε ότι ο Στρος-Καν δεν μπορούσε πλέον να ασκεί τα καθήκοντά του ως επικεφαλής του ΔΝΤ και ότι ο Τζον Λίπσκι (John Lipsky), δεύτερος τη τάξει στην ιεραρχία του ΔΝΤ θα έπρεπε θα έπρεπε να συνεχίσει να ασκεί τα καθήκοντά του και μάλιστα ως μεταβατικός διευθύνων σύμβουλος του ΔΝΤ. Επίσης, μέσα στην αμερικανική Γερουσία (18 Μαΐου 2011), ο γερουσιαστής του Ιλινόι Μαρκ Κιρκ (Mark Kirk) ζήτησε να παραιτηθεί ο Στρος-Καν και να αντικατασταθεί από τον Τζον Λίπσκι ως προσωρινό διευθύνοντα σύμβουλο. Ο Τζον Λίπσκι είναι γνωστός τραπεζίτης της Wall Street, πρώην αντιπρόεδρος της JP Morgan Investment Bank.

    Παρ’ ότι, τυπικά, το ΔΝΤ είναι διακυβερνητικός οργανισμός, έχει ιστορικά ελεγχθεί από τη Wall Street και το υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ. Η παγιωμένη πικρή συνταγή του ΔΝΤ, γνωστή επισήμως ως «Πρόγραμμα Διαρθρωτικής Προσαρμογής» (Structural Adjustment Program), το οποίο έχει επιβληθεί σε πληθώρα αναπτυσσομένων χωρών (και στην Ελλάδα), ουσιαστικά υπηρετεί τα συμφέροντα πιστωτριών τραπεζών και πολυεθνικών εταιρειών.

    Οι πιστώτριες τράπεζες ορίζουν τους στόχους. Το ΔΝΤ είναι ένας γραφειοκρατικός οργανισμός, του οποίου ο ρόλος είναι να εφαρμόζει και να επιβάλλει την οικονομική πολιτική που ορίζουν τα κυρίαρχα οικονομικά συμφέροντα, κυρίως δηλαδή ένα διεθνές τραπεζικό καρτέλ.

    Ο Στρος-Καν ανέλαβε την ηγεσία του ΔΝΤ τον Νοέμβριο του 2007, λιγότερο από έναν χρόνο πριν από τη χρηματοοικονομική κατάρρευση της Wall Street, τον Οκτώβριο-Νοέμβριο του 2008. Ο Στρος-Καν πρότεινε ορισμένες μεταρρυθμίσεις, ώστε το ΔΝΤ να αποκτήσει ένα «ανθρώπινο πρόσωπο», χωρίς να αλλάξει ουσιαστικά την κατεύθυνση της πολιτικής του. Υπό τη διοίκηση του Στρος-Καν, το ΔΝΤ συνέχισε να υιοθετεί την αρχή της «θεραπείας σοκ» και μάλιστα απαίτησε από τις αναπτυσσόμενες χώρες να καταργήσουν τις επιδοτήσεις στα τρόφιμα και στα καύσιμα σε μια εποχή κατά την οποία οι τιμές αυτών των εμπορευμάτων αυξάνονταν στα χρηματιστήρια εμπορευμάτων της Νέας Υόρκης και του Σικάγο εξ αιτίας κερδοσκοπικών κινήσεων. Με άλλα λόγια, με την προαναφερθείσα απαίτησή του, το ΔΝΤ, υπό τον Στρος-Καν, υποστήριζε τα συμφέροντα κερδοσκόπων που χειραγωγούσαν τις αγορές τροφίμων και καυσίμων και οδηγούσε σε περαιτέρω ένδεια λαούς, όπως λ.χ. οι λαοί της Τυνησίας και της Αιγύπτου. Υπό τον Στρος-Καν, το ΔΝΤ επέβαλε σκληρό πρόγραμμα λιτότητας στην Αίγυπτο, το 2008, υποστηρίζοντας παράλληλα ένα πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων που προωθούσε η τότε αιγυπτιακή κυβέρνηση υπό τον Χόσνι Μουμπάρακ.

    Όμως ο Στρος-Καν είχε ενστάσεις ως προς την εφαρμογή προγραμμάτων λιτότητας χωρίς κανένα στοιχείο αναπτυξιακής πολιτικής και ακόμη είχε ενστάσεις ως προς την επέκταση της αμερικανικής επιρροής στον ευρωπαϊκό οικονομικό χώρο. Αυτές οι πολιτικές αποκλίσεις του από τη σκληρή γραμμή του ουασινγκτονίου κατεστημένου προκάλεσαν τη στοχοποίηση και την ανατροπή του από αυτό το ουασινγκτόνιο κατεστημένο. Πρέπει να λάβουμε υπόψη μας ότι ο Στρος-Καν σχεδίαζε να λάβει μέρος στις γαλλικές προεδρικές εκλογές ως υποψήφιος του σοσιαλιστικού κόμματος και όλα έδειχναν ότι, εάν συνέβαινε κάτι τέτοιο, μάλλον θα εκλεγόταν πρόεδρος της Γαλλίας. Η πολιτική εξουδετέρωση του Στρος-Καν, μέσω του σεξουαλικού σκανδάλου και της σύλληψης και προφυλάκισής του στη Νέα Υόρκη, απέτρεψε την εκλογή του στην προεδρία της γαλλικής δημοκρατίας. Έτσι, επικεφαλής του γαλλικού σοσιαλιστικού κόμματος και νέος πρόεδρος της Γαλλίας εξελέγη τελικώς ο Φρανσουά Ολάντ, ο οποίος, σε μεγάλη έκταση, εξυπηρετεί αμερικανικά συμφέροντα.

    Στην πολιτική αποδόμηση του Στρος-Καν, ενεργό ρόλο έπαιξε και ο τότε κεντροδεξιός Γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί, ο οποίος ήταν ένας εκλεκτός άνθρωπος της CIA και των ατλαντιστών γενικότερα μέσα στη γαλλική γκωλική παράταξη. Όπως έχει δείξει, με ντοκουμέντα, ο Γάλλος δημοσιογράφος Thierry Meyssan, η CIA έπαιξε σημαντικό ρόλο στην αποσταθεροποίηση της γκωλικής παράταξης και στην εκλογή του Νικολά Σαρκοζί στην ηγεσία της γαλλικής κεντροδεξιάς (βλ. σχετικά τη γαλλική ενημερωτική ιστοσελίδα «Reseau Voltaire», 4 Σεπτεμβρίου 2008). Οι δεσμοί του Σαρκοζί με τη CIA είναι οικογενειακοί, άλλωστε. Ο πατριός του Σαρκοζί είναι ο Frank G. Wisner II (Φρανκ Γουίσνερ Β’), ο οποίος διετέλεσε αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ κατά το χρονικό διάστημα 1976-79 υπό τον πρόεδρο Τζίμι Κάρτερ και με υπουργό Εξωτερικών τον Σάιρους Βανς τον Πρεσβύτερο (Cyrus Vance Senior). Ο δε πατριός του Σαρκοζί, Frank G. Wisner II, είχε πατέρα τον φημισμένο πράκτορα της CIA, Frank Gardiner Wisner (1909-1965), ο οποίος ήταν ο ιθύνων νους του υποστηριζόμενου από τη CIA πραξικοπήματος με το οποίο, το 1953, ανετράπη η κυβέρνηση του Μοχάμεντ Μοσαντέχ στο Ιράν. Επίσης, ο πατριός του Σαρκοζί είναι μέλος του τραστ των αδελφών Ροκφέλερ (Rockefeller Brothers Trust).

    Ο Στρος-Καν, λοιπόν, παρ’ ότι συστημικός παίκτης του γαλλικού πολιτικού συστήματος και του ΔΝΤ, είχε κάποιες πολιτικές ενστάσεις οι οποίες έθεταν σε κίνδυνο το σχέδιο της Ουάσινγκτον για επέκταση της επιρροής της στον ευρωπαϊκό οικονομικό χώρο. Έτσι, συνασπίστηκε το σκληρό μπλοκ των ατλαντιστών εναντίον του Στρος-Καν, ώστε να αποτρέψει την εκλογή του στην προεδρία της Γαλλικής Δημοκρατίας, με τελικό σκοπό βεβαίως την εξυπηρέτηση των συμφερόντων μιας διεθνούς χρηματοπιστωτικής ολιγαρχίας, την οποία θα μπορούσαμε να ονομάσουμε «διεθνή των funds», και η οποία δρα, μεταξύ άλλων, και μέσω του ΔΝΤ.

    Αξίζει να σημειωθεί ότι ο εισαγγελέας (District Attorney) της Νέας Υόρκης που προφυλάκισε τον Στρος-Καν ήταν ο Σάιρους Βανς ο Νεώτερος (Cyrus Vance Junior), υιός του Σάιρους Βανς του Πρεσβύτερου, υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ επί προεδρίας Κάρτερ, υπό τον οποίο, όπως προαναφέραμε, υπηρέτησε το Στέιτ Ντιπάρτμεντ και ο πατριός του Νικολά Σαρκοζί, ο Frank G. Wisner II.

    Το μεγάλο σχέδιο της Ουάσινγκτον και της «διεθνούς των funds» περιλαμβάνει τους εξής στρατηγικούς σκοπούς:

(1) γεωοικονομική ενοποίηση του ευρωατλαντικού χώρου (Βόρεια Αμερική και Δυτική Ευρώπη) υπό την ηγεμονία μιας οικονομικής ολιγαρχίας της Ουάσινγκτον και της «διεθνούς των funds»,

(2) οικονομική υποδούλωση των κρατών στη «διεθνή των funds», μέσω της συγκέντρωσης των κρατικών ομολόγων από ένα διεθνές χρηματοπιστωτικό καρτέλ, στο οποίο ουσιαστικά θα είναι υποθηκευμένος όλος ο πλούτος των εθνών που θα  πωλούν τα ομόλογά τους σε αυτό το καρτέλ (αυτός είναι ο τελικός σκοπός του προγράμματος του Μάριο Ντράγκι για πολιτική «ποσοτικής διευκόλυνσης» από την ΕΚΤ, της πρότασης για έκδοση ευρωομολόγων και της πρότασης για έκδοση ομολόγων αενάου λήξεως),

(3) η στρατηγική αντιπαράθεση με τη Ρωσική Ομοσπονδία και με τον οικονομικό πόλο των BRICS.

    Κάθε απόκλιση ή ένσταση προς την προαναφερθείσα στρατηγική, ακόμη και ως προς ελάσσονος ζητήματα τακτικής, τιμωρείται από το ευρωατλαντικό κατεστημένο αλύπητα, όπως έδειξε και η περίπτωση Στρος-Καν. Για να είναι μάλιστα το ευρωατλαντικό κατεστημένο σίγουρο ότι η ηγεσία της γραφειοκρατίας του ΔΝΤ πήρε το μάθημά της και θα εφαρμόζει με ακρίβεια τις εντολές των οικονομικών ολιγαρχών που δρουν μέσω του ΔΝΤ και πίσω από αυτό, τοποθέτησε στην ηγεσία του ΔΝΤ, σε αντικατάσταση του Στρος-Καν, την Κριστίν Λαγκάρντ, η οποία ήταν υπουργός Οικονομικών της Γαλλίας κατά το χρονικό διάστημα 2007-2011, επί προεδρίας Νικολά Σαρκοζί. Καθ’ όλη τη θητεία της ως επικεφαλής του ΔΝΤ, η Κριστίν Λαγκάρντ τελεί υπό δικαστική διερεύνηση στη Γαλλία (για οικονομικά σκάνδαλα επί προεδρίας Σαρκοζί), ώστε να είναι συνεχώς υπό απειλή και εκβιασμό. Αναπληρωτής δε της Κριστίν Λαγκάρντ παρέμεινε ο έμπιστος άνθρωπος της Wall Street, Τζον Λίπσκι, όπως και επί Στρος-Καν.

Το αδιέξοδο της πολιτικής Βαρουφάκη 

    Ο υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης Τσίπρα έχει σημαντικά κοινά στοιχεία με τον Στρος-Καν. Είναι πολιτικώς «παιδί» της ευρωατλαντικής οικονομικής ελίτ, αλλά νομίζει ότι μπορεί να εγείρει ενστάσεις στο σύστημα, παραμένοντας συγχρόνως μέσα στο σύστημα, όπως, με τον δικό του τρόπο, νόμιζε και ο Στρος-Καν.

    Ο Βαρουφάκης έχει δεσμούς με το σύστημα του Τζορτζ Σόρος (George Soros) και με τη Valve Corporation, θυγατρική της Microsoft Corporation του Μπιλ Γκέιτς (Bill Gates). Στη Valve Corporation, ο Βαρουφάκης διετέλεσε «economist-in-residence». Τόσο ο Σόρος όσο και ο Γκέιτς είναι γνωστοί εκπρόσωποι της πολιτικής της φιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, η οποία ουσιαστικά σημαίνει την επιβολή μιας παγκόσμιας χρηματοοικονομικής ολιγαρχίας. Επίσης, ο Βαρουφάκης έχει συγγράψει το βιβλίο «A Modest Proposal», που αφορά στην οικονομική κρίση της Ευρώπης, μαζί με τον Αμερικανό οικονομολόγο Τζέιμς Κ. Γκαλμπρέιθ (James K. Galbreith), επιστημονικό στέλεχος του Brookings Institution στην Ουάσινγκτον, καθώς και με τον πρώην Βρετανό βουλευτή Στιούαρτ Χόλαντ (Stuart Holland). Αυτό το βιβλίο των Βαρουφάκη, Γκαλμπρέιθ και Χόλαντ προλογίζει ο πρώην Γάλλος πρωθυπουργός Μισέλ Ροκάρ (Michael Rocard). Ο Ροκάρ είχε υποστηρίξει ότι η ΕΕ έπρεπε να επιλέξει μια ευρωπαϊκή «ισχυρή προσωπικότητα» και η πρότασή του ήταν πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου να εκλεγεί ο Μάρτιν Σουλτς (Martin Schultz), όπως και συνέβη. Ο Μάρτιν Σουλτς ήταν αυτός που έσπευσε να προειδοποιήσει τη νεοεκλεγείσα κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ότι έπρεπε να παραμείνει πιστή στις δεσμεύσεις των συμφωνιών λιτότητας που είχε συνάψει η προηγούμενη κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας-ΠΑΣΟΚ.

    Αξίζει ακόμη να επισημανθεί ότι ο Βαρουφάκης διόρισε σύμβουλό του, με αρμοδιότητες μάλιστα στη διαπραγμάτευση της ελληνικής κυβέρνησης με την Τρόικα, την Έλενα Παναρίτη. Το 1991, η Παναρίτη εγκαταστάθηκε στο Περού ως οικονομολόγος της Παγκόσμιας Τράπεζας, συμμετέχοντας στην ομάδα που επόπτευε την εφαρμογή «διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων» που είχε ορίσει η Παγκόσμια Τράπεζα για το Περού. Το εν λόγω πρόγραμμα για το Περού προέβλεπε τόσο σκληρή λιτότητα και τόσο μεγάλη πολιτιστική αλλοίωση της χώρας (αλλαγή ηθών, νοοτροπιών και θεσμών), ώστε, για να επιβληθεί, χρειάστηκε τον επόμενο χρόνο, το 1992, να πραγματοποιήσει πραξικόπημα ο Αλμπέρτο Φουτζιμόρι.

    Η διαπραγμάτευση του Βαρουφάκη και της ομάδας του με την Τρόικα (ΕΕ, ΕΚΤ, ΔΝΤ) η οποία διεξήχθη τον Φεβρουάριο του 2015 έδειξε ότι η στρατηγική του δεν ήταν η ρήξη με την Τρόικα, ούτε βεβαίως η έξοδος από το ευρώ, αλλά η επούλωση ορισμένων κοινωνικών πληγών που προκάλεσε η κυνική εφαρμογή των συμφωνιών λιτότητας που είχε συνάψει η κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας-ΠΑΣΟΚ με την Τρόικα. Ουσιαστικά, ο Βαρουφάκης και η ομάδα του θέλουν Τρόικα με κάπως «ανθρώπινο πρόσωπο» και επ’ ουδενί δεν αμφισβητούν τη γενική κατεύθυνση των ευρωατλαντικών ελίτ που ορίζουν, μεταξύ άλλων, και το σχέδιο της Ευρωπαϊκής Ενοποίησης.

    Η «γραμμή» Βαρουφάκη είναι εσφαλμένη για τους εξής λόγους:

(1) Μπορεί, πράγματι, να ρίξει λιγότερο ή περισσότερο βάλσαμο σε κοινωνικές πληγές που προκάλεσε η κυνική εφαρμογή των συμφωνιών λιτότητας που είχε συνάψει η κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας-ΠΑΣΟΚ με την Τρόικα, αλλά δεν μπορεί να διορθώσει τα προβλήματα που προκαλεί στην ελληνική οικονομία η συμμετοχή της Ελλάδας στην ευρωζώνη.

(2) Δεν υπάρχει σχέδιο παραγωγικής επανεκκίνησης και ανασυγκρότησης της ελληνικής οικονομίας, η οποία, τόσο στο πεδίο της αγροτικής οικονομίας όσο και στο πεδίο της μεταποίησης, βρίσκεται σε πορεία σταδιακής παρακμής εδώ και τουλάχιστον τέσσερεις δεκαετίες. Τουναντίον, οι προτάσεις του Βαρουφάκη για δημοσιονομική/ποσοτική χαλάρωση, τύπου Ομπάμα/Fed, εξυπηρετούν τα σχέδια της «διεθνούς των funds» για την εξαγορά ολόκληρων εθνικών οικονομιών μέσω της έκδοσης χρήματος και ομολόγων. Εξ ου και αντί να διαμορφωθεί σχέδιο παραγωγικής επανεκκίνησης και ανασυγκρότησης της ελληνικής οικονομίας, προβάλλεται ως αναπτυξιακή στρατηγική η ιδιωτικοποίηση εθνικών πόρων (προς όφελος μάλιστα επιχειρήσεων των πιστωτριών χωρών και πολυεθνικών εταιρειών) σε συνδυασμό με την έκδοση νέων κρατικών χρεογράφων.

(3) Συνεχίζει να εφαρμόζει το καραμανλικό δόγμα «ανήκομεν εις την Δύσιν», συντηρώντας την καραμανλική πολιτική για μεταφορά εξουσίας από την Αθήνα στις Βρυξέλλες και για οικονομική υποδούλωση της Ελλάδας στο φραγκικό άξονα (Γαλλογερμανικός άξονας). Σύμβολο μάλιστα αυτής της πολιτικής είναι και η επιλογή από τον ΣΥΡΙΖΑ του Προκόπη Παυλόπουλου, εμβληματικού εκπροσώπου του καραμανλισμού και γενικότερα του χρεοκοπημένου συστήματος της «μεταπολίτευσης», ως προέδρου της Δημοκρατίας.

(4) Μέσω της «σχολής» θεσμικών οικονομικών (institutional economics) της Έλενας Παναρίτη, προωθείται η περαιτέρω πολιτιστική αλλοτρίωση της ελληνικής κοινωνίας στο όνομα και χάριν του θεσμικού εκσυγχρονισμού.

    Το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ μοιάζει να αγνοεί το μήνυμα της υπόθεσης Στρος-Καν. Η ευρωατλαντική ελίτ δεν ανέχεται αποκλίσεις, ειδικά από «δικά της παιδιά» και δεν αρέσκεται σε καινοτόμες οικονομικές σκέψεις. Προτιμά ακόμη και «βήτα κατηγορίας» μυαλά σε θέσεις πολιτικής εξουσίας, όπως λ.χ. συμβαίνει συχνά σε πολλές ανώτατες θέσεις στην ΕΕ, αρκεί να εφαρμόζεται επακριβώς η στρατηγική της ευρωατλαντικής ελίτ, η οποία διεκδικεί για τον εαυτό της το μονοπώλιο της στρατηγικής πολιτικής σκέψης. Συμπερασματικά, εάν αναλύσουμε την ιστορική κατάσταση, η πολιτική Βαρουφάκη-Παναρίτη, στην καλύτερη των περιπτώσεων, θα δώσει απλώς και μόνο βάλσαμο σε κάποιες πληγές, συντηρώντας, ωστόσο, τις γενεσιουργές αιτίες αυτών των πληγών, ή, στη χειρότερη περίπτωση για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, θα ακυρωθεί μετατρεπόμενη σε μια νέα διαδικασία υποτέλειας της Ελλάδας προς την ευρωατλαντική ελίτ.

Τι πρέπει να γίνει;

    Οι βασικοί άξονες ενός ουσιωδώς εναλλακτικού στρατηγικού σχεδίου για την Ελλάδα περιλαμβάνουν ουσιώδεις στρατηγικές επιλογές, οι κυριότερες των οποίων, κατά τη γνώμη του γράφοντος, είναι οι εξής:

(1)  Αποχώρηση της Ελλάδας από την Ευρωζώνη και επαναθέσπιση της δραχμής ως εθνικού νομίσματος, με ταυτόχρονη εφαρμογή σχεδίου στρατηγικής οικονομικής συνεργασίας με τους BRICS και τους οικονομικούς θεσμούς των BRICS.

(2)  Ακύρωση συμφωνιών της Ελλάδας με την ΕΕ για την αγροτική οικονομία και τη μεταποίηση, ώστε η Ελλάδα να εφαρμόσει εθνικό σχέδιο ανάπτυξης της αγροτικής της οικονομίας και της μεταποίησης (με έμφαση σε μεταποιητικές δραστηριότητες συναφείς προς την αγροτική οικονομία).

(3)  Έναρξη διαπραγματεύσεων για ένταξη της Ελλάδας στην Ευρασιατική Οικονομική Ένωση, ώστε να αξιοποιηθούν οι ειδικοί δεσμοί της Ελλάδας με τη Ρωσία και οι τεράστιες αγορές της Ευρασιατικής Οικονομικής Κοινότητας. Αυτό σημαίνει παράλληλη ενεργοποίηση διαδικασίας αποχώρησης της Ελλάδας και από την ΕΕ.

(4)  Έναρξη στρατηγικών διαπραγματεύσεων μεταξύ Ελλάδας και Ρωσίας στο πεδίο της άμυνας και της διεθνούς ασφάλειας.

(5)  Ανάπτυξη του κλάδου της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και έρευνας, ώστε η Ελλάδα να εξελιχθεί σε μείζονα δύναμη σε αυτόν τον τομέα.

(6)  Συνέχιση της αναπτυξιακής εξέλιξης του τουριστικού και του ναυτιλιακού τομέα.

(7)  Ενίσχυση των κλάδων της ενέργειας και των μεταφορών μέσω της στρατηγικής συνεργασίας Ελλάδας-Ρωσίας στο πλαίσιο της Ευρασιατικής Οικονομικής Ένωσης.

(8)  Αναδιοργάνωση του χρηματοπιστωτικού συστήματος, ώστε να υπηρετεί την πραγματική, παραγωγική οικονομία και όχι τη χρηματοοικονομική κερδοσκοπία. Στο πλαίσιο αυτό, προτείνουμε τη θεσμοθέτηση της διάκρισης μεταξύ της εμπορικής τραπεζικής και της επενδυτικής τραπεζικής (χρηματιστηριακές δραστηριότητες), την επαναφορά της κεντρικής τραπεζικής υπό τον πολιτικό έλεγχο της κυβέρνησης και την ενίσχυση του θεσμού των πιστωτικών συνεταιρισμών, ώστε διάφοροι οικονομικοί κλάδοι να έχουν τους δικούς τους συνεταιριστικούς πιστωτικούς θεσμούς.

(9)  Προώθηση και ενίσχυση της κοινωνικής συνοχής και του νέου στρατηγικού διεθνούς προσανατολισμού της χώρας μέσω μιας κατάλληλης πολιτιστικής επανάστασης για την πνευματική και ταυτοτική αναδόμηση της ελληνικής κοινωνίας, ώστε η ελληνική κοινωνία να αυτοπροσδιορίζεται υπαρξιακά μέσω του πολιτισμού του Ανατολικού Ρωμαϊκού Κράτους.

Σημείωση: Το παρόν άρθρο αποτελεί μέρος ενημερωτικού σημειώματος που συνέταξε ο δρ Νικόλαος Λάος στο πλαίσιο του think-tank Research Institute for Noopolitical and Geopolitical Studies (RINGS), του οποίου είναι διευθυντής και ιδρυτής.

www.snorder.org

Copyright: Dr Nicolas Laos/RINGS