Στη σημερινή ιστορική συγκυρία μπορούμε να διακρίνουμε με σαφήνεια ένα πολύ σπουδαίο φαινόμενο: μια νέα στροφή της φιλελεύθερης ιδεολογίας. Όπως κάθε άλλη πολιτική ιδεολογία, ο φιλελευθερισμός μεταβάλλεται συνεχώς, αλλά σε συγκεκριμένες περιόδους μπορούμε να εντοπίσουμε πραγματικά θεμελιώδεις μεταβολές που μας δίνουν το δικαίωμα να πούμε: εδώ κάτι τελειώνει και κάτι νέο αρχίζει. Αυτό είναι το next-momentum.
Εδώ το ζήτημα είναι αρκετά περίπλοκο Όταν ένας άνδρας σταματά να είναι άνδρας, δεν γίνεται γυναίκα. Όταν ένας άνθρωπος σταματά να είναι άνθρωπος, δεν γίνεται θηρίο.
Μπορούμε να παρατηρήσουμε μια συγκεκριμένη «ιεροτελεστία μετάβασης». Ως εκ τούτου, ερμηνεύω ως μετάβαση την κατάσταση στην οποία κορυφώθηκε η προεδρία του Ντόναλντ Τραμπ, δηλαδή την πτώση του από δυνάμεις της παγκοσμιοποιητικής ελίτ που εκπροσωπείται από τον Τζο Μπάιντεν. Αυτό δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια «ιεροτελεστία μετάβασης», η οποία ενσαρκώνεται από τις ομοφυλοφιλικές παρελάσεις, τις εξεγέρσεις BLM (Black Lives Matter), τις ιμπεριαλιστικές LGBT (Lesbian Gay Bisexual Transgender) επιθέσεις, την παγκόσμια εξέγερση του ακραίου φεμινισμού και τη θεαματική άνοδο του μετα-ανθρωπισμού και της ακραίας τεχνοκρατίας. Υπάρχουν βαθιές διανοητικές και φιλοσοφικές διαδικασίες πίσω από όλα αυτά. Και αυτές οι διαδικασίες έχουν αντίκτυπο στον πολιτισμό και την πολιτική.
Η μελέτη των μυστικών εταιρειών αποτελεί μέρος της ιστορίας του πολιτισμού γενικώς και της ιστορίας της πολιτικής ειδικότερα. Ωστόσο, πολύ συχνά, για τις μυστικές εταιρείες γράφουν και ομιλούν διάφορα πρόσωπα που είναι γνωσιολογικώς ανεπαρκή (αν όχι τελείως ανεφοδίαστα με τους απαραίτητους διανοητικούς/πληροφοριακούς πόρους για ένα τέτοιο εγχείρημα), φαντασιόπληκτα, ή και απλώς κυνικοί κερδοσκόποι εμπορικών εκδόσεων. Επίσης, υπάρχουν και εκείνοι που ασκούν σκόπιμη παραπληροφόρηση για να καλλιεργήσουν τις νεομυθολογίες που τους εξυπηρετούν και να προωθήσουν τα δικά τους συμφέροντα μέσω ανυπόστατων αφηγήσεων ή μέσω της τεχνικής της μισής αλήθειας. Πάντως, οι μυστικές αδελφότητες υπάρχουν και έχουν τη δική τους ιστορία, η οποία μπορεί και πρέπει να τύχει επιστημονικής διερευνήσεως. Η σημασία των ρευμάτων και των οργανώσεων του Δυτικού εσωτερισμού στην ιστορία της Δύσης έχει αναγνωριστεί επισήμως από την ακαδημαϊκή κοινότητα και αποτελεί αντικείμενο εξειδικευμένων σπουδών και ερευνών σε διάφορα πανεπιστήμια.
Ο Ρώσος διανοούμενος Alexandr Dugin γεννήθηκε τον Ιανουάριο του 1967 και προέρχεται από στρατιωτική οικογένεια, με τον πατέρα του να υπηρετεί ως υψηλόβαθμος αξιωματικός στην ρωσική αντικατασκοπία. Από μικρός έδειξε ιδιαίτερη κλίση στην εκμάθηση ξένων γλωσσών, την οποία καλλιέργησε και έφθασε στις ημέρες μας να μιλάει εννέα ξένες γλώσσες! Στα τα τέλη της δεκαετίας του εβδομήντα εργάσθηκε στα άκρως απόρρητα αρχεία μίας από τις μυστικές υπηρεσίες της Σοβιετικής Ενώσεως, όπου ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με γραπτά των πρώτων ευρασιανιστών. Ανακατεύθηκε με την πολιτική πρό της πτώσεως του σοβιετικού καθεστώτος, όταν οργανώθηκε στην πατριωτική οργάνωση «Pamyat». Στην συνέχεια βοήθησε στην κατάρτιση του προγράμματος του καινούργιου Κομμουνιστικού Κόμματος της Ρωσικής Ομοσπονδίας με αρχηγό τον Gennady Zyugavov, εξελίχθηκε σε στέλεχος πρώτης γραμμής του Εθνικομπολσεβικικού Κόμματος και το 2002 ίδρυσε το Ευρασιανικό Κόμμα, αργότερα Διεθνές Ευρασιατικό Κίνημα, το οποίο, όπως ισχυρίζονται διάφοροι παρατηρητές της Δύσεως, χρηματοδοτείται και χαίρει της εμπιστοσύνης του ίδιου του Πούτιν.
Ο οικονομικός καπιταλισμός εκπροσωπεί μόνον μία τυχαία παραλλαγή της κοινής ουσίας της αναπτύξεως του καπιταλιστικού συστήματος; Ή μήπως είναι η σαφής ενσάρκωση της όλης λογικής του, ο θρίαμβός του;
Η απάντηση στην ερώτηση αυτήν δεν μπορεί να βρεθεί στου κλασικούς της θεωρίας της οικονομίας, με τον ορίζοντα τους περιορισμένο στην βιομηχανική φάση της ανάπτυξης – το γενικό εμπόριο και την πλήρη οικονομική σημασία του οποίου (και πάνω από όλους οι Μαρξιστές) μελέτησαν πλήρως και ορθώς. Η μεταβιομηχανική κοινωνία είναι κατά πολλούς τρόπους μία σκοτεινή πραγματικότητα. Στην ανάλυσή της δεν υπάρχουν αναγνωρισμένοι κλασικοί, μολονότι πολλοί συγγραφείς έχουν επιχειρήσει μία βαθιά ματιά στο φαινόμενο αυτό. Το καθήκον της κατανόησης του «οικονομικισμού» ανήκει σε εμάς, είτε μας αρέσει είτε όχι.