Στην Αμερική, τη γενέτειρα του πραγματισμού, ο πραγματισμός έχει εξαφανιστεί. Οι παγκοσμιοποιητές, ιδίως υπό το καθεστώς Μπάιντεν, αντιπροσωπεύουν μια ακραία μορφή παγκοσμιοποιητικής δικτατορίας, διακόπτοντας τους δεσμούς με την τυπικά αμερικανική παράδοση που καθιερώθηκε από τον Τσαρλς Πιρς και τον Ουίλιαμ Τζέιμς. Η παράδοση του πραγματισμού βασιζόταν σε μια πλήρη αδιαφορία για την προδιαγραφή κανονιστικού περιεχομένου τόσο για το υποκείμενο όσο και για το αντικείμενο. Για έναν αληθινό πραγματιστή, οι αντιλήψεις του υποκειμένου για τον εαυτό του, το αντικείμενο ή ένα άλλο υποκείμενο είναι άσχετες - αυτό που έχει σημασία είναι ότι τα πάντα λειτουργούν αποτελεσματικά κατά την αλληλεπίδραση. Ωστόσο, οι παγκοσμιοποιητές διαφέρουν σημαντικά, ευθυγραμμιζόμενοι περισσότερο με τους Βρετανούς θετικιστές και τους Γάλλους ένθερμους υλιστές. Επιμένουν με ολοκληρωτική βιαιότητα, υπαγορεύοντας ποιος και τι πρέπει να συμμορφώνεται με τις συνταγές τους.

Για έναν πραγματιστή, είναι αδιάφορο αν κάποιος αλλάζει το φύλο του ή παραμένει το ίδιο, αρκεί να τον εξυπηρετεί. Αντίθετα, οι παγκοσμιοποιητές επιβάλλουν την αλλαγή φύλου, επιβάλλοντάς την μέσω του νόμου και προωθώντας την ως οικουμενική, προοδευτική αξία. Όποιος αντιτίθεται σε αυτή την άποψη χαρακτηρίζεται "φασίστας" ή παρομοιάζεται με τον Τραμπ ή τον Πούτιν. Θα επιμείνουν σε αυτή την προσέγγιση, ανεξάρτητα από την αποτελεσματικότητα ή την αυτοκαταστροφική της φύση. Παραδόξως, οι παγκοσμιοποιητές μοιράζονται πολλά χαρακτηριστικά με τους Ουκρανούς - μια ανησυχητική ομοιότητα.

Όταν οι παγκοσμιοποιητές αποφασίζουν να αυξήσουν την παράνομη μετανάστευση, επιδιώκουν αμείλικτα αυτή την ατζέντα, στιγματίζοντας όσους υποστηρίζουν τη ρυθμιζόμενη μετανάστευση ή τον έλεγχο των συνόρων σαν "φασίστες", υποστηρικτές του Τραμπ ή πράκτορες του Πούτιν. Συνεχίζουν να εφαρμόζουν τις κανονιστικές πολιτικές τους στα άκρα, ακόμη και αν αποδειχθούν εντελώς αναποτελεσματικές. Για έναν παγκοσμιοποιητή, όποιος διαφωνεί με την άποψή τους ουσιαστικά δεν υπάρχει -και δεν πρέπει να υπάρχει-.

Ως εκ τούτου, μπορεί κανείς να είναι βέβαιος ότι οι προοδευτικοί από το Δημοκρατικό Κόμμα και οι νεοσυντηρητικοί και από τα δύο κόμματα - εξίσου πεισματάρηδες και αποσυνδεδεμένοι από τον πραγματισμό, τον ρεαλισμό ή τον παραδοσιακό συντηρητισμό, αποξενώνοντας έτσι την πραγματική ουσία της Αμερικής - κατευθύνουν τη χώρα προς έναν αναπόφευκτο εμφύλιο πόλεμο. Αρνούνται να εμπλακούν σε ουσιαστικό διάλογο, αδιαφορώντας για το αν οι πολιτικές τους αποδίδουν ή όχι. Η εστίασή τους παραμένει προσηλωμένη στην επιβολή των ιδανικών τους: δικαιώματα των τρανσέξουαλ, παράνομη μετανάστευση, θέσεις υπέρ της επιλογής, ανοιχτά σύνορα, πράσινη ενέργεια και τεχνητή νοημοσύνη. Αυτό αντιπροσωπεύει μια βαθιά φιλοσοφική αντίφαση μέσα στο αμερικανικό σύστημα. Σήμερα, η Αμερική κυβερνάται από εκείνους που βρίσκονται σε βαθιά έλλειψη επαφής με την ταυτότητά της, και έτσι, ένας νέος εμφύλιος πόλεμος στις ΗΠΑ μοιάζει αναπόφευκτος. Οι παγκοσμιοποιητές είναι έτοιμοι να εξασφαλίσουν το ξέσπασμά του.

μετάφραση Ρήγας Ακραίος

από εδώ:

https://www.geopolitika.ru/en/article/events-texas-new-civil-war