Ο συνομιλητής μας είναι ο Ρώσος φιλόσοφος, πολιτικός επιστήμονας και κοινωνιολόγος Αλεξάντερ Γκελίεβιτς Ντούγκιν, καθηγητής στο Κρατικό Πανεπιστήμιο Λομονόσοφ της Μόσχας..

- Αλεξάντερ Ντούγκιν, όλο και περισσότερο ακούμε τους ηγέτες της χώρας μας να ορίζουν τον σύγχρονο δυτικό πολιτισμό με τη λέξη "σατανισμός". Τι νομίζετε ότι εννοείται με αυτό;

- Η δήλωση ότι η Δύση είναι ένας "σατανικός πολιτισμός" διατυπώθηκε από τον Πρόεδρο στην κεντρική του ομιλία κατά την εισαγωγή νέων υπηκόων στη Ρωσική Ομοσπονδία. Θα πρέπει να το λάβουμε σοβαρά υπόψη μας και να προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε τι κρύβεται πίσω από αυτή τη διατύπωση, ιδίως από τη στιγμή που στη συνέχεια επαναλήφθηκε από πολλά από τα ανώτερα πολιτικά και δημόσια πρόσωπα της χώρας μας. Μου φαίνεται ότι πρόκειται για μια πολύ σοβαρή και βαθιά δήλωση.

Μετά την έναρξη της Ειδικής Στρατιωτικής Επιχείρησης, αρχίσαμε να συνειδητοποιούμε όλο και πιο ξεκάθαρα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με τη Δύση. Ότι ο σύγχρονος δυτικός πολιτισμός είχε χάσει το δρόμο του ή είχε παρεκκλίνει από το μονοπάτι στο οποίο βρισκόταν όταν τον αποδεχθήκαμε, τον αγκαλιάσαμε, τον μιμηθήκαμε, ή, ακόμα πιο πιθανό, ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με αυτόν, εδώ και πολύ καιρό. Ένας πολιτισμός που θαυμάζουμε, στον οποίο προσπαθούμε να ενταχθούμε, του οποίου τις αξίες και τους κανόνες μοιραζόμαστε και αγκαλιάζουμε με όλη μας την ψυχή, πώς μπορεί ξαφνικά να αποδειχθεί σατανικός; Παράλληλα, βλέπουμε το ζήτημα των αξιών να τίθεται σε διάφορα επίπεδα στο κράτος μας. Ας ξεκινήσουμε επαναλαμβάνοντας: ας υπερασπιστούμε τις αξίες μας. Πριν από ένα χρόνο, ο Πρόεδρος εξέδωσε διάταγμα για την υπεράσπιση των παραδοσιακών αξιών, συμπεριλαμβανομένης της υπεροχής του πνεύματος έναντι της ύλης. Αυτό είναι απολύτως εξαιρετικό! Οι παραδοσιακές αξίες της Ρωσίας αναγνωρίζονται ως, αν θέλετε, ο ιδεαλισμός, η θρησκευτικότητα, η κυριαρχία του πνεύματος. Και φυσικά, αν αρχίσουμε να συνειδητοποιούμε τους εαυτούς μας -όχι ακόμη με βεβαιότητα, αλλά όλο και περισσότερο- ως φορείς παραδοσιακών αξιών, τότε ακριβώς μπροστά σε αυτές τις παραδοσιακές αξίες, τις οποίες μόλις αρχίζουμε να ανακαλύπτουμε στον εαυτό μας, τις οποίες μόλις αρχίζουμε να κατανοούμε, να κατανοούμε και να υπερασπιζόμαστε, μπροστά σε αυτές τις αξίες, φυσικά, οι δυτικές αξίες μοιάζουν με καθαρό σατανισμό. Είναι το ακριβώς αντίθετο. Βασίζονται στην ιδέα ότι η ύλη είναι πρωταρχικότερη του πνεύματος, ότι ο άνθρωπος είναι απλώς ένα βιοκοινωνικό ον που είναι μια γνωστική αντανάκλαση του εξωτερικού κόσμου. Η Δύση αντιλαμβάνεται τον άνθρωπο ως ένα εξελιγμένο ζώο, το οποίο έχει φτάσει στο τελικό του στάδιο για να περάσει την πρωτοβουλία σε ένα μετα-ανθρώπινο είδος, σε υπεράνθρωπες κατασκευές, σε cyborgs, σε τεχνητή νοημοσύνη. Και η προετοιμασία, η φάση προθέρμανσης γι' αυτό είναι η πολιτική του φύλου, όταν οι άνθρωποι θα αλλάζουν φύλο κατά βούληση - ακόμη και κατά το δοκούν - και σύντομα θα αλλάζουν είδος - επιλέγοντας ανάμεσα στο να είναι άνθρωπος, μηχανή ή ζώο, κάτι που ήδη συζητείται σοβαρά σε υψηλά επίπεδα από δυτικές προσωπικότητες.

Έχοντας ανακαλύψει ότι η Δύση είναι κάτι τερατώδες και αποσπάται από το ανθρώπινο είδος μπροστά στα μάτια μας, η Ρωσία έχει στραφεί μακριά της. Ένα τοπικό πρόβλημα, η σύγκρουση με την Ουκρανία, μας οδήγησε ξαφνικά σε ένα θεμελιώδες συμπέρασμα: η Δύση πηγαίνει προς τη λάθος κατεύθυνση, παρασύρει την ανθρωπότητα στην άβυσσο και πρέπει να την αντιμετωπίσουμε. Αυτή είναι η πιο σημαντική είδηση, κάτι απολύτως απίστευτο, γιατί πριν είχαμε περιοριστεί σεμνά στον αγώνα για την κυριαρχία.

Και εδώ η έννοια του "σατανισμού" αποκτά για πρώτη φορά ένα πολύ σοβαρό νόημα. Δεν είναι απλώς ένα περιθωριακό αποκρυφιστικό κίνημα, υπάρχει τέτοιος σατανισμός στη Δύση, υπάρχει η Εκκλησία του Σατανά του Antoine LaVey, υπάρχει ο άμεσος σατανισμός της υπερκαπιταλιστικής συγγραφέως Ayn Rand (Alice Rosenbaum) - παρεμπιπτόντως, ήταν δημοφιλής μεταξύ των Ρώσων ολιγαρχών και των φιλελεύθερων τη δεκαετία του 1990. Αλλά όλα αυτά είναι, σε γενικές γραμμές, περιθωριακά φαινόμενα, αποκρυφιστικές σέκτες και θεατρικές παραγωγές. Με τον όρο "ο σατανισμός του δυτικού πολιτισμού" ο Πούτιν εννοούσε κάτι άλλο, κάτι πολύ βαθύτερο. Ο σατανισμός είναι η τοποθέτηση της ύλης πάνω από το πνεύμα, ο μεταμοντέρνος σχετικισμός, δηλαδή η σχετικότητα όλων των αξιών, συμπεριλαμβανομένων των αξιών του ανθρώπου και του πνεύματος. Και αυτόν τον δρόμο πήρε η Δύση όχι χθες, αλλά πριν από περίπου 500 χρόνια, με την έναρξη της Νέας Εποχής.

Ποιος είναι ο Σατανάς; Δεν υπάρχει Σατανάς όταν δεν υπάρχει Θεός, πίστη, θρησκεία. Αυτός ο όρος παραμένει στο κενό, αν για μας οι όροι "Θεός", "πίστη", "αιωνιότητα", "αθανασία", "ανάσταση των νεκρών", "παγκόσμια κρίση", "σωτηρία της ψυχής"... είναι εξίσου κενοί. Αν ακολουθήσουμε τη σύγχρονη δυτική επιστημονική εικόνα του κόσμου, τότε, βέβαια, είναι γελοίο να μιλάμε για σατανισμό, γιατί σ' αυτόν δεν υπάρχει Θεός, διάβολος, πίστη, αθάνατη ψυχή, μεταθανάτια ζωή, αλλά μόνο μια διακύμανση βιολογικών μονάδων, ατόμων, που ενώνονται, χωρίζονται και μετά εξαφανίζονται στην άβυσσο του μαύρου νεκρού χώρου. Μια τέτοια κοσμοεικόνα καθιερώθηκε στη Δύση πριν από περίπου 500 χρόνια και συνήθως ονομάζεται "επιστημονική κοσμοεικόνα". Συνοδεύτηκε από μια σταδιακή και πλήρη αποχριστιανοποίηση του δυτικού πολιτισμού. Έτσι, ο Σατανάς ως φαινόμενο εξαφανίστηκε από την "επιστημονική εικόνα του κόσμου" μαζί με τον Θεό. Όταν λέμε στα σοβαρά ότι ο δυτικός πολιτισμός είναι σατανικός, εφιστούμε την προσοχή στο γεγονός ότι αυτό ήταν ένα βιαστικό, λανθασμένο, πρόωρο και, στην πραγματικότητα, βαθιά λανθασμένο συμπέρασμα. Λάθος ήταν η αποξένωση από την Παράδοση, από το πνεύμα, από τον Θεό, από τη θρησκεία - από την οποία ξεκίνησε η Σύγχρονη Εποχή της Δυτικής Ευρώπης. Το αντιληφθήκαμε άκριτα ήδη από τον 18ο αιώνα, όταν παρασυρθήκαμε από τον Ευρωπαϊκό Διαφωτισμό, αλλά μέχρι το 1917 διατηρήσαμε με κάποιο τρόπο τον θρησκευτικό χαρακτήρα της κοινωνίας μας. Στη συνέχεια βυθιστήκαμε στην υλιστική άβυσσο, και μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ κατρακυλήσαμε ακόμη βαθύτερα σε αυτή την άβυσσο, σε έναν ακόμη πιο αχαλίνωτο φιλελεύθερο καπιταλιστικό υλισμό, και τελικά βρεθήκαμε στην περιφέρεια του δυτικού σατανικού πολιτισμού, ως επαρχία του.

Με άλλα λόγια, η έννοια του Σατανά σήμερα, κατά τη διάρκεια της ΕΣΕ, του πολέμου με τη Δύση, αποκτά ένα εντελώς διαφορετικό νόημα στην κοινωνία μας μαζί με την έννοια του Θεού. Αν υπάρχει Θεός, αν υπάρχει πίστη και Εκκλησία, Παράδοση και παραδοσιακές αξίες, τότε αυτό σημαίνει ότι υπάρχει και ο αντίποδας του Θεού, υπάρχει αυτός που έχει επαναστατήσει εναντίον του Θεού. Και τότε η ιστορία της Δύσης, η ιστορία της λεγόμενης προόδου, η εποχή της νεωτερικότητας των τελευταίων 500 χρόνων ανοίγεται σε ένα εντελώς νέο φως. Αποδεικνύεται ότι η Δύση έχει απορρίψει τον Θεό, έχει πει: δεν υπάρχει ούτε Θεός ούτε διάβολος, και ο διάβολος, σαν να έχει περάσει λίγος καιρός, αντιλέγει: δεν υπάρχει Θεός, αλλά υπάρχω εγώ, γιατί εγώ είμαι αυτός που σας είπε ότι δεν υπάρχει Θεός.

- Μπορεί αυτό που ονομάζεται Σατανισμός να θεωρηθεί ιδεολογικό κατασκεύασμα ή είναι απλώς μια θεμελιώδης αρχή άρνησης, καταστροφής;

- Δεν πρέπει να ξεκινήσουμε από τον σατανισμό, αλλά από τον Σατανά, από τη μορφή που αποκαλείται με αυτό το όνομα, αν είμαστε πιστοί άνθρωποι, τότε για μας είναι ένα οντολογικό γεγονός. Και για τους μη πιστούς ανθρώπους, ο σατανισμός δεν έχει νόημα.

Ποιος είναι ο Σατανάς, ο Εωσφόρος ο Μαύρος; Είναι ένας άγγελος, δηλαδή ο αιώνιος ουράνιος νους. Είναι το πρώτο, υπέρτατο δημιούργημα του Θεού που επαναστάτησε εναντίον του Θεού. Αυτή είναι η προέλευση όλων των επιθέσεων κατά του Θεού, του υλισμού, της αθεΐας, της ιδέας ότι οι άνθρωποι χωρίς Θεό μπορούν να οικοδομήσουν έναν καλύτερο κόσμο. Βλέπουμε αυτή την αρχή στον ανθρωπισμό, στην ανάπτυξη της σύγχρονης επιστήμης και στο κοινωνικό δόγμα της προόδου. Ο Σατανάς δεν είναι απλώς η καταστροφή ή η εντροπία, αλλά μια συνειδητή θέληση για καταστροφή. Είναι η εξέγερση, η καταστροφή της ενότητας στο όνομα του θριάμβου της πολλαπλότητας. Δεν είναι απλώς η αποδυνάμωση της θείας τάξης, αλλά η θέληση να τη διαλύσει. Όταν το σώμα αποδυναμώνεται, είναι ένα γεγονός, αλλά όταν υπάρχει μια δύναμη, όπως ο καρκίνος ή άλλες φυσικές ασθένειες, που οδηγεί το σώμα στη φθορά, είναι άλλο. Ο Σατανάς είναι ο νους, η θέληση για αποσύνθεση, όχι μόνο η ίδια η αποσύνθεση, η οποία ήδη αποτελεί συνέπεια. Κατά κάποιον τρόπο είναι ένα δόγμα, μια θρησκεία, μια αντι-εκκλησία. Είναι η "μαύρη εκκλησία" που ενσαρκώνεται στον σύγχρονο δυτικό πολιτισμό, στην επιστήμη, στην εκπαίδευση, στην πολιτική. Εδώ βλέπουμε όχι μόνο την παρακμή, αλλά και την απροθυμία να οικοδομηθεί τάξη, ιεραρχία, να ανυψωθούν οι αρχές της επιστήμης, του νου, της σκέψης, του πολιτισμού στην υψηλότερη ενότητα, όπως στον παραδοσιακό πολιτισμό, στην ιεραρχική αρχή - γιατί η γήινη ιεραρχία μιμείται την αγγελική τάξη. Εκτός από αυτή την άρνηση να κάνουμε το καλό, υπάρχει και η θέληση να κάνουμε κάτι ακριβώς αντίθετο, να κάνουμε το κακό. Όταν κοιτάμε τους Ουκρανούς, τον Μπάιντεν, τον Σόρος, τον Μακρόν, βλέπουμε μια ενεργή και επιθετική θέληση για καταστροφή. Ο σατανισμός προϋποθέτει αναγκαστικά μια συνειδητή στρατηγική και μια σκόπιμη ώθηση που δημιουργεί μια έντονη κίνηση των ανθρώπινων μαζών. Οι μάζες μπορούν να καταστρέψουν τον παραδοσιακό πολιτισμό με την ηλιθιότητά τους, την παθητικότητα, την αδράνειά τους - αυτό είναι μια ιδιότητα της μάζας ως τέτοια, αλλά κάποιος ωθεί αυτή τη μάζα προς μια καταστροφική κατεύθυνση, κάποιος την κατευθύνει, την προσανατολίζει. Εδώ είναι που εμφανίζεται η αρχή του υποκειμένου σε αντίθεση με τον Θεό (καθώς και ο άνθρωπος με την υψηλότερη σημασία του). Βρίσκεται σε όλες τις θρησκείες: μιλάμε για αυτή τη συνειδητή βούληση του υποκειμένου να οικοδομήσει έναν αντιθεϊκό, αντεστραμμένο πολιτισμό. Όχι μόνο για να καταστρέψει αυτό που υπάρχει, αλλά για να δημιουργήσει κάτι αηδιαστικό, διεστραμμένο, όπως οι ΛΟΑΤ γενειοφόρες γυναίκες της Δύσης.

- Υπάρχει, λοιπόν, κάποια εικόνα για το μέλλον;

- Ο Ρενέ Γκενόν, φιλόσοφος και υπέρμαχος μιας παραδοσιακής πνευματικής κοινωνίας, το ονόμασε Μεγάλη Παρωδία. Σε αυτό οδηγεί ο σατανικός πολιτισμός. Αν στην πρώτη φάση του υλισμού ήταν η άρνηση κάθε πνευματικότητας, δηλαδή επιβεβαιωνόταν ότι δεν υπάρχει πνεύμα, αλλά μόνο η ύλη, ο άνθρωπος, ο γήινος κόσμος, τότε σταδιακά, καθώς αυτή η Μεγάλη Παρωδία παίρνει σάρκα και οστά, αναδύεται ένα νέο σχέδιο: όχι μόνο η απόρριψη της εκκλησίας, αλλά η οικοδόμηση μιας αντι-εκκλησίας, όχι μόνο η λήθη του πνεύματος, αλλά η δημιουργία μιας νέας, αντεστραμμένης πνευματικότητας. Ξεκινάς με την καταστροφή της εκκλησίας, συγκρίνεις τα πάντα με τη γη, μένει μόνο ο άνθρωπος, αλλά μετά αρχίζεις να χτίζεις έναν υπόγειο ναό προς τα κάτω, προς την αντίθετη κατεύθυνση, κάνεις μια τρύπα στην ύλη. Ο Γάλλος συγγραφέας Raymond Abellio έγραψε στο μυθιστόρημα "Ο λάκκος της Βαβυλώνας", την οικοδόμηση του πολιτισμού προς την υπόγεια κατεύθυνση. Αυτή η αντεστραμμένη ιεραρχία, η αντεστραμμένη εξουσία, η αντεστραμμένη πνευματικότητα είναι αυτό που αντιπροσωπεύει ο δυτικός σατανισμός.

- Φαίνεται ότι ακόμη και τα ελαττώματα αντιστρέφονται. Μου είναι απολύτως ακατανόητο πώς μπορεί κάποιος να παρασυρθεί από αυτά τα πράγματα, από τις παρεκκλίσεις με τις οποίες γοητεύεται τώρα η Δύση.....

- Σε αντίθεση με τις αρετές, τα ελαττώματα αλλάζουν, οι αρετές είναι αμετάβλητες και τα ελαττώματα πάντα εξελίσσονται. Για έναν προοδευτικό άνθρωπο, η ακολασία του "παλαιού καθεστώτος" κάποια στιγμή παύει να διεγείρει, να επηρεάζει. Όταν ένα άτομο σταματάει σε ένα συγκεκριμένο επίπεδο βίτσιο, σταματάει εκεί, δεν το αισθάνεται πλέον σαν βίτσιο. Η ακολασία είναι μια προοδευτική αποσύνθεση, και η αποσύνθεση δεν έχει όρια, δεν μπορεί κανείς να αποσυντεθεί σε ένα ορισμένο σημείο και να ξεκουραστεί εκεί. Ο άνθρωπος χρειάζεται κάτι για να τον πάρει και να τον παρασύρει όλο και πιο κάτω, η αποσύνθεση πρέπει να πηγαίνει όλο και πιο μακριά. Η ίδια η ιστορία της δυτικής διαφθοράς είναι μια ιστορία προόδου. Σε κάθε στάδιο ανακαλύπτονται νέα ελαττώματα, η ίδια η διαστροφή γίνεται ο κανόνας. Για παράδειγμα, σήμερα η ομοφυλοφιλία στη Δύση αναγνωρίζεται στην πραγματικότητα ως κανόνας, δεν αποτελεί πλέον βίτσιο, οπότε πρέπει να πάμε πιο πέρα, προς την παιδοφιλία, την αιμομιξία, τον κανιβαλισμό, τον επαναπροσδιορισμό του φύλου..... Όλα αυτά καθοδηγούνται από τη νομοθεσία. Οι δυτικοί νομοθέτες σπεύδουν να αναγνωρίσουν την αποσύνθεση, να νομιμοποιήσουν αυτό που μόλις χθες ήταν απαγορευμένο και ανήθικο.... Ο Μισέλ Φουκώ έγραψε σχετικά: η αποσύνθεση είναι η υπέρβαση του νόμου, η παράβαση, και τώρα στη Δύση δεν υπάρχει πια νόμος, δεν υπάρχει πια αρετή, δεν υπάρχουν πια όρια, και κατά συνέπεια δεν υπάρχει πια ανηθικότητα μετά τη νομιμοποίησή της. Αν θεωρήσουμε την ανηθικότητα ως κοινωνική σύμβαση, τότε δεν υπάρχει ανηθικότητα. Υπάρχει μόνο μια "διεύρυνση της εμπειρίας", μια "απελευθέρωση από προκαταλήψεις" - όπως η ντροπή, η συνείδηση, η ηθική, η αρετή, η αθωότητα, ο περιορισμός. Όταν κάτι δεν θεωρείται πλέον βίτσιο ή έγκλημα, γίνεται αδιάφορο, μη ελκυστικό, οπότε πρέπει να προχωρήσει κανείς: να αλλάξει φύλο είκοσι φορές, να συγχωνευτεί με τα ζώα, να γαβγίσει, να περπατήσει στα τέσσερα, να απαιτήσει να ταΐζουν οι δάσκαλοι στο σχολείο τα παιδιά που νομίζουν ότι είναι γάτες από ένα πιάτο. Η αποσύνθεση δεν έχει όρια, μόλις νομιμοποιηθεί η αποσύνθεση παύει να είναι ελκυστική, χρειάζονται νέες μορφές. Ο Μαρκήσιος ντε Σαντ, ένας από τους κήρυκες του δυτικού "σατανικού πολιτισμού", έλεγε ότι το πιο σημαντικό πράγμα στην ανηθικότητα είναι η καινοτομία.

- Αυτό το πάθος για παρακμή και αυτοκαταστροφή βρίσκεται μέσα μας από την αρχή;

- Αν εξετάσουμε την κατάσταση χωρίς τον Σατανά, υπάρχει μόνο ένας άνθρωπος και η επιδίωξη για τη θεοποίηση του ανθρώπου, σε αυτή την περίπτωση η απροθυμία του ανθρώπου να καταβάλει προσπάθεια και να ανέβει προς τα πάνω, προς τη σωτηρία της ψυχής, τον παράδεισο και την αθανασία θα μπορούσε να αποδοθεί σε φυσικά αίτια, στην αδράνεια, στην ύλη, στο σώμα. Οδηγούν τον άνθρωπο να μη διατηρεί την εικόνα του Θεού, να τη διασκορπίζει σε υλικά αντικείμενα, σε χαμηλά θέλγητρα, αλλά αυτό δεν είναι σατανισμός, είναι απλή ανθρώπινη παρακμή. Ο σατανισμός αρχίζει όταν η διαδικασία της αποσύνθεσης συνδυάζεται με μια θέληση, με ένα σχέδιο, με ένα νου, γιατί τα πεσμένα πνεύματα σύμφωνα με τον Χριστιανισμό δεν είναι απλώς υλικά (τα πνεύματα δεν είναι υλικά), είναι πνευματικά, ευφυή, έχουν θέληση και νου. Ένας δαίμονας είναι ένα υποκείμενο. Επομένως, ο σατανισμός πρέπει να κατανοηθεί αυστηρά ως στρατηγική της αποσύνθεσης, η θέληση για αποσύνθεση, η ανάδειξη της αποσύνθεσης σε ιδεολογία, πρόγραμμα, σχέδιο. Δεν είναι απλώς ένα ζωικό ένστικτο. Αυτή η θέληση, η οποία προέρχεται από τα βάθη της οντολογίας, από τον νου, από το πνεύμα, επιβάλλεται, όπως λένε οι ορθόδοξοι ασκητές, μέσω προσθηκών.

- Λέμε: αυτό είναι σατανισμός, αλλά συνεχίζουμε να υπάρχουμε στο σύστημα που έχει δημιουργήσει η Δύση. Πόσο πιθανή είναι μια νέα παγκόσμια αντιπαράθεση με τη Δύση, όπως στις μέρες της ΕΣΣΔ;

- Στην πραγματικότητα, βρισκόμαστε ήδη σε μια κατάσταση πολιτισμικού πολέμου, όπου ο εχθρός μας - ο πολιτισμός της Δύσης - αποκαλείται με το πραγματικό του όνομα. Είναι ένας σατανικός, αντιθεϊκός, αντι-ανθρώπινος πολιτισμός. Τον έχουμε ορίσει, αλλά τίθεται το ερώτημα: αν είναι ένας "σατανικός πολιτισμός", ποιοι είμαστε εμείς; Αποδεικνύεται ότι ο μόνος δρόμος μας είναι να είμαστε ένας παραδοσιακός, θρησκευτικός πολιτισμός, που ενώνει παραδοσιακές ομολογίες, αλλά τότε πρέπει να είμαστε διαφορετικοί. Στην ουσία, πρέπει να επανεξετάσουμε την εσωτερική μας κατάσταση. Το ποιοι είναι αυτοί το έχουμε ήδη εκφράσει, το ποιοι είμαστε εμείς δεν το έχουμε καταλάβει ακόμα.

Βρισκόμαστε ήδη σε πόλεμο με τον Σατανά, αλλά δεν ξέρουμε ακόμη για λογαριασμό ποιου. Δεν υπάρχει μεγάλη επιλογή, αυτή η επιλογή μας προτείνεται από τους προγόνους μας, τους μεγάλους μας συγγραφείς, φιλοσόφους, στοχαστές, γέροντες, αυτή η επιλογή μας προτείνεται από την κουλτούρα μας: είμαστε η Αγία Ρωσία, είμαστε ο θεοφόρος λαός. Μπορούμε, βέβαια, να πέσουμε, ο Blok είδε τη Ρωσία να πέφτει, αποκάλεσε τη Ρωσία "ψυχή του κόσμου", αλλά πίστευε ευλαβικά ότι εμείς οι Ρώσοι, ως ψυχή του κόσμου, πέσαμε για να ξανασηκωθούμε. Δεν έχουμε ακόμη συνειδητοποιήσει πλήρως ποιοι είμαστε, τι καλούμαστε να κάνουμε, για τι αγωνιζόμαστε, για τι δίνουμε το αίμα και τη ζωή μας σε αυτόν τον αγώνα. Μόλις τώρα αρχίσαμε να διεξάγουμε αυτόν τον πόλεμο, όχι μόνο να τον πολεμάμε, αλλά κυρίως να τον διεξάγουμε. Και τώρα αυτός ο πόλεμος έχει περάσει από μια φυσική σφαγή σε μια μεταφυσική αντιπαράθεση πολιτισμών. Αυτό που μας απομένει είναι να κάνουμε μια θεμελιώδη προσπάθεια, να ξεχάσουμε επιτέλους την αποσυνθετική νοοτροπία των τελευταίων 40 χρόνων.

Θυμάμαι τι κουλτούρα αποσύνθεσης υπήρχε την τελευταία δεκαετία της σοβιετικής εποχής. Πλήρης παρακμή, πλήρης εκφυλισμός. Και δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι ακολούθησαν οι τερατώδεις παραισθήσεις της παρακμιακής δεκαετίας του 1990. Έχοντας ταξιδέψει μέχρι το τέλος, μέχρι τον πάτο της δεκαετίας του 1990 - μου φαίνεται ότι η ρωσική ιστορία δεν μας έχει πάει ποτέ χαμηλότερα - αρχίσαμε να βγαίνουμε από αυτή την εφιαλτική εποχή της φιλελεύθερης δικτατορίας με τον Πούτιν. Όχι από έναν τοπικό λάκκο, αλλά από μια θανάσιμη κορυφή, από το ναδίρ της ρωσικής ιστορίας, από το χαμηλότερο, το πιο μαύρο σημείο. Σε αυτό το χαμηλότερο σημείο, γνωρίζουμε όχι μόνο εξωτερικά αλλά και εσωτερικά τι είναι ο Σατανάς. Είναι η αιματηρή δεκαετία του 1990, όταν η Δύση ήρθε εδώ, σε εμάς, όταν μας αγόρασαν για τα κοσμήματά μας, μας ταπείνωσαν, μας ποδοπάτησαν, μας βίασαν και μας έκαναν να χειροκροτήσουμε.

- Δεν πιστεύετε, λοιπόν, ότι με κάποιο τρόπο θα κάνουμε ειρήνη με τη Δύση, με έναν συμβιβασμό;

- Ο Σατανάς, βλέποντας ότι κάποιος τον προκάλεσε, δεν θα μας επιτρέψει να επιστρέψουμε σε μισές λύσεις. Θα απαιτήσει τώρα να απαρνηθούμε επιτέλους τον Θεό, κάτι που δεν κάναμε ούτε στις χειρότερες εποχές της αθεΐας και της ασέβειας. Είναι ένα μυστήριο, δεν μπορούμε να το εξηγήσουμε λογικά, αλλά παραμείναμε θεοσεβούμενος λαός ακόμη και στη σοβιετική εποχή - παρ' όλο τον αθεϊσμό, τον υλισμό, τον προοδευτισμό, την "επιστημονική εικόνα του κόσμου", όλες τις μορφές δυτικού εκφυλισμού..... Αυτή τη φορά, αν γυρίσουμε πίσω, δεν θα μείνουν κρυφές τρύπες για το ρωσικό πνεύμα. Επομένως, υπάρχει μόνο μια προοπτική: ή νίκη ή τίποτα. Όπως είπε ο Πρόεδρος: αν δεν κερδίσουμε εμείς, κανείς δεν θα κερδίσει.

Έχουμε συμμάχους - άλλες παραδοσιακές κοινωνίες, δεν είναι σαν εμάς, αλλά είναι παραδοσιακές, είναι επίσης σε αντίθεση με τη Δύση, ίσως μπορέσουμε να κερδίσουμε τον πολυπολικό κόσμο μαζί τους στην ένωση των παραδόσεων και των πολιτισμών, και μόνο τότε θα μπορέσουμε να έχουμε μια πιο ισορροπημένη συζήτηση με τη Δύση, να της εξηγήσουμε τη θέση μας - γιατί δεν θέλουμε να ακολουθήσουμε την πορεία της προς την άβυσσο.

Ίσως η σύγκρουση να περάσει σε μια θερμή φάση και, ποιος ξέρει, να τελειώσει με το θάνατο του ανθρώπινου πολιτισμού. Βρισκόμαστε στο κατώφλι ενός μετασχηματισμού τόσο θεμελιώδους και αποφασιστικού που δεν έχουμε την πολυτέλεια μακρών οριζόντων σχεδιασμού. Απολύτως τα πάντα αποφασίζονται: η μοίρα της ανθρωπότητας, του ίδιου του Αδάμ. Η μοίρα της ύπαρξης στην οποία και εμείς εμπλεκόμαστε. Αν νικήσουμε, ο κόσμος θα είναι εντελώς διαφορετικός∙ αν δεν νικήσουμε, δεν θα υπάρξει κόσμος. Είναι αδύνατο χωρίς τους Ρώσους.

Μετάφραση: Οικονόμου Δημήτριος