Веројатно, само малкумина обрнаа сериозно внимание на фактот дека Четвртата политичка теорија, до која се придржувам јас, сериозно внимание посветува на критиката кон национализмот. Највпечатлива е критиката кон либерализмот и отфрлањето на марксистичката догма. Но подеднакво, неопходно и фундаментално е и радикалното отфрлање не само на национализмот, туку дури и на нацијата.

Посебно место во Четвртата политичка теорија зазема фронталната и бескомпромисна критика кон расизмот, која може да се смета како една од верзиите на национализмот или, пошироко, како општата парадигма на односот на западната цивилизација кон сите други народи и култури.

Во време кога Русија спроведува воена операција во Украина, чија цел е денацификацијата, на ова треба да се задржиме повеќе детално.

Плуралноста на цивилизациите и мултиполарност

Четвртата политичка теорија се заснова на основната идеја за плуралност на цивилизациите и културите, односно на идејата за мултиполарен свет – во историјата, сегашната состојба на работите и во согледувањето на иднината. Тоа значи дека западната цивилизација, и особено, модерната западна цивилизација која се развила во модерното време, е само една од варијантите на цивилизацијата, а надвор од нејзините граници постоеле, постојат, и што е најважно, мора и ќе постојат други цивилизации, кои се засновани на другите цивилизациски оригинални правила.

Овие незападни цивилизации се:

руската (православно-евроазиската) цивилизација (почнуваме со неа, бидејќи ние сме тоа);
кинеската (прилично унифицирана и денес политички формализирана);
исламската (мултиполарна и повеќевекторска сама по себе);
индиската (која сè уште не делува како независен пол);
латиноамериканската (која е во процесот на создавање);
африканската (потенцијална и претставена со проектот за панафриканизмот).
Покрај тоа, во самата западна цивилизација, можат да се разликуваат два оддела:

англосаксонскиот (САД, Англија, Австралија, Канада) и
европско-континенталниот (првенствено француско-германскиот).
Во исто време, западната цивилизација се претставува како единствена и универзална, изедначувајќи ги своите вредности и ставови со оние на целото човештво. Ова претставува длабок западен расизам (етноцентризам), кој беше основата на класичниот колонијализам, и останува како таков – но само малку повеќе прикриен – во проектите на глобализмот.

Расистичката природа на униполарноста: западната хегемонија и агентите на влијанието

На нивото на геополитиката и геостратегијата, западниот расизам е изразен во униполарниот модел – Западот (САД и НАТО) го контролираат целото човештво врз основа на доминација со целосен спектар (воена, економска, дипломатска, информативна и културна доминација).

Секоја земја и која било личност, можат да се согласат со тврдењето на Западот за универзализмот (т.е. униполарност) или пак можат да го отфрлат. Изборот на униполарноста или мултиполарноста не е даден еднаш засекогаш – тој секогаш претставува отворен. Секој Русин, Кинез, Муслиман, Индус, Африканец или Латиноамериканец, може да ја препознае хегемонијата на Западот и да каже решително „не“ на тоа, заколнувајќи се на сопствениот цивилизациски идентитет. Значи сè зависи од позицијата што ја заземаме. Ако ја прифатиме универзалноста на Западот и неговата стратешка и културна доминација, стануваме агентите на влијанието на НАТО. И ништо друго. Ако не се согласиме, тогаш ќе го доживееме ударот на светската хегемонија. Односно, влегуваме во борба со Западот, НАТО и неговите агенти на влијание, односно со сите оние кои велат „да“ на Западот.

Денес Русија спроведува воена операција против Западот и неговата хегемонија. Токму со него влеговме во директна пресметка. Ова значи дека Русија – како засебна цивилизација и нуклеарна сила – ги отфрла тврдењата на Западот за хегемонија и универзализам. Москва долго се двоумеше, но конечно реши да го каже радикалното „не“.

Сосема природно, расистичкиот глобалистички Запад ѝ одговара на Русија на ист начин. Тој жестоко води посредна војна со нас, а преку неа, со помош на неонацистичкиот режим кој го негува во Украина.

Постои вооружена конфронтација помеѓу мултиполарниот и униполарниот свет. Ова е судирот на цивилизациите. Цивилизациите во множина. А не војна на една „единствена цивилизација со варварите“, како што пропагандира Западот.

Бидејќи војната (не со Украина, туку со Западот) е веќе во тек, и затоа, токму сега е моментот кога треба да му се спротивставиме на Западот со нашите цивилизациски структури – теории, идеи, парадигми, учења, вредности, правила. А западните вредности треба барем да се релативизираат или пак целосно да се отфрлат. Да се ​​релативизираат значи да се каже: „ги сакам, добри, добри се, но тие се твои и само твои, а не универзални“. За да се отфрлат пак, сè е јасно. Но, за возврат, во сите случаи, неопходно е да се одобри нешто свое, оригинално и целосно.

Хегемонијата во политичките науки

Исто како што некои медиуми и јавни организации во Русија, веќе извесно време се обврзани да го носат оградувањето „странски агент“, така е и со политичките теории. Либерализмот, комунизмот и национализмот, од особен интерес за нас се главните политички и идеолошки верзии на западната модерност. Сите тие три класични идеологии (либерализам, комунизам, национализам) се создавани токму на Запад и одговараат на неговото историско искуство и на неговиот идентитет. Во останатите незападни општества и цели цивилизации, овие три теории беа проширени во текот на интелектуалната колонизација. Денес тие се сметаат за општи и универзални, и затоа се применливи за сите народи и земји. Но, всушност, зборуваме за концептуални и теоретски продукти на само еден дел од човештвото, една цивилизација – modern Western. Во сите незападни општества, изложувањето на либерализмот (денес преовладувачкиот, со тоа и најопасниот), комунизмот и национализмот мора да започнува со предупредување – „Пазете се! Имаме работа со токсична колонијално-империјалистичка содржина!“ Односно, поддржувачите на либерализмот, комунизмот и национализмот, надвор од Западот се свесните или несвесните „странски агенти“. Освен ако, се разбира, тие не ги подложат овие теории не само на критика, но и во најмала рака барем и на споредба со нивните учења и теории, кои се изградени врз основа на почетоците на нивната цивилизација. И ова се случува многу ретко, и по правило веднаш се потиснува.

Да се ​​биде либерал, комунист или националист надвор од Запад е исто како да си агент на влијание, соработник и „петта колона“.

Ова е општиот заклучок од мултиполарноста и признавањето на плуралноста на цивилизациите, како и фундаменталната основа на Четвртата политичка теорија, заснована на отфрлањето на тврдењето на западната политичка наука и нејзините главни три теории – 1. либерализам, 2. комунизам, 3. национализам – како за универзалност.

Западната политичка наука е производ на капитализмот

Дополнително, треба да се додаде дека се работи за политичката наука на современиот Запад, која се оформи токму во онаа ера кога Западот целосно раскина со своето класично и средновековно наследство – пред сè со Христијанството.

Три политички теории станаа основата на западната политичка наука заедно со буржоаскиот систем.

Либерализмот првично ги прогласи буржоаскиот индивидуализам и граѓанското општество во космополитски – планетарен размер.

Национализмот е истиот тој индивидуализам и граѓанство, но само во рамките на буржоаската држава.

А комунизмот, прифаќајќи го капитализмот како неизбежната фаза на човековиот развој (расистичка и евроцентрична теза), тврдеше дека го надминува буржоаскиот поредок (кој беше предодреден да стане прв глобален), но ја задржа вербата во напредокот и техничкиот развој, продолжувајќи ја – но само под масовен демократски и класен клуч – буржоаската етика на „ослободувањето“ од традицијата, религијата, семејството итн.

Се разбира, откако победи во незападните општества (за разлика од самиот Маркс, кој веруваше дека тоа е невозможно), комунизмот се промени квалитативно (во Русија, Кина итн.), но не направи значителни прилагодувања на самата теорија, така останувајќи дел на евроцентричните политички науки.

Национализмот како антитрадиција

Сега поконкретно за национализмот. Национализмот претставува западен буржоаско-капиталистички феномен. Во Европа се појавува како отфрлање на средновековниот начин на живот – религијата, единствената европска црква, империјата, класната организација на општеството. Европскиот национализам е истата вештачка и инструментална творба, како и другите верзии на западните идеологии. Ова не претставува замената на капиталистичката модерност, туку ова претставува неговиот непосреден производ.

Се разбира, либерализмот поцелосно одговара на капиталистичкиот систем, и тој првично беше замислен како глобализам, односно како ширење на нормите и ставовите на буржоаскиот систем за целото човештво. Ова, патем, добро го разбраа марксистите. Национализмот, од друга страна, претставуваше средната фаза кога тоа беше неопходно за да се уништат паневропските установи од средниот век – католицизмот, империјата, класната организација на општеството, и понуди нешто за возврат, за привременото зачувување на државата, која веќе била заробена од буржоаската олигархија. Не е изненадувачки што национализмот за прв пат се појавил во протестантските земји, каде што, почнувајќи од Холандија и Англија, ги гледаме сите три главни знаци на капитализмот каде што тој се појавува (антицрковен, антиимперија, антихиерархија) – откажувањето од Рим, жестокото противење према Хабсбурговците и пренесувањето на иницијативата во економијата и политиката, од аристократијата и свештенството, кон класата на урбаните трговци.

Токму буржоаските антитрадиционални – антикатолички, антиимотни и антиимперијални – кругови во европските општества станаа главните носители на национализмот.

Историски гледано, капитализмот се развиваше во фази: прво во форма на национализмот, па потоа во формата на глобалистичкиот либерализам, иако либералните теории всушност беа формирани во раната фаза, а глобализмот на Адам Смит пак, беше идентичен во неговите црти со териториите на светската колонијална Британска Империја.

Со успехот на буржоаскиот систем, капитализмот стануваше сè полиберален а сè помалку национален, но во многу случаи националните облици никаде не исчезнаа – буржоаските национални држави опстанаа до ден-денес. Современите либерални глобалисти сакаат да ги укинат што е можно поскоро, префрлајќи ја моќта на светската влада, но тие сè уште постојат и, доколку е потребно, се користат од капиталистичките елити кои ги контролираат. Сепак, логично е национализмот да се смета за раната фаза на капитализмот, а либерализмот (глобализмот) за доцната фаза.

Комунизмот во овој контекст е заобиколниот пат. Комунистите (барем догматските марксисти) се солидаризираат со глобалистите во отфрлањето на националните држави и го сметаат триумфот на космополитскиот капитализам во планетарната скала за неопходен и неизбежен. Затоа, во борбата против јасно националистичките режими, тие често се наоѓаат на страната на либералите.

Но, во исто време, тие го чекаат моментот кога капиталистичкиот систем, откако стана глобален и меѓународен, да влезе во криза, а отпосле, според нивното мислење, ќе се создадат условите за пролетерската светска револуција. Тука ќе се почувствува судирот помеѓу комунизмот и либерализмот. Таква е апстрактната теорија на комунизмот, целосно побиена од историската практика. Всушност, комунистичките режими не се оформија во капиталистичкото и меѓународното општество, туку во аграрните земји со речиси средновековен начин на живот. И тие се претворија во нешто национално-болшевичко, кое значаен дел од западните марксисти општо одбиваа да го сметаат за „социјализам“ или „комунизам“. Значи, спротивно на чистата марксистичка теорија, некои комунистички режими (Советска Русија, Кина итн.) почнаа да го градат социјализмот во една земја, односно, тие всушност го поврзуваа комунизмот со националниот контекст (без да му даваат теоретска формулација).

Сето ова создаде ужасна забуна во поимите, бидејќи сите партии беа принудени да прават идеолошки протегања и пропагандни потези, обликувани некако да ги прикријат очигледните теоретски противречности.

Во секој случај, национализмот претставува нешто што е чисто модерно, западно и капиталистичко.

Нацијата е имагинарна заедница

Вештачката природа на национализмот патем, убаво е опишана од социологот Бенедикт Андерсон. Тој убедително покажува дека, за разлика од народот или етносот, „нацијата“ е политички и вештачки концепт, создаден за прагматични цели од страна на буржоаските идеолози, кога беше неопходно некако да се одржи општеството заедно, откако тоа ја отфрли традицијата – религиозната, класната и хиерархиската (царската). Андерсон ја нарече својата книга „Имагинарна заедница“, која ја нагласува илузорната природа на нацијата, како произволна и фиктивна креација на интелигенцијата, со цел идеолошки да им служи на интересите на буржоазијата.

Бенедикт Андерсон дава многу важна изјава: национализмот не ја следи нацијата како нејзин екстремен облик, туку ѝ претходи на нацијата. На прво место е национализмот, а потоа самата нација. Секоја нација е измислена од националистите. Националистите започнуваат со измислувањето на антички корени со одреден историски народ со кои всушност немаат никаква врска. Современата буржоаска држава се прогласува за наследник на некоја голема империја. И тогаш националистите им наметнуваат на целото население во државата, некој произволен јазик (најчесто од дијалектите што се нарекува „идиом“), единствен културен кодекс и заеднички систем на право за индивидуалната – граѓанската – основа. Овој збир на поединечни граѓани, кои биле принудени да зборуваат на ист јазик и да се сметаат себеси за фиктивните потомци на големите (или измислените) предци, претставува само она што е неопходно за да фрагментираното и атомизираното општество не се распадне целосно, но во исто време да не се распаднат ниту верските, ниту верските имоти, ниту пак царските институции или руралните заедници. И за да се обедини оваа хетерогена маса, потребен е непријател, со цел сите овие човечки фрагменти (делови без целина) би почувствувале солидарност во омразата и неоправданата супериорност.

Истовремено, важен е и самиот збор „граѓанин“, кој доаѓа од зборот „град“, тоа е, „граѓанинот“. Таква е и етимологијата на зборот буржоаски, од зборот бург, „град“. Национализмот претставува урбан, урбанистички феномен, каде што луѓето живеат расфрлани и во свој нуклеус – за разлика од руралните заедници.

Таков е секој национализам. Прво се оформува во теоријата, која пак подоцна се спроведува во праксата. Национализмот ја обликува политичката нација.

Оттука и чувството на неорганичноста и грдоста, кои се нераскинливо поврзани со сите облици на национализмот. Се заснова на лагите, фалсификати и уништувањето на вистинскиот органски живот на народите, културите и заедниците.

Функционалниот расизам

Расизмот е крајната форма на национализам. Во оваа верзија, национализмот ја достигнува својата екстремна фаза. Припадниците на некоја фиктивна нација, во која нужно ќе бидат присутни разните етнички и културни елементи (но токму тие пак се негираат од национализмот и расизмот), се прогласуваат за „господарската раса“, на која (и тоа не се знае од кого, бидејќи религијата се смета за реликвија) ѝ ​​се дава правото да ги освои нижите.

Расизмот претставуваше најважната компонента на европскиот колонијализам, првенствено на англосаксонскиот, од каде што правото да се потчинуваат и да се поробуваат цели континенти се засноваше на „расната супериорност на белиот човек“. Во традиционалните империи од антиката, секој освоен народ имал свој правен статус и никому не му паѓало на памет да ги пороби или пак да ги смета за инфериорни. Европскиот расизам се појави во модерното време и исто така тој претставуваше буржоаски изум. Расата е исто толку имагинарен феномен колку што е и нацијата. Но, таа ги нагласува биолошките карактеристики, како во случајот со животните – на пример, чистокрвните тротери. Типичниот изглед на овој или оној народ, се разбира е важен, но идејата за социјална и економска хиерархија да биде заснована врз биолошките разлики претставува чист апсурд. Можеби талентите и културите на различните народи се навистина различни, но невозможно е да се изгради хиерархија помеѓу нив, без произволно да се земе некој од народите како за модел и идеал. А ова е расизмот: поистоветувањето на својата култура (сопствената боја на кожата, јазикот, историјата, вредностите итн.) со универзалниот модел.

Ако за некои – првенствено за англосаксонците, кои ги создадоа првите целосни расни теории – расизмот служеше како оправдување за колонијалната доминација и ропството, тогаш во другите случаи – во нацистичката Германија – се користеше расизмот – исто како национализмот, но само повеќе радикално – за да се збие во целина буржоаското општество, кое се распаѓа, како што исчезнуваат традиционалните, религиозните, политичките и општествените установи. Обичниот национализам, не претставуваше доволен за обединувањето на различните германски земји на Западна и Јужна Германија, а пак протестантската Прусија, која беше сосема поинаква од нив, не беше доволна во единствената „имагинарна империја“. Затоа, беше вклучен ултранационализмот – односно биолошкиот расизам, позајмен од Британците и доведен до најапсурдните и најнехуманите теории – славеењето на ариевската раса (која беше поистоветена со Германците), декларацијата за другите народи како „нелуѓе“ (вклучувајќи ги и индоевропските Словени или Циганите) и нивното масовно истребување.

И повторно за истата чисто прагматична цел – да се обедини она што се распадна во атоми со помош на лажната теорија.

Зошто 4ПТ го отфрла национализмот?

Четвртата политичка теорија го отфрла расизмот и секој облик на национализмот поточно, токму затоа што тој е антитрадиционален, буржоаски, западен и модернистички конструкт. А работењето со концептот и теоријата на национализмот, во насока за објаснување на политичките и општествените процеси на незападните, и особено на традиционалните општества, претставува чин на истата универзалистичка – во суштина колонијална – стратегија. На ова лежи расизмот и тврдењето дека Западот и неговата политичка наука го имаат последниот збор во објаснувањето на сите општествено-политички процеси, кај сите народи и општества. Откако ќе се согласиме да ги користиме трите теории (либерализмот, комунизмот и национализмот), ние веќе стануваме под директната идеолошка контрола на западната хегемонија.

Четвртата политичка теорија силно не се согласува со основните премиси на национализмот:

со неизбежноста од распарчувањето на органското (цело) општество на атоми, односно со западното толкување на „модерноста“;
со капитализмот како неопходната фаза во развојот на човештвото;
со линеарен, и од западната историја копиран општествен напредок, кој се состои во што е можно повеќе индивидуализам, удобност, техничкиот развој, фиктивната дисперзија на моќта врз атомизираните маси и реалното зголемување на контролата од сокриените олигархиски кланови и нивните монополии;
со државјанството во нејзиното европско-модернистичко согледување;
со задолжителната секуларност (во суштина антирелигиозност);
со укинувањето на имотите и
со уништувањето на руралните заедници во корист на урбанизираните „осамени толпи“ – и буржоаските, и пролетерските.
И бидејќи овие феномени припаѓаат на историјата на Западот, Четвртата политичка теорија нив ги смета за локален, односно за регионален случај. Другите цивилизации не мора нужно да поминат низ оваа фаза – модерноста, капитализмот, секуларизмот, индустријализацијата и урбанизацијата – може или не мора да поминат низ нив. И ниту капитализмот ниту неговите националистички или расистички фази, не претставуваат универзалниот закон за развојот.

Индикативно е тоа што руските словенофили и нивните следбеници, и во десниот и во левиот спектар од рускиот политички живот, од 19-тиот и почетокот на 20-тиот век, размислувале на истиот начин. Словенофилите ја отфрлиле универзалноста на Западот, а особено modern-иот West. Истата линија ја поддржуваа, од едната страна, конзервативните православно-монархистички кругови, а од другата страна, руските популисти. Руските евроазијци уште појасно и радикално ги отфрлија тврдењата на Западот за универзалност.

Структурата на украинскиот нацизам

Овие теоретски забелешки, овозможуваат подобро да се разбере ситуацијата во која современата Русија се соочи со феноменот на национализам, па дури и нацизам во случајот со постсоветската Украина, а особено по Мајдан и за време на специјалната воена операција, каде што украинскиот национализам (во своите екстремни форми) се најде во улога на главниот политичко-идеолошки непријател на Русија.

Тука ги согледуваме сите класични карактеристики на национализмот:

апелот за фиктивните предци (за идиотските изуми за „древните Украинци“);
сликата на непријателот (првенствено во лицето на Русите и Русија, која е функционално империја);
сугестијата за наводната супериорност (над истите Руси);
наметнувањето на еден – вештачки создаден јазик само за чисто политичките цели (идиомот како јазикот);
буржоаско-олигархискиот систем;
брзата урбанизација на руралното население.
И сите овие идеолошки алатки се насочени кон едната цел – да се создаде нација која не постои и која нема и немала никакви историски предуслови за појава. Национализмот, а особено неговите екстремни расистички форми, сведочат за фактот дека буржоаската нација сè уште не постои. Но веќе не постои и народот, традиционалното општество, или сега имаме работа со различните народи и идентитети, кои случајно се нашле во границите на истата таа ефемерна државност. Во таквата ситуација на очајното отуѓување и избрзаното создавање на „квадрат“, се бараше вонредни мерки – токму тие го оживеаја современиот украински нацизам.

Тука се поставува природното прашање: како Западот, кој се наоѓа во сосема поинаква фаза, каде националните држави се речиси укинати, заменети со глобалните установи, и каде либерализмот сака да ги уништи дури и остатоците од национализмот, дозволи таква украинска афазија?

Постојат два одговори на ова:

Западот ги затвори очите пред украинскиот нацизам, поради неговата изразена русофобна ориентација; Русија има потенцијал да стане независен пол кој би ја ограничил хегемонијата на Западот, додека Украина не претставува никаква сериозна закана.
Украинскиот национализам беше сфатен од Западот како неизбежната растечка болка, фаза која западните општества одамна ја поминаа и (како што си мислат) ја надминаа; Украина, откако влезе во ерата на капитализмот и олигархијата, е принудена да се потпре на национализмот за да изгради држава што е можно побрзо под прилично тешките услови, со оглед на недостатокот на било какво конструктивно искуство и потенцијалот на Русија како силен цивилизациски пол на гравитација, алтернативата на Западот.
Како резултат, во Украина, Западот поддржа сè против што очајно се бореше дома. До што доведе оваа политика е познато: повторно пропадна уште еден обид за изградбата на украинската држава – прво Крим и Донбас, а потоа специјалната воена операција. И ниеден нацизам не помогна, иако неговите последици овојпат беа монструозни по размерот.

Идеологијата на новата Русија

За крај. Важно е да се разбере дека Русија, која тврди дека се бори против нацизмот во Украина и инсистира на денацификацијата, всушност, таа дејствува од позицијата на Четвртата политичка теорија. Очигледно е дека Москва не се потпира на либералниот глобализам, со кој, напротив, влезе во смртоносен судир. Либералниот Запад, и пошироко глобалниот капитализам под владеењето на светската олигархија, е главниот непријател на Русија како пол, цивилизација и култура. Борбата за мултиполарноста не може да се заснова на либерализам, односно на идеологијата на непријателот.

Современата Русија нема ништо заедничко – освен релативно блиското минато – со комунистичката идеологија. Комунизмот пропадна токму затоа што ја изгуби својата внатрешна живост. Рускиот и евроазискиот фактор, традицијата, религијата и општинскиот дух не беа вклучени во марксистичката догматика, односно de facto постоечкиот националболшевизам, не беше сфатен и како таков прифатен. Ова доведе до противречности помеѓу она што беше СССР и она што нејзината партиска елита го мислеше догматски.

Но, ниту современиот политички режим во Русија не може да се нарече националистички – патот е руски, а не украински. И ова би било противречно, бидејќи различните етнички групи и култури учествуваат во Русија-Евроазија, лесно интегрирани во империјата, но се спротивставуваат на непосредната и вештачка русификација, преку која ќе се претворат во нација.

Односно, ниту една од трите западни политички идеологии не постои во современата Русија, и не може да постои. Меѓутоа, денес таа воопшто и нема идеологија.

А сепак, борбата денес е со национализмот како идеологија – и таа е сосем посебна. Но, невозможно е да се бориме против идеологијата без идеологија. Затоа што во овој случај никој нема да може да разбере или да објасни – со што точно, зошто и врз која основа се одвива оваа борба.

Постои само еден излез: да го отфрлиме Западот и неговата цивилизација како нешто универзално, и да се вратиме на сопствените корени, на нашата историја, на нашиот фундаментален светоглед, на нашата традиција, на кои сите источни Словени (и Великорусите, и Украинците, и Белорусите) беа дел. Не постои подобар систем на политичките науки од Четвртата политичка теорија (како и нејзините верзии – словенофилизмот, евроазиството, традиционализмот, конзервативизмот итн.). Само тој е способен да ја поткрепи нашата борба против украинскиот нацизам и либералниот глобализам, а сè друго е неспособно. Идеолошкиот вакуум во таквите услови може да доведе до фаталните последици.

Авторот на текстот е светски познат мислител, професор, политички аналитичар, советник и руски геостратег.

Оригиналниот текст е преведен на македонски јазик од страна на следбениците на Полигрозд.

https://poligrozd.org/2022/03/15/nacionalizam-kriminalnata-fikcija-i-ide...