Although the concept of hegemony in Critical Theory is based on Antonio Gramsci’s theory, it is necessary to distinguish this concept’s position on Gramscianism and neo-Gramscianism from how it is understood in the realist and neo-realist schools of IR.

The classical realists use the term “hegemony” in a relative sense and understand it as the “actual and substantial superiority of the potential power of any state over the potential of another one, often neighboring countries.” Hegemony might be understood as a regional phenomenon, as the determination of whether one or another political entity is considered a “hegemon” depends on scale. Thucydides introduced the term itself when he spoke of Athens and Sparta as the hegemons of the Peloponnesian War, and classical realism employs this term in the same way to this day. Such an understanding of hegemony can be described as “strategic” or “relative.”

In neo-realism, “hegemony” is understood in a global (structural) context. The main difference from classical realism lies in that “hegemony” cannot be regarded as a regional phenomenon. It is always a global one. The neorealism of K. Waltz, for example, insists that the balance of two hegemons (in a bipolar world) is the optimal structure of power balance on a world scale[ii]. R. Gilpin believes that hegemony can be combined only with unipolarity, i.e., it is possible for only a single hegemon to exist, this function today being played by the USA.

In both cases, the realists comprehend hegemony as a means of potential correlation between the potentials of different state powers. 

Gramsci's understanding of hegemony is completely different and finds itself in a completely opposite theoretical field. To avoid the misuse of this term in IR, and especially in the TMW, it is necessary to pay attention to Gramsci’s political theory, the context of which is regarded as a major priority in Critical Theory and TMW. Moreover, such an analysis will allows us to more clearly see the conceptual gap between Critical Theory and TMW.

По крахот на социјалистичката Источна Европа на крајот од минатиот век, нова визија за светската геополтичка реалност основана на нови принципи, стана повеќе од реалност и потреба. Но инерцијата на политичкото размислување и недостатокот од историските искуства помеѓу политичката елита на победоносниот Запад, придонесе до скратени можности: западната либерална демократија стана основа, пазарно-економско ориентирано општество и стратегиската доминација на модерните САД на светско ниво, стана основно решение за сите видови на новите предизвици и универзален модел кој без никакви забелешки треба да е прифатено од целото човештво.

Киев во очекување, ги распоредува своите трупи на границата со Крим и се заканува, но не превзема реални дејствија. САД силно ја притискаат Русија, и’ ги замрзнува банкарските сметки и активно води информациона војна, но и САД и НАТО избегнуваат директни судири. Киев добива значителна помош од Западот, но се фокусира на домашните прашања. Границата со Русија е затворена.

Референдумот (во Крим со прашањето дали истиот да се присоедини со Русија) поминува со минимални проблеми. Огромното мнозинство гласа за присоединување со Русија. Ниту една држава не го признава референдумот освен Русија. Русија го подгрева прашањето (на Западот – м.з.) за одмазнички акции ако го добие Крим. Двете куќи на руската Дума брзо ја ратификуваат анексацијата. Крим се враќа во Русија. Руските воени сили навлегуваат во Крим.

Војната против Русија, засега е најкоментираната тема на Западот. Се уште е во фаза на предлог и можност.  Може да се претвори во реалност, но тоа зависи од одлуките кои ќе ги донесат сите страни замешани во украинскиот конфликт – Москва, Вашингтон, Киев и Брисел.

Не сакам тука да ги дискутирам сите аспекти и историјата на овој конфликт. Наместо тоа, предлагам анализа на длабоките идеолошки корења. Мојата визија за главните случувања се основани на „Четвртата политичка теорија“ (книга издадена од Александар Дугин, руски философ, политиколог, аналитичар, историчат н.з) чии принципи ги имам опишано во книгата со истоимениот наслов.

Јас нема да ја анализирам војната на Западот со Русија од гледна точка на ризиците, опасноста, прашањата, цената или последиците туку од гледна точка на идеолошкото значење на глобален план. Размислувам за смислата на таквата војна, а не за војната сама по себе (реална или замислена).