Günümüzde çokça konuşulan 809 sayılı Kanun bir dönüm noktasıdır. Genel olarak yeni bir çağda yaşıyoruz. Rusya'da bu yeni dönem, 24 Şubat'ta ülkemizin küresel bağlamdaki konumunda büyük bir dönüşüme yol açan özel bir askeri harekatın başlamasının ardından başladı. "Geleneksel Rus Manevi ve Ahlaki Değerlerinin Korunması ve Güçlendirilmesine Yönelik Devlet Politikasının Temellerinin Onaylanmasına Dair Kanun", Rusya için yeni bir ideolojinin duyurulması olan temel bir noktadır.

Bu devletin ideolojisi değil. Anayasal olarak yasakladık. Bu, toplumumuzun egemen ideolojisidir. Yakın zamanda Moskova'da gerçekleşen Dünya Rus Halk Konseyi'ndeki tüm partilerin temsilcilerini birleştiren şey budur. Duma'daki tüm partilerin temsilcileri konuştu. Ve tüm parlamento partilerinin liderleri ve temsilcileri olan "Kültürel Cephe" nin oluşturulması aynıdır. Herkes birlik içinde: Belki siyasi görüşler biraz farklı olabilir, ancak bu egemen ideoloji konusunda, geleneklere ve geleneksel değerlere bağlılık yemini etmemiz konusunda birleşiyoruz. Bu bir tür meta-ideolojidir: partileri, iktidar temsilcilerini, toplumu, insanları, Kilise'yi, geleneksel görüşleri birleştirir. Bunlar, değerlere ilişkin geleneksel görüşlere bağlı kalan geleneksel mezheplerdir. Her şeyden önce, elbette, bu Ortodoks Kilisesi, aynı zamanda diğer geleneksel inançlar.

Bu durumda elbette bu değerlere neden “geleneksel” denildiği ve neyin “gelenek” olduğu konusunda çok daha ciddi bir yaklaşım sergilemek gerekiyor.

Sosyologlar muhtemelen toplumun sosyolojide sadece geçici değil, aynı zamanda antropolojik, sosyolojik yapılar olan birkaç türe ayrıldığını biliyorlar: bu, maneviyatın maddi, güçlü aileler, değer üzerindeki üstünlüğü ile karakterize edilen geleneksel bir toplumdur. yaşam, ahlak ve nesillerin devamlılığı. Geleneksel bir toplum, kutsala öncelik veren bir toplumdur. Konstantin Valerievich [Malofeev] mülkler hakkında çok haklı olarak şunları söyledi: manevi, askeri mülk, güçlü veya zengin oldukları için değil, fedakarlık yaptıkları, hizmet ettikleri ve hizmetlerinde son limite  kadar ulaştıkları için en üst düzeye yerleştirildi.  Bu kutsal bir şeydir, çünkü eski Romalıların dediği gibi: "Dulce et decorum est Pro patria mori" - "Anavatan için ölmek tatlı ve güzeldir." Ve bu geleneksel toplumun gerçeğidir, İmparatorluk, dini toplum. Gerçek vatanseverliğin gerçeği budur. Burada Rusya bugün ona biat ediyor.

Geleneksel toplum sosyolojideki türlerden biridir: geleneksel toplumun karşıtı nedir? Ve işte en ilginç olanı. Sosyologlar, geleneksel toplumun modern toplumun zıttı olduğunu söylüyorlar. Ve burada en ilginç şey başlıyor: Görünüşe göre - Tez ve Antitez - "gelenek" kavramını tanımlarken onu "moderniteye" (yani Moderniteye) karşı koyuyorlar. Dolayısıyla sosyolojide, kültür tarihinde şu kavram çifti sözkonusudur : geleneksel toplum ve geleneksel olmayan toplum. Modern toplum geleneksel olmayan bir toplumdur (tıpkı yönelimin geleneksel olmayabileceği gibi). Geleneksel bir toplumda yönelimler gelenekseldir: güçlü bir aile, ruhun maddenin üzerinde oluşu , ancak modern toplumda (Avrupa Modernizmi) bu tam tersidir. Bu, geleneksel olan her şeyin modasının geçtiği, geleneksel olan her şeyin aşılması gereken bir toplum modelini kabul eder. Ve Avrupa Modernitesi'nin burjuva devrimlerinden başlayarak, 16. yüzyılın sonlarından itibaren büyük coğrafi keşifler çağından itibaren bu geleneksel değerlerinden metodik olarak kurtulmaya başlıyor. Şu anda savaş halinde olduğumuz Batı Avrupa'nın son beş yüzyıllık tarihi, Geleneğe karşı modernite lehine bir hareketti. Ve ne kadar çok modernlik, o kadar az gelenek. Bir noktada, tüm dini öğretilerin, tüm geleneksel inançların (sözde insanlık eskiden kötü yaşıyordu, "aptaldı", bir tür "geleneksel değerleri" takip ediyordu, ancak şimdi özgürleşti -) karşı bir ilerleme dogması öne sürüldü - Tanrı'dan, Kilise'den, milletten, kültürden, sonra aileden, cinsiyetten ve sonra insan türünden). Bu ilerlemedir, bu Moderndir (veya modernlik). Modern diyor ki: geleneksel değerlerden uzaklaşıyoruz, kolektif kimliğimizi kaybediyoruz, birbiri ardına geleneksel değerlerin üstesinden geliyor ve iptal ediyoruz ve bunun tersini iddia ediyoruz. Modernlik budur. Modernleşme istiyorsak, ilerleme, bu ana akım Batı anahtarında gelişme istiyorsak, lütfen Kiliseleri yıkın, kutsal kurumları ortadan kaldırın, rahipliği marjinalleştirin veya yok edin, askerleri küçümseyin, tüccarları, oligarkı başa koyun. tüm tüccarların toplumu atomize etmesi, aileleri yok etmesi, çocuklarımıza bireyci bir kimlik yerleştirmesi, böylece bir an önce yeryüzünden kaybolmaları, uyuşturucu veya AIDS'ten ölmeleri ve yerlerini yapay siborgların alması. Yüz yıl önce bu bir hayaldi, ama bugün ABD ve Avrupa'daki modern liberal ilerici partilerin programı budur - "yeşil", transhümanist, cinsiyet.

Bugün onunla bu durumda savaş halindeyiz, ama her şey oldukça iyi bir fikir olarak başladı: bir kişiyi özgürleştirmek, potansiyelini ortaya çıkarmak, maddi rahatlık koşulları oluşturmak, daha iyi yaşamak, makineler yapmak - ama bunun için sadece Allah'ı unutmak gereklidir. Tanrı bizden çaba talep ettiği için, Kilise bizden sadece haklar değil, aynı zamanda görevler de disiplin istiyor. Gelenek, devlet, imparatorluk, hizmet fedakarlık ister. Ve tüm geleneksel kültürümüz bunun üzerine inşa edildi. Ve aile sadece neşe değil, aynı zamanda bir fedakarlıktır. Ve aşk fedakarlıktır. Sadece zevk almakla kalmayıp, aynı zamanda hizmet ettiğimizde ve Kilise'de hizmet, manastırcılık, bir savaşçının başarısı gibi bazen bizim için neredeyse dayanılmaz veya zor görünen büyük yükümlülükler üstlendiğimizde. Ayrıca bir aile kurma ve çocuk yetiştirme başarısı.

Gelenek Modernin zıttıdır. Dünya Rus Halk Konseyi toplantısında Moskova ve Tüm Rusya Hazretleri Patriği Kirill, kötülüğün kaynağını çok doğru bir şekilde tanımladı: ona "laiklik" adını verdi. Ve laiklik, geleneksel toplumdan modern topluma geçiştir. Maneviyattan maddiyata veya maneviyat-karşıtı, seküler. Manevi bir kurumun lider rolünü reddedersek - Rus Ortodoksları için Kilise, Müslümanlar için İslami gelenek, Yahudi geleneği, Budist geleneği - o zaman laik bir düzene geçeriz ve bir kişiyi olduğu gibi özgürleştiririz. Kişi yalnız bırakılır. Bu Çağdaş olandır. Başlangıçta Modernlik, Tanrı'ya karşı mücadele anlamına geliyordu: insanın Tanrı'ya, yeryüzünün cennete, maddenin ruha karşı ayaklanmasıydı. Modern toplum budur. Ve ilerleme hakkında konuştuğumuzda, iyileştirme hakkında, hakkında insanlığın geliştiği - din açısından bunun tersi doğrudur. Son 500 yıla bir dindar gözüyle bakarsak ilerleme değil, gerileme görürüz. İnsanın ve ahlakının gelişimini değil, tam tersini göreceğiz: gittikçe hızlanan tam atomizasyonunu, dağılmasını, yozlaşmasını.

Ve burada ilginç bir nokta ortaya çıkıyor: Geleneksel topluma karşı olan tüm Modernite, tüm modern toplum, bugün devlet politikamızın temeli olarak onaylanan değerlerle çelişiyor. Bu, Rusya'nın 100 yıl sonra ilk kez küresel muhafazakar dönüşümü. Hem komünist hem de liberal fikirler ilerici laik ideolojilerdir. Gelenek, Sovyet örneklerini ve korkunç 90'ları nihai reddetme biçimi, bir sapkınlık olarak görüyor. Bu sadece maddiyatın maneviyat üzerindeki zaferidir. Yani, Geleneğin yeniden keşfedilmesini, dini dünya görüşünün temellerinin yeni bir anlayışını gerektiren, bir tür ek - "ritüel hizmetler" - değil, bütünüyle kabul edilen muhafazakar bir dönüş gerçekleştirdik. , dünyanın yaratılışından başlayarak, kozmogoni. Kiliseden sadece ahlakı değil, tüm öğretilerini de almalıyız, çünkü Geleneğin özü budur. Dünya hakkında, insan hakkında, melekler hakkında, ölülerin dirilişi hakkında, Son Yargı hakkında. “Kulağa ne kadar eski moda geliyor” diyorsunuz. Tabii ki, bir kişinin tüm biçimleriyle neşeli bir geçit töreni veya alay konusu olması, plastik bir torbayla birleştirilmesi ("karanlık ekolojistlerin" veya nesne yönelimli ontolojistlerin inandığı gibi) "ilericidir". Ama bizi kurtarmaya gelen Adem, Kayin, İbrahim, Rabbimiz İsa Mesih'in asil, yüce fikri - bu "modası geçmiş" görünüyor. Evet, modası geçmiş. Üstelik anti-modern. Hiç modern değil, çünkü gerçek bu. Bu sonsuzluk için gerçektir. Gelenek sonsuzluk içindir. Bizim için bu bir şaka: “Hangi sonsuzluk? Bu çok uzun bir süre mi?" .Sonsuzluk buydu aynı andadır ve olacaktır. Şimdi olan bu, bu başka bir boyut, zamanın hareketine göre dikeydir. Günümüz toplumunda her şey yataydır. Sonsuzluk, kalbimizin içinden şimdi ve buradan geçen bir dikeydir. Ve bu sonsuzluğun tazeliğidir. Bu, manevi dünya görüşünün inanılmaz canlılığıdır, çünkü Kilise daha önce olduğu gibi değildir. Ve dinimiz bir zamanlar orada olanlarla ilgili değil - burada ve şimdi olanlarla ilgili. Ve İlahi Ayin'de, kutsal armağanların dönüşümü burada ve şimdi ve dolayısıyla sonsuza dek gerçekleşir. Sonsuzluk "uzun zaman" anlamına gelmez. Aksine, zamanın süperzamana taşınmasıdır. kalplerimiz aracılığıyla. Ve bu sonsuzluğun tazeliğidir. Bir başka önemli nokta daha var: Sosyoloji, geleneksel ve modern toplumların kavramlarını ele aldığında, başka bir olguyu öne çıkarıyor: sözde. Postmodern. Modernden Postmoderne geçişte neler oluyor? Birincisi, Geleneği dikkate almazsak bunu anlayamayız. Gelenek, kutsal, dikey, manevi değerlerin iddiasıdır. Modern, manevi değerlerin reddidir. Ama Tanrı'yı ​​reddeden Modern, şeytanı da reddeder ("Tanrı yoktur ama şeytan da yoktur" der). Bu yere sürekli gelişecek, açılacak ve yavaş yavaş dönüşecek bir kişiyi koyar.

Ve Postmodern, "evet, Tanrı yok, bu doğru - O'nu biz öldürdük - ama şeytan var" diyen Modernitede ilginç bir dönüş. Postmodern, Modern'in şeytani planının keşfidir. Moskova Patriği Kirill ve All Rus'un hakkında dikkatlice ve doğru bir şekilde laiklik hakkındaki konuşmasında, ruha, gizli motora karşı çıkan bir ideoloji olarak laikliğin sonucunun kesinlikle kendisi - şeytan ve elçisi - Deccal olduğunu özetledi. Bu da Postmodernite ile örtüşüyor, çünkü postmodernist yazarlar şimdiden açıkça şeytana, şeytani dokulara, insan bilincinin çürümesine, insan sonrası türlerin yaratılışına dönüyorlar. Ve aslında Cumhurbaşkanımız, Rusya Federasyonu'nun Batı medeniyetinin “şeytani” olarak adlandırdığı dört yeni tebaasının tanınmasına ilişkin konuşmasında. Bu bir mecaz değildir: Bu, geleneksel kişinin neye ilişkin görüşünün özüdür? Postmodern nedir? Başlangıçta ne Tanrı ne de şeytan olduğunda ve sonra hala Tanrı olmadığında, şeytan vardır.

Bugün NWO'da uğraştığımız şey bu şeytanla. Onunla savaş halindeyiz. Ukrayna'ya karşı değil, bunu defalarca vurguladık. Şeytanla savaş halindeyiz. Ve elbette, etkili bir şekilde mücadele etmek için derin, geleneksel bir değerler sistemine ihtiyacımız var. Çünkü teknik olarak düşman yenilebilirse, o zaman ruhani, metafizik düşman, ölümsüz düşmüş melek mağlup edilemez. Eğer bu uygarlık şeytaniyse, bu her şeyi değiştirir.

Hikayenin sonuna geldik ama farklı bir bakış açısıyla. Bu ilerleme, gelişme, iyileştirme, rahatlık, maddi destek değil - bunlar ülser, salgın, savaş, kıtlık, ölüm ve yıkımdır. Cehennem medeniyetiyle karşı karşıyayız. Ve eğer kendimiz onun bir parçasıysak, onunla nasıl savaşabiliriz? Aynı yöntemlerle savaşırsak, kendimiz laik, ilerici, rahat, liberal olursak - savaş halinde olduğumuz kolektif Batı'yı nasıl yenebiliriz? Toplumumuz hazır olabilirdi -insanlarımız geleneksel köklere olan bağlılıkları sayesinde var olurlar- ama siyasi sistem, varlığı uzun süredir inkar edilmiş bir şeyle savaşmaya kesinlikle hazır değildi.

Cumhurbaşkanımızın Rusya'nın geleneksel kimliği açısından giderek daha spesifik hale gelen konuşmaları olan Geleneksel Değerler Yasası, giderek daha spesifik, net formülasyonlarla, bugün kim olduğumuzun formülasyonuna yaklaşıyoruz. Ama bugün t.z ile beraberiz. Gelenekler her zaman kim olduğumuz, atalarımızın kim olduğu, kurucu babalarımız, azizlerimiz - Rus Kilisemizin, Rus devletimizin, Rus ailemizin ve Rus medeniyetimizin temelini atanlardır. Rus geleneğimiz aracılığıyla Rus sonsuzluğunun bu boyutunu edinmeliyiz. Manevi savaşta boyut. Bunu yapmak için sadece kazanmak gerekli değildir: değişmemiz, içsel olarak değişmemiz gerekir. Bu manevi savaşı kendi toplumumuzda, kendimizde - devletimizde, halkımızda kazanmalıyız. Bu nedenle, insanlar bugün birleşmiştir:

Bugün birlik olmalıyız ama değişmeliyiz: bugün içinde bulunduğumuz durumda. Modernite ve Postmodernitenin temelde zombileştirilmiş unsurları olarak, bu savaşı kazanamayacağız, çünkü bu savaş kutsaldır. Bu savaş gerçekten ölümcül. Bu bizim son kavgamız.