Gerçek şu ki, Amerika Birleşik Devletleri'nde yakın zamana kadar henüz itibarını sarsmayan tek hükümet kolu mahkemelerdi. Yetkileri tüm siyasi güçler için tartışılmazdı. Yolsuzluk ve ideolojik lobilerinin yargıyı tam olarak kontrol edemediği düşünülüyordu. Ve şimdi Trump yönetimi döneminde atanan yargıçlar hamlelerini yaptılar. Bütün bunlar en ciddi yansımayı gerektirir.

Gerçek şu ki  , sadece Amerika Birleşik Devletleri değil, bu isme sahip iki ülke ve iki halk var . Ve giderek daha belirgin hale geliyor. Aralarındaki çatışma giderek şiddetlenen Cumhuriyetçiler ve Demokratlar hakkında bile değil. Gerçek şu ki, Amerikan toplumunda daha derin bir çizgide bir bölünme var.

ABD nüfusunun yarısı  pragmatisttir . Bu, onlar için yalnızca bir değerlendirme kriteri olduğu anlamına gelir:  çalışır veya  çalışmaz, çalışır / çalışmaz . bu kadar. Ve ne özneyle ne de nesneyle ilgili olarak dogmalar yoktur. Elvis Presley veya Noel Baba da dahil olmak üzere herkes kendini herkes gibi düşünebilir ve eğer işe yararsa kimse hiçbir şeye itiraz etmeye cesaret edemez. Aynısı dış dünya için de geçerli: İhlal edilemez yasalar yoktur, dış dünyayla nasıl istersen öyle davran ama sert cevap verirse bu senin sorunun. Varlık yoktur, yalnızca etkileşim vardır . Kızılderili kimliğinin temelidir  .. Amerikalıların kendileri geleneksel olarak liberalizmi böyle anladılar: her şeyi düşünme, her şeye inanma ve istediğiniz gibi davranma özgürlüğü olarak. Tabii bu bir çatışmaya yol açarsa, birinin özgürlüğü diğerinin özgürlüğüyle sınırlıdır ama denemezsiniz, ince çizginin nerede olduğunu bilemezsiniz. Deneyin, işe yarayabilir.

Amerikan toplumu belli bir noktaya kadar bu şekildedir. Ve burada, kürtaj yasağı, kürtaj izni, cinsiyet değişikliği, cinsiyet değişikliği cezası, eşcinsel geçit töreni veya neo-Nazi yürüyüşleri, her şey mümkündü, hiçbir şey reddedilmedi, çözüm her şey olabilirdi. Ve mahkeme her defasında, pek çok öngörülemeyen bariz kriterlere, emsallere ve mülahazalara dayanarak, sorunlu davalarda işe yarayıp yaramadığına karar verilen son çare oldu. Bu, Amerikalıların Avrupalılar için tamamen anlaşılmaz olan gizemli yanı ve aynı zamanda başarılarının anahtarıdır -  hiçbir sınırları yoktur, yani biri onları durdurana kadar istedikleri yere giderler. Evet  işte tam olarak bu.

Ancak, çok farklı geçmişlere sahip insanlardan oluşan Amerikan seçkinlerinde, bir noktada  , Amerikalı olmayan ,  kritik derecede çok sayıda insan birikti . Bunlar ağırlıklı olarak Avrupa'dan, genellikle Rusya'dan gelen göçmenlerdir. Birçoğu etnik olarak Yahudidir, ancak Avrupa veya Rus-Sovyet ilkeleri ve kültürel kodları ile doludur. Yanlarında ABD'ye  farklı bir kültür ,  farklı bir felsefe getirdiler . Amerikan pragmatizmini sadece kendi ilerlemelerinin arka planı olarak kabul ederek  ne anladılar ne de kabul ettiler. Yani, Amerikan fırsatlarından yararlandılar, ancak herhangi bir totaliterlik ipucuna yabancı olan özgürlükçü bir mantığı kabul etmeyeceklerdi. Aslında,  bu yabancı seçkinler eski Amerikan demokrasisini çaldılar.. Küreselci yapıların başında duran ve ABD'de yavaş yavaş iktidarı ele geçirenler onlardı.

Çoğunlukla sol liberal, bazen açıkça Troçkist olan bu seçkinler, yanlarında Amerikan ruhuna derinden yabancı bir konum getirdiler -  doğrusal ilerlemeye olan bir inanç . İlerleme ve pragmatizm bağdaşmaz. İlerleme işe yararsa, o zaman harika. Değilse, terk edilmelidir. İşte pragmatizm yasası: çalışır / çalışmaz. Devam etmek istiyorsan, devam et. Geri istiyorsun, sorun değil. Bu  Amerikan özgürlüğüdür . Eski Amerikalı..

Ancak Eski Dünya'dan gelen göçmenler, yanlarında tamamen farklı tutumlar getirdi. Onlar için ilerleme bir  dogmaydı . Tüm tarih, sürekli bir iyileştirme, sürekli bir özgürleşme, iyileştirme, gelişme ve bilgi birikimi süreci olarak görüldü. İlerleme felsefe ve dindi. Bireysel özgürlüklerin kapsamında sürekli bir artış, teknik gelişme, geleneklerin ve yasakların kaldırılmasını içeren ilerleme adına her şey yapılabilirdi ve  yapılmalıydı . Ve işe yarayıp yaramadığı önemli değil. İlerleme olması önemlidir  .

Ancak bu, Amerikan geleneğinde liberalizmin tamamen yeni bir yorumunu temsil ediyordu. Eski liberalizm dedi ki:  Hiç kimse bana bir şey empoze edemez . Yeni liberalizm itiraz etti: iptal kültürü, utandırma, eski alışkanlıkların tamamen yok edilmesi, cinsiyet değişikliği, insan fetüsünden kurtulma özgürlüğü (ön seçim), kadın ve ırkların eşitliği sadece bir olasılık değil, bir  zorunluluktur . .  Eski liberalizm der ki, işe yaradığı sürece istediğiniz kişi olun. Yenisi itiraz etti:  Liberal olmamaya hakkınız yok . Eğer ilerici değilseniz, o zaman bir Nazisiniz ve yok edilmeniz gerekiyor. Özgürlük, LGBT+, trans bireyler ve Yapay Zeka adına her şey feda edilmelidir.

İki toplum -eski liberter, pragmatist ve yeni neoliberal, ilerici- arasındaki çatışma son yıllarda sürekli büyüyor ve Trump başkanlığı döneminde doruğa ulaştı. Trump bir Amerika'yı, karşıtları olan küresel demokratları isediğer bir Amerika’yı somutlaştırdı. Felsefelerin iç savaşı kritik bir noktaya ulaştı.  Ve mesele tam  olarak özgürlüğün yorumlanmasındadır . Eski Amerika, bireysel özgürlüğü, herhangi bir dış yetkiyi, onu başka türlü değil, yalnızca bu şekilde kullanma zorunluluğunu, yalnızca bunun için, başka hiçbir şey için dışlayan bir özgürlük olarak görür. Örneğin, yalnızca kürtajlar ve eşcinsel yürüyüşleri için ve asla kürtaj yasakları veya sapık iblisler için. Buna karşılık Yeni Amerika, özgürlüğün  yeterince doğru  anlamayanların üzerine  şiddet gerektirdiğinde ısrar ediyor.. Bu, özgürlüğün normatif bir yoruma sahip olması gerektiği ve özgürlüğün nasıl ve kime kullanılacağına ve nasıl yorumlanacağına yalnızca neoliberallerin karar verdiği anlamına gelir. Eski liberalizm özgürlükçüdür. Yenisi açıkçası totaliter.

Ve bu bağlamda, ABD Yüksek Mahkemesi'nin 1973 tarihli Roe v. Wade davasını kürtaj konusunda inceleme kararı değerlendirilmelidir. Eski liberalizm ve pragmatizm lehine benimsenmiştir  . Lütfen kürtajı yasaklamadığını, ancak yalnızca federal mevzuat düzeyinde bunun kesin bir çözümü olmadığını belirttiğini unutmayın. Devletler sorunu istedikleri gibi çözebilir. Ancak bu, ne eksik ne fazla,  zamanın tersine çevrilebilir olduğu anlamına gelir . Kişi bir yönde, ilerici yönde veya başka bir yönde, tam tersi yönde hareket edebilir. Keşke işe  yarasaydı . Yani mesele kürtajla ilgili değil. Mesele zamanın doğasını anlamaktır . Mesele, Amerikan toplumundaki en derin bölünmedir. Gerçek şu ki bir Amerika diğer Amerikayla  gitgide daha açık bir şekilde savaşa giriyor .

ABD Yüksek Mahkemesi kararı , gelecek adına -biraz Rus Bolşevikleri gibi- hareket eden küresel neo-liberal elitlerin tüm totaliter diktatörlük stratejisini baltalıyor  . İlerleme her şeyi haklı çıkarır. Bundan önce, tüm kararlar sadece bir yöndeydi - bireycilik, benmerkezcilik ve hedonizm lehine. Ve aniden Yargıtay keskin bir geri adım atar. Ve o da ne, mümkün müydü? Ve neredeyse çaresiz yaşlı Amerikalılar, pragmatistler ve liberterler sevinirler: ilericilerin ve teknokratların söylediklerini değil, istediğinizi yapma özgürlüğü, herhangi bir yöne gitme ve sadece küreselcilerin zorla yönlendirildiği yere gitme özgürlüğü yeniden zafer kazandı. Ve atılgan Missouri Başsavcısı, neler yapılabileceğini çoktan gösterdi. Bravo! Bu  pragmatik bir devrim, Amerikan Muhafazakar Devrimi.

Ve elbette, tüm küreselci ilerici çöpler şimdi artacak. Trump'ın seçilmesi kadar önemli bir şey oldu. Eski Amerika yenisine karşı saldırıya geçti.

“Yasanın krallığı kendi içinde bölünürse, kesinlikle boşalacaktır.’’ Matta 12:25. Aksine…