Gerçekçiler, insan doğasının doğası gereği kusurlu olduğuna (Hobbes'un antropolojik karamsarlığının bir mirası ve daha da derininde, Hıristiyan kavramlarının gözden düşüşün yankıları - Latince ‘lapsus’) ve temelde düzeltilemeyeceğine inanırlar. Bu nedenle bencillik, yırtıcılık ve şiddet ortadan kaldırılamaz. Buradan, (Hobbes'a göre birbirlerinin kurdu olan) insanları dizginleyip örgütleyebilecek olanın yalnızca güçlü bir devlet olduğu sonucuna varılmaktadır. Devlet kaçınılmazdır ve en yüksek egemenliği taşır. Dahası, devlet insanların yağmacı ve bencil doğasını yansıtır, dolayısıyla ulusal bir devletin tek düşüncesi olan kendi çıkarları vardır. Şiddet isteği ve açgözlülük, savaşı her zaman mümkün kılar. Gerçekçilere göre bu her zaman böyle olmuştur ve her zaman da böyle olacaktır. Bu nedenle, uluslararası ilişkiler yalnızca tam egemen kuruluşlar arasındaki güç dengesi üzerine kuruludur. Uzun vadeli bir dünya düzeni var olamaz; yalnızca bazı devletler zayıflayıp diğerleri güçlendikçe değişen kargaşa vardır. Bu teoride 'kargaşa' terimi olumsuz değildir — yalnızca egemenlik kavramına yönelik en ciddi yaklaşımdan kaynaklanan olgusal durumun bir ifadesidir. Eğer gerçekten egemen birkaç devlet varsa, herkesin itaat edeceği bir uluslarüstü düzen kurulamaz. Eğer böyle bir düzen olsaydı, egemenlik tam olmazdı, hatta hiç olmazdı ve tek egemen uluslarüstü bir varlık olurdu.

Gerçekçilik ekolü ABD'de geleneksel olarak çok güçlüdür ve ilk kurucuları olan Amerikalı Hans Morgenthau, George Kennan ve İngiliz Edward Carr ile başlar.

Uluslararası İlişkilerde Liberalizm

Uluslararası ilişkilerde, liberaller gerçekçi ekolüne karşı çıkmaktadır. Antropolojik kötümserliğiyle Hobbes'a değil, insanı boş bir sayfa (tabula rasa) olarak gören anlayışıyla Locke'a ve pratik aklın ahlakından ve onun evrenselliğinden kaynaklanan barışseverliğinden dolayı kısmen Kant'a güveniyorlar. Uluslararası ilişkilerde liberaller insanların yeniden eğitim ve aydınlanma yoluyla değiştirilebileceğine inanırlar. Bu, Aydınlanma projesidir: ‘yağmacı egoisti, başkalarını dikkate almaya ve onlara mantık ve hoşgörüyle davranmaya hazır, rasyonel ve hoşgörülü bir özgeciye dönüştürmek.’ Dolayısıyla, bu ilerleme teorisidir. Gerçekçiler insan doğasının değiştirilemeyeceğine inanırken, liberaller bunun değişebileceğine ve değiştirilmesi gerektiğine inanmaktadır. Ancak her ikisi de insanların eski maymunlar olduğuna inanmaktadır. Gerçekçiler bunu kaçınılmaz bir gerçek olarak kabul ederken (insanın kurt olması), liberaller toplumun eski canavarın doğasını değiştirebileceğinden ve onun 'boş levhasına' istedikleri her şeyi yazabileceğinden emindir.

Eğer öyleyse, o zaman devlete yalnızca aydınlanma için ihtiyaç vardır. İşlevleri burada sona erer ve toplum yeterince liberal ve sivil hale geldiğinde devlet feshedilebilir. Bu nedenle egemenlik mutlak bir şey taşımaz — bu geçici bir önlemdir. Ve eğer devlet tebaasını liberalleştirmeyi amaçlamazsa o zaman şeytan olur. 'Demokrasiler birbirleriyle savaşmadığı' için yalnızca liberal bir devlet var olabilir.

Ancak bu liberal devletlerin yavaş yavaş ortadan kalkması ve yerini bir dünya hükümetine bırakması gerekiyor. Sivil toplumu hazırladıktan sonra kendilerini ortadan kaldırırlar. Devletlerin böyle kademeli olarak ortadan kaldırılması koşulsuz bir ilerlemedir. Modern Avrupa Birliği'nde de tam olarak bu mantığı görüyoruz. Ve aralarında Biden, Obama ya da 'açık toplum' destekçisi George Soros'un da bulunduğu Amerikalı küreselciler, ilerleme sırasında dünya hükümetinin ABD merkezli ve onun doğrudan uyduları temelinde kurulacağını belirtiyorlar — bu demokrasiler birliğinin projesidir.

Teknik anlamda, uluslararası ilişkilerde gerçekçiliğin karşıtı olan liberalizme genellikle 'idealizm' adı verilir. Yani, uluslararası ilişkilerdeki gerçekçiler, insanlığın esasen her zaman olduğu gibi kalmaya mahkûm olduğuna inanırken, uluslararası ilişkilerdeki liberaller "idealistler olarak" ilerlemeye, insanın doğasını değiştirme olasılığına inanırlar. Cinsiyet teorisi ve post-hümanizm bu tür ideolojiye aittir ve liberalizmden kaynaklanırlar.

Uluslararası İlişkilerde Marksizm

Uluslararası ilişkilerde bahsetmeye değer bir diğer yön Marksizm’dir. Burada 'Marksizm' tam olarak SSCB'nin dış politikasının çekirdeğini oluşturan şey değildir. Uluslararası ilişkilerde klasik bir gerçekçi olan Edward Carr, SSCB'nin dış politikasının — özellikle Stalin döneminde — saf gerçekçilik ilkeleri üzerine inşa edildiğini açıkça göstermiştir. Stalin'in pratik adımları, ulus devletten çok "kızıl imparatorluk" ve bu imparatorluğun çıkarlarıyla ilişkilendirdiği tam egemenlik ilkesine dayanıyordu.

'Uluslararası ilişkilerde Marksizm' olarak adlandırılan şey daha çok Troçkizm'de veya Immanuel Wallerstein'ın dünya sistemi teorilerinde temsil edilmektedir. Bu da idealizmin bir biçimidir, ama 'proleter' bir idealizmdir.

Marksizm’de dünya, kapitalist sistemin küreselleşmeye mahkûm olduğu tek bir toplumsal ilerleme alanı olarak görülmektedir. Yani her şey doğası gereği uluslararası olan küresel sermayenin tam hegemonyası altında bir dünya hükümetinin yaratılmasına doğru ilerlemektedir. Burada, liberallerde olduğu gibi, insanın özü topluma, daha doğrusu üretim araçlarının mülkiyeti ile olan ilişkiye bağlıdır. Bu nedenle insan doğası sınıf temellidir. Toplum onun içindeki canavarı ortadan kaldırır ve onu tamamen sınıf yapısına bağlı bir toplumsal mekanizmaya dönüştürür. İnsan yaşamaz ve düşünmez; onun aracılığıyla yaşayan ve düşünen sınıftır.

Ancak uluslararası ilişkilerde liberalizmin aksine, Marksistler, bir dünya hükümetinin yaratılmasının ve insanlığın devletler ve kültürler olmadan tam entegrasyonunun tarihin sonu olmayacağına inanıyorlar. Bu süreçten sonra (ama daha önce değil ve de Sovyet sisteminden ve 'Stalinizm'den temel farkı budur), sınıf çelişkileri doruğa ulaşacak ve bir dünya devrimi gerçekleşecek. Stalinizm’in buradaki hatası, ulusal sosyalizmin sol versiyonu olarak tek bir ülkede sosyalizmi inşa etme girişimi olarak değerlendiriliyor. Ancak kapitalizm devletleri yok etme ve egemenlikleri ortadan kaldırma misyonunu tamamladıktan sonra, gerçek bir uluslararası proleter devrim gerçekleşebilir. O zamana kadar kapitalizmi ve hepsinden önemlisi kitlesel göçü, insan hakları ideolojisini, her türlü azınlığı ve özellikle cinsel azınlıkları desteklemek gerekiyor.

Çağdaş Marksizm ağırlıklı olarak liberal yanlısı, küreselci ve hızlandırıcıdır.

Çok Kutuplu Dünya Teorisinde Gerçekçilik

Burada şu soru ortaya çıkıyor: Çok kutuplu dünya teorisine daha yakın olan hangisi? Gerçekçilik mi idealizm mi?

Bir hatırlatma olarak, bu teoride konu, modern çağın klasik burjuva ulus devleti (Vestfalya sisteminin ve Machiavelli-Bodin'in egemenlik teorisinin ruhuna uygun olarak) değil, devlet-medeniyeti (Zhang Weiwei) veya 'büyük alan'dır (Carl Schmitt). Samuel Huntington 1990'ların başında böylesine çok kutuplu bir dünya düzeninin ana hatlarını bu anlayışla çizmişti. Bölgesel bütünleşme süreçlerini gerçekleştiren birçok devlet-medeniyeti, dünya siyasetinin bağımsız merkezleri haline gelmiştir. Bu temayı Çok Kutuplu Dünya Teorisi'nde geliştirdim.

İlk bakışta, çok kutuplu dünya teorisi egemenlik ile ilgilidir. Bu da gerçekçilik anlamına gelir. Ancak çok önemli bir uyarıyla: Burada Egemenliğin taşıyıcısı yalnızca bireysel vatandaşlardan oluşan bir topluluğu temsil eden bir ulus devlet değil, aynı zamanda tüm halkların ve kültürlerin daha yüksek bir ufkun — din, tarihi misyon, egemen fikir —liderliği altında birleştiği bir devlet-medeniyetidir (Avrasyacılar gibi). Devlet-medeniyeti imparatorluğun tamamen teknik yeni bir adıdır: Çin, İslam, Rus, Osmanlı ve tabii ki Batı. Bu tür devlet-medeniyetleri, Kolomb öncesi dönemde gezegen siyasetinin dengesi olarak tanımlandı. Modern zamanlarda sömürgeleştirme ve Batı'nın yükselişi bu dengeyi Batı lehine değiştirdi. Şimdi belli bir tarihsel düzeltme yaşanıyor. Batı dışındakiler kendilerini yeniden öne çıkarıyor. Rusya, kritik bir sınır bölgesinin kontrolü için Ukrayna'da Batı ile savaşıyor. Çin dünya ekonomisine hâkim olmak için yarışıyor. İslam, Batı emperyalizmine ve hegemonyasına karşı kültürel-dinsel bir cihat yürütüyor. Hindistan tam teşekküllü bir dünya konusu haline geliyor. Afrika'nın kaynakları ve demografik potansiyeli onu otomatik olarak yakın gelecekte önemli bir oyuncu haline getirecek. Latin Amerika da bağımsızlık haklarını savunuyor.

Bu yeni özneler — devlet-medeniyetleri ve şimdilik yalnızca uygarlıklar, egemen güçlü bloklarla, ‘büyük alanlar’la bütünleşmeyi giderek daha fazla düşünen uygarlıklar — gezegensel gerçekçiliğin yeni figürleri olarak algılanıyor.

Ancak modern çağın Avrupa burjuva rejimlerinin kalıbında yaratılan geleneksel ulus devletlerin aksine, devlet-medeniyetleri, Batılı gerçekçilerin toplum olarak algıladığı gibi, zaten doğası gereği saldırgan, bencil hayvanların rastgele bir karışımından daha fazlasıdır. Sıradan devletlerden farklı olarak bir devlet-medeniyeti, bir misyon, bir fikir ve yalnızca pratik ve pragmatik olmayan bir değerler sistemi etrafında inşa edilir. Bu da, bu ideal boyutu dikkate almayan gerçekçilik ilkesinin burada tam olarak uygulanamayacağı anlamına gelir. Dolayısıyla, liberalizmden temel olarak farklı olan idealizmle karşı karşıyayız, çünkü liberalizm yalnızca tek bir medeniyetin — Batı medeniyetinin — baskın ideolojisidir. Diğer medeniyetler benzersiz ve geleneksel değerlerine dayanan, başka fikirlere yöneliyorlar. Dolayısıyla Batı dışı medeniyetlerin yükselen, çok kutuplu bir dünya oluşturan bu idealizmine liberal karşıtlığı diyebiliriz.

Çok kutuplu dünya teorisindeki devlet-medeniyetleri, uluslararası ilişkilerde hem realizmin hem de liberalizmin unsurlarını eş zamanlı olarak benimserler.

Gerçekçilikten, ‘mutlak egemenlik’ ilkesini ve gezegensel düzeyde, herhangi bir ‘zorunlu otoritenin bulunmaması’nı alırlar. Her medeniyet tamamen egemendir ve hiçbir dünya hükümetine boyun eğmez. Dolayısıyla devlet-medeniyetleri arasında klasik gerçekçilik teorilerinde olduğu gibi koşullu bir ‘kargaşa’ vardır. Ancak bu teorilerden ayrı olarak farklı bir konuyla; Avrupa'nın modern zamanlarının ilkelerine göre oluşturulmuş bir ulus devletle değil, insan, Tanrı, toplum, mekân ve zamanın özerk anlayışına dayanan, belirli bir kültürel kodun (Avrasya, Çin, İslam, Hint vb.) özelliklerinden kaynaklanan temelde farklı bir sistemle uğraşıyoruz.

Bu tür bir gerçekçilik medeniyet olarak adlandırılabilir ve Leviathan'ın varlığını, insan canavarlarının doğası gereği kusurlu ve saldırgan oluşuyla savunan Hobbes'un mantığına değil, evrensel olarak kabul ettikleri fikir ve normların üstünlüğünde ortak bir gelenekle (çoğunlukla kutsal) birleşmiş büyük toplumların inancına dayanır. Bu evrensellik 'büyük alan' ile yani belirli bir imparatorluğun sınırlarıyla sınırlıdır. Böyle bir 'büyük alan' içinde tanınır ve kurucudur. Bu onun egemenliğinin temelidir. Ancak bu durumda bencil ve maddi değil, kutsal ve manevidir.

Çok Kutuplu Dünya Teorisinde İdealizm

Ama aynı zamanda burada açık bir idealizm de görüyoruz. Bu, Locke ya da Kant'ın idealizmi değildir; çünkü evrensellik yoktur, zorunlu olan ve uğruna egemenliğin feda edilmesi gereken "evrensel insani değerler" kavramı yoktur. Bu medeniyet idealizmi hiç de liberal değildir, hatta daha da fazlası — liberal karşıtıdır. Her medeniyet kendi geleneksel değerlerinin mutlaklığına inanır ve bunların hepsi çağdaş küreselci Batı'nın sunduğu değerlerden önemli ölçüde farklıdır;  dinler farklıdır, antropolojiler farklıdır, ontolojiler farklıdır. Ve her şeyin "demokrasiler" ile "otoriter rejimler" arasındaki karşıtlık üzerine kurulduğu Amerikan siyaset bilimine indirgenen siyaset bilimi tamamen reddedilmektedir. İdealizm var ama 'ilerlemenin hedefi ve zirvesi' olarak liberal demokrasiyi savunan bir görüş yok. Her medeniyetin bir ideali vardır. Bazen Batı'dakine hiç benzemez. Bazen benzerdir ancak yalnızca kısmen. Liberalizm karşıtlığının özü budur — evrensel bir model olarak çağdaş Batı liberal medeniyetinin tezleri reddedilir. Ve onların yerine, her medeniyet kendi geleneksel değerler sistemini sunar — Rus, Çin, İslam, Hint vb.

Devlet-medeniyeti söz konusu olduğunda idealizm, bu medeniyetin hedeflerini, temellerini ve yönelimlerini yansıtan belirli bir fikirle birleştirilir. Bu sadece tarihe ve geçmişe dayanmak değil, yoğun çaba, irade ve ciddi bir entelektüel ufuk gerektiren bir projedir. Bu fikir, gerçekçiliği sınırlayan basit ulusal çıkar hesaplamasından farklı bir yapıya sahiptir. Daha yüksek (bir anlamda soyut) bir hedefin varlığını, geleceğin rotasını, her medeniyetin iyi gördüğü şeye göre gelişme yolunu ve tarihsel varlığının rehberini belirler. Liberal idealizmde olduğu gibi geleceğe ilerlemenin amaçlarını ve araçlarını tanımlayan, olması gereken için çabalamakla ilgilidir. Ancak buradaki idealin kendisi temelden farklıdır Liberal Batı'nın evrensel bir insan ölçütü olarak öne sürmeye çalıştığı, yalnızca Batı'nın post-modern çağdaki tarihsel-kültürel eğilimini yansıtan nihai bireycilik, materyalizm ve toplumun tamamen teknik yönlerinin mükemmelliği yerine, Batılı olmayan medeniyetlerin her biri kendi formunu ortaya koyar. Bu form, evrensel olma iddiasını pekâlâ içinde barındırabilir, ancak Batı'dan farklı olarak devlet-Medeniyetleri, diğer formların meşruiyetini tanır ve dikkate alır. Çok kutuplu dünya doğası gereği, yakınlarında bulunan ancak çıkarları veya değerleri pek örtüşmeyen Öteki'nin tanınması üzerine inşa edilmiştir. Böylece çok kutupluluk, fikirlerin ve ideallerin çoğulculuğunu tanır, dikkate alır ve Öteki'nin var olma ve farklı olma hakkını inkâr etmez. Tek kutupluluk ile çok kutupluluk arasındaki temel fark budur.

Liberal Batı, tüm insanlığın tek bir ideale ve tek bir gelişme rotasına sahip olduğunu varsayar: ‘Batılı olan’. ‘Öteki’ ile ilgili Batı'nın kimlik ve değer sistemiyle örtüşmeyen her şey 'düşman', 'otoriter' ve 'gayri meşru' olarak görülüyor. En iyimser görüşle, 'Batı'nın gerisinde kalmak' olarak görülüyor ve onlara göre bunun düzeltilmesi gerekiyor. Bu nedenle liberal idealizmin pratikteki küreselci ifadesi kültürel ırkçılık, emperyalizm ve hegemonya ile örtüşmektedir. Çok kutuplu modeldeki devlet-medeniyetleri bu ‘ideal’e kendi anlayışları ve yönelimleriyle karşı çıkıyor.

Liberal Karşıtı Fikrin Versiyonları

Rusya geleneksel olarak ortaklaşmacılığa, dayanışma ve adalet değerlerine ve Ortodoks geleneklerine dayanan kıtasal Avrasya gücünü meşrulaştırmaya çalışmıştır. Bu tamamen farklı bir idealdir. Eğer çağdaş Batı liberalizminin kendisini nasıl tanımladığı konusunda aynı fikirde isek, bu oldukça liberal karşıtlığıdır. Aynı zamanda, Rus medeniyetinde (Rus dünyasında), hem Ortodoks Kilisesi'nin ekümenik doğasında hem de Sovyet döneminde — sosyalizmin ve komünizmin küresel ölçekte zaferine olan inançta — ortaya çıkan benzersiz bir evrenselcilik vardır.

Xi Jinping'in Çin'deki 'insanlık için ortak bir gelecek topluluğu' projesi (人類命運共同體) veya Tianxia teorisi (天下), dünyanın merkezindeki geleneksel Konfüçyüsçü Göksel İmparatorluk ideali olan Çin İmparatorluğu'nun büyütülmüş bir ilkesini temsil eder ve çevredeki halklara etik, felsefi ve sosyo-politik bir ideal olarak Çin kültürel kodunu sunar. Ancak Çin rüyası — hem komünist hem de açıkça burjuva karşıtı, bireycilik karşıtı biçimiyle ve geleneksel Konfüçyüsçü versiyonuyla — temelleri bakımından Batı liberalizminden çok uzaktır ve bu nedenle özünde liberal karşıtıdır.

İslam medeniyetinin de değişmez ilkeleri vardır ve 'son din' olarak İslam'ın küresel ölçekte yayılmasına yönelmiştir. Bu medeniyetin sosyo-politik sistemini şeriat ilkelerine ve temel dini ilkelere bağlılığa dayandırması normaldir. Bu da liberal karşıtı bir projedir.

Son yıllarda Hindistan, Vedik uygarlığının temellerine ve kısmen kast sistemine (varnas), ayrıca sömürgeci felsefe modellerinden özgürleşmeye ve kültür, eğitim ve siyaset alanlarında Hindu ilkelerinin savunulmasına giderek daha fazla yöneldi. Hindistan ayrıca kendisini dünya medeniyetinin merkezi ve geleneğini insan ruhunun zirvesi olarak görüyor. Bu dolaylı olarak Hinduizm'in yoga ve hafif manevi uygulamalar gibi basitleştirilmiş din propagandası biçimlerinin yayılmasıyla kendini göstermektedir. Açıkçası Vedanta felsefesinin liberal küreselleşmenin ilkeleriyle hiçbir ortak yanı yoktur. Geleneksel bir Hindu'nun gözünde, çağdaş Batı toplumu, karanlık çağın karakteristik özelliği olan, tüm değerleri karıştıran ve altüst eden yozlaşmanın aşırı biçimidir: ‘Kali Yuga’.

Afrika kıtasında, çoğunlukla pan-Afrikanizm biçiminde kendi medeniyet projeleri ortaya çıkıyor. Bunlar, Batı karşıtı bir rotaya ve Afrika'nın yerli halklarına sömürge öncesi geleneklerine dönme çağrısına dayanıyor. Pan-Afrikanizm’in, Afrika Fikrini ve onun gelecekte gerçekleştirilme yollarını farklı şekilde yorumlayan çeşitli yönleri var. Ancak hepsi oybirliğiyle liberalizmi reddediyor ve bu nedenle Afrika, liberal karşıtı bir yöne yöneliyor.

Aynı şey, hem Amerika Birleşik Devletleri'nden hem de Batı Avrupa'dan farklılıklarını ortaya koymaya çalışan Latin Amerika ülkelerinin de karakteristiğidir. Latin Amerika fikri, (Batı'da azalan veya tamamen yozlaşmış, ancak Güney Amerika'da oldukça canlı olan) Katoliklik ile yerli halkların yeniden canlanan geleneklerinin birleşimi üzerine inşa edilmiştir. Bu, medeniyetçi liberalizm karşıtlığının bir başka örneğidir.

Medeniyetler Çatışması — Fikirler Savaşı

Dolayısıyla; Rus, Çin ve İslam fikirlerinin her biri ayrı ayrı ifade edilen evrensel bir potansiyele sahiptir. Onları Hindistan takip ederken, Afrika ve Latin Amerika şu anda projelerini kendi kıtalarıyla sınırlandırıyor. Bununla birlikte, Afrikalıların dünya çapında geniş bir alana yayılması, bazı teorisyenlerin Brezilya quilombos prensibine göre, Afrikalılara ait özerk, kendi kendini yöneten bölgelerin (özellikle ABD ve Avrupa Birliği'nde) yaratılmasını önermesine yol açtı. ABD'de büyüyen Latin Amerika nüfusu, gelecekte Kuzey Amerika medeniyetini ve hâkim değerler sistemini de önemli ölçüde etkileyebilir. Katolik temeli ve geleneksel toplumla korunmuş bağı nedeniyle, er ya da geç, Protestan ve belirgin biçimde Anglo-Sakson kökenleri olan liberalizmle kuşkusuz çatışacaktır.

Dolayısıyla tek kutuplu dünya düzeni ile çok kutuplu dünya düzeni arasındaki mücadele, fikir çatışmasını temsil ediyor. Bir yanda küresel ölçekte hâkim konumunu korumaya çalışan liberalizm ve diğer yanda çok kutuplu bloğu oluşturan ülkelerde giderek daha açık bir şekilde ifade edilen liberalizm karşıtlığının çeşitli versiyonları bulunmaktadır.

Çeviri: Dr. Nilgün Yorgancı