Παραμονές του 2024, αξίζει να ρίξουμε μια ματιά στη συνολική εικόνα του κόσμου και στις κύριες γεωπολιτικές τάσεις. Συνολικά, βρισκόμαστε σε μια στιγμή μετάβασης από τη μονοπολικότητα στην πολυπολικότητα. Φέτος, η πολυπολικότητα έλαβε συμπληρωματική μορφή στο πλαίσιο των BRICS-10 (η Αργεντινή, που μόλις είχε ενταχθεί σε αυτόν τον οργανισμό, απομακρύνθηκε εσπευσμένα από έναν άλλο παγκοσμιοποιητή κλόουν - τον Χαβιέ Μιλέι).

Η πρόσφατη θριαμβευτική επίσκεψη του Βλαντιμίρ Πούτιν στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και τη Σαουδική Αραβία, ακολουθούμενη από μακρές διαπραγματεύσεις με τον Ιρανό πρόεδρο Ραΐσι, καταδεικνύει πόσο σοβαρά παίρνει η Ρωσία την πολυπολικότητα. Ειδικά την παραμονή του 2024, όπου η Ρωσία αναλαμβάνει την ετήσια προεδρία των BRICS.

Μέχρι το τέλος του έτους - αυτή τη φορά στη Λατινική Αμερική - αναδύθηκε ένα νέο σύνδρομο της πολυπολικότητας. Ο πρόεδρος της Βενεζουέλας Νικολάς Μαδούρο διακήρυξε τις διεκδικήσεις της χώρας του στο έδαφος της Βρετανικής Γουιάνα. Ο Μαξίμ Μεντοβάροφ, στο τηλεγράφημά του Channel Notes of a Traditionalist, επισημαίνει ορθά ότι η ίδια η Γουιάνα ήταν προϊόν της σατανικής ιδιοφυΐας του Ατλαντισμού, του λόρδου Πάλμερστον, ο οποίος σχεδίασε και υλοποίησε τον "τεμαχισμό της Μεγάλης Κολομβίας σε κομμάτια μετά τον θάνατο του Μπολίβαρ, συμπεριλαμβανομένου του τεμαχισμού του Essequibo στη Βρετανική Γουιάνα (Γουιάνα)". Η Βρετανική Γουιάνα-Essequibo (μαζί με τις Μαλβίνες - Νήσοι Φωκλαντ) είναι ένα ακόμη μέτωπο της πολυπολικότητας ενάντια στη μονοπολικότητα.

Συνολικά, έχουμε ήδη να κάνουμε με πέντε δυνητικά ή πραγματικά μέτωπα:

1. Η Ρωσία μάχεται με τη συλλογική Δύση και την αμερικανική (αγγλοσαξονική) παγκοσμιοποίηση στην Ουκρανία. Ουσιαστικά, πρόκειται για έναν εμφύλιο πόλεμο Ρώσων - αυτοκρατορικών Ρώσων εναντίον ατλαντιστών Ρώσων που έχουν προδώσει τη ρωσική τους ταυτότητα. Οι ατλαντιστές "Ρώσοι" χρησιμοποιούνται από τις μονοπολικές δυνάμεις της Δύσης.

2. Ο ισλαμικός κόσμος εδραιώνεται (με σοβαρή καθυστέρηση) εναντίον του Ισραήλ, το οποίο διεξάγει συστηματική γενοκτονία του αραβικού πληθυσμού. Εδώ, στο πλευρό του Ισραήλ (ως πληρεξούσιου της Μέσης Ανατολής), βρίσκεται και πάλι η μονοπολική Δύση.

3. Το μπλοκ των αντιαποικιακών χωρών της Δυτικής Αφρικής (Μάλι, Μπουρκίνα Φάσο, Νίγηρας, Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, Γκαμπόν) ενώνεται ενάντια στα φιλοαποικιακά (ατλαντικά) καθεστώτα και την παγκοσμιοποιημένη Γαλλία του Μακρόν. Και εδώ, επίσης, μια ανοιχτή σύγκρουση θα μπορούσε να ξεσπάσει ανά πάσα στιγμή.

4. Το πιθανό μέτωπο της Ταϊβάν εναντίον της ηπειρωτικής Κίνας απασχολεί ίσως περισσότερο τις Ηνωμένες Πολιτείες. (Και εδώ, μια άμεση σύγκρουση περιμένει τη δική της ώρα).

5. Η ανακήρυξη των δικαιωμάτων της Βενεζουέλας στο Essequibo - ένα τεχνητό αποικιακό δημιούργημα των ατλαντιστών. Το ίδιο ισχύει και για το ζήτημα των Μαλβινών (Νήσων Φώκλαντ), το οποίο μπορεί να οξυνθεί μετά την απομάκρυνση αυτού του εκφυλισμένου που ήρθε στην εξουσία (αυτό συμβαίνει όταν ο επαναστατικός περονισμός διασταυρώνεται με τον φιλελευθερισμό, όπως έκανε ο ηττημένος Σέρτζιο Μάσα).

Η Ινδία (Bharat) κατέχει ιδιαίτερη θέση στην πολυπολική επταρχία. Είναι ένα πλήρως ανεξάρτητο κράτος-πολιτισμός, το οποίο βρίσκεται στρατηγικά πιο κοντά στις ΗΠΑ (λόγω του ανταγωνισμού με την Κίνα και το Πακιστάν, καθώς και, ευρύτερα, του ισλαμικού παράγοντα). Παράλληλα, η Ινδία είναι φιλική με τη Ρωσία, την Αφρική και τη Λατινική Αμερική. Δεν υπάρχουν ζώνες άμεσης σύγκρουσης με τους παγκοσμιοποιητές (εκτός από την ανάμνηση της τερατώδους εποχής της βρετανικής αποικιοκρατίας). Η Δύση υποστήριζε παλαιότερα το ριζοσπαστικό Ισλάμ και το Πακιστάν. Αυτό έχει εν μέρει διατηρηθεί, αλλά δεν είναι πλέον τόσο ζωντανό - η Ινδία είναι απαραίτητη στους παγκοσμιοποιητές για την αντιμετώπιση της Κίνας.

Οι ατλαντιστές και οι υποστηρικτές ενός μονοπολικού κόσμου το καταλαβαίνουν αυτό πολύ καλά. Έτσι, ήδη από τον Απρίλιο του 2022, η Liz Truss, ενώ κατείχε τη θέση του υπουργού Εξωτερικών της Μεγάλης Βρετανίας, μίλησε για την "επιστροφή της γεωπολιτικής". Πιο πρόσφατα, η Truss, ως πρώην πρωθυπουργός της Αγγλίας, κατά την περιοδεία της στις ΗΠΑ, προσπάθησε να πείσει τους Ρεπουμπλικάνους να υποστηρίξουν μια ατλαντική προσέγγιση, χρηματοδοτώντας τη συνεχιζόμενη σύγκρουση του Κιέβου με τη Ρωσία. Σε αυτό το πλαίσιο, τόνισε ότι οι συγκρούσεις στην Ουκρανία, το Ισραήλ και την Ταϊβάν, αν και φαινομενικά ξεχωριστές, είναι στην πραγματικότητα όψεις του ίδιου συνολικού πολέμου.

Αυτή είναι μια σωστή γεωπολιτική θεώρηση των πραγμάτων. Οι εντάσεις στη Δυτική Αφρική και το Essequibo είναι επίσης μέτωπα του ίδιου πολέμου.

Το παγκόσμιο γεωπολιτικό τοπίο χωρίζεται σήμερα σε μια επταρχία που αποτελείται από επτά μεγάλες οντότητες: τη Δύση, τη Ρωσία, την Κίνα, την Ινδία, τον ισλαμικό κόσμο, την Αφρική και τη Λατινική Αμερική. Η διαίρεση αυτή γίνεται κυρίως κατά μήκος μιας μοναδικής διαχωριστικής γραμμής, με τη Δύση στη μία πλευρά και τις άλλες έξι στην αντίθετη. Οι ίδιοι οι παγκοσμιοποιητές το καταλαβαίνουν αυτό ξεκάθαρα και σαφώς. Στα μάτια τους, υπάρχει μόνο ένας πόλος, η ίδια η Δύση. Οι υπόλοιποι πρέπει να είναι υποτελείς της (όχι κυρίαρχοι πόλοι) και να πολεμούν ο ένας τον άλλον και όχι τη Δύση.

Η δομή της παγκόσμιας αντιπαράθεσης των έξι εναντίον του ενός είναι επίσης ξεκάθαρα κατανοητή στη Ρωσία. Στο άρθρο του "2024: το έτος της γεωπολιτικής αφύπνισης" στο περιοδικό Разведчик ("Ανιχνευτής"), ο επικεφαλής της ρωσικής SVR (της ρωσικής υπηρεσίας εξωτερικών πληροφοριών), Σεργκέι Ναρίσκιν, αναφέρει,

“ Το επόμενο έτος στην παγκόσμια σκηνή θα περάσει υπό το πρόσημο της περαιτέρω όξυνσης της αντιπαράθεσης μεταξύ των δύο προαναφερθέντων γεωπολιτικών αρχών: της αγγλοσαξονικής, ή νησιωτικής, "διαίρει και βασίλευε", και της ευθέως ανταγωνιστικής προς αυτήν, της ηπειρωτικής "ενώσου και ηγείσου". Εκδηλώσεις αυτής της σφοδρής αντιπαράθεσης κατά το επόμενο έτος θα παρατηρηθούν σε όλες, ακόμη και τις πιο απομακρυσμένες, περιοχές του κόσμου: από τον - σημαντικότερο για εμάς - μετασοβιετικό χώρο μέχρι τη Νότιο Αμερική και τον Ειρηνικό Ωκεανό.”
Έτσι, πρέπει να "ενωθούμε και να ηγηθούμε" (συμπεριλαμβανομένης της ενοποίησης και της ηγεσίας των ευρασιατικών εδαφών - ειδικά της προδοτικής Ουκρανίας). Και ο εχθρός θα συνεχίσει να προσπαθεί να "διαιρεί και να κυβερνά", προσπαθώντας να σπείρει τη διχόνοια μεταξύ των πόλων της επταρχίας - των έξι αναδυόμενων "κόσμων": Ρωσικός, κινεζικός, ισλαμικός, ινδικός, αφρικανικός και λατινοαμερικανικός. Οι εχθροί θέλουν να υπάρχει μόνο ένας κόσμος: ο δικός τους. H ύπαρξη άλλων κόσμων, διαφορετικών από τον δυτικό, απορρίπτεται και δαιμονοποιείται - ειδικά ο ρωσικό κόσμος. Πρέπει να το κατανοήσουμε αυτό με σαφήνεια και να συνειδητοποιήσουμε ότι τα πέντε μέτωπα του αγώνα ενάντια στη μονοπολική παγκόσμια τάξη και τη δυτική ηγεμονία είναι όλα μέτωπα του δικού μας πολέμου.

Μετάφραση: Οικονόμου Δημήτριος