(अलेक्ज्याण्डर दुगिनले अमेरिकी राजनीतिमा लाकानका तीन क्रमहरूलाई लागू गर्दै भनेका छन् कि कमला ह्यारिस र डेमोक्र्याटहरूले परम्परागत संरचनाहरूलाई ध्वस्त पार्न खोजिरहेका छन्। "सायकेडेलिक ट्रम्पिज्म," जसलाई कर्टिस यार्विन, पीटर थिल, र जे.डी. भान्स जस्ता व्यक्तित्वहरू तथा अल्ट-राइटद्वारा प्रभाव पारिएको छ, दायाँबाट यसको विरोध गरिरहेको छ। दुगिनले चेतावनी दिएका छन् कि ह्यारिसको विजय मानवताको अन्त्यको कारण बन्न सक्छ।)

लाकानको विधि

हामीले अमेरिकी चुनावमा लाकानको टोपोलजी लागू गर्ने प्रयास गरौं।

लाकानको आधारभूत मोडेललाई सम्झौं। यसलाई तीन बोर्रोमियन रिङहरू वा तीन क्रमको आधारमा देखाउन सकिन्छ:

• वास्तविक (The Real)
• प्रतीकात्मक (The Symbolic)
• काल्पनिक (The Imaginary)

वास्तविकता त्यो क्षेत्र हो जहाँ प्रत्येक वस्तु पूर्ण रूपमा आफू समान हुन्छ। यो पूर्ण पहिचान (अर्थात् A = A) परिवर्तनको सम्भावनालाई पूर्ण रूपमा अस्वीकार गर्छ, अर्थात् रूपान्तरणको अवस्थामा हुने सम्भावनालाई। यसरी, वास्तविकता शुद्ध मृत्यु र शून्यता क्षेत्र हो। यहाँ कुनै परिवर्तन, गति, वा सम्बन्धहरू हुँदैनन्। वास्तविकता सत्य हो, जस्तै शून्यताको सत्य जसको कुनै विकल्प हुँदैन।

प्रतीकात्मक त्यो क्षेत्र हो जहाँ केही पनि आफू बराबर हुँदैन, तर एक चीजले सधैं अर्को कुराको प्रतीकात्मकता जनाउँछ। यो वास्तविकताबाट उम्कने उपाय हो, जुन मृत्यु र शून्यतामा गिर्नबाट जोगिन चाहने इच्छाबाट प्रेरित हुन्छ। यहीँबाट विषयवस्तु, सम्बन्धहरू, गति र रूपान्तरणहरूको जन्म हुन्छ। तर यो हमेसा स्वप्निल अवस्थामा जस्तै रहन्छ। प्रतीकात्मक अवचेतन हो। प्रतीकको सार यही हो कि यसले आफैँ बाहेक अरू कुनै कुरा जनाउँछ (कयो यो महत्त्वपूर्ण छ कि त्यो कुराले केही फरक पर्दैन, जबसम्म उ आफैँ छैन वा होइन)।

काल्पनिक त्यो क्षेत्र हो जहाँ प्रतीकात्मकको गति रोकिन्छ, तर वस्तुको मृत्यु र वास्तविकतामा त्यसको विलय बिना। काल्पनिक त्यो हो जसलाई हामी गल्तीले अस्तित्व, संसार, आफैं — प्रकृति, समाज, संस्कृति, र राजनीति ठान्छौं। यो सबैथोक हो, तर यो एउटा झूट पनि हो। काल्पनिकको प्रत्येक तत्व वास्तवमा प्रतीकात्मकको स्थिर क्षण हो। जागरूकता त्यस्तो निद्रा हो जुन आफूलाई चिन्न सक्दैन। काल्पनिकमा भएका सबै कुरा प्रतीकात्मकलाई जनाउँछन्। तर आफूलाई तथाकथित "वास्तविक"को रूपमा प्रस्तुत गर्छन्।

वास्तविकमा, A=A सत्य छ। काल्पनिकमा, A=A असत्य छ। काल्पनिकमा कुनै पनि वस्तु आफैंसँग समान हुँदैन, तर प्रतीकात्मकमा जस्तो यो स्वीकार गर्न चाहँदैन — न त आफैंलाई, न अरूलाई।

वास्तविक केही होइन। प्रतीकात्मक कहिल्यै नरोकिने बन्ने प्रक्रिया हो। काल्पनिक जमेको प्रतीकात्मकका झूटा नोड वा बि
न्दुहरूबाट बनेको छ।

लाकान र राजनीति

लाकान यस कुरामा राम्ररी जानकार थिए कि तीन आदेशको मोडेलले सुधारवाद, प्रगतिवाद, र क्रान्तिको आधारभूत रणनीतिहरूमा शंका उत्पन्न गर्छ। संयोगवश होइन कि आफ्नो युवावस्थामा उनी दक्षिणपन्थी र राजावादी थिए, र शार्ल मोराससँग नजिक थिए। १९६० को दशकमा, "नयाँ वामपन्थ" विपरीत, उनले यथास्थिति र द गॉलको शासनको समर्थन गरे। यो कुनै संयोग होइन, बरु बोर्रोमियन रिङ्स मोडेलबाट प्रत्यक्ष रूपमा उत्पन्न भएको हो।

"नयाँ बायाँपन्थी" क्रान्तिकारीहरू (लाकानको व्याख्यामा) काल्पनिक (पुरानो सामाजिक-राजनीतिक संरचना, व्यवस्था) लाई प्रतीकात्मक (असलीय, सिजोफ्रेनिक, अतिक्रमणकारी) लाई प्रतिस्थापन गर्न चाहन्थे। उनीहरूले लाकानका विचारहरूलाई उपयोगितावादी तरिकाले प्रयोग गरे — विडम्बनात्मक फ्रायडवादले काल्पनिक (व्यवस्था) को आधारभूत तर्क (A=A) लाई कमजोर बनायो। यसलाई केवल एक जमेको उन्मादको क्षणको रूपमा प्रकट गर्दै। यद्यपि, उनीहरूले यो तथ्यलाई बेवास्ता गरे कि एकपटक पुरानो काल्पनिक आलोचनाको दबाबमा (राजनीतिक, सौन्दर्यशास्त्रीय, सामाजिक वा ज्ञानमीमांसीय जुनसुकै होस्) ढल्ने वा पग्लिने बित्तिकै, प्रतीकात्मकले यसको ठाउँ लिन सक्दैन। यो तुरुन्तै नयाँ काल्पनिक बन्नेछ — उस्तै अधिनायकवादी, तानाशाही र मूर्खतापूर्ण।

उदाहरणका लागि, लाकाँले यो हरेक ठाउँमा देखे, विशेष गरी सोभियत बोल्सेभिज्ममा। बोल्सेभिकहरूले स्वतन्त्रता र समानताको आह्वानबाट सुरु गरे, तर छिट्टै नै कठोर पार्टी पदानुक्रम र हिंसाको सर्वसत्तात्मक संयन्त्रमा रूपान्तरण भए। यही कुरा क्रोमवेल वा फ्रान्सेली क्रान्तिमा पनि भयो। प्रतीकात्मकले केवल तबसम्म आफ्ना गुणहरू कायम राख्छ, जबसम्म यो अवचेतनमा रहन्छ, सपनाहरूको क्षेत्रमा। जब यो सतहमा आउँछ, यो काल्पनिकमा बदलिन्छ, मूलतः उस्तै कुरा, तर अहिले नयाँ रूपहरूमा सजिएको। सबै काल्पनिक प्रणालीहरू एक पटक प्रतीकात्मक थिए, जीवित र परिवर्तनशील, स्थायित्वमा जमिनु भन्दा पहिले।

यसरी, आजको क्रान्तिकारी भोलिको सर्वसत्तावादी, क्रूर अधिकारी र हिंसाको प्रवर्तक बन्छ। सुधारहरू (बोरोमियन रिंगहरूको सन्दर्भमा) असम्भव छन्, किनभने तिनीहरू पनि उही परिणाममा पुग्छन्। प्रतीकात्मकले कहिल्यै पनि काल्पनिकको स्थान लिन सक्दैन, चाहे कुनै पनि अवस्था किन नहोस्।

लाकानले यसो विश्वास गर्थे, र यो निष्कर्ष उनको प्रणालीबाट सिधै उत्पन्न हुन्छ।

कमला ह्यारिस र प्रतीकात्मकता

अब लागौं अमेरिकी चुनावतिर। यहाँ हामी “प्रगतिशीलहरू” (कमला ह्यारिस, डेमोक्रेटिक पार्टी) र “रूढ़ीवादीहरू” (ट्रम्प र रिपब्लिकनहरू) बीचको तिखो टकराव देख्छौं। लाकानी विश्लेषणमा भूमिकाहरू स्पष्ट देखिन्छन्: कमला ह्यारिसले उल्लङ्घनको निम्तो, विकृतिहरूको वैधता, र सबै निषेध र मान्यताहरूबाट मुक्तिलाई प्रतिनिधित्व गर्छिन्, अर्थात् प्रतीकात्मक क्षेत्रको विस्तार। डेमोक्रेटहरूको मंच एक सुव्यवस्थित पागलपनको संरचना हो: थप LGBT, थप क्यान्सिल कल्चर, थप अवैध आप्रवासी, थप लागू औषध र लिङ्ग परिवर्तन सर्जरी, पुराना आदेशहरूको थप विघटन, थप BLM र क्रिटिकल रेस थ्योरी।

निस्सन्देह, सबै पक्षबाट उपहास र आक्रामकताको सामना गर्ने मुख्य कल्पनाशील व्यक्ति डोनाल्ड ट्रम्प हुन् — "अस्वतंत्रता", "पदानुक्रम", र "पुरुष तर्क" को सामान्यीकृत आदर्श ।"

कमला ह्यारिसले प्रतीकात्मकको प्रतिनिधित्व गर्छिन्, जुन उनको अजीब भाषणहरू, अन्त्यहीन चिसो र अर्थहीन हाँसो, उनको असंगतता, र उनका अभिव्यक्तिमूलक इशाराहरूमा देखिन्छ, जसले केही सहज रूपमा बुझ्न सकिने तर अपरिभाष्य कुरातर्फ संकेत गर्छन्। ह्यारिस सक्रिय सपनाको प्रतीक हुन्। मतदाताले उनमा असम्भव सम्भव हुने र एउटा कुरा अर्कोमा सहज रूपमा बग्ने देख्छन्। तर सबै कुरा फोकस नभएको र धमिलो रहन्छ। यसलाई "प्रगति" भनिन्छ: गोरालाई  कालो भन्छन्। पूँजीपतिहरू केहि अरूमा परिवर्तन हुन्छन् ("स्टोरहरू लुट — यो नै सबै कानुन हो!"), पुरुष र महिलाहरू अस्पष्ट चाहनाका वस्तु (लाकानको “लिटल आ”) बन्छन्। जुन सँधै स्थिरताबाट टाढा रहन्छन्।

अर्को शब्दमा भन्नुपर्दा, लाकानका बोरोमियन रिङहरूको अपरिवर्तनीय संरचना सम्बन्धी आफ्नै चेतावनीको बाबजुद, डेमोक्र्याटहरूले सक्रिय रूपमा अमेरिकी काल्पनिकलाई नष्ट गर्ने प्रयास गरिरहेका छन् र यसलाई प्रतीकात्मकताले प्रतिस्थापन गर्ने प्रबल चाहना राख्छन्।

साइकेडेलिक ट्रम्पवाद र दक्षिणपन्थी सपना

फ्रोज़न लिबरल इम्याजिनरीमा, जुन खुलेआम अधिनायकवादमा परिणत भएको छ, त्यसमा कहाँ प्रतिकार भेट्न सकिन्छ? यसको जवाफ स्पष्ट छ: विपरीत ध्रुवमा, जसलाई हामी "ट्रम्पवादी प्रतीकात्मक" भन्न सक्छौं। हामीले यो रणनीतिको संकेत ट्रम्पको पहिलो राष्ट्रपतिको अभियानमा देख्यौं—अल्ट-राइट, 4chan, मेमे 'पेपे द फ्रग', सरीसृप षड्यन्त्र सिद्धान्तहरू, अराजकताको जादू, र रेप्टेलियन कन्सपेरेन्सी सिद्धान्तहरूमा। हामी यसलाई "गूढ ट्रम्पवाद" वा अझ सटीक रूपमा "साइकेडेलिक ट्रम्पवाद" भन्न सक्छौं। यदि डेमोक्र्याटहरू र तिनीहरूको उथलपुथलकारी अभ्यासहरूले कल्पना बनाएका छन्—जुन अधिनायकवादी विवेचनात्मक शक्ति संरचनाहरूमा जमेका छन्—त्यसपछि प्रतीकात्मकबाट मनोविश्लेषणात्मक आलोचनाले स्वाभाविक रूपमा रिपब्लिकनहरूलाई लक्षित गरेको छ। अवश्य पनि, सबै रिपब्लिकनहरूलाई होइन, तर सबैभन्दा स्वतन्त्र, "अविवेकी," र भ्रमित गुटहरूमा।

यहाँ हामी एउटा रोचक तस्बिरको सामना गर्छौं। डेमोक्रेट्स र रिपब्लिकनको नव-रूढ़िवादी पक्षसँग भएको शक्तिले उनीहरूलाई काल्पनिकका वाहक बनाउँछ, अर्थात्, वैश्वीकरणको व्यवस्था। तथापि, प्रतीकात्मकको पर्यायको रूपमा प्रगतिशीलता डेमोक्रेट्समा जरा गाडेको अधिनायकवादसँग ठोकिन्छ, जसले सत्तालाई कडा रूपमा समातेका छन्। डेमोक्रेट्सको कथा, जस्तोसुकै भए पनि, काल्पनिकलाई ट्रम्प — कठोर, स्त्रीलिङ्गीय मेलानिया, रिपब्लिकनहरू, र पुरानो उदार अमेरिका — को रूपमा चित्रण गर्छ, तर ठूलो प्रणालीमा, डेमोक्रेट्स नै अहिले काल्पनिकको प्रतीक बनेका छन्, जो सत्तामा कस्सिएर बसेका छन्। कमला ह्यारिस एउटा कठोर, संगठित प्रणालीको एजेन्ट हुन् — जसलाई डिप स्टेट भनिन्छ। उनी जीव होइनन्, बरु एउटा संयन्त्र हुन्, अधिकारको ठाडो श्रृंखलाको एउटा कडी। यसरी काल्पनिक व्यवस्था आफूलाई प्रकट गर्छ। प्रतीकात्मकको अपीलले यसको वास्तविक प्रकृतिलाई केवल थोरै मात्र ढाक्छ।

यो जमेको क्रमलाई पहिचान गर्न र अस्थिर बनाउन सक्षम एकमात्र आलोचना "साइकेडेलिक ट्रम्पवाद" बाट आउँछ, जसले प्रतीकात्मक कार्यको कार्यलाई बढ्दो रूपमा लिन्छ ।

यो विश्लेषण जे. डी. वान्सलाई सम्भावित उपाध्यक्ष वा ट्रम्पको वैचारिक संघर्षमा उत्तराधिकारीको रूपमा चयन गर्नुको व्याख्या गर्न मद्दत गर्दछ। वान्स अब कल्पनात्मक होइन, तर पूर्ण रूपमा प्रतीकात्मक प्रतिनिधि हुन्। उनी खुलेआम उदारवादी स्थापनाको बिरूद्ध आफ्नो लडाइँमा विशेष गरी अराजक आल्ट-राइट ब्रह्माण्डसँग संरेखित छन्। पीटर थील, कर्टिस यार्विन (मेंसियस मोल्डबग), र प्रतिभाशाली फ्रेन्च दार्शनिक रेने जिरार्ड (जसले पवित्र हिंसा बारे लेखे) जस्ता व्यक्तिहरू पारंपरिक दक्षिणपन्थी रिपब्लिकनको लागि असामान्य छन्। तिनीहरूलाई कल्पनात्मकलाई चित्रित गर्न प्रयोग गर्न सकिँदैन (जसलाई प्रगतिशीलहरूले प्रतीकात्मकता को नाममा समाप्त गर्न चाहन्छन्)।वान्समा, डेमोक्र्याट्सको मनोविश्लेषणात्मक रणनीति असफल हुन्छ, किनकि वान्स आफैं असामान्य दक्षिणपन्थी प्रतीकात्मक ध्रुवलाई व्यक्त गर्दछन्। यो सम्भव छ कि उनी यसलाई बुझ्छन् र लैकानसँग परिचित छन्। यस प्रकार, वान्सलाई उपाध्यक्षको रूपमा चयन गर्नु ट्रम्पको अभियानमा एक महत्वपूर्ण चाल हो। फेरि, अराजकताको जादू — बोरोमीयन रिङ्ग र तिनीहरूको स्वप्नील साइकेडेलिया सँगको जडान द्वारा प्रतिनिधित्व गरिएको — व्यवस्थित रूपमा खेलमा आउँछ।

लाकानको कडाइका साथ अनुसरण गर्दै, ट्रम्प-भांस गठबन्धन सुसंगत र आशापूर्ण देखिन्छ। ट्रम्प आफैलाई दायाँ पंखका मतदाताहरूलाई आकर्षित गर्ने कल्पनात्मक छवि प्रस्तुत गर्छन्। तर यसलाई दायाँ पंखको पोस्टमोडर्निज़म, सामाजिक आलोचना र "साइकेडेलिक ट्रम्पिज़म" र, विस्तारित रूपमा, भांसमा समावेश गरिएको मुक्ति दिने भ्रमले पूरा गर्छ। कुनै पनि प्रशासनमा अनिवार्य र ट्रम्पको मामलामा पारदर्शी तर्कसंगत, दिनको शासन रातको समयको मुक्त (दायाँ पंख) सपनाको मोडले सन्तुलित हुन्छ।

दायाँबायाँको अपराध

आगामी अमेरिकी चुनावमा लाकानको मोडेलको यो प्रयोगबाट हामी धेरै निष्कर्ष निकाल्न सक्छौं।

पहिलो, यसले आधुनिक विश्वव्यापीवादी उदारवादको अधिनायकवादी प्रकृतिलाई शानदार ढंगले व्याख्या गर्छ, जसलाई बेवास्ता गर्न असम्भव भएको छ ।  कल्पनालाई प्रतिकात्मकसँग प्रतिस्थापन गर्ने प्रयास असफल हुने निश्चित छ तर यसले नयाँ कल्पनालाई मात्र उत्पन्न गर्नेछ — जुन अधिक विदेशी, आक्रामक, असहिष्णु र हिंस्रक छ ।  यसैले, हामी "उदारवादी फासीवाद" को घटना देख्छौं ।”

अर्कोतर्फ, "साइकेडेलिक ट्रम्पवाद" को उदयले अर्थ राख्छ, जुन एक सीमान्त अनियमितता होइन, बरु एकदमै उचित र व्यावहारिक रणनीति हो। यदि सबै प्रकारको विचलन र रोगलाई अनुमति दिइन्छ, तर परम्परा प्रतिबन्धित छ भने, जीवनको इच्छाशक्ति र प्रतीकात्मकताको गतिशीलता सामान्य लिङ्ग र प्रजाति-आधारित दृष्टिकोणमा विशाल ऊर्जा प्रवाहित गर्दछ। परम्परा त्यसपछि क्रान्तिकारी चरित्र लिन्छ। जब परम्परा अवैध ठहरिन्छ, यसैले यो गहिरो इच्छाको वस्तु बन्ने गर्दछ। प्रगतिशीलहरूले सामाजिक-राजनीतिक र सांस्कृतिक जीवनलाई जमेको अवस्थामा राख्छन्, जसले यसलाई परायापनको अनुभव गराउँछ। यस प्रकार, नयाँ प्रतिरोध संस्कृतिले दायाँतर्फको असंगतता बनाउँछ।

चुनावमा कसले जीत्नेछ?

 भन्न गाह्रो छ, तर आक्रामक, तानाशाही प्रवृत्तिहरू भएका अभिजात वर्ग, जसले अल्पसंख्यक समूहहरूमा दाँव लगाएका छन्, असफल हुन सक्छन्। निषेधित अवस्थालाई हटाएर, तिनीहरूले कानूनी रूपमा दवाइएका सामान्यतालाई स्वचालित रूपमा आकर्षणको केन्द्र बनाउँछन्। यदि कल्पनात्मकको क्रममा, सामान्यता "अतीत" मा बस्छ — जुन प्रगतिवादी र उदारवादीहरूको आगमन अघि थियो — भने प्रतीकात्मकको क्रमको आधारमा, सामान्यता "भविष्य" मा बस्छ। सामान्यता आजको दबी र गैरकानूनी स्थिति हो, जसले भोलि विजयको आकांक्षा गर्दछ। सामान्यतया, रूढिवादीहरू भविष्यको कल्पना गर्न कठिनाइ अनुभव गर्छन्। तर "साइकेडेलिक ट्रम्पिज़म" एउटा अनौठो प्रतिक्रिया प्रस्तुत गर्छ, जसले अवचेतन र यहाँसम्म कि उल्लंघनकारी अभ्यासहरूलाई दायाँतर्फ सर्ने काम गर्छ, यसरी भविष्यको क्षेत्रमा कब्जा जमाउँछ।

निश्छलतासँग सावधान रहनुहोस्

अन्त्यमा, हामीले वास्तविकता विषयमा अझै चर्चा गरेका छैनौं — जुन बोरोमीयन अंगूठीहरूको एक हो।

यहाँ, प्रगतिशीलहरूले जटिल उपायको प्रयास गर्छन्: प्रतीकात्मकतालाई सामान्य बनाउनको प्रयास गर्दै, उनीहरूले यसको र वास्तविकताको बीचको तनावलाई हटाउन चाहन्छन्। उनीहरूले शून्यता (मृत्यु)लाई बाहिर राख्नको सट्टा आफ्नो नियन्त्रणमा ल्याउने आशा गर्छन्। यो सम्भवतः ए.आई., साइबरस्पेसमा प्रवासन, र सिंगुलैरिटीको लक्ष्य हो, जहाँ यन्त्रको आफ्नै पहिचान अब अनजाने (प्रतीकात्मक)लाई उत्तेजित गर्ने आघात प्रवाह उत्पन्न गर्ने छैन। यदि प्रतीकात्मक (जसलाई प्रगतिशीलहरूले मासुमीले विश्वास गर्छन्) ले पहिले नै काल्पनिकलाई बदलिदिएको छ भने, वास्तविकतासँगको टकरावको समस्या समाधान भएको छ। मृत्यु र यसद्वारा ल्याइने आतंकलाई विजय गर्नका लागि, जीवनलाई नै समाप्त गर्नुपर्छ। त्यसैले, ट्रांसह्युमानिज़म र यांत्रिक अमरतामा ध्यान केन्द्रित गरिएको छ, जुन विश्लेषणात्मक यथार्थवादमा अन्वेषण गरिएको विषय हो।

लोकतान्त्रिक पार्टीको अस्तित्ववादी परियोजनाले अनिवार्य रूपमा मानवताको उन्मूलनतर्फ लैजान्छ।

अमेरिकामा यी चुनावहरूले मानवताको भविष्य निर्धारण गर्नेछन्—यो अस्तित्वमा रहनेछ वा छैन। ट्रम्पको जितले तीन बोरोमियन अंगूठीहरू बीचको सन्तुलन कायम राख्नेछ। ह्यारीसको जितले तिनीहरूको अपरिवर्तनीय पतनलाई सङ्केत गर्न सक्छ।

र अन्ततः, यसो भन्नु आवश्यक छ कि लाकानका अनुसार, बोरोमियन अंगूठीहरू र तिनीहरूको तीन आदेशले मानवलाई गठन गर्दछन्।