ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΤΗΣ ΣΥΡΙΑΣ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ

Του Νίκου Λάου

Η νομιμοποίηση των γάμων των ομοφυλοφίλων, η επαναστατική πράξη απελπισίας του Ντομινίκ Βενέρ (Dominique Venner), ο οποίος αυτοκτόνησε στον καθεδρικό ναό της Notre Dame στο Παρίσι, η τραπεζοκρατορία της Ευρωζώνης και της FED, η νεοφιλελεύθερη «ορθοδοξία», καθώς και ο εμφύλιος πόλεμος στη Συρία έχουν ένα κοινό στοιχείο μεταξύ τους: σε όλες αυτές τις περιπτώσεις μπορούμε να δούμε τα σημεία του αυτοκαταστροφικού συμπλέγματος που κατατρώγει τη Δύση. Η «Παρακμή της Δύσης», την οποία, περίπου εκατό χρόνια πριν, προέβλεψε και περιέγραψε ο Γερμανός ιστορικός και φιλόσοφος Όσβαλντ Σπένγκλερ (Oswald Spengler) στο ομώνυμο βιβλίο του (Der Untergang des Abendlandes) έχει πλέον φθάσει σε τέτοιο βάθος ώστε η Δύση αρνείται τις ίδιες τις δικές της πολιτιστικές και ιστορικές καταβολές καθώς και την ίδια τη διαδικασία βιολογικής αναπαραγωγής της.

Η κρίση στη Συρία

Αποτελεί μια μορφή θεάτρου του παραλόγου το γεγονός ότι αυταρχικά καθεστώτα, όπως εκείνα της Σαουδικής Αραβίας και του Κατάρ, όπου δεν υπάρχει ούτε κλάσμα των ελευθεριών και της θρησκευτικής ανοχής που επί μακρόν χαρακτηρίζουν την κοινωνία της Συρίας, αποτελούν συμμάχους της Δύσης στη μάχη «για δημοκρατία» στη Συρία. Σύμφωνα με τη χριστιανική ανθρωπιστική οργάνωση «Open Doors», για παράδειγμα, στο Κατάρ, τα πρόσωπα που ασπάζονται τον Χριστιανισμό γίνονται κοινωνικοί παρίες και συχνά πέφτουν θύματα βίας. Οι Χριστιανοί μετανάστες εργαζόμενοι ζουν σε «εργατικές κοινότητες», όπου δεν τους επιτρέπεται να συγκεντρώνονται για λατρευτικές τελετές, και, όπως συνέβαινε στην πρωτοχριστιανική εποχή, προσεύχονται μυστικά. Στη Σαουδική Αραβία οποιαδήποτε θρησκεία εκτός του Ισλάμ απαγορεύεται και εάν μουσουλμάνος ασπαστεί τον Χριστιανισμό τιμωρείται με θάνατο.

Πολλοί μουσουλμάνοι πολίτες ευρωπαϊκών χωρών μάχονται στον πόλεμο στη Συρία στο πλευρό ριζοσπαστικών ισλαμικών δυνάμεων. Εύκολα λοιπόν φανταζόμαστε τι κουλτούρα θα φέρουν πίσω στην Ευρώπη όταν επιστρέψουν. Στις 2 Απριλίου 2013, στην ιστοσελίδα του, το επιστημονικό ινστιτούτο International Centre for the Study of Radicalisation (Διεθνές Κέντρο για τη Μελέτη της Ριζοσπαστικοποίησης) έγραψε ότι περισσότεροι από 100 τέτοιοι «εθελοντές» από τη Βρετανία μάχονται στη Συρία, περίπου ο ίδιος αριθμός από την Ολλανδία, περισσότεροι από 80 από τη Γαλλία και δεκάδες από τη Γερμανία, συνολικά 600 περίπου μουσουλμάνοι Ευρωπαίοι πολίτες μάχονται εναντίον του Άσαντ στη Συρία στο πλευρό ριζοσπαστικών ισλαμικών δυνάμεων. Επίσης το Ισραήλ υποστηρίζει την υπονόμευση της κυβέρνησης Άσαντ και, μέσω των υψιπέδων του Γκολάν, υποστηρίζει τις τρομοκρατικές μονάδες του μετώπου αλ-Νούσρα (al-Nusrah), το οποίο είναι κλάδος της Αλ Κάιντα, και μάλιστα το Ισραήλ προσφέρει στους αντάρτες που πολεμούν την κυβέρνηση Άσαντ νοσοκομειακές υποδομές στα υψίπεδα του Γκολάν.

Ο πολιτισμός στη Συρία γεννήθηκε τη 4^η χιλιετία π.Χ. Η Δαμασκός είναι η αρχαιότερη πρωτεύουσα μεταξύ όλων των σύχρονων πρωτευουσών του κόσμου. Επίσης η Συρία κατέχει εξέχουσα θέση στην ιστορία του Χριστιανισμού. Στον δρόμο προς τη Δαμασκό ο απόστολος Παύλος ασπάστηκε τον Χριστιανισμό. Στην Αντιόχεια της Συρίας οι οπαδοί του Χριστού αποκλήθηκαν για πρώτη φορά «χριστιανοί».

Από τα 23 εκατομμύρια του πληθυσμού της Συρίας σήμερα, το 86% είναι μουσουλμάνοι και το 10% χριστιανοί. Οι χριστιανοί της Συρίας έχουν τα δικά τους δικαστήρια που εκδικάζουν αστικές υποθέσεις, όπως γάμοι, διαζύγια κ.λπ. Μεταξύ των χριστιανών της Συρίας οι μισοί περίπου είναι Ορθόδοξοι, και περίπου 18% είναι Ρωμαιοκαθολικοί (κυρίως μέλη της Συροκαθολικής και της Μελχιτικής Εκκλησίας). Επίσης, στη Συρία, υπάρχουν συναθροίσεις της Αμερικανικής Αποστολικής Εκκλησίας.

Εκτός από τις μουσουλμανικές αργίες, στη Συρία, τηρούνται επίσημα και οι χριστιανικές αργίες. Στη Δαμασκό υπάρχουν πολλά χριστιανικά οικοδομικά τετράγωνα (π.χ. Μπαμπ Τουμά, αλ-Κασάα, Γκασάνι) και πολλοί χριστιανικοί ναοί. Η αρμονική συνύπαρξη των θρησκειών στη Συρία, που θα έπρεπε να προβληθεί ως παράδειγμα προς μίμηση για ολόκληρη τη Μέση Ανατολή, είναι εμφανής ακόμη και στο μεγαλειώδες Τζαμί των Ουμαγιαδών, που συγκαταλέγεται στα θαύματα της παγκόσμιας αρχιτεκτονικής και τέχνης. Στην αίθουσα προσευχής αυτού του ιστορικού τζαμιού υπάρχει ειδικό προσκίνημα στο οποίο φυλάσσεται η κεφαλή του αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή (Γιαχία), ο οποίος αποκεφαλίστηκε κατ’ εντολήν του βασιλιά Ηρώδη. Αυτό το ιερό κιμήλιο τιμάται και από τους χριστιανούς και από τους μουσουλμάνους. Επίσης ένας από τους τρεις μιναρέδες του Τζαμιού των Ουμαγιαδών είναι αφιερωμένος στον Ίσα μπιν Μαριάμ, δηλαδή στον Ιησού υιό της Μαριάμ. Επίσης αυτό το τζαμί είναι ανοικτό σε όλους τους ανθρώπους, ανεξαρτήτως θρησκευτικών πεποιθήσεων, καθημερινά, εκτός της Παρασκευής.

Ο μεγαλύτερος χριστιανικός οργανισμός στη Συρία είναι η Ορθόδοξη Εκκλησία της Αντιόχειας, η οποία ιδρύθηκε περί το 37 μ.Χ., στην Αντιόχεια της Συρίας, από τους αποστόλους Πέτρο και Παύλο. Ανέδειξε κορυφαίους χριστιανούς θεολόγους, όπως ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος και ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός. Το 1342 η έδρα του πατριάρχη μεταφέρθηκε στη Δαμασκό, όπου και βρίσκεται μέχρι σήμερα.

Ένα σημαντικό χαρακτηριστικό της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Αντιοχείας είναι η μεγάλη εγγύτητα μεταξύ των κληρικών της και του λαού. Το 1898, με την ενεργή στήριξη της Ρωσικής Αυτοκρατορικής Ορθόδοξης Παλαιστινιακής Αρχής, ο Άραβας Μελέτιος Ντουμάνι έγινε πατριάρχης Αντιοχείας και έκτοτε η Ιεραρχία αυτού του πατριαρχείου βρίσκεται κυρίως σε χέρια Αράβων.

Επίσης η Συρία είναι το μόνο μέρος στον κόσμο όπου επιβιώνει ως ομιλούμενη γλώσσα η αραμαϊκή, στην οποία μιλούσε ο Χριστός. Συκεκριμένα η αραμαϊκή ομιλείται ευρέως στην περιοχή όπου βρίσκεται η Μονή της αγίας Θέκλας της Ισαποστόλου στην πόλη Μααλούλα.

Η κρίση του χριστιανικού κόσμου

Οι χριστιανικές κοινότητες, οι χριστιανικές καταβολές του Δυτικού πολιτισμού, το πολυπολιτισμικό και πολυθρησκευτικό μοντέλο του Άσαντ και τα μεγάλα πολιτιστικά μνημεία της Συρίας μπορεί να καταστραφούν από την πολιτική της Δύσης.

Ο Γάλλος συυγραφέας Αλεξάντρ Ντελ Βαλ (Alexandre Del Valle), στο άρθρο του «La Syrie face à la solution russe (ou le retour à la case départ)», που δημοσιεύθηκε στις 20 Μαΐου 2013, στην ενημερωτική ιστοσελίδα http://www.atlantico.fr, γράφει ότι η «μετα-χριστιανική» Δύση ουδέποτε προσπάθησε να υπερασπιστεί τους χριστιανούς της Αιγύπτου, του Πακιστάν, της Νιγηρίας ή του Σουδάν και οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ αντιμετωπίζουν ακόμη τη χριστιανική Ρωσία ως τον σοβιετικό εχθρό και μάλιστα, από το 1990 και μετά, το ΝΑΤΟ έχει επιτεθεί εναντίον φιλορωσικών καθεστώτων (όπως λ.χ. η Σερβία του Μιλόσεβιτς, το Ιράκ του Σαντάμ Χουσεΐν και η Λιβύη του Καντάφι) συντασσόμενο στο πλευρό πετρελαιοπαραγωγών συμμάχων του από τον Περσικό Κόλπο και Οργανισμό του Ισλαμικού Συμβουλίου (Organization of the Islamic Conference), οι οποίοι υποστηρίζουν ένα μαχητικό σουνιτικό τόξο που εξαπλώνεται στη Βοσνία και Ερζεγοβίνη, στο Κόσοβο, στο Κουβέιτ, στη Λιβύη και τώρα στη Συρία. Τόσο ο Αλεξάντρ Ντελ Βαλ όσο και ανεξάρτητοι παρατηρητές της κρίσης στη Συρία επισημαίνουν ότι ο εμφύλιος πόλεμος καταστρέφει τις χριστιανικές κοινότητες.

Η πτώση του καθεστώτος της Δαμασκού, όπως την επιδιώκουν ΝΑΤΟϊκοί και ισραηλινοί παράγοντες, θα αποτελέσει τεράστιο, ιστορικής σημασίας, πλήγμα σε βάρος του Χριστιανισμού στη Μέση Ανατολή. Όχι μόνο διότι θα καταρρεύσουν οι χριστιανικές δομές χιλιετιών που υπάρχουν στη Συρία, αλλά και επειδή και οι χριστιανοί του Λιβάνου δεν θα μπορούν τότε να αντισταθούν στις πιέσεις που θα τους ασκήσουν ακραίοι μουσουλμανικοί παράγοντες της χώρας. Αν πέσει το καθεστώς της Δαμασκού η μόνη σημαντική χριστιανική κοινότητα που θα έχει δυνατότητες να επιβιώσει στη Μέση Ανατολή θα είναι η κοπτική κοινότητα της Αιγύπτου λόγω μεγέθους, αλλά και αυτή θα αντιμετωπίσει σκληρότερες πιέσεις.

Η χριστιανική αναγέννηση στη Ρωσία

Η Ρωσία έχει βαθιά αντίληψη της γεωπολιτικής των θρησκειών και επιδιώκει μια αναγέννηση των παραδοσιακών θρησκευτικών κοινοτήτων της Ευρασίας, σε αντίθεση προς τη «μετα-χριστιανική» πολιτική της Δύσης, η οποία οικοδομεί την παγκόσμια αυτοκρατορία του χρήματος, και σε αντίθεση προς τις σουνιτικές αυταρχικές ελίτ, που αποτελούν δημιουργήματα της Δυτικής αποικιοκρατικής και νεοαποικιοκρατικής πολιτικής.

Πέραν της ισχύος του Πατριαρχείου Μόσχας, εντός και εκτός Ρωσίας, η ρωσική φιλοσοφική και θεολογική παράδοση διαθέτει πολύ σημαντικά αποθέματα ιδεών για μια χριστιανική αναγέννηση στο πνεύμα της σύγχρονης ευρασιατικής γεωπολιτικής της Ρωσίας. Ο Ντμίτρι Μερεζκόφσκι (Dmitry Merezhkovsky, 1866-1941), εμβληματική μορφή της λεγόμενης «Αργυρής Εποχής της Ρωσικής Λογοτεχνίας» και εννέα φορές υποψήφιος για το Νομπέλ Λογοτεχνίας, αποτελεί ένα τέτοιο παράδειγμα.

Ο Μερεζκόφσκι, εκκινώντας από τη θέση της φιλοσοφικής ανθρωπολογίας ότι ο άνθρωπος είναι ζώο συμβολικό, ασχολείται με το συμβολικό σύμπαν του ανθρώπου, δηλαδή με το πνευματικό του περιεχόμενο. Γι’ αυτό ο Μερεζκόφσκι αναλύει και καταγγέλλει την πνευματική αποξήρανση του σύγχρονου Χριστιανισμού, που έγινε ένα τυποποιημένο σύστημα, γραφειοκρατικοποιήθηκε και έγινε εργαλείο εξουσιασμού, οδηγούμενος τελικά ο Χριστιανισμός σε κρίση και παρακμή. Αντίθετα ο Μερεζκόφσκι αναζητεί μια αναγέννηση του Χριστιανισμού με όρους του αρχαιοελληνικού διονυσιακού στοιχείου, ικανού να ανταποκριθεί γόνιμα στην ορμή για ζωή του νιτσεϊκού ανθρώπου.

Η Ρωσία αναζητεί μια νέα χριστιανική εκκίνηση, με κύριο σημείο τον Λόγο του Διονύσου, σε αντιδιαστολή προς τον τυποποιημένο και άγονο Χριστιανισμό που διαμορφώθηκε με κύριο σημείο τον Λόγο του Απόλλωνα και τελικά εξέπεσε σε εργαλείο λογοκρατικής και πολιτικής υποτέλειας και εν τέλει προδόθηκε από τους ίδιους τους διαχειριστές του.

Σύμφωνα με το όραμα της «Τρίτης Διαθήκης» του Μερεζκόφσκι, η Πρώτη Διαθήκη αντιστοιχεί στον Πατέρα και φορά στην Αλήθεια και στον Νόμο, η Δεύτερη Διαθήκη αντιστοιχεί στον Υιό και αφορά στην αποκάλυψη και ερμηνεία του Νόμου ως Αγάπης, ενώ η Τρίτη Διαθήκη αντιστοιχεί στο Άγιο Πνεύμα και αφορά στην απελευθέρωση της ανθρωπότητας και στην ταύτιση μεταξύ αγάπης και ελευθερίας. Αυτό το νέο και έσχατο Βασίλειο, όπου αγάπη και ελευθερία αποκαλύπτονται ως οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, οδηγεί στην αποκάλυψη του νέου ονόματος του Θεού, δηλαδή του «Θεού Απελευθερωτή», σύμφωνα με την ορολογία του Μερεζκόφσκι.

Ακολουθώντας την πνευματική κληρονομιά του Μερεζκόφσκι, του Χάιντεγγερ, του Νίτσε και του Σέλινγκ, ο Αλεξάντερ Ντούγκιν, ο οποίος σήμερα διευθύνει το Κέντρο Γεωπολιτικών Μελετών του Κρατικού Πανεπιστημίου της Μόσχας, έχει αρθρώσει ένα τριπλό φιλοσοφικό μοντέλο, που αποτελείται από τον Λόγο του Απόλλωνα, τον Λόγο του Διονύσου και τον Λόγο της Κυβέλης και μας καλεί σε μια νέα πολιτιστική εκκίνηση από τον Λόγο του Διονύσου.

Η φιλοσοφία και η θεολογία του Μερεζκόφσκι απηχούν το βαθύ μεταφυσικό απελευθερωτικό αίτημα της ρωσικής ψυχής γενικά και του ρωσικού Χριστιανισμού ειδικότερα, αποκαλύπτει τη δυναμική του ρωσικού μύθου και αρθρώνει τον ρωσικό πνευματικό λόγο-αντίλογο προς τον αυτάρεσκο μηδενισμό της Δύσης, προς το υπάρχον μοντέλο παγκοσμιοποίησης, προς τις συνιστώσες του επιθετικού σουνιτικού τόξου και προς τον σιωνιστικό κοινοτισμό.