Τι είναι η γεωσοφία; Είναι η εφαρμογή των αρχών της νοολογίας στη μελέτη του απτού πολιτισμού και των κοινωνιών. Πρόκειται για ένα είδος πολιτισμικής ανάλυσης με τη βοήθεια των μεθόδων των τριών Λόγων. Έτσι, η ιδέα της γεωσοφίας είναι η εξής - είναι κοντά σε αυτό που ονομάζεται στη φιλοσοφία και την ανθρωπολογία, "προοπτικισμός". Υπάρχει ένας ενδιαφέρων Βραζιλιάνος ανθρωπολόγος, ο Viveiros de Castro, που έχει αναπτύξει αυτή τη στάση του προοπτικισμού. Ο προοπτικισμός είναι η ιδέα ότι θεωρούμε, για παράδειγμα, ότι ο σύγχρονος δυτικός άνθρωπος πιστεύει ότι υπάρχει ένας φυσικός κόσμος και ότι υπάρχει ένας πολιτισμός κατανόησης αυτού του κόσμου. Αυτός είναι ο σύγχρονος δυτικοευρωπαϊκός πολιτισμός. Αυτό είναι το είδος της αλήθειας. Υπάρχει ο κόσμος και όλο και πιο σωστή κατανόηση αυτού του ενός κόσμου, μιας αλήθειας, και η δυτική κουλτούρα ως ένα είδος ενός δρόμου από αυτόν τον ένα κόσμο προς μια αλήθεια αυτού του κόσμου. Έτσι, αυτό είναι ένα είδος καθαρής γενοκτονίας των άλλων πολιτισμών, επειδή όλοι όσοι δεν βρίσκονται σε αυτόν τον δρόμο είναι εκτός, θεωρούνται υπανάπτυκτοι και πρέπει να αποικιστούν και να διδαχθούν να ακολουθήσουν το παράδειγμα του λευκού ανθρώπου. Αυτό είναι το αποικιοκρατικό όραμα.

Ενάντια σε αυτό, υπάρχει η λεγόμενη πολυπολιτισμική θέση ή μεταμοντέρνα θέση που επιβεβαιώνει ότι "υπάρχει ένας κόσμος. Ας είναι έτσι. Αλλά υπάρχουν πολλαπλές ερμηνείες αυτού του ενός κόσμου". Αυτή είναι η πολυπολιτισμικότητα. Δεν είναι ήδη τόσο κακό, διότι δίνει τη δυνατότητα στους άλλους να σκέφτονται διαφορετικά. Αλλά κάποιοι ανθρωπολόγοι παρατήρησαν ότι "τι συμβαίνει με αυτόν τον ένα κόσμο με διαφορετικές ερμηνείες; Γιατί είμαστε τόσο σίγουροι ότι υπάρχει ένας κόσμος; Ποια είναι η οντολογική βάση αυτού του ενός κόσμου που ερμηνεύεται διαφορετικά; Και παρατήρησαν τελικά ότι αυτός ο ένας κόσμος είναι η προβολή του σύγχρονου δυτικοευρωπαϊκού μυαλού στη φύση. Και η έννοια της φύσης είναι ευρωπαϊκή και η ερμηνεία της φύσης είναι ο σύγχρονος ευρωπαϊκός επιστημονικός κόσμος που έχουμε θεωρήσει ως δεδομένο, ως κάποια αντικειμενική πραγματικότητα που ερμηνεύεται διαφορετικά και υποκειμενικά. Αυτή είναι η πολυπολιτισμικότητα. Αυτοί οι νέοι ανθρωπολόγοι άρχισαν να δημιουργούν ένα είδος κανιβαλικής μεταφυσικής. Προσπάθησαν να καταστρέψουν αυτή την έννοια αυτού του ενός κόσμου που ερμηνεύεται διαφορετικά και να την αντικαταστήσουν με διαφορετικούς κόσμους. Μας καλούν λοιπόν να πιστέψουμε σε αυτά που λένε οι άνθρωποι διαφορετικών πολιτισμών για τους κόσμους. Όχι να λέμε "αυτή είναι η δική τους ερμηνεία για αυτόν τον κόσμο". Όχι. Αυτή είναι η σωστή περιγραφή αυτού που βλέπουν και αισθάνονται και αυτού που ζουν. Έτσι, αυτή είναι μια εντελώς νέα στάση. Και η νοολογία και η γεωσοφία είναι το πιο ριζοσπαστικό παράδειγμα αυτής της αναγνώρισης του πλήθους των κόσμων. Μιλήσαμε στην πρώτη διάλεξη για τρία σύμπαντα που συνδέονται με τους τρεις Λόγους. Αλλά θα μπορούσαμε να το τοποθετήσουμε στον κάθετο άξονα, διότι βλέπουμε αυτόν τον Λόγο σε κάθε πολιτισμό. Έτσι θα μπορούσαμε σε κάθε πολιτισμό, να εξηγήσουμε με αυτούς τους τρεις Λόγους την καθετότητα. Αλλά η γεωσοφία είναι η εφαρμογή αυτής της καθετότητας στην οριζόντια πτυχή. Δεν είναι κάθετη ερμηνεία αλλά οριζόντια ερμηνεία.

Η Γεωσοφία βασίζεται στην αρχή ότι κάθε πολιτισμός δημιουργεί τον δικό του κόσμο. Και αυτό δεν εξηγεί την οικουμένη (the universal world) γύρω από τη γη, που γυρίζει γύρω από τον άξονα. Αλλά ζώντας σε διαφορετικούς κόσμους, με ίσως επίπεδη γη ή κοίλη γη, και αν νομίζουν ότι ζουν εκεί, πρέπει να το δεχτούμε αυτό και να μην θεωρήσουμε από την αρχή ότι δεν είναι σωστή ερμηνεία της πραγματικότητας, εμείς ξέρουμε καλύτερα από αυτούς. Γιατί στην πολυπολιτισμικότητα υπάρχει ο παλιός ρατσισμός του "εμείς ξέρουμε καλύτερα από εσάς, αλλά σας αφήνουμε να μείνετε με τις ψευδαισθήσεις σας". Αυτή είναι η πολυπολιτισμικότητα. Και αυτός είναι ο πολύ-νατουραλισμός. 'Εσείς ζείτε στον κόσμο που είναι πραγματικός για εσάς και επειδή εμείς δεν μπορέσαμε να προβάλουμε πάνω σας το δικό μας όραμα, ο κόσμος σας είναι σωστός για εσάς. Ζείτε μέσα σε αυτόν τον κόσμο και όχι στην ερμηνεία του κόσμου που εμείς γνωρίζουμε καλύτερα από εσάς'. Αυτό είναι ένα είδος νέας ανθρωπολογικής προσέγγισης που βασίζεται στην αναγνώριση της αξιοπρέπειας κάθε πολιτισμού. Αν λοιπόν έτσι νομίζετε, είναι έτσι για εσάς. Και για να σας καταλάβουμε και να μιλήσουμε μαζί σας και να ασχοληθούμε μαζί σας, πρέπει να κατανοήσουμε όχι τις ψευδαισθήσεις σας αλλά την αλήθεια σας και να μπούμε στη θέση σας. Αυτό είναι πολύ σημαντικό και η γεωσοφία βασίζεται σε αυτό. Αυτή είναι η ιδέα ότι δεν έχουμε έναν χώρο, έναν χρόνο και ένα χρονοδιάγραμμα. Οι άνθρωποι από διαφορετικούς πολιτισμούς ερμηνεύουν το τοπίο τους, την ιστορία τους κ.ο.κ. με διαφορετικούς τρόπους. Εμείς ξέρουμε καλύτερα, αλλά ας έχουν την ψευδαίσθησή τους. Όχι. Η Γεωσοφία βασίζεται στο ότι περνώντας από τον πολιτισμό μας, τους ανθρώπους μας, την κουλτούρα μας στον άλλο, πρέπει πρώτα απ' όλα να ρωτήσουμε αυτούς τους ανθρώπους πώς αντιλαμβάνονται τον κόσμο και όχι να τους εξηγήσουμε ποια είναι η πραγματικότητα του κόσμου.

Αυτή είναι λοιπόν η γεωσοφία. Η γεωσοφία δεν είναι η δική μας κατανόηση της γης (geo, η δική μας κατανόηση). Είναι η ιδέα ότι σε κάθε πολιτισμό, σε κάθε σημείο, υπάρχουν διαφορετικοί κόσμοι που συνυπάρχουν στο ίδιο πλαίσιο. Ο Ντελέζ και ο Γκουαταρί, σε ένα βιβλίο τους, προσπάθησαν να το εφαρμόσουν αυτό, αλλά από τον μεταμοντέρνο, αριστερό, φιλελεύθερο, δυτικοκεντρικό τρόπο τους, μιλώντας για γεωφιλοσοφία. Προκειμένου να κάνω μια διαφορά στην προσέγγισή τους που είναι πολύ δογματική και ανοιχτή προσέγγιση της νοολογίας, εισήγαγα τη λέξη "γεωσοφία" (όχι γεω-φιλοσοφία αλλά γεω-σοφία), προκειμένου να κάνω μια διαφορά. Η έννοια της γεωσοφίας είναι η μελέτη του άλλου πολιτισμού, πρέπει να πιστεύουμε απόλυτα σε αυτό που πιστεύουν ότι είναι ο κόσμος. Όταν επιστρέφουμε, θα μπορούσαμε να επιστρέψουμε στην πίστη μας, αλλά ασχολούμενοι μαζί τους και μελετώντας τους, δεν πρέπει να τους επιβάλλουμε ή να προβάλλουμε πάνω τους το όραμά μας για την υποκειμενική και αντικειμενική πτυχή της πραγματικότητας, αλλά να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε τι είναι για αυτόν τον πολιτισμό, αρχαϊκό ή ανεπτυγμένο, βορειοαμερικανικό ή ωκεάνιο (αυστραλιανό για παράδειγμα) τι είναι ο κόσμος γι' αυτούς, αντικειμενικά και υποκειμενικά, αν έχουν κάτι τέτοιο. Ίσως να μην έχουν αντικείμενο και υποκείμενο. Η σοφία γι' αυτούς θα είναι η απουσία αντικειμένου ή υποκειμένου. Και έχω ανακαλύψει κάποιους πολιτισμούς με πολύ ιδιαίτερη απουσία υποκειμένου. Για παράδειγμα, στις παλαιοασιατικές ομάδες πολύ αρχαϊκών ανθρώπων που ζούσαν στο ακραίο βόρειο τμήμα του Τσουκότκο-Καμτσάτκα στην Ευρασία, στο βόρειο τμήμα της Ρωσίας, και επίσης στις φυλές της Βόρειας Αμερικής, υπάρχουν πολιτισμοί χωρίς την έννοια του υποκειμένου. Για εμάς είναι απίστευτο. Για τους Αφρικανούς επίσης, επειδή η πλειοψηφία του αφρικανικού πολιτισμού βασίζεται γύρω από υποκείμενο διαφορετικού είδους, εντελώς διαφορετικό από το δικό μας υποκείμενο, ως φάντασμα ή ως επιστρέφοντας πρόγονος, αλλά το υποκείμενο είναι. Με τον τρόπο τους, όχι. Σε κάθε πολιτισμό, όχι.

Αλλά υπάρχουν τόσοι πολλοί διαφορετικοί πολιτισμοί που δεν θα μπορούσαμε να φανταστούμε. Και πρέπει να τους αποδεχτούμε ως τέτοιους και να μην τους κρίνουμε, να μην προσπαθούμε να τους ιεραρχήσουμε, για παράδειγμα: ανιμισμός, φετιχισμός, όχι ακόμα ανιμισμός, ήδη φετιχισμός, όπως στην εξελικτική ανθρωπολογία. Αλλά πρέπει να τα αποδεχτούμε όπως νομίζουν ότι είναι τα πράγματα. Και αυτό θα δημιουργήσει ένα νέο όραμα για τη γη. Όχι ένας πολιτισμός όπου οι ίδιοι προσπαθούν να πάρουν την εξουσία, τους πόρους και πολεμούν ο ένας τον άλλον όπως εμείς. Αλλά, για παράδειγμα, κάποιοι άνθρωποι πολεμούν και οι άλλοι όχι. Για παράδειγμα, το βέλος. Οι άνθρωποι του πολιτισμού που ζουν δίπλα τους αρνούνται να χρησιμοποιήσουν το βέλος. Για παράδειγμα, οι ιθαγενείς της Αυστραλίας. Επειδή είναι ανήθικο να σκοτώνεις κάποιον με μιας κατεύθυνσης κίνηση. Αν σκοτώσεις, δεν σκοτώνεσαι. Έτσι, το μπούμερανγκ είναι κάτι που μπορεί να σε σκοτώσει. Χτυπάς και επιστρέφει. Αυτή είναι η ιδέα της αμοιβαιότητας, του να σκοτώνεις και να σκοτώνεσαι. Αυτό είναι ενάντια στο βέλος. Τέτοια απλά πράγματα όπως το βέλος θα μπορούσαν να αναιρεθούν, θα μπορούσαν να απορριφθούν από ηθική άποψη. Και αυτή είναι η διαφορά μεταξύ των πληθυσμών των Μελανησίων και της Αυστραλίας. Υπάρχουν τόσα πολλά πράγματα επειδή η ηθική μεταξύ του μαύρου και του πολύ παρόμοιου τύπου πολιτισμού της Παπούα, έχουν εντελώς διαφορετικό Λόγο και εντελώς διαφορετική πραγματικότητα και ζουν σε διαφορετικούς κόσμους και δεν πρέπει να τους κρίνουμε ποιος είναι πιο ανεπτυγμένος, με βέλος ή χωρίς βέλος. Θα πρέπει να κατανοήσουμε και τα δύο. Θα πρέπει να τους κατανοήσουμε με τον ίδιο τρόπο, τους Βορειοαμερικανούς. Τι κάνουν εδώ και γιατί βομβαρδίζουν το Βελιγράδι; Δεν είναι τόσο εύκολο. Το "επειδή μας μισούν" δεν είναι εξήγηση. Πώς καταλαβαίνουν τον κόσμο; Ίσως σε αυτή την περίπτωση να ξέρουμε καλύτερα πώς καταλαβαίνουν τον κόσμο. Αλλά υπάρχουν τόσοι πολλοί άνθρωποι που σκέφτονται τελείως διαφορετικά, που ζουν σε τελείως διαφορετικούς κόσμους, που θα εκπλαγούμε όταν το μάθουμε. Ο πλούτος της γεωσοφίας δεν είναι μόνο οι Αμερικανοί εναντίον όλων, όλοι καλοί και οι Αμερικανοί κακοί και ούτω καθεξής. Δεν υπάρχουν τέτοια πράγματα. Υπάρχει πλούσια πραγματικότητα χωρίς καλό και κακό, αλλά όχι μόνο με διαφορετικές επανερμηνείες της πραγματικότητας. Υπάρχουν πραγματικότητες μέσα στον κόσμο. Και αυτή είναι η ανθρωπότητα. Η ανθρωπότητα δεν είναι μόνο ένας τρόπος για μια σκέψη. Είναι πολλές σκέψεις που συνυπάρχουν με διαφορετικούς τρόπους. Μερικές φορές δραματικά αντίθετες και συγκρουσιακές και μερικές φορές πολύ ειρηνικές. Έτσι, η γεωσοφία είναι η μεθοδολογία για το πώς να περιγράψουμε τους πολιτισμούς.

Στον πρώτο τόμο έχω κάνει ένα είδος επισκόπησης, πλήρως υπάρχουσας, όλων σχεδόν των κύριων σχολών για τη μελέτη των πολιτισμών στον πληθυντικό (όχι ένας πολιτισμός αλλά πολιτισμοί) ξεκινώντας από τον Ντανιλέφσκι, τον Σπένγκλερ, τον Τόυνμπι, τον Χάντινγκτον (σύγχρονο Αμερικανό) και πολλούς άλλους. Η ιδέα είναι ότι θα πρέπει να αναγνωρίσουμε τους πολιτισμούς ως κουλτούρες και ως κόσμους, κόσμους που ορίζονται απόλυτα από τους ζωντανούς ανθρώπους και όχι από εμάς. Αυτό λοιπόν είναι ένα είδος εισαγωγής σε άλλους τόμους όπου μελετώνται συγκεκριμένοι κόσμοι ή πολιτισμοί.  Τι είναι σημαντικό εδώ με την έννοια της μεθοδολογίας; Πρώτα απ' όλα παρατήρησα ότι κάθε πολιτισμός ή λαός ή κάποια οντότητα που μοιράζεται τις κύριες πτυχές του πολιτισμού, κάποια κοινότητα, θα μπορούσαμε να την ονομάσουμε λαό, θα μπορούσαμε να την ονομάσουμε κοινωνία ή πολιτισμό, κάτι όπου οι άνθρωποι ζουν λίγο πολύ στον ίδιο κόσμο, γιατί υπάρχουν σύνορα μεταξύ των κόσμων, όχι το ίδιο όπως μεταξύ των ατόμων. Συνδέονται με τη γλώσσα για παράδειγμα, με τις θρησκείες και με άλλα πράγματα. Υπάρχουν πολλά σύνορα, αλλά μία από τις οντότητες με τις οποίες έχουμε να κάνουμε, μιλώντας για πολιτισμό ή γεωσοφία, είναι οι άνθρωποι, ή το είδος των πολιτισμών ή των πολιτισμών που είναι λίγο-πολύ ίδιοι χωρίς διαφορές, όπου υπάρχει οργανική κοινότητα γλώσσας, αξιών, ο ίδιος κόσμος. Ίσως να είναι πολύ μικρή, όπως η φυλή. Μερικές φορές είναι μεγάλος πολιτισμός με εκατομμύρια ανθρώπους μέσα. Αλλά δεν είναι τόσο σημαντική η ποσότητα. Η ποιότητα αυτού του κόσμου είναι αυτό που έχει σημασία. Κάποια συλλογική κοινότητα που μοιράζεται το ίδιο παγκόσμιο όραμα και ζει στον ίδιο κόσμο. Αυτός είναι πολιτισμός.

Και μελετώντας αυτές τις οντότητες και προσπαθώντας να φτιάξουμε ένα είδος καταλόγου αυτών των οντοτήτων, να βρούμε ένα είδος μέτρου για το τι θα μπορούσαμε να αντιμετωπίσουμε ως οντότητα ή μέρος ή υπερ-οντότητα. Αυτό είναι το ζήτημα καθώς και η ονοματολογία που συζητείται εδώ σε αυτό το βιβλίο. Και έχω καταλήξει σε ένα πιο σημαντικό συμπέρασμα ότι, ασχολούμενοι με την οντότητα, βλέπουμε πάντα τη στιγμή της νοομαχίας. Η έννοια φτάνει. Τι είναι η στιγμή της νοομαχίας; Αυτή είναι η συγκεκριμένη ισορροπία της μάχης των τριών Λόγων. Οι τρεις Λόγοι βρίσκονται σε μάχη. Είναι ξεκάθαρο. Και η συγκεκριμένη στιγμή αυτής της μάχης είναι η συγκεκριμένη ταυτότητα μιας τέτοιας οντότητας όπως η κουλτούρα ή ο πολιτισμός. Για παράδειγμα, ο Ελληνικός πολιτισμός. Αυτός βασίζεται στην κυριαρχία και τη νίκη του Λόγου του Απόλλωνα επί του Λόγου της Κυβέλης. Όλος ο Ελληνικός πολιτισμός βασίζεται σε αυτό. Υπήρχε η Πελασγική προ-Ελληνική(pre-Greek) παράδοση της Μεγάλης Μητέρας που εκπροσωπήθηκε στον Μυκηναϊκό και Μινωικό πολιτισμό. Και υπήρξε η Ελληνική(Hellenic) εισβολή με εντελώς διαφορετικές Απολλώνιες αξίες. Και ποια είναι η ταυτότητα του Ελληνικού πολιτισμού; Καταλαβαίνουμε τον Έλληνα, τη στιγμή της νοομαχίας όπου αυτός ο Λόγος του Απόλλωνα, ως του Διός, νικάει τον Πύθωνα και σκοτώνει τον Πύθωνα. Αυτός ήταν ο χρησμός της Μεγάλης Μητέρας. Αυτή είναι η στιγμή που ο Λόγος του Απόλλωνα ξεπερνά, υπερισχύει του Λόγου της Μεγάλης Μητέρας. Είναι ένα είδος νίκης στην τιτανομαχία. Ο Eλληνικός πολιτισμός βασίζεται στη στιγμή της νίκης της τιτανομαχίας. Οι Τιτάνες, οι γιοι της Μεγάλης Μητέρας, επιτίθενται στους Θεούς. Οι Θεοί αντεπιτίθενται και νικούν. Οι Θεοί νικούν. Δεν είναι πάντα έτσι. Στον Ελληνικό πολιτισμό, οι Θεοί νικούν. Οι Θεοί του Ολύμπου, ο Απόλλωνας νικά την Κυβέλη.

Και αυτός είναι επίσης ο πόλεμος της ερμηνείας. Είναι ο πόλεμος της σκέψης και της ερμηνείας κάθε είδους θρησκευτικού, πολιτιστικού συμβόλου ή πολιτικής οργάνωσης κ.ο.κ. Αυτή είναι λοιπόν η πατριαρχία που έχει νικήσει τη μητριαρχία. Και αυτό πρέπει να είναι Ελληνικό σε συγκεκριμένη στιγμή. Ο Ελληνικός πολιτισμός βασίζεται στη στιγμή της νοομαχίας. Ο άλλος πολιτισμός, για παράδειγμα ο Ιρανικός πολιτισμός, βασίζεται στην ιδέα που μοιάζει πολύ με την Ελληνική, διότι αυτή είναι η νίκη του Ωρομάσδη (του Θεού του φωτός) επί του Αχριμάν (του Θεού του σκότους). Οπότε δύο διαφορετικά ονόματα αλλά η ίδια συμμετρία, η ίδια τιτανομαχία και η ίδια νίκη. Έτσι, δύο είδη διαφορετικών πολιτισμών που βασίζονται στην παρόμοια στιγμή της νοομαχίας και με άλλο πολιτισμό εξίσου. Για να βρούμε λοιπόν ποιος είναι ο Λόγος με οριζόντιο τρόπο, στον ορίζοντα του συγκεκριμένου Ελληνικού πολιτισμού, πρέπει να ορίσουμε ποιος Λόγος, πού βρισκόμαστε στη νοομαχία. Για παράδειγμα, επειδή αναφέρουμε ότι η πλειοψηφία της Ινδο-Ερωπαϊκής κοινωνίας (Γερμανική, Κέλτικη, Ρωμαϊκή, Ελληνική, Ιρανική και Ινδική) βασίζεται στην ίδια στιγμή της Νοομαχίας. Είναι η νίκη του Λόγου του Απόλλωνα επί του Λόγου της Κυβέλης. Έχουμε την ιδέα ότι κάθε πολιτισμός βασίζεται στην ίδια στιγμή. Αυτό δεν ισχύει καθόλου. Ένα πολύ σημαντικό παράδειγμα σε αυτή την περίπτωση είναι ο Κινεζικός πολιτισμός. Ο Κινεζικός πολιτισμός είναι αρκετά διαφορετικός. Είναι ο καθαρά Διονυσιακός πολιτισμός όπου υπάρχει η ισορροπία μεταξύ του Γιν και του Γιανγκ, μεταξύ αρσενικού και θηλυκού, μεταξύ ουρανού και γης, και όχι η κυριαρχία του ουρανού επί της γης ως αξία και κανόνας. Ο κανόνας είναι η ισορροπία. Όταν υπάρχει πάρα πολύς ουρανός, εμφανίζεται τοξότης με βέλη που σκοτώνει τους ήλιους, τον ουρανό. Αρχίζει ο αυλός και εμφανίζεται ο νέος ήρωας που προσπαθεί να μειώσει την ποσότητα του κρύου νερού. Έτσι η ισορροπία είναι ο κανόνας και όχι η νίκη των Θεών επί των Τιτάνων. Έτσι το μηδενικό αποτέλεσμα είναι ο κανόνας του Κινεζικού πολιτισμού. Πρόκειται για εντελώς διαφορετική λογική. Δεν υπάρχει γραμμικός Απολλώνιος Λόγος. Υπάρχει πάντα Διονυσιακός πολιτισμός. Δεν είναι πάντα έτσι, αλλά όλα όσα γνωρίζουμε για τον Κινεζικό πολιτισμό από τον πρώτο λεγόμενο Αυτοκράτορα του Νεφρίτη μέχρι σήμερα, μέχρι τον Χου Τζιντάο (τον πραγματικό ηγέτη της Κίνας), είναι αυτή η Διονυσιακή στιγμή. Και κάθε αλλαγή ισορροπίας βρίσκεται μέσα σε αυτή τη Διονυσιακή εκδοχή. Έτσι, οι Κινέζοι ζουν σε ένα Διονυσιακό κόσμο, με λίγο περισσότερο Απολλώνιο σε κάποιες στιγμές και περισσότερο Κυβελικό σε άλλες, αλλά μέσα σε αυτή τη στιγμή. Αυτό δεν είναι το πεπρωμένο των Κινέζων. Δεν πρέπει να λέμε ότι "αυτό θα διαρκέσει για πάντα". Δεν το ξέρουμε. Ίσως να υπάρξει η αλλαγή, ίσως όχι τόσο για πάντα. Όμως, διαπιστώνουμε. Είναι διαπίστωση. Δεν είναι κανόνας. Δεν είναι νόμος. Δεν είναι η τελική αλήθεια. Είναι η στιγμή της νοομαχίας.

Επομένως, για να αντιμετωπίσουμε τους διαφορετικούς πολιτισμούς, πρέπει να ορίσουμε τη στιγμή της νοομαχίας. Αυτό είναι το πρώτο. Μετά από αυτό θα πρέπει να υποθέσουμε ότι η στιγμή της νοομαχίας μπορεί να αλλάξει. Δεν είναι παγωμένη στιγμή. Η νοομαχία στρέφεται εντός. Για παράδειγμα, προκειμένου να διατηρηθεί η Διονυσιακή ισορροπία, ο Κινεζικός πολιτισμός κατά τη διάρκεια πολλών χιλιάδων ετών εφάρμοσε και ξανά εφάρμοσε όλες τις προσπάθειες, όλες τις δυνάμεις για να συντηρήσει, να φυλάξει, να σώσει αυτή την ισορροπία, διότι αν για παράδειγμα καθόταν με σταυρωμένα τα χέρια και άφηνε το πράγμα να γίνει, η Διονυσιακή ισορροπία θα μπορούσε να ανατραπεί. Επομένως, δεν είναι εύκολο και δεδομένο ότι θα είναι πάντα Διονυσιακή. Αν σταματήσουν να είναι Κινέζοι, θα μπορούσαν να σταματήσουν να είναι Διονυσιακοί. Αν για παράδειγμα αποικιστούν ή καταστραφούν εκ των έσω, θα μπορούσαν να σταματήσουν να καταβάλλουν όλες τις υπαρξιακές τους προσπάθειες για να διατηρήσουν τα πράγματα σε αυτόν τον τρόπο του όχι υπερβολικού Γιανγκ και όχι υπερβολικού Γιν. Είναι πολύ σημαντικό. Είναι σχεδόν αγώνας για τον Λόγο του Διονύσου (Κίτρινο Διόνυσο ονομάζω αυτό το βιβλίο για τον Κινεζικό πολιτισμό). Και στα Ινδο-Ευρωπαϊκά επίσης, αν σταματήσουμε να αγωνιζόμαστε για τον Απόλλωνα θα εμφανιστεί αμέσως η Κυβέλη γιατί είναι πάντα εκεί. Θα επιτεθεί αμέσως όταν σταματήσουμε να επιβάλλουμε αυτή την Απολλώνια θέληση πάνω στην ύλη. Αυτό λοιπόν είναι πολύ σημαντικό. Η στιγμή της νοομαχίας δεν πρέπει να θεωρείται ως ένα είδος αιώνιας και δεδομένης ταυτότητας της κουλτούρας του πολιτισμού. Θα μπορούσε να αλλάξει.

Αυτό είναι το νόημα της ιστορίας, διότι η ιστορία είναι ο αγώνας του Λόγου. Και κάθε λαός έχει τη δική του εκδοχή αυτού του αγώνα. Και κάθε λαός, κάθε πολιτισμός βρίσκεται στις διαφορετικές στιγμές αυτής της νοομαχίας που ορίζεται από τις δικές του αναλογίες. Υπάρχουν λαοί με κυριαρχία της Κυβέλης ή για παράδειγμα, οι Αφρο-Ασιατικοί λαοί όπως οι Σημιτικοί, οι Αιγυπτιακοί και οι Βερβερικοί ή οι Κουσιτικοί λαοί, υπάρχει η τεράστια επιρροή και δύναμη της Κυβέλης. Θα μπορούσαν να την ξεπεράσουν από καιρό σε καιρό, αλλά αυτό είναι ένα είδος φυσικής κλίσης. Αλλά δεν είναι η μοίρα. Θα μπορούσαν να το αλλάξουν αυτό και θα μπορούσαν να δημιουργήσουν κάτι εντελώς διαφορετικό. Αλλά η ταυτότητα είναι η διαδικασία. Η ταυτότητα των ανθρώπων αλλάζει και είναι δυναμική. Έτσι, η στιγμή της νοομαχίας θα μπορούσε να είναι η ίδια ή να αλλάξει. Η αναλογία των τριών Λόγων στον ίδιο λαό και στην ίδια κοινωνία θα μπορούσε να είναι διαφορετική από την άλλη κοινωνία και θα μπορούσε να αλλάξει κατά τη διάρκεια της ιστορίας του ίδιου λαού χωρίς εθνοτική ή κοινωνική αλλαγή. Έτσι λαμβάνουμε στο τέλος, μια πολύ δυναμική και πολυεπίπεδη δομή της γεωσοφίας. Έτσι υπάρχουν οριζόντιες διαφορές μεταξύ της μιας κοινωνίας και της άλλης κοινωνίας που ζει στον άλλο γεωγραφικό χώρο, αλλά έχουν τις ίδιες ή τις διαφορετικές στιγμές νοομαχίας. Έχουν διαφορετική ταυτότητα. Ακόμη και αν μοιράζονται κάποιες στιγμές, θα μπορούσαν να εκφραστούν διαφορετικά. Στις μεταξύ τους σχέσεις, όλα αυτά είναι πολύ σημαντικά.  Η σχέση των Ελλήνων με τη στιγμή της νοομαχίας όπου η Απολλώνια όψη έχει νικήσει την Κυβελική, με τους Ιρανούς με την ίδια στιγμή της νοομαχίας όπου η Απολλώνια έχει νικήσει την Κυβελική, ήταν συγκρουσιακή. Αυτές ήταν οι δύο μορφές του Απολλώνιου Λόγου. Επειδή οι ισορροπίες, οι αναλογίες και οι συνδυασμοί ήταν διαφορετικοί. Έτσι, αν υπάρχει λίγο πολύ η ίδια στιγμή της νοομαχίας, αυτό δεν σημαίνει ότι θα υπάρχει απόλυτη συμφωνία και αντιστοιχία. Έτσι, η κατάσταση είναι διαφορετική.

Ταυτόχρονα, σε κάθε πολιτισμό ή γεωσοφική οντότητα που λαμβάνουμε υπόψη, θα μπορούσε να υπάρξει ιστορική αλλαγή. Και η αλλαγή αυτού του στοιχείου της νοομαχίας, η κυριαρχία του Λόγου του Απόλλωνα επί του Λόγου της Κυβέλης ή του Λόγου της Κυβέλης επί του Λόγου του Διονύσου ή η κυριαρχία του Διονύσου και επί των δύο και ούτω καθεξής θα μπορούσε να αλλάξει. Έτσι, η ιστορία και η κατεύθυνση αυτής της αλλαγής δεν είναι καθολική. Είναι κατά κάποιο τρόπο προϊόν της εσωτερικής δυναμικής των ανθρώπων. Έτσι έχουμε πολλούς πολιτισμούς που πηγαίνουν με πολλούς κόσμους, με πολλές διαφορετικές στιγμές νοομαχίας, που πηγαίνουν με διαφορετικούς τρόπους. Έτσι, δεν υπάρχει κανένας τρόπος για παράδειγμα. Δεν πηγαίνουμε όλοι στην Κυβέλη ή στον Απόλλωνα. Ο καθένας πηγαίνει με τον δικό του τρόπο. Αυτή είναι λοιπόν η γεωσοφία. Γεωσοφία είναι η αναγνώριση της πολλαπλότητας του πολιτισμού με κάθε έννοια στο χώρο και στο χρόνο. Έτσι, ο καθένας είναι διαφορετικός, πηγαίνει προς διαφορετικές κατευθύνσεις με διαφορετική ταχύτητα και με ανοιχτό τέλος. Συγκρίνετε αυτό με την κύρια υπάρχουσα αντίληψη της ιστορίας. Υπάρχει μόνο ένας στόχος, για παράδειγμα, με τον Χριστιανικό ή τον Μουσουλμανικό τρόπο, υπάρχει μόνο μία αλήθεια, υπάρχουν ίσως μία ή δύο δυνατότητες ή τρόποι για να φτάσει κανείς σε αυτή την αλήθεια, ο ένας λάθος και ο άλλος σωστός, και αυτό είναι όλο, και υπάρχει παγκόσμιος κανόνας. Και υπάρχει ένας χώρος, ένας χρόνος, ένα αντικείμενο, ίσως περισσότερα από ένα υποκείμενα, το ένα καλύτερο από το άλλο, φιλελεύθερο καλύτερο και όχι φιλελεύθερο χειρότερο, και αυτό είναι όλο. Και συγκρίνετε αυτή τη στενή, καθαρά ρατσιστική, καθαρά εθνοκεντρική κατανόηση της ανθρώπινης ιστορίας με αυτό που προτείνει η γεωσοφία. Η γεωσοφία προτείνει να ανακαλύψουμε τόσους πολλούς κόσμους χωρίς να εγκαταλείψουμε τη γη. Οι νέοι κόσμοι, οι άλλοι κόσμοι ζουν εδώ δίπλα μας, νέοι για εμάς. Αλλά δεν τους παρατηρούμε γιατί προβάλλουμε τη δική μας στενή οπτική ως προς αυτό. Για παράδειγμα, ο Ρώσος συγγραφέας και ευρασιατιστής Κόμης Τρουμπετζκόι είπε κάποτε "αν εξετάσουμε, για παράδειγμα, τη δομή του βιβλίου που γράφεται για το δίκαιο στη Δύση, πώς είναι το παγκόσμιο δίκαιο. Υπάρχει το Ρωμαϊκό δίκαιο. Είναι χίλιες σελίδες αφιερωμένες στο Ρωμαϊκό δίκαιο και την εξέλιξή του και δύο σελίδες για το Κινεζικό δίκαιο". Και αυτό είναι το παγκόσμιο δίκαιο χωρίς καμία αναφορά σε άλλα είδη δικαίου. Αυτή είναι λίγο-πολύ συγκρίσιμη κατάσταση με το Ρωμαϊκό δίκαιο, για παράδειγμα, το Ρωμαϊκό δίκαιο είναι το δίκαιο του δικαίου. Αλλά για να είναι παγκόσμιο δεν αρκεί να βάλει κανείς πολύ βαθιά μελετημένο το Ρωμαϊκό δίκαιο, σε σύγκριση με την πολύ επιφανειακή παρατήρηση του Κινεζικού δικαίου από την άποψη του Ρωμαϊκού δικαίου και αυτό είναι παγκόσμιο δίκαιο. Δεν είναι καθόλου παγκόσμιο δίκαιο. Είναι Ρωμαϊκό δίκαιο με δύο σελίδες Κινεζικού δικαίου ερμηνευμένο από την άποψη του Ρωμαϊκού δικαίου και δεν υπάρχει τίποτα παγκόσμιο σε αυτό.

Έτσι, η γεωσοφία είναι πρόσκληση στην πραγματική οικουμενικότητα, στην πραγματική αποδοχή του πλούτου κάθε λαού, κάθε κοινωνίας και κάθε πολιτισμού με σοβαρό τρόπο. Είναι σοβαρή πολυπολικότητα και σοβαρή ανεκτικότητα. Δεν είναι αυτό το είδος του μεταμφιεσμένου ρατσισμού που είναι η σύγχρονη φιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση που προβάλλει το αποτέλεσμα ενός μόνο πολιτισμού, του δυτικού πολιτισμού, ως παγκόσμιο, ένα από όλους τους άλλους, προσποιούμενη ότι είναι παγκόσμια επειδή δεν είναι τόσο λευκή με βάση τη μίξη. Δεν αρκεί γιατί ό,τι βλέπουμε στο μείγμα του πολιτισμού είναι ο δυτικός πολιτισμός με κάπως στιγματισμένο δέρμα. Ο Ομπάμα είναι απολύτως λευκός. Είναι λευκός υπεροπτιστής (white supremacist). Είναι λευκός σαν τον Χίτλερ. Δεν έχει τίποτα αφρικανικό πάνω του. Δεν έχει τίποτα μαύρο. Είναι αμιγώς W.A.S.P. γιατί δεν υπάρχει τίποτα που να είναι έξω από την αμερικανική αγγλοσαξονική νοοτροπία του. Είναι ημίμαυρη μαριονέτα του λευκού ανθρώπου. Και όλη η παγκοσμιοποίηση είναι το ίδιο. Είναι η μετάδοση του ίδιου πολύ στενού αποτελέσματος της σύγχρονης και μεταμοντέρνας δυτικής κουλτούρας πάνω στην ανθρωπότητα. Δεν είναι διάλογος, δεν είναι πολλαπλότητα, δεν είναι πλουραλισμός, δεν είναι ανεκτικότητα. Είναι καθαρός αποικιοκρατικός ρατσισμός βασισμένος στις πιο άγριες προκαταλήψεις και με αυτό έχουμε να κάνουμε.

Έτσι, η γεωσοφία αποκτά σε αυτή την κατάσταση, επαναστατική αποστολή να καταστρέψει αυτή τη στάση, να ανακαλύψει εκ νέου τον κόσμο, να αποαποικιοποιήσει κάθε είδους πολιτισμό, προκειμένου να δώσει το δικαίωμα στον άλλο να είναι άλλος, χωρίς να ζητά άδεια από τους παγκοσμιοποιητές, από τον Σόρος, από τους Αμερικανούς, και να επιβεβαιώσει τις ταυτότητες όπως αυτές οι ταυτότητες είναι, κακές ή καλές, αποδεκτές ή απορριπτέες, ριζοσπαστικές, εξτρεμιστικές, αρχαϊκές, βασισμένες στα ανθρώπινα δικαιώματα ή μη βασισμένες στα ανθρώπινα δικαιώματα, δεν έχει σημασία. Τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι καθαρά ρατσιστική έννοια, γιατί στο ανθρώπινο και στα δικαιώματα- αυτό είναι τα Ρωμαϊκά δικαιώματα στη σύγχρονη ερμηνεία και τη δυτική αντίληψη για το τι είναι ανθρώπινο (άρα ατομικό). Έτσι είναι φιλελεύθερη ολοκληρωτική ιδέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, επειδή δεν ρωτάνε κανέναν τι σκέφτεσαι. Για παράδειγμα, "εσείς οι Κινέζοι - τι είναι άνθρωπος;". Δεν θέτουν μόνο ερώτηση. "Θα πρέπει να είστε πιο αυστηροί στην ίδια την χορήγηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων για τους Κινέζους αντιφρονούντες σας". Αυτό είναι όλο. Αυτή είναι η πλήρης αποικιοκρατική στάση. Κανείς δεν ρωτάει τους Κινέζους τι είναι ανθρώπινο γι' αυτούς, κανείς δεν ενδιαφέρεται. Επειδή οι παγκοσμιοποιητές γνωρίζουν καλύτερα τι είναι ανθρώπινο, επειδή είναι άνθρωποι και θέτουν τις νόρμες για το τι είναι ανθρώπινο. Τι σχέση έχουν όλα αυτά με τον πραγματικό πλουραλισμό ή την πραγματική δημοκρατία ή τον πραγματικό άνθρωπο, υπάρχει καθαρός ρατσισμός. Η γεωσοφία λοιπόν είναι ενάντια σε αυτό, όχι ηθικά αλλά μεθοδολογικά γιατί είναι προοπτική που βασίζεται στην προσεκτική μελέτη του πολιτισμού χωρίς προκαταλήψεις. Έτσι, για παράδειγμα, εσείς είστε Σέρβοι, εμείς είμαστε Ρώσοι. Είμαστε Ορθόδοξοι. Είμαστε παρελθόν όλου του Χριστιανικού Ινδο-Ευρωπαϊκού πολιτισμού. Πηγαίνουμε στην κοινωνία των κανίβαλων. Προβάλλουμε την ιδέα μας. Αυτή είναι μια κακή κοινωνία γιατί τρώει ο ένας τον άλλον. Είναι σατανική, δαιμονική, διαβολική ή υπανάπτυκτη. Δεν το ζητάμε αυτό. Προσπαθούμε να τους αλλάξουμε αμέσως με την κατανόησή μας. Και αυτή είναι η ίδια πρακτική. Ασχολούμαστε με τους γείτονες, με τους μακρινούς ή κοντινούς ανθρώπους που ζουν γύρω μας και αυτό είναι η πηγή της παρεξήγησης και η πηγή σχεδόν όλων των λαθών. Ίσως είναι φυσικό αλλά είναι λανθασμένο, λανθασμένα ανθρώπινο αλλά παρ' όλα αυτά το λάθος. Πρέπει λοιπόν να το αλλάξουμε αυτό και η ιδέα είναι να μελετήσουμε την κοινωνία, αποδεχόμενοι το τι πιστεύουν τα μέλη της κοινωνίας ότι είναι η πραγματικότητα και οι αξίες και η φύση, το υποκείμενο, το αντικείμενο, η ιστορία.

Αλλά εδώ συναντάμε ένα σοβαρό μεθοδολογικό πρόβλημα. Πώς θα μπορούσαμε να μελετήσουμε διαφορετικές κοινωνίες με τις ίδιες γλώσσες, για παράδειγμα, με τα ίδια κριτήρια; Χρειαζόμαστε λοιπόν τουλάχιστον μικρά πράγματα από κοινά κριτήρια που θα μπορούσαμε να προσπαθήσουμε να εφαρμόσουμε σε διαφορετικές κοινωνίες προκειμένου να δούμε αν υπάρχει κάποια αντιστοιχία ή όχι, με ανοιχτό τρόπο. Οπότε τρεις Λόγοι, όπως εξήγησα, προσπάθησα να εφαρμόσω σε κάθε πολιτισμό, σε κάθε κουλτούρα που έχω μελετήσει, και παντού συνάντησα τα σαφή ίχνη όλων αυτών. Έτσι, αυτό είναι κάτι σοβαρά οικουμενικό, αλλά σε ανοιχτό συνδυασμό. Δεν υπάρχει ένας νόμος, αλλά είναι παρόντες και μάχονται. Ίσως λοιπόν αυτό να είναι κάτι οικουμενικό ότι υπάρχουν τρεις Λόγοι. Και υπάρχει ο αγώνας και υπάρχει ανοιχτό τέλος αυτού. Και στη γεωσοφία, προσπάθησα να βρω το άλλο κριτήριο που θα μπορούσε να είναι χρήσιμο στη μελέτη των πολιτισμών, ώστε να υπάρχει κάτι κοινό μεταξύ τους. Και πρώτα απ' όλα, ακολουθώντας τον Χάιντεγκερ και τη φαινομενολογία, επέλεξα την έννοια του υπαρξιακού ορίζοντα ή του υπαρξιακού χώρου. Τι είναι ο υπαρξιακός χώρος; Είναι το "Ντα" του Dasein. Είναι ο χώρος, όπου στα γερμανικά 'Da'. Αυτό είναι χώρος, αλλά δεν είναι ο χώρος της επιστήμης, δεν είναι ο χώρος ως έννοια. Είναι ο χώρος όπου βρίσκεται το ον. Ο υπαρξιακός χώρος είναι ο χώρος όπου είναι το σκεπτόμενο, ζωντανό ανθρώπινο ον. Και αυτός ο χώρος δεν υπάρχει χωρίς αυτό το ζωντανό σκεπτόμενο ον. Επομένως, είναι ιδιαίτερος. Δεν είναι γεωγραφικός. Είναι υπαρξιακός. Αν υπάρχει ο σκεπτόμενος άνθρωπος και η συλλογικότητα με γλώσσες, με πολιτισμό, με ρίζες, με κάποιο συμβολικό σύστημα, υπάρχει αυτός ο υπαρξιακός χώρος, ο υπαρξιακός ορίζοντας. Και όπου έχουμε την ίδια δομή του υπαρξιακού ορίζοντα, έχουμε τον ίδιο υπαρξιακό χώρο, έχουμε το ίδιο Dasein, και έχουμε τους ίδιους ανθρώπους ή την ίδια κουλτούρα. Πού είναι τα σύνορα; Εκεί αρχίζει ο άλλος.

Αυτό λοιπόν είναι πολύ σημαντικό για το πώς να διαχωρίσουμε, πώς να δημιουργήσουμε μια ονοματολογία των λαών, των κουλτούρων, των πολιτισμών. Αν εφαρμόσουμε το άλλο κριτήριο, πιο εξελιγμένο, πιο ανεπτυγμένο, θα έχουμε να κάνουμε με δευτερεύοντα αποτελέσματα αυτού που έχει ήδη κατασκευαστεί πάνω σε αυτόν τον υπαρξιακό χώρο. Αυτός ο υπαρξιακός χώρος είναι λοιπόν πολύ σημαντικός. Και αυτό συνδέεται με την έννοια της πολλαπλότητας των Daseins. Έχω μιλήσει με τον άμεσο μαθητή του Χάιντεγκερ και συνεχιστή του, τον καθηγητή Χέρμαν (στο Φράιμπουργκ της Γερμανίας). Μιλήσαμε για την πολλαπλότητα των Daseins. Είπε ότι ο Χάιντεγκερ πίστευε ότι το Dasein είναι καθολικό, ότι υπάρχει μόνο ένα Dasein (επειδή ήταν ρατσιστής). Πίστευε ότι το Γερμανικό, το Ευρωπαϊκό, το Ελληνο-Ρωμαϊκό Dasein ήταν το μοναδικό. Και παραμέρισε προσεκτικά το άλλο Dasein ως κάτι που δεν είναι Dasein. Γι' αυτόν το Dasein ήταν μόνο ένα, όπως η φιλοσοφία ήταν μόνο μία, όπως ο Λόγος ήταν μόνο ένας. Αυτός ήταν ο δυτικοευρωπαϊκός Λόγος. Είναι φυσιολογικό για σας να το αναγνωρίζετε αυτό ως απολύτως θεμιτό εθνοκεντρισμό. Ο Herrmann έχει πει "αλλά το Dasein ορίστηκε από τον Χάιντεγκερ ως οι σχέσεις με τον θάνατο και αυτός ο θάνατος είναι ο ίδιος για κάθε ζωντανό ανθρώπινο ον. Εγώ απάντησα "καθόλου. Απολύτως καθόλου. Σε τίποτα δεν είναι ο ίδιος". Κάθε πολιτισμός, κάθε Dasein έχει τη δική του σχέση με τον θάνατο. Και ακριβώς, σε αυτή τη σχέση με το θάνατο, η οποία συμφωνώ ότι είναι το σημαντικότερο χαρακτηριστικό του Dasein, αντιπροσωπεύει μια ιδιαιτερότητα και μια πρωτοτυπία του Dasein. Και αυτό το έχω μελετήσει στο βιβλίο μου για τον Χάιντεγκερ. Έχω γράψει τέσσερα βιβλία για τον Χάιντεγκερ. Το δεύτερο ονομάζεται "Μάρτιν Χάιντεγκερ: Η δυνατότητα της Ρωσικής Φιλοσοφίας", όπου έχω εφαρμόσει το κριτήριο του Χάιντεγκερ, existentiells (με s), στο ρωσικό Dasein. Και ανακάλυψα ότι τα περισσότερα από αυτά δεν λειτουργούν στη Ρωσική κατάσταση. Έχουμε διαφορετικές σχέσεις στον πυρήνα των υπαρξιακών πραγματικοτήτων με τον θάνατο, με τον Θεό, μεταξύ μας, με τον τόπο του ανθρώπου. Έτσι τα Daseins είναι πολλαπλά. Αυτό είναι πολύ σημαντικό. Και ο υπαρξιακός ορίζοντας ορίζει το φυσικό όριο του Dasein. Αυτό αντιστοιχεί, εν μέρει, με τα γεωγραφικά σύνορα. Αυτό είναι φυσιολογικό επειδή οι άνθρωποι ζουν σε κάποιο συγκεκριμένο χώρο.

Και θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε αυτόν τον υπαρξιακό ορίζοντα ως χώρο όπου ζουν οι άνθρωποι, Lebensraum(στμ: Βιότοπος, Ζωτικός Χώρος). Ταυτόχρονα, όμως, δεν θα μπορούσε να υπάρξει χωρίς τον άνθρωπο, χωρίς τους ανθρώπους, χωρίς τη γλώσσα, χωρίς την παράδοση. Αν βάλεις τον μεικτό πληθυσμό σε κάποιο χώρο δεν έχεις αυτόν τον υπαρξιακό χώρο. Δεν είναι το Dasein. Και αυτό είναι ένα πολύ δύσκολο παράδειγμα στην ιστορία μας - Ο λαός του Καλίνγκραντ από τους Ρώσους που ήταν άνθρωποι της Πρωσίας από φυλές της Βαλτικής, εισέβαλαν οι Γερμανοί, αφομοιώθηκαν, και μετά από αυτό τους πήραμε εμείς και βάλαμε τους Γερμανούς στην άκρη.  Έτσι, αυτό είναι χώρος ρωσικός, όχι τόσο γερμανικός, όχι, βαλτικός, όχι. Υπάρχει ο τόπος, οι άνθρωποι που ζουν εκεί, η κουλτούρα και η ιστορία, αλλά δεν υπάρχει Dasein. Έτσι, ένα μέρος της επικράτειας του χώρου εκκενώνεται από την υπαρξιακή πτυχή. Είναι πολύ ιδιαίτερες συνθήκες. Έχω μελετήσει την ιστορία της Σερβίας και αυτή η ιδέα της μετανάστευσης των Σέρβων δημιούργησε μια παρόμοια ιδέα για το πού βρίσκονται τα σύνορα της Σερβίας. Πού είναι οι Σέρβοι, οι φορείς της Σερβίας; Ή θα μπορούσαν οι Σέρβοι να υπάρξουν χωρίς τη σερβική μητέρα πατρίδα ή όχι; Είναι ένα ανοιχτό ερώτημα. Έτσι, αυτό είναι ένα είδος εξορίας. Άρα ασχολείται με το πρόβλημα του υπαρξιακού Dasein. Το υπαρξιακό Dasein δεν είναι το έδαφος. Και δεν είναι μόνο οι άνθρωποι. Είναι η σχέση, το Sein (ον) με τον τόπο, οι υπαρξιακές σχέσεις του όντος με τον τόπο που περνάει μέσα από τον κόσμο/λαό, μέσα από τους πολιτισμούς, μέσα από τους ανθρώπους, μέσα από τη σκέψη. Είναι μια πολύ ιδιαίτερη έννοια, αλλά είναι πολύ σημαντική για τη γεωσοφία, γιατί η γεωσοφία μελετά ακριβώς τους υπαρξιακούς ορίζοντες. Είναι οι σχέσεις του όντος με τον χώρο που περνάει μέσα από τον πολιτισμό, μέσα από τη γλώσσα, μέσα από την παράδοση, μέσα από την ταυτότητα. Αυτή λοιπόν είναι μια πολύ σημαντική κατηγορία της γεωσοφίας.

Μπορούμε να πούμε ότι μελετάμε τους ανθρώπους, αλλά όχι τους ανθρώπους, όπως μελετά η εθνολογία τους ανθρώπους, διότι η εθνολογία μελετά τους ανθρώπους από κάποια δημογραφική άποψη ή από κάποιο στατιστικό ή τυπικό υλικό. Αυτή είναι μια μελέτη του Dasein. Για παράδειγμα, αν μελετάμε τους Σέρβους, θα πρέπει να θέσουμε πρώτα το ερώτημα "τι σημαίνει να είσαι Σέρβος;" Δεν είναι εύκολο. Οποιαδήποτε τυπική απάντηση δεν είναι αρκετή. Ή οι Ρώσοι. Και εδώ αρχίζει η ποίησή μας, η φιλοσοφία μας, η φαντασία μας, οι πολιτικές μας φιλοδοξίες, όλα είναι εδώ. "Τι σημαίνει να είσαι Σέρβος". Τι σημαίνει να είσαι Ρώσος. Και δεν είναι αφηρημένο. Δεν θα μπορούσαμε να πούμε "αυτά τα πράγματα για να είσαι Σέρβος, αυτά τα πράγματα για να είσαι Ρώσος". Όχι. Δίνουμε την απάντηση μέσα από όλη την ιστορία μας, μέσα από τις νίκες μας. Για παράδειγμα, θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτή είναι η αυτοκρατορία μας. Αλλά η αυτοκρατορία μεγαλώνει και μικραίνει και για να είσαι Ρώσος, ποια είναι τα σύνορα; Και οι ήττες μας και τα λάθη μας μπορούν να είναι η απάντησή μας στο τι σημαίνει να είσαι Σέρβος ή Ρώσος. Είναι λοιπόν ένας υπαρξιακός ορίζοντας που συνδέεται με το χώρο, συνδέεται με τους ανθρώπους, αλλά όχι με υλικό τρόπο με αυτά . Έτσι, κανείς δεν μπορεί να απαντήσει στο ερώτημα τι σημαίνει να είσαι Σέρβος. Ούτε ο Άγγλος ούτε ο Ρώσος μπορούν να δώσουν ικανοποιητική απάντηση. Ίσως και οι Σέρβοι δεν μπορούν να απαντήσουν. Αλλά αυτή είναι η διαδικασία. Αυτό είναι το ανοιχτό ερώτημα της ταυτότητας, κατανοητό υπαρξιακά.

Έτσι, πρακτικό αποτέλεσμα από τη γεωσοφία, πρέπει να αρχίσουμε να μελετάμε τι είναι το σερβικό Dasein. Να θέσουμε το ερώτημα με αυτούς τους όρους, όχι να προσπαθήσουμε να βρούμε στους Σλάβους μας ταυτόσημους όρους. Με αυτόν τον τρόπο θα χαθούμε. Θα μπορούσαμε να το δεχτούμε αυτό τεχνικά. Ο Χάιντεγκερ πίστευε ότι το Dasein είναι μοναδικό. Συμφωνούμε ότι έχουμε πολλαπλότητα, πολλαπλά Daseins. Και ξεκινώντας από αυτό, θα μπορούσαμε να θέσουμε συγκεκριμένα το ερώτημα "τι σημαίνει να είσαι Σέρβος;". Και αυτό δεν είναι ένα μάταιο ερώτημα. Δεν είναι μόνο ένα σύνθημα. Είναι κάτι που εσείς και οι πρόγονοί σας έχετε πληρώσει με το αίμα, με το σώμα, με το Κοσσυφοπέδιο, με τον βασιλιά Λάζαρο, με όλη σας την ιστορία, όλη σας την ύπαρξη είναι κατά κάποιο τρόπο η επίλυση αυτού του προβλήματος του τι σημαίνει να είσαι Σέρβος. Και το μέλλον είναι εδώ. Και το μέλλον του Κοσσυφοπεδίου και των Μετόχια είναι εδώ και το μέλλον της Σερβικής ταυτότητας είναι εδώ. Και η απάντηση δεν ανήκει στο παρελθόν ή μόνο στο παρόν. Είναι ένα αιώνιο ερώτημα. Είστε Σέρβοι επειδή βρίσκεστε μέσα σε αυτόν τον υπαρξιακό ορίζοντα, επειδή λύνετε αυτό το πρόβλημα. Ίσως να μην έχει λυθεί, αλλά είσαστε μέρος αυτού. Και η κουλτούρα και η γλώσσα, και η παράδοση, και οι αξίες, και ίσως και το σώμα είναι μέρη αυτού. Έτσι, η δημιουργία των προγόνων, και το μέλλον, και τα παιδιά, και οι οικογένειες είναι όλα εγγεγραμμένα σε αυτόν τον υπαρξιακό ορίζοντα.

Νομίζω όμως ότι ο λόγος για τον οποίο χρειαζόμαστε τόσο πολύ αυτή την έννοια του υπαρξιακού ορίζοντα είναι επειδή χωρίς αυτήν δεν θα μπορούσαμε να θέσουμε σωστά τα σωστά ερωτήματα που πρέπει να λύσουμε τώρα. Διότι βλέποντας ως πληθυσμό ή για παράδειγμα το ΑΕΠ, για το πόσο εισόδημα έχουμε ή πού είναι καλύτερα να ζούμε και πού υπάρχει μεγαλύτερη δυνατότητα για κοινωνική κινητικότητα. Αν εξετάσουμε τους Σέρβους για παράδειγμα, τους Ρώσους με αυτόν τον τρόπο, θα λάβουμε εντελώς διαφορετική απάντηση που δεν θα μπορούσε να εξηγήσει απολύτως τίποτα στην ιστορία μας. Έτσι, ο υπαρξιακός ορίζοντας είναι έννοια-κλειδί για τη γεωσοφία και χωρίς αυτόν δεν θα μπορούσαμε να έρθουμε σε πραγματική μελέτη της βαθιάς ταυτότητας των οντοτήτων που προσπαθούμε να μελετήσουμε. Ο υπαρξιακός ορίζοντας είναι βασική μεθοδολογική αρχή της νοολογίας και της γεωσοφίας. Και ο δεύτερος όρος είναι επίσης πολύ σημαντικός. Αν ο υπαρξιακός ορίζοντας ασχολείται με τον λεγόμενο χώρο, αλλά ο χώρος με την έννοια του "μεταξύ", κάπου εκεί όπου βρίσκεται η ανθρώπινη σκεπτόμενη παρουσία. Είναι ο υπαρξιακός χώρος. Έτσι θα πρέπει να ασχοληθούμε και με τον υπαρξιακό χρόνο. Αυτή είναι η δεύτερη κατηγορία της γεωσοφίας. Είναι επίσης χαϊντεγκεριανή στην προέλευσή της. Ο Χάιντεγκερ στο έργο του Sein und Zeit (Χρόνος και Είναι) έχει κάνει διάκριση μεταξύ δύο γερμανικών όρων: "Geschichte" και "historische". Μεταφράζεται με τον ίδιο τρόπο. Το 'Geschichte' είναι ιστορία και το 'historisch' είναι ιστορικό. Μερικές φορές ο Χάιντεγκερ χρησιμοποιεί και τον όρο 'Seinsgeschichte'. Αυτό είναι οντο-ιστορία, η ιστορία του είναι. Και αυτό είναι ήδη ένα είδος σημαντικής αποσαφήνισης του όρου. Έτσι, 'Geschichte' ή 'Seinsgeschichte' στα γερμανικά είναι ο χρόνος που συνδέεται με το είναι. Αν για παράδειγμα το 'da' είναι ο χώρος που συνδέεται με το ον, το 'Geschichte' είναι ο χρόνος που συνδέεται με το ον. Έτσι είναι ο χρόνος του είναι ή ο υπαρξιακός χρόνος θα μπορούσαμε να τον ονομάσουμε.

Και είναι ενδιαφέρον ότι ο συνεχιστής του Χάιντεγκερ, ο μεγάλος Γάλλος φιλόσοφος Henry Corbin που είναι ο καλύτερος ειδικός στην Ισλαμική εσωτερική παράδοση, προσπαθώντας να μεταφράσει τη διαφορά μεταξύ του 'historisch' και του 'Geschichte' στα γαλλικά εισήγαγε δύο λέξεις στα γαλλικά: historique (historisch) και l'historial (Geschichte). Στα αγγλικά δεν υπάρχει τέτοια διαφορά. Στα ρωσικά και στα σερβικά επίσης, όλα είναι εννοιολογικά, έχουμε να κάνουμε με έννοια. Έτσι θα μπορούσαμε να προσπαθήσουμε να χρησιμοποιήσουμε το ιστοριακό(historical)και το ιστορικό(historic). Το ιστοριακό ουσιώδες και το ιστορικό. Είναι καθαρά ρεαλιστικό, αλλά το νόημα είναι διαφορετικό. Ας ονομάσουμε ιστοριακό το είδος της ιστορίας της ύπαρξης. Πρόκειται λοιπόν για την ιστορία του Είναι. Δεν είναι η συνέπεια των γεγονότων αλλά η συνέπεια των νοημάτων. Έτσι, το ιστοριακό είναι ένα είδος διανοητικής υπαρξιακής ανάγνωσης του ιστορικού. Το ιστοριακό είναι η οντολογική πτυχή του ιστορικού. Το ιστορικό είναι ένα γεγονός που καταγράφεται. Αλλά το ιστοριακό είναι η εξήγηση του γεγονότος. Αλλά όταν ζούμε μέσα από το ιστοριακό, δεν εξηγούμε εκ των υστέρων. Ζώντας μέσα στην ιστορία, διαπράττουμε τις πράξεις που θα μπορούσαν να είναι ιστορικές ή θα μπορούσαν να είναι ιστοριακές. Αν είναι ιστοριακές έχουν να κάνουν κάτι με το Dasein, με την ταυτότητά μας, με τις βαθιές μας ρίζες.  Υπάρχουμε ιστοριακά. Και ιστορικά, όλα τα στοιχεία που φαίνονται απ' έξω είναι καταγεγραμμένα.

Έτσι, το ιστορικό είναι κάτι που έχει να κάνει με τα γεγονότα και το ιστοριακό είναι κάτι που έχει να κάνει με το νόημα και το είναι. Και στα γαλλικά, ο Corbin χρησιμοποιεί αυτό το l'historial (ιστοριακό) ως ουσιαστικό (l'historial - το ιστοριακό). Εγώ χρησιμοποιώ στα ρωσικά, τον όρο 'историал'. Είναι πολύ παράξενη λέξη, αλλά έχει συγκεκριμένο νόημα στη γεωσοφία, στη νοομαχία. Έχουμε λοιπόν υπαρξιακό ορίζοντα, υπαρξιακό χώρο και έχουμε υπαρξιακό χρόνο. Ο υπαρξιακός χρόνος είναι η ερμηνεία της ιστορίας μας. Και αυτή είναι η δική μας ερμηνεία της ιστορίας μας. Για παράδειγμα, τα γεγονότα σε αυτή την ερμηνεία της ιστορίας μιλούν σε εμάς, στην ψυχή μας, στο αίμα μας, στο πνεύμα μας, στα πάντα. Και για άλλους, αυτό θα μπορούσε να είναι το γεγονός χωρίς καμία σημασία. Έτσι, τα επίσημα γεγονότα, οι άλλοι μετρούν αυτό το γεγονός με το δικό τους μέτρο. Και εμείς μετράμε αυτά τα γεγονότα όχι υλικά, όχι ποσοτικά, αλλά τα ζούμε μέσα από αυτά. Για παράδειγμα, ο αγώνας στο Κοσσυφοπέδιο είναι σερβικό γεγονός. Είναι βασικό κομμάτι του σερβικού ιστοριακού, όχι ιστορικού. Ιστορικά θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι η μία μάχη εναντίον της άλλης και ότι ο βασιλιάς Λάζαρος δεν ήταν τόσο μεγάλος και ούτω καθεξής. Αλλά στη μεθοδολογική σας κατανόηση του τι σημαίνει να είσαι Σέρβος, η στιγμή-κλειδί που είναι η βάση της ύπαρξης μετά το Κοσσυφοπέδιο και πριν το Κοσσυφοπέδιο, επειδή το Κοσσυφοπέδιο ήταν το τέλος κάποιου πράγματος και η αρχή κάποιου άλλου πράγματος και ο αιώνιος αγώνας για το Κοσσυφοπέδιο. Και η αιωνιότητα αυτού του γεγονότος έχει να κάνει με την υπαρξιακή πτυχή του σερβικού Dasein. Για εμάς είναι το ίδιο, για παράδειγμα, με τη μάχη της Κάλκα, ή της Πολτάβα, ή του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου. Έτσι δεν υπάρχει μόνο ένα νόημα γι' αυτό. Το νόημα αυτού του γεγονότος ανήκει στους ανθρώπους, ανήκει στο Dasein, στο Σερβικό Dasein, στο Ρωσικό Dasein, στο Αμερικανικό Dasein, στο Γαλλικό Dasein, στο Κινεζικό Dasein. Και το νόημα και η πραγματικότητα αυτού που είναι, ήταν και θα είναι εξαρτάται άμεσα από αυτές τις υπαρξιακές σχέσεις με τον χρόνο.

Ο Husserl είπε ότι ο χρόνος είναι σαν μια μελωδία. Αν ακούσεις μια νότα και μετά την άλλη νότα και την άλλη νότα, υπάρχει λογική. Έτσι, γνωρίζεις την τονικότητα, γνωρίζεις τις συγχορδίες, και όταν η νότα δεν είναι σωστή, σοκάρεσαι από αυτό. Προσπαθείς να βελτιωθείς, να παίξεις την κατάλληλη νότα, αν δεν υπάρχει η σωστή νότα. Και η επόμενη νότα είναι προκαθορισμένη από τις προηγούμενες νότες. Επειδή η ιστορία δεν είναι το γεγονός, το γεγονός, το γεγονός. Υπάρχει μελωδία. Είναι λογική. Και θα μπορούσαμε να χάσουμε τη νότα ή θα μπορούσαμε να καθυστερήσουμε. Για παράδειγμα, θα έπρεπε να υπάρχουν συγχορδίες και δεν υπάρχει συγχορδία. Και ζούμε, περιμένοντας τις συγχορδίες που ήδη προσδοκούμε. Αυτή είναι λοιπόν η ιστορία που θα έπρεπε να συμβαίνει. Αν αυτό δεν συμβεί, αυτό είναι επίσης ίσως ένα είδος εισαγωγής της σιωπής στη μελωδία, μια νέα εκδοχή της μελωδίας του Stockhausen. Αλλά αυτή είναι η μουσική. Η ιστορία είναι μουσική. Και μόνο οι άνθρωποι ή το Dasein μπορούν να κατανοήσουν αυτή την ιστορική μουσική. Δεν είναι καθολική.  Δεν θα μπορούσατε να πείτε ότι ακούτε κάτι και όλοι αποκρυπτογραφούν από το θόρυβο στην ειδική συχνότητα. Έτσι, η ιστοριακότητα κάθε λαού έχει τη δική της συχνότητα. Οι Ρώσοι ακούμε τη ρωσική μας μελωδία και την καταλαβαίνουμε πολύ καλά. Και εσείς ακούτε τη σερβική σας μελωδία, αλλά παίζονται σε διαφορετικές συχνότητες. Έτσι, από έξω είναι δύσκολο να πει κανείς αν βρίσκεστε σε καλό στάδιο, σε κακό στάδιο, αν αναπτύσσεστε ή αν βρίσκεστε σε παρακμή. Δεν υπάρχουν λοιπόν καθολικά κριτήρια στο ιστοριακό, γιατί οι σχέσεις με τον χρόνο είναι η υπαρξιακή ιδιότητα του Dasein. Και μετά από αυτό είναι ένα είδος όλων αυτών, ο υπαρξιακός ορίζοντας και ο υπαρξιακός χρόνος (το ιστοριακό) ορίζονται από τη νοομαχία, επειδή σε καμία στιγμή δεν θα μπορούσες να εκφράσεις τη μελωδία σου στην ιστορία ή την ταυτότητά σου ως λαός τοποθετημένος στο χώρο χωρίς τρεις Λόγους. Ή εσύ τους χρησιμοποιείς ή αυτοί σε χρησιμοποιούν.

Έτσι, αυτό είναι ένα είδος ισορροπίας στη δυναμική του Λόγου. Έτσι, αν ο Λόγος σας για παράδειγμα είναι επικεντρωμένος γύρω από τον Απόλλωνα και υπάρχει για παράδειγμα επερχόμενη Κυβελική στιγμή, αυτή η στιγμή είναι για εσάς, αν παραμείνετε πιστοί στον προηγούμενο Λόγο σας που θεωρείτε ότι είναι απαραίτητος. Είναι ένα είδος εμπειρίας, η δοκιμασία, από την οποία περνάτε, δεν αφομοιώνεστε. Και αυτό διαχωρίζει τους Βόσνιους από τους Σέρβους. Εκεί που ήρθαν οι Τούρκοι, ένα μέρος του Σερβικού λαού αποφάσισε ότι πρέπει να ενσωματωθεί στη νέα κατάσταση. Αυτό είναι για πάντα. Και ο άλλος πήρε, όπως ο βασιλιάς Λάζαρος, διαφορετική απόφαση. Θα πρέπει να μείνετε με την Ορθοδοξία, με την προηγούμενη ταυτότητα και να την υπερασπιστείτε μέσα στη νύχτα της Τουρκικής κυριαρχίας. Δύο αποφάσεις: να ενδώσετε ή να μείνετε με τον Λόγο. Αυτή είναι η απόφαση του λαού. Και δύο άνθρωποι, Βόσνιοι και Σέρβοι, εμφανίστηκαν μετά από αυτό. Έτσι, η διάκριση γίνεται με το βάρος του ενός Λόγου. Είναι πολύ συγκεκριμένο πράγμα. Μιλάω για το πώς πηγαίνουμε από την ίδια μελωδία, αλλά μετά από μια στιγμή θα μπορούσαμε να χωριστούμε και ο λαός θα μπορούσε να χωριστεί: Ουκρανοί, Ρώσοι, Λευκορώσοι και Αγγλοσάξονες. Υπάρχουν λοιπόν πολλά ενδιαφέροντα σημεία αυτής της διχοτόμησης αυτής της μελωδίας. Δημιουργία λοιπόν ενός νέου Dasein, νέων ανθρώπων. Και όλα αυτά συνδέονται με τη νοομαχία ως μάχη μεταξύ τριών Λόγων. Θα μπορούσαμε λοιπόν να εξηγήσουμε την ιστοριακότητα κάθε λαού και τον υπαρξιακό ορίζοντα κάθε λαού, ως ένα είδος στοιχείου, που εκφράζονται με τη βοήθεια των Τριών Λόγων ή θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε την άλλη εικόνα. Θα μπορούσαμε να αναπαραστήσουμε τους Τρεις Λόγους ως τρεις σπόρους που τοποθετούνται στα υπαρξιακά πεδία και αυτοί οι σπόροι αναπτύσσονται. Και κάποιοι από αυτούς επικρατούν, κάποιοι βρίσκονται στη σκιά, κάποιοι κερδίζουν, οι άλλοι αποτυγχάνουν. Έτσι, αυτό το υπαρξιακό έδαφος θα μπορούσε να υπάρχει και να αναπτύσσει διαφορετικούς καρπούς, αλλά οι σπόροι είναι πάντα εκεί σε αυτόν τον υπαρξιακό ορίζοντα. Και η δυναμική της ανάπτυξής τους, οι συνδυασμοί και οι συγκρούσεις τους είναι πάντα διαφορετικές και αρμόζουν μόνο σε έναν λαό με μια μόνο ιστορική. Αυτή λοιπόν είναι η ιστορία του λαού (народа история) ως κάτι το ιδιαίτερο που δεν θα μπορούσε να εξηγηθεί ή να κατανοηθεί από έξω. Η νοομαχία δεν είναι κάτι τεχνητό. Είναι η διαδικασία την οποία ζούμε. Είναι ένα είδος της ταυτότητάς μας. Και αυτή είναι η δεύτερη πολύ σημαντική πτυχή της γεωσοφίας.

Και το τελευταίο πράγμα που θα ήθελα να εξηγήσω εδώ είναι ότι ζούμε με μια πολύ ενδιαφέρουσα αντίφαση, διότι αν έχουμε πολλούς κόσμους, και πολλούς πολιτισμούς, και πολλές ταυτότητες που αναπτύσσονται προς διαφορετικές κατευθύνσεις, με διαφορετικούς τρόπους, με διαφορετικά αποτελέσματα, πώς θα μπορούσαμε πραγματικά να το καταλάβουμε αυτό, επειδή εμείς, για παράδειγμα, οι Ρώσοι, είμαστε απολύτως καθορισμένοι από το Ρωσικό Dasein και δεν θα μπορούσα να είμαι κανένας άλλος παρά Ρώσος. Αντιπροσωπεύω το Ρωσικό Dasein. Έχω μόνο ένα όραμα - το Ρωσικό όραμα, επειδή ανήκω στον υπαρξιακό μου ορίζοντα. Ζω τη στιγμή της Ρωσικής μου μελωδίας, όπως το καταλαβαίνουμε εμείς ως υπαρξιακά όντα. Και θα μπορούσα να κρίνω, για παράδειγμα, τι συμβαίνει έξω από τη Ρωσία μόνο με τα μάτια μου.  Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει και με τους Σέρβους. Δεν θα μπορούσατε να φανταστείτε τον εαυτό σας να είναι Αλβανοί, ενάντια στην πιθανότητα, συμπεριλαμβανομένου του να παίζεται σε παιχνίδι. Προσπαθούμε να χρησιμοποιήσουμε τα Οσετιανά σε μια εθνο-Κοινωνιολογική σχολή. Είπαμε "ας φανταστούμε ότι είστε ο εχθρός, είστε ο άλλος. Ας φανταστούμε ότι είστε Γεωργιανοί". Δεν μπορούσαν να το δεχτούν αυτό, ούτε στο παιχνίδι, ούτε στο παιχνίδι ρόλων. Όχι, δεν υπήρχε Γεωργιανός. Όλοι θα παίξουν τους Οσετούς. Είναι η εθνοκεντρική πτυχή που είναι ενσωματωμένη στο μυαλό του ερευνητή. Για παράδειγμα, είναι λογικό να υποθέσουμε ότι όλη η νοομαχία είναι Ρωσική οπτική των πάντων. Αυτό αντανακλά τον Ρωσικό εθνοκεντρισμό. Αυτό είναι πολύ άνετο για τους Σέρβους, αλλά ίσως δεν θα είναι τόσο άνετο για τους Κροάτες, ή τους Πολωνούς, ή τους Αμερικανούς, ή τους Τσετσένους. Πώς θα μπορούσαμε λοιπόν να λύσουμε σε αυτή την κατάσταση το πρόβλημα ότι οριοθετούμαστε από το δικό μας Dasein και πώς θα μπορούσαμε να αντιμετωπίσουμε τα άλλα Dasein που είναι μέρος αυτού του Dasein; Αυτό λοιπόν είναι ένα πολύ δύσκολο μεθοδολογικό ερώτημα, αλλά χωρίς να το απαντήσουμε δεν θα μπορούσαμε να φτάσουμε στη γεωσοφία. Αυτό θα είναι μόνο καθαρή ψευδαίσθηση για την πολλαπλότητα. Η ιδέα λοιπόν είναι το μέτρο. Έτσι, αν επιμείνουμε, για παράδειγμα, στην καθαρή καθολικότητα και αν προσπαθήσουμε να ξεπεράσουμε κάθε εθνοκεντρισμό, δεν καταλήγουμε πουθενά. Δεν έχουμε καμία θέση. Δεν υπάρχει τέτοιος υπαρξιακός χώρος και δεν υπάρχει τέτοια μελωδία που θα μπορούσε να είναι η γη για όλη την ανθρωπότητα ή την παγκόσμια ιστορία. Αυτό θα είναι το ίδιο με το παράδειγμα του Τρουμπετζκόι. Αυτό θα είναι χίλιες σελίδες για την ιστορία του πολιτισμού μας και δύο σελίδες για όλα τα άλλα. Έτσι, αυτό θα είναι μόνο η δική μας "αντικειμενική" κατανόηση της πολλαπλότητας του Dasein. Αυτό θα είναι απολύτως εθνοκεντρικό και επομένως λάθος. Έτσι, αν προσποιούμαστε ότι δημιουργούμε το σύστημα χωρίς εθνοκεντρισμό, καθολικό, αυτό θα είναι ο εθνοκεντρισμός μας σε κάποια διεστραμμένη, τιτάνια, γιγαντιαία εκδοχή.

Έτσι, το πρόβλημα όπως το λύνω, αναγνωρίζει το δικαίωμα στον εθνοκεντρισμό. Δεν θα μπορούσαμε να υπάρξουμε χωρίς εθνοκεντρισμό και προσπαθώντας να το αρνηθούμε αυτό, γινόμαστε περισσότερο εθνοκεντρικοί. Αυτό συμβαίνει επειδή η παγκοσμιοποίηση και ο φιλελευθερισμός είναι πολύ πιο ρατσιστικός από τον εθνικοσοσιαλισμό, επειδή σκέφτεται μια μοίρα, ένα πεπρωμένο για όλους. Και οι Γερμανοί ήταν ρατσιστές, αλλά προσπάθησαν να επιβάλουν τη γερμανικότητά τους σε μια λίγο πολύ περιορισμένη ποσότητα ανθρώπων. Ο λαός ήταν αντίθετος. Πολέμησαν εναντίον. Εμείς αγωνιστήκαμε και νικήσαμε. Και αυτό ήταν λίγο-πολύ περιορισμένο. Οι παγκοσμιοποιητές προσπαθούν να κάνουν το ίδιο σε παγκόσμια κλίμακα, να επιβάλουν την ταυτότητά τους, να μετατρέψουν τους πάντες σε παγκοσμιοποιητές χωρίς διακρίσεις. Προσπαθώντας να αποφύγουν τον ρατσισμό, με πρόσχημα να είναι αντιφασίστες, έγιναν οι πραγματικοί φασίστες, οι σοβαροί φασίστες, οι υπερφασίστες, επειδή προσπάθησαν να επιβάλουν με πολύ ρατσιστικό τρόπο την αντίληψή τους για το τι είναι ανθρώπινο, τι είναι καλό, τι είναι πρόοδος, τι είναι χρόνος, τι είναι τεχνολογία και ούτω καθεξής. Έτσι δεν θα μπορούσαμε να προσποιηθούμε ότι είμαστε οικουμενιστές. Αλλά δεν θα μπορούσαμε να παραμείνουμε εθνοκεντρικοί. Διότι αυτό δεν θα είναι νοομαχία αλλά ιστορία του ρωσικού Dasein ή του σερβικού Dasein. Η ιδέα για το πώς να το λύσουμε αυτό είναι να αναγνωρίσουμε τα φυσικά όρια αυτού του υπαρξιακού χώρου και τη θετική εκτίμηση του Dasein του άλλου. Θετική δεν σημαίνει ότι πρέπει να ανταλλάξουμε το δικό μας Dasein με τα Daseins των άλλων. Αλλά η θετική εκτίμηση αναγνωρίζει τα δικαιώματα του άλλου να είναι εντελώς διαφορετικός χωρίς καμία ιεραρχία. Η διαφορά θα μπορούσε μερικές φορές να προκαλέσει συγκρούσεις, αλλά αν δεν υπάρχουν συγκρούσεις, δεν είναι το πεπρωμένο της διαφορετικότητας. Δεν πρέπει λοιπόν να εξαλείψουμε τις διαφορές προς τη λεγόμενη οικουμενιστική κατεύθυνση, αλλά δεν πρέπει να υπερβάλλουμε, δεν πρέπει να θέσουμε τη δική μας αναγνωρισμένη εθνοκεντρική ταυτότητα ως κάτι που πρέπει να επιβληθεί πάνω στους άλλους. Και αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον. Αυτό για το οποίο μιλάω είναι τα σύνορα που δεν πρέπει να καθορίζονται μια για πάντα, που θα μπορούσαν να αλλάξουν επειδή οι άνθρωποι θα μπορούσαν να αναπτυχθούν, θα μπορούσαν να αλλάξουν την ταυτότητά τους. Είναι δυναμικές οντότητες. Βρίσκονται μέσα στην ιστοριακή (όχι ιστορική) διαδικασία της ισορροπίας της νοομαχίας τους. Αγωνίζονται μεταξύ τους. Αλλάζουν θρησκείες. Είναι ανοιχτοί με κάθε τρόπο, με θετικό ή αρνητικό τρόπο, με κάθε τρόπο, στις συγκρούσεις, στον πόλεμο και στην ειρήνη (πόλεμος και ειρήνη του Τολστόι). Υπάρχουν πάντα δυνατότητες. Πόλεμος και ειρήνη, που αλλάζουν. Και αυτή η μεταβαλλόμενη κατάσταση, η ταυτότητα θα μπορούσε να αλλάξει. Δεν είμαστε υποχρεωμένοι να μείνουμε απόλυτα σε μια και την ίδια στιγμή της νοομαχίας. Εξαρτάται από τόσους πολλούς παράγοντες που είναι πάντα ανοιχτό ζήτημα.

Και αν θεωρήσουμε ένα είδος  κονσέρτου αυτών των εθνοκεντρικών ομάδων, αν αναγνωρίσουμε το δικαίωμα να είμαστε εθνοκεντρικοί σε κάποια σύνορα, χωρίς να τα ξεπερνάμε, ούτε με τον οικουμενιστικό ούτε με τον καθαρά σοβινιστικό ξενοφοβικό τρόπο, αν παραμένουμε προσκολλημένοι στη δική μας ταυτότητα, υπερασπιζόμενοι την μερικές φορές, επιβάλλοντας την όταν υπάρχει η δυνατότητα, αλλά ταυτόχρονα αν αναγνωρίζουμε το εσωτερικό δικαίωμα της διαφοράς στον άλλο, δεν εξαλείφουμε τον εθνοκεντρισμό, δεν ξεπερνάμε τον εθνοκεντρισμό και δεν δοξάζουμε υπερβολικά τον εθνοκεντρισμό. Και αυτό είναι Απολλώνιες μέθοδοι, γιατί όπως το έχει περιγράψει ο Friedrich Jünger, ο αδελφός του Ernst Jünger, στο περίφημο βιβλίο του για τους Έλληνες Θεούς, "η ουσία του τιτανισμού, αυτού του Κυβελικού Λόγου, είναι να μην ξέρεις το μέτρο". Αν λοιπόν είσαι εθνοκεντρικός, είσαι ιμπεριαλιστής αποικιοκράτης. Επιβάλλεις τον εθνοκεντρισμό σου πάνω σε όλους. Αν είσαι οικουμενιστής είναι το ίδιο. Είναι τιτανισμός. Αν μείνουμε στα σύνορα δεν θα μπορούσαμε να το ξεπεράσουμε αυτό, να μην πέσουμε στο ένα ή στο άλλο, να μην προσποιούμαστε ότι είμαστε το κέντρο του κόσμου, αλλά είμαστε το κέντρο του κόσμου, ο καθένας μας. Αν δεν είμαστε το κέντρο του κόσμου, δεν είμαστε στο Dasein. Αν δεν έχουμε το κέντρο της ταυτότητάς μας, της ιερής μας επικράτειας, της παράδοσής μας, των συμβόλων μας χωρίς εκκλησίες και ιερούς τόπους, δεν είμαστε άνθρωποι. Θα πρέπει να είμαστε το κέντρο του κόσμου, αλλά θα πρέπει να αναγνωρίσουμε το δικαίωμα στους άλλους να είναι επίσης το κέντρο του κόσμου στα μάτια τους, στον κόσμο τους, στα σύνορά τους. Και τα σύνορα δεν πρέπει να είναι δίκαια. Είναι πάντα άδικα, γιατί είμαστε ζωντανά όντα. Αυτοί οι υπαρξιακοί ορίζοντες είναι ζωντανοί. Άρα δεν θα μπορούσαμε να πούμε "ας είμαστε η Μεγάλη Ρωσία και δεν θα περάσει κανείς". Έρχεται η στιγμή που κάποιος άλλος περνάει τα σύνορα. Και τα σύνορα δεν πρέπει να είναι τιτάνια. Πρέπει να είναι και ανοιχτά. Πρέπει να αγωνιστούμε για τα σύνορά μας. Πρέπει να ζούμε με τα σύνορά μας, γιατί τα σύνορά μας είναι κατά κάποιο τρόπο το σώμα μας, το δέρμα μας. Ζούμε μέσα σε αυτό. Θα πρέπει να αφήνουν κάτι να μπαίνει, κάτι να βγαίνει, όπως το δέρμα. Θα πρέπει να είναι διαφορετικά. Αλλά πρέπει να υπάρχουν. Θα πρέπει να αναγνωρίζονται με τον ξεκάθαρο και τον λογικό και τον μεταφυσικό τρόπο.  Έτσι τα σύνορα μεταξύ του ενός ορίζοντα και του άλλου, χωρίς να παριστάνουμε ότι δημιουργούμε το κοινό μέτρο, να τα βάζουμε μαζί, να ξεπερνάμε τον εθνοκεντρισμό μας.

Θα μπορούσαμε να το αποκαλέσουμε εθνοκεντρισμό που αντανακλά τον εαυτό του. Καταλαβαίνουμε ότι είμαστε το κέντρο του κόσμου και είμαστε ευχαριστημένοι με αυτό. Αλλά καταλαβαίνουμε και πρέπει να αναγνωρίσουμε το δικαίωμα να σκεφτόμαστε το ίδιο και να είμαστε το ίδιο στα άλλα σύνορα του άλλου. Αυτό είναι πολύ σημαντικό. Αυτή είναι η μόνη λύση για τη δημιουργία ισορροπημένης γεωσοφίας και του κόσμου που βασίζεται στην πολυπολικότητα, διότι διαφορετικά θα καταλήξουμε σε ένα παντελώς είδος ανθρωπισμού χωρίς την ουσία, χωρίς τη φύση, χωρίς το περιεχόμενο, καθαρή μορφή. Αυτό θα είναι εν τέλει καθαρός ρατσισμός, η άλλη πλευρά του καθαρού ρατσισμού ως καθαρός ανθρωπισμός, γιατί αν δεν συμφωνείς με τις αξίες αυτού του φιλελεύθερου ανθρωπισμού, δεν είσαι άνθρωπος και τελικά θα πρέπει να καταστραφείς, όπως συμβαίνει με τους Μουσουλμάνους ή με τους Σλάβους στην Αγγλο-Σαξονική εκδοχή. Ή προσπαθούμε να επιβάλουμε τον δικό μας εθνοκεντρισμό χωρίς να καταλαβαίνουμε το μέτρο.

Ίσως λοιπόν θα μπορούσαμε να το ονομάσουμε μετρημένο εθνοκεντρισμό, αυτοανακλαστικό εθνοκεντρισμό που αναγνωρίζει την αξιοπρέπεια αυτής της υπαρξιακής οντότητας αυτών των ανθρώπων αλλά αναγνωρίζει το δικαίωμα να έχουμε το ίδιο και για εκείνους που μας αρέσουν ή δεν μας αρέσουν. Με αυτούς που μας αρέσουν, δεν υπάρχει πρόβλημα, αλλά με αυτούς που δεν μας αρέσουν καθόλου, είναι το πρόβλημα. Για παράδειγμα, ακολουθώντας αυτό το μονοπάτι συγκεκριμένα, γράφοντας τη νοομαχία, έγραψα και εξέδωσα το βιβλίο για τη Βόρεια Αμερική, Βορειο Αμερικανικός Λόγος. Μπορείτε να φανταστείτε τη σχέση μου με τη Βορειο-Αμερικανική κουλτούρα. Απλώς τη μισώ. Αλλά με το να ασχοληθώ με τον Λόγο της Βόρειας Αμερικής, ανακάλυψα ότι ήταν μια πρόκληση για μένα. Διότι αν έγραφα τη Ρωσική εκδοχή της κριτικής του Αμερικανικού ιμπεριαλισμού και ούτω καθεξής, αυτό θα ήταν καρικατούρα. Αυτό δεν θα είναι Αμερικανικός Λόγος. Είναι κρίμα, αλλά αυτό δεν θα είναι νοομαχία. Και μπαίνοντας σε βάθος στον Αμερικανικό Λόγο, ανακάλυψα εντελώς διαφορετικά πράγματα. Άρχισα να τα καταλαβαίνω. Δεν τα εγκρίνω, αλλά τώρα τα καταλαβαίνω. Καταλαβαίνω τι κάνουν γιατί όλα ταιριάζουν στο πλαίσιο τους. Και είναι κατά κάποιο τρόπο συνεπείς στη στάση τους, στον τιτανισμό τους, στη δημιουργία ενός τεχνητού, μεταπαραδοσιακού πολιτισμού. Κάνουν αυτό που πρέπει να κάνουν. Δημιουργούν ένα είδος Αμερικανικής κοινωνίας σε παγκόσμια κλίμακα, επειδή βασίστηκε ευθής εξ αρχής σε αυτόν τον οικουμενισμό. Δεν το εγκρίνω αυτό, αλλά αυτό είναι αρκετά λογικό αν σκεφτούμε ότι υπάρχει ο Αμερικανικός κόσμος και υπάρχει ο Λόγος του Αμερικανικού κόσμου. Και το έχω εντοπίσει αυτό στην πραγματιστική φιλοσοφία, μια πολύ ιδιαίτερη φιλοσοφία, πολύ διαφορετική από την Ευρωπαϊκή φιλοσοφία. Δεν είναι καλή, δεν είναι κακή, αλλά είναι καθαρά Αμερικανική. Βασίζεται στην ανυπαρξία αντικειμένου και υποκειμένου. Πολύ ενδιαφέρον. Νομίζω ότι πέρασα το τεστ. Γιατί ασχολούμενος με τον Αμερικανικό Λόγο, δεν έγραψα έναν καραμπινάτο κριτικό τόμο για το πόσο απαίσιοι είναι και πώς πρέπει να τους πολεμήσουμε, αλλά γράφτηκε με κάποια συμπάθεια γι' αυτούς. Για μένα ήταν πραγματικά μια πρόκληση. Μετά από αυτό, θα μπορούσα να γράψω έναν τόμο της Νοομαχίας για οποιονδήποτε λαό, αφού ξεπέρασα αυτή την πρόκληση.  Για μένα ήταν πραγματικά μια πρόκληση. Μετά από αυτό, θα μπορούσα να γράψω έναν τόμο της Νοομαχίας για οποιονδήποτε άνθρωπο αφού ξεπέρασα αυτή την πρόκληση. Για παράδειγμα, μετά από αυτή τη δοκιμασία, ανακάλυψα τη λογική των Κροατών, των Πολωνών, και με μεγάλη έκπληξη διαπίστωσα ότι η Σλαβόφιλη τάση και παράδοση ξεκίνησε όχι από τους Ρώσους αλλά από τους Κροάτες. Οι Κροάτες ήταν οι πρώτοι Σλαβόφιλοι. Και οι Τσέχοι, και υπήρχε μια Σλαβοφιλική τάση στην Πολωνική παράδοση. Όχι υπέρ της Ρωσίας, αλλά οι Κροάτες ήταν Ρωσόφιλοι. Είναι πολύ περίεργο.

Υπάρχουν λοιπόν τόσα πολλά πράγματα που θα μπορούσαμε να ανακαλύψουμε ξεπερνώντας τον εθνοκεντρισμό μας και ταυτόχρονα καταστρέφοντας εντελώς τον οικουμενισμό που επιβάλλουν οι παγκοσμιοποιητές. Αυτός είναι λοιπόν ο νέος δρόμος. Δεν είναι αποκατάσταση του εθνικισμού. Δεν είναι η επιστροφή στα εθνό-κράτη. Δεν είναι ο καθαρός ρεβανσισμός η νοομαχία. Είναι ένας νέος τρόπος σκέψης που είναι νέος για τους Ρώσους, για μένα. Και νομίζω ότι αν μάθουμε να τον χρησιμοποιούμε μεθοδολογικά, θα μπορούσαμε να λύσουμε πολλές λεπτομέρειες σε πολιτικό, πολιτιστικό, επιστημονικό επίπεδο, με κάθε έννοια, και πολύ συγκεκριμένες προκλήσεις. Αυτά λοιπόν για σήμερα. Καλύψαμε σήμερα, δύο πιο σημαντικές μεθοδολογικές πτυχές της νοολογίας ως φιλοσοφικού κλάδου. Μιλήσαμε για τους τρεις Λόγους και τη γεωσοφία με τους πιο σημαντικούς όρους και έννοιες που παρουσιάστηκαν στις δύο πρώτες διαλέξεις. Και σας καλώ να το σκεφτείτε αυτό, να προσπαθήσετε να το χρησιμοποιήσετε σε συγκεκριμένη πτυχή, και να παρακολουθήσετε τις επόμενες οκτώ διαλέξεις, διότι στις επόμενες οκτώ διαλέξεις, θα εφαρμόσουμε αυτά για τα οποία μιλήσαμε σήμερα σε συγκεκριμένες περιπτώσεις, ως παραδείγματα για να δείξουμε πώς λειτουργεί όλο αυτό, διότι λειτουργεί ως συγκεκριμένα εργαλεία. Αν είναι εργαλεία, θα πρέπει να μας βοηθήσουν να κάνουμε κάτι με αυτά. Αυτά είναι όλα για σήμερα. 

μετάφραση Ρήγας Ακραίος από εδώ:  http://www.4pt.su/en/content/introduction-noomakhia-lecture-2-geosophy