Η εφαρμογή του εγελιανού μοντέλου στις πολιτικές ιδεολογίες της ευρωπαϊκής νεωτερικότητας

Από μια γενική επισκόπηση του συστήματος του Χέγκελ, γίνεται απολύτως σαφές πώς μπορεί να εφαρμοστεί σε ορισμένες πολιτικές ιδεολογίες, κυρίως στον κομμουνισμό και τον φιλελευθερισμό.

Είναι γνωστό και δεν χρειάζεται καμία απόδειξη ότι ο Μαρξ έχτισε το σύστημά του πάνω στη φιλοσοφία του Χέγκελ. Η αναδόμηση της ιστορίας από τον Μαρξ, αν και εισάγει τον παράγοντα της τάξης στη βάση της ανάλυσης, σε γενικές γραμμές, επαναλαμβάνει πλήρως το σενάριο του Χέγκελ. Η μόνη διαφορά είναι ότι στην υλιστική και ταξική θεωρία του Μαρξ, η οποία αποκλείει την πρωτοκαθεδρία της ιδέας καθ' εαυτήν και ξεκινά την οικοδόμηση του δικού της συστήματος από το δεύτερο μέλος της διαλεκτικής αλυσίδας - από τη Φύση, από την αντίθεση, "το τέλος της ιστορίας" δεν γίνεται η παγκόσμια αυτοκρατορία (das Reich) αλλά μια διεθνής αταξική κοινωνία - ο κομμουνισμός.

Ωστόσο, ο Μαρξ προηγείται επίσης του κομμουνισμού με μια φάση του καπιταλισμού, ο οποίος πρέπει πρώτα να γίνει παγκόσμιο φαινόμενο. Σε αυτό επέμειναν οι Ευρωπαίοι μαρξιστές, οι οποίοι αρνήθηκαν την επανάσταση των μπολσεβίκων στη Ρωσία ως παράδειγμα αυθεντικού μαρξισμού, και αργότερα οι τροτσκιστές, οι οποίοι ήρθαν σε ρήξη με τον Στάλιν και, όπως και οι Ευρωπαίοι σοσιαλδημοκράτες, καταδίκασαν την ΕΣΣΔ ως "διαστροφή του μαρξισμού". Έτσι, ένα ορισμένο ανάλογο της παγκόσμιας αυτοκρατορίας (das Reich) προβλεπόταν και στον αριστερό εγελιανισμό, ως πρόδρομος της παγκόσμιας προλεταριακής επανάστασης, της οικοδόμησης του παγκόσμιου καπιταλισμού.

Με αυτόν τον τρόπο ερμηνεύτηκε ο Χέγκελ από τους φιλελεύθερους θεωρητικούς - τον Kojève και τον Φουκουγιάμα. Απορρίπτοντας φυσικά τη μαρξιστική επανάσταση και την ταξική προσέγγιση, πίστευαν ότι "το τέλος της ιστορίας" θα επέλθει μέσω της ενοποίησης της ανθρωπότητας σε ένα ενιαίο παγκόσμιο υπερκρατικό σύστημα. Αυτό θα ήταν η πλήρης νίκη του καπιταλισμού και του αστικού διεθνισμού. Αλλά σε αντίθεση με τους μαρξιστές, αρνούνταν τις τάξεις, πιστεύοντας ότι η μεσαία τάξη θα εξαπλωνόταν σταδιακά σε όλη την ανθρωπότητα και η ισότητα θα επιτυγχανόταν με εξελικτικά και όχι επαναστατικά μέσα. Η πλανητική παγκοσμιοποίηση που οι μαρξιστές ισχυρίζονται πριν από την παγκόσμια επανάσταση και οι φιλελεύθεροι θεωρούν ήδη το ίδιο το "τέλος της ιστορίας", αντιστοιχεί, ωστόσο, ακριβώς στην κοινωνία των πολιτών του Χέγκελ, την οποία θεωρούσε ως διαλεκτική στιγμή που προηγείται της εμφάνισης του κράτους. Έτσι, τόσο οι φιλελεύθεροι όσο και οι μαρξιστές διαστρεβλώνουν ποιοτικά το σύστημα του Χέγκελ αρνούμενοι να αναγνωρίσουν στο εγελιανό κράτος τη μορφή του Πνεύματος, ποιοτικά ανώτερη από την κοινωνία των πολιτών. Σύμφωνα με τον Χέγκελ, τα ηθικά άτομα, που έχουν τις ρίζες τους στην οικογένεια και αναγνωρίζουν την αρνητική στιγμή της αλλοτρίωσης στην κοινωνία, η οποία αποτελείται από πολλές οικογένειες, θα πρέπει εκούσια (ή ακριβέστερα υπό την επίδραση του πνεύματος που δρα μέσα τους) να ξεπεράσουν αυτή τη φάση και μέσω της άρνησης της άρνησης, δηλαδή μέσω της άρνησης (υποβιβασμού) της κοινωνίας των πολιτών, να μεταβούν σε μια συνταγματική μοναρχία. Ωστόσο, οι φιλελεύθεροι παραμένουν στο επίπεδο της δεύτερης διαλεκτικής στιγμής - στην κοινωνία των πολιτών, ξεπερνώντας την οικογένεια (γι' αυτό και η σταδιακή κατάργηση της οικογένειας στον μαρξισμό και τον φιλελευθερισμό), αλλά δεν ξεπερνούν το ξεπερασμένο, δηλαδή τον καπιταλισμό και την αστική δημοκρατία. Έτσι, παραμένουν στη σφαίρα που προηγείται της κατανόησης του κράτους ως τέτοιου από τον Χέγκελ, δηλαδή ως στιγμής της ανόδου του Πνεύματος. Επομένως, ακόμη και προσανατολισμένοι προς την αρχή του Χέγκελ για το "τέλος της ιστορίας", προσπερνούν την πιο ουσιαστική στιγμή ολόκληρου του εγελιανού συστήματος - το κράτος. Ο Χέγκελ επιμένει ότι η μοναρχία δεν προηγείται της κοινωνίας των πολιτών, αλλά την ακολουθεί - τουλάχιστον η μοναρχία για την οποία μιλάει στο σύστημά του. Η κοινωνία των πολιτών ακυρώνει ιστορικά τον παλαιό τύπο μοναρχίας, τον οποίο ο Χέγκελ δεν αναφέρει καθόλου στην εκδίπλωση του Πνεύματος στο πεδίο της ηθικής. Προηγείται όμως ακριβώς της φιλοσοφικής μοναρχίας, της κατάστασης του Πνεύματος.

Από αυτό μπορούμε να συμπεράνουμε ότι τόσο οι φιλελεύθερες όσο και οι μαρξιστικές ερμηνείες του Χέγκελ αποκλίνουν σημαντικά από το σύστημά του στο πεδίο του κράτους και του νόμου, πράγμα που σημαίνει ότι η ερμηνεία τους για το "τέλος της ιστορίας" διαστρεβλώνει σοβαρά την εγελιανή σκέψη και δεν περιλαμβάνει κατ' αρχήν την εγελιανή οντολογία του κράτους. Και για τον ίδιο τον Χέγκελ, ακριβώς από αυτή την οντολογία του κράτους (der Staat) ως στιγμής του ανερχόμενου Πνεύματος αναδύεται το νόημα του "τέλους της ιστορίας". Αν αντιληφθούμε το "τέλος της ιστορίας" ως τη διεθνοποίηση της κοινωνίας των πολιτών, περιλαμβάνοντας ή αποκλείοντας το ταξικό κριτήριο του μαρξισμού, αλλάζουμε εντελώς ολόκληρη τη δομή της εγελιανής φιλοσοφίας της ιστορίας, μη φτάνοντας ποτέ σε εκείνη την περίπτωση όπου συντελείται η σύνθεση της ηθικής σφαίρας και δημιουργείται μια φιλοσοφική μοναρχία (όχι ακόμη μια παγκόσμια αυτοκρατορία), το κράτος του Πνεύματος.

Οι δεξιοί εγελιανοί, όπως ο Τζιοβάνι Τζεντίλε, ήταν πολύ πιο κοντά στον Χέγκελ. Τοποθετούν την έννοια του κράτους ακριβώς στο εγελιανό πλαίσιο και βλέπουν σε αυτό την υποταγή της κοινωνίας των πολιτών. Ένα τέτοιο κράτος υποτίθεται ότι θα ήταν μετα-αστικό, μετα-καπιταλιστικό.

Παραδόξως, οι Ρώσοι Μπολσεβίκοι αποδείχθηκαν επίσης κοντά στον Χέγκελ, ανακοινώνοντας αρχικά τη δυνατότητα μιας προλεταριακής επανάστασης σε μια χώρα και στη συνέχεια, υπό τον Στάλιν, για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού επίσης σε μια χώρα. Έτσι, στην αριστερή εκδοχή, εμφανίστηκε η θεωρία και η πρακτική της δημιουργίας ενός μετα-αστικού κράτους, στο οποίο η κοινωνία των πολιτών ξεπερνιέται. Αν θεωρήσουμε το σύστημα που προέκυψε υπό τον Στάλιν ως μια αυθόρμητη "μοναρχία", αυτό θα ανταποκρινόταν αρκετά στην εγελιανή λογική.

Τι είναι το κράτος του Χέγκελ;

Να λοιπόν πού καταλήγουμε. Στο σύστημα του Χέγκελ, όταν συζητάμε για το κράτος ως το αποκορύφωμα της ηθικής εκδίπλωσης του Πνεύματος, δεν αναφέρεται σε οποιοδήποτε κράτος αλλά συγκεκριμένα σε ένα κράτος στο οποίο η κοινωνία των πολιτών υποβιβάζεται, ξεπερνιέται. Ακριβώς ανάμεσα σε τέτοια κράτη - μεταδημοκρατικές (συνταγματικές) μοναρχίες - εγκαθιδρύεται το σύστημα των διεθνών σχέσεων.

Σε αυτές τις σχέσεις έγκειται μια κρίσιμη φιλοσοφική στιγμή. Από τη μία πλευρά, η παρουσία ενός άλλου κράτους αποδυναμώνει τον βαθμό φιλοσοφικής γενίκευσης που επιτυγχάνει το Πνεύμα σε κάθε ξεχωριστό κράτος. Η παρουσία άλλων κρατών υπογραμμίζει την ανεπάρκεια και τη μη τελειότητα μιας τέτοιας έκφρασης. Ως εκ τούτου, το σύστημα των διεθνών σχέσεων αντιπροσωπεύει μια άρνηση. Το Πνεύμα στη διεθνή πολιτική αναγνωρίζει τα όριά του, δηλαδή τη μορφή και τη σχετικότητά του. Αυτή είναι η φιλοσοφική αιτιολόγηση του πολέμου - είναι το έργο της αρνητικής στιγμής.

Ωστόσο, την ίδια στιγμή, η διεθνής πολιτική αποκτά το ύψιστο φιλοσοφικό νόημα, διότι εδώ εκτυλίσσεται η προτελευταία πράξη, ακολουθούμενη από την επίτευξη του "τέλους της ιστορίας", δηλαδή την τελική διαμόρφωση του Πνεύματος που γίνεται απόλυτο. Ως εκ τούτου, δεν υπάρχει τίποτα βαθύτερο και ουσιαστικότερο από τις διεργασίες που συμβαίνουν στις διεθνείς σχέσεις σε αυτό το διαλεκτικό στάδιο. Οι διεθνείς σχέσεις αντιπροσωπεύουν ακριβώς τη στιγμή του Πνεύματος, τόσο αποφασιστική που σε αυτήν διαδραματίζεται η μοίρα του πώς και σε ποια βάση θα οικοδομηθεί η τελευταία αυτοκρατορία του Πνεύματος (Ράιχ).

Εδώ πλησιάζουμε στην αποθέωση του πιο ηθικού βασιλείου, στην κορύφωσή του. Σύμφωνα με τον Χέγκελ, όλη η ιστορία είναι μια κίνηση προς αυτόν τον στόχο - προς την παγκόσμια αυτοκρατορία (das Reich) του νοήματος, και οι διεθνείς σχέσεις γειτνιάζουν στενά με αυτό. Αυτή είναι η στιγμή στην οποία το μέλλον ρίχνει την πιο πυκνή σκιά του (adumbratio κατά τον Husserl).

Παραδείγματα οιονεί εγελιανών κρατών στον εικοστό αιώνα

Προηγουμένως παρατηρήσαμε ότι ούτε οι κομμουνιστικές ούτε οι φιλελεύθερες αναγνώσεις του Χέγκελ θα μπορούσαν να μας οδηγήσουν σε μια τέτοια ερμηνεία των διεθνών σχέσεων, καθώς στερούνται μιας θεωρίας του μεταδημοκρατικού κράτους. Ωστόσο, αν στρέψουμε την προσοχή μας στον εικοστό αιώνα, βλέπουμε ότι, στην πράξη, η παγκόσμια πολιτική ασχολήθηκε ουσιαστικά με τέτοιους σχηματισμούς.

Η ΕΣΣΔ, στη σταλινική εκδοχή της, αντιπροσώπευε μια "μετα-αστική αυτοκρατορία". Οι χώρες του Άξονα, επίσης μεταδημοκρατικές, ήταν θεωρητικά πιο κοντά στην εγελιανή φιλοσοφική μοναρχία, και ακόμη και τα φιλελεύθερα καθεστώτα της Δύσης -κυρίως η Αγγλία και οι ΗΠΑ- δεν αποδυνάμωσαν την κρατική τους υπόσταση, αλλά, αντίθετα, υπό την πίεση των πραγματιστικών συνθηκών, δημιούργησαν ισχυρά και συγκεντρωτικά πολιτικά συστήματα. Αν αυτή η παρατήρηση ισχύει, μπορούμε να προσφέρουμε μια εγελιανή ανάγνωση των διεθνών σχέσεων κατά τον εικοστό αιώνα. Τα κυριότερα γεγονότα σε αυτόν τον τομέα θα αποκτούσαν τότε μια ζωντανή και βαθιά φιλοσοφική διάσταση. Μπορούν να θεωρηθούν τρεις πολιτικές ιδεολογίες που έγιναν οι άξονες των αντίστοιχων μπλοκ - φιλελεύθερη, σοβιετική και εθνικιστική. Την παραμονή της τελικής επίλυσης του Πνεύματος στην παγκόσμια αυτοκρατορία (das Reich), οι τρεις ιδεολογίες, με βάση τα αντίστοιχα κράτη τους, συγκρούστηκαν μεταξύ τους στη μάχη για το "τέλος της ιστορίας".

Ο εικοστός αιώνας και τα ομοιώματα του κράτους

Στο τέλος του εικοστού αιώνα, ήταν δυνατόν να συνοψιστεί αυτή η εκατονταετής αντιπαράθεση και να ερμηνευθούν οι διεθνείς σχέσεις ως εξής. Αρχικά, η συμμαχία της ΕΣΣΔ (αριστεροί εγελιανοί) και της αστικής αυτοκρατορίας (εκπροσωπούμενη από τους αγγλοσαξονικούς - υπό όρους φιλελεύθερους εγελιανούς) νίκησε τις χώρες του Άξονα (το Τρίτο Ράιχ του Χίτλερ και τη φασιστική Ιταλία του Μουσολίνι), δηλαδή τους δεξιούς εγελιανούς. Στη συνέχεια, κατά τη διάρκεια του "Ψυχρού Πολέμου", οι φιλελεύθεροι τελικά θριάμβευσαν και, κυρίως, ο Φουκουγιάμα έγραψε το φιλελεύθερο-χεγκελιανό μανιφέστο του για το "τέλος της ιστορίας" αμέσως μετά την πτώση του παγκόσμιου σοσιαλιστικού συστήματος. Αυτό συνέπεσε με μια μονοπολική στιγμή, και πράγματι, στη δεκαετία του 1990, φάνηκε ότι η "παγκόσμια αυτοκρατορία" θα γινόταν το φιλελεύθερο-δημοκρατικό καθεστώς, εγκαθιδρυμένο στην ισχυρότερη και ασυναγώνιστη αμερικανική υπερδύναμη και στους φιλελεύθερους δορυφόρους της στην Ευρώπη και την Ασία.

Αλλά εδώ αντιμετωπίσαμε την πιο σοβαρή αντίφαση. Εκ πρώτης όψεως, η φιλελεύθερη ανάγνωση του Χέγκελ, η οποία αναλύθηκε στα έργα του Kojève, φαινόταν να έχει θριαμβεύσει. Εδώ έπαιξαν σημαντικό ρόλο οι Αμερικανοί νεοσυντηρητικοί, οι οποίοι προέρχονταν από τροτσκιστικό υπόβαθρο και επομένως ήταν βαθιά διαποτισμένοι από τον εγελιανισμό. Σε αντίθεση με τη γραμμή του Στάλιν για την "Κόκκινη Αυτοκρατορία", την οποία θεωρούσαν πολύ στενά συνυφασμένη με το ρωσικό πνεύμα και την ταυτότητα, προδίδοντας στα μάτια τους τον διεθνισμό, οι Αμερικανοί τροτσκιστές συντάχθηκαν με τους φιλελεύθερους παγκοσμιοποιητές για να τους βοηθήσουν να ολοκληρώσουν την οικοδόμηση μιας αστικής καπιταλιστικής κοινωνίας σε πλανητική κλίμακα, να επιτύχουν την πλήρη κατάργηση των εθνών, των φυλών, των θρησκειών και κάθε τοπικής ταυτότητας και να δημιουργήσουν έτσι τις προϋποθέσεις για την πραγματοποίηση μιας παγκόσμιας προλεταριακής επανάστασης αυστηρά σύμφωνα με τις επιταγές του Μαρξ, χωρίς να φοβούνται να πέσουν στην παγίδα του εθνικομπολσεβικισμού του Στάλιν, τον οποίο έβλεπαν απλώς ως "παραλλαγή του εθνικοσοσιαλισμού". Η παγκόσμια επανάσταση αναβλήθηκε μέχρι την πλήρη νίκη του παγκόσμιου καπιταλισμού.

Ωστόσο, προκύπτει μια ουσιαστική σκέψη: ευρισκόμενοι στο επίπεδο της κοινωνίας των πολιτών και μη αναγνωρίζοντας (σε αντίθεση με τους δεξιούς εγελιανούς, πιο πιστούς στον ίδιο τον Χέγκελ και το σύστημά του) τη φιλοσοφική σημασία του κράτους ως στιγμής έκφρασης του Πνεύματος, οι φιλελεύθεροι εγελιανοί δεν μπορούσαν να ανταποκριθούν πλήρως στην τελική αυτοκρατορία και να ισχυριστούν ότι ο παγκόσμιος φιλελευθερισμός με τη μορφή του παγκοσμιοποιητισμού αντιπροσωπεύει το επιστέγασμα της εκδίπλωσης του Πνεύματος για τον εαυτό του, ιδίως από τη στιγμή που οι πνευματικές προϋποθέσεις του συστήματος του Χέγκελ αρνούνταν τυπικά από τον μαρξισμό και δεν έπαιζαν σημαντικό ρόλο για τους φιλελεύθερους. Αλλά αν υπάρχει μια μαύρη τρύπα στις απαρχές του συστήματος, αυτή ακριβώς έπρεπε να αντιμετωπίσει ο φιλελεύθερος πολιτισμός τη στιγμή του μεγαλύτερου θριάμβου του. Και δεν είναι τυχαίο ότι ο σταθερά φιλελεύθερος εγελιανός Alexander Kojève έδωσε τόσο μεγάλη προσοχή στο θέμα του θανάτου, της αρνητικότητας και του μηδενός στον Χέγκελ. Διαβάστε το εγελιανό σύστημα μέσα από τα μάτια ενός άθεου (στον οποίο ο Kojève αφιέρωσε τη θεμελιώδη μελέτη του), και η τελική αυτοκρατορία του Πνεύματος (das Reich) μετατρέπεται σε έναν σποραδικό θρίαμβο του πλανητικού μηδενισμού.

Αυτό ακριβώς συνέβη στο γύρισμα των εποχών, που σηματοδοτήθηκε από το πρώτο ζωντανό χτύπημα κατά των ΗΠΑ από το ριζοσπαστικό Ισλάμ τη συμβολική στιγμή της πτώσης των Δίδυμων Πύργων του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου στη Νέα Υόρκη. Από τη σκοπιά της φιλοσοφίας των διεθνών σχέσεων στο εγελιανό μοντέλο, η 11η Σεπτεμβρίου 2001 ήταν μια στιγμή-κλειδί στον εικοστό αιώνα. Αντί για μια νικηφόρα παγκόσμια αυτοκρατορία, η ανθρωπότητα αντιμετώπισε την άβυσσο του τίποτα.

Έτσι, ήταν απαραίτητο να ξεκινήσει από την αρχή και να προσπαθήσει να ερμηνεύσει εκ νέου όλα όσα είχαν συμβεί και όσα έπρεπε τώρα να συμβούν σύμφωνα με τη θεμελιώδη λογική του Χέγκελ.

Ο Χέγκελ και ο πολιτικός χάρτης του πρώτου τρίτου του 21ου αιώνα

Αν εφαρμόσουμε μια αυθεντικά εγελιανή ερμηνεία των εκτυλισσόμενων στιγμών του Πνεύματος στην κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στο πρώτο τρίμηνο του εικοστού πρώτου αιώνα, έχουμε την ακόλουθη εικόνα. Τα γεγονότα του εικοστού αιώνα, παρ' όλη τη σχετική τους ομοιότητα με τη διαμόρφωση τριών φιλοσοφικών (δηλαδή ιδεολογικών, χτισμένων πάνω στην Ιδέα) κρατών - του φιλελευθερισμού, του σταλινισμού και του φασισμού - δεν ήταν στην πραγματικότητα μια γνήσια στιγμή των διεθνών σχέσεων ως αντίθεση σε ένα πλήρως ανεπτυγμένο κράτος και προάγγελος της σύνθεσης, αλλά ένας ανεστραμμένος κόσμος (verkehrte Welt), τοποθετημένος όχι πάνω από την κοινωνία των πολιτών αλλά κάτω από αυτήν. Τα τρία αυτά στρατόπεδα δεν ήταν εγελιανά κράτη με την πλήρη έννοια του όρου, δηλαδή παρέμεναν στο επίπεδο -έστω και στρεβλό- της κοινωνίας των πολιτών. Πράγματι, η νίκη του φιλελευθερισμού, που ενσαρκώθηκε από τις ΗΠΑ και τους Αγγλοσάξονες, ανέδειξε αυτό το γεγονός. Δεν ήταν μια αυτοκρατορία που νίκησε, αλλά ένα μη-κράτος φιλελεύθερου-δημοκρατικού αστικού τύπου. Η παγκοσμιοποίηση δεν είναι μια στιγμή θριάμβου της Ιδέας που ανακαλύφθηκε στην τελευταία στιγμή της εκδίπλωσης του Πνεύματος- είναι μια βελτίωση του Διαφωτισμού, ο οποίος αναδιπλώθηκε πολύ βιαστικά σε κρατικές μορφές. Δηλαδή, δεν βρισκόμαστε στη στιγμή των εγελιανών διεθνών σχέσεων που ακολουθεί λογικά τη δημιουργία ενός μεταδημοκρατικού κράτους, αλλά πριν από αυτήν, σε μια κατάσταση που προηγείται της εμφάνισης των ολοκληρωμένων φιλοσοφικών μοναρχιών.

μετάφραση Ρήγας Ακραίος

από εδώ:

https://www.geopolitika.ru/en/article/hegel-and-theory-international-relations-part-2