"Σε αυτό το σημείο, θα πρέπει να θέσουμε ένα πολύ σημαντικό ερώτημα: τι είδους ιδεολογία θα πρέπει να χρησιμοποιήσουμε στην αντίθεσή μας στην παγκοσμιοποίηση και στις φιλελεύθερες δημοκρατικές, καπιταλιστικές και μοντερνιστικές (μεταμοντέρνες) αρχές της; Πιστεύω ότι όλες οι προηγούμενες αντιφιλελεύθερες ιδεολογίες (κομμουνισμός, σοσιαλισμός και φασισμός) δεν είναι πλέον επίκαιρες. Προσπάθησαν να καταπολεμήσουν τον φιλελεύθερο καπιταλισμό και απέτυχαν. Αυτό οφείλεται εν μέρει στο γεγονός ότι, στο τέλος του χρόνου, το κακό είναι αυτό που επικρατεί και εν μέρει στις εσωτερικές τους αντιφάσεις και περιορισμούς.

Είναι λοιπόν καιρός να ξεκινήσουμε μια βαθιά αναθεώρηση των αντιφιλελεύθερων ιδεολογιών του παρελθόντος.

Ποιες είναι οι θετικές τους πλευρές; Η θετική τους πλευρά είναι το ίδιο το γεγονός ότι ήταν αντικαπιταλιστικές και αντιφιλελεύθερες, καθώς και αντι-κοσμοπολίτικες και αντι-ατομικιστικές. Αυτά τα χαρακτηριστικά πρέπει να γίνουν αποδεκτά και να ενσωματωθούν σε μια μελλοντική ιδεολογία. Αλλά το ίδιο το κομμουνιστικό δόγμα είναι μοντέρνο, άθεο, υλιστικό και κοσμοπολίτικο. Αυτό πρέπει να απορριφθεί. Από την άλλη πλευρά, η κοινωνική αλληλεγγύη, η κοινωνική δικαιοσύνη, ο σοσιαλισμός και η γενική ολιστική στάση του κομμουνισμού απέναντι στην κοινωνία είναι καλές, από μόνες τους. Πρέπει λοιπόν να διαχωρίσουμε τις υλιστικές και μοντερνιστικές πτυχές του κομμουνισμού και να τις απορρίψουμε, διατηρώντας και αγκαλιάζοντας τις κοινωνικές και ολιστικές πτυχές του.

Όσον αφορά τις θεωρίες του Τρίτου Δρόμου - οι οποίες ήταν αγαπητές, μέχρι ενός σημείου, σε ορισμένους παραδοσιακούς, όπως ο Ιούλιος Έβολα - υπήρχαν πολλά απαράδεκτα στοιχεία, με κυριότερα από αυτά τον ρατσισμό, την ξενοφοβία και τον σωβινισμό. Αυτά δεν είναι μόνο ηθικές αποτυχίες, αλλά και θεωρητικά και ανθρωπολογικά ασυνεπείς στάσεις. Οι διαφορές μεταξύ εθνοτήτων δεν ισοδυναμούν με ανωτερότητα ή κατωτερότητα. Οι διαφορές πρέπει να γίνονται αποδεκτές και να επιβεβαιώνονται χωρίς ρατσιστικά συναισθήματα ή εκτιμήσεις.

Δεν υπάρχει κανένα κοινό ή καθολικό μέτρο για να κριθούν οι διαφορετικές εθνοτικές ομάδες. Όταν μια κοινωνία προσπαθεί να κρίνει μια άλλη, εφαρμόζει τα δικά της κριτήρια και έτσι διαπράττει διανοητική βία. Αυτή η εθνοκεντρική στάση είναι ακριβώς το έγκλημα της παγκοσμιοποίησης και της δυτικοποίησης, καθώς και του αμερικανικού ιμπεριαλισμού.

Αν απελευθερώσουμε τον σοσιαλισμό από τα υλιστικά, αθεϊστικά και μοντερνιστικά χαρακτηριστικά του και αν απορρίψουμε τις ρατσιστικές και στενά εθνικιστικές πτυχές των δογμάτων του Τρίτου Δρόμου, φτάνουμε σε ένα εντελώς νέο είδος πολιτικής ιδεολογίας.

Την ονομάζουμε Τέταρτη Πολιτική Θεωρία ή 4ΠΘ, με πρώτη τον φιλελευθερισμό, τον οποίο ουσιαστικά αμφισβητούμε, δεύτερη την κλασική μορφή του κομμουνισμού και τρίτη τον εθνικοσοσιαλισμό και τον φασισμό. Η εκπόνησή της ξεκινά από το σημείο τομής μεταξύ των διαφόρων αντιφιλελεύθερων πολιτικών θεωριών του παρελθόντος (δηλαδή του κομμουνισμού και των θεωριών του Τρίτου Δρόμου). Έτσι καταλήγουμε στον Εθνικό Μπολσεβικισμό, ο οποίος αντιπροσωπεύει τον σοσιαλισμό χωρίς τον υλισμό, τον αθεϊσμό, τον προοδευτισμό και τον μοντερνισμό, καθώς και τις τροποποιημένες θεωρίες του Τρίτου Δρόμου.

Αλλά αυτό είναι μόνο το πρώτο βήμα. Η μηχανική προσθήκη βαθιά αναθεωρημένων εκδοχών των αντιφιλελεύθερων ιδεολογιών του παρελθόντος δεν θα μας δώσει ένα τελικό αποτέλεσμα. Είναι μόνο μια πρώτη προσέγγιση και προκαταρκτική προσέγγιση.

Πρέπει λοιπόν να ενώσουμε τη Δεξιά, την Αριστερά και τις παραδοσιακές θρησκείες του κόσμου σε έναν κοινό αγώνα ενάντια στον κοινό εχθρό. Η κοινωνική δικαιοσύνη, η εθνική κυριαρχία και οι παραδοσιακές αξίες είναι οι τρεις βασικές αρχές της Τέταρτης Πολιτικής Θεωρίας. Δεν είναι εύκολο να συγκροτηθεί μια τόσο ποικιλόμορφη συμμαχία. Αλλά πρέπει να προσπαθήσουμε αν θέλουμε να νικήσουμε τον εχθρό.

Πρέπει να προχωρήσουμε παραπέρα και να κάνουμε έκκληση στην Παράδοση και στις προνεωτερικές πηγές έμπνευσης. Εκεί έχουμε το πλατωνικό ιδανικό κράτος, τη μεσαιωνική ιεραρχική κοινωνία και τα θεολογικά οράματα του κανονιστικού κοινωνικού και πολιτικού συστήματος (χριστιανικό, ισλαμικό, βουδιστικό, εβραϊκό ή ινδουιστικό). Αυτές οι προνεωτερικές πηγές αποτελούν μια πολύ σημαντική εξέλιξη για τη σύνθεση του Εθνικού Μπολσεβικισμού. Ως εκ τούτου, πρέπει να βρούμε ένα νέο όνομα για αυτό το είδος ιδεολογίας, και η Τέταρτη Πολιτική Θεωρία είναι αρκετά κατάλληλη. Δεν μας λέει τι είναι αυτή η θεωρία, αλλά μάλλον τι δεν είναι. Έτσι είναι ένα είδος πρόσκλησης και έκκλησης, παρά δόγμα.

Από πολιτική άποψη, έχουμε εδώ μια ενδιαφέρουσα βάση για τη συνειδητή συνεργασία των ριζοσπαστικών αριστερών και της Νέας Δεξιάς, καθώς και με θρησκευτικά και άλλα αντιμοντέρνα κινήματα, όπως για παράδειγμα οι οικολόγοι και οι θεωρητικοί των Πρασίνων. Το μόνο πράγμα στο οποίο επιμένουμε για τη δημιουργία ενός τέτοιου συμφώνου συνεργασίας είναι να παραμερίσουμε τις αντικομμουνιστικές, καθώς και τις αντιφασιστικές προκαταλήψεις. Αυτές οι προκαταλήψεις είναι τα εργαλεία στα χέρια των φιλελεύθερων και των παγκοσμιοποιητών με τα οποία κρατούν διχασμένους τους εχθρούς τους. Πρέπει λοιπόν να απορρίψουμε σθεναρά τον αντικομμουνισμό καθώς και τον αντιφασισμό. Και οι δύο είναι αντεπαναστατικά εργαλεία στα χέρια της παγκόσμιας φιλελεύθερης ελίτ. Ταυτόχρονα, θα πρέπει να αντιταχθούμε σθεναρά σε κάθε είδους αντιπαράθεση μεταξύ των διαφόρων θρησκευτικών πεποιθήσεων - μουσουλμάνοι εναντίον χριστιανών, εβραίοι εναντίον μουσουλμάνων, μουσουλμάνοι εναντίον ινδουιστών και ούτω καθεξής. Οι διαθρησκευτικοί πόλεμοι και οι εντάσεις λειτουργούν για την υπόθεση του βασιλείου του Αντιχρίστου, ο οποίος προσπαθεί να διαιρέσει όλες τις παραδοσιακές θρησκείες προκειμένου να επιβάλει τη δική του ψευδοθρησκεία, την εσχατολογική παρωδία.

{ Πρέπει λοιπόν να ενώσουμε τη Δεξιά, την Αριστερά και τις παραδοσιακές θρησκείες του κόσμου σε έναν κοινό αγώνα ενάντια στον κοινό εχθρό. Η κοινωνική δικαιοσύνη, η εθνική κυριαρχία και οι παραδοσιακές αξίες είναι οι τρεις βασικές αρχές της Τέταρτης Πολιτικής Θεωρίας. Δεν είναι εύκολο να συγκροτηθεί μια τόσο ποικιλόμορφη συμμαχία. Αλλά πρέπει να προσπαθήσουμε αν θέλουμε να νικήσουμε τον εχθρό. }

Στη Γαλλία, υπάρχει ένα ρητό που επινόησε ο Alain Soral: la droite des valeurs et la gauche du travail. Στα ιταλικά λέγεται: "La destra sociale e la sinistra identitaria. ( στμ: "η κοινωνική Δεξιά και η ταυτοτική Αριστερά" ): Το πώς ακριβώς πρέπει να ακούγεται στα αγγλικά θα το δούμε αργότερα.

Θα μπορούσαμε να προχωρήσουμε παραπέρα και να προσπαθήσουμε να ορίσουμε το υποκείμενο, τον φορέα της Τέταρτης Πολιτικής Θεωρίας. Στην περίπτωση του κομμουνισμού, το κεντρικό υποκείμενο ήταν η τάξη. Στην περίπτωση των κινημάτων του Τρίτου Δρόμου, το κεντρικό υποκείμενο ήταν είτε η φυλή είτε το έθνος. Στην περίπτωση των θρησκειών, είναι η κοινότητα των πιστών. Πώς θα μπορούσε η Τέταρτη Πολιτική Θεωρία να αντιμετωπίσει αυτή την ποικιλομορφία και την απόκλιση των υποκειμένων; Προτείνουμε, ως πρόταση, ότι το κεντρικό υποκείμενο της Τέταρτης Πολιτικής Θεωρίας μπορεί να βρεθεί στην χαϊντεγκεριανή έννοια του Dasein¹. Πρόκειται για μια συγκεκριμένη, αλλά εξαιρετικά βαθιά περίπτωση που θα μπορούσε να αποτελέσει τον κοινό παρονομαστή για την περαιτέρω οντολογική ανάπτυξη της Τέταρτης Πολιτικής Θεωρίας. Αυτό που είναι κρίσιμο προς εξέταση είναι η αυθεντικότητα ή μη αυθεντικότητα της ύπαρξης του Dasein. Η Τέταρτη Πολιτική Θεωρία επιμένει στην αυθεντικότητα της ύπαρξης.

Έτσι, αποτελεί τον αντίποδα σε κάθε είδους αλλοτρίωση - κοινωνική, οικονομική, εθνική, θρησκευτική ή μεταφυσική.

Αλλά ο Dasein είναι μια συγκεκριμένη περίπτωση. Κάθε άτομο και κάθε πολιτισμός διαθέτει το δικό του Dasein. Διαφέρουν μεταξύ τους, αλλά είναι πάντα παρόντες.

Αποδεχόμενοι το Dasein ως υποκείμενο της Τέταρτης Πολιτικής Θεωρίας, θα πρέπει να προχωρήσουμε προς την επεξεργασία μιας κοινής στρατηγικής στη διαδικασία δημιουργίας ενός μέλλοντος που να ταιριάζει στις απαιτήσεις και τα οράματά μας.

Αξίες όπως η κοινωνική δικαιοσύνη, η εθνική κυριαρχία και η παραδοσιακή πνευματικότητα μπορούν να μας χρησιμεύσουν ως θεμέλιο.

Πιστεύω ειλικρινά ότι η Τέταρτη Πολιτική Θεωρία και οι δευτερεύουσες παραλλαγές της, ο Εθνικός Μπολσεβικισμός και ο Ευρασιανισμός, μπορούν να είναι πολύ χρήσιμες για τους λαούς μας, τις χώρες μας και τους πολιτισμούς μας. Ο βασικός διαχειριστής των διαφορών είναι η Πολυπολικότητα με όλες τις έννοιες - γεωπολιτική, πολιτιστική, αξιωματική, οικονομική κ.ο.κ.

Η σημαντική έννοια του nous ( νους) (διάνοια), που αναπτύχθηκε από τον Έλληνα φιλόσοφο Πλωτίνο1, αντιστοιχεί στο ιδανικό μας. Η διάνοια είναι ταυτόχρονα μία και πολλαπλή, επειδή έχει πολλαπλές διαφορές στον εαυτό της - δεν είναι ενιαία ή ένα αμάλγαμα, αλλά λαμβάνεται ως τέτοια με πολλά μέρη και με όλες τις ξεχωριστές ιδιαιτερότητές τους. Ο μελλοντικός κόσμος θα πρέπει να είναι κατά κάποιο τρόπο νοητικός - να χαρακτηρίζεται από πολλαπλότητα - η ποικιλομορφία θα πρέπει να εκλαμβάνεται ως ο πλούτος και ο θησαυρός της και όχι ως λόγος για αναπόφευκτη σύγκρουση: πολλοί πολιτισμοί, πολλοί πόλοι, πολλά κέντρα, πολλά σύνολα αξιών σε έναν πλανήτη και σε μια ανθρωπότητα. Πολλοί κόσμοι.

Αλλά υπάρχουν κάποιοι που σκέφτονται διαφορετικά. Ποιοι είναι ευθυγραμμισμένοι ενάντια σε ένα τέτοιο σχέδιο; Αυτοί που θέλουν να επιβάλουν την ομοιομορφία, τον ένα (αμερικανικό) τρόπο ζωής, τον Ένα Κόσμο. Και οι μέθοδοί τους είναι η βία, ο πειρασμός και η πειθώ.

Είναι εναντίον της Πολυπολικότητας. Έτσι είναι εναντίον μας."

1. Ο Πλωτίνος (περ. 204-270) ήταν Έλληνας φιλόσοφος και ιδρυτής της μυστικιστικής σχολής σκέψης που σήμερα είναι γνωστή ως Νεοπλατωνισμός.

Στμ: ¹ "Εδώ-νά" , Βαθιά Πολιτισμική Ψυχή

μετάφραση Ρήγας Ακραίος