Το ιδεολογικό πλαίσιο της τωρινής Ρωσίας

Τον -κατά κανόνα- καταστροφικό ολοκληρωτισμό, στον οποίο καταλήγει η “φιλελεύθερη δημοκρατία”,  τον κατέδειξαν, χιλιετίες πριν από εμάς, αρχαίοι συγγραφείς, σχετικώς με τους οποίους ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος επισήμανε ότι θεώρησαν την Αθηναϊκή Δημοκρατία ως “κακό και πηγή όλων των κακών”. (Από τον Μαραθώνα στην Πύδνα..., τόμ. Α΄, σ. 29.) Τη διαδικασία που, υπό την επήρεια των δημοκρατικών θεσμών, διαχρονικώς ακολουθείται προκειμένου να επιτευχθεί το “κακό που είναι πηγή όλων των κακών” την περιέγραψε ο -αλησμόνητος- Εμμανουήλ Ροΐδης, στο έργο του Πέτρος Β΄ της Βρασιλίας: Ὁ πληθυσμὸς τῆς [Βραζιλίας] συνίστατο ἐξ Εὐρωπαίων ἀποίκων... καὶ ἐξ ἐντοπίων, ἡσύχως ἀσχολουμένων περὶ τὴν καλλιέργειαν καὶ τὸ ἐμπόριον τῆς σακχάρεως καὶ τοῦ καφέ. Μετὰ τὴν παραχώρησιν ὅμως συντάγματος, εἰς τὰς δύο ταύτας τάξεις φιλησύχων πολιτῶν προσετέθη καὶ ἑτέρα, ἥτις, ἀντὶ νὰ καλλιεργῆ ἢ νὰ πωλῆ τὸν καφέ, προετίμα νὰ τὸν πίνη ἕτοιμον, συζητοῦσα ἀπὸ πρωΐας μέχρι μεσονύκτων περὶ τοῦ μεγαλείου τῆς πατρίδος, τῶν δικαιωμάτων τοῦ... πολίτου, τῆς διοικητικῆς ἀποκεντρώσεως καὶ τῆς ἀνάγκης ἀδόλου τοῦ συντάγματος ἐφαρμογῆς.

Επιγραμματικός σε σχέση με τον Ροΐδη ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ευθέως κατέδειξε  τις συνέπειες της -στα πλαίσια του δημοκρατικού καθεστώτος- ενασχόλησης των άεργων καφενόβιων με τα κοινά: Ο λαός εκλέγει τους αμαθείς, υπό την καθοδήγηση των οποίων η Πατρίδα καταστρέφεται. Το γιατί, πάλι, γίνεται αυτό, μας το εξήγησε ο Ερνέστος Ρενάν (1823-1892). Ο μέσος άνθρωπος, μας είπε ο Γάλλος διανοούμενος, “μόνο για πρακτικά πράγματα ενδιαφέρεται”. Κατά συνέπεια, όσο πιο “μέσος” είναι ο ψηφοφόρος τόσο και για “πρακτικότερα θέματα” νοιάζεται - με αποτέλεσμα να μη μπορούν τελικώς να αποκλειστούν  συνθήματα του τύπου: “Πιο φτηνές τυρόπιττες!”

Στα φιλελεύθερα/δημοκρατικά καθεστώτα, επιπλέον, λόγω της -κατά τον Πλάτωνα (Νόμοι, 701a-b)- πλασματικής ισότητας, επικρατεί αναισχυντία που καταλήγει σε διαφθορά. Kαι πώς αυτή καταπολεμείται; Βάσει της αρχής που καθιερώθηκε επί της Γ΄ Γαλλικής Δημοκρατίας (1870-1940): “Το ένα σκάνδαλο διώχνει το άλλο” (un scandale chasse l’autre). Αποκαλύφθηκε, με άλλα λόγια, σκάνδαλο που συγκλονίζει την Κοινή Γνώμη; Ουδέν πρόβλημα! Πετάξτε στο πλήθος ένα άλλο, κατά προτίμηση μεγαλύτερο, και το προηγούμενο βυθίζεται στη λήθη δια παντός.

Και πάλι ο -κατά τον Ρενάν- “μέσος άνθρωπος” πιστεύει πως όλα αυτά τα προβλήματα είναι δυνατόν να επιλυθούν μέσω “καλής νομοθεσίας” και της “πιστής εφαρμογής” των νόμων. Ουδέν απατηλότερον τούτου! Πρώτος ο Πλάτων κατέδειξε ότι οι νόμοι συνήθως έχουν βαθύτατα υποκειμενικό χαρακτήρα (Νόμοι, 714c), εξυπηρετούν, δηλαδή, εκείνον που κατέχει την εξουσία. Και επειδή, διευκρίνισε ο Αρχαίος Φιλόσοφος, πάντοτε θα υπάρχουν παραβάσεις και καταστρατηγήσεις των νόμων, αενάως θα χρειάζονται νέοι νόμοι που να καλύπτουν τις ελλείψεις των προηγούμενων κ.ο.κ. Να γιατί ο Κωνσταντίνος Τσάτσος ευθαρσώς διακήρυξε ότι η Νομική δεν είναι επιστήμη αλλά “ψευδοεπιστήμη”. (Λογοδοσία μιας ζωής, Α΄, σ. 244.) Αυτό άλλωστε είναι κάτι που εύκολα διαπιστώνεται. Παρά την ύπαρξη εσμού ολόκληρου συνταγματολόγων και διεθνολόγων στις φιλελεύθερες, “δυτικού τύπου” δημοκρατίες και τις συνακόλουθες προτάσεις, παρατηρήσεις και επισημάνσεις τους, γεγονός παραμένει ότι ένα και μόνο Σύνταγμα δεν έχει -μέχρι σήμερα- παραβιαστεί: εκείνο που ποτέ δεν γράφηκε, δηλαδή το αγγλικό. Και μία και μόνη συμμαχία δεν έχει -έως τώρα- καταπατήθεί:  εκείνη που δεν είναι γραμμένη, δηλαδή η αγγλοαμερικανική.

Έχοντας λοιπόν αυτά υπόψη του ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, όταν λίγο μετά τη Μεταπολίτευση, είχε γίνει δέκτης αλλεπάλληλων “συστάσεων” από “ειδικούς”  σχετικώς με το υπό εκπόνηση Σύνταγμα της Ελληνικής Δημοκρατίας, τελικώς απηύδησε και μεγαλοφώνως είπε: “Πάρα πολλές χώρες της Λατινικής Αμερικής έχουν αντιγράψει το Σύνταγμα των Η.Π.Α. Βλέπετε σεις να έχουν αυτά τα κράτη πολιτική ζωή ίδια με εκείνη των Ηνωμένων Πολιτειών;” (Αναφερόταν, βέβαια, σε δεδομένα της δεκαετίας του 1970 και όχι της τωρινής.)
Σωστό! Το ζήτημα, πράγματι, μιας κοινωνίας δεν είναι ούτε οι νόμοι ούτε οι θεσμοί αλλά οι άνθρωποι, Και αυτό -σύμφωνα τουλάχιστον με ό,τι σήμερα μπορεί κανείς να ξέρει- σε μία και μόνη χώρα έχει γίνει σαφώς αντιληπτό: στη Ρωσία. Και αυτό, επειδή η υπό τον Αλέξανδρο Γκέλυεβιτς Ντούγκιν πνευματική ελίτ των Ρώσων τείνει να θεωρήσει την Πατρίδα της ως την “Ελλάδα του Βορρά”. (http://www.4pt.su/el/content/metafrasi-minymatos-aleksandr-gelyevich-dugin)

* * *
Ο Ντούγκιν θεωρείται ο κατ’εξοχήν σύμβουλος του Βλαδίμηρου Πούτιν. Γεννημένος στη Μόσχα το 1962, με πατέρα αξιωματικό της Αεροπορίας και μητέρα γιατρό, άρχισε, σε ηλικία 17 ετών, σπουδές στη Σχολή Μηχανικών της Σοβιετικής Αεροπορίας. Γρήγορα όμως ψυχικώς απέρριψε το τότε κομμουνιστικό παρελθόν της χώρας του και -σύμφωνα με τη ρωσική παράδοση- εντάχθηκε σε κύκλους διανοουμένων που καλλιεργούσαν μορφή μυστικισμού - απορρίπτοντας ταυτόχρονα και τον Μαρξισμό αλλά το σύνολο της “διεφθαρμένης Δύσης”. Συνακολούθως, πήρε θέση κατά της όλης πολιτικής του Μπόρις Γιέλτσιν και τελικώς, έχοντας αναγορευθεί δύο φορές Διδάκτωρ (την πρώτη των Κοινωνικών Επιστημών και τη δεύτερη των Πολιτικών) ακολούθησε πανεπιστημιακή σταδιοδρομία, στην οποία όμως έδωσε έντονη ιδεολογική και πολιτική απόχρωση. Επικρατεί, συνεπώς, η άποψη ότι αυτός υπήρξε ο εμπνευστής των γεγονότων τόσο στην Κριμαία κατά το 2014 όσο και των τωρινών στην Ουκρανία.

Τι πρεσβεύει σήμερα ο Ντούγκιν; Έχοντας στέρεη την πίστη ότι  η Ρωσική Γη είναι ευλογημένη από τον Ιησού Χριστό, που - σύμφωνα με εικόνα που ανευρίσκεται και στη Νεοελληνική Γραμματεία- “τσαλαβουτάει μέσα στα χιόνια για να πλησιάσει τους ανθρώπους”, αντιτάσσει στη Θαλασσοκρατία του δόγματος MacKinder την  Τελλουροκρατία την εμπνευσμένη από την Πολιτεία του Πλάτωνος (Νόμοι, 704b): Όλη η έκταση από την Πορτογαλία έως τον Βερίγγειο Πορθμό συνιστά μία και μόνη ήπειρο, την Ευρασία. Παράλληλα, απορρίπτει την ιδέα της “γραμμικής” προόδου, που επικράτησε χάρη κυρίως στη Γαλλική Επανάσταση, και επανέρχεται στην αρχαία ελληνική ιδέα της “κυκλικής κίνησης” των ανθρωπίνων κοινωνιών.

Αυτό μπορεί να θεωρηθεί παράδοξο, αλλά δεν είναι. Ξεκάθαρα διακρίνονται σε αρχαιοελληνικά κείμενα τα ίχνη πολύ εξελιγμένων πολιτισμών που ανεξήγητα χάθηκαν πριν από τη διαμόρφωση του δικού μας. Πώς εξηγείται, πράγματι, το ότι ο Σωκράτης και ο Πλάτων (Φαίδων, 110b-d) γνώριζαν πολύ καλά όχι την εικόνα που η γήινη σφαίρα μας προσφέρει σε διαστημικό παρατηρητή αλλά και τις δώδεκα τεκτονικές πλάκες που συναποτελούν τον “φλοιό” του πλανήτη μας; Πώς εξηγείται ο υπαινιγμός του Πλουτάρχου (Θεμιστοκλῆς, 15) ότι η ναυμαχία της Σαλαμίνος κερδήθηκε από τους Έλληνες το 480 π.Χ. χάρη σε πυραύλους που εκτοξεύονταν από την Ελευσίνα; Πώς εξηγούνται τα “αυτόματα όπλα” που ο Ηρόδοτος (8.38) γλαφυρώς αναφέρει; Και άλλα πολλά...

Έχοντας λοιπόν κανείς αυτά κατά νουν, εύκολα καταλαβαίνει ότι σκοπός οποιασδήποτε ανθρώπινης κοινωνίας είναι, ολοκληρώνοντας την κυκλική πορεία της, να ξαναφτάσει στην παραδείσια κατάσταση, που περιγράφεται -και πάλι!- από τον Πλάτωνα (Πολιτικός, 271c-272c).  Η επίτευξη του σκοπού αυτού όμως μπορεί να γίνει μόνο μέσω της πολιτικής, σκοπός της οποίας είναι να τεθεί ο άνθρωπος στην υπηρεσία όχι της “νομιμότητας” αλλά της Δικαιοσύνης (Πλάτωνος, Γοργίας, 527c).  Συνεπώς, τονίζει ο Ντούγκιν, κάθε κοινωνία πρέπει να διέπεται από ασφάλεια και σταθερότητα που  μόνο χάρη σε δυναμική  εξουσία μπορεί να γίνουν εφικτές. Και ας τονιστεί στο σημείο αυτό ότι η “δυναμική” εξουσία συνεπάγεται καθεστώς αυταρχικό μα όχι ολοκληρωτικό.

Τα χαρακτηριστικά αυτά, όμως, τώρα πλήρως απουσιάζουν από την made in USA democracy, υπό την οποία -λόγω της αρπακτικότητας που διακρίνει το τραπεζικό σύστημα-  ούτε καν η πολυδιαφημισμένη ατομική ιδιοκτησία είναι εξασφαλισμένη. Τόσο ο Κομμουνισμός όσο και ο Φασισμός, από την άλλη πλευρά, εάν οιονεί καθαρθούν από τους “παραλογισμούς” που τους χαρακτήρισαν είναι δυνατόν να χρησιμοποιηθούν ως πλαίσια μιας τέτοιας, υπό ισχυρή διακυβέρνηση, σταθερής και ασφαλούς κοινωνίας. Από τον Φασισμό π.χ πρέπει να εξαλειφθούν η ξενοφοβία και ο ρατσισμός που μόνο “εγκληματικές ανοησίες” προκάλεσαν. Πολλά “ανάλογα και παρόμοια” οφείλει κανείς να εξοβελίσει από τον Κομμουνισμό.  Έτσι, μέσω αυτής της διπλής κάθαρσης είναι δυνατόν να κατισχύσει η Τέταρτη Πολιτική Θεωρία, χάρη στην οποία επαναφέρονται στο κοινωνικό μας προσκήνιο η “Πολιτική Θεολογία” και ο “Παραδοσιακός Συντηρητισμός”.

Τι σημαίνουν οι όροι αυτοί;  Όπως ορθώς έχει ο Ντούγκιν  διαπιστώσει, σε όλα σχεδόν τα θρησκεύματα, η “νοσταλγία του Παραδείσου”, ουσιαστικώς η κατά τον Πυθαγόρα  (Χρυσᾶ Ἔπη, 70-71) ανάδυση της θεϊκής φύσης του ανθρώπου,  συχνά συνδέεται με την εμφάνιση ενός μεταφυσικού Σωτήρα, όπως ο Χριστός της Δευτέρας Παρουσίας, ο Μεσσίας των Ιουδαίων μα και ο Σεβαστιανός των Πορτογάλων κ.ο.κ. Εμπόδιο όμως στην εμφάνιση του εν λόγω Σωτήρα συνιστά ο Αντίχριστος ή, έστω, η κατάσταση που από αυτόν τον τελευταίο θα δημιουργηθεί. Φρονώντας λοιπόν ο Ντούγκιν ότι τον Αντίχριστο εκπροσωπούν στις μέρες μας οι Η.Π.Α., συνέπηξε ομάδα σκέψης, που ονομάζεται KATEHON, από τη μετοχή ενεστώτος του ελληνικού ρήματος “κατέχω” - σύμφωνα με την έννοια που σε αυτό το τελευταίο έδωσε ο Απόστολος Παύλος (Προς Θεσσαλονικεῖς Β΄, 2: 6-7). Αυτοθεωρούνται, με άλλα λόγια, ο Ντούγκιν, οι ομοϊδεάτες του και οι οπαδοί τους, ως “ανθρώπινο ανάχωμα” κατά της επικράτησης του Αντιχρίστου, που τώρα πια ανοιχτά εκπροσωπούν οι Η.Π.Α. Και αυτό, επειδή εκεί επικρατεί το πάντων χρημάτων μέτρον ἄνθρωπος των σοφιστών της Αρχαίας Ελλάδας και όχι το πάντων χρημάτων μέτρον ὁ Θεὸς του Σωκράτους και του  Πλάτωνος (Νόμοι, 803b).
  Υπερβολή; Φαντασιώσεις; Είναι νωρίς, για να κρίνει κανείς. H έλλειψη όμως του υποκειμένου στη λατινική φράση annuit coeptis  που έχει χαραχτεί στην πίσω όψη της Μεγάλης Σφραγίδας των Ηνωμένων Πολιτειών προκαλεί ισχυρό προβληματισμό. Η φράση αυτή  σημαίνει: “ευλογεί το εγχείρημά μας”, δηλαδή εκείνο των Η.Π.Α. Ποιος όμως  ευλογεί το “Αμερικανικό Όνειρο”; Γιατί παραλείπεται το υποκείμενο του annuit; Ποιον πάνε να κρύψουν;