*Στα πλαίσια μιας ευρύτερης εισαγωγής στο βιβλίο που ετοιμάζουμε να κυκλοφορήσει ηλεκτρονικά, με κείμενα του Carlo Terracciano , διαβάστε σχετικά Νέα βιβλία για Jean Thiriart και Carlo Terracciano , δημοσιεύουμε εδώ ένα κείμενο του Alexander Dugin αφιερωμένο στον κορυφαίο Ιταλό γεωπολιτικό της Παράδοσης.

H επιλογή του Carlo Terracciano

Θεωρώ πως ο Carlo Terracciano είναι ένας από τους σημαντικότερους Ευρωπαίους γεωπολιτικούς των τελευταίων δεκαετιών. Είμαι πεπεισμένος πως θα αναγνωριστεί ως ένας σύγχρονος κλασικός σε αυτό το πεδίο.

Είχα την ευκαιρία να τον γνωρίσω προσωπικά , και πάντοτε εκτιμούσα την ορθότητα της ιδεολογικής του θέσης στη ζωή: η γεωπολιτική ήταν για αυτόν μια υπαρξιακή επιλογή , έζησε την ζωή του σε πλήρη συμφωνία με τις αρχές του, δείχνοντας ,κάτι αδιανόητο για τις μέρες μας, μια Ρωμαϊκή ,Ολύμπια προσωπική στάση ,με πίστη και πλήρη εθισμό στο σκοπό ,πλήρη ηθική ολότητα χωρίς να λαμβάνει υπόψη τις συνέπειες των πιέσεων της νεωτερικότητας.

Ο Carlo Terracciano ήταν ένας άνθρωπος των ιδεών και της δράσης ταυτόχρονα. Στην περίπτωση του, η θεωρία και η πράξη συγχωνεύθηκαν σε κάτι αδιαίρετο. Ποια ήταν η κύρια ιδέα του και ποια η συστατική του πράξη;

Η γέννηση της γεωπολιτικής από τον αφρό της Θάλασσας

Ο Carlo Terracciano κληρονόμησε την γεωπολιτική παράδοση του Ευρωπαϊκού ηπειρωτισμού. Στα κείμενα του ( συγκεντρωμένα σε μια σειρά άρθρων με τον τίτλο «Nel Fiume della storia”),χαράσσει την ιδεολογική γέννηση αυτής της σχολής.

Ο Βρετανός ιμπεριαλιστής H. Mackinder ήταν ο πρώτος που άρθρωσε τον βασικό γεωπολιτικό νόμο – την δυιστική αντίθεση ανάμεσα στον πολιτισμό της Θάλασσας ( Θαλασσοκρατία) και τον πολιτισμό της Γης (Γεωκρατία).

Ο ίδιος ο Mackinder ήταν ένας λαμπρός εκπρόσωπος της Θαλασσοκρατίας που εξασφάλισε την μεταφορά της παράδοσης της Θαλασσοκρατικής στρατηγικής ,την διαδικασία της γεωπολιτικής αντίληψης από την Μεγάλη Βρετανία στης Ηνωμένες Πολιτείες.

Ο Mackinder ήταν ένας από τους ιδρυτές του London School of Economics, συνέβαλε στην ανάδυση του Chatham House, του Βασιλικού Κέντρου Στρατηγικών Σπουδών και ενέπνευσε την πρώτη ομάδα του CFR (Counsel of Foreign Relations) , δημοσιεύοντας στο «Foreign Affairs» τα ύστερα άρθρα του. Από αυτόν μέχρι τον Αμερικανό Α. Mahan υπάρχει μια ευθεία γραμμή της Ατλαντικής γεωπολιτικής, περνάει από τον Αμερικανικό ρεαλισμό (και ένα επιθετικό φιλελευθερισμό,υπέρ-εθνισμό και παγκοσμισμό) και φτάνει στους Κίσσινγκερ , Μπρεζινσκι,Ροκφέλερ από την μια και στους νέο-συντηρητικούς από την άλλη μεριά.

Η αυτοκρατορία στην καρδιά του κόσμου

Η πλανητική ηγεμονία των ΗΠΑ και η ιδέα της παγκόσμιας θαλασσοκρατίας με μια Παγκόσμια Διακυβέρνηση, απορρέουν από το πλανητικό όραμα του Mackinder τραβηγμένου στα λογικά του όρια. Ο κόσμος θα γίνει πραγματικά παγκόσμιος μόνο όταν η Θαλάσσια Δύναμη θα έχει νικήσει τελεσίδικα την Γεωκρατική Δύναμη.

Αυτό ήταν το στοίχημα ζωής του Mackinder. Και σήμερα βλέπουμε πως πολλά από τα σχέδια του είναι ολοκληρωμένα: Αυτός επέμεινε για την διάλυση της Ρωσίας , για τη δημιουργία μιας ζώνης αποκλεισμού στην Ανατολική Ευρώπη , για την αναγκαιότητα του να ηττηθούν Γερμανία και Ρωσία και όλα αυτά με κάποιο τρόπο πραγματοποιήθηκαν ως τα τέλη του 20ου αιώνα , παρέχοντας τις συνθήκες για την ανάδειξη ενός μονοπολικού κόσμου και της παγκόσμιας ηγεμονίας των ΗΠΑ. Αυτή η θαλασσοκρατική αυτοκρατορία μπροστά στα μάτια μας, γίνεται μια πραγματικότητα.

Η Ηπειρωτική απάντηση 

Όμως το πρώτο τέταρτο του Εικοστού αιώνα η θεωρητική πρόκληση του Mackinder απαντήθηκε από τους γεωπολιτικούς που έθεσαν εαυτόν στην πλευρά της Γεωκρατίας. Ήταν πρώτα από όλα η Γερμανική Σχολή του Karl Haushofer που ξεκίνησε να αναπτύσσει μια γεωκρατική βάση στην γεωπολιτική, την Γεωπολιτική-2, ενώ η Αγγλοσαξονική θαλασσοκρατική γεωπολιτική μπορεί να ονομαστεί Γεωπολιτική-1. Εκ τότε μπήκαν τα θεμέλια της ηπειρωτικής παράδοσης.

Η σχολή του Haushofer προσέφερε στην Γερμανία μια κατανόηση της γεωκρατικής φύσης της και την αντίληψη να ενοποιήσει την Ευρώπη σε ηπειρωτική βάση, κάτι που για να εκπληρώσει ήταν αναγκαίο να περιλαμβάνει μια συμμαχία με την Σοβιετική Ένωση και ενίσχυση της συμμαχίας με την Ιαπωνία ώστε να καταστρέψει την παγκόσμια θαλασσοκρατία- την συμμαχία Αγγλίας, ΗΠΑ , Γαλλίας. Η ενοποίηση όλων των Γεωκρατικών δυνάμεων ήταν ο μόνος τρόπος να νικηθούν οι Θαλάσσιες δυνάμεις και ο πειρασμός τους οργανώσουν τον παγκόσμιο χώρο με βάση το θαλασσοκρατικό μοντέλο.

Αυτή η αντίληψη αναπτύχθηκε με βάση το σχέδιο ενός νέου καταμερισμού του κόσμου στην βάση των Παν-Ιδεών για την ενσωμάτωση οικονομικά, πολιτικά και στρατηγικά κατά μήκος του μεσημβρινού από το Βορρά ως το Νότο.

Ο Haushofer δημιούργησε ένα βασικό θεωρητικό προπύργιο της Γεωπολιτικής-2 βάζοντας ετσι το θεμέλιο για τον Ευρωπαϊκό ηπειρωτισμό όπου η Γερμανία ήταν το κέντρο της Ευρωπαϊκής γεωκρατίας( ένα φυσικό γεγονός αναγνωρισμένο από τον ίδιο τον Mackinder).

Μετά την ήττα της Γερμανίας και των δυνάμεων του Άξονα στον Β´ Παγκόσμιο Πόλεμο, η γεωκρατική γεωπολιτική απαξιώθηκε για πολύ καιρό και παρέμενε στην σκιά. Αμερικανοί συγγραφείς έφτασαν να προτείνουν τον διαχωρισμό της Αγγλοσαξονικής «γεωπολιτικής» από την Γερμανική «Geopolitik» , ταυτίζοντας την πρώτη με μια «πλήρως αποδεκτή μέθοδο ανάλυσης της πολιτικής επιστήμης στο πεδίο των διεθνών σχέσεων» και την δεύτερη με «ιμπεριαλιστικές φαντασίες».

Ο ιμπεριαλιστικός δρόμος του Ιταλικού εθνικισμού

Με τέτοιους ορισμούς του τι είναι και τι δεν είναι «επιστημονικό» βλέπουμε απλά τα τυπικά δυο μέτρα και δυο σταθμά της άμεσης πολιτικής προπαγάνδας των νικητών.

Οι Θαλάσσιες δυνάμεις νίκησαν τις δυνάμεις της Γης και επέβαλαν μια αποικιακή πειθαρχία και στο επιστημονικό πεδίο, γιατί η γνώση, όπως έχει δείξει ο Μισέλ Φουκό, είναι συνώνυμη της εξουσίας.

Παρόλα αυτά, η ηπειρωτική σχολή της γεωκρατικής γεωπολιτικής συνέχισε και μετά τον Β´ Παγκόσμιο Πόλεμο να υπάρχει στην Ευρώπη σε οριακές συνθήκες. Παράδειγμα είναι το έργο του Αυστριακού στρατηγού Jordis von Lohausen, του Βέλγου θεωρητικού και ιδρυτή του Πανευρωπαϊκού κινήματος «Νέα Ευρώπη» Jean Thiriart (τον οποίο γνώρισε ο Carlo Terracciano για πρώτη φορά το 1992 στο διαμέρισμα μου στην Μόσχα) και ενός διακεκριμένου Γάλλου φιλοσόφου του Alain de Benoist.

Το κύριο χαρακτηριστικό αυτής της ηπειρωτικής Γεωπολιτικής-2 είναι η θέαση του κόσμου από την σκοπιά της Γης. Από αυτή την οπτική μπορούμε εύκολα να συνάγουμε το ρόλο του κάθε παίκτη στον μεγάλο πόλεμο των ηπείρων. Αυτοί που είναι με το μέρος της Γης είναι αυτομάτως ενάντια στην Θάλασσα,δηλαδή ενάντια στον Αγγλοσαξονικό κόσμο, ενάντια στην κυριαρχία των ΗΠΑ και εναντίον του Δυτικού τύπου παγκοσμιοποίησης(παγκόσμισμού).

Η γεωκρατική παρακαταθήκη του Carlo Terracciano

Ο Carlo Terracciano υπήρξε ένας άμεσος διάδοχος της ηπειρωτικής γεωπολιτικής παράδοσης, ο πιο εκπληκτικός και συνεπής θεωρητικός και πρακτικός της Γεωπολιτικής-2.

Το έργο του είναι ίσως το πιο πλήρες και συνεπές παράδειγμα αυτής της παράδοσης. Δεν συνεχίζει απλά να ανακυκλώνει την προϋπάρχουσα θεωρία αλλά εφαρμόζει τις βασικές αρχές της γεωκρατικής Γεωπολιτικής-2 για να αναλύσει την παρούσα συγκυρία στον κόσμο.

Δεν αφήνει ούτε μια σκιά αμφιβολίας στην προσωπική του επιλογή: μιλά εκ μέρους της Ευρωπαϊκής Ηπείρου , της Γεωκρατίας. Μέσα στις συνθήκες της Ατλαντικής κατοχής και της θαλασσοκρατικής κυριαρχίας είναι μια ανδροπρεπής μορφή πνευματικής και γνωστικής εξέγερσης. Συνεπώς ο Terracciano φέρει μια σημαντική συμβολική ενέργεια: συγκροτεί τον υποκειμενικό πόλο , προικισμένος με θέληση και πνεύμα, που μεγαλώνει έξω από την χωματερή της μεταμοντέρνας Ευρώπης, και γίνεται ένα εναλλακτικό επαναστατικό σχέδιο μιας άλλης Ευρώπης.

Αυτή η πιθανή αλλά όχι ακόμα πραγματοποιημένη Ευρώπη ανατέλλει – ως τώρα στην θεωρία – πάνω από τα ερείπια της ολοκληρωμένης νεωτερικότητας.

Ο Terracciano είναι ένα είδος γεωπολιτικού μάρτυρα που καταθέτει στα κείμενα και την δράση του πως η νίκη της Θάλασσας δεν είναι απόλυτη και πως στην Ευρώπη υπάρχει το αποφασιστικό δίκτυο της γεωπολιτικής ηπειρωτικής αντίστασης ,πως αυτό το δίκτυο είναι πλήρως για την φύση , το σκοπό και τα διακυβεύματα του μεγάλου πολέμου των ηπείρων.

Για αυτό ο Carlo Terracciano σώζει την παραδοσιακή Ευρωπαϊκή ηπειρωτική γεωπολιτική, προετοιμάζοντας ετσι την θεωρητική επανεκκίνηση της Ευρώπης.

Ο Terracciano ως Ευρασιανιστής

Επιπλέον , η αποφασιστική στιγμή στην εξέλιξη των θεωριών του Carlo Terracciano ήταν η συνάντηση του με την Ευρασιανική γεωπολιτική παράδοση που επανασυστάθηκε στη Ρωσία απο τα τέλη του 80’, η οποία ιδρύθηκε ως μια μετά -Σοβιετική γεωπολιτική αντανάκλαση του κόσμο-οράματος του Mackinder,ένα είδος απάντησης στην θαλασσοκρατική πρόκληση.

Η λογική της οικοδόμησης της Ευρασιανικής γεωπολιτικής ήταν πολύ όμοια με την γέννηση της Γερμανικής γεωπολιτικής από την σχολή του Haushofer. Όμως στην περίπτωση της Ρωσίας η συμμετρία ήταν ακόμα πιο πολύ άψογη: ο Mackinder είχε καταδείξει ως κύριο εχθρό της Θαλάσσιας δύναμης την Ενδοχώρα , της οποίας ο έλεγχος εξασφαλίζει στην θαλασσοκρατία την παγκόσμια κυριαρχία. Οι Ρώσοι Ευρασιανιστές στα τέλη του 80’ αποδέχτηκαν το κύριο πλαίσιο του γεωπολιτικού χάρτη και συμφώνησαν να αναγνωρίσουν την ουσία της Ρωσικής ιστορίας στην γεωκρατία.

Η Ρωσία είναι η Ενδοχώρα άρα η Γεωπολιτική-2 είναι ο Ρωσικός Σκοπός. Ετσι τέθηκαν τα θεμέλια του σύγχρονου νέο-Ευρασιανισμού.

Η Ρωσική Ευρασιατική γεωπολιτική συνάντησε τον Ευρωπαϊκό ηπειρωτισμό το 1992 κατά την διάρκεια της κοινής επίσκεψης στην Μόσχα των Jean Thiriart και Carlo Terracciano. Ο Jean Thiriart ήταν ο συγγραφέας του έργου « Ευρώ-Σοβιετική αυτοκρατορία από το Βλαδιβοστόκ ως το Δουβλίνο» και ο Carlo Terracciano είχε γράψει εκείνη την εποχή το προγραμματικό του έργο «Nel Fiume della Storia», « Στο ποτάμι της Ιστορίας».

Από τότε ο Ευρωπαϊκός ηπειρωτισμός και ο Ρωσικός Ευρασιανισμός έγιναν σχεδόν η ίδια γεωπολιτική γραμμή. Κάτι παρόμοιο είχε περιγραφεί στο σχέδιο του Haushofer για την ηπειρωτική έννοια του γεωπολιτικού μπλοκ « Βερολίνο -Μόσχα-Τόκιο» . Η ίδια ιδέα αναβίωσε σε θεωρητικό επίπεδο στις αρχές του 90’ στην Ρωσία. Ο στενός Ρωσικό- Ευρωπαϊκός γεωπολιτικός διάλογος ξεκίνησε τότε στην Μόσχα και συνεχίζει και μεγαλώνει ως σήμερα. Την ίδια περίοδο άλλοι Ευρωπαίοι γεωπολιτικοί όπως οι Alain de Benoist και Claudio Mutti επισκέφτηκαν την Μόσχα μπαίνοντας στην ίδια κατεύθυνση γεωπολιτικών εκτιμήσεων. Στη Γαλλία πολύ όμοιες απόψεις υπήρχαν από τον εξαιρετικό παράδοσιοκράτη συγγραφέα Jean Parvulesco.

Ο Carlo Terracciano έπαιξε σε αυτή την Ευρασιατική φιλία τον ηγετικό ρόλο. Με φλογερή ενέργεια ξεκίνησε να αναπτύσσει το Ευρασιατικό ρεύμα, προσκαλώντας να ενωθούν όλες οι αντισυμβατικές και αντισυστημικές δυνάμεις σε ένα Ηπειρωτικό γεωκρατικό μπλόκ.

Το έργο του, μολονότι αναπτύχθηκε στο επίπεδο μιας πνευματικής ελίτ και γεωπολιτικών σχολών, έχει αποφέρει σημαντικό αντίκτυπο.

Οι Ιδέες μετράνε, κάθε πολιτική δράση ξεκινά πάντα με σχέδιο,πρόγραμμα, στρατηγική.

Ισλάμ και γεωκρατία

Η ανάλυση της τρέχουσας συγκυρίας οδήγησε τον Terracciano στο συμπέρασμα πως πολλές Ισλαμικές χώρες και ο Ισλαμικός πολιτισμός συνολικά πρέπει να αντιμετωπίζονται ως καθοριστικοί σύμμαχοι της γεωκρατικής συμμαχίας στον κοινό αγώνα ενάντια στην Αμερικανική ηγεμονία και την πλουτοκρατική παγκοσμιοποίηση.

Για αυτό η σημασία του ισλαμικού παράγοντα έχει γίνει βασικό συστατικό του σύγχρονου νέο-ηπειρωτισμού. Ο Terracciano πρέπει να θεωρείται ένας από τους ιδρυτές του. Το Ισλάμ είναι μια γεωκρατική δύναμη , αυτό ήταν το ξεκάθαρο συμπέρασμα του Carlo Terracciano. Έγινε από τότε ένα είδος γεωπολιτικού αξιώματος για τον σύγχρονο Ευρασιανισμό.

Ο ίδιος έκανε μια σειρά ταξιδιών και έδωσε μια σειρά ομιλιών στις Ισλαμικές χώρες- Ιράν, Συρία κ άλλες., προωθώντας παντού την Ευρασιατική ηπειρωτική γεωπολιτική. Ιδέες και δράση ,όπως πάντα στον Carlo Terracciano δεν διαφέρουν.

Εθνικός Κομμουνισμός

Η διαμόρφωση των γεωπολιτικών απόψεων του Terracciano συνοδεύτηκε και από τις αντίστοιχες ιδεολογικές και πολιτικές μετατοπίσεις. Η κλίση προς τα γεωπολιτικά κριτήρια, έννοιες και αξιολόγηση της κομβικής σημασίας της γεωκρατιας απαιτούσε και την αναθεώρηση των πολιτικών θεμελίων του κλασικού Ευρωπαϊκού πατριωτισμού που συνήθως αναφέρεται στην «Τρίτη Θέση»(αντί-φιλελευθερισμός και αντί-κομμουνισμός), στο πνεύμα των Έβολα,Χαιντεγκερ και Yockey.

Αν δεχτούμε την οπτική της Γεωκρατίας , η Σοβιετική Ένωση μετασχηματίστηκε άμεσα από ένας εκ των δυο εχθρών της Ευρώπης ( μαζί με την φιλελεύθερη καπιταλιστική Δύση προσωποποιημένη στις ΗΠΑ) σε ένα σύμμαχο της. Αυτό απαιτούσε μια ριζική αναθεώρηση της Τρίτης Θέσης και την μετάβαση σε μια συγχώνευση Ευρωπαϊσμού και Σοβιετισμού, τον εθνικό-μπολσεβικισμό.

Στα μέσα του 80’ μια παρόμοια εξέλιξη λάμβανε χώρα στις απόψεις του βασικού θεωρητικού της Ευρωπαϊκής Νέας Δεξιάς Alain de Benoist.

Σε αντίθεση με άλλους εθνικό-επαναστάτες ο Carlo Terracciano χωρίς δισταγμό αποδέχτηκε την εθνικό-κομμουνιστική ιδεολογική κατεύθυνση και έγινε ένας από τους ηγέτες του εθνικού κομμουνισμού στην Ιταλία. Ο αντί-σοβιετισμός και αντί-κομμουνισμός ( ειδικά σήμερα μετά το τέλος της Σοβιετικής Ένωσης) κατέληξε απαρχαιωμένος και χρήσιμος ως εργαλείο στα χέρια της θαλασσοκρατιας, των φιλελεύθερων και των παγκοσμιοποιητών.

Για αυτό κάθε συνεπής Ευρωπαίος εθνικό-επαναστάτης πρέπει αποφασιστικά να τελειώνει με αυτά και ενεργά να συνεργάζεται με όλες τις αριστερές δυνάμεις που μάχονται ενάντια στην Αμερικανική ηγεμονία και τον φιλελεύθερο καπιταλισμό που ενσαρκώνουν την ουσία της θαλασσοκρατίας και του πολιτισμού της Θάλασσας. Αυτή η μετατόπιση του Terracciano στα αριστερά ήταν η λογική κατάληξη της γεωπολιτικής του ανάλυσης ,κάνοντας πιο αποφασιστικά βήματα προς αυτή την κατεύθυνση με την συμμετοχή του στην «Νέα Ευρώπη» (ακολουθώντας το παράδειγμα του Claudio Mutti, φίλου και συνεργάτη του) και με το να γίνει ένας πρωτοπόρος των νέων εθνικό-κομμουνιστικών και Ευρασιατικών ρευμάτων στην σύγχρονη Ιταλία και στην ευρύτερη Ευρωπαϊκή πολιτική.

Σε αυτή την πολιτική θέση ο Carlo Terracciano αφιέρωσε ολόκληρο το βιβλίο με τον εκφραστικό τίτλο «Εθνικός Κομμουνισμός».

Η κοινωνική δικαιοσύνη είναι αξία της παραδοσιακής κοινωνίας. Η ιεραρχία που βασίζεται στην υλική αρχή , την ταξική διαστρωμάτωση όπου βασίζεται ο καπιταλισμός , είναι απόλυτο κακό και πρέπει να ανατραπεί. Ο αγώνας ενάντια στον φιλελευθερισμό, τον καπιταλισμό και την παγκόσμια ολιγαρχία, για ελευθερία δικαιοσύνη και κοινωνική τάξη βασίζεται στην αλληλεγγύη και την αμοιβαία στήριξη και είναι το κύριο καθήκον των εθνικό-επαναστατών.

Κανένας συμβιβασμός δεν είναι αποδεκτός με την αστική τάξη και τις εμπορικές, υλιστικές και εγωιστικές της αξίες. Ο Άνθρωπος είναι ένα κοινωνικό όν. Η Παράδοση είναι μια υπόθεση του συλλογικού όντος, μια συλλογική υπόθεση. Με σκοπό να επιβεβαιωθεί και να εφαρμοστεί η παραδοσιακή κοινωνία σε παγκόσμιο επίπεδο είναι αναγκαίο να καταστραφεί η καπιταλιστική κόσμοπολη που είναι χτισμένη στον άνευ όρων σεβασμό προς το « Χρυσό μόσχο».

Σε αυτή την περίπτωση οι αριστερές δυνάμεις που μάχονται για κοινωνική δικαιοσύνη είναι σύμμαχες και φίλοι όπως και οι δεξιές δυνάμεις που υπερασπίζονται τις παραδοσιακές αξίες όπως το πνεύμα, την πίστη και την πρόσδεση στις ρίζες ( στην πραγματικότητα αυτές οι αξίες είναι επίσης ασύμβατες με τον καπιταλισμό και το εμπορικό πνεύμα).

Παραδοσιοκρατία και γεωπολιτική του Ιερού

Εν τελεί , η κρίσιμη όψη της σκέψης του Carlo Terracciano συνδέεται με την παραδοσιοκρατία και την Παράδοση. Ο ίδιος ακολούθησε το μονοπάτι που χαράχθηκε από τον Ιούλιο Έβολα , θεωρώντας τον εαυτό του ως φορέα των πνευματικών παραδόσεων της Δύσης, φτάνοντας έως πίσω στην αρχαιότητα, στον Ελληνό-Ρωμαϊκό ΝεοΠλατωνισμό.

Σέβονταν το Ισλάμ και τον Ινδουισμό , ένιωθε συμπάθεια για την Ελληνική και Ρωσική Ορθοδοξία αλλά μέχρι τις τελευταίες μέρες του απέφευγε να δείξει τις θρησκευτικές του απόψεις ως μια συγκεκριμένη ομολογία. Ήταν ένας παραδοσιοκράτης και σκληρός προασπιστής των αρχαίων Ινδό-Ευρωπαϊκών αξιών. Αυτές οι αξίες κατά την γνώμη του έπρεπε να βρίσκονται στο κέντρο του ιερού πολέμου που διεξήγαγε ενάντια στην σύγχρονο κόσμο.

Η Παράδοση συνδέεται με τη Γη. Η νεωτερικότητα με την Θάλασσα. Γεωκρατία σημαίνει Παράδοση, νεωτερικότητα σημαίνει θαλασσοκρατία.

Να γιατί η γεωπολιτική στον Terracciano αποκτά μια ιερή διάσταση. Δεν είναι απλά ένα τεχνικό εργαλείο για την σωστή πολιτική ανάλυση ή τον στρατηγικό σχεδιασμό αλλά μια ιδεολογία , μια πνευματική επιλογή , ένα κάλεσμα για μια ιερή εσχατολογική μάχη, Endkampf που απαιτεί από εμάς να κινητοποιήσουμε όλο μας το είναι.

Ένας σπουδαίος πολεμιστής

Ο Carlo Terracciano μας δίνει ένα παράδειγμα του πως πρέπει να είναι η ζωή ενός πραγματικού γεωπολιτικού στο πεδίο της επιστήμης , της θεωρίας , της ύπαρξης ,της οντολογίας, της εσχατολογίας. Αυτή είναι η ολοκληρωτική κινητοποίηση της ψυχής ,το πλήρες τίμημα για τα πιστεύω με όλο το νόημα της ηρωικής και τραγικής ζωής .

Σήμερα πολλοί παραπονούνται πως δεν υπάρχει πια χώρος για ηρωικές πράξεις και μάχες, πως όλα είναι καταδικασμένα να χαθούν από την αρχή πως τίποτα δεν μπορεί να δώσει εμπειρικά αποτελέσματα. Αυτή η άποψη είναι μόνο απόδειξη αδυναμίας, δειλίας και ανεπάρκειας.

Εάν πιστεύουμε σε κάτι και το πιστεύω μας είναι αρκετά ισχυρό είμαστε πάντα σε θέση να αλλάξουμε τον κόσμο. Δεν υπάρχει ανίκητος εχθρός για το φλεγόμενο ανθρώπινο πνεύμα. Ο Carlo Terracciano μας δίνει το παράδειγμα ενός ανθρώπου που ως την τελευταία του πνοή υπερασπίστηκε τα πιστεύω του.

Τα πιστεύω του είναι δικά μας πιστεύω. Ο αγώνας του αγώνας μας. Και αγώνας αυτών που θα έρθουν μετά από εμάς.

Ομολογώ πως δεν με νοιάζει τι τύπος ανθρώπου ήταν ο Carlo Terracciano μολονότι οι φίλοι του υποστηρίζουν πως ήταν υπέροχος , ευγενικός, τίμιος. Δεν έχει σημασία , είναι υποκειμενικό . Αντικειμενικά ήταν ένας ήρωας. Ο πραγματικός ήρωας της Ηπείρου, του πολιτισμού της Γης, της Ευρασίας. Και αυτό είναι πολύ πιο σημαντικό . Μόνο η Ιδέα αξίζει. Και κάτι άλλο αξίζει επίσης- η ανθρώπινη ζωή ριγμένη στην φωτιά της μεγάλης πίστης και του μεγάλου σκοπού.

Ένα παραδοσιακό Ιαπωνικό ρητό λέει: δεν είναι καλός πολεμιστής αυτός που υπηρετεί τίμια ένα καλό Κράτος αλλά εκείνος που υπηρετεί τίμια κάθε Κράτος ακόμα και εκείνο που είναι κακό. Γιατί αυτή η υπηρεσία κάνει το κακό Κράτος καλό.

Ο Carlo Terracciano ήταν ένας πραγματικά καλός πολεμιστής.

Ο πολεμιστής της Ευρώπης.

regasakraios