Προοίμιο

20 Αυγούστου 2022 - 20 Αυγούστου 2023: έχει περάσει ένας χρόνος και ο ήλιος έχει ολοκληρώσει τον αστρικό του χορό.

Ύστερα από μια κυκλική διαδοχή ανοδικών και καθοδικών σπειρών, απομάκρυνσης και επαναπροσέγγισης, φωτεινότητας και σκίασης, ψυχρότητας και θέρμης, ο Ήλιος επανήλθε τελικά στην ίδια θέση στον ουρανό για να μας υπενθυμίσει ότι σε κάθε αρχή αντιστοιχεί ένα τέλος: και κάθε τέλος αντιστοιχεί σε μια νέα αρχή.

Αξιοθαύμαστη σοφία: να φεύγεις για να επιστρέφεις και να επιστρέφεις για να ξαναρχίζεις. Πάντα Ρει Ηρακλείτειο, βιτσιάνικες πορείες και αναδρομές, νιτσεϊκή αιώνια επιστροφή...

Ωστόσο, δεν είναι μόνο αυτό. Αν αυτό είναι αυτό που φαίνεται, υπάρχει ακόμα μια περαιτέρω και πιο λεπτή αλήθεια σε αυτό.

Πράγματι, αν στεκόμασταν από την οπτική γωνία του ήλιου, θα βλέπαμε ότι μάλλον είμαστε εμείς που στροβιλίζουμε γύρω από τον εαυτό μας, στη φρενήρη φιλοδοξία να πάμε προς εκεί που πάντα ήδη "είμαστε". Τελικά, λοιπόν, σε σχέση με τον ήλιο, δεν θα προχωρήσουμε ποτέ προς τα πουθενά, έχοντας την ψευδαίσθηση ότι είμαστε ανεξάρτητοι από αυτόν.

Πιο αξιοθαύμαστη σοφία: η ανάκτηση της επίγνωσης του χαϊντεγκεριανού Dasein1, προκειμένου να βιώσουμε "αυθεντικά" το hic et nunc του ανήκειν μας στο είναι.

Αλλά και πάλι, αυτό δεν είναι όλη η ιστορία. Αν αντιπαραβάλουμε την εικόνα του κύκλου με την κυκλική φύση του χωροχρόνου και τον ήλιο με εκείνη του κέντρου του, διαμορφώνεται μια περαιτέρω, πιο "λανθάνουσα" αλήθεια.

Από μια συμβολική-γεωμετρική οπτική γωνία, παρατηρούμε πως ο κύκλος υπάρχει, χωροχρονικά, μόνο ως μια απροσδιόριστη σειρά σημείων, που όλα "ισαπέχουν" από την "παρουσία" ενός μόνο κεντρικού σημείου.2

Ωραία. Διαισθανόμαστε, λοιπόν, ότι αυτό το σημείο εκδηλώνει τη χωροχρονική του υπόσταση ακριβώς και μόνο μέσω της πλαισιακής εκδήλωσης εκείνης της περιφέρειας που το καθορίζει και που το στεφανώνει.

Θα μπορούσαμε όμως ποτέ να πούμε ότι αυτό το σημείο διατηρεί ένα ορισμένο ποσοστό της άπειρης και αιώνιας "δικαίωσής" του, ακόμη και αν δεν εκδηλώνεται με την περιφέρεια;

Βεβαίως. Δεδομένου ότι η ισαπόσταση καθορίζεται από αυτό και αναφέρεται μόνο σε αυτό, και όχι από τα σημεία της περιφέρειας που, αν μη τι άλλο, προέρχονται από την ισαπόσταση, πώς μπορούμε να του αρνηθούμε τη διατήρηση μιας ορισμένης κυρίαρχης "δύναμης", ή μάλλον μιας δικής του "λανθάνουσας δυνατότητας";

Εν ολίγοις, δεν είναι απλώς δυνατόν να μην παραδεχτούμε ότι, ανεξάρτητα από το να εκδηλωθεί μέσω μιας δικής του "δημιουργίας", ο Θεός ο Δημιουργός δεν πρέπει να διατηρεί μέσα του, λανθάνουσα και μη εκδηλωμένη, τη δική του "δημιουργική δύναμη".

Θαυμαστή σοφία: αυτή είναι ο Ντουγκινικός (και Γκενονικός) Ήλιος του Μεσονυκτίου- δηλαδή, αυτό που βρίσκεται πίσω από το φως και το σκοτάδι, τόσο από τον ήλιο της ημέρας όσο και από τη νυχτερινή του άρνηση. Με την παραδοξότητά του, αυτό το σύμβολο υπερβαίνει κάθε κυκλικότητα και στέκεται πέρα από το χωροχρονικό αόριστο, πέρα από τη ζωή και το θάνατο. Δηλαδή, γίνεται για μας μια υπόδειξη, μια ακραία έκφραση αυτού που είναι πραγματικά "αιώνιο, άπειρο".

Επέτειος

Έτσι: η 20η Αυγούστου 2023 δεν είναι μόνο η πρώτη επέτειος του θανάτου της Ντάρια Ντούγκινα, αλλά κυρίως η στιγμή που ο ήλιος της ημέρας ανακαλεί επίσης - με έναν "λανθάνοντα" τρόπο - τη λάμψη του Ήλιου του Μεσονυκτίου μέσα της, η οποία, καλύτερα από πολλούς, ενσάρκωσε τη μορφή εκείνου του Ριζικού Υποκειμένου που θεωρητικοποίησε ο πατέρας της Αλεξάντερ.

Δεν είχε πει, στην πραγματικότητα, ότι "είναι απαραίτητο να συνειδητοποιήσει κανείς το Ριζικό Υποκείμενο με δικό του κίνδυνο", ή ότι "στη σύγχρονη εποχή, έχει τον θάνατο δίπλα του", ή ότι "το Ριζικό Υποκείμενο δίνει στον σύγχρονο άνθρωπο την αίσθηση του θανάτου "4 ;

Η Ντάρια τα πέρασε όλα αυτά μέχρι τέλους: με αντικειμενική και πλήρη προσήλωση σε ένα πεπρωμένο που δεν είναι τόσο προγραμματισμένο όσο βιωμένο.

Τέτοια είναι, άλλωστε, η πολύ λεπτή διαφορά που διακρίνει το "να λέει κανείς ότι θέλει να είναι" από το να "αποφασίζει να είναι ήδη".

Ο ηλιακός ηρωισμός του Ριζικού Υποκειμένου

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία: το Ριζικό Υποκείμενο είναι ήρωας και η Ντάρια ήταν ένας ήρωας. Ωστόσο, εδώ το νόημα του όρου δεν πρέπει να κατανοηθεί σύμφωνα με την εσφαλμένη και στενή οπτική γωνία που υιοθετεί η κοινή σύγχρονη σκέψη- για την οποία, ήρωας θα ήταν απλώς αυτός που επιτελεί εξαιρετικές πράξεις, δηλαδή έξω από τις νόρμες της συνηθισμένης καθημερινής ζωής.

Αντιθέτως, ο ήρωας είναι ακριβώς αυτός που συμμορφώνεται περισσότερο από όλους με μια νόρμα- η οποία στην πραγματικότητα είναι τότε η κατ' εξοχήν νόρμα: αυτή που υπαγορεύεται από την Κοσμική Τάξη και θεσπίζεται από τον Θεό τη στιγμή της Δημιουργίας.

Ο Αλεξάντρ, ο πατέρας της Ντάρια, συνεχίζει λέγοντας: "Το Ριζικό Υποκείμενο διατηρεί τη δια βίου ακεραιότητά του... τα πράγματα αλλάζουν, όλα αλλάζουν, αλλά όχι αυτός, που παραμένει ο ίδιος... αυτός είναι η ρίζα του ανθρώπου "5.

Ο ήρωας είναι εκείνος που έχει το θάρρος και τη δύναμη να "θυσιάσει" τον εαυτό του (sacrum-facere) τοποθετώντας τον εαυτό του μακριά από τη στροβιλώδη δίνη των κυκλικών φαινομένων και τοποθετώντας έτσι τον εαυτό του στο "κέντρο" της δίνης: εκεί όπου κάθε αντίθεση βρίσκει τη σύνθεση, την ακινησία και την ειρήνη.6

Σε όλους τους παραδοσιακούς πολιτισμούς, προσωποποιεί πάντα την ψυχή του λαού του, ο οποίος αναγνωρίζει σ' αυτόν τις προσδοκίες του.

Θα πρέπει να σημειωθεί, λοιπόν, ότι η λέξη που μεταφράζεται στα ελληνικά ως "ήρωας", ηρως, δεν παρουσιάζει τυχαία αποφασιστική φωνητική συγγένεια με το ρήμα ερωεω, το οποίο με τη σειρά του μεταφράζεται ως "πηγάζω, αναβλύζω". Ο ήρωας είναι, εν ολίγοις, εκείνος που βρίσκεται σε στενή σχέση με ό,τι αφορά την προέλευση της ύπαρξης, δηλαδή με την "εκροή" του φανερού από το μη φανερό (χάος)- συμπίπτει με την "Πηγή της Ζωής" που τοποθετείται στο κέντρο του Παραδείσου. Από εκεί αντλεί την "αρρενωπή" του δύναμη (lat. vis)7.

Από την άλλη πλευρά, το ηρως παρουσιάζει επίσης συγγένειες με το ουσιαστικό ερως, "αγάπη". Και δεν είναι η Αγάπη -όπως έλεγαν οι πατέρες μας, οι οποίοι ήταν πιστοί- η δύναμη που κρατά ολόκληρο το Σύμπαν ενωμένο και οργανωμένο8;

Λαμπρότητα και ηρωικές διασταυρώσεις

Η ατελείωτη και πάντα νέα ποικιλία της Δημιουργίας είναι ενδεικτική της ελευθερίας που βρίσκεται στην προέλευσή της. Ωστόσο, αυτή δεν πρέπει να συγχέεται με την αναρχία που αρμόζει σε ό,τι δεν έχει κανόνες.

Η Δημιουργία είναι ελευθερία επειδή είναι επίσης Τάξη: το ένα δεν είναι ανεξάρτητο από το άλλο (ό,τι κι αν λέει ο σημερινός "σχετικισμός").

Γι' αυτό δεν είναι άτοπο να διακρίνουμε, παρά την ποικιλομορφία τους, την κοινή μήτρα που συντηρεί και ενώνει τους ηρωισμούς. Παρά την ποικιλομορφία των πλαισίων, ο ιστορικός και ο μυθικός, εν ολίγοις, πίνουν από την ίδια "Πηγή Ζωής" από την οποία αναβλύζει πάντοτε ο "ηρωισμός".

Ας πάρουμε τη Ντάρια και ας τη συγκρίνουμε, για παράδειγμα, με την Arwen Undòmiel, την όμορφη Ξωτική πριγκίπισσα που παρουσιάζεται στο έπος του J.R.R. Tolkien "Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών": εκείνη που, από αγάπη, απαρνιέται την αθανασία της καταγωγής της και όλα τα προνόμιά της, για να γίνει νύφη-βασίλισσα του ανθρώπινου βασιλιά Aragorn, του πρωτοτύπου κάθε γήινου βασιλιά.

[Αν είναι αλήθεια, όπως είναι αλήθεια, ότι κάθε όνομα συμπίπτει οντολογικά με τον οιωνό του, τότε τα ονόματα Ντάρια και Άργουεν μοιράζονται μια αλληλουχία με τα ίδια οντολογικά προνόμια].

ARWEN σημαίνει "ευγενής κόρη".

Ακολουθώντας τον Δάντη και τον Θωμισμό, η "ευγένεια" πρέπει να σημαίνει την αξία της υπεροχής, την καλή ποιότητα, την ανύψωση, τη διάκριση ενός πράγματος σε σχέση με την ίδια του τη φύση ή την ουσία. Επομένως, εφόσον ο Θεός είναι το Esse Ipsum, δηλαδή η έδρα όλων των τελειοτήτων, η "ευγένεια" ανήκει επίσης στην ουσία της οντότητας δυνάμει του είναι- και συνεπώς ο βαθμός της ευγένειας αντιστοιχεί σε ισοδύναμο βαθμό στο βαθμό συμμετοχής στο είναι9. Είναι χαρακτηριστικό ότι για τον Δάντη, μεταξύ άλλων, η λέξη αυτή μπορεί να αναφέρεται ακριβώς στην Αγάπη, καθώς και στην πνευματική ανύψωση και, επομένως, στην ψυχή.

ΔΑΡΕΙΑ σημαίνει, από την πλευρά της, "αυτή που κατέχει το καλό" (περσ. Dārayavahuŝ, ελληνικά: Δαρείος).

Για τον Πλάτωνα (και η Ντάρια ήθελε να αυτοαποκαλείται με το ψευδώνυμο Πλατώνοβα), το Αγαθό εξισώνεται με τον Ήλιο, καθότι δίνει νοητότητα (ορατότητα) στις ιδέες και στην ψυχή την ικανότητα να κατανοεί. Ο Πλωτίνος θα υιοθετήσει αργότερα την πλατωνική αντίληψη: η υπέρτατη αρχή που ο Πλάτων ονόμαζε Αγαθό αναφέρεται συχνότερα σε αυτόν ως το άμορφο Ένα. Σύμφωνα με τον Σχολαστικισμό, τέλος, το Είναι και το Αγαθό είναι ισοδύναμα: το Αγαθό ταυτίζεται με το Είναι και οι διάφορες διαβαθμίσεις του ενός συμπίπτουν με το άλλο. Ο Θεός είναι το υπέρτατο Αγαθό και το υπέρτατο Ον- και τα πλάσματα, στο βαθμό που έχουν δημιουργηθεί "κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσή του", είναι καλά ανάλογα με το τι μπορεί να "λάβει" η φύση-ουσία τους από το Αγαθό.

[Και οι δύο μοιράζονται ένα κατοπτρικό αίσθημα αγάπης, σε σχέση με τον εαυτό τους και σε σχέση με τους ανθρώπους τους].

Η ARWEN, από αγάπη, απαρνιέται την αθανασία (που αρμόζει στο λαό της), επιλέγοντας τη θνητότητα του αγαπημένου της: "[...] η επιλογή μου είναι αυτή της Lùthien, και επέλεξα κι εγώ, όπως εκείνη, το γλυκό και το πικρό ταυτόχρονα "10.

Εδώ η Άργουεν επαναλαμβάνει το θέμα της ιστορίας μεταξύ του Μπέρεν και της Λούθιεν, που αφηγείται το Σιλμαρίλιον, όπου, για άλλη μια φορά, ένας άνδρας ερωτεύεται μια γυναίκα ξωτικό. Η εναλλακτική λύση είναι ανάμεσα στη γλύκα του έρωτα και στην πίκρα της απώλειας της αθανασίας.

Η Ντάρια, από την πλευρά της, επιτυγχάνει την αθανασία μέσω της θνητότητας: και αυτό, από αγάπη για τον λαό της.

Αυτό είπε ο πατέρας της στην τελετή της κηδείας της: "Δεν φοβόταν, πραγματικά. Και την τελευταία φορά που μιλήσαμε στο φεστιβάλ Παράδοσης, μου είπε: "Μπαμπά, νιώθω σαν πολεμιστής, νιώθω σαν ήρωας, [...] θέλω να είμαι με την πατρίδα μου. Θέλω να είμαι στη φωτεινή πλευρά της δύναμης". [...] Ήθελα να μεγαλώσω την κόρη μου με τον τρόπο που έβλεπα το ιδανικό άτομο. Οι πρώτες λέξεις που της μάθαμε ως παιδί ήταν "Ρωσία", "το κράτος μας", "ο λαός μας" και "η αυτοκρατορία μας"".

[Και οι δύο αντιπροσωπεύουν ένα "αστέρι" που αναγγέλλει: η Άργουεν αναγγέλλει ένα τέλος, η Ντάρια αναγγέλλει μια αρχή].

Η ARWEN ονομάζεται επίσης Undòmiel, που σημαίνει 'Αστέρι του Εσπερινού του λαού της'. Κατέχει ένα πολύτιμο μενταγιόν, το οποίο φέρει το όνομά της και είναι το σύμβολο της αθανασίας για τα Ξωτικά της Μέσης Γης.
Στη συνέχεια το δίνει στον Φρόντο για να τον προστατεύσει από τη μνήμη του σκότους και τις πληγές.

Ο υπαινιγμός στον Εσπερινό είναι σημαντικός εδώ, καθώς, στην κορύφωση της αφηγημένης ιστορίας, ο λαός των Ξωτικών φεύγει για να μην επιστρέψει ποτέ στη Μέση Γη, αφού μια εποχή έχει πλέον τελειώσει. Ο Εσπερινός είναι το τέλος του φωτός των Ξωτικών σε εκείνη τη συγκεκριμένη εποχή, σε εκείνη τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Η Άργουεν θα παραμείνει αντ' αυτού με τον Άραγκορν, απαρνούμενη τον πατέρα της, τον Βασιλιά των Ξωτικών, με τον οποίο ήταν τόσο κοντά.

Η ΝΤΑΡΙΑ, από την πλευρά της, είναι το Αστέρι της Αυγής του Ριζικού Υποκειμένου, το οποίο ο πατέρας της Αλεξάντρ συσχετίζει με τον Ήλιο του Μεσονυκτίου. Το Σέλας είναι εκείνη η ιδιαίτερη στιγμή που προηγείται της μετάβασης από το σκοτάδι στο φως του ήλιου της ημέρας, προαναγγέλλοντας την ανατολή του.

Με τη θυσία της, η Ντάρια άφησε τον αγαπημένο της πατέρα, για να εγκαινιάσει πραγματικά την εποχή του Ριζικού Υποκειμένου.

[Και οι δύο συνδέονται με τη βασιλική λειτουργία: η μία συνοδεύει το θάνατό της, η άλλη διεγείρει την αναγέννησή της].

Η ΑΡΓΟΥΕΝ είναι αυτή που γίνεται μάρτυρας του θανάτου του βασιλιά για τον οποίο, στο έπος, αποτελούσε πάντα έμπνευση και κίνητρο.

Ο ΑΡΑΓΚΟΡΝ, που σημαίνει "Σεβαστός Βασιλιάς" ή ακόμη και "Βασιλική ανδρεία", είναι το σύμβολο της επίγειας βασιλικής εξουσίας. Το μεσαίο του όνομα είναι Estel, που σημαίνει 'ελπίδα'. Αυτό πρέπει να εκληφθεί με τη χριστιανική έννοια του όρου (και πράγματι, όλο το έργο του Τόλκιν χαρακτηρίζεται από αυτή την έννοια): στην πραγματικότητα, η "ελπίδα" είναι εκείνη η θεολογική αρετή που υποδηλώνει μια προσδοκία βασισμένη στη βεβαιότητα και όχι στην πιθανότητα.

Η Άργουεν τον βλέπει να πεθαίνει, αυτή που θα τον ξεπεράσει και θα πρέπει να ζήσει πολύ περισσότερο, μόνη, σε έναν κόσμο στο λυκόφως του (αυτή που είναι το Αστέρι του Εσπερινού) και έχει μια στιγμή απελπισίας καθώς της ζητάει να έχει "ελπίδα".

' Είπε: 'Αλλά ας μη μας καταβάλλει η τελική δοκιμασία, εμάς που προαιώνια απαρνηθήκαμε τη Σκιά και το Δαχτυλίδι. Με θλίψη πρέπει να φύγουμε, αλλά όχι με απόγνωση. Κοιτάξτε! Δεν είμαστε δεσμευμένοι για πάντα σε ό,τι βρίσκεται μέσα στα όρια του κόσμου, και πέρα από αυτά υπάρχουν περισσότερα από τις αναμνήσεις. Αντίο!" "Έστελ, Έστελ", φώναξε, και καθώς έπιασε το χέρι του και το φίλησε, αποκοιμήθηκε.11

Η ΝΤΑΡΙΑ, από την πλευρά της, είναι σαφώς εκείνη που πεθαίνει με την πεπεισμένη "ελπίδα" ότι η αναγέννηση της βασιλείας, του Τσάρου, της αυτοκρατορίας και του ρωσικού λαού της θα έρθει σύντομα. Ολόκληρη η πνευματική της δραστηριότητα, ολόκληρη η ζωή της μαρτυρεί αυτό.

Η ηρωική ηλιακότητα της Ντάρια και του προφήτη Ηλία

Υπάρχει και κάτι ακόμη: αποκαλύπτοντας στον πατέρα της ότι η δική της επιθυμία ήταν "να βρεθεί στην ελαφρότερη πλευρά της δύναμης", η Ντάρια φαίνεται να τοποθετεί τον εαυτό της ακόμη πιο κοντά στον Θεό.

Το συμπέρασμα αυτό είναι εμπνευσμένο από τη γνωστή βιβλική ιστορία του προφήτη Ηλία: μια φιγούρα για τον "ηρωισμό" της οποίας δεν φαίνεται να υπάρχει καμία αμφιβολία.

Στο απόσπασμα από το Α΄ Βασιλέων 19:11-13, μάλιστα, αφηγείται: "Ιδού, ο Κύριος πέρασε. Υπήρχε ένας δυνατός, ορμητικός άνεμος για να σπάσει τα βουνά και να συντρίψει τους βράχους μπροστά στον Κύριο, αλλά ο Κύριος δεν ήταν μέσα στον άνεμο. Μετά τον άνεμο έγινε σεισμός, αλλά ο Κύριος δεν ήταν μέσα στον σεισμό. Μετά τον σεισμό έγινε φωτιά, αλλά ο Κύριος δεν ήταν μέσα στη φωτιά. Μετά τη φωτιά ακούστηκε η μουρμούρα ενός ήπιου ανέμου. Καθώς το άκουσε, ο Ηλίας σκέπασε το πρόσωπό του με τον μανδύα του".

Είναι κάπως περίεργο ότι το εβραϊκό όνομα Ηλίας διατηρεί μια ισχυρή σχέση με το όνομα Ήλιος, που στα ελληνικά σημαίνει "ήλιος". Ομοίως, είναι εμβληματικό το γεγονός ότι ο προφήτης αυτός δεν πέθανε, αλλά ανέβηκε ψυχή τε και σώματι στον ουρανό με "άρμα φωτιάς και άλογα φωτιάς" (Β΄ Βασιλέων 2:11), πράγμα που αποτελεί σαφή συμβολισμό και πάλι, ακριβώς, ηλιακό.

Η μορφή αυτού του προφήτη συγκρίνεται συχνά με εκείνη του Χριστού. Είναι παρών στο επεισόδιο της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος (Ματθ. 17:1-8, Μαρκ. 9:2-8, Λουκ. 9:28-36) και, σύμφωνα με μια ερμηνεία του χωρίου Αποκ. 11:3-12, ο Ηλίας θα είναι ένας από τους δύο μάρτυρες που θα σταλεί από τον Θεό για να αντιταχθεί στον Αντίχριστο και θα εκπληρώσει την αποστολή του ως προφήτης για 1260 ημέρες, μετά τις οποίες θα θανατωθεί. Όμως ο θάνατός του θα είναι μόνο προσωρινός. Στην πραγματικότητα, μετά από τρεισήμισι ημέρες, η πνοή του Κυρίου θα τον αναστήσει και θα αναληφθεί ξανά στον ουρανό μέσα σε ένα σύννεφο.

Η "ηλιακή" αξία του Ηλία ταιριάζει, λοιπόν, καλά με τη Ντάρια και τη σχέση που διατηρεί με τον Ήλιο του Μεσονυκτίου, καθώς και με την "εσχατολογική" αξία που αντιπροσωπεύουν τα πρόσφατα γεγονότα που αντιμετωπίζει η Ρωσία.

Υπάρχει όμως και μια ακόμη περίσταση που συνδέει "διακριτικά" τη Ντάρια με τον προφήτη Ηλία: μια περίσταση συμβολικού-καλυπτικού χαρακτήρα12.

Η ημερομηνία του θανάτου της πέφτει ακριβώς ένα μήνα μετά την ημέρα κατά την οποία μνημονεύεται ο ιερός προφήτης: δηλαδή στις 20 Ιουλίου. Και αυτό είναι λογικό.

Σε μεταχρονικό επίπεδο, η dies natalis της Ντάρια (η ημέρα της γέννησής της στον Ουρανό) στέκεται σχεδόν ως "trigesimo" σε σχέση με εκείνη που είναι αφιερωμένη στον Ηλία.

Η παράδοση του "trigesimo" δεν προέρχεται μόνο από τη βιβλική ιστορία, που αφηγείται στο Νμ 20:30 και στο Δτ 34:8, σχετικά με το γεγονός ότι ο λαός θρήνησε τον Ααρών και τον Μωυσή επί τριάντα ημέρες.
Παράλληλα, πρέπει να ληφθεί υπόψη ότι το "τριάντα" αντιπροσωπεύει τον αριθμό των ετών κατά τα οποία ο Ιησούς έζησε τη λεγόμενη "κρυφή ζωή" του.

Υπό το πρίσμα αυτό, η βάπτιση του Κυρίου, η οποία έλαβε χώρα ακριβώς στην ηλικία των τριάντα ετών, δηλαδή στην αρχή του "δημόσιου βίου" του, στέκεται κατ' αναλογία με τον Ήλιο του Μεσονυκτίου ως η στιγμή της μετάβασης από το άδηλο στο φανερό.

Η παράδοση αναγνωρίζει ότι τα "τριάντα" αντιπροσωπεύουν επομένως την ιδανική ηλικία για την έναρξη μιας δραστηριότητας που σχετίζεται με την εξουσία.

Γι' αυτό διαβάζουμε στη Γένεση ότι "ο Ιωσήφ ήταν τριάντα ετών" (Γεν. 41:46) όταν ανέλαβε τις τύχες της Αιγύπτου. Ομοίως για τον Δαβίδ διαβάζουμε ότι "ήταν τριάντα ετών όταν άρχισε να βασιλεύει" (2 Σαμ 5:4). Και ο Ιεζεκιήλ άρχισε να προφητεύει "στο τριακοστό έτος της ηλικίας του" (Ez 1:1).

Αυτή η σχέση αναλογίας γίνεται ακόμη πιο συγκεκριμένη αν θυμηθούμε ότι ο Ηλίας, ένας ενάρετος και αυστηρός άνθρωπος, φορούσε έναν μανδύα από δέρμα καμήλας πάνω από μια απλή ποδιά που ήταν σφιγμένη στους γοφούς, προτυπώνοντας έτσι, οκτώ αιώνες νωρίτερα, τον Ιωάννη τον Βαπτιστή.

Προικισμένος με την καρδιά ενός πολεμιστή και μια εκλεπτυσμένη διάνοια, ο Ηλίας συνδύαζε στην ψυχή του τη φλεγόμενη φωτιά της πίστης και του ζήλου για τον Κύριο.

Συμπεράσματα

Υπό το πρίσμα όλων αυτών, είναι εμβληματικό το γεγονός ότι η dies natalis της Ντάρια συνέβη λίγο πριν από τα "τριακοστά γενέθλιά" της (γεν. 15/12/1992 - πεθ. 20/08/2022).

Επωφελείται από την ίδια "ηλιακή και πολεμική" φλόγα και θέρμη που διακρίνει τον Προφήτη Ηλία- και είναι επίσης γι' αυτόν τον λόγο που το μαρτύριο που βίωσε αποτέλεσε το πραγματικό "βάπτισμα του πυρός" της: με την εξωτερική και εσωτερική έννοια.

Η Ντάρια, καθρεφτίζοντας την ξωτική Άργουεν-Άστρο του Εσπερινού, ξεπέρασε εξάλλου τη θνητότητα για να συμμορφώσει την ουσία της με την αθανασία, μέσα στις σφαίρες της οποίας λάμπει σήμερα και πάντοτε ως η Αυγή του Ριζικού Υποκειμένου.

Αμήν.

Σημειώσεις:

1. Με τον όρο Dasein (γερμανικά = είναι εκεί), ο Χάιντεγκερ εισάγει τον τεχνικό όρο στον οποίο βασίζει την "υπαρξιστική" του σκέψη, στοχεύοντας στην ανάκτηση του όντος, αφού το έχει απελευθερώσει από τη λήθη στην οποία έχει περιπέσει εξαιτίας του είναι.

2. Τέτοιο είναι το είναι.

3. Τέτοια είναι η ύπαρξη.

4. Πρβλ. Aurora del Soggetto Radicale, AGA Editrice, Cusano Milanino 2019, σ. 21 επ.

5. ο.π.

6. Το επεισόδιο της Οδύσσειας στο οποίο ο Οδυσσέας δένεται στο κατάρτι του πλοίου του (σύμβολο του axis mundi) για να ξεφύγει από το τραγούδι των σειρήνων είναι ένα συμβολικό και ποιητικό παράδειγμα.

7. Το ἥρως ήταν αρχικά ἀρχικά ὁ ἴδιος (βέρος)- αργότερα, το πρώτο σύμφωνο αναρροφάται. Μάλιστα, πηγαίνοντας ακόμη πιο πίσω, βρίσκουμε το σανσκριτικό vir-a = ήρωας, δυνατός άρα και το λατινικό vir = δυναμικός άνδρας. Είναι εμβληματικό ότι ο όρος αρχικά προφερόταν ως "veros", καθώς αυτό τον συνδέει με το λατινικό "veritas". Γνωρίζουμε μάλιστα ότι, ακολουθώντας το μάθημα του Χάιντεγκερ, η λέξη με την οποία μεταφράζεται στα ελληνικά η "αλήθεια", η ἀλήθεια, εκφράζει τον τόπο της "αποκάλυψης" του όντος, αφού σημαίνει "μη απόκρυψη", καθώς αποτελείται από το άλφα στερητικό (α) συν λήθη. Η "αλήθεια" που νοείται έτσι συμπίπτει ακριβώς με το σημείο της μετάβασης μεταξύ του μη εκδηλωμένου και του εκδηλωμένου.

8. Πρβλ. DANTE, Paradiso, XXXIII, v. 145.

9. Σχετικά με την ευγένεια ως αποκλειστική ιδιότητα του Θεού, επεκτάσιμη στα πλάσματα μόνο στο βαθμό που μπορούν να εξομοιωθούν, σε διάφορους βαθμούς, με τον ίδιο τον Θεό, πρβλ. "Quod per se habet esse, nobilius est eo quod habet esse in alio" (S. Thomas. Cont. Gent. 1254)- "gradus nobilitatis et vilitatis in omnibus entibus attenditur secundum propinquitatem et distantiam a Deo, qui est in fine nobilitatis" (I 593): κριτήριο μιας τέλειας ιεραρχίας μεταξύ των πραγμάτων.

10. J.R.R. TOLKIEN, Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών, Rusconi Libri, Μιλάνο 1977, σ. 1162.

11. ο.π., σ. 1268.

12. Έχουμε ήδη παρουσιάσει ορισμένες παρατηρήσεις συμβολικού-καλενΔαριακού χαρακτήρα, που σχετίζονται με την ημέρα του θανάτου της Ντάρια, στην εργασία Daria Dugina: dies Natalis edescatologia, που δημοσιεύθηκε στους δικτυακούς τόπους: www.ideeazione.com και www.reginaequitum.it.

μετάφραση Ρήγας Ακραίος

από εδώ:

https://www.geopolitika.ru/it/article/daria-lincrocio-degli-eroismi-solari