Ο θάνατος της Ντάρια Ντούγκινα, που έλαβε χώρα τη νύχτα της 21ης Αυγούστου του τρέχοντος έτους, ήταν ένα γεγονός που συγκλόνισε ολόκληρο τον ανελεύθερο πολιτικό και πνευματικό κόσμο, ήταν μια αποτρόπαια και σκληρή πράξη, που αφαίρεσε τη ζωή μιας νέας γυναίκας 29 ετών, η οποία είχε λαμπρό μέλλον ως πολιτική επιστήμονας και δημοσιογράφος.

Αλλά η Ντάρια στην ηλικία της είχε ήδη διανύσει ένα μακρύ ταξίδι στο πλευρό του πατέρα της, του καθηγητή Αλεξάντερ Ντούγκιν, γράφοντας, δίνοντας συνέδρια, το μεγαλύτερο όπλο της ήταν το μυαλό της. Η Ντάρια πέθανε σε μια επίθεση που είχε στόχο τον πατέρα της, τον φιλόσοφο που χαρακτηρίστηκε ως "ο πιο επικίνδυνος φιλόσοφος στον κόσμο", ο οποίος ήταν αυτός που θα οδηγούσε αυτό το αυτοκίνητο, αλλά αντ' αυτού κατά μια τραγική σύμπτωση ήταν η κόρη του αυτή που καθόταν στη θέση του οδηγού.

Αυτό δεν θα έπρεπε να είχε συμβεί, σε κανέναν από αυτούς, βρίσκονταν σε ρωσικό έδαφος, μόλις είχαν ολοκληρώσει τις δραστηριότητές τους σε μια κατασκήνωση νέων, οι τελευταίες φωτογραφίες τους δείχνουν πόσο ευτυχισμένοι ήταν εκείνες τις στιγμές.

Λίγες ημέρες πριν από τη δολοφονία της -πρέπει να πούμε δολοφονία και όχι θάνατο, για να είναι σαφές ότι την πήραν μακριά μας- δολοφονήθηκε επίσης η Ρωσίδα δημοσιογράφος Ζεμφίρα Σουλεϊμάνοβα, εθνικομπολσεβίκα ακτιβίστρια, από το κόμμα "Άλλη Ρωσία" που ίδρυσε ο Εντουάρντ Λιμόνοφ, όταν πέθανε ήταν εθελόντρια κοντά στη Λαϊκή Δημοκρατία του Ντόνεστκ.

Η δολοφονία της Ντάρια είχε μεγαλύτερη απήχηση στα μέσα ενημέρωσης, συγκλόνισε όλους τους ανελεύθερους κύκλους, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε την 25χρονη Ζεμφίρα, μια νεαρή γυναίκα ιδεαλίστρια και γεμάτη ζωή που πέθανε για τις αρχές της.

Οι αγαπημένοι των θεών πεθαίνουν νέοι όπως θα έλεγαν οι Έλληνες, οι δύο τους πέθαναν στο άνθος της νιότης τους όταν ακολουθούσαν το δρόμο της πολιτικής και πολιτιστικής δράσης.

Στη Ντάρια μπορούμε να δούμε ένα αρχέτυπο κοντά στην Ιωάννα της Λωραίνης για το πολυπολικό ιδεώδες, αυτή τη νεαρή γυναίκα που στην εφηβεία της αγωνίστηκε για να απελευθερώσει ένα έθνος από τους παλιούς εχθρούς του και να τερματίσει επιτέλους έναν πόλεμο 100 ετών.

Η Ιωάννα της Λωραίνης, όπως αναφέρει το απόσπασμα του Robert Brasillach από την αρχή αυτού του άρθρου, την έθεσε ως παράδειγμα ως αναπαράσταση μιας επαναστατικής και προκλητικής νεολαίας.

Η Ιωάννα της Λωραίνης αψήφησε τα ήθη και τα έθιμα της εποχής της, ακολουθώντας το κάλεσμα του Ιερού, πήγε να πολεμήσει για την απελευθέρωση της πατρίδας της Γαλλίας, αψήφησε τους γονείς της, αντιμετώπισε τον ίδιο τον Δελφίνο και τους στρατηγούς του, τον κλήρο και τους ευγενείς, δηλαδή αντιμετώπισε τα πρόσωπα εξουσίας στη Γαλλία προκειμένου να αγωνιστεί για το ιδανικό της, δείχνοντας ότι η αληθινή εξουσία δεν προέρχεται από τις τάξεις κάποιου, όχι από τη γέννηση, αλλά αντίθετα από μια ανώτερη δύναμη.

Με την ίδια επαναστατικότητα, προκλητικότητα και νεανική αυθάδεια, η Ντάρια αντιμετώπισε τις παγκοσμιοποιητικές δυνάμεις που, όπως οι Άγγλοι του Μεσαίωνα που είχαν πολιορκήσει τη Γαλλία, έτσι και σήμερα οι ίδιες δυνάμεις έχουν υποτάξει ή πολιορκήσει τα έθνη.

Η Ντάρια Ντούγκινα θα μπορούσε να θεωρηθεί ως μια Ιωάννα της Λωραίνης για τον πολυπολικό κόσμο, στα δικά της λόγια μπορούμε να δούμε ότι έβλεπε την αποστολή της ως κάτι πέρα από την πολιτική, ως ιερό καθήκον:

"Αυτός ο πνευματικός πόλεμος κατά του μοντέρνου κόσμου μου δίνει δύναμη να ζω. Αγωνίζομαι ενάντια στην ηγεμονία του κακού για την αλήθεια της Αιώνιας Παράδοσης".
- Ντάρια Ντούγκινα

Η Ντάρια καταγράφηκε ως δυνητική απειλή από τη βρετανική μυστική υπηρεσία πληροφοριών, τους ίδιους ακριβώς εχθρούς για την Ιωάννα της Λωραίνης και για όλη την Ευρώπη. Ακριβώς όπως η Ιωάννα της Λωραίνης πέθανε με εκτέλεση δια πυρός και σιδήρου, η Ντάρια δολοφονήθηκε από τη φωτιά μιας βόμβας, αλλά δεν εκπληρώθηκε με τη δολοφονία τους, τα δυτικά μέσα ενημέρωσης την έκαψαν ξανά στην πυρά μέσω fake news, tergiversations και αβάσιμων κατηγοριών για ρατσισμό και απολογία γενοκτονίας, ο Δυτικός Τύπος έδειξε ξανά ότι δεν είναι τίποτα άλλο παρά σκουπίδια και ένας οργανισμός στην υπηρεσία του μονοπολικού και παγκοσμιοποιητικού κόσμου.

Μετά το θάνατό της η Ιωάννα της Λωραίνης αγιοποιήθηκε και έγινε η προστάτιδα της Γαλλίας, όπως ακριβώς η Ντάρια έλαβε μετά θάνατον το Τάγμα του Θάρρους εκ μέρους της κυβέρνησης του Βλαντιμίρ Πούτιν, την ύψιστη τιμή στη Ρωσία. Μετά τις δολοφονίες τους, η Ιωάννα και η Ντάρια θριάμβευσαν κατά του θανάτου υπερβαίνοντάς τον και γίνονταν άγιοι και ήρωες.

Στην Ιωάννα και τη Ντάρια συναντιούνται: η νιότη, η επαναστατικότητα και η ιερότητα, η προκλητική περιφρόνηση, ο αγώνας για ένα ιερό ιδανικό, η μάχη για την ελευθερία και ενάντια στην τυραννία, η υπέρβαση πέρα από την πολιτική, τον πολιτισμό και τον θάνατο, για να γίνουν σύμβολα ενός Ιερού Πολέμου.

Στην Ιωάννα, τη Ντάρια και τη Ζεμφίρα βρίσκουμε την αναπαράσταση αυτού που ο καθηγητής Ντούγκιν αποκαλεί φεμινισμό της Εκάτης στο βιβλίο του Νοομαχία (Ediciones Fides), Τι είναι ο φεμινισμός της Εκάτης; Είναι ο αντίλογος του δυτικού και παγκοσμιοποιητικού φεμινισμού, αυτού του είδους του φεμινισμού που είναι πατριωτικός και ταυτοτικός, βασίζεται στη θεά Εκάτη που ήταν στην αρχή, μια ουράνια θεά που έφερε σοφία, θάρρος και δικαιοσύνη στο πεδίο της μάχης.

"(...) ο φεμινισμός της Εκάτης είναι η αποκατάσταση της αξιοπρέπειας της γυναίκας ως φίλης και συμμάχου του άνδρα, του Ινδοευρωπαίου άνδρα. Είναι ένας Ινδοευρωπαϊκός φεμινισμός που αντιτίθεται στον Λόγο της Κυβέλης, γιατί είναι η εξύμνηση της γυναικείας αρχής του καθαρά Ινδοευρωπαϊκού Λόγου". (Noomakhia, Ediciones Fides)

Μέσα σε αυτό το ίδιο πνεύμα της Ιωάννας της Λωραίνης και μέσα στο φεμινισμό της Εκάτης, η φιγούρα της Deni Prieto Stock ή αλλιώς "Maria Luisa", Μεξικανή αντάρτισσα, που δολοφονήθηκε από το στρατό κατά τη διάρκεια των χρόνων του αντάρτικου, θα μπορούσε επίσης να βρεθεί εδώ.

Αυτό το νεανικό πνεύμα που μάχεται, που αρνείται τη δυνατότητα να γεράσει, που πεθαίνει στον αγώνα και μέσα από τον θάνατό του υπερβαίνει, τον ηρωικό θάνατο, την αιώνια νεότητα, τη μετατροπή ενός αγωνιστή σε μάρτυρα, ήρωα και άγιο, όπως στις μυθικές ιστορίες.

Σήμερα, η νεολαία δεν θέλει ούτε να αγωνιστεί ούτε να υπερβεί, αυτό που θέλει είναι να είναι αντίγραφο των εφήβων του Netflix, να υπακούει στο κράτος όταν αυτό τους διατάζει να μείνουν στο σπίτι, να φοράει μάσκα και να υπακούει στους κανόνες, να βάζει σημαίες για κάθε σκοπό της τρέχουσας μόδας ή απλώς να ακολουθεί κάθε νέα τάση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Η Ντάρια ήταν μια νεαρή γυναίκα που ήταν εχθρός αυτού του είδους της νεολαίας που επιθυμούν οι παγκόσμιες δυνάμεις, ήταν μια πολεμίστρια, μια διανοούμενη και γι' αυτό δολοφονήθηκε. Οι τελευταίες ημέρες της Ντάρια Ντούγκινα πέρασαν σε μια Ευρασιατική κατασκήνωση, ζώντας μαζί με άλλους νέους Ρώσους, δίνοντάς τους πολιτιστική, αθλητική και πολιτική διαμόρφωση προκειμένου να αγωνιστούν για τον πολυπολικό κόσμο. Η Ντάρια πέθανε με ένα χαμόγελο στο πρόσωπό της, επειδή το παράδειγμά της χρησίμευσε στη νεολαία που τώρα τη βλέπει, περισσότερο από ποτέ, ως σύμβολο.

Οι Άγγλοι δεν μπόρεσαν τελικά να σκοτώσουν την Ιωάννα της Λωραίνης, οι παγκοσμιοποιητές δεν μπόρεσαν να σκοτώσουν τη Ντάρια και τώρα έχει γίνει ήρωας και αγία της νέας πολυπολικής τάξης.

Δεν μπόρεσαν να τη σκοτώσουν, αντίθετα τη μετέτρεψαν σε σύμβολο, ακόμη και μετά το θάνατό της, η Ντάρια έχει θριαμβεύσει επί των εχθρών της και των εχθρών της Ρωσίας και τελικά όλης της ανθρωπότητας.

"Με το αίμα των μαρτύρων μας, οι αυτοκρατορίες θα αναστηθούν!" - Carlos Mamani, Περουβιανός κοινωνιολόγος

Σε αυτή τη νέα εποχή, η Daria Dugina είναι η Ιωάννα της Λωραίνης για τον Πολυπολικό Κόσμο.

"Οι επιθυμίες μας ενώθηκαν για να σχηματίσουν ένα νέο λαμπερό αστέρι, τώρα έχει γίνει το μονοπάτι που φωτίζει το δρόμο!"
- Alejandro Vasquez, μεταφραστής αυτού του άρθρου.

ΝΤΑΡΙΑ ΝΤΟΥΓΚΙΝΑ PRESENTE!

μετάφραση Ρήγας Ακραίος

από εδώ: http://www.4pt.su/en/content/daria-dugina-joan-arc-multipolar-world