"Φαίνεται ότι ο Ούνγκερν είναι πιο επικίνδυνος από τον Σεμένωφ. Είναι πεισματάρης και φανατικός. Είναι έξυπνος και αδίστακτος. Κατέχει θέσεις-κλειδιά στην Νταουρία. Ποιες είναι οι προθέσεις του; Να επιτεθεί στην Ούργκα στη Μογγολία ή στο Ιρκούτσκ στη Σιβηρία; Να γυρίσει στο Χαρμπίν στη Μαντζουρία και μετά στο Βλαδιβοστόκ; Να προελάσει στο Πεκίνο και να επαναφέρει τη Μαντζουριανή δυναστεία στον κινεζικό θρόνο; Τα μοναρχικά του σχέδια είναι απεριόριστα. Αλλά ένα πράγμα είναι σαφές: ο Ούνγκερν ετοιμάζει πραξικόπημα. Είναι ο πιο επικίνδυνος εχθρός μας μέχρι σήμερα. Η καταστροφή του είναι ζήτημα ζωής και θανάτου".

Ο Ντζερζίνσκι επισύναψε στην έκθεσή του προς το Ανώτατο Σοβιέτ ένα απόσπασμα από μια επιστολή που είχε πέσει στα χέρια των Σιβηριανών παρτιζάνων:

"Ο Βαρόνος προφέρει τις λέξεις "κομισάριος" και "κομμουνιστής" με μίσος, προσθέτοντας συχνά "θα κρεμαστεί". Δεν έχει ευνοούμενους, είναι ασυνήθιστα αυστηρός, ανυποχώρητος σε θέματα πειθαρχίας, πολύ σκληρός και πολύ εύπιστος... Ζει περιτριγυρισμένος από Λάμα και σαμάνους... Από εθισμό στο σκανδαλώδες και ασυνήθιστο, αποκαλεί τον εαυτό του Βουδιστή. Είναι πιο πιθανό να ανήκει σε κάποια ακροδεξιά σέχτα της Βαλτικής. Οι εχθροί του τον αποκαλούν "Τρελό Βαρόνο"".

Ο Βαρόνος Roman Fedorovich von Ungern-Sternberg γεννήθηκε στις 20 Δεκεμβρίου 1885 στο Γκρατς (Αυστρία) από οικογένεια αριστοκρατών της Βαλτικής που ζούσε στην Εσθονία. Η οικογένειά του ανάγεται τουλάχιστον στον 18ο αιώνα. Σύμφωνα με αξιόπιστα στοιχεία, δύο από τους προγόνους του ανήκαν στους ιππότες του Τευτονικού Τάγματος και έπεσαν στα χέρια των Πολωνών. Τα μέλη της οικογένειάς του υπηρέτησαν το Τάγμα, στη συνέχεια τη Γερμανία και, τέλος, τον Ρώσο Τσάρο και τη Ρωσική Αυτοκρατορία. Σύμφωνα με τον ίδιο τον βαρόνο, ο παππούς του ασπάστηκε τον Βουδισμό ενώ βρισκόταν στην Ινδία, και στη συνέχεια ο πατέρας του και ο ίδιος έγιναν επίσης βουδιστές. Ο Βαρόνος αποφοίτησε από το γυμνάσιο του Ρεβάλ (Ταλίν) και φοίτησε σε σχολή δοκίμων στην Αγία Πετρούπολη, όπου το 1909 στάλθηκε σε σώμα Κοζάκων στην Τσίτα. Κατά τη διάρκεια μιας διαμάχης αξιωματικών στην Τσίτα, ο Βαρόνος προκάλεσε τον αντίπαλό του σε μονομαχία και τον τραυμάτισε. Ο ίδιος ο Βαρόνος υπέστη σοβαρό τραυματισμό, με αποτέλεσμα να βιώνει έντονους πονοκεφάλους καθ' όλη τη διάρκεια της υπόλοιπης ζωής του, σε σημείο που κατά καιρούς έχανε την ικανότητα να βλέπει.

Εξαιτίας αυτής της μονομαχίας, ο Βαρόνος αποβλήθηκε από το σώμα τον Ιούλιο του 1910, και από τότε άρχισε ένα ταξίδι σε όλη τη Σιβηρία συνοδευόμενος από έναν μόνο σύντροφο - τον κυνηγετικό του σκύλο Μίσα. Με κάποιο τρόπο κατέληξε στη Μογγολία, η οποία έμελλε να είναι η μοίρα του. Αυτή η παράξενη, απλωμένη στην έρημο, άγρια, αρχαία και σκληρή χώρα γοήτευσε τον Ούνγκερν. Στη Μογγολία, ο Βαρόνος κατάφερε να έρθει σε προσωπική επαφή με τον ζωντανό Βούδα, τον Κουτούκτου, την υπέρτατη μορφή του Μογγολικού Λαμαϊσμού. Εκείνη την εποχή, η Μογγολία βίωνε μια αναβίωση των αυτοκρατορικών αισθημάτων και επεδίωκε την ανεξαρτησία της από την Κίνα. Στην Ούργκα, την πρωτεύουσα της Μογγολίας, ο αποφασιστικός χαρακτήρας του Βαρόνου έγινε σύντομα αντιληπτός και ο ίδιος ο Κουτούκτου διόρισε τον Ούνγκερν διοικητή του Μογγολικού Ιππικού. Εκμεταλλευόμενοι την αναταραχή και την επανάσταση στην Κίνα, οι Μογγόλοι κατάφεραν να εκδιώξουν τους Κινέζους κατακτητές από τη χώρα τους και το 1911 ο "ζωντανός Βούδας" εγκαθίδρυσε μια ανεξάρτητη μοναρχία στη Μογγολία.

Οι στρατιωτικές υπηρεσίες του βαρόνου για τον Κουτούκτου σημειώθηκαν δεόντως και έγινε μια βαθιά σεβαστή μορφή στον Μογγολικό κόσμο. Πριν από την αναχώρησή του από τη Μογγολία, ο Βαρόνος Ungern, συνοδευόμενος από τον φίλο του πρίγκιπα Djam Bolon. Μετά από επιμονή του τελευταίου, ο Ούνγκερν επισκέφθηκε έναν μάντη μιας πολύ αρχαίας και σεβαστής σαμανικής γραμμής. Σε αυτή τη μοιραία στιγμή, σε έκσταση, ο μάντης αποκάλυψε στον Βαρόνο Ούνγκερν το μυστικό της πνευματικής του φύσης:

"Βλέπω τον Θεό του Πολέμου...

ιππεύει ένα γκρίζο άλογο στις στέπες και τα βουνά μας. Θα...

Κυβερνήσεις μια τεράστια περιοχή, ω λευκέ Θεέ του Πολέμου.

Βλέπω αίμα, πολύ αίμα...

Ένα άλογο...

Πολύ αίμα.

Κόκκινο αίμα...

Δεν βλέπω άλλο. Ο Λευκός Θεός του Πολέμου έχει εξαφανιστεί".

Το 1912, ο Ούνγκερν επισκέφθηκε την Ευρώπη - Αυστρία, Γερμανία και Γαλλία. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες που προσφέρονται στο βιβλίο του Krauthof για τον Ungern, Ich Befehle ("Παραγγέλνω"), στο Παρίσι ο Βαρόνος γνώρισε και ερωτεύτηκε τη γυναίκα της καρδιάς του, την Danielle. Αυτό συνέβη ακριβώς στις παραμονές του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Πιστός στο καθήκον του και κατόπιν διαταγής του Τσάρου, ο Βαρόνος αναγκάστηκε να επιστρέψει στη Ρωσία για να πάρει τη θέση του στις τάξεις του αυτοκρατορικού στρατού.

Ο Ούνγκερν αναχώρησε για την πατρίδα με την αγαπημένη του, την Ντανιέλ. Στη Γερμανία όμως απειλήθηκε με σύλληψη επειδή ήταν αξιωματικός του εχθρικού στρατού. Ο Βαρόνος έκανε ένα εξαιρετικά ριψοκίνδυνο ταξίδι με μια μικρή βάρκα διασχίζοντας τη Βαλτική Θάλασσα. Το μικρό σκάφος ναυάγησε σε μια καταιγίδα και η κυρία σκοτώθηκε. Η επιβίωση του βαρόνου δεν ήταν παρά ένα θαύμα. Από εκείνη τη στιγμή και μετά, ο Βαρόνος δεν θα ήταν ποτέ πια ο ίδιος. Στο εξής δεν έδινε καμία σημασία στις γυναίκες. Έγινε εξαιρετικά ασκητικός και εξαιρετικά, απάνθρωπα σκληρός. Στην κριτική του για το βιβλίο του Krauthof, ο Julius Evola έγραψε: "Το μεγάλο πάθος αποτέφρωσε όλα τα ανθρώπινα στοιχεία μέσα του, και από τότε μόνο η ιερή δύναμη που στέκεται πάνω από τη ζωή και τον θάνατο παρέμεινε μέσα του".

Η δίνη του πολέμου τον τράβηξε μέσα της. Ο Βαρόνος πολέμησε με αμίμητο θάρρος εναντίον των Αυστριακών, υπέστη πολλαπλές πληγές και τιμήθηκε με τον Σταυρό του Αγίου Γεωργίου και το Ξίφος της Τιμής για τη γενναιότητα και την ανιδιοτέλειά του. Μετά την επανάσταση των Μπολσεβίκων, ο Ούνγκερν ήταν από τους πρώτους που ενεπλάκησαν σε ανελέητη μάχη με τους Κόκκινους υπό τις διαταγές του Αταμάν Σεμένωφ. Και σε αυτόν τον πόλεμο, διακρίθηκε με αχαλίνωτο θάρρος, σταθερότητα και εξαιρετική γνώση της στρατιωτικής στρατηγικής.

Ο Ούνγκερν οργάνωσε σταδιακά τη δική του μεραρχία αποτελούμενη από Ρώσους αξιωματικούς, Κοζάκους και γηγενείς Σιβηριανούς (ιδίως Μπουριάτες) που παρέμειναν πιστοί στον Αυτοκράτορα. Η πλήρης ονομασία της ήταν Ασιατική Μεραρχία Ιππικού. Στις μονάδες του Ούνγκερν επικρατούσε απίστευτη, απάνθρωπη πειθαρχία. Οι παραμικρές παραβάσεις τιμωρούνταν με τον πιο ανελέητο τρόπο μέχρι και με την ποινή του θανάτου.

Ο ταγματάρχης Antoni Aleksandrowicz, ένας λευκός αξιωματικός πολωνικής καταγωγής και πρώην εκπαιδευτής του μογγολικού πυροβολικού, έγραψε:

"Ο Βαρόνος Ungern ήταν ένας εξαιρετικός άνθρωπος, εξαιρετικά περίπλοκος τόσο ψυχολογικά όσο και πολιτικά. (1) Έβλεπε στον Μπολσεβικισμό τον εχθρό του πολιτισμού. (2) Περιφρονούσε τους Ρώσους επειδή πρόδωσαν τον νόμιμο ηγεμόνα τους και απέτυχαν να αποτινάξουν τον κομμουνιστικό ζυγό. (3) Παρ' όλα αυτά, μεταξύ των Ρώσων ξεχώριζε και συμπαθούσε τους απλούς αγρότες και τους στρατιώτες, ενώ μισούσε σφοδρά τη διανόηση. (4) Ήταν Βουδιστής που είχε εμμονή με το όνειρο της δημιουργίας ενός ιπποτικού τάγματος στα πρότυπα του Τευτονικού Τάγματος και του Ιαπωνικού Μπουσίντο. (5) Προσπαθούσε να δημιουργήσει έναν γιγαντιαίο Ασιατικό συνασπισμό, με τον οποίο ήθελε να ξεκινήσει την κατάκτηση της Ευρώπης για να τη στρέψει προς τη διδασκαλία του Βούδα. (6) Βρισκόταν σε επαφή με τον Δαλάι Λάμα και τους Μουσουλμάνους της Ασίας. Κατείχε τον τίτλο του Χαν της Μογγολίας καθώς και τον τίτλο του "μπονζέ", δηλαδή του μυημένου του Λαμαϊσμού. (7) Ήταν αδίστακτος σε βαθμό που μόνο ένας ασκητής θα μπορούσε να είναι. Η απόλυτη απουσία ευαισθησίας που τον χαρακτήριζε μπορεί να συναντηθεί μόνο σε όντα που δεν γνωρίζουν ούτε πόνο, ούτε χαρά, ούτε οίκτο, ούτε λύπη. (8) Κατείχε ένα εξαιρετικό μυαλό και σημαντικές γνώσεις. Η ικανότητά του ως μέντιουμ του επέτρεπε να κατανοεί με απόλυτη ακρίβεια τη φύση οποιουδήποτε μιλούσε μαζί του από το πρώτο λεπτό της συνομιλίας".

Αυτή η περιγραφή του Βαρόνου Ungern, που άφησε ένας άνθρωπος που τον υπηρέτησε, δημοσιεύτηκε το 1938 από κανέναν άλλον εκτός από τον ίδιο τον René Guénon στο κύριο όργανο των Παραδοσιακών, το περιοδικό Études Traditionnelles.

***

Η Μογγολία έχασε και πάλι την ανεξαρτησία της και η πρωτεύουσά της, η Ουργκά, καταλήφθηκε από Κινεζικά στρατεύματα που συνεργάστηκαν ενεργά με Μπολσεβίκους πράκτορες και προβοκάτορες του τοπικού πληθυσμού. Ο Κουτούκτου, ο ζωντανός Βούδας, συνελήφθη. Ο απόλυτα κυρίαρχος, πνευματικά ενσαρκωμένος, θεοκρατικός ηγεμόνας της Μεγάλης Ελεύθερης Μογγολίας μετατράπηκε σε αξιολύπητο αιχμάλωτο.

Ο Λευκός Αγώνας έχασε σταδιακά σε όλα τα μέτωπα. Μετά την ήττα του Κολτσάκ, μόνο ο Αταμάν Σεμένωφ και ο Βαρόνος Ούνγκερν προέβαλαν σοβαρή, σθεναρή αντίσταση στην Ανατολή. Πιεζόμενη από όλες τις πλευρές από τους Κόκκινους, η Ασιατική Μεραρχία Ιππικού εισήλθε στη Μογγολία. Οι τάξεις της αποτελούνταν από εκπροσώπους πολλών λαών - τόσο Ευρωπαϊκών όσο και Ασιατικών. Έχοντας χάσει τη Ρωσική Αυτοκρατορία, οι ήρωες της Ασιατικής Μεραρχίας Ιππικού, πιστοί στην Αρχή, βάδισαν για να αποκαταστήσουν τη Μογγολική Αυτοκρατορία.

Ο Ούνγκερν επινόησε σταδιακά ένα απελπισμένο γεωπολιτικό σχέδιο για τη δημιουργία μιας μοναδικής ζώνης στην Ασία, ή πιο συγκεκριμένα στη Μογγολία, απαλλαγμένης τόσο από την επιρροή των Μπολσεβίκων όσο και από τα στρατεύματα της βέβηλης Δύσης. Θα ήταν ένας μοναδικός κόσμος στον οποίο θα ίσχυαν οι αρχαίοι νόμοι της Ιεράς Παράδοσης. Ο Ungern ήταν εξοικειωμένος με τα βιβλία του Saint-Yves d'Alveydre και γνώριζε την ύπαρξη της μυστικής, υπόγειας χώρας Agarttha, όπου οι νόμοι του χρόνου δεν ισχύουν και όπου κατοικεί ο Βασιλιάς του Κόσμου, ο Chakravarti. Όπως οι Ναΐτες Ιππότες, οι οποίοι όχι μόνο προστάτευαν τους Ευρωπαίους προσκυνητές από τους Σαρακηνούς, αλλά και προστάτευαν τα μεγάλα μυστήρια της πνευματικής γνώσης από τον εκφυλισμένο Καθολικισμό και την εκκοσμικευόμενη Γαλλική μοναρχία, ο Ούνγκερν είχε ως στόχο να δημιουργήσει μια ειδική ζώνη μεταξύ των ιερών του Θιβέτ, όπου σύμφωνα με τον θρύλο βρίσκεται η είσοδος στην Αγκάρθα, και του υπόλοιπου κόσμου.

"Το όνομα της Μογγολίας - Khalkha - σημαίνει "Ασπίδα". Είναι η αρχαία πατρίδα του Τζένγκις Χαν, του αναστηλωτή της αυτοκρατορίας του Ραμ. Η αποστολή της Μογγολίας είναι να χρησιμεύσει ως εμπόδιο στο δρόμο των λυσσασμένων ορδών της αποκαλυπτικής ανθρωπότητας - των Γκογκ και Μαγκόγκ του Μπολσεβικισμού, της δημοκρατίας και του βέβηλου κόσμου, των φρικιών του σύγχρονου κόσμου... Εδώ, και σε κανένα άλλο μέρος εκτός από εδώ, πρέπει να αποκατασταθεί η Παράδοση και να δοθεί μάχη ενάντια στις δυνάμεις της Δύσης, της ακρόπολης της διαστροφής, της πηγής του Κακού. Όλο το πεπρωμένο της γραμμής μου είναι να πάει στην Ανατολή, στον Ανατέλλοντα Ήλιο. Δεν έχω κληρονόμους και έχω φτάσει στο ανατολικό άκρο της Ευρασίας μόνος μου, μόνος μου. Δεν υπάρχει πουθενά αλλού να πάω. Από αυτό το μαγικό σημείο της ιερής γεωγραφίας θα ξεκινήσει η Μεγάλη Αποκατάσταση... Khalkha - οι ιερές στέπες, η Μεγάλη Ασπίδα".

Ο Ούνγκερν μπήκε στη Μογγολία όχι ως αρχηγός της τελευταίας μονάδας ενός στρατού που χτυπήθηκε από τους Κόκκινους, αλλά ως "μυθολογικός ήρωας", ως ενσάρκωση του Θεού του Πολέμου, ως εκπληρωτής της διαθήκης του Σουηδού μυστικιστή Σβέντενμποργκ ότι "μόνο οι σοφοί των Ευρασιατικών στεπών της Ταρτάριας" - της Μογγολίας - "μπορούν να βρουν το κλειδί για τα μυστήρια των ιερών κύκλων και το αρχικό μυστικιστικό χειρόγραφο που έχει χαθεί από την ανθρωπότητα εδώ και πολύ καιρό με τον παράξενο τίτλο "Ο Πόλεμος του Ιεχωβά"".

Τα στρατεύματα του Ούνγκερν πλησίασαν στην κατεχόμενη από την Κίνα Ουργκά. Στις 3 Φεβρουαρίου 1920 ο Βαρόνος διέταξε επίθεση κατά της Μογγολικής πόλης Ουργκά, η οποία υπερασπιζόταν από μια Κινεζική φρουρά που υπερείχε αριθμητικά κατά πολύ των πολεμιστών του Βαρόνου. Χάρη σε μια ταχεία και ξέφρενη επιχείρηση στην οποία συμμετείχε και ο ίδιος ο Ούνγκερν, οι άνδρες του κατάφεραν να απελευθερώσουν τον Κουτούκτου, τον ζωντανό Βούδα, ο οποίος φυλασσόταν από μια μεγάλη και καλά οπλισμένη Κινεζική μονάδα. Στη συνέχεια, η Ασιατική Μεραρχία Ιππικού, μαζί με Μογγολικές μονάδες που ενώθηκαν με τον Βαρόνο, επιτέθηκαν στην Ούργκα. Ήταν μια λαμπρή και εξαιρετικά σημαντική νίκη. Η παράδοση και η τάξη αποκαταστάθηκαν στη Μογγολία. Ο Κουτούκτου διόρισε τον Βαρόνο απόλυτο δικτάτορα της Μογγολίας. Ο Βαρόνος Ούνγκερν έγινε ο πρώτος Ευρωπαίος που έλαβε τον τίτλο Χαν του Πολέμου, Χαν-Τσαν-Τσουν.

Το πρώτο μέρος αυτού του τρελού σχεδίου, παραλληλισμοί του οποίου μπορούν να βρεθούν μόνο στον υπέροχο και λαμπρό Μεσαίωνα, όχι στον "σκεπτικιστικό" και "κυνικό" 20ό αιώνα, φαινόταν να πραγματοποιείται. Στο εξής, ο δικτάτορας της Μογγολίας, ο Χαν-Τσαν-Τσουν, ή απλώς Ούνγκερν-Καν, ο σκληρός και ευγενής ασκητής, ξεκίνησε το σχέδιό του να αποκαταστήσει την ιερή έννοια της Χαλκά, της μαγικής Ασπίδας της γης.

Όχι, δεν πρόκειται για παραμύθι, ούτε για παραίσθηση. Αυτό συνέβη πραγματικά. Σχετικά πρόσφατα.

Σε σκοτεινούς καιρούς, η αγνότητα ενός ήρωα αντλεί τέτοια αντίσταση από το εκφυλισμένο περιβάλλον που ο περιορισμός και η υποταγή του απαιτεί έκτακτα μέσα. Είναι αυτονόητο ότι η πλειονότητα των αξιωματικών και των στρατιωτών της Μεραρχίας Ιππικού της Ασίας, των Ρώσων Κοζάκων και των υπηρετών δεν κατανοούσε τα ιερά ιδανικά του Τρελού Βαρόνου. Οι αποτυχίες του Κολτσάκ και του Βράνγκελ, η απάθεια και η κόπωση αποθράσυναν το στράτευμα. Πολλοί δεν μπόρεσαν να αντισταθούν στο ποτό, την κλοπή, τη λεηλασία και την λιποταξία... Το διαφθαρμένο πνεύμα της αποσυντιθέμενης μετανάστευσης, τα ρωσικά σαλούν του Χαρμπίν και οι κενές θέσεις μεταξύ των Παριζιάνων ταξιτζήδων - όλα με ρωσικά δάκρυα, σάλιο και αναστεναγμούς - δελέασαν ακαταμάχητα τα διαλυμένα κομμάτια του στρατού του Κολτσάκ.

Ο Χαν του Πολέμου αναγκάστηκε να καταφύγει σε ακραία μέτρα. Οργάνωσε ένα σύστημα αυστηρών τιμωριών. 18 αξιωματικοί, μερικοί από τους οποίους ήταν παρασημοφορημένοι βετεράνοι, προσωπικά πιστοί στον Ούνγκερν, ρίχτηκαν στον παγωμένο, φουρτουνιασμένο Μογγολικό ποταμό για μέθη. Δεν λυπήθηκε κανέναν και τίποτα. Κάποιοι από αυτούς που μπορούσαν να κολυμπήσουν επέζησαν. Κάποιοι άλλοι όχι. Αλλά το ποτό σταμάτησε μεταξύ αυτών και των υπόλοιπων που είδαν τα παγωμένα-μπλε, παγωμένα πτώματα των συντρόφων τους. Τέτοια ήταν ένα είδος αναγκαστικής μεταστροφής των Κοζάκων στον σαμανισμό - άλλωστε, το να κολυμπά κανείς στο ποτάμι τον χειμώνα με τα ρούχα του χάρη στην εσωτερική θερμότητα, το τάπας, και στη συνέχεια να στεγνώνει τα ρούχα του στην ακτή με τη ζεστασιά του σώματός του, είναι μια τυπική σαμανική πρακτική. Δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν καταλληλότερες συνθήκες για να επιδοθεί κανείς σε ένα τέτοιο εθνικό έθιμο.

Ο συνταγματάρχης Sipailov, η σκιά του Ungern, με το παρατσούκλι "Thug" στο στρατό, συμπεριφέρθηκε ακόμη πιο βλοσυρά. Ο Sipailov ήταν ένας τυπικός "σκοτεινός δίδυμος" [του Ungern]. Τέτοιοι γκροτέσκοι χαρακτήρες συνοδεύουν πολύ συχνά την προσωπική πορεία των μεγάλων ανδρών, ενσαρκώνοντας τις σκοτεινές πτυχές της ψυχής του ήρωα. Αν η κτηνωδία του Ungern θεμελιωνόταν σε υψηλό πνευματικό ασκητισμό και έμοιαζε με ένα είδος αγιότητας, τότε ο συνταγματάρχης Sipailov ήταν ένας πραγματικά τρελός σαδιστής. Για την κακοποίηση ενός σκύλου της αυλής, ο Σιπάιλοφ πυροβόλησε τον καλύτερο Κοζάκο διοικητή όλου του στρατού του Ούνγκερν και έθεσε το πτώμα του σε δημόσια έκθεση. Κάποιοι ξυλοκοπήθηκαν μέχρι θανάτου με μαστίγια για κάθε είδους σφάλματα, ακόμη και για τα πιο μικρά λάφυρα. Ο Sipailov ήταν ο Dzerzhinsky του Ungern. Όλα τα μέσα με τα οποία ο Ούνγκερν επέβαλε την τάξη στη Μογγολία και ο στρατός του έμοιαζαν εντυπωσιακά με την τρομοκρατία των Μπολσεβίκων - δεν είναι περίεργο που οι Μπολσεβίκοι σεβάστηκαν τον Ούνγκερν περισσότερο από άλλους ηγέτες του λευκού κινήματος. Πίσω από όλα αυτά μπορούσε κανείς να διακρίνει ένα είδος εσωτερικής συγγένειας, μια ενότητα κοινού τύπου σε εκείνο το μαγικό σημείο όπου η ακροδεξιά συναντά την ακροαριστερά, όπου συμπίπτουν τα αντίθετα.

Οι φρικαλεότητες του Σιπάιλοφ ήταν άγριες και παράλογες. Μόνο για λίγο καιρό αυτός ο "μαύρος σωσίας" του Ούνγκερν μαλάκωσε, όταν γνώρισε μια κοπέλα που έλιωσε την μπαγιάτικη καρδιά αυτού του σαδιστή. Για κάποιο χρονικό διάστημα, οι αξιωματικοί και οι στρατιώτες αναστέναξαν με ανακούφιση καθώς ο Sipailov, έτσι φάνηκε, αφιέρωσε όλο του τον χρόνο στην όμορφη μικρή Mashenka.

Ωστόσο, σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες, η ακόλουθη σκηνή διαδραματίστηκε τελικά στο διαμέρισμα του Ούνγκερν. Η Μασένκα είχε ετοιμάσει μια πίτα για τους διοικητές. Ο Ungern έκανε μια εξαίρεση και επέτρεψε να πιει λίγη σαμπάνια. Ο Sipailov ήταν εξαιρετικά ζωηρός και απροσδόκητα ευγενικός. Όταν οι αξιωματικοί του ζήτησαν να καλέσει τη Mashenka για να την ευχαριστήσουν για ένα τόσο καταπληκτικό πιάτο, ο Sipailov χλώμιασε, βγήκε έξω και επέστρεψε με μια παράξενη τσάντα στα χέρια του. Έβγαλε από αυτήν το ματωμένο, κομμένο κεφάλι της ερωμένης του και, με μια κίτρινη λάμψη στα μάτια του, το πέταξε στο τραπέζι μπροστά στους εμβρόντητους αξιωματικούς. Πρόσθεσε λακωνικά: "Πράκτορας των Μπολσεβίκων".

***

Η Μογγολία βρισκόταν ακόμη σε καλά χέρια, αλλά η κατάσταση γινόταν όλο και πιο δυσοίωνη. Οι Μπολσεβίκοι κέρδιζαν σε όλα τα μέτωπα. Ο Ungern συγκέντρωσε τους αξιωματικούς του στο διαμέρισμά του στην Urga:

"Κύριοι, άσχημα νέα. Ο Αταμάν Σεμένωφ έχει φύγει από την Τσίτα. Ο Σοβιετικός Στρατηγός Μπλούχερ, ένα Κόκκινο Τευτονικό γουρούνι, μόλις κατέλαβε την πόλη. Το αρχηγείο του βρίσκεται στο Βερκνεουντίνσκ κοντά στη λίμνη Βαϊκάλη. Όλη η Σιβηρία είναι πλέον Μπολσεβίκικη".

"Και η Κριμαία;"

"Η Κριμαία χάθηκε. Τα απομεινάρια του στρατού του Βράνγκελ έχουν διαφύγει με τα πλοία των Δυτικών ψευδό-συμμάχων μας".

Η κατάσταση ήταν τόσο απλή και θανατηφόρα όσο η αιχμή ενός σπαθιού. Ο Βαρόνοςτ ην συνόψισε σε μια απλή φράση:

"Κύριοι, έχει απομείνει μόνο ένας ετοιμοπόλεμος Λευκός στρατός: η Πρώτη Ασιατική Μεραρχία Ιππικού".

"Λοιπόν, είμαστε οι τελευταίοι τότε."

"Αυτό είναι καταστροφή."

"Όχι, Μπόρις Ιβάνοβιτς, δεν είναι καταστροφή. Είναι τιμή."

Για τον Ούνγκερν, τιμή σήμαινε πίστη. Ή, όπως είπε η βαθιά σύγχρονη ποιήτρια Savitri Devi Mukherji για ένα εντελώς παρόμοιο θέμα: "Πιστή όταν όλοι γίνονται άπιστοι - ενώ εμείς ποτέ δεν ξεχνάμε, ποτέ δεν συγχωρούμε".

Τα σύννεφα της καταιγίδας μαζεύονταν. Το βιβλίο του Jean Mabire για τον βαρόνο Ούνγκερν περιγράφει την τελευταία συνάντηση του Ούνγκερν με τον Κουτούκτου πριν ο Χαν του Πολέμου εγκαταλείψει για πάντα την Ούργκα για να μετακινηθεί προς το Βορρά, στη Σιβηρία, όπου θα έδινε μια τελευταία μάχη εναντίον των Μπολσεβίκων.

"Ο Κουτούκτου, ο Ζωντανός Βούδας, πήρε τη θέση του. Το πρόσωπό του, με τα μαύρα γυαλιά, ήταν αδιαπέραστο όπως πάντα, αλλά η τρομερή του κόπωση ήταν αισθητή σε όλη της τη δύναμη. Μόνο με μεγάλη δυσκολία ο γέρος συγκράτησε ένα νευρικό ρίγος. Ένας τεράστιος θρόνος με ψηλή επιχρυσωμένη πλάτη, στρωμένος με κίτρινα μεταξωτά μαξιλάρια. Ο Ούνγκερν υποκλίθηκε. Κοίταξε γύρω του. Ο Βαρόνος δεν ήταν τύπος που εκφωνούσε μακροσκελείς λόγους, περιορίστηκε στην ανακοίνωση της απόφασής του:

"Σε λίγες μέρες φεύγω από τη Μογγολία. Θα πάω στη Βαϊκάλη για να πολεμήσω τον κοινό μας εχθρό, τους Κόκκινους. Η χώρα σας είναι στο εξής ελεύθερη και οι γιοι της, που είναι διασκορπισμένοι σε όλο τον κόσμο, πρέπει να επιστρέψουν στην Πατρίδα τους. Σύντομα η αυτοκρατορία του Τζένγκις Χαν θα αναγεννηθεί. Πρέπει να διατηρήσετε την ελευθερία που έχουμε κερδίσει."

Αλλά στην ψυχή του [του Κουτούκτου], μια θύελλα μαινόταν: χωρίς την υποστήριξη του Ούνγκερν δεν ήταν τίποτα, απλώς ένας τυφλός γέρος, πολύ αδύναμος και ανίκανος να διώξει τους νεαρούς επαναστάτες όπως ο Σουκμπαατάρ και ο Τσοϊμπολσάν από τη χώρα.  Ο Κουτούκτου ζήτησε από τον Βαρόνο να τον ακολουθήσει στο γραφείο του για να μιλήσουν ιδιαιτέρως.

Ο θεϊκός Κουτούκτου πήγε σε ένα χρηματοκιβώτιο που πλαισιωνόταν περίεργα από την ανατολίτικη διακόσμηση του δωματίου. Ψάχνει την κλειδαριά για αρκετή ώρα. Τελικά, μια βαριά πόρτα άνοιξε αργά... Ο Κουτούκτου έφτασε μέχρι τα μεταλλικά ράφια για ένα φέρετρο σκαλισμένο από ελεφαντόδοντο. Στο εσωτερικό του υπήρχε ένα δαχτυλίδι από ρουμπίνι με ένα ηλιακό σύμβολο, το Hackenkreuz, το σύμβολο των αρχαίων Αρίων κατακτητών.

'Ο Τζένγκις Χαν δεν έβγαλε ποτέ αυτό το δαχτυλίδι από το δεξί του χέρι'.

Ο Roman Fedorovich von Ungern-Sternberg κοίταξε το κόσμημα αποσβολωμένος. Σαν σε όνειρο, άπλωσε το χέρι του στον Κουτούκτου. Ο γέρος έτρεμε και με δυσκολία κατάφερε να βάλει το δαχτυλίδι του μεγάλου κατακτητή στο δάχτυλο του Βαρόνου. Ο Ζωντανός Βούδας ευλόγησε τον Ούνγκερν. Βάζοντας τα χέρια του στο κεφάλι του, προφώνησε:

"Δεν θα πεθάνεις. Θα μετενσαρκωθείς σε μια πιο τέλεια μορφή ύπαρξης. Να το θυμάσαι αυτό, ζωντανέ θεέ του πολέμου, Χαν στον οποίο οφείλει τη Μογγολία".

Ο Ούνγκερν ένιωσε σαν το δαχτυλίδι να έκαιγε το χέρι του.

Ο πρίγκιπας της Μογγολίας και πιστός αντιπρόσωπος του Κουτούκτου βγήκε από το παλάτι του Νόγκον-Όργκο. Οι Λάμα χωρίστηκαν μπροστά του. Με τα αποφασιστικά δαχτυλίδια στα σπιρούνια του, ο Ούνγκερν βγήκε γρήγορα από το διάδρομο, χωρίς να γυρίσει ούτε μια φορά πίσω, και πέρασε πέρα από το παλάτι, όπου κατέρρευσε ανήμπορος στο πίσω κάθισμα ενός αυτοκινήτου.

'Στο αρχηγείο', είπε στον Μακέεφ.

Ο Βαρόνος ένιωσε τον κύκλο να κλείνει".

Οι δυνάμεις του Ούνγκερν εισέβαλαν και πάλι στη Ρωσική γη. Τώρα πια δεν ήταν πόλεμος που διεξήγαγαν, αλλά ανταρτοπόλεμος. Παρ' όλα αυτά, ο Ούνγκερν ανησυχούσε πολύ σοβαρά τους Κόκκινους. Εμφανιζόταν εκεί που δεν το περίμεναν, σαν αστραπή, ξαφνικά, και θα άφηνε στο πέρασμά του καταστροφή και θάνατο. Γι' αυτόν, τον Θεό του Πολέμου, αυτό ήταν φυσικό. Οι καλύτερες μονάδες του Κόκκινου Στρατού στη Σιβηρία ρίχτηκαν πάνω του, και ο Στρατηγός Μπλούχερ έγινε προσωπικά υπεύθυνος για την όλη επιχείρηση.

Αλλά αυτό ήταν ήδη αγωνία. Στον υλικό κόσμο, τα πάντα φτάνουν στο μοιραίο, το μοιραίο σημείο τους. Ο Ούνγκερν, όμως, ήταν βυθισμένος σε μια άλλη πραγματικότητα, όπου έβλεπε εικόνες θριάμβου και νίκης και την πραγματοποίηση ενός λατρεμένου ονείρου. Η ύπαρξή του πέρασε ανεπαίσθητα σε ένα άλλο, λεπτό επίπεδο, το οποίο άρχισε να παρεμβαίνει στη συνηθισμένη πραγματικότητα. Οι υφιστάμενοί του άρχισαν όλο και περισσότερο να καταλαβαίνουν ότι ο διοικητής τους ήταν τρελός.

Ο Ungern σηκώθηκε, έφερε χάρτες και τους ξεδίπλωσε. Τους άπλωσε στο γρασίδι και με ένα μπαστούνι από μπαμπού χάραξε μια φανταστική διαδρομή. Είπε στον πιστό του βοηθό, τον Στρατηγό Rezukhin:

"Περισσότερη φαντασία, Μπόρις Ιβάνοβιτς! Πάμε μέχρι τη Selenga. Είναι χειρότερα με την Urga. Πρέπει να διαλέξουμε. Τα απομεινάρια των Λευκών στρατευμάτων κρύβονται στη δυτική Μογγολία. Θα αρχίσουν να συρρέουν προς εμάς. Δεν έχουν πεθάνει όλοι οι Αταμάνοι και οι Κοζάκοι. Μαζί θα πάμε πιο δυτικά. Τώρα βρισκόμαστε στο Αλτάι ανάμεσα σε βουνά, σπηλιές, φαράγγια και βοσκούς που εξακολουθούν να πιστεύουν στον ενσαρκωμένο θεό του πολέμου. Μπορούμε εύκολα να περάσουμε τα σύνορα του δυτικού Τουρκεστάν.

Στο Xingjiang οι Κινέζοι θα σας συλλάβουν.

Θα τους αντιμετωπίσουμε γρήγορα και θα κατευθυνθούμε νοτιότερα. Πρέπει να περάσουμε μέσα από την Κίνα. Σε τρομάζει μια τέτοια πιθανότητα, Μπόρις Ιβάνοβιτς; Η χώρα καταρρέει, η επανάσταση είναι σε πλήρη εξέλιξη. Οι μόνοι άνθρωποι που θα συναντήσουμε είναι δειλοί πλιατσικολόγοι και λιποτάκτες. Όλα μαζί είναι μερικές χιλιάδες χιλιόμετρα, και βρισκόμαστε σε ένα απόρθητο φρούριο. Και μπορούμε να ξεκινήσουμε τα πάντα από την αρχή. Τα πάντα.

"Θιβέτ;

Ναι. Η στέγη του κόσμου. Ο Δαλάι Λάμα, ο ανώτατος ιερέας του Βουδισμού, βρίσκεται στη Λάσα. Ο Κουτούκτου καταλαμβάνει την τρίτη βαθμίδα στην ιεραρχία σε σχέση με αυτόν. Έκανα ένα λάθος στην αρχή: το κέντρο της Ασίας δεν βρίσκεται στη Μογγολία. Η Μογγολία είναι μόνο ο εξωτερικός κύκλος, η ασπίδα. Πρέπει να πάμε στο Θιβέτ.

Ο Βαρόνος χτύπησε τον χάρτη με το μπαστούνι μπαμπού του ακριβώς πάνω στην οροσειρά των Ιμαλαΐων.

'Εκεί, ανάμεσα στις κορυφές, θα βρούμε ανθρώπους που δεν έχουν ξεχάσει τους Άριους προγόνους τους. Στα ιλιγγιώδη σύνορα της Ινδίας και της Κίνας, η αυτοκρατορία μου θα αναγεννηθεί. Θα μιλάμε σανσκριτικά και θα ζούμε σύμφωνα με τις αρχές της Rig Veda. Θα κερδίσουμε το δίκαιο που η Ευρώπη έχασε. Και για άλλη μια φορά το φως του Βορρά θα λάμψει. Ο αιώνιος νόμος, διαλυμένος στα νερά του Γάγγη και της Μεσογείου, θα επικρατήσει".

Ο Βαρόνος σηκώθηκε. Τα μάτια του έλαμψαν. Η φωνή του έσπασε σε μια γκρίνια. Μια ελαφριά ρίζα κάλυψε τα βαθουλωμένα, κουρασμένα μάγουλά του. Έριξε πίσω τα μαλλιά του, αποκαλύπτοντας ένα τεράστιο μέτωπο. Ήταν ο μοναχικός και εύθραυστος διοικητής ενός λαού απορροφημένου από τη σκιά αιώνων. Συνέχισε:

"Το Τάγμα μου θα βρίσκεται στις κορυφές των βουνών. Ανάμεσα στο Νεπάλ και το Θιβέτ, θα ανοίξω μια σχολή όπου θα διδάσκω τη δύναμη, η οποία χρειάζεται περισσότερο από τη σοφία".

Με πυρετωδώς λαμπερά μάτια, φώναξε:

"Όλα είναι έτοιμα! Με περιμένουν στη Λάσα! Θα αποκαλύψω το μυστικό των ρούνων που ήρθαν από τον Βορρά και είναι κρυμμένοι στις μυστικές κρύπτες των ναών. Το Τάγμα των μοναχών-πολεμιστών μου θα μεταμορφωθεί σε έναν στρατό που όμοιό του δεν έχει ξαναγίνει. Η Ασία, η Ευρώπη και η Αμερική θα τρέμουν.

"Όχι", είπε ο Ρεζούκιν.

Για πρώτη φορά, ένας μικρός στρατηγός είχε τολμήσει να ορθώσει το ανάστημά του απέναντι στον Ούνγκερν. Αλλά αυτή τη φορά, ήταν πέρα από τις δικές του δυνάμεις. Δεν μπορούσε πλέον να υπακούσει άνευ όρων. Ξέχασε την πειθαρχία και τη φιλία. Τα χέρια του έτρεμαν, τα μάτια του γέμισαν δάκρυα. Επαναλάμβανε:

"Όχι, Ρομάν Φεντόροβιτς, όχι".

Ο Βαρόνος ανατρίχιασε και τον κοίταξε. Ήταν σαν η λέξη "όχι" να του κατέστρεψε ξαφνικά το όνειρο, σαν μια ανεξέλεγκτη χιονοστιβάδα να παρέσυρε τον Βουδιστικό ναό του που ήταν σκαρφαλωμένος σε έναν γκρεμό και αυτός να πέταξε στην άβυσσο με τους μύλους του για προσευχές και μπονζάκια με σαφράν ρόμπες.

'Δεν καταλαβαίνω τα σχέδιά σας', είπε ο Ρεζουσίν, 'ξέρω μόνο έναν στρατό - τον Τσαρικό. Και μια θρησκεία - τον Χριστιανισμό. Αλλά αυτό δεν είναι το θέμα. Το θέμα είναι ότι δεν θα φτάσουμε ποτέ στη Λάσα. Κοιτάξτε το χάρτη. Δεν μπορούμε να διασχίσουμε το Κινέζικο Τουρκεστάν. Και η Μαντζουρία είναι σε απόσταση αναπνοής. Αρκεί να κατευθυνθούμε ανατολικά.

"Ποτέ!", φώναξε ο βαρόνος, "Μόνο το Θιβέτ!".

Ο Ούνγκερν ήταν σχεδόν μόνος, αν δεν υπήρχε η παρτίδα εκείνων που δεν είχαν σκοτωθεί και που παρέμειναν πιστοί, που είχαν Τιμή, όπως αυτός, και Πιστότητα επίσης. Ο Ούνγκερν διέσχισε τα υψίπεδα του Αλτάι πάνω στην αγαπημένη του φοράδα, τη Μάσα, και τον κατέλαβαν οράματα.

"Εδώ στο μοναστήρι του φρουρίου κυματίζει ένα λάβαρο με το χρυσό πέταλο και το ηλιακό σήμα του Τζένγκις Χαν. Τα κύματα της Βαλτικής Θάλασσας σπάνε πάνω στη μάζα του Θιβέτ. Η ανάβαση, η αιώνια ανάβαση στην οροφή του κόσμου, όπου υπάρχει φως και δύναμη. Ανάβαση..."

Το γκρίζο άλογο σκόνταψε σε μια πέτρα. Το όνειρο εξαφανίστηκε, απορροφημένο από την οφθαλμαπάτη που τύλιξε την καυτή γη.

Τα όνειρα του Θεού του Πολέμου ήταν ένα προμήνυμα για το τι είναι βέβαιο ότι θα συμβεί - όχι τώρα, αλλά σε μια άλλη στροφή της Αιώνιας Επιστροφής. Αυτός που είναι πραγματικά ζωντανός δεν θα γνωρίσει ποτέ τον θάνατο.

1921. Το τέλος. Προδοσία. Ο Ούνγκερν αιχμαλωτίστηκε από τους Κόκκινους. Ο στρατηγός Μπλούχερ είχε διατάξει να αντιμετωπίζεται ο Ούνγκερν σαν Σοβιετικός αξιωματικός. Οι Ερυθροφρουροί τον πήγαν στο διοικητήριο του λόχου της επαναστατικής στρατιωτικής επιτροπής του Γενισέι.

Ο Blücher συνάντησε προσωπικά τον Ungern και του πρότεινε να ενταχθεί στους Μπολσεβίκους. Και οι δύο μιλούσαν στα Γερμανικά. Ο Μπλούχερ μίλησε για Ευρασιατιστές, Εθνικό Μπολσεβικισμό και για μια ιδιαίτερη γραμμή στη Σοβιετική ηγεσία, μια εθνική γραμμή, η οποία ήταν απλώς επιφανειακά καλυμμένη με "Μαρξιστική φρασεολογία" και η οποία προσπαθούσε να οικοδομήσει ένα γιγαντιαίο, ηπειρωτικό, παραδοσιακό κράτος όχι μόνο στη Μογγολία, αλλά σε όλη την Ευρασία. Ο Μπλούχερ υποσχέθηκε στον βαρόνο πλήρη αμνηστία και μια υψηλή θέση. Ταυτόχρονα, σε ένα μυστικό τμήμα της OGPU, με επικεφαλής τον μαρτινιστή Γκλεμπ Μπόκι, αναπτύσσονταν σχέδια για μια αποστολή στο Θιβέτ, για τη μετατροπή του πνευματικού Μπολσεβικισμού σε ένα νέο είδος πνευματικής πραγματικότητας.

Ο Βαρόνος αρνήθηκε όλες τις προσφορές. Ή τουλάχιστον αυτό υποστηρίζει η επίσημη ιστορία. Στις 12 Σεπτεμβρίου 1921, ο Βαρόνος Ούνγκερν-Στέρνμπεργκ πυροβολήθηκε. Ο Θεός του πολέμου ήταν νεκρός.

Αλλά πεθαίνουν οι Θεοί; Αν το ρωτάτε αυτό, έχετε απόλυτο δίκιο. Μπορούν να εξαφανιστούν, αλλά δεν μπορούν να πεθάνουν.

Μέχρι σήμερα, ένας θρύλος κυκλοφορεί στους θρησκευτικούς κύκλους των Μογγόλων και των Μπουριάτ: "Από τον Βορρά ήρθε ένας λευκός πολεμιστής που ανέστησε τους Μογγόλους, τους κάλεσε να σπάσουν τις αλυσίδες της δουλείας που έδεναν την ελεύθερη γη τους. Αυτός ο Λευκός πολεμιστής ήταν η ενσάρκωση του Τζένγκις Χαν και προέβλεψε τον ερχομό ενός ακόμα μεγαλύτερου...".

Ο "ακόμα μεγαλύτερος" είναι ο Δέκατος Άβαταρ, ο Εκδικητής, ο Θριαμβευτής, ο Φοβερός Κριτής. Όλες οι Παραδόσεις τον αποκαλούν με διαφορετικά ονόματα. Αλλά η ουσία δεν αλλάζει. Η ήττα των "δικών μας" είναι μόνο μια εσχατολογική ψευδαίσθηση. Το να την αγκαλιάσουμε είναι ανήθικο. Το καθήκον μας είναι να σταθούμε μέχρι τέλους. Δεν έχει σημασία αν χάσουμε και τον τελευταίο και όλα όσα χάνονται. Η τιμή μας βρίσκεται στην πίστη.

Το να αμφισβητήσουμε την καταδίκη των σκοτεινών αιώνων - αυτή η ίδια η χειρονομία κρύβει ήδη την υψηλότερη ανταμοιβή.

Και λίγο αργότερα οι εκδικητές θα μας προλάβουν... το τελευταίο τάγμα... το άγριο κυνήγι του Όντιν. Οι "δικές μας" δυνάμεις - με ένα χρυσό λάβαρο που επιδεικνύει τον μαύρο ρούνο UR, το σημάδι του Κοσμικού Μεσονυκτίου, την προσωπική σημαία του Θεού του Πολέμου, του Βαρόνου Roman Fedorovich Ungern-Sternberg, προάγγελο του Avatar.

Μετάφραση Ρήγας Ακραίος

από εδώ: https://eurasianist-archive.com/2019/03/09/baron-ungern-god-of-war/