Ο Constantin von Hoffmeister διερευνά τον εθνοπλουραλισμό, μια φιλοσοφία που υποστηρίζει την εγγενή αξία κάθε πολιτισμού, όπως αυτή παραδειγματίστηκε ιστορικά από αυτοκρατορίες όπως η Ρώμη και η Σοβιετική Ένωση.

Στη σημερινή διασυνδεδεμένη παγκόσμια κοινωνία, οι συζητήσεις σχετικά με τις πολιτισμικές και φυλετικές διαφορές μπορούν, δυστυχώς, να καταλήξουν σε εχθρότητα και πόλωση. Ωστόσο, στο επίκεντρο ορισμένων φιλοσοφικών προοπτικών βρίσκεται ένα ισχυρό αντίδοτο σε αυτόν τον διχασμό: ο εθνοπλουραλισμός. Ριζωμένος στην κατανόηση ότι οι πολιτισμικές διαφορές δεν είναι ιεραρχικές αλλά παράλληλες, ο εθνοπλουραλισμός προωθεί την ιδέα ότι κάθε πολιτισμός έχει τη δική του μοναδική και εγγενή αξία. Με τις ρίζες του στα γραπτά στοχαστών όπως ο Alain de Benoist και ο Henning Eichberg, ο εθνοπλουραλισμός αναδύεται όχι μόνο ως θεωρία αλλά και ως έκκληση συσπείρωσης ενάντια στη μονοπολιτισμική ομογενοποίηση της παγκοσμιοποίησης και ως επιβεβαίωση των πολιτισμικών ταυτοτήτων.

Ο Alain de Benoist, εξέχουσα μορφή της γαλλικής Νέας Δεξιάς, έχει υπερασπιστεί την ιδέα του "δικαιώματος στη διαφορά". Στα έργα του αντιμετωπίζει συχνά το ζήτημα του ρατσισμού, όχι αναιρώντας την ύπαρξη διαφορετικών εθνοτικών και πολιτισμικών ταυτοτήτων, αλλά εξυμνώντας τες. Για τον de Benoist, ο αγώνας δεν αφορά την ανωτερότητα μιας φυλής έναντι μιας άλλης, αλλά την αυθεντική έκφραση και επιβίωση κάθε μοναδικής πολιτισμικής ταυτότητας. Αντιστεκόμενος στον ουνιβερσαλισμό και την τάση του να ισοπεδώνει τις διαφορές, η προοπτική του ντε Μπενουά για τον εθνοπλουραλισμό θέτει ότι η υπεράσπιση του δικού μας πολιτισμού δεν πρέπει ποτέ να γίνεται εις βάρος των άλλων.

Παρομοίως, ο Henning Eichberg, γερμανός κοινωνιολόγος και κριτικός πολιτισμού, έχει διευρύνει τους ορίζοντες αυτού του διαλόγου υποστηρίζοντας την πρωτοκαθεδρία της βιωμένης εμπειρίας των διαφορετικών κοινοτήτων. Ο εθνοπλουραλισμός του Eichberg δεν είναι απλώς μια διανοητική άσκηση- είναι μια έκκληση να αναγνωρίσουμε και να αγαπήσουμε την "πολιτική της ταυτότητας" - μια κατανόηση ότι οι κοινότητες, όπως και τα άτομα, έχουν τα δικά τους αφηγήματα, εμπειρίες και κοσμοθεωρίες που αξίζουν σεβασμό.

Ωστόσο, για πολλούς, το ιστορικό πεδίο όπου ο εθνοπλουραλισμός φαίνεται πιο αντιφατικός είναι στο πλαίσιο των αυτοκρατοριών. Τα παραδοσιακά αφηγήματα συχνά παρουσιάζουν τις αυτοκρατορίες ως μεγάλους μηχανισμούς αφομοίωσης και κυριαρχίας. Ωστόσο, όταν εμβαθύνει κανείς στον πολύπλοκο ιστό της ιστορίας, γίνεται εμφανής ο εγγενής αντιρατσιστικός χαρακτήρας ορισμένων αυτοκρατοριών.

Πάρτε, για παράδειγμα, τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Εκτεινόταν σε τεράστια εδάφη, εγκολπώνοντας  διαφορετικές εθνότητες, πολιτισμούς και θρησκείες. Αντί να ομογενοποιεί με τη βία αυτές τις διάφορες ομάδες, η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία συχνά τους επέτρεπε σημαντικό βαθμό αυτονομίας. Ενώ τα λατινικά και τα ρωμαϊκά έθιμα έγιναν κυρίαρχα σε πολλές περιοχές, συνυπήρχαν με τις τοπικές παραδόσεις. Πόλεις όπως η Αλεξάνδρεια, η Αντιόχεια και η ίδια η Ρώμη ήταν χωνευτήρια πολιτισμών. Το ρωμαϊκό πάνθεον ενσωμάτωσε θεότητες από διαφορετικές περιοχές και οι αυτοκράτορες προέρχονταν από διαφορετικές εθνοτικές καταβολές, όπως η Βόρεια Αφρική, η Μέση Ανατολή και τα Βαλκάνια. Η ρωμαϊκή έννοια της civitas - των πολιτικών διακιωμάτων (citizenship)  - δεν περιοριζόταν από την εθνικότητα, αλλά από την πίστη στην αυτοκρατορία και τους νόμους της. Αυτό το μοντέλο ενσωμάτωσης χωρίς αφομοίωση υπογραμμίζει το εθνοπλουραλιστικό ήθος: διαφορετικές ομάδες που ζουν μαζί, όχι σε βάρος των ταυτοτήτων τους, αλλά σε ένα πλούσιο πανόραμα συνύπαρξης.

Σε ένα πιο σύγχρονο πλαίσιο, η Σοβιετική Ένωση προσφέρει μια άλλη ενδιαφέρουσα προοπτική. Γεννημένη από τις στάχτες της Ρωσικής Αυτοκρατορίας, η ΕΣΣΔ περιελάμβανε πολυάριθμες εθνότητες και εθνικότητες (ethnicities and nationalities). Σε αντίθεση με τον προκάτοχό του, το σοβιετικό κράτος υιοθέτησε ρητά μια πολιτική korenizatsiya (ιθαγενοποίησης) κατά τα πρώτα του χρόνια, προωθώντας την πολιτιστική και διοικητική ανάπτυξη των μη ρωσικών εθνοτήτων. Ενώ η ρωσική γλώσσα παρέμεινε η lingua franca, το κράτος αναγνώρισε πάνω από 100 μειονοτικές γλώσσες, πολλές από τις οποίες άκμασαν στη λογοτεχνία, την εκπαίδευση και τη διοίκηση. Το ίδιο το σοβιετικό έμβλημα, με τίς στάχυα που περιβάλλουν μια κόκκινη υδρόγειο και έναν ανατέλλοντα ήλιο, κοσμούνταν με κορδέλες που έφεραν τα ονόματα όλων των σοβιετικών δημοκρατιών, συμβολίζοντας την ενότητα στην ποικιλότητα.

Φυσικά, το σοβιετικό μοντέλο δεν ήταν απαλλαγμένο από τα ελαττώματά του. Περιπτώσεις ρωσοποίησης, απελάσεων και καταπιέσεων αντισταθμίζουν αυτό το αφήγημα. Ωστόσο, θα ήταν ένα αναγωγικό λάθος να αγνοήσουμε τις γνήσιες εθνοπλουραλιστικές φιλοδοξίες που συχνά επέδειξε το σοβιετικό σύστημα.

Τόσο στη ρωμαϊκή όσο και στη σοβιετική αυτοκρατορία, γινόμαστε μάρτυρες τεράστιων γεωπολιτικών οντοτήτων που όχι απλώς ανέχονταν τη διαφορετικότητα, αλλά συχνά την εξυμνούσαν και την ενσωμάτωναν. Η επεκτατικότητά τους δεν ήταν απλώς εδαφική- ήταν πολιτιστική.

Έτσι, επιστρέφοντας στον σύγχρονο κόσμο μας, τα διδάγματα είναι σαφή. Ο εθνοπλουραλισμός, όπως τον οραματίστηκαν στοχαστές όπως ο de Benoist και ο Eichberg, δεν είναι απλώς μια φιλοσοφική θέση αλλά μια ιστορική πραγματικότητα. Χρησιμεύει ως υπενθύμιση ότι ο εορτασμός της ποικιλότητας και η υποστήριξη της διατήρησης των μοναδικών πολιτισμικών ταυτοτήτων δεν είναι απλώς πράξεις αντίστασης κατά του ρατσισμού- είναι επιβεβαιώσεις της ίδιας της ουσίας της ανθρωπότητας.

Εν κατακλείδι, ο εθνοπλουραλισμός μας προκαλεί να επανεξετάσουμε τις αντιλήψεις μας για τη φυλή, τον πολιτισμό και την ταυτότητα. Μας καλεί προς έναν κόσμο όπου η διαφορά δεν αποτελεί πηγή διαίρεσης, αλλά δύναμης- όπου οι αυτοκρατορίες, αντί να είναι σύμβολα κυριαρχίας, μπορούν να αποτελέσουν πρότυπα πολυεθνοτικής ολοκλήρωσης- και όπου η αναγνώριση του "άλλου" γίνεται όχι πράξη ανοχής, αλλά γιορτής. Πρόκειται για μια εγγενώς αντιρατσιστική αντίληψη, που μας προτρέπει να οικοδομήσουμε έναν κόσμο που θα αντηχεί με τον πλούτο όλων των διαφορετικών αποχρώσεών του.

μετάφραση Ρήγας Ακραίος
από εδώ:

https://arktos.com/2023/10/12/ethnopluralism-an-inherently-anti-racist-c...