Het is een feit dat de enige tak van de regering van de VS die zichzelf nog niet in diskrediet heeft gebracht, tot voor kort de rechtbanken waren. Hun gezag was onbetwistbaar voor alle politieke krachten. Men gelooft dat corruptie en ideologisch gelobby in de rechterlijke macht er niet in geslaagd zijn om ze volledig onder controle te krijgen. En nu hebben de onder Trump benoemde rechters hun slag geslagen. Dit alles vraagt om zeer ernstige bezinning.

Het is een feit dat er niet één Amerikaanse staat is, maar twee landen en twee naties met deze naam, en dat wordt steeds duidelijker. Het is niet eens een kwestie van Republikeinen en Democraten, wier conflict steeds bitterder wordt. Het is het feit dat er een diepere verdeeldheid is in de Amerikaanse samenleving.

De helft van de Amerikaanse bevolking is een voorstander van pragmatisme. Dat betekent dat er voor hen maar één maatstaf is: het werkt of het werkt niet, het werkt wel/het werkt niet. Dat is alles. En geen dogma, noch over het subject, noch over het object. Iedereen kan zichzelf zien als wat hij wil, ook Elvis Presley of de kerstman, en als het werkt, durft niemand er bezwaar tegen te maken. Zo is het ook met de buitenwereld: er zijn geen onaantastbare wetten, doe wat u wilt met de buitenwereld, maar als die hardhandig reageert, is dat uw probleem. Er zijn geen entiteiten, alleen interacties. Dit is de basis van de Indiaanse identiteit, het is de manier waarop de Amerikanen zelf van oudsher het liberalisme hebben opgevat: als vrijheid om te denken wat u wilt, te geloven wat u wilt, en u te gedragen zoals u wilt. Natuurlijk, als het tot een conflict komt, wordt de vrijheid van de één beperkt door de vrijheid van de ander, maar zonder het te proberen kunt u niet weten waar de dunne lijn ligt. Probeer het, misschien lukt het.

Zo is de Amerikaanse samenleving tot op zekere hoogte geweest. Hier was abortus verbieden, abortus toestaan, geslachtsverandering bestraffen, homo-optochten of neo-nazi-optochten allemaal mogelijk, niets werd aan de deur geweigerd, de beslissing kon van alles zijn, en de rechtbanken waren, steunend op een veelheid van onvoorspelbare criteria, precedenten en overwegingen, het laatste redmiddel om, in problematische gevallen, te beslissen wat wel/niet werkt. Dit is de mysterieuze kant van de Amerikanen, die door de Europeanen volkomen verkeerd begrepen wordt, en tevens de sleutel tot hun succes: zij hebben geen grenzen, wat betekent dat zij gaan en staan waar zij willen, totdat iemand hen tegenhoudt, en dat is precies wat werkt.

Maar in de Amerikaanse elite, die bestaat uit mensen met zeer uiteenlopende achtergronden, heeft zich op een gegeven moment een kritisch groot aantal niet-Amerikanen opgestapeld. Het zijn overwegend Europeanen, vaak uit Rusland. Velen zijn etnisch Joods, maar doordrongen van Europese of Russisch-Sovjet beginselen en culturele codes. Zij brachten een andere cultuur en filosofie naar de Verenigde Staten. Zij begrepen of aanvaardden het Amerikaanse pragmatisme helemaal niet, en zagen het alleen als een decor voor hun eigen vooruitgang. Dat wil zeggen, zij maakten gebruik van de Amerikaanse mogelijkheden, maar waren niet van plan een libertaire logica aan te nemen die niets te maken had met een zweem van totalitarisme. In werkelijkheid waren het deze vreemde elites die de oude Amerikaanse democratie gekaapt hebben. Zij waren het die het roer van de globalistische structuren overnamen en geleidelijk aan de macht grepen in de Verenigde Staten.

Deze elites, vaak links-liberaal, soms openlijk trotskistisch, hebben een standpunt met zich meegebracht dat diep vreemd is aan de Amerikaanse geest: het geloof in lineaire vooruitgang. Vooruitgang en pragmatisme zijn onverenigbaar. Als de vooruitgang werkt, prima. Zo niet, dan moet men het opgeven. Hier is de wet van het pragmatisme: het werkt wel/niet. Als u vooruit wilt, ga dan vooruit, als u het tegenovergestelde wilt, geen probleem, dat is vrijheid de Amerikaanse manier.

De emigranten uit de Oude Wereld brachten echter heel andere opvattingen met zich mee. Voor hen was vooruitgang een dogma. De hele geschiedenis werd gezien als een voortdurende verbetering, als een voortdurend proces van emancipatie, verbetering, ontwikkeling en accumulatie van kennis. Vooruitgang was een filosofie en een godsdienst. In naam van de vooruitgang, die een voortdurende toename van individuele vrijheden, technische ontwikkeling en de afschaffing van tradities en taboes inhield, was alles mogelijk en noodzakelijk, en het deed er niet meer toe of het werkte of niet. Wat telde was vooruitgang.

Dit betekende echter voor de Amerikaanse traditie een geheel nieuwe interpretatie van het liberalisme. Het oude liberalisme betoogde: niemand kan mij ooit iets opleggen. Het nieuwe liberalisme antwoordde: een cultuur van afschaffing, shaming, totale afschaffing van oude gewoonten, geslachtsverandering, vrijheid om over de menselijke foetus te beschikken (pro-choice), gelijke rechten voor vrouwen en rassen is niet alleen een mogelijkheid, het is een noodzaak. Het oude liberalisme zei: wees wat u wilt, als het maar werkt. Het nieuwe antwoordde: u hebt geen recht om geen liberaal te zijn. Als u niet progressief bent, bent u een nazi en moet u vernietigd worden. Alles moet opgeofferd worden in naam van de vrijheid, LGBT+, transgender en kunstmatige intelligentie.

Het conflict tussen de twee samenlevingen - de oude libertaire, pragmatische en de nieuwe neoliberale, progressieve - is de afgelopen decennia gestaag geëscaleerd en heeft zijn hoogtepunt bereikt in het presidentschap van Trump. Trump heeft het ene Amerika belichaamd en zijn globalistische democratische tegenstanders het andere. De burgeroorlog van filosofieën heeft een kritiek punt bereikt. En het is werkelijk een kwestie van de interpretatie van vrijheid. Het oude Amerika ziet de individuele vrijheid als die welke elk voorschrift van buitenaf uitsluit, elke eis om haar alleen op deze manier te gebruiken en niet op een andere, alleen voor dit en niets anders. Alleen voor abortus en gay pride, bijvoorbeeld, en nooit voor het verbieden van abortus of het demoniseren van perverselingen. Nieuw Amerika daarentegen dringt erop aan dat vrijheid geweld vereist tegen hen die haar niet goed genoeg begrijpen. Dat betekent dat vrijheid een normatieve interpretatie moet hebben en dat het aan de neo-liberalen zelf is om te bepalen hoe en aan wie zij die vrijheid gebruiken en hoe zij haar interpreteren. Het oude liberalisme is libertair. Het nieuwe is overduidelijk totalitair.

En het is in deze context dat het besluit van het Amerikaanse Hooggerechtshof van 1973 over abortus Roe v. Wade moet worden gezien. Het is in het voordeel van het oude liberalisme en het pragmatisme. Merk op dat het abortus niet verbiedt, maar alleen stelt dat er geen duidelijke oplossing is op het niveau van de federale wet. De staten kunnen het probleem oplossen zoals zij willen, maar het betekent, niet meer en niet minder, dat de tijd omkeerbaar is. U kunt de ene kant opgaan, progressief, of u kunt de andere kant opgaan. Zolang het maar werkt. Het gaat dus helemaal niet om abortus. Het gaat over het begrijpen van de aard van de tijd. Het gaat over de diepste verdeeldheid in de Amerikaanse maatschappij. Het gaat over het ene Amerika dat steeds openlijker ten strijde trekt tegen het andere Amerika.

Het Hooggerechtshof maakt nu de totalitaire dictatoriale strategie van de neoliberale globalistische elites ongedaan, die - een beetje zoals de bolsjewieken in Rusland - handelen in naam van de toekomst. Vooruitgang rechtvaardigt alles. Tot dan toe gingen alle beslissingen maar één kant op: ten gunste van het individualisme, het egocentrisme en het hedonisme, en plotseling doet het Hooggerechtshof een abrupte stap terug. Waarom, mocht het dat doen? En de bijna wanhopige oude Amerikanen, pragmatici en libertariërs verheugen zich: de vrijheid om te doen wat u wilt, niet wat de progressieven en technocraten zeggen, om alle kanten op te gaan, niet alleen waar de globalisten ons met geweld heen sturen, heeft weer gezegevierd, en de dappere procureur-generaal van Missouri heeft al laten zien wat er gedaan kan worden. Bravo! Het is een pragmatische revolutie, een conservatieve revolutie naar Amerikaans model.

Natuurlijk, al die globalistische progressieve onzin staat op het punt in het riool te verdwijnen. Het oude Amerika heeft in zekere zin de tegenaanval ingezet op het nieuwe Amerika.

"Indien het koninkrijk der wet in zichzelf verdeeld is, zo zal het voorzeker desolaat worden". Mattheüs 12:25 Beter vroeg dan laat....

Vertaling door Robert Steuckers