De zuidelijke Kaukasus is een ernstig probleem voor Rusland. Echter, net als alle buurlanden, met uitzondering van Wit-Rusland. Alleen de betrekkingen met Minsk zijn fundamenteel en betrouwbaar. Al het andere is zeer problematisch.

Alles draait om het ontbreken van een duidelijke strategie. De afgelopen 30 jaar heeft Rusland drie richtingen tegelijk bewandeld:

• streven naar integratie in de westerse wereld (eerst op alle voorwaarden, daarna, onder Poetin, op voorwaarde dat het zijn onafhankelijkheid behoudt);
• zijn eigen soevereiniteit versterken (zowel tegenover het Westen als tegenover buurlanden);
• probeerde een leidende rol te spelen in de post-Sovjet (imperiale) ruimte en de Euraziatische integratie gedeeltelijk te vergemakkelijken (lukraak, fragmentarisch en inconsistent).

Alle drie de vectoren trokken het land in verschillende richtingen en vereisten wederzijds exclusieve strategieën. Hierdoor kwamen we terecht waar we waren na het begin van de speciale militaire operatie: in een directe confrontatie met het Westen over de post-Sovjetruimte.

We aarzelen echter nog steeds om de doelen van de speciale militaire operatie in hun geopolitieke dimensie publiekelijk te verklaren. Maar we moeten rustig en koel toegeven dat we zullen vechten tot de volledige overgave van het naziregime in Kiev en de vestiging van directe militair-politieke controle (en dit is de enige betekenis van demilitarisatie en denazificatie) over het hele grondgebied van het voormalige Oekraïne. En we zijn bereid om zo lang te vechten als nodig is voor de overwinning. Dit zou de duidelijkheid zijn die onmiddellijk onze hele strategie in het nabije buitenland zou beïnvloeden: Rusland zal nergens en onder geen enkele omstandigheid Russofobe regimes en tendensen op dit grondgebied tolereren.

Ondanks al onze inconsistentie en lukraakheid heeft de geopolitiek zelf de afgelopen decennia één zeer belangrijke wet aangetoond. De territoriale integriteit van elke post-Sovjetstaat kan alleen worden gegarandeerd door positieve of neutrale betrekkingen met Rusland. Een poging om direct naar de kant van de vijand te gaan (en het Westen is de vijand, en dit is een axioma van de geopolitiek, iedereen die daaraan twijfelt is waarschijnlijk een onwetende of een buitenlandse agent) brengt de territoriale integriteit in gevaar van het land dat besluit om zo'n stap te zetten.

Dit begon al in de jaren 90 - Transnistrië, Nagorno-Karabach (toen Azerbeidzjan een Russofobe globalistische "Volksfront" regering had), Zuid-Ossetië en Abchazië.

Transnistrië is tot op de dag van vandaag bevroren. Zuid-Ossetië en Abchazië braken zich af van Georgië als reactie op de agressiedaad van Saakashvili, aangemoedigd door Soros en globalistische krachten (Bernard-Henri Lévy in het bijzonder). Armenië onder Pashinyan daagde Rusland uit, terwijl Bakoe aan de andere kant handig en vriendelijk optrad - uiteindelijk werd Nagorno-Karabach van Armeens Azerbeidzjaans. Terwijl Kiev multi-vector was, had het de Krim, Donbass, Kherson en Zaporozhye. Toen begon het ene na het andere gebied te verlaten, en omdat de russofobie niet afnam en uitdraaide op een echte oorlog met de Russische wereld, zal er helemaal geen Oekraïne meer zijn.

Het Westen kan niemand in Eurazië territoriale integriteit garanderen, al zijn beloften zijn bluf. Ja, het Westen is nog steeds in staat om Rusland ernstige schade toe te brengen - ten koste van de vernietiging van een heel land (zoals nu in het geval van Oekraïne). Maar iets behouden, beschermen, opbouwen, creëren, organiseren... Dat is niets voor hen.

Maar laten we terugkeren naar Transkaukasië.

Als we echte integratie van de Euraziatische ruimte willen, moeten we een consistent plan hebben, niet slechts een reeks wederzijdse - zij het soms effectieve - stappen. We moeten proactief zijn. In feite gelooft het Westen zelf nooit in zijn beloften aan de buurlanden van Rusland die de weg van de directe geopolitieke russofobie inslaan. Het maakt niet uit wat ze voor zichzelf verzinnen, voor het Westen is het genoeg om een conflict te beginnen, en als het resultaat daarvan is dat een bondgenoot verscheurd, uiteengereten en vernietigd wordt, wordt het niet geraakt. Voor Rusland daarentegen zijn ze veel meer dan dat. Zelfs zonder het pathos van de vriendschap tussen volkeren, is het gewoon ons gemeenschappelijke, verenigde land. En dit zijn de volkeren die met ons verenigd zijn in hun historische bestemming. Het maakt niet uit hoe verraderlijke elites die door het Westen worden betaald, hen van het tegendeel overtuigen.

Als het Westen nu een tweede front in de zuidelijke Kaukasus wil openen, vooral in het licht van het mislukte Oekraïense tegenoffensief, dan is dat heel gemakkelijk.

Pashinyan, die aan het hoofd staat van een Armenië dat nog steeds verbonden is met Rusland, staat volledig onder Westerse controle. Hij heeft Karabach opgegeven en geen vinger uitgestoken om de Armeniërs te beschermen. Hij heeft het land naar de ondergang geleid, en het Westen was er duidelijk klaar voor en heeft hem op alle mogelijke manieren geholpen.

Maar Pashinyan komt en gaat, maar het volk blijft. Zou het voor ons Russen moreel verantwoord zijn om toe te kijken hoe Armenië in een bloedige chaos verandert - het pad volgend van Libië, Irak, Syrië, Oekraïne?

Het is onproductief om te zitten wachten tot de ontwaakte Armeniërs zich realiseren dat zo'n heerser rampzalig is voor Armenië. Ze worden niet wakker en worden op geen enkele manier wakker, ze schreeuwen alleen maar leuzen die door Soros zijn voorbereid voor onze ambassade en verbranden Russische paspoorten. Dit is slechts één - het meest voor de hand liggende - punt van waarschijnlijke brandstichting in de Kaukasus.

Velen vrezen dat Turkije, dat zichzelf beschouwt als een volwaardige medeplichtige aan de overwinning van Azerbeidzjan in Nagorno-Karabach, een actievere positie zal gaan innemen in de zuidelijke Kaukasus op een manier die onvriendelijk is voor Rusland. Meestal zijn deze angsten overdreven, omdat de prioriteiten van Turkije liggen bij het versterken en behouden van zijn invloed in het oostelijke Middellandse Zeegebied, in het gebied van het voormalige Ottomaanse Rijk. En pas daarna - en dat meestal onder druk van de NAVO en de VS - maakt Ankara plannen voor de Kaukasus of de Turkse wereld van Eurazië. Turkije is geen directe tegenstander van Rusland, maar als de zuidelijke Kaukasus uitbarst, zal het ieder voor zich zijn.

Hoe het ook zij, we bevinden ons in de zuidelijke Kaukasus in een lastige situatie. In feite kan het Westen het elk moment opblazen als het besluit om een tweede front te openen. En wij hoeven alleen maar te reageren. Ja, soms doen we dat heel goed - alle berekeningen van de vijand storten in en hebben het tegenovergestelde effect. Dat gebeurt. Maar niet altijd.

Daarom moeten we geen tijd verspillen en beginnen met een volwaardige en beslissende strategische planning: hoe willen we dat de zuidelijke Kaukasus eruitziet en hoe kunnen we dit beeld werkelijkheid laten worden? En tegelijkertijd moeten we eindelijk een besluit nemen over de hele ruimte na de Sovjet-Unie. Als we willen dat dit gebied vriendschappelijk en geallieerd is, of zelfs neutraal, dan moeten we ervoor zorgen dat dit zo wordt. Het zal niet vanzelf zo worden of ophouden zo te zijn.

Het is tijd voor Rusland om in het offensief te gaan. In Oekraïne, in de zuidelijke Kaukasus, in heel Eurazië. We hebben aanvallend realisme nodig. Plannen, koude en nuchtere analyses en effectieve, strikt gerichte acties.

Vertaling door Robert Steuckers