Ή εμείς ή τίποτε

Ο Μπολσεβικισμός ως ιστορικό φαινόμενο μπορεί να διαιρεθεί σε δύο μέρη. Από τη μια, το δογματικό πεδίο διαφόρων προμαρξιστικών σοσιαλιστικών και κομμουνιστικών οραμάτων και θεωριών, που συνυπήρχαν παράλληλα με τον μαρξισμό και συνέχισαν να υπάρχουν ως διανοητικά μοτίβα, ακόμη και μετά την επιβολή του μαρξισμού ως τελικής ιδεολογίας. Τούτο το αρχικό στάδιο μπορούμε να το ονομάσουμε «πρόπλασμα του Μπολσεβικισμού». Το δεύτερο στάδιο είναι η ενσάρκωση αυτού του σχεδίου στην απτή ιστορική πραγματικότητα με την μορφή της Ρωσσικής σοσιαλδημοκρατίας, αργότερα του κομμουνιστικού κόμματος και, σε τελικό στάδιο, της ιστορίας του σοβιετικού κράτους και του κυβερνώντος κόμματος. Το πρώτο μέρος είναι αναμφισβήτητα ευρύτερο από το δεύτερο και το υπερβαίνει, όπως κάθε σχέδιο υπερβαίνει την εκτέλεσή του. Αλλά, δεν γίνεται να κατανοήσουμε το ένα χωρίς το άλλο. Η εφαρμογή δεν έχει νόημα, αν δεν ξέρουμε το σχέδιο. Από την άλλη, ένα σχέδιο χωρίς εφαρμογή είναι μια αφηρημένη θεωρητική κατασκευή – οι πιθανές εφαρμογές του μπορεί να είναι καλύτερες ή και χειρότερες από το ίδιο το σχέδιο κι αυτό εξαρτάτε από τις εκάστοτε συνθήκες.

Ο Εθνικοσοσιαλισμός και ο Φασισμός εμφανίζουν κάτι ανάλογο. Από τη μια έχουμε θεωρητικό δόγμα, φιλοσοφία, απόψεις για την οικονομία και την Ιστορία, που διατυπώνονται από μια κοινή οπτική γωνία («το πρόπλασμα του Φασισμού») – από την άλλη, τα πεπραγμένα των ιστορικών κομμάτων (Εθνικοσοσιαλιστικό και Φασιστικό), καθώς και την κρατική οργάνωση στην Ιταλία του Μουσσολίνι και τη Γερμανία του Χίτλερ. Υπάρχει όμως, μια βασική διαφορά: το «πρόπλασμα του Φασισμού» απείχε περισσότερο από την εφαρμογή του στη Γερμανία και την Ιταλία, σε σχέση με το πόσο απείχε το «πρόπλασμα του Μπολσεβικισμού» από τη σοβιετική πραγματικότητα.

Είναι ευρέως γνωστό ότι τα ιστορικά Μπολσεβίκικα και Φασιστικά κόμματα και καθεστώτα είχαν εχθρικές σχέσεις μεταξύ τους, κάτι που οδήγησε σε αιματηρές διαμάχες, η μεγαλύτερη των οποίων ήταν ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, γνωστός στη Ρωσσία ως Μεγάλος Πατριωτικός Πόλεμος. Όμως, αυτή η εχθρότητα ποτέ δεν ήταν απόλυτη και υπήρξαν περιπτώσεις, που Φασίστες και Μπολσεβίκοι συνεργάστηκαν, ακόμη και φανερά, στο καθαρά πολιτικό πεδίο. Το Σοβιετικό κράτος ευχαρίστως αναγνώρισε τη Φασιστική κυριαρχία στην Ιταλία. Γερμανοί εθνικιστές συμμετείχαν στις διαμαρτυρίες για τον Σλάγκετερ, τις οποίες οργάνωσε ο Ράντεκ. Κι ακόμη, το Σύμφωνο Ρίμπεντροπ-Μολότωφ.

Όμως στα δυο προπλάσματα βρίσκουμε πολύ περισσότερα κοινά στοιχεία. Αν δούμε τον Μπολσεβικισμό ως μια ιδεολογία που συμπεριλαμβάνει μεν τον μαρξισμό, αλλά ταυτόχρονα τον υπερβαίνει (ας μην ξεχνάμε ότι η ιδέα του Λένιν για «Κομμουνισμό σε ένα Κράτος» είναι ενάντια στη σκέψη του Μάρξ) και, αν κάνουμε το ίδιο στον Φασισμό και τον Εθνικοσοσιαλισμό (κυρίως μελετώντας τους ιδεολόγους που έθεσαν τα θεμέλια για την άνοδο του Εθνικοσοσιαλισμού στην εξουσία, αλλά αντιπολιτεύτηκαν το καθεστώς, καθώς πίστευαν ότι παραμόρφωνε τις απόψεις τους), τότε αναγκαστικά θα παρατηρήσουμε πως τα δυο προπλάσματα έχουν πολλά κοινά στοιχεία. Τόσα πολλά, που θεωρητικά θα μπορούσαμε να υποστηρίξουμε την ύπαρξη ενός είδους μεταϊδεολογίας κοινής και για τα δυο προπλάσματα.

Αυτό είναι στην ουσία ο Εθνικομπολσεβικισμός: μια ενιαία, κοινή μεταϊδεολογία, που υπερβαίνει όχι μόνο τις ιστορικοπολιτικές εφαρμογές του Μπολσεβικισμού και του Φασισμού, αλλά ακόμη και τις πολιτικές τους ιδεολογίες. Αυτή η κοινή μετα-ιδεολογία δεν είχε γίνει πλήρως αντιληπτή στο παρελθόν. Μόνο τα ισχυρότερα μυαλά και των δυο στρατοπέδων είχαν διαισθητικά μαντέψει την ύπαρξή της και προσπάθησαν να την εκφράσουν, έστω και κάπως συγκεχυμένα.

Ο Εθνικομπολσεβικισμός δεν είναι μια στρατηγική συνεργασία Μπολσεβίκων και Ευρωπαίων εθνικιστών με όρους Realpolitik. Ούτε σημαίνει επικέντρωση στα κοινά στοιχεία των δύο «προπλασμάτων».

Είναι κάτι βαθύτερο, κάτι που δεν θα μπορούσε να εμφανιστεί πριν από την πτώση της ιστορικής εφαρμογής του Μπολσεβικισμού – της Σοβιετικής Ένωσης. (Η εφαρμογή του «Φασιστικού προπλάσματος» έπεσε πριν από 50 χρόνια.)

Τα βασικά στοιχεία της Εθνικομπολσεβίκικης μεταϊδεολογίας είναι τα εξής:

1. Εσχατολογική αντίληψη, ξεκάθαρη κατανόηση του γεγονότος ότι πλησιάζει το τέλος του σύγχρονου πολιτισμού. Αυτό οδηγεί στην ιδέα της εσχατολογικής επανόρθωσης. Τίθεται το ζήτημα της χρήσης και πολιτικών μέσων, προκειμένου να επιτευχθεί η επανόρθωση της Χρυσής Εποχής.
2. Πίστη ότι οι υπαρκτοί θρησκευτικοί θεσμοί είναι ανεπαρκείς για την επίτευξη ριζοσπαστικών, εσχατολογικών σκοπών – οι παραδοσιακές δυτικές θρησκείες πάσχουν από κρυμμένο αντιριζοσπαστικό πνεύμα και φαρισαϊσμό. Πνεύμα μεταρρύθμισης και «νέας πνευματικότητας» (μυστικισμός, γνωστικισμός, παγανισμός).
3. Μίσος για τον σύγχρονο κόσμο, τον Δυτικό πολιτισμό που προέρχεται από τον Διαφωτισμό. Ταύτιση του κοσμοπολίτικου, ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού με το απόλυτο παγκόσμιο Κακό. Απέχθεια προς τον Αστό.
4. Ενδιαφέρον για την Ανατολή και αντιπάθεια προς τη Δύση. Γεωπολιτικός προσανατολισμός στην Ευρασία.
5. Σπαρτιατικός (Πρωσσικός) ασκητισμός. Λατρεία για την Εργασία και τον Εργάτη. Πίστη ότι η Πρωταρχική Πνευματική Αρχή βρίσκεται στις λαϊκές τάξεις, στα κατώτερα στρώματα, που διασώθηκαν από την εξαχρείωση των τελευταίων αιώνων, σε αντίθεση με τις παρηκμασμένες ελίτ των παλαιών καθεστώτων. Η Αρχή μιας «νέας αριστοκρατίας» που θα ανέλθει από τις μάζες.
6. Πίστη ότι ο λαός και η κοινωνία είναι μια οργανική, αδελφική συλλογικότητα, που στηρίζεται στην ηθική και πνευματική αλληλεγγύη. Κάθετη άρνηση του ατομικισμού, του καταναλωτισμού και της εκμετάλλευσης. Προσπάθεια να έλθουν οι λαοί στην κατάσταση της «Χρυσής Εποχής».
7. Αντιπάθεια προς τις Σημιτικές αντιλήψεις για την κουλτούρα, τη θρησκεία και την οικονομία. Καταπολέμηση τους μέσω των Ινδοευρωπαϊκών παραδόσεων, που δεν αναγνωρίζουν ούτε κοινωνική τάξη ούτε νοοτροπία «εμπόρου».
8. Ετοιμότητα για αυτοθυσία προς όφελος αυτού του ιδανικού. Μίσος προς τη μετριότητα και τον μικροαστισμό. Ξεκάθαρα επαναστατικό πνεύμα.

Όλα τα παραπάνω στοιχεία βρίσκονται σε οποιοδήποτε Φασιστικό ή Μπολσεβίκικο δόγμα. Μπορεί να διαφοροποιούνται ανάλογα με την ιδεολογία ή τον συγγραφέα ή ακόμη και να εμφανίζονται μαζί με άλλες ιδέες που ενδεχομένως αντιφάσκουν με κάποια από αυτά.

Οι ιστορικοί Εθνικομπολσεβίκοι (Νήκις, Ουστριάλωφ, Τιριάρ, είχαν διαισθητικά προσεγγίσει αυτό το σύνολο, αλλά, ακόμη κι αυτοί ξέφυγαν από τον σωστό δρόμο: ο Νήκις αντιμετώπιζε θετικά την τεχνολογία και την πρόοδο, ο Ουστριάλωφ φλέρταρε με τη ΝΕΠ και δεν αντελήφθη τον εσωτερισμό και τη θρησκεία, παραμένοντας υλιστής και πραγματιστής.

Ο Εθνικομπολσεβικισμός είναι το πιο ενδιαφέρον φαινόμενο του 2^ου αιώνα. Υιοθέτησε όλα όσα μας ενθουσιάζουν στον Μπολσεβικισμό και τον Φασισμό. Οτιδήποτε ζημίωσε και γκρέμισε αυτές τις ιδεολογίες αντιφάσκει με το πνεύμα του νέου δόγματος.

Ο Εθνικομπολσεβικισμός μας βοηθάει να καταλάβουμε που έσφαλαν τα αντιφιλελεύθερα καθεστώτα του 2^ουαιώνα και γιατί ήταν μοιραίο να αποτύχουν. Αυτή η ανάλυση είναι συνεπής με το παρελθόν και ιδιαίτερα χρήσιμη στην εποχή μας, που η «νέα» δεξιά και η «νέα» αριστερά δεν είναι παρά παρωδίες των ιδεολογιών που στον καιρό τους ήταν κι αυτές παρωδίες του πραγματικού Εθνικομπολσεβικισμού.

Τα εγκλήματα του παρελθόντος δεν βαραίνουν την εθνικομπολσεβίκικη ιδεολογία. Οι ιστορικοί Εθνικομπολσεβίκοι κατηγόρησαν τους Ναζιστές και τους Κομμουνιστές για παραποίηση των θεωριών τους και υπέφεραν από τον Μολώχ του ολοκληρωτισμού. Αλλά ούτε αυτή η στάση των ιστορικών Εθνικομπολσεβίκων είναι αποφασιστικό επιχείρημα για την αθωότητα του Εθνικομπολσεβικισμού, διότι το δόγμα, τώρα μόλις αρχίζει να διαμορφώνεται.

Ο Εθνικομπολσεβικισμός είναι χωρίς προηγούμενο. Ποτέ δεν εφαρμόστηκε στην πράξη ούτε καν εκδηλώθηκε πλήρως ως θεωρία. Ο Εθνικομπολσεβικισμός είναι το επερχόμενο μέλλον. Αυτό το επερχόμενο δόγμα θα αποτελέσει το μεταφυσικό και ιδεολογικό καταφύγιο όσων αρνούνται τον σύγχρονο κόσμο και το σύστημα του φιλελεύθερου καπιταλισμού, στο οποίο θεμελιώνεται η σύγχρονη κοινωνία.

Οι παλιές αντιαστικές ιδεολογίες εξάντλησαν τα όριά τους. Τα θεωρητικά σφάλματα, αργά ή γρήγορα τις οδήγησαν στην πτώση. Όποιος δεν το κατανοεί αυτό δεν έχει θέση στην Ιστορία.

Η μόνη εναλλακτική λύση απέναντι στον σύγχρονο κόσμο, απέναντι σε αυτήν την αυτοκρατορία του «φιλελεύθερου αντιχρίστου» είναι ο Εθνικομπολσεβικισμός. Αυτός και τίποτε άλλο. Κανένας συμβιβασμός δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι. Αν το σύστημα άντεξε ενάντια στο περήφανο Ράιχ και τη μεγάλη Σοβιετική Ένωση (αφού είχε προηγουμένως καταστρέψει τις παραδοσιακές μοναρχίες και αυτοκρατορίες), τότε εύκολα θα αντιμετωπίσει πολιτικά κόμματα ή ενόπλους εξτρεμιστές.

Η ουσία είναι ότι ο Εθνικομπολσεβικισμός ανήκει σε συγκεκριμένη πνευματική αλυσίδα διαδοχής. Δεν είναι η ώρα να μιλήσουμε για αυτή. Είναι ένα εναλλακτικό μυστικό που θα κονταροχτυπηθεί με το «μυστικό της ανομίας» στους έσχατους καιρούς. Χωρίς αυτή τη Δύναμη, τα Μπολσεβίκικα και Φασιστικά πειράματα θα ήταν ανίσχυρα.

Όταν όμως επήλθε μια παραμόρφωση στην άσκηση της πολιτικής, τότε αυτή η Δύναμη χάθηκε από τα προαναφερθέντα κινήματα και τα εγκατέλειψε στη μοίρα τους ενώπιον του «Κυρίου του κόσμου τούτου», ο οποίος προωθούσε τη φιλελεύθερη κοινωνία.

Οι οιωνοί όμως δείχνουν, ότι αυτή η Δύναμη πρόσφατα έλαβε μια νέα και οριστική μορφή που ανταποκρίνεται πληρέστερα στη φύση της.

Νομίζω πως κάποιος έχει ήδη μαντέψει τι εννοώ.