Ομιλία του Αλεξάντερ Ντούγκιν στο Φόρουμ Πολυπολικότητας στη Μόσχα, 26 Φεβρουαρίου 2024
«Ο πολυπολικός κόσμος είναι πρωτίστως μια φιλοσοφία. Στον πυρήνα της βρίσκεται μια κριτική του δυτικού οικουμενισμού.

Η Δύση έχει ταυτιστεί ρατσιστικά και ιμπεριαλιστικά με την ανθρωπότητα. Υπήρξε μια εποχή που η Βρετανία διεκδικούσε όλες τις θάλασσες και τους ωκεανούς ως δικούς της. Ο δυτικός πολιτισμός ανακήρυξε όλη την ανθρωπότητα ιδιοκτησία του - πρωτίστως τη συνείδησή της. Αυτό οδήγησε στη διαμόρφωση ενός μονοπολικού κόσμου.

Σε αυτόν τον κόσμο, υπάρχουν μόνο δυτικές αξίες. Μόνο ένα πολιτικό σύστημα - η φιλελεύθερη δημοκρατία. Μόνο ένα οικονομικό μοντέλο - ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός. Μόνο ένας πολιτισμός - ο μεταμοντερνισμός. Μόνο μία αντίληψη για τα φύλα και την οικογένεια - ΛΟΑΤΚΙ+. Μόνο μια εκδοχή της ανάπτυξης - τεχνολογική τελειότητα μέχρι τον μετανθρωπισμό και την πλήρη εκτόπιση της ανθρωπότητας από την τεχνητή νοημοσύνη και τα cyborgs.

Σύμφωνα με τους υποστηρικτές του, ο μονοπολικός κόσμος είναι ο "θρίαμβος της παγκόσμιας ιστορίας", η ολοκληρωτική νίκη της σύγχρονης δυτικής εποχής - του φιλελευθερισμού, ο οποίος έχει γίνει η μοναδική και αδιαμφισβήτητη ιδεολογία όλης της ανθρωπότητας.

Η πολυπολικότητα είναι μια εναλλακτική φιλοσοφία. Βασίζεται στη θεμελιώδη αντίρρηση: η Δύση δεν είναι όλη η ανθρωπότητα αλλά μόνο ένα μέρος της - μια περιοχή, μια επαρχία. Δεν είναι ο πολιτισμός στον ενικό, αλλά ένας από πολλούς πολιτισμούς.

Σήμερα υπάρχουν τουλάχιστον επτά τέτοιοι πολιτισμοί - εξ ου και η σημαντικότερη έννοια της πολυπολικής θεωρίας - η επταρχία.

Ορισμένοι πολιτισμοί έχουν ήδη ενωθεί σε τεράστια ηπειρωτικά κράτη, κράτη-πολιτισμούς ή wénmíng guójiā (文明国家). Για άλλους, αυτό δεν έχει έρθει ακόμα. Η συλλογική Δύση, οι χώρες του ΝΑΤΟ και οι υποτελείς των ΗΠΑ είναι μόνο ένας από τους πόλους.

Τρεις ακόμη είναι:

Ρωσία-Ευρασία,

Μεγάλη Κίνα (Zhōngguó 中国) ή Tiānxià (天下),

Μεγάλη Ινδία.

Όλες τους είναι κράτη-πολιτισμοί, που σημαίνει κάτι περισσότερο από τις συνηθισμένες χώρες.

Και τρεις άλλοι μεγάλοι χώροι, ενσωματωμένοι σε διάφορους βαθμούς:

Ο ισλαμικός κόσμος, στενά συνδεδεμένος με τη θρησκεία, αλλά πολιτικά ανομοιογενής μέχρι στιγμής,

Η μαύρη υπερσαχάρια Αφρική,

Η οικουμένη της Λατινικής Αμερικής.

Και οι επτά πολιτισμοί έχουν εντελώς διαφορετικό θρησκευτικό προφίλ, διαφορετικά συστήματα παραδοσιακών αξιών, διαφορετικούς φορείς ανάπτυξης και διαφορετικές πολιτιστικές ταυτότητες.

Ο δυτικός πολιτισμός, σε αντίθεση με τους ισχυρισμούς του, είναι μόνο ένας από αυτούς. Αλαζονικός, θρασύς, επιθετικός, δόλιος, αρπακτικός και επικίνδυνος. Ωστόσο, οι ισχυρισμοί του για οικουμενικότητα είναι αβάσιμοι και η κυριαρχία του βασίζεται σε διπλά μέτρα και σταθμά.

Η πολυπολικότητα αντιτίθεται όχι στην ίδια τη Δύση, αλλά συγκεκριμένα στους ισχυρισμούς της Δύσης περί μοναδικότητας και οικουμενικότητας. Αυτοί οι ισχυρισμοί δεν μας είναι άγνωστοι- διαπερνούν όλα τα συστήματα του πολιτισμού, της επιστήμης και της εκπαίδευσής μας. Η Δύση, με την τοξική ιδεολογία της, έχει διεισδύσει στις κοινωνίες μας, έχει αποπλανήσει και διαφθείρει τις ελίτ, έχει θέσει την κοινωνία μας υπό τον πληροφοριακό της έλεγχο και έχει προσπαθήσει να οδηγήσει τη νεολαία μας όσο το δυνατόν πιο μακριά από την πίστη και την παράδοση.

Ωστόσο, η εποχή της αποκλειστικής ηγεμονίας της Δύσης έχει τελειώσει. Η ολοκλήρωσή της σηματοδοτήθηκε από τη στάση της Ρωσίας και προσωπικά από τον Πρόεδρό μας Βλαντιμίρ Βλαντιμίροβιτς Πούτιν, όταν αρνηθήκαμε να θυσιάσουμε την κυριαρχία μας και μπήκαμε σε θανάσιμη μάχη με τη Δύση στην Ουκρανία. Πολεμάμε στην Ουκρανία όχι εναντίον των Ουκρανών, αλλά εναντίον του μονοπολικού κόσμου. Και η αναπόφευκτη νίκη μας δεν θα είναι μόνο δική μας, αλλά μια νίκη για όλη την ανθρωπότητα, η οποία θα δει από πρώτο χέρι ότι η δύναμη της Δύσης δεν είναι απόλυτη, ότι η πολιτική της νεοαποικιοκρατίας και της μη-κυριαρχίας μπορεί να απορριφθεί αποφασιστικά και ότι μπορεί κανείς να επιμείνει στη δική του στάση.

Η Ρωσία είναι ένας από τους πόλους του πολυπολικού κόσμου.

Δεν πρόκειται για επιστροφή στο παλιό διπολικό μοντέλο, αλλά για την απαρχή μιας εντελώς νέας παγκόσμιας αρχιτεκτονικής.

Η ραγδαία ανάπτυξη της κινεζικής οικονομίας και η ενίσχυση της κυριαρχίας της Κίνας, ιδίως υπό την ηγεσία του μεγάλου ηγέτη Σι Τζινπίνγκ, έχει μετατρέψει την Κίνα σε έναν άλλο εντελώς ανεξάρτητο πόλο. Βλέποντας αυτό, η Δύση, εκπροσωπούμενη από την παγκοσμιοποιητική ελίτ των Ηνωμένων Πολιτειών, της κήρυξε αμέσως εμπορικό πόλεμο.

Ο ισλαμικός κόσμος αμφισβήτησε τη Δύση κυρίως στον θρησκευτικό και πολιτιστικό τομέα. Οι δυτικές αξίες -που ζητούν ανοιχτά την καταστροφή των παραδόσεων, της οικογένειας, του φύλου, του πολιτισμού και της θρησκείας- είναι ασύμβατες με τα θεμέλια του Ισλάμ. Αυτό είναι κατανοητό σήμερα από καθέναν από τους σχεδόν δύο δισεκατομμύρια μουσουλμάνους. Και σήμερα, ο ισλαμικός κόσμος έχει τον δικό του πόλεμο με την παγκοσμιοποιημένη Δύση - στην Παλαιστίνη, στη Μέση Ανατολή, όπου βρίσκεται σε εξέλιξη μια επαίσχυντη γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού - η δολοφονία παλαιστινιακών βρεφών, γυναικών και ηλικιωμένων - με την πλήρη έγκριση της Δύσης.

Η Ινδία είναι ένας άλλος πόλος. Σήμερα - ειδικά υπό την εξουσία του Narendra Modi - είναι ένας ολόκληρος πολιτισμός που επιστρέφει στις βεδικές του ρίζες, στην αρχαία του παράδοση, στα θεμέλιά του. Δεν είναι πλέον μια πολιτιστική και οικονομική αποικία της Δύσης, αλλά ένας ανερχόμενος παγκόσμιος γίγαντας.

Η Αφρική και η Λατινική Αμερική ακολουθούν μεθοδικά και με συνέπεια, αν και όχι χωρίς προβλήματα, τον ίδιο δρόμο.

Το παναφρικανικό κίνημα ανοίγει το δρόμο για μια ενιαία και ολοκληρωμένη αφρικανική ολοκλήρωση, απαλλαγμένη από τον νεοαποικιακό έλεγχο. Πρόκειται για μια νέα θεωρία, μια νέα πρακτική, που ενσωματώνει τις καλύτερες πτυχές των προηγούμενων σταδίων του απελευθερωτικού αγώνα, αλλά βασίζεται σε μια διαφορετική φιλοσοφία, όπου η θρησκεία, το πνεύμα και οι παραδοσιακές αξίες παίζουν καθοριστικό ρόλο.

Η Λατινική Αμερική συνεχίζει επίσης την πορεία της στον αντιαποικιακό αγώνα. Εδώ, οι λαοί αναζητούν νέους τρόπους εδραίωσης και ενότητας - ξεπερνώντας τα ξεπερασμένα μοντέλα που χώριζαν τους πάντες σε δεξιούς και αριστερούς. Σε πολλές χώρες της Λατινικής Αμερικής, οι υποστηρικτές των παραδοσιακών αξιών, της θρησκείας και της οικογένειας ενώνονται με εκείνους που υπερασπίζονται την κοινωνική δικαιοσύνη κάτω από τη σημαία ενός κοινού αγώνα - ενάντια στη νεοαποικιοκρατία της συλλογικής Δύσης και τη διεστραμμένη αντιανθρώπινη κουλτούρα της.

Ο πολυπολικός κόσμος σήμερα δεν είναι μια ουτοπία και δεν είναι απλώς ένα θεωρητικό σχέδιο. Έξι πολιτισμοί από τους επτά (από την πλανητική επταρχία) έχουν ενωθεί σε ένα νέο μπλοκ στο πλαίσιο των BRICS. Υπάρχουν εκπρόσωποι από τον καθένα από αυτούς. Έχουμε να κάνουμε με τη θεσμοθέτηση της πολυπολικότητας. Η Μεγάλη Ανθρωπότητα ενώνεται, κατανοεί τον εαυτό της και αρχίζει να εναρμονίζει τις παραδόσεις και τους προσανατολισμούς της, τα συστήματα παραδοσιακών αξιών της και τα συμφέροντά της.

Μόνο η συλλογική Δύση, που προσπαθεί πάση θυσία να διατηρήσει την ηγεμονία της, αρνείται κατηγορηματικά να συμμετάσχει σε αυτή την αναπόφευκτη πολυπολική διαδικασία. Αντιτίθεται σε αυτήν. Σχεδιάζει και προκαλεί συγκρούσεις. Πραγματοποιεί επεμβάσεις. Προσπαθεί να καταστείλει όλες τις εστίες ανεξαρτησίας με κυρώσεις και άμεσες πιέσεις. Και αν αυτό αποτύχει, μπαίνει σε άμεση στρατιωτική αντιπαράθεση - όπως στην Ουκρανία, στη Γάζα και αύριο ενδεχομένως στον Ειρηνικό.

Ωστόσο, η Δύση δεν είναι μονολιθική. Υπάρχουν δύο Δύσεις. Η παγκοσμιοποιημένη Δύση των φιλελεύθερων ελίτ και η παραδοσιακή Δύση - η Δύση των λαών και των κοινωνιών. Η ίδια η παραδοσιακή Δύση υποφέρει από την τυραννία των διεστραμμένων παγκοσμιοποιητών και προσπαθεί, όπου μπορεί, να εξεγερθεί. Οι λαοί της Δύσης δεν είναι εχθροί του πολυπολικού κόσμου. Είναι πρωτίστως θύματα. Όπως φάνηκε από τη συνέντευξη του Προέδρου μας στον συντηρητικό πολιτικό και δημοσιογράφο Τάκερ Κάρλσον, υπάρχουν πολύ περισσότερα κοινά μεταξύ της Ρωσίας και των αντιπαγκοσμιοποιητών στις ΗΠΑ απ' ό,τι φαίνεται.

Επομένως, η πραγματική νίκη της πολυπολικότητας δεν θα είναι η ήττα της συλλογικής Δύσης, αλλά η σωτηρία της, η επιστροφή της στις δικές της - δυτικές - παραδοσιακές (όχι διεστραμμένες) αξίες, στον πολιτισμό της (όχι στην ακύρωση της κουλτούρας), στις κλασικές ελληνορωμαϊκές, χριστιανικές ρίζες της. Πιστεύω ότι οι λαοί που θα απελευθερωθούν από τον παγκοσμιοποιητικό ζυγό της υπαρκτής Δύσης θα ενταχθούν κάποτε στο μέλλον και αυτοί στη Μεγάλη Ανθρωπότητα, αποτελώντας έναν σεβαστό πόλο του πολυπολικού κόσμου. Το να πάψει να είναι ηγεμόνας είναι προς το συμφέρον όχι μόνο όλων των μη δυτικών πολιτισμών, αλλά και προς το συμφέρον της ίδιας της Δύσης.

Καλωσορίζω όλους τους συμμετέχοντες στο Φόρουμ μας.

Συγκεντρωθήκαμε εδώ για να οικοδομήσουμε το μέλλον, να κατανοήσουμε το παρόν και να σώσουμε το ένδοξο παρελθόν μας, εξασφαλίζοντας τη συνέχεια του πολιτισμού.

Τόσο διαφορετικοί, ξεχωριστοί, μοναδικοί, αυτάρκεις, κυρίαρχοι - η ανθρωπότητα είμαστε εμείς!».

μετάφραση Δημήτρης Στ. Περούλας