Ο Αλεξάντερ Ντούγκιν είναι ένας 62χρονος Ρώσος ακαδημαϊκός φιλόσοφος. Έχει περάσει τη ζωή του στη Μόσχα. Ήταν ένας αντισοβιετικός αντιφρονούντας όταν ήταν νέος, και τώρα είναι διάσημος σε όλο τον κόσμο, στον αγγλόφωνο Τύπο ούτως ή άλλως, ως "το μυαλό του Πούτιν". Αλλά δεν είναι πολιτική προσωπικότητα εδώ στη Ρωσία.
Η ορκωμοσία του προέδρου Πούτιν σηματοδοτεί ένα νέο στάδιο στην ιστορία της Ρωσίας. Ορισμένες γραμμές από προηγούμενες περιόδους θα συνεχιστούν σίγουρα. Κάποιες θα φτάσουν σε ένα κρίσιμο κατώφλι. Κάποιες θα περιοριστούν. Αλλά πρέπει επίσης να αναδυθεί και κάτι νέο.
Ο Αλεξάντερ Ντούγκιν διερευνά τις στρατηγικές αλλαγές και τα ιδεολογικά θεμέλια της εξελισσόμενης γεωπολιτικής στάσης της Ινδίας, αναλογιζόμενος τον αντίκτυπο που αυτό έχει στα συμφέροντα της Ρωσίας και την παγκόσμια πολυπολικότητα.
Η Μόσχα είναι επίσης μια πόλη πρώτης γραμμής, όπως το Ντόνετσκ, η Σεβαστούπολη και το Μπέλγκοροντ. Μια χώρα σε πόλεμο δεν μπορεί να έχει ειρηνικές πόλεις. Είναι καλύτερα να το συνειδητοποιήσουμε αυτό τώρα και σε βάθος. Φυσικά, σε μια εμπόλεμη χώρα πρέπει να εισαχθούν ειδικά μέτρα και κανόνες συμπεριφοράς.
Ζούμε σε μια εποχή σημαντικής μετάβασης. Η εποχή του μονοπολικού κόσμου φτάνει στο τέλος της, δίνοντας τη θέση της στην εποχή της πολυπολικότητας. Οι αλλαγές στην παγκόσμια αρχιτεκτονική της παγκόσμιας τάξης είναι θεμελιώδεις. Μερικές φορές, οι διαδικασίες εκτυλίσσονται τόσο γρήγορα που η δημόσια σκέψη υστερεί. Είναι ακόμη πιο σημαντικό να επικεντρωθούμε στην κατανόηση των μνημειωδών γεγονότων που συγκλονίζουν την ανθρωπότητα.
Σήμερα, η πλήρης και ολοκληρωμένη στρατιωτικοποίηση της χώρας, του κράτους και του λαού είναι ζωτικής σημασίας.
Ομιλία του Αλεξάντερ Ντούγκιν στο Φόρουμ Πολυπολικότητας στη Μόσχα, 26 Φεβρουαρίου 2024
Η σύγχρονη κοινωνική επιστήμη στη Ρωσία πρέπει να προλάβει να κατανοήσει τις αλλαγές που συμβαίνουν στη χώρα και να διαμορφώσει μια κυρίαρχη κοσμοθεωρία, και αυτό πρέπει να επιταχυνθεί, δήλωσε ο φιλόσοφος Alexander Dugin στους δημοσιογράφους στο 5ο Συνέδριο της Ρωσικής Εταιρείας Πολιτικών Επιστημόνων στο Svetlogorsk (περιοχή Kaliningrad).
Φέτος, η Δύση αναμένει επαναστάσεις.
Για άλλη μια φορά, ο Τάκερ Κάρλσον δεν είναι απλώς ένας δημοσιογράφος ή ένας αντικομφορμιστής ρεπόρτερ - είναι ένας πλήρως διαμορφωμένος και ακλόνητος παλαιοσυντηρητικός με σαφή και προσεκτικά μελετημένη ιδεολογία, σύστημα αξιών και κοσμοθεωρία.
Στις 22 Φεβρουαρίου 2022, απευθυνθήκατε στη χώρα σας στην εθνική σας διεύθυνση όταν ξεκίνησε η σύγκρουση στην Ουκρανία και είπατε ότι ενεργούσατε επειδή είχατε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες μέσω του ΝΑΤΟ μπορεί να ξεκινήσουν ένα απόσπασμα, «αιφνιδιαστική επίθεση εναντίον μας Χώρα". Και στα αμερικανικά αυτιά αυτό ακούγεται παρανοϊκό. Πείτε μας γιατί πιστεύετε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες μπορεί να χτυπήσουν τη Ρωσία από το μπλε. Πώς το συμπέρανες αυτό;
Στην Αμερική, τη γενέτειρα του πραγματισμού, ο πραγματισμός έχει εξαφανιστεί. Οι παγκοσμιοποιητές, ιδίως υπό το καθεστώς Μπάιντεν, αντιπροσωπεύουν μια ακραία μορφή παγκοσμιοποιητικής δικτατορίας, διακόπτοντας τους δεσμούς με την τυπικά αμερικανική παράδοση που καθιερώθηκε από τον Τσαρλς Πιρς και τον Ουίλιαμ Τζέιμς.
Στη Ρωσία, το έτος 2024 έχει ανακηρυχθεί Έτος της Οικογένειας. Προφανώς, σε αυτόν τον τομέα, τα πράγματα είναι αρκετά άσχημα για εμάς. Τα ανησυχητικά ποσοστά διαζυγίων, αμβλώσεων και η μείωση των γεννήσεων αποτελούν εθνική καταστροφή. Αν πάρουμε στα σοβαρά το Έτος της Οικογένειας, βασιζόμενοι στους κλασικούς (αλλά όχι στους φιλελεύθερους ή τους κομμουνιστές, καθώς είναι πιθανό να συμβουλεύσουν κάτι που θα επιταχύνει τη διάλυση της οικογένειας), θα πρέπει ταυτόχρονα να επιστρέψουμε στις ρίζες μας και να κάνουμε ένα βήμα μπροστά.
Παραμονές του 2024, αξίζει να ρίξουμε μια ματιά στη συνολική εικόνα του κόσμου και στις κύριες γεωπολιτικές τάσεις. Συνολικά, βρισκόμαστε σε μια στιγμή μετάβασης από τη μονοπολικότητα στην πολυπολικότητα. Φέτος, η πολυπολικότητα έλαβε συμπληρωματική μορφή στο πλαίσιο των BRICS-10 (η Αργεντινή, που μόλις είχε ενταχθεί σε αυτόν τον οργανισμό, απομακρύνθηκε εσπευσμένα από έναν άλλο παγκοσμιοποιητή κλόουν - τον Χαβιέ Μιλέι).
Σοβαρά μιλώντας, η φιλελεύθερη ηγεμονία στη χώρα εξακολουθεί να είναι πολύ ισχυρή. Από το 1991, σχεδόν όλα τα σημαντικά δόγματα που διαδίδονται στην εκπαίδευση, τις ανθρωπιστικές επιστήμες και τον πολιτισμό έχουν οικοδομηθεί αυστηρά σύμφωνα με τα φιλελεύθερα πρότυπα. Τα πάντα από το Σύνταγμά μας είναι φιλελεύθερα. Ακόμη και η ίδια η απαγόρευση της ιδεολογίας είναι μια καθαρά φιλελεύθερη ιδεολογική θέση. Οι φιλελεύθεροι δεν θεωρούν τον φιλελευθερισμό ιδεολογία τον ίδιο - είναι η "απόλυτη αλήθεια" τους. Κάτω από την "ιδεολογία", κατανοούν οτιδήποτε αμφισβητεί αυτή τη "φιλελεύθερη αλήθεια", όπως ο σοσιαλισμός, ο κομμουνισμός, ο εθνικισμός ή οι πολιτικές διδασκαλίες της παραδοσιακής κοινωνίας.
Βεβαίως, υπάρχουν εκείνοι που πήγαν εθελοντικά και συνειδητά στον πόλεμο, έχοντας ήδη μια ιδεολογία. Υπάρχουν οι πεπεισμένοι δεξιοί (ορθόδοξοι, μοναρχικοί, αυτοκρατοριστές). Υπάρχουν οι αριστεροί (σταλινικοί, αντι-παγκοσμιοποιητές). Υπάρχουν οι αριστεροδεξιοί - εθνικομπολσεβίκοι. Παρεμπιπτόντως, ο Πριγκόζιν διατύπωσε, από πολλές απόψεις, ακριβώς αυτόν τον αριστεροδεξιό λόγο - δικαιοσύνη και δύναμη. Υπάρχουν δεξιοαριστεροί - Ευρασιατιστές. Δεν υπάρχουν φιλελεύθεροι σε καμία μορφή.
Η λεγομένη ''παγκόσμια διακυβέρνηση'' αποτελεί το μεγαλύτερο ίσως πολιτικό στοίχημα του σύγχρονου διεθνούς Φιλελευθερισμού.
Αν και ο βομβαρδισμός της Λωρίδας της Γάζας από τα ισραηλινά στρατεύματα έχει καταστρέψει όχι μόνο νοσοκομεία και τζαμιά, αλλά και χριστιανικούς ναούς ( σσ ως και στο Λίβανο βομβάρδισαν το ναό Αγ Γεωργίου με αποκορύφωμα το βομβαρδισμό της ιστορικής μονής Αγίου Πορφυρίου στη Γάζα όπου σκοτώθηκαν 18 άμαχοι ενώ άλλοι 15 έμειναν για πάντα θαμμένοι ζωντανοί) πολλοί άνθρωποι που αυτοαποκαλούνται χριστιανοί και δεν είναι Εβραίοι υποστηρίζουν ενεργά τις ενέργειες του Ισραήλ. Από πού προέρχεται αυτό το φαινόμενο;
Ο Ορθόδοξος Χριστιανισμός, το μετριοπαθές Ισλάμ και διάφορα ρεύματα του Ταοϊσμού/Κονφουκιανισμού μπορεί να γίνουν οι τρεις κύριοι πολιτισμοί μιας εξαγνισμένης Ανθρωπότητας.
Ο συνομιλητής μας είναι ο Ρώσος φιλόσοφος, πολιτικός επιστήμονας και κοινωνιολόγος Αλεξάντερ Γκελίεβιτς Ντούγκιν, καθηγητής στο Κρατικό Πανεπιστήμιο Λομονόσοφ της Μόσχας..
Σίγουρα οι περισσότεροι σκεπτόμενοι άνθρωποι θα συμφωνούσαν ότι τη δεκαετία του 1990, το ρωσικό κράτος καταλήφθηκε από αντιπάλους που του επέβαλαν εξωτερικό έλεγχο - σε ολόκληρη την κοινωνία μας. Το γενικότερο όνομά του είναι φιλελευθερισμός. Όχι κάποιος "κακός φιλελευθερισμός", "διαστρεβλωμένος φιλελευθερισμός" ή "ψευδοφιλελευθερισμός", αλλά, απλώς, φιλελευθερισμός. Κανένα άλλο είδος φιλελευθερισμού δεν υπάρχει. Οι Ρώσοι φιλελεύθεροι έγιναν άξονες αυτού του δικτύου κατοχής.
Η Ρωσία, ως πόλος ενός πολυπολικού κόσμου, πολεμά τη Δύση στην Ουκρανία. Πολλές ισλαμικές χώρες, επηρεασμένες από τη δυτική προπαγάνδα, δεν κατανόησαν με σαφήνεια τους λόγους, τους στόχους και την ίδια τη φύση αυτού του πολέμου, θεωρώντας ότι πρόκειται για μια περιφερειακή σύγκρουση (και υπάρχουν πολλές τέτοιες στον ίδιο τον ισλαμικό κόσμο).
Η επικέντρωση της προσοχής στην πορεία του πολυπολισμού είναι σήμερα πιο επίκαιρη από ποτέ. Μέσα από το πρίσμα της ανόδου του πολυπολισμού και της παρακμής του μονοπολισμού πρέπει να ερμηνεύονται τα μεγάλα παγκόσμια γεγονότα.
Στο Ισραήλ και στη Λωρίδα της Γάζας, δύο καταστροφές συνέβησαν η μία μετά την άλλη: μια επίθεση της Χαμάς κατά του εβραϊκού κράτους - με πολυάριθμες απώλειες αμάχων, συμπεριλαμβανομένης της ομηρίας - και τα αντίποινα του Ισραήλ στη Λωρίδα της Γάζας, που ξεπέρασαν κατά πολύ σε σκληρότητα και αριθμό θυμάτων αμάχων, κυρίως γυναικών και παιδιών. Η χερσαία επιχείρηση του IDF έκανε την κατάσταση ακόμη πιο καταστροφική και ο αριθμός των νεκρών - συμπεριλαμβανομένων παιδιών, γυναικών και ηλικιωμένων - αυξήθηκε σε αδιανόητα επίπεδα.
Σε έναν πολυπολικό κόσμο, το Ισράηλ και η Ουκρανία είναι φορείς της δυτικής ηγεμονίας.