22.01.2022

Het bezoek van de Iraanse president Ibrahim Raisi aan Rusland vindt plaats onder bijzondere omstandigheden. Rusland bevindt zich in een ongekend harde confrontatie met het Westen gedurende de laatste decennia. Iran bevindt zich in een soortgelijke situatie sinds de juli-revolutie, die strikt gericht was tegen het externe beheer van het land door het Westen. Dat is een voorbode van de objectieve toenadering tussen beide landen, die werd belemmerd zowel door de pro-Westerse houding van de zesde colonne in Rusland, die de ontwikkeling van het Russisch-Iraanse partnerschap saboteerde, vooral op economisch en financieel gebied, als door de richtsnoeren voor het buitenlands beleid van de Iraanse hervormers, die het tegen alle verwachtingen in en zonder succes probeerden! -- om de samenwerking met de Verenigde Staten te herstellen. Vandaag zijn beide obstakels objectief uit de weg geruimd: in een situatie van sterke escalatie in Moskou's betrekkingen met de NAVO - in feite op de rand van een directe militaire botsing - heeft de zesde colonne in Rusland op haar tong gebeten of is zelfs begonnen zich als "patriotten" te verkleden. In Iran daarentegen verloren de hervormingsgezinden de verkiezingen en werd een vertegenwoordiger van de conservatieve vleugel president, waarmee de oorspronkelijke lijn van de Iraanse revolutie strikt werd voortgezet. Ten aanzien van het Westen, en vooral ten aanzien van de Verenigde Staten, is deze lijn altijd meer dan stompzinnig geweest. Men kan zich de woorden herinneren van Imam Khomeini, leider van de juli-revolutie: "Als je een slecht gevoel in je ziel hebt, en zwarte gedachten en twijfels knagen aan je ziel, wend je gezicht dan naar het Westen en roep uit: Vervloekt zij Amerika!"

In het Rusland van vandaag is de stemming min of meer dezelfde.

En het is in deze omgeving dat het bezoek van de Iraanse president aan Rusland plaatsvindt. Zijn uitnodiging om de Doema toe te spreken is symbolisch - een nooit eerder voorgekomen gelegenheid.

Voor onze ogen krijgt de Russisch-Iraanse alliantie, die vele decennia op zich heeft laten wachten, maar allang had moeten komen en door de militaire alliantie in Syrië op de proef is gesteld, dus een zichtbare uitdrukking.

Het is belangrijk te bedenken dat in de internationale strategie Rusland en Iran veel gemeen hebben. In de eerste plaats verdedigen Rusland en Iran een multipolaire wereld. Het is multi-polair, niet bi-polair en niet non-polair. In een dergelijke wereld zijn er reeds ten minste drie vrij onafhankelijke en soevereine polen - het Westen, Rusland en China. De omvang van de islamitische beschaving en zelfs van het sjiitische deel ervan, waarvan het bruggenhoofd een soeverein Iran is, is zodanig dat het duidelijk de rol ambieert van een andere pool of zelfs van meerdere. Rusland heeft hier een vitaal belang bij, aangezien elke nieuwe pool een extra argument zou zijn in het verzet tegen de westerse hegemonie en de wanhopige pogingen van de VS om tegen elke prijs te redden - zelfs ten koste van een kernoorlog! - unipolaire globalistische wereldorde. Rusland heeft dringend bondgenoten nodig in de islamitische wereld. Een grote mogendheid als Iran, met een uitgesproken anti-westerse houding en een enorme invloed in de sjiitische wereld en de Centraalaziatische regio in het algemeen, is het belangrijkste argument. Hieruit valt de betekenis van Raisi's bezoek aan Rusland gemakkelijk te begrijpen. Dit is geen routineuze protocollaire gebeurtenis; het is het begin van een volwaardig strategisch partnerschap, dat al zo lang op de lange baan wordt geschoven.

Een volwaardige alliantie met Iran biedt unieke mogelijkheden voor de Russische strategie - waaronder toegang tot de warme zeeën, zo begeerd door Russische geopolitieke analisten van het imperium tot de Sovjet-Unie. Alleen al de mogelijkheid van een Russische marinebasis in de Perzische Golf zou de Atlantische politici een hartaanval bezorgen. Wij zijn terecht van plan onze militaire bases te plaatsen in Cuba, Nicaragua en Venezuela, maar de Perzische Golf is niet alleen de sleutel tot het Midden-Oosten, maar ook tot de veiligheid van heel Eurazië. Nogmaals : Teheran is zeer rijp voor besprekingen over dergelijke projecten, en het voornaamste obstakel voor de ontwikkeling ervan tot voor kort waren juist de westerse invloedrijke personen in de Russische leiding, die de Russisch-Iraanse alliantie consequent hebben gesaboteerd.

Bij verschillende gelegenheden is voorgesteld dat Iran overschakelt op roebels, Iraanse rials of andere valuta's om het dollarsysteem te omzeilen. Het is de hoogste tijd om dit in de praktijk te brengen, de kreten van de Russische liberalen negerend. We staan al aan de vooravond van nieuwe economische sancties en we moeten de curve voor zijn. Het is het juiste ding om te doen, zelfs als er geen sancties worden opgelegd.

Het energiepartnerschap moet worden voortgezet en ontwikkeld - zoals in het geval van de kerncentrale in Bushehr. Wij zijn uiteraard tegen nucleaire proliferatie, maar het Westen maakt vaak uitzonderingen voor zijn naaste bondgenoten - ooit Pakistan, en nog steeds Israël. Moeten wij ook onze ogen sluiten voor sommige Iraanse ontwikkelingen op dit gebied? Washington's bondgenoot Israël wel, maar Rusland's bondgenoot Iran niet? Waarom, inderdaad?

Rusland en Iran stonden ook voor dezelfde uitdagingen met betrekking tot het aan de macht komen van de Taliban (een organisatie die in de Russische Federatie verboden is) in Afghanistan. De Taliban (een in de Russische Federatie verboden organisatie) zijn radicale Soennieten, die de Shi'a-islam en de traditionele - zelfs voor Pashtuns - Soefi-islam niet verdragen. Dit schept potentiële problemen voor Iran. Rusland daarentegen ligt onder vuur vanwege de waarschijnlijkheid van een nieuwe golf van radicale islam die zich verspreidt in Centraal-Azië, ons gebied van verantwoordelijkheid. Dit was duidelijk de bedoeling van de Atlanticistische regering Biden door Afghanistan over te laten aan de Taliban, die in Rusland verboden zijn. Rusland moet samen met Iran - en met Pakistan, dat toenadering zoekt tot Moskou, en China - zijn eigen routekaart voor Afghanistan opstellen: een constructieve relatie met de huidige regering opbouwen, maar ook excessen vermijden en terroristische en extremistische activiteiten in de regio tegengaan.

Teheran is bezorgd over het activisme van Ankara in Centraal-Azië en in het bijzonder over zijn initiatief om de Organisatie van Turkse Staten op te richten. Het is begrijpelijk, maar misschien ligt het antwoord niet in protesten, maar in een symmetrisch project om een conferentie van "Iraanse naties" te houden, bijvoorbeeld in Dushanbe, waar niet alleen Perzen, Luriërs en Tadzjieken worden uitgenodigd, maar ook Pashtuns, Baluchi's, Ossetiërs, Koerden, Talyshs en andere Iraans sprekende mensen. Moskou zou hetzelfde kunnen doen - door een congres van Slavische volkeren bijeen te roepen. Dan zou het Turkse initiatief, hoewel het cultureel legitiem is, zich in de context van soortgelijke projecten bevinden, waardoor er een einde zou komen aan zijn twijfelachtige geopolitieke dimensie (hoogstwaarschijnlijk opgelegd door Angelsaksische machtsstructuren in Turkije zelf).

Vandaag bespreken Moskou en Teheran een pakket gemeenschappelijke vervoersprojecten, te beginnen met de Kaspische Zee, waar in Astrakhan een reusachtige scheepshub wordt ingericht, en het Noord-Zuid-spoorwegproject. Een grandioos Noord-Zuid-transportproject zou Eurazië langs de meridiaan verenigen - weer helemaal tot aan de Perzische Golf en de Indische Oceaan, dat zou - positief! - antwoord en in zekere zin een aanvulling op de Turks-Azerbajdzjaanse vervoersinitiatieven en zou perfect passen in het Chinese "One way, one belt"-plan, uitgebreid tot de schaal van Groot- Eurazië. Wij moeten ons niet ergeren aan wat anderen doen, maar zelf iets belangrijks en nuttigs doen.

Rusland en Iran hebben in het Midden-Oosten bijna overal raakpunten. In Syrië hebben Assad, Rusland en Iran uiteraard een gemeenschappelijke vijand, die dankzij onze gezamenlijke inspanningen grotendeels is verslagen. Op de agenda voor de nabije toekomst staat Irak. Met de Amerikaanse troepen daar vroeg of laat weg, is het belangrijk te gaan nadenken over de heropleving van deze belangrijke regionale macht met een in meerderheid sjiitische (Arabische) bevolking, een belangrijke rol voor de Iraans-sprekende Koerden en traditioneel goede vriendschappelijke betrekkingen met Rusland. Moskou en Teheran moeten de verantwoordelijkheid nemen voor de wederopbouw van Irak. Uiteraard mogen economische reus China en het strategisch belangrijke Turkije hierbij niet worden uitgesloten. Maar het Westen kan en moet worden buitengesloten, zelfs noodzakelijk. Zij hebben het land geruïneerd en zijn niet in staat er enige orde in te scheppen (hoogstwaarschijnlijk waren zij dat ook niet van plan). Het enige wat hen rest is weg te lopen in schaamte en met een blik van haat in hun rug.

Op de agenda staat ook de oorlog in Jemen, waarbij een andere belangrijke regionale macht betrokken is - Saudi-Arabië, de traditionele rivaal van Iran. Met Rusland daarentegen heeft Riyad onlangs getracht constructieve betrekkingen aan te knopen. Dit maakt de positie van Moskou ook uniek ten aanzien van het Jemen-conflict. De Saoedi's steunen de ene kant, de Iraniërs de andere, en Rusland, dat met beide goede betrekkingen onderhoudt, bevindt zich in een optimale positie om een spoedige vrede te bevorderen.

Het bezoek van Raisi vindt plaats in een nieuwe geopolitieke omgeving. Daarom kan men er werkelijk baanbrekende resultaten van verwachten.

https://synergon-info.blogspot.com/2022/01/raisis-bezoek-aan-moskou-het-...