Καθώς κανείς δεν βγάζει σοβαρά συμπεράσματα από την Πορεία για τη Δικαιοσύνη, τα σύννεφα αρχίζουν να πυκνώνουν και πάλι. Μέχρι στιγμής είναι δύσκολο να πούμε σε τι είδους τυφώνα θα εξελιχθούν.

Πρώτον, τις επόμενες ημέρες, ίσως και ώρες, ο εχθρός θα αρχίσει να επιτίθεται με πλήρη ισχύ, νομίζω στην περιοχή της Χερσώνας για να αποκόψει την Κριμαία. Το χρειάζονται για τη σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ στις 11-12 Ιουλίου, χρειάζονται ένα επιχείρημα με αίμα στη μύτη, αλλά για να αποκρούσουμε και να ματαιώσουμε με επιτυχία τα σχέδια του εχθρού, χρειαζόμαστε εμείς οι ίδιοι κάποιου είδους συμβολική δράση, δηλαδή νέα κίνητρα και νέα ελπίδα, αυτό ισχύει για όλους, για το στρατό και για την κοινωνία, και αυτά τα πράγματα συνδέονται πολύ πιο στενά από ό,τι φαίνονται. Χρειαζόμαστε κάποιον να φωνάξει "Εμπρός! Για την πατρίδα! Για τον Στάλιν!" και να μπει στη μάχη (και όχι στους θάμνους).

Δεύτερον, οι αρχές συνεχίζουν να απορρίπτουν το γεγονός ότι βρισκόμαστε ήδη σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης (Ernstfall), πράγμα που σημαίνει νέες συνθήκες - ακόμη και νομικές συνθήκες - για την πολιτική ύπαρξη. Ο Πριγκόζιν μας το υπενθύμισε αυτό με σκληρό τρόπο. Αυτό το μήνυμα (και όχι τα τυπικά αιτήματα, που είναι αδύνατο να εκπληρωθούν τόσο στην ουσία όσο και στη μορφή) θα έπρεπε να διαβαστεί, να κατανοηθεί και να εφαρμοστεί στην πράξη. Το ερώτημα τέθηκε από τον Πριγκόζιν και ολόκληρο το έθνος περίμενε μια απάντηση, αλλά δεν υπάρχει. Πράγματι, η απουσία απάντησης είναι η ίδια μια απάντηση, κατά τη γνώμη μου ιστορικά και πολιτικά λανθασμένη.

Τρίτον, τα γεγονότα -τόσο το σύνολο της ΕΣΕ όσο και η πρόσφατη εξέγερση- δείχνουν ότι είναι αναγκαία η αναδιάρθρωση του πολιτικού μας συστήματος. Εν μέρει έχει αποδειχθεί αρκετά επαρκές, γι' αυτό και μπόρεσε να αντέξει αυτά τα χτυπήματα, και εν μέρει όχι, γιατί αυτά τα χτυπήματα ήταν εκεί και έπρεπε να αποκρουστούν. Η άρχουσα τάξη προσαρμόζεται στην πολεμική προσπάθεια, αλλά πολύ αργά και χωρίς επαρκείς συμβολισμούς. Η προπαγάνδα έχει δική της ζωή, δεν λέω ότι είναι άχρηστη, αλλά πολύ συχνά δεν κατευθύνεται σε τίποτα.

Τέταρτον, ό,τι κάνουμε (και συχνά σωστά και λογικά), το κάνουμε με σημαντική καθυστέρηση. Αν μάλιστα επιβιβαστούμε σε ένα τρένο όταν αυτό έχει μετακινηθεί, και πρέπει να τρέξουμε με ιλιγγιώδη ταχύτητα για να φτάσουμε στο τελευταίο βαγόνι και να ρισκάρουμε να πηδήξουμε από την αποβάθρα, ρίχνοντας τις αποσκευές μας, ο σύγχρονος πόλεμος είναι πάνω απ' όλα θέμα ταχύτητας, τόσο πρωτοβουλίας όσο και αντίδρασης. Υπάρχει μια ολόκληρη φιλοσοφία της ταχύτητας, η δρομολογία, η οποία μελετά, μεταξύ άλλων, το φαινόμενο της δρομοκρατίας, ή της εξουσίας που βασίζεται στην ταχύτητα. Στο ΝΑΤΟ, αυτό αποτελεί εδώ και καιρό μέρος της στρατηγικής και της τακτικής, και δεν είναι η ηλικία των ανθρώπων που παίρνουν τις αποφάσεις (μερικές φορές αυτός ο παράγοντας παίζει ρόλο, αλλά δεν είναι ο κύριος), αλλά η ιδιοσυγκρασία, το πάθος. Θα μπορούσαμε να πούμε: ό,τι κάνεις, κάνε το γρήγορα, ακόμη και αν κάνεις λάθος, κερδίζεις χρόνο για να το διορθώσεις. Αν κάνεις ένα λάθος γρήγορα, το διορθώνεις γρήγορα, ενώ αν χρειαστείς πολύ χρόνο για να σκεφτείς, να μετρήσεις, να αποφασίσεις, και μετά κάνεις ένα λάθος, θα χρειαστεί εξίσου πολύς χρόνος για να το αντιμετωπίσεις. Αν συνεχίσουμε να μένουμε πίσω, να χρονοτριβούμε και να διστάζουμε, δεν θα το πετύχουμε σωστά.

Να ένας τρόπος: κοιτάξτε τι αναβάλλετε για αργότερα -αύριο, μεθαύριο, "μετά τις εκλογές"- και κάντε το τώρα, αμέσως. Είναι σαν να πηδάς από αεροπλάνο: είναι τρομακτικό, σε ζαλίζει, αλλά μετά πετάς στον αέρα σαν πουλί στον ουρανό. Ας το κάνουμε σήμερα, ό,τι δεν μπορούμε να κάνουμε εγκαίρως, ίσως δεν έπρεπε να το κάνουμε.

Τελικά όλα θα κατασταλάξουν, τη στιγμή της Αφύπνισης. Είμαστε ακόμα σε έναν μισό-κοιμισμένοι. Ζούμε, κυβερνάμε και πολεμάμε. Ήρθε η ώρα να ξυπνήσουμε.

μετάφραση Ρήγας Ακραίος