26.01.2022

De spanningen tussen Rusland en het Westen, met name de VS, hebben een zodanig punt bereikt dat zelfs ongeacht of er een direct militair conflict plaatsvindt of niet, er rode lijnen zijn getrokken, niet alleen in de geografische ruimte, maar ook in de sfeer van beschaving en ideologie.Ongeacht de vraag of sommigen al dan niet sancties (troepen) zullen opleggen aan anderen, is het duidelijk dat er reeds een fundamentele en onomkeerbare breuk tussen Rusland en het Westen is ontstaan. Wie het eerste schot zal lossen, en of het schot al dan niet zal worden gelost, en hoe de gebeurtenissen zich daarna zullen ontwikkelen, zijn van secundair belang met het oog op wat er reeds is gebeurd en waarvan geen van beide partijen - met name de Russische - zich nog bewust is.

De Russische mentaliteit verdraagt geen abrupte breuken; alles zal altijd blijven zoals het nu is. En zelfs wanneer het land in oorlog is of kolossale veranderingen ondergaat, leven de Russen in een innerlijk gevoel van vrede en stabiliteit. Wij zijn dragers van een harmonieuze en stabiele psychologie, die zich moeilijk laat vertalen in een noodtoestand. Dit is waar het spreekwoord over "we doen er lang over om ons op te tuigen" over gaat. Zo lang dat we daarna gewoon gedwongen zijn om met extreme - hypersonische - snelheden te rijden om in te halen. Op militair en diplomatiek vlak lijken we in het gareel te zitten en klaar om te knappen. Op het gebied van ideologie en wereldbeeld gaat de dogmatische droom - "er gebeurt niets en er zal ook niets gebeuren" - in volle kracht verder. Hier heerst nog steeds de sfeer van de jaren '90 en staan 20 jaar van patriottische hervormingen niet in de schijnwerpers.

En tevergeefs: de werkelijkheid is lang geleden onomkeerbaar veranderd, en nu is ze zo duidelijk en doordringend dat het onmogelijk lijkt ze niet op te merken - maar nee, het blijkt te kunnen. Het liberaal-westerse paradigma blijft nog steeds dominant in het onderwijs, de menswetenschappen, de cultuur en het wereldbeeld in het algemeen. De correcties op het conservatisme hier zijn oppervlakkig cosmetisch van aard.

En ondertussen breekt Rusland onherroepelijk met het Westen. Dat heeft het al gedaan. Of we het nu willen of niet, we maken ons snel los van de westerse wereld, van haar regels, haar normen en haar protocollen.  Dit gebeurt niet op basis van een evenwichtige en soevereine vergelijking van de Russische identiteit met de moderne liberaal-globalistische identiteit. Wij zijn eenvoudigweg gedwongen ons in deze richting te bewegen, waardoor wij in de wereld geen enkele plaats meer hebben - althans niet een plaats die wij voor onszelf aanvaardbaar zouden achten.

De toenadering van Moskou tot het Westen aan het eind van de jaren tachtig en in de jaren negentig werd door het Westen als een nederlaag ervaren en het begon zich tegenover ons te gedragen alsof wij de verslagenen waren. En ze waren gevaarlijk en klaar om op elk moment wraak te nemen. Vandaar de oostwaartse uitbreiding van de NAVO en de schending van alle verplichtingen die Moskou in ruil voor zijn capitulatie is aangegaan. Zo gaat het Westen vaak, zo niet altijd, om met verslagen tegenstanders. Het Verdrag van Versailles was zo vernederend voor Duitsland dat een wraakactie als Hitlers nationaal-socialisme bij het Verdrag van Versailles in 1919 werd afgewezen. Het Westen deed hetzelfde met Rusland in de jaren '90.

Maar onder Poetin werd Rusland sterker, werd het een pool en begon het zich soeverein te gedragen. Opnieuw heeft het Westen geen conclusies getrokken en blijft het Rusland behandelen als "een uit de hand gelopen, gestoorde regionale macht" die "een lesje moet worden geleerd, op zijn plaats moet worden gezet". Poetin was bereid bevriend te zijn met het Westen en de spelregels van het Westen te aanvaarden, mits die door beide partijen werden gerespecteerd. Maar dit is voor het Westen onaanvaardbaar, en het laat geen gelegenheid voorbijgaan om eraan te herinneren dat alle democratieën gelijk zijn, alleen zijn sommige "gelijker dan andere". Zo'n globalistisch-liberale "animal farm" past niet bij Poetin. Ongelukkiger en ongelukkiger en ongelukkiger tot we er uiteindelijk toch in slagen om alles op een rijtje te krijgen en klaar zijn voor een stevige rit.

Voor de Russische autoriteiten is dit een gedwongen maatregel; zij reageren gewoon. Maar in feite speelt een diepere realiteit - de eigenaardigheid van de Russische beschaving, onze identiteit en de fundamentele wetten van de geopolitiek - een rol. In onze geschiedenis heeft het Westen zich altijd als de Ander opgesteld. En hoe dichtbij we ook kwamen, we eindigden in confrontaties en oorlogen. Het is noodzakelijk een afstand te bewaren tussen onszelf en de Ander. Als hij te kort is, zal de slinger naar de andere kant zwaaien. Dat is precies wat er nu gebeurt.

Moskou stelt zich, zij het met tegenzin, tegenover het Westen op. Nadat wij "neen" hebben gezegd tegen het Westen, moeten wij op een bepaald moment - in principe is dit moment reeds aangebroken - formuleren waartegen wij "ja" zeggen. Wat we ontkennen is duidelijk - liberalisme, globalisme, posthumanisme, genderpolitiek, hegemonie, dubbele moraal, postmoderne cultuur en cultuur. Wat beweren we?

Ook hier worden al die historische ideologieën die in eerdere stadia het verschil in de lotsbestemming van Rusland en Europa (het Westen) onderbouwden, bijzonder relevant. Zij zijn het die de vruchtbare grond moeten worden voor de herdefiniëring van de Russische Idee.

Het is

- De opvatting van Rusland als bastion van het orthodoxe christendom, de doctrine van Moskou-Derde Rome;

- De verwante doctrine van de noodlottige universele betekenis van de Russische monarchie (catechon);

- Slavofiele ideeën over de historische missie van de Oosterse (en alle andere) Slaven - de Derde Renaissance;

- Euraziatische theorie van Rusland als een aparte beschaving, radicaal verschillend van het Westen;

- De opvattingen van de Russische Narodniks over de agrarische essentie van de Russische samenleving en de afwijzing van de industriële ontwikkelingsweg;

- Sovjet-ideologie tegenover het Westerse en wereldkapitalisme;

- De sofologie en patriottische mystiek van de Zilveren Eeuw.

Dit zijn de belangrijkste bronnen en bestanddelen van de nieuwe Russische identiteit. Tegelijkertijd is het van belang niet alleen deze paradigma's in ere te herstellen, en daarmee de schisma's, tegenstellingen en opposities die daartussen historisch hebben bestaan, te herstellen, maar een synthetische benadering uit te werken die evenzeer de aanspraken van het Westen op de universaliteit en optimaliteit van zijn "waarden" (die al deze scholen gemeen hebben) verwerpt en een Russisch beeld van de toekomst vormt. Nogmaals, het is geen kwestie van combinatoriek en niet van politieke technologie: dit kleingeestig serviel en bedrieglijk tuig, de politieke technologen, mag niet met één kogel de ideologie bereiken. We hebben een doorbraak nodig in het Russische denken, een spiritueel ontwaken, de wederopstanding van de Russische Logos. Dit is het werk van denkers en mystici, scheppers van het grote project. Het vereist inspiratie, een zuivere visie en een kristalheldere motivatie, een diepe verbondenheid met het Russische lot.

Het is duidelijk dat het Kremlin dit niet serieus overweegt. Militaire en diplomatieke zaken staan op de agenda. Het is begrijpelijk. De autoriteiten volgen wat volgens hen "de objectieve gang van zaken" is. Het geeft niet om de Logos of de betekenis van de geschiedenis.

Maar voor degenen die de diep-Russische missie begrijpen, is wat nu komt al lang duidelijk - zo niet altijd - en werd het conflict met het Westen beschouwd als iets onvermijdelijks, zelfs toen de overgrote meerderheid geloofde in perestrojka, hervormingen of een reset. En als vandaag alleen zwakzinnigen of directe beïnvloeders deze oude (voor ons) en in wezen eeuwige waarheid kunnen negeren, denken zelfs degenen die vandaag de dag in de voorhoede van de echte politiek staan, niet aan het Idee. Er is geen echte politiek zonder ideale referentiepunten, zonder Idee, zonder ideologie. Men kan het misschien niet begrijpen, maar het kan niet veranderd worden. Daarom zullen de autoriteiten in de zeer nabije toekomst - wanneer het moment voor een "snelle rit" eindelijk is aangebroken - het hoofd moeten bieden aan de wanverhouding die in onze samenleving bestaat tussen de apathische en slaperige geestesgesteldheid en de ernst en omvang van het beschavingsconflict. Het ontwaken van de Russen is onvermijdelijk. We gaan het tijdperk van de Russische Logos binnen.