Het is fascinerend om te zien hoe de westerse democratieën, geconfronteerd met een pandemie, snel veranderen in gesloten totalitaire samenlevingen, gebaseerd op alomtegenwoordige bewaking, het terugdringen van burgerrechten en vrijheden en een steeds harder systeem van repressie.
Italië heeft groene paspoorten ingevoerd die het gezondheidsprofiel van een persoon rechtstreeks kortsluiten - de naam van de vaccinatie, de regelmaat ervan, metingen van elementaire lichaamsprocessen - temperatuur, polsslag, bloeddruk, enz. - met toegang tot bepaalde sociale kansen en politieke rechten. In Italië heeft dit tot consternatie geleid, niet alleen bij populisten, extreme negationisten en anti-vaccinisten, maar ook bij sommige systemisch linkse filosofen - zoals Giorgio Agamben en Massimo Cacciari.

Agamben houdt zich al lang bezig met het probleem van het "naakte leven", waarbij de druk van het politieke systeem doordringt tot in de biologie zelf van de mens, zijn lichaam binnendringt en probeert het op biochemisch niveau te controleren. In de ultieme dictatuur wordt de mens juist een biologisch object dat gedefinieerd wordt door een reeks sanitaire indicatoren. Het ware totalitarisme wil niet het verstand maar het lichaam controleren. Dit is "naakt leven" wanneer een persoon wordt gelijkgesteld met een reeks biologische indices. Dit is volgens Agamben het einde van de mens en de triomf van de meest afschuwelijke politieke systemen die men zich kan voorstellen. In zijn geschriften benadrukt Agamben dat het meest avant-gardistische en volmaakte voorbeeld van "naakt leven" de situatie van gevangenen in nazi-concentratiekampen was. Gevangenen werden helemaal niet als mensen beschouwd. Wat Agamben interesseerde was het zelfbewustzijn van de dragers van dit "naakte leven", dat in dergelijke extreme omstandigheden werd getransformeerd en een "bio-bewustzijn" werd, dat zich alleen bezighield met overleven - en het maakte niet uit hoe, tegen welke prijs of als wie.

En nu, nadat hij zijn leven gewijd heeft aan het bekritiseren van de onmenselijke misdadige biopolitiek van de nazi's, die haar structuren zowel aan de kant van de beulen als aan de kant van de slachtoffers beschreef, wordt Agamben vandaag met precies hetzelfde geconfronteerd, maar niet in een concentratiekamp, maar in een liberaal-democratische maatschappij. Hij herkende met afschuw in de maatregelen van de Italiaanse regering van Draghi, helaas gesteund door de doorgeslagen linkse en rechtse populisten - Di Maio van de Vijf Sterren en Salvini van de Liga - alle kenmerken van een uiterst radicale en onmenselijke biopolitieke dictatuur.

Vrijwel hetzelfde als in Italië gebeurt in een ander Europees land dat als een toonbeeld van democratie wil worden beschouwd, Frankrijk. Daar heeft de regering Macron besloten een zeer uitgebreide lijst van beroepen verplicht te vaccineren en een systeem van gezondheidspasjes ingevoerd. Deze paspoorten moeten, net als de groene paspoorten in Italië, gedigitaliseerde gegevens bevatten over alle bio-sanitaire indicatoren van een persoon. Naast de meest relevante voor covid-19 wat de verschillende stammen en variëteiten betreft, zullen de passen ook andere hygiënische informatie bevatten.
Het lichaam wordt dus onder een totaal systeem van toezicht, controle, verzoeking, registratie en aanverwante beperkingen geplaatst waarmee u bijvoorbeeld te maken kunt krijgen wanneer u de metro ingaat als u 's morgens vergeet uw medicijnen in te nemen. De rijtuigdeuren gaan niet voor je open. Science fiction, zeggen de sceptici. Vandaag is het, morgen zal het gemeengoed zijn.

Nog niet zo lang geleden verzekerde Macron de Fransen dat er nooit sanitaire pasjes zouden komen. Vandaag heeft hij ze voorgesteld en zijn partij heeft ze als één geheel goedgekeurd.

Zoals Agamben beschreef in zijn geschriften over het "naakte leven", zijn sanitaire controles op een steenworp afstand van politieke repressie. De epidemie in Frankrijk was het voorwendsel om de politieke oppositie tegen Macron te verbieden, een brede nationale "gele vesten"-beweging die vóór de pandemie begon, gestaag groeide en nu verboden wordt onder het voorwendsel van het coronavirus.
Zo ontdekken de ene Europese democratieën na de andere dat een sanitaire dictatuur en een "pandemisch nazisme" zeer geschikte vormen van bestuur zijn. Waar democratie debat, discussie, overeenstemming en compromis inhoudt, kunnen ambulancesirenes en politieagenten met gasmaskers de besluitvorming en uitvoering veel gemakkelijker maken. Sanitair fascisme blijkt winstgevend, goedkoop en effectief te zijn.

De prijs voor het gemak van de elites is de installatie van een concentratiekamp-panopticum overal, dat niet eens het privé-leven binnendringt, maar het biologische organisme van de mens. Sensoren dringen binnen in lichamen die transparant worden - naakt voor de totaliteit van de elektronisch-medische controle.

Als deze tendensen aanhouden, wat zeer waarschijnlijk het geval zal zijn, aangezien het einde van de pandemie niet in zicht is, zullen wij slechts voor één keuze staan: welk concentratiekamp moeten wij kiezen - het nationale kamp, waar onze lichamen zullen worden opgenomen in het totale bewakingssysteem van een soevereine staat, of het globalistische netwerk dat opereert boven de hoofden van de nationale administraties. Kunnen we iets anders kiezen dan "naakt leven" in een nationale of mondiale gevangenis? Naar mijn mening, nee. Er is niets anders meer voor ons om te doen. Wat denk jij?