Als je naar het gewelddadige gedrag van de woedende Fransen in de straten kijkt, vooral als je het voor het eerst ziet, komt de gedachte meteen bij je op: hier is het, de revolutie! De macht zal niet standhouden! Het is afgelopen met Frankrijk. De regering zal vallen. Het maakt niet uit of het Arabische of Afrikaanse tieners uit de buitenwijken zijn, populistische gele vesten, ontevreden boeren, aanhangers van seksuele minderheden, tegenstanders van seksuele minderheden of juist aanhangers van familie en traditionele waarden, nationalisten, antifascisten, anarchisten, studenten, gepensioneerden, fietsers, dierenbeschermers, vakbondsleden (CGT), ecologen of gepensioneerden. Het zijn er massa's - duizenden, tienduizenden, honderdduizenden, soms miljoenen. Ze vullen de straten van Franse steden, houden het verkeer tegen, blokkeren stations en vliegvelden, verklaren bepaalde instellingen en scholen autonoom, verbranden benzine, gooien auto's omver, schreeuwen wild, zwaaien met spandoeken en bijten de politie. En dan... kalmeren ze, komen tot bezinning, nemen pillen en gaan weer aan het werk, bespreken prijzen, het leven, buren en politiek tijdens de lunch in kleine restaurants, waar ze weer schreeuwen, maar veel stiller, en gaan naar huis.

Na 1968 hebben zelfs de grootste massaprotesten van vele miljoenen geen effect gehad. Het resultaat is nul. Altijd en onder alle omstandigheden. Als u Frankrijk beter kent, beseft u dat het gewoon een natie van psychopaten is. En het gaat helemaal niet om migranten. De Franse autoriteiten geven niets om migranten, net zoals ze niets geven om gewone autochtone Fransen. En vanuit deze totale ijzige onverschilligheid worden migranten op hun beurt psychopaten. Dit is de nieuwe vorm van sociale integratie: men komt aan in een beschaving van psychopaten en wordt er een.

Jean Baudrillard vond de Fransen een natie van volslagen idioten. Volgens hem zijn ze niet in staat om ook maar iets van kunst te begrijpen en stapelen ze zich met duizenden tegelijk op in het Beaubourg Museum, om het op een dag te laten instorten onder het gewicht van deze idioten. Innerlijke bevriezing en regelmatige hysterische aanvallen vervangen zowel cultuur als politiek voor de Fransen. Als generaal De Gaulle zijn volk beter had gekend, zou hij in 1968 geen aandacht hebben besteed aan de wandaden van de linksmensen in de straten. Na een tijdje zouden ze gewoon zijn vertrokken. Maar hij nam het serieus. Na hem heeft geen enkele andere president dezelfde fout gemaakt. Wat er ook op straat gebeurt, en ook in de economie, politiek, maatschappij en financiën, de Franse regering is altijd kalm gebleven. En er werd totale controle over de pers geoefend. Régis Debray, de adviseur van Mitterrand, heeft toegegeven dat hij en zijn baas tijdens de hele duur van zijn nominaal linkse presidentschap niets gedaan konden krijgen, omdat hun initiatieven telkens op onzichtbare weerstand stuitten. En omdat ze aan de top van de macht stonden, begrepen noch Debray noch Mitterrand waar deze weerstand vandaan kwam. Pas later realiseerde Debray zich dat het de pers was. De pers is alles voor Frankrijk. En de psychopaten op straat, d.w.z. de bevolking, zijn niets.

Toen Macron voor het eerst werd gekozen, en de rechtse - en veel rationelere - Marine Le Pen goede vooruitzichten had, kwam de invloedrijke krant Liberation met de kop "Doe wat je wilt, maar stem op Macron!". Heel Frans. Rechts, links, pro-immigratie, anti-immigratie, pro-belastingverhoging, anti-belastingverhoging - het maakt niet uit. Stemmen, en dat is het. Voor Macron. Het is een bevel waarover niet gediscussieerd kan worden. En de kiezer draagt geen verantwoordelijkheid na het uitbrengen van zijn stem. Macron ook niet, waarom zou hij ook.

Macron werd in zijn eerste termijn al gehaat. Ik weet niet meer waarom. Blijkbaar om van alles. Maar weer gekozen. Door dezelfde Fransen. De Russen worden verondersteld onvoorspelbaar te zijn - en dat is gek. De Fransen zijn voorspelbaar, maar dat is ook gek. Voor de tweede keer een totale verliezer kiezen... Wie bij zijn volle verstand zou dat doen? Maar ze werden verkozen, en toen begonnen ze weer te protesteren, auto's omver te werpen en winkelruiten in te gooien. Men zou Baudrillard in herinnering kunnen roepen: de Fransen zijn idioten, maar Macron is ook Frans. Er is dus een evenwicht gevonden.

Dus de omvang van de huidige rellen, de ergernis van de hordes allochtone tieners (Macron heeft gesuggereerd dat ze gewoon te veel computerspelletjes spelen), de malaise in de economie, de stijging van de rente op staatsobligaties, de recessie, de verstoring van het vakantieseizoen, de enorme verliezen door vandalisme mogen ons niet misleiden: de Fransen hebben een parochie.
Macron zal niets doen. Maar hij heeft nog nooit iets gedaan. Hij zal zich uitspreken voor het milieu, Greta Thunberg ontmoeten voor het geval dat, een echelon of twee wapens naar Oekraïne sturen, een fabelachtig bedrag betalen aan een gemerkte maar totaal ineffectieve PR-groep uit de VS die gelieerd is aan de CIA, een telefoongesprek voeren met Scholz, naar een homodisco gaan, in de spiegel kijken.

Kijkt dan nog eens in de spiegel. En dan komt alles weer tot rust. Zo is het altijd gegaan. Het is niet de Apocalyps, het is niet het einde van de wereld. Dit is gewoon Frankrijk.
Eén ding moeten we nog aannemen: de apocalyps in dit ooit zo aantrekkelijke en stijlvolle land heeft al plaatsgevonden. En nu vertonen de straten, overspoeld met wie weet wat, een massahallucinatie.

Is er iemand die de situatie wil of kan veranderen? Als u de Franse cultuur in de 19de en 20ste eeuw nauwkeurig bestudeert, is de conclusie eenduidig: de Franse geest wilde, net als Orpheus (bijvoorbeeld met Cocteau of Blanchot) maar één ding - zo laag mogelijk in de hel afdalen. Welnu, dat is gelukt. En het is onomkeerbaar. En hoe lang kan het nog duren? Niemand weet het. Het mooie Frankrijk, de oudste dochter van de Kerk, zoals de katholieken het in de schitterende Middeleeuwen noemden, is onherroepelijk veranderd in een vuilnisbelt - van de ziel tot de straten en voorsteden. De Notre Dame brandde af. Alle schilderijen en beeldhouwwerken die immigranten en feministen kunnen vernielen, zijn uit het Louvre verwijderd.

Alleen Macron en zijn spiegel nog. Zoals het toneelstuk Orpheus van Jean Cocteau met decors van Jean Hugo en kostuums van Coco Chanel.

Vertaling door Robert Steuckers