De aanname van de orthodoxie door de Groothertog van Kiev Vladimir was het beginpunt van de christelijke historiciteit, die bijna de hele geschiedenis van Rusland beslaat - met uitzondering van de Sovjetperiode en het tijdperk van de liberale hervormingen. Deze historiciteit zelf was een complex en multidimensionaal proces, dat niet zou kunnen worden beschreven als een geleidelijke en eenrichtingsgebonden penetratie van de Byzantijns-orthodoxe cultuur in de populaire omgeving, parallel aan de verplaatsing van voorchristelijke ('heidense') ideeën. We hebben het eerder over verschillende fasen van de tijdelijke synthese tussen Byzantinisme en Oost-Slavische demetrische beschaving, fasen die bepaald worden door de verschillende correlatie van de belangrijkste structuren - Byzantijnse ideologie op eliteniveau en de ontvangst van het christendom door het volk als zodanig.

We kunnen de volgende fasen onderscheiden die bepaald worden door de verschillende configuratie van deze relatie.

• Het begin van de synthese en de vorming van de belangrijkste kern van de Russisch-christelijke perceptie (10de-12de eeuw - Kievsch centralisme);
• Primaire differentiatie in de vorming van de Russisch-orthodoxe traditie volgens de polen van de Russische wereldbreuk (eeuwen);
• Vorming van twee polen van de Orthodoxe traditie in het Mongoolse tijdperk - Vladimir's Rusland (Moskou) en het Groothertogdom Litouwen (eeuwen);
• Vorming van Moskouse Orthodoxie (Moskou het Derde Rome) - eeuwen;
• Poging om de Orthodoxie te 'zuiveren' van 'heidense' overlays (Bogolyubtsy cirkel), modernisering en schisma (eeuw);
• Modernistische Orthodoxie, West-Russische invloed en parallelle vorming van Oudgelovigen in het Russische Rijk in de 18de eeuw;
• Slavofilie en orthodox conservatisme (ouderschap, heropleving van het Byzantinisme) - eind 19de eeuw;
• Sofistiek, religieus onderzoek van figuren uit de Zilveren Eeuw en projecten van het Unificationisme - eind 20ste eeuw;
• Vervolging en marginalisatie van de Kerk in de Sovjetperiode (1917-1991);
• De afschaffing van de normatieve atheïstische ideologie en een gedeeltelijke terugkeer naar de orthodoxie tijdens de liberale hervormingen en de eerste decennia van het millennium.

Elk van deze historische perioden had zijn eigen semantiek en plaats in de algemene structuur van de Russische geschiedenis. Tegelijkertijd veranderde ook de relatie tussen het volksgeloof en de officiële ideologie, wat een speciale configuratie van de verhoudingen van de Russische orthodoxie in elk van de fasen creëerde.

De eerste fase werd gekenmerkt door een vrij losse correlatie tussen christelijke en voorchristelijke elementen, toen de elites - met inbegrip van het orthodoxe priesterschap, geleid door het Byzantijnse episcopaat en, in bredere zin, de Griekse meesters - over het algemeen tolerant waren voor volksgeloven en alleen hun toevlucht namen tot repressie wanneer heidenen de nieuwe religie rechtstreeks uitdaagden en opriepen tot rebellie ertegen en een terugkeer naar het polytheïsme. Door deze aanvankelijke tolerantie kon de oorspronkelijke kern van de Russische orthodoxie ontstaan, om diepe structuren van overeenkomsten en semantische homologieën op te bouwen tussen de Indo-Europese (maar vooral boeren!) traditie van de oude Slaven en de christelijke religie in haar Byzantijnse vorm.

In de tweede fase begon dit wereldbeeld, dat zich in grote lijnen had ontwikkeld en gemeenschappelijk was voor alle delen van Kievan Rus', zich gedeeltelijk te verdelen, waarbij op cultureel niveau de politieke geografie van fragmentatie werd herhaald. De religieuze en politieke homologie was echter gedeeltelijk en relatief, en de religieuze en culturele gemeenschappelijkheid overheerste in het algemeen de geleidelijke vervreemding van West-Rusland (Galicië-Volhynië en Polotsk) van de groeiende kracht van Oost-Rusland (Rostov-Suzdal, later Vladimir), evenals een zeker isolement van Noord-Rusland (Novgorod en Pskov). Maar al in deze periode ontstond er een stilistische scheiding tussen de twee polen van de Russische Orthodoxie - de westelijke en de oostelijke - op een zeer ruwe en bijna onmerkbare manier. Op de westerse orthodoxie oefenden de naburige katholieke naties (voornamelijk Polen en Hongaren, evenals Rome zelf) een veel grotere invloed uit dan op Vladimirs Rusland, dat nauwer verbonden bleef met niet alleen Byzantium, maar ook met de kern van de Russische orthodoxie die tijdens de eerste fase was gevormd. Men zou kunnen zeggen dat het centrum van de Russisch-orthodoxe traditie al in deze fase naar het oosten begon te verschuiven.

In het Mongoolse tijdperk werd deze scheiding, die was ontstaan in de tweede fase van de Orthodoxe historiciteit, nog duidelijker, omdat Oost- en West-Rusland zich in de context bevonden van twee verschillende polariteiten: de Gouden Horde en het Groothertogdom Litouwen, dat zich na de Krevskij Unie bij het katholieke Polen aansloot. Terwijl de Mongolen, wier heersers na Khan Oezbek (ca. 1283 - 1341) zich tot de Islam bekeerden, tolerant of op zijn minst onverschillig stonden tegenover de orthodoxie van hun Russische onderdanen, probeerde het katholieke Polen daarentegen actief de Russische bevolking en haar religieuze ideeën te beïnvloeden. Dit maakte de verschillen nog groter, maar leidde niet tot een verlies van de fundamentele eenheid. Tegelijkertijd kwam in West-Rusland de officiële ideologie van de elites dichter bij het katholicisme te staan, terwijl de massa van het volk - de boeren - vaste aanhangers bleven van de orthodoxe traditie, wat resulteerde in een bijzondere spanning tussen de officiële ideologie en het wereldbeeld van het gewone volk in dit deel van de Russische wereld. In Oost-Rusland tijdens de Mongoolse periode trad deze gelaagdheid niet op, wat zich volledig manifesteerde in de volgende fase.

De vierde fase manifesteerde zich bijzonder levendig in Moskovisch Rusland, waar na het einde van de heerschappij van de Gouden Horde een nieuwe ideologie werd gevormd: Russische Catechismus (Moskou - het Derde Rome), toen de val van Byzantium en de bijna synchrone verdwijning van de Gouden Horde resulteerden in de overdracht van de bolwerkmissie van de universele orthodoxie aan de Russische staat en het Russische volk. In dit geval werd de eigenheid van de Russische Orthodoxie (in haar fundamentele vorm, reeds Kyivan en bewaard in Oost-Rusland) gerealiseerd als bewijs van eschatologische uitverkiezing. Iets soortgelijks vinden we iets eerder bij de Bulgaren (in het Eerste en Tweede Koninkrijk) en in de Servische macht, vooral in de tijd van Dusan de Sterke (1308 - 1355)[1], en tot op zekere hoogte ook in Walachije van Vlad III (1431 - 1476) en Moldavië van Stefan cel Mare[2] (1429 - 1504). In deze fase en vooral in het tijdperk van Ivan IV (1530-1584) is er een harmonisatie van het populaire en officiële christendom, in een nieuwe wending die de synthese van elite en volk van de vroege Kievische periode opnieuw voorstelt. Hier bereikt niet alleen het christelijke bewustzijn de hoogste diepten van de volkscultuur, maar stijgt de volksgeest ook tot de hoogste hoogten van de staatsmacht en beïnvloedt hij de persoonlijkheid van de heerser zelf, die de eerste Russische tsaar in de geschiedenis wordt (voorheen was de groothertog de hoogste heerser van de Russische staat).

In de volgende fase, die de Tijd der Troebelen en de vroege Romanovs omvatte, begon de Moskouse synthese van het Tijdperk van de Verschrikkelijke geleidelijk te verzwakken. De Bogoliaanse kring, waarin de leidende figuren van het komende schisma, zowel patriarch Nikon (1605 - 1681) (beeld hierboven) als protopopop Avvakum (1620 - 1682), zich rond Alexis Michailovitsj (1629 -1676) schaarden, stelde zich tot taak het christendom opnieuw te zuiveren van de afzettingen van de volkstraditie, wat echter een verschillende interpretatie kreeg van de voorstanders van Nikon's herziening van de boeken en kerkelijke hervormingen en de oud-gelovigen die de kant van Avvakum kozen. De eersten zijn voorstander van een zekere modernisering van de traditie in de geest van de Russisch-Westerse benadering (voor pragmatische doeleinden om de verovering van de Russisch-Westerse gebieden door Polen te vergemakkelijken), terwijl de laatsten daarentegen stevig vasthouden aan de Orthodoxie van Moskou en haar fundamenten, omdat zij daarin de garantie zien voor de vervulling van de keuze- en catechetische missie van Rusland. Dit alles resulteert in een tweedeling, waarbij de officiële Orthodoxie, die de overwinning heeft behaald onder de elite, veel meer de lijn van modernisering doortrekt dan Nikon zelf, die de hervormingen had geïnitieerd, had voorzien, en het Oude Geloof zich wijd verspreidt onder het volk, hoewel het geen beslissend voordeel behaalt (grotendeels door de onderdrukking van de Oude Gelovigen door de staat). Het "Nieuwe Geloven" neemt dus een steeds vijandigere houding aan tegenover de "populaire orthodoxie", terwijl het Oude Geloven probeert om de Moskouse stijl kunstmatig vast te leggen en de traditie in een conservatieve ideologie te veranderen. Tegelijkertijd brengen de Old Believers de 'afvalligheid' van Nikon en zijn aanhangers aanvankelijk in verband met de invloed van West-Rusland, waardoor de religieuze geschillen een geopolitieke dimensie krijgen, wat we al zien vanaf het tijdperk van de fragmentatie (tweede fase).

In de zesde fase gingen de transformaties van de Russische orthodoxie verder op de weg die door het schisma was afgelegd. Op het niveau van de elite, na Peter, gaat de reconstructie van de Orthodoxe traditie verder in een modernistische toonaard, en niet zozeer in een West-Russische toonaard, zoals aan het begin van Nikon's hervormingen, en deels Grieks (rekening houdend met de rol van de Griekse patriarchen in het Concilie van 1666-1667), maar direct West-Europees (hier nemen de katholieke en protestantse motieven sterk toe). Dit proces gaat gepaard met secularisatie en een duidelijke scheiding tussen de heersende aristocratie en de kern van het volk. De boer wordt een object en handelswaar, die niet langer erkend wordt. Als reactie hierop verspreidt het Vetero-geloof zich onder het volk en ontstaan er talloze nieuwe apocalyptische en extatische sekten die direct of indirect de officiële orthodoxie uitdagen. In deze tendensen worden veel voorchristelijke motieven van de boerenbeschaving, die door de oudgelovigen zorgvuldig in hun gekerstende vorm werden bewaard en die in de Russische sekten in nieuwe groteske vormen uitbarsten, opnieuw voelbaar. Tegelijkertijd lijkt de West-Russische orthodoxie op een gegeven moment ook "conservatiever" dan de modernistische en seculiere tendensen van de post-Petrijnse periode (de 18de eeuw), wat het hele plaatje nog ingewikkelder maakt.

Vanaf het einde van de 18de eeuw ontwikkelt zich geleidelijk het omgekeerde proces: De Russische orthodoxie (in haar populaire, Byzantijns-Moskouse dimensie) herovert geleidelijk haar positie in de Russische samenleving als geheel. Dit proces hangt samen met de heropleving van de Ouderen en het Athonitische Hesychasme (parallel in Moldavië en Rusland) en later met de Slavofiele beweging, die de modernisering en Europeanisering van het Petriene tijdperk bekritiseerde en opriep tot een terugkeer naar de idealen van het Moskovitische Rusland en een overeenkomstig wereldbeeld dat de twee delen van de Russische samenleving verenigde: de verwesterde (maar nog steeds monarchale en nominaal orthodoxe) elite en het Russische (boeren)volk. Aldus wordt voor de derde keer - deze keer als een project en begrip van de historische en religieuze bestemming van het Russische volk - een poging gedaan tot een religieuze synthese tussen de heersende elite en het gewone volk. Slavofilisme werd geleidelijk bijna de officiële ideologie van het tsaristische regime en inspireerde de cultuur van de Russische Gouden Eeuw. Symbolisch gezien werd het Unitarische Geloof, dat de oude ritus en de officiële kerkelijke hiërarchie wil verenigen, precies in 1800 opgericht, wat een mijlpaal in de religieuze historiciteit markeert.

Na de Slavofielen kwam het probleem van de volksreligiositeit, haar relatie met de officiële orthodoxie en de staat, in het middelpunt van de belangstelling te staan tijdens de Zilveren Eeuw van de Russische cultuur. In Vladimir Solovjev (beeld), de grondlegger van de Russische religieuze filosofie, leidde de poging om de eigenheid van de Russische orthodoxie en haar relatie met de Russische staat, het universele christendom en de geschiedenis van Europese samenlevingen te begrijpen, tot de belangrijkste these van de eenheid en gestalt van de Heilige Sofia als de sleutel tot het begrijpen van de Russische identiteit en missie in de wereldgeschiedenis. Tegelijkertijd werden de figuren van de Russische Zilveren Eeuw en de belangrijkste vertegenwoordigers van de sofiologie - V. Rozanov, P. Florensky, S. Boelgakov, N. Berdjajev (1874 -- 1948), D. Meresjkovsky (1865 -- 1941), A. Blok (1880 -- 1921), A. Bjely (1880 -- 1934), Vyach Ivanov (1866 -- 1949), enz. - waren ook de sleutel tot het begrip van de Russische identiteit en missie in de wereldgeschiedenis. -- In deze achtste fase wordt de orthodoxie zelf geproblematiseerd in haar relatie met het Westerse christendom (K. Leontjev (1831 -- 1891), V. Solovjev, D. M. Mukhtarov, D. M. Kuznetsov, enz. Solovjev, D. Meresjkovski, enz.), de eigenaardigheden van de Russisch-orthodoxe traditie (P. Florenski, S. Boelgakov, V. Rozanov, N. Berdjajev, enz.), en de verschillen - zelfs tegengestelde - tussen de grondslagen van het wereldbeeld van het Russische volk en de Russische staat (meer volledig ontwikkeld in het werk van Leo Tolstoj (1828-1910), evenals in het werk van de Narodniki en later de Sociaal Revolutionairen). Het volk zelf werd, met de toename van het aantal dissidenten en de verspreiding van het volksonderwijs, geleidelijk aan betrokken bij deze dialoog, samen met de aristocratie, waardoor een nieuwe situatie ontstond - uniek in de Russische geschiedenis - van de betrokkenheid van vertegenwoordigers van het gewone volk bij de bewuste besluitvorming over zaken van wereldperspectief. De Russische dichters Nikolai Kljoejev (1884 - 1937), Sergei Esenin (1895 - 1925), Velimir Chlebnikov (1885 - 1922) en, tot op zekere hoogte, Vladimir Majakovski (1893 - 1930) zijn de meest opvallende voorbeelden van deze betrokkenheid.

De opkomst van het Russische volk op zoek naar een eigen identiteit, inclusief de religieuze factor, nam radicale vormen aan naarmate de tsaristische staat verzwakte, met als hoogtepunt de machtsovername door de Bolsjewieken die, in overeenstemming met hun ideologie, het christendom volledig afschaften en zowel de orthodoxie als elke vorm van religie wilden vernietigen. Zoals Berdjajev [3], de Euraziërs [4] en de Nationale Bolsjewieken [5] echter terecht opmerken, kan men in het Russische bolsjewisme, onder het mom van formeel atheïsme, materialisme en marxisme, de eschatologische motieven van het Russische sektarisme ontwaren, die precies de meest archaïsche diepten van de Russische identiteit weerspiegelen. Hier ontwaken de diepste lagen - niet alleen voorchristelijk, maar soms ook paleo-Europees, matriarchaal - van de Russische identiteit, geworteld in de Logos van Cybele en de beschaving van Tripoli.

In de tiende fase werd de Russische orthodoxie (zowel de nieuwgelovigen als de oud-gelovigen, en ook het regelrechte sektarisme) het slachtoffer van gerichte onderdrukking en, toen deze afnam (vanaf de eerste jaren van de Grote Patriottische Oorlog), bestond ze in de periferie van de samenleving en had ze weinig of geen invloed op het heersende communistische wereldbeeld dat door de meerderheid van de Sovjetbevolking gedeeld werd. Hoewel verrassend genoeg zelfs in dit stadium de basiskern van de orthodoxe traditie behouden blijft (tenminste zoals die bestond aan de vooravond van de bolsjewistische revolutie), blijft de intensieve introductie van het Sovjet materialistische ('wetenschappelijke') wereldbeeld niet onopgemerkt, en zelfs binnen het orthodoxe milieu blijven het wetenschappelijk-natuurlijke materialisme en de ideeën van vooruitgang, ontwikkeling, enz. niet onopgemerkt.

Toen de USSR ineenstortte en de dogma's van het atheïsme van hun normatieve status werden ontdaan, begon de orthodoxie haar positie in Rusland te heroveren. Het anticommunisme van de liberale hervormers van de jaren '90 was aanvankelijk vrij agressief tegenover de Orthodoxe Kerk, die zij zagen als "een reactionaire instelling die de sociale vooruitgang, modernisering en verwestersing van de Russische samenleving in de weg stond", maar omdat het communisme de belangrijkste tegenstander was, leidde dit niet tot een methodische onderdrukking van de Orthodoxie. De Orthodoxe Kerk profiteerde hiervan om haar invloed in de samenleving te versterken, wat vooral in het begin van de jaren 2000 duidelijk werd.

Deze keer weerspiegelde de orthodoxie echter noch de ideologie van de heersende elite, noch het natuurlijke wereldbeeld van de massa, die fundamenteel beïnvloed was door het Sovjetonderwijs. Vandaar de onzekerheid en onzekerheid van de hedendaagse Russische Orthodoxie over welke fase als model voor een heropleving van de Kerk genomen moest worden. Alle voorgaande negen momenten van religieuze historiciteit hadden verschillende structuren en oriëntaties. Bijgevolg blijft de vraag tot op de dag van vandaag open, en de tiende fase zelf - de huidige - is een in de tijd verlengde oplossing voor deze fundamentele vraag.

Praktisch alle posities zijn op de een of andere manier vertegenwoordigd in de hedendaagse Russische samenleving, vooral als we kijken naar de religieuze processen die plaatsvinden in het westelijke deel van de Russische wereld - in Oekraïne en Wit-Rusland. Zo vindt men in de moderne orthodoxie modernisten, aanhangers van de vooruitgang, natuurwetenschappelijke materialisten, evolutionisten, fundamentalisten uit de Moskouse periode (die soms de noodzaak verkondigen om Ivan de Verschrikkelijke heilig te verklaren) en ideologen van de Oude Gelovigen, en heroplevers van het Unificationisme, en Suphiologen, en Euraziërs, en Nationale Bolsjewieken (die Stalin goedpraten en sympathiseren met de positie van Patriarch Sergius), en extreme anticommunisten (zowel monarchisten als liberalen), en degenen die geneigd zijn tot gnosticisme en sektarisme, en de Uniaten (die vooral kenmerkend zijn voor West-Rusland), en de Oecumenisten (die voorstander zijn van de eenwording van de orthodoxie met westerse christelijke denominaties), en de bekrompen nationalisten, en de Panslavisten en traditionalisten (die een gemeenschappelijk platform zoeken met de gelovigen van andere religies in verzet tegen modernisering, secularisering en postmodernisme), en conformisten (die bereid zijn elke ideologie te aanvaarden), en puristen (die aandringen op de 'zuiverheid van de orthodoxie'), en de meest uiteenlopende sektariërs. Tegelijkertijd domineert geen van deze versies duidelijk, en de algemene structuur van de tiende fase waarin de Russische samenleving vandaag de dag leeft, kan niet ondubbelzinnig worden gedefinieerd. Maar om deze tiende fase te kunnen begrijpen, is het noodzakelijk om alle voorgaande te ontmantelen en correct te begrijpen, want zij is het resultaat van deze fasen, en zij is nog onzeker en heeft de elementen van christelijke historiciteit, die echter duidelijk aanwezig zijn in de hedendaagse Russische samenleving, niet tot een verenigde en gedefinieerde structuur gebracht. Daarom zijn de meeste 20e-eeuwse Russische theologen het erover eens dat het primaire en nog steeds onopgeloste probleem van de moderne Russisch-orthodoxe theologie het probleem van de ecclesiologie is, d.w.z. het begrijpen van de historische paden van de aardse Kerk - in het geval van de Russen vanzelfsprekend vooral het lot van de Russische Kerk.

Voetnoten:

[1] Dugin A.G.Noomakhia. Oost-Europa. Slavische logos: Balkan Nav en Sarmatian stijl.

[2] Dugin A.G.Noomakhia. Niet-Slavische horizonten van Oost-Europa: Het lied van de ghoul en de stem van de afgrond.

[3] Berdyaev N.A. Oorsprong en betekenis van het Russische communisme. M.: Nauka, 1990.

[4] De grondslagen van het Eurazianisme.

[5] Ustryalov N. Nationaal bolsjewisme. M.: Eksmo, 2003.

Vertaling door Robert Steuckers