Vanuit filosofisch oogpunt is het nationaal-bolsjewisme ontstaan als gevolg van de paradigmaverschuiving die zich heeft voorgedaan door de geboorte van het postmodernisme. Postmoderne auteurs, bijna allemaal afkomstig uit extreem-linkse kringen, werden zeer kritisch ten opzichte van het communisme in Sovjet-stijl en gedeeltelijk ook ten opzichte van het Chinese communisme, zodat zij besloten zich strategisch en ideologisch te verbinden met links-liberalen (waardoor zij steeds meer "anti-fascistisch" werden en ook vijanden van het nationaal-bolsjewisme).

Dit leidde ertoe dat het postmodernisme het gemeenschappelijke platform werd waar ex-communisten steeds liberaler werden (individualistisch, hedonistisch, enz.) en waar links-liberalen uiteindelijk de meest extreme theorieën en praktijken overnamen die werden bevorderd door de avant-gardistische epistemologie van de meest radicale denkers die de mens van alles wilden bevrijden: van wetten, normen, gevestigde identiteiten, hiërarchieën, grenzen, enz. Dit is de oorsprong van liberalisme 2.0. Het duurde echter meer dan 30 jaar voordat deze nieuwe liberale politieke ideologie uiteindelijk een expliciete ideologie werd die de politieke cultuur zou bepalen. Het fenomeen van het Trumpisme heeft het liberalisme 2.0 definitief doen verzinken en er uiteindelijk voor gezorgd dat het een samenhangende structuur kreeg.

Het belangrijkste kenmerk van liberalisme 2.0 is dat het het bestaan erkent van een interne vijand, een soort vijfde colonne binnen het liberalisme. Bij gebrek aan een samenhangende ideologische vijand zoals de communisten en de fascisten, werden de liberalen, alleen gelaten, gedwongen de politieke kaart zelf te heroverwegen: een kaart die liet zien dat de omvang van hun dominantie mondiaal was geworden. Vanuit ideologisch oogpunt werd de zwakke rood-bruine tendens als een veel grotere bedreiging gezien dan zijn verschijning zou doen vermoeden: het was in feite een beweging die een zeer onbeduidende invloed had.

Als we het nationaal-bolsjewisme echter vanuit een veel breder perspectief bekijken, kunnen we zeggen dat het politieke landschap ingrijpend is veranderd. De heropleving van Rusland onder Poetin kan worden gezien als een mix van antiwesterse politieke strategie in Sovjet-stijl, gekoppeld aan traditioneel Russisch nationalisme. Anders is het onmogelijk om Poetin te verklaren. Soms is zijn gedrag gelijkgesteld met een soort "nationaal-bolsjewistische" tendens, hetgeen in zekere zin zou bevestigen dat deze ideologische tendens een soort verzet is tegen de unipolair-liberale wereld. We kunnen ditzelfde kader gebruiken om te interpreteren wat er met China gebeurt.

Het is echt heel moeilijk of gewoonweg onmogelijk om het beleid van China, en vooral de lijn van Xi Jinping, vanuit een ander perspectief te verklaren. In China zijn wij er opnieuw getuige van hoe een zeer bijzondere vorm van Chinees communisme vermengd is geraakt met nationalisme. Hetzelfde kan worden gezegd van het steeds machtiger wordende Europese populisme, waarbinnen de scheidslijnen tussen links en rechts vervagen: dit alles heeft zijn hoogtepunt bereikt in de symbolische geelgroene alliantie die La Lega (rechts-populisme) heeft verenigd met de 5 Sterren-beweging (links-populisme) om een regering te vormen in Italië. Een soortgelijke convergentie lijkt zich af te tekenen binnen de populistische opstand van de gele hesjes tegen Macron in Frankrijk. In deze opstand hebben aanhangers van Marine Le Pen en aanhangers van Jean-Luc Mélenchon de handen ineengeslagen om gezamenlijk het Franse centristische liberalisme aan te vallen.

Maar door de schepping van een unipolaire wereldorde werden de liberalen op de een of andere manier gedwongen het bestaan van een ernstige nationaal-bolsjewistische dreiging te aanvaarden, althans als we dit laatste opvatten in de ruime zin van het woord. Dat was precies de voornaamste reden waarom de liberalen begonnen te vechten tegen een dergelijke convergentie en hebben geprobeerd om, waar zij ook verschijnen, de nationaal-bolsjewistische structuren en organisaties te ondermijnen. Om te voorkomen dat dit effectieve alternatief tegen de dominantie van het globalistische liberalisme veel bekender zou worden, hebben de wereldelites echter geprobeerd dit verschijnsel voor te stellen als iets louter oppervlakkigs, terwijl zij in de praktijk met alle beschikbare middelen strijden tegen het nationaal-bolsjewisme.

Als vanuit ideologisch oogpunt zowel Poetin als Xi Jinping, de Europese populisten en de anti-westerse islamitische bewegingen (die noch communistisch noch nationalistisch zijn), alsmede de antikapitalistische tendensen in Latijns-Amerika en Afrika, zouden beseffen dat zij zich allen op de een of andere manier verzetten tegen het liberalisme, en de noodzaak zouden aanvaarden van de opkomst van een alomvattend links/rechts populisme als een expliciete vorm van deze strijd, dan zou hun vermogen tot verzet sterk worden versterkt en hun potentieel tot strijdbaarheid sterk worden verveelvoudigd. Om dit te voorkomen hebben de liberalen alle beschikbare middelen aangewend, waaronder de vijfde en zesde colonne (d.w.z. de liberalen binnen de regeringsstructuren die formeel loyaal zijn aan de soevereine leiders van hun respectieve regimes), om de ideologische processen uit te schakelen die zouden leiden tot de vorming van deze organisaties in hun respectieve landen.

Liberalisme 2.0

1. De nieuwe transformatie van het liberalisme
2. De overwinning van het liberalisme
3. Nationaal-bolsjewisme als concept voortvloeiend uit de overwinning van het liberalisme

4. Bron: De Vierde Politieke Theorie