Na de ineenstorting van de USSR hebben wij twee fasen doorgemaakt:

    - In de jaren '90 hebben wij wanhopig geprobeerd om op welke voorwaarden dan ook in de Westerse wereld te integreren, maar wij waren niet erg succesvol en er werd een systeem van externe controle in het land ingesteld;
    - Nadat Poetin aan de macht kwam, probeerden wij ook in de westerse wereld te integreren, maar alleen op voorwaarde dat Rusland zijn soevereiniteit behield; dat is ons nooit gelukt, maar wij slaagden er wel in onze soevereiniteit te versterken.

Waarom zijn wij met de speciale militaire operatie begonnen? Trump besteedde niet veel aandacht aan de groei van de Russische soevereiniteit, hij was geen overtuigd Atlanticist en oordeelde over de bescheiden prestaties van de Russische economie die, vanuit zijn standpunt, geen ernstige bedreiging voor de VS vormden; de Krim kon hem niet schelen, hij was veel meer bezorgd over China. Biden daarentegen is een overtuigd Atlanticist en globalist, en is zich er terdege van bewust dat elk Russisch succes bij de uitbreiding van zijn invloed een uitdaging vormt voor de globalisering, de unipolaire wereld, en de Amerikaanse hegemonie. Daarom heeft het, na de islamitische wereld terzijde geschoven te hebben, zijn aandacht verlegd naar de confrontatie met Rusland, waarbij China natuurlijk niet vergeten wordt.

Vanaf de zomer van 2021 zijn de VS en de NAVO begonnen met de voorbereiding van een militaire operatie om de Donbass te veroveren en een aanval op de Krim. Zo is de Donbass veranderd in een machtig centrum van toekomstige militaire agressie tegen Rusland. Inclusief buitenlandse instructeurs en huurlingen.

Poetin heeft niet gewacht tot begin maart, toen de operatie gepland was, en heeft als eerste toegeslagen. Vandaar het aanvankelijke overwicht in de eerste fase van de operatie, dat de uitkomst in ons voordeel voorbeschikte. Maar laten wij het militaire aspect van de WIM buiten beschouwing laten. Na de aanvang ervan kwam er een einde aan de tweede fase van Ruslands betrekkingen met het Westen in de post-Sovjetperiode. Het idee van integratie in de westerse wereld verflauwde om objectieve redenen. Rusland hield alleen zijn eigen soevereiniteit over, waarvan de bescherming, het behoud en de versterking volkomen onverenigbaar bleken te zijn met de medeplichtigheid van Rusland aan mondiale processen op westerse basis.

Wij hebben onherroepelijk en radicaal met het Westen gebroken, maar dat heeft men nog niet begrepen. De tweede fase is voorbij, de derde is nog niet begonnen.

Wat is die derde fase, die de ogen en oren van de Russische elite absoluut niet willen waarnemen? Zij staat voor een oneindig lange periode van het bestaan van Rusland in afzondering van het Westen en onder zijn harde en louter negatieve druk. Als men als een voldongen feit aanvaardt dat deze richting voor ons voor altijd afgesneden is, worden de horizonten van de toekomst heel duidelijk. Evenzo kon het Sovjetvolk niet geloven dat de USSR en het communisme ineengestort waren, en geloofden de liberalen van de jaren '90 dat Poetin tijdelijk was, niet serieus, en dat alles wel weer terug zou komen. Het is moeilijk om in het nieuwe te geloven. Altijd. Ook nu.

Zonder het Westen zijn, en bovendien in een duidelijke bijna militaire confrontatie met het Westen, is twee vectoren tegelijk uitvoeren:

    - De Russische en
    - Euraziatische.

Zij zijn niet met elkaar in tegenspraak, er is geen noodzaak om tussen beide te kiezen. Maar zij zijn niettemin verschillend.

De eerste betekent een snelle en dramatische versterking van de soevereiniteit van Rusland, waarbij ervoor gezorgd wordt dat het land alleen op zijn eigen strijdkrachten kan rekenen als dat nodig is. En dan hebben wij het niet over een beperkte opvatting van soevereiniteit, die reeds - zij het nominaal - door elke onafhankelijke staat wordt erkend, maar over soevereiniteit op een integrale schaal, die de

    beschaving,
    cultuur,
    onderwijs,
    wetenschap,
    economie,
    financiën,
    waarden,
    identiteit,
    het politieke systeem.
    en vooral ideologie betreft.

Tot nu toe zijn, afgezien van de politieke en militaire soevereiniteit, alle andere sferen gedeeltelijk westers of volledig westers, en is er geen ideologie. De opbouw van een werkelijk soeverein Rusland, een volledig soeverein Rusland, vereist bijgevolg een grondige transformatie van al deze sferen, hun bevrijding van de liberale globalistische paradigma's die tijdens de eerste en tweede fase van de post-Sovjetgeschiedenis diep in onze maatschappij en gevestigde orde verankerd waren.

Dit vereist een institutionalisering van de koers van Poetin, en niet alleen loyaliteit aan hem persoonlijk. Dit zou de vestiging van een nieuwe ideologie inhouden, een soort "Poetinisme", waarin de grondbeginselen van de integrale soevereiniteit verankerd zouden worden, en dan zouden ook andere politieke en administratieve mechanismen daarin opgenomen moeten worden.

Rusland komt onvermijdelijk in een ideologische fase. Wij kunnen ons niet staande houden tegen het Westen zonder onze eigen ideologie. Dit is een volkomen objectief feit, ongeacht of wij er enthousiast of woedend over zijn. De ideologisering van Rusland is onvermijdelijk, zij kan niet worden verhinderd.

Rusland moet zijn identiteit vele malen versterken om niet alleen zonder het Westen, maar ondanks het Westen weerstand te kunnen bieden. Tweeëntwintig jaar geleden, toen hij op de soevereiniteit wedde, heeft Poetin de onvermijdelijkheid van dit moment vooraf bepaald. Vandaag is het zover, het is aangebroken.

Ofwel soevereiniteit, ofwel het Westen. En het is onomkeerbaar.

Het gaat er helemaal niet om Rusland van de wereld te isoleren, zoals het Westen zou willen. Het Westen is, ondanks zijn aanspraken op hegemonie en universalisme, niet de hele wereld. Rusland zal dus op zoek moeten gaan naar nieuwe partners en vrienden buiten het Westen. Dit zou een Euraziatische politiek genoemd moeten worden, een wending naar het Oosten.

Door het wereldwijde niet-westen te ontdekken, zal Rusland ontdekken dat het met heel andere beschavingen te maken heeft: Chinese, Indische, islamitische, Latijns-Amerikaanse, Afrikaanse. En elk van hen is verschillend van onszelf, van elkaar en van het Westen. Vroeger hadden wij er belangstelling voor, wij bestudeerden het Oosten, en de grote Russische dichter Nikolaj Gumilev componeerde hymnen, geïnspireerd door de glorie van Afrika. Maar toen nam het Westen onze geesten over. Het is een verwesterde roes, een verslaving aan het Westen. De Iraanse Heideggeriaanse filosoof Ahmad Fardid heeft dit verschijnsel een naam gegeven, gharbzadegi, westoxificatio [vertaald als "intoxicatie door het Westen"].

De Russische Euraziërs waren de eersten die in opstand kwamen tegen deze verwesterlijking van de Russische cultuur, en eisten, net als de Slavofielen, dat men zich zou wenden tot de eigen Russische identiteit en de niet-westerse culturen en beschavingen. Dit is nu de enige uitweg voor Rusland. Alleen de BRICS+, de SCO, de ontwikkeling van betrekkingen met de nieuwe polen van de wereld, met beschavingen die zijn opgekomen, schijnbaar al lang vergeten, maar die nu terugkeren in de geschiedenis.

Waar het Westen ophoudt, houdt de wereld en de mensheid helemaal niet op. Integendeel, er is een nieuw begin. En de plaats van Rusland is in Eurazië, niet in het Westen. Eens was het een kwestie van keuze. Vandaag is het gewoon onvermijdelijk. Vandaag hangt alles af van de manier waarop wij betrekkingen opbouwen met China, India, Turkije, Iran, de Arabische landen, de Afrikaanse staten of Latijns-Amerika.

Dit is de toekomst die komt/niet komt. Zij bestaat al, maar de elite weigert haar te aanvaarden. En zij heeft geen uitweg en geen keus. Zelfs verraad, wat onwaarschijnlijk is, zal niets veranderen. Bovendien zal het Rusland in één keer ruïneren. Zelfs die mogelijkheid is er niet meer: de plaats van verraders en liberalen is vooraf bepaald door de wetten van oorlogstijd en noodtoestand. De onvermijdelijke en absoluut noodzakelijke zuiveringen, die echter nog niet begonnen zijn, maar zeker zullen beginnen, zijn niet de hoofdzaak of zelfs maar bijzaak. Tevergeefs maakt onze elite zich zorgen over aftredingen en arrestaties. Iedereen die het niet eens is met soevereiniteit en Eurazië is al dood. Dat staat buiten kijf.

De vraag is echter een andere: hoe kunnen wij het nieuwe Rusland, het Rusland van de derde fase, verdedigen en heropbouwen? Wat te doen dicteert het leven. Maar wat te doen, hoe het te doen, waar te beginnen en wat voorrang te geven zijn open vragen. Alles is hier ingewikkelder.

Ik denk dat we met het belangrijkste moeten beginnen, en dat is de ideologie. Al het andere is bijzaak. Iets zegt mij dat degenen onder ons die aan de macht zijn en werkelijk verantwoordelijk zijn voor het lot van het land en het volk, er precies zo over denken.

Vertaling door Robert Steuckers