Η Μόσχα είναι επίσης μια πόλη πρώτης γραμμής, όπως το Ντόνετσκ, η Σεβαστούπολη και το Μπέλγκοροντ. Μια χώρα σε πόλεμο δεν μπορεί να έχει ειρηνικές πόλεις. Είναι καλύτερα να το συνειδητοποιήσουμε αυτό τώρα και σε βάθος. Φυσικά, σε μια εμπόλεμη χώρα πρέπει να εισαχθούν ειδικά μέτρα και κανόνες συμπεριφοράς.

Τα μετόπισθεν δεν είναι ειρηνικά εδάφη. Εδώ σφυρηλατείται η νίκη. Τα θύματα του Crocus έπεσαν στο πεδίο της μάχης. Γιατί η Ρωσία σήμερα είναι ένα πεδίο μάχης.

Η Ουκρανία είναι επίσης Ρωσία. Η Ρωσία εκτείνεται από το Λβοφ μέχρι το Βλαδιβοστόκ και βρίσκεται σε πόλεμο.

Η μαζική συνείδηση πρέπει να αναχθεί σε συνείδηση ενός λαού που πολεμάει. Και όταν κάποιος ξεφεύγει από αυτό πρέπει να θεωρείται ανωμαλία.

Χρειάζεται ένας νέος κώδικας συμπεριφοράς. Φεύγοντας από τα σπίτια τους, οι άνθρωποι μιας εμπόλεμης χώρας μπορεί και να μην επιστρέψουν. Όλοι πρέπει να είναι έτοιμοι γι' αυτό. Πράγματι, στο μέτωπο, και στο Ντόνετσκ και στο Μπέλγκοροντ, είναι ακριβώς έτσι. Η ΕΕ πιθανότατα θα προμηθεύσει πυραύλους μεγάλου βεληνεκούς στο ηττημένο καθεστώς του Κιέβου, το οποίο, στα μάτια μας, θα χάσει τη νομιμοποίησή του σε λιγότερο από δύο μήνες. Θα τους αναγνωρίσουμε τελικά ως ένα εγκληματικό τρομοκρατικό μόρφωμα, όχι ως χώρα. Αυτό το ανοιχτά τρομοκρατικό καθεστώς, κατά την πτώση του, πιθανότατα θα χτυπήσει επίσης όσο πιο μακριά μπορεί να φτάσει. Είναι δύσκολο να προβλέψουμε σε τι άλλο μπορεί να καταφύγει· προτιμότερο θα ήταν να υποθέσουμε ότι θα μπορούσε να καταφύγει σε οτιδήποτε. Αυτό δεν αποτελεί αιτία πανικού αλλά έκκληση για υπευθυνότητα.

Τώρα γινόμαστε πραγματικά ένας λαός, αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε τους εαυτούς μας ως ένα.

Ο λαός μοιράζεται έναν κοινό πόνο. Κοινό αίμα· που δόθηκε από τις τεράστιες ουρές των συμπονετικών Μοσχοβιτών για τα θύματα της τερατώδους τρομοκρατικής επίθεσης. Κοινή θλίψη. Ο λαός μοιράζεται ένα κοινό βάρος, όταν οι άνθρωποι μεταφέρουν δωρεάν τους τραυματίες από το Crocus στο νοσοκομείο ή στο σπίτι τους. Είναι όπως στο μέτωπο· είναι δικοί μας. Ποια χρήματα! Σε μια εμπόλεμη χώρα δεν μπορεί να υπάρξει καπιταλισμός, μόνο αλληλεγγύη. Όλα όσα συγκεντρώνονται για το μέτωπο, για τη νίκη, είναι εμποτισμένα με ψυχή.

Το κράτος δεν είναι πλέον ένας μηχανισμός αλλά ένας οργανισμός. Το κράτος αισθάνεται επίσης πόνο, προσεύχεται στην εκκλησία, τελεί μνημόσυνα, ανάβει κεριά. Το κράτος ζωντανεύει, γίνεται λαϊκό, Ρωσικό. Γιατί το κράτος αφυπνίζεται από τον πόλεμο.

Οι μετανάστες σήμερα καλούνται να γίνουν οργανικό μέρος του λαού που πολεμά τον εχθρό. Να γίνουν ένα με εμάς· να δώσουν αίμα, να μεταφέρουν δωρεάν όταν χρειαστεί, να δημιουργήσουν ουρά στο στρατολογικό γραφείο για να πάνε πρώτοι στο μέτωπο, να υφάνουν δίχτυα παραλλαγής, να αναλάβουν την τρίτη βάρδια. Αν αποτελούν μέρος της κοινωνίας, μπορούν κι αυτοί να γίνουν κάποια στιγμή στόχος του εχθρού. Να φύγουν και να μην επιστρέψουν. Ένα από τα αγόρια που έσωσαν ανθρώπους στο Crocus ονομάζεται Ισλάμ. Αλλά αυτό είναι το πραγματικό Ισλάμ, το ρωσικό. Υπάρχει και ένα άλλο είδος.

Ζώντας στη Ρωσία, κανείς δεν μπορεί να είναι μη Ρώσος. Ειδικά όταν η Ρωσία βρίσκεται σε πόλεμο. Η Ρωσία είναι μια χώρα για όσους τη θεωρούν Μητέρα τους.

Τώρα η Μητέρα μας πονάει.

Μετάφραση: Οικονόμου Δημήτριος