De Russische autoriteiten begrijpen dit nog niet helemaal en zelfs de vurigste tegenstanders van het heersende Westen denken in termen van militair-strategische, politiek-diplomatieke en informatieve confrontatie, maar de overgang naar een nieuw begripsniveau van de autoriteiten en de maatschappij van wat een soevereine beschaving is, is onvermijdelijk. Zij kan worden uitgesteld, zij kan niet worden vermeden.

Wat nationale soevereiniteit is in het Westfaalse systeem van internationale betrekkingen en in de theorie van het Realisme van de Internationale Betrekkingen is begrijpelijk: het betekent dat een natiestaat, die (door zichzelf en anderen) als soeverein erkend wordt, per definitie geen autoriteit kan hebben die per se kan dicteren wat die staat wel of niet moet doen. Hier ligt de soevereiniteit: elke soevereine natiestaat kan doen wat hij wil, zolang hij maar in staat is het te doen - want andere natiestaten zullen het misschien niet leuk vinden. In extreem kritieke gevallen beslist oorlog over alles. Dit is wat de nationale soevereiniteit vertegenwoordigt in de realistische theorie in de landen van het Midden-Oosten.

Deze theorie wordt tegengegaan door het liberalisme in de IR (internationale betrekkingen), dat aandringt:

    - op de beperking van de soevereiniteit,
    - op de relativiteit ervan,
    - op de geleidelijke overdracht van de macht van de natiestaten naar de wereldregering.

In deze theorie is soevereiniteit geen waarde, veel minder een hoogste waarde. Zij is slechts een overgangstoestand op de weg naar de integratie van de mensheid.

Poetin staat duidelijk aan de kant van het realisme, en dat is wat ons uiteindelijk tot de SMO heeft geleid. Het is veelzeggend dat het liberalisme bij MGIMO blijft overheersen. [N.o.T. : MGIMO is het Moskouse Staatsinstituut voor Internationale Betrekkingen, Московский государственный институт международных отношений МИД Российской Федерации, МГИМО, getranslitereerd Moskovskij gosudarstvennyj institut meždunarodnych otnošenij MID Rossijskoj Federacii], en ook bij internationale deskundigen, in tegenstelling tot wat Poetin kennelijk wil. Dit is een absolute anomalie, maar zij is het resultaat van het diep doordringen van de westerse code in de grondslagen zelf van het Russische onderwijssysteem en het deskundigenmilieu.

Poetin verstaat soevereiniteit vooral in de geest van het realisme:

    - in de militair-strategische
    - dan in de politieke,
    - ten derde in economische zin.

Rusland reageert onder zijn leiding dan ook zeer acuut

    - op de uitbreiding van de NAVO,
    - op pogingen tot buitenlandse inmenging in de binnenlandse politiek (tot en met regimeverandering, waartoe het Westen niet terugdeinst, door halsstarrig de radicale oppositie te steunen)
    - en, in mindere mate, op de rechtstreekse afhankelijkheid van de Russische economie van mondiale instellingen en mondiale westerse monopolies.

Dit is min of meer hoe de hiërarchie van de soevereiniteit en de school van het realisme in de IRs zich presenteert. Als wij ons tot deze schaal beperken, worden de onderwerpen wetenschap, cultuur, technologie, onderwijs, massacommunicatie, kunst en tenslotte het dagelijkse gedrag en de psychologie van de bevolking niet tot de tweede, maar tot de tiende verdieping teruggebracht. Men krijgt de indruk dat ze niets met soevereiniteit te maken hebben, en als dat wel zo is, dan is het heel ver weg.

Dit zou waar zijn als wij bewust de grondhouding zouden aannemen dat wij ons binnen de moderne westerse beschaving bevinden, dat wij haar referentiepunten en waarden delen, dat wij het eens zijn met haar regels en normen, d.w.z. dat wij haar fundamentele code, haar besturingssysteem aanvaarden. De school van het realisme in de IR is immers in het Westen ontstaan en is daar tot op de dag van vandaag invloedrijk en gezaghebbend gebleven (ondanks de sterke opkomst van het liberalisme in RI - vooral in de laatste 40 jaar). Met andere woorden, voor Poetin maakt de kwestie van de Russische soevereiniteit deel uit van een algemeen begrepen Westers paradigma. Rusland aanvaardt de Westerse code, maar worstelt hevig om zijn soevereiniteit binnen dit paradigma te behouden, en eist zijn plaats onder de zon op - maar wel onder de ondergaande Westerse zon.

Hier komt het belangrijkste gedeelte. De door Rusland geïnitieerde WIM wordt door het Westen zelf gezien als een uitdaging voor de beschaving. Francis Fukuyama schreef helemaal aan het begin van de SMO een karakteristiek artikel onder de titel "Putin's War on the Liberal World Order". Het belangrijke punt is niet alleen de uitdaging aan het globalisme en het liberalisme in de Europese landen (die ook in termen van realisme geïnterpreteerd zou kunnen worden, zoals bijvoorbeeld Meersheimer, Kissinger of Bannon doen), maar ook de revolutionaire betwisting door Rusland van de grondslagen zelf van de beschaving, die tot voor kort volledig door het Westen beheerst werden. Daarom stelde de WIM de overgang van de unipolaire naar de multipolaire wereld aan de orde, een absoluut andere wereldorde, waarin het Westen en zijn beschavingscode niet iets geheels en universeels zijn, maar slechts een deel en iets plaatselijks, regionaals en absoluut overbodigs voor al het andere. Fukuyama zag in het optreden van Moskou iets dat groter was dan Moskou zelf. Dit is de botsing van beschavingen waarvoor Fukuyama's belangrijkste tegenstander, Samuel Huntington, waarschuwde. Rusland is verwikkeld in een beschavingsconflict, niet in een nationaal conflict, met het Westen. Het is met het Westen als beschaving, als code, en niet met een of ander individueel land.

Dit verklaart ook de reactie van het Westen:

    - om Rusland van zichzelf uit te sluiten,
    - om het af te snijden van zijn economische en technologische netwerken,
    - het uit alle door het Westen gecontroleerde mondiale structuren te verdrijven (en het blijkt dat het Westen ze bijna allemaal controleert!),
    - het te isoleren van zijn niet-westerse partners, het met alle middelen te verdringen,
    - alle Westers georiënteerde netwerken in Rusland zelf mobiliseren om SMO zo snel mogelijk te stoppen, het Russische offensief te vertragen en, op zijn minst, Poetin omver te werpen.

Het Westen wil laten zien dat zonder het Westen en zonder de medeplichtigheid van de Westerse beschaving - zonder de Westerse code - Rusland ten onder zal gaan en, als het erop staat, zal het Westen actief meewerken aan dat ten onder gaan.

De situatie is als volgt: Moskou, dat de WIM nastreeft, begrijpt soevereiniteit op een sectorale manier, terwijl het Westen haar op een totale manier begrijpt, niet alleen op het niveau van de nationale belangen, maar op het niveau van de code van de beschaving zelf, waarvan Rusland beslissend afgesneden is.

Dit gebrek aan begrip van onze kant veroorzaakt een vertraging in de formulering van een soevereine ideologie en de ontwikkeling van een volwaardige soevereine strategie op alle gebieden van het leven.

Wij hebben nog niet ingezien hoe fundamenteel de WIM is vanuit het oogpunt van de beschaving. Wij zijn aan iets begonnen dat wij niet ten volle begrepen. En nu zijn wij verbaasd te zien hoe diep de westerse code in onze maatschappij is doorgedrongen. Het is niet alleen een sneeuwbal van buitenlandse agenten, overlopers van oligarchen, verraders en Russofoben. Het is slechts een symptoom. Het gaat om de noodzaak van een ongelooflijke inspanning, nationaal en door het volk, om de burgerlijke soevereiniteit te handhaven.  Dit betekent in de eerste plaats dat wij - deels om ons te herinneren, deels om te herscheppen - onze Russische code moeten vaststellen. Daarvoor zijn radicale veranderingen nodig op gebieden die voor de regering duidelijk geen prioriteit hebben: filosofie, wetenschap, cultuur, onderwijs, kunst, sociaal bewustzijn, psychologie en zelfs mode en stijl. Dit is wat men "ideologie" noemt, alleen hebben wij het nu niet over de ideologische opties die het moderne Westen biedt (liberalisme, socialisme, nationalisme), maar over een specifieke beschavingsideologie - de Russische - die verder gaat dan de westerse clichés. Conventioneel kunnen we het de "vierde politieke theorie" noemen, voorbij het liberalisme, communisme en fascisme.

Wij gaan onvermijdelijk een nieuwe fase in van de strijd om de Russische code en, zo u wilt, hangt die strijd niet rechtstreeks af van het succes en de snelheid van de WIM. Onze excommunicatie met het Westen is reeds geschied. Het Westen heeft reeds een oordeel over Rusland geveld. Het is onmogelijk om de situatie te corrigeren en alles terug te brengen naar hoe het was vóór 24 02 2022. Wij moeten de gevolgen van de uitdaging van de beschaving, die wij zelf hebben voortgebracht, volledig en diep aanvaarden.

Vertaling door Robert Steuckers