01.06.2022

De SWO wordt door competente deskundigen op het gebied van de internationale betrekkingen unaniem erkend als het laatste en beslissende akkoord in de overgang van een unipolaire naar een multipolaire wereld.

Multipolariteit lijkt soms intuïtief duidelijk, maar zodra wij proberen precieze definities of een correcte theoretische beschrijving te geven, wordt het minder duidelijk. Ik geloof dat mijn werk "A Theory of a Multi-polar World" relevanter is dan ooit. Maar aangezien de mensen niet meer kunnen lezen, vooral geen lange theoretische teksten, zal ik proberen de hoofdpunten te delen.

De belangrijkste actor van een multipolaire wereldorde is niet de natiestaat (zoals in de theorie van het realisme in de Internationale Betrekkingen), maar ook niet een eengemaakte wereldregering (zoals in de theorie van het liberalisme in de Internationale Betrekkingen). Het is de beschavingsstaat. Andere namen ervoor zijn de "grote ruimte", het "Rijk", de "oecumene".

De term "Beschavingsstaat" wordt het vaakst toegepast op China. Zowel oud als modern. Reeds in de oudheid ontwikkelden de Chinezen de theorie van "Tianxia" (天下), "Hemels Rijk", volgens welke China het centrum van de wereld is, omdat het het ontmoetingspunt is van de verenigende Hemel en de verdelende Aarde. Het "Hemelse Rijk" kan één enkele staat zijn, of het kan ontmanteld worden in zijn bestanddelen en dan weer in elkaar gezet worden. Bovendien kan het eigenlijke Han-China ook dienen als een cultureel constituerend element voor de buurlanden die niet direct deel uitmaken van China - vooral voor Korea, Vietnam, de Indochina-landen en zelfs Japan, dat onafhankelijk is geworden.

De natiestaat is een product van de Europese Nieuwe Tijd, en in sommige gevallen een postkoloniale constructie. De Staatsbeschaving heeft oude wortels en... onzekere verschuivende grenzen. De staatsbeschaving is soms pulserend, soms verbredend, soms inkrimpend, maar altijd een blijvend verschijnsel. (Dit is wat wij vooral moeten weten over onze SSO).

Het moderne China gedraagt zich in de internationale politiek strikt volgens het "Tianxia"-beginsel. Het "One Belt, One Road"-initiatief is een lichtend voorbeeld van hoe dat er in de praktijk uitziet. Het internet van China, dat alle netwerken en bronnen afsluit die zijn beschavingsidentiteit zouden kunnen verzwakken, laat zien hoe verdedigingsmechanismen in werking worden gesteld.
De Staatsbeschaving kan met de buitenwereld in wisselwerking staan, maar zij wordt er nooit afhankelijk van en behoudt altijd haar zelfvoorziening, autonomie en autarkie.

De staat-beschaving is altijd meer dan een staat, zowel in ruimtelijke als in temporele (historische) zin.

Rusland neigt steeds meer naar dezelfde status. Na het begin van de NWO is het niet langer alleen maar wishful thinking, maar een dringende noodzaak. Net als in het geval van China heeft Rusland alle reden om te beweren dat het juist een beschaving is. Deze theorie werd het meest ontwikkeld door de Russische Euraziërs, die het begrip van een "wereldstaat" of -- wat hetzelfde is -- een "Russische wereld" introduceerden. In feite is het concept Rusland-Eurazië een directe aanwijzing voor de beschavingsstatus van Rusland. Rusland is meer dan een natiestaat (wat de Russische Federatie is). Rusland is een aparte wereld.

Rusland was een beschaving in de tijd van het Keizerrijk, en bleef dat ook in de Sovjet-periode. Ideologieën en regimes veranderden, maar de identiteit bleef dezelfde.
De strijd om Oekraïne is niets anders dan een strijd om de Staats-beschaving. Zo ook de vreedzame Uniestaat van Rusland en Wit-Rusland en de economische integratie van de Euraziatische ruimte na de Sovjet-Unie.

Een multipolaire wereld bestaat uit staten-beschavingen. Dit is een soort wereld der werelden, een megakosmos die hele melkwegstelsels omvat. En hier is het van belang vast te stellen hoeveel van deze Staten-Beschavingen kunnen bestaan, zelfs theoretisch?

Ongetwijfeld behoort India tot dit type, een typische staat-beschaving, die zelfs nu nog voldoende potentieel heeft om een volwaardige actor in de internationale politiek te worden.

Dan is er de islamitische wereld, van Indonesië tot Marokko. Hier kan men door de versplintering in staten en verschillende etnisch-culturele enclaves nog niet van een politieke eenheid spreken. Er is een islamitische beschaving, maar de samensmelting daarvan tot een staatsbeschaving is nogal problematisch. Bovendien kent de geschiedenis van de Islam verschillende soorten staatsbeschavingen - van kalifaten (de Eerste, de Umayyad, de Abbasiden, enz.) tot de drie tot de Islam bekeerde delen van het Rijk van Genghis Khan (de Gouden Horde, de Ilkhan en de Chagatai ulus), het Perzische Safavidische Rijk, het Mughal Rijk, en ten slotte het Ottomaanse Rijk. De ooit getrokken grenzen zijn in vele opzichten nog steeds actueel. Het proces om ze in één structuur samen te brengen vergt echter veel tijd en inspanning.
Latijns-Amerika en Afrika, twee macro-beschavingen die nogal verdeeld blijven, bevinden zich in een soortgelijke positie. Maar een multipolaire wereld zal op de een of andere manier integratieprocessen in al deze zones stimuleren.

Nu het belangrijkste: wat te doen met het Westen? De multipolaire wereldtheorie in de nomenclatuur van de theorieën van de Internationale Betrekkingen is in het moderne Westen afwezig.

Het overheersende paradigma daar is tegenwoordig het liberalisme, dat elke vorm van soevereiniteit en autonomie ontkent, beschavingen en godsdiensten, etniciteiten en culturen afschaft en vervangt door een geforceerde liberale ideologie, het begrip "mensenrechten", individualisme (dat in het extreme geval leidt tot gender- en transgenderpolitiek), materialisme en tot hoogste waarde verheven technische vooruitgang (Kunstmatige Intelligentie). Het doel van het liberalisme is de natiestaten af te schaffen en een wereldregering op te richten die gebaseerd is op westerse normen en regels.

Dit is de lijn die gevolgd wordt door Biden en de moderne Democratische Partij in de VS en de meeste Europese machthebbers. Dit is waar het bij het globalisme om gaat. Zij verwerpt categorisch de staat-beschaving en elke zweem van multipolariteit. Daarom is het Westen klaar voor oorlog met Rusland en China. In zekere zin is deze oorlog al aan de gang - in Oekraïne en in de Stille Oceaan (het probleem Taiwan), maar tot nu toe met afhankelijkheid van proxy-actoren.

Er is nog een andere invloedrijke school in het Westen - het realisme in de Internationale Betrekkingen. Hier wordt de natiestaat gezien als een noodzakelijk element van de wereldorde, maar alleen diegenen die een hoog niveau van economische, militair-strategische en technologische ontwikkeling hebben weten te bereiken - bijna altijd ten koste van anderen - hebben soevereiniteit. Terwijl de liberalen de toekomst zien in een wereldregering, zien de realisten een alliantie van grote westerse mogendheden die de regels van de wereld in hun voordeel bepalen. Nogmaals -- zowel in theorie als in de praktijk worden een staatsbeschaving en een multipolaire wereld categorisch verworpen.

Dit schept reeds op theoretisch niveau een fundamenteel conflict. En het gebrek aan wederzijds begrip leidt hier tot de meest radicale gevolgen op het niveau van de directe botsing.
In de ogen van de aanhangers van de multipolariteit is het Westen ook een staatsbeschaving of zelfs twee - de Noord-Amerikaanse en de Europese. Maar de westerse intellectuelen zijn het daar niet mee eens: zij hebben er geen theoretisch kader voor - zij kennen óf het liberalisme óf het realisme en geen multipolariteit.

Er zijn echter ook uitzonderingen onder de westerse theoretici - zoals Samuel Huntington of Fabio Petito. Zij erkennen - in tegenstelling tot de overgrote meerderheid - de multipolariteit en de opkomst van nieuwe actoren in de vorm van beschavingen. Dit is verheugend, omdat dergelijke ideeën een brug kunnen slaan van de voorstanders van multipolariteit (Rusland, China, enz.) naar het Westen. Een dergelijke brug zou op zijn minst onderhandelingen mogelijk maken. Zolang het Westen de multipolariteit en het begrip zelf van de staat-beschaving categorisch verwerpt, zal het gesprek alleen gevoerd worden op het niveau van het brute geweld - van militaire actie tot economische blokkade, informatie- en sanctie-oorlogen, enz.

De laatste. Om deze oorlog te winnen en zich te verdedigen, moet Rusland zelf eerst de multipolariteit goed begrijpen. Wij strijden er al voor, en wij begrijpen nog niet helemaal wat het is. De liberale tanks die in de periode Gorbatsjov-Eltsin zijn opgericht, moeten dringend worden ontbonden en er moeten nieuwe multipolaire tanks worden opgericht. Ook moet het onderwijsparadigma zelf geherstructureerd worden - in de eerste plaats in de MGIMO, de MGU, de PFUR, het Instituut Maurice Thorez, de Diplomatieke Academie en de betrokken universiteiten. Tenslotte moeten wij ons werkelijk wenden tot een volwaardige Euraziatische gedachteschool, die van maximaal belang is gebleken, maar waartegen de openlijke en heimelijke Atlantisten en de buitenlandse agenten die diep in onze maatschappij zijn doorgedrongen, blijven vechten.